Monday 24 August 2020

ΦΑΡΑΓΓΙ ΚΟΥΡΤΑΛΙΩΤΗ - ΠΑΡΑΛΙΑ ΠΡΕΒΕΛΗ


Το Κουρταλιώτικο φαράγγι, διέσχισαν μέλη και φίλοι του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 23 Αυγούστου 2020, με αφετηρία τις πηγές του ποταμού Κουρταλιώτη και τερματισμό στην εξωτική παραλία του Πρέβελη.


Mοιραστήκαμε μια μοναδική εμπειρία, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής είναι μέσα στα κρύα νερά του ποταμού, σε τοπίο παραδεισένιας ομορφιάς που θυμίζει Αφρικανική όαση, με το παραποτάμιο φοινικόδασος και την εξωτική παραλία.
Η ομάδα μας ξεκίνησε νωρίς το πρωί της Κυριακής, με κατεύθυνση τον νότο του νομού Ρεθύμνης. Μετά από 3ωρο δρομολόγιο  με λεωφορείο, φτάσαμε στην αφετηρία στις πηγές του Κουρταλιώτη ποταμού.

Ο Κουρταλιώτης ποταμός πηγάζει σε υψόμετρο 500μ, κοντά στο χωριό Κοξαρέ. Το μήκος του φθάνει τα 7χλμ περίπου, διαρρέει το ομώνυμο φαράγγι και σχηματίζει τη λίμνη Πρέβελη λίγο πριν εκβάλει στα νότια παράλια στο Λυβικό πέλαγος. Με τα νερά του αρδεύονται περίπου 11.500 στρέμματα γης.




Αποβιβαστήκαμε λίγο μετά τις 10:00 και θαυμάσαμε το υπέροχο τοπίο. Ακολουθήσαμε τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο γραφικό ξωκλήσι του Οσίου Νικολάου, που φωλιασμένο σε μια βουνοπλαγιά αγναντεύει τις θάλασσες του Νότου. Σύμφωνα με την παράδοση ο άγιος άγγιξε τον βράχο από όπου ανάβλυσε νερό σχηματίζοντας πέντε πηγές. Η θέα από ψηλά, από τον περίβολο της εκκλησίας προς τις πηγές που αφήνουν άφθονο νερό να πέσει με ορμή ανάμεσα από θεόρατα βράχια, είναι μαγευτική.



Στη συνέχεια ανεβήκαμε τα σκαλιά πήραμε το μονοπάτι αριστερά που οδηγεί μέσα στο φαράγγι και συνεχίσαμε προς τον μικρό καταρράκτη που δημιουργείται από τις πηγές που τροφοδοτούν το ποτάμι με νερό.


ΦΑΡΑΓΓΙ ΚΟΥΡΤΑΛΙΩΤΗ
Από τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά φαράγγια της Κρήτης, βρίσκεται 22χλμ νότια από την πόλη του Ρεθύμνου. Το επιβλητικό του ανάγλυφο, σε συνδυασμό με τον Κουρταλιώτη ποταμό που το διασχίζει, την πλούσια βλάστηση, καθώς και το εξωτικό παραποτάμιο φοινικόδασος, κάνουν την διάσχιση του φαραγγιού ανεπανάληπτη εμπειρία. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζει κανείς από πού πήρε το όνομα του λίγα λεπτά μέσα στο φαράγγι φτάνουν για να καταλάβει: ο ήχος του ανέμου, περνώντας μέσα από το φαράγγι, μεταλλάσσεται σε διαπεραστικά ‘κούρταλα’, δηλαδή χειροκροτήματα στην τοπική διάλεκτο.
Πολλές μικρές σπηλιές υπάρχουν στα βράχια κατά μήκος της διαδρομής , ενώ μικροί και μεγαλύτεροι καταρράκτες ενισχύουν την ιδιαίτερη αισθητική του τοπίου, με τα δέντρα σχεδόν να κολυμπούν μέσα στο ποτάμι. Η πλούσια βιοποικιλότητα που χαρακτηρίζει αυτή τη γωνιά της Κρήτης την τοποθέτησε στις  Περιοχές του Ευρωπαϊκού Δικτύου Natura 2000 και τμήμα της έχει ανακηρυχθεί καταφύγιο άγριας ζωής. Περίπου στη μέση του φαραγγιού, βγαίνοντας από το ποτάμι, μπορεί κανείς να θαυμάσει τα  δύο κύρια κτιριακά συγκροτήματα της μονής Πρέβελης, δηλαδή τη μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (Κάτω Μονή - ιδρύθηκε τον 10ο – 11ο αιώνα) και την μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου (Πίσω Μονή - ιδρύθηκε τον 16ο – 17ο  αιώνα).  




Η ομάδα μας σύντομα βρέθηκε να 'τσαλαβουτά' στα δροσερά νερά του ποταμού, που εξακολουθούν να τρέχουν ορμητικά παρότι βρισκόμαστε ήδη στο τέλος του καλοκαιριού. Η είσοδος του φαραγγιού επιβλητική με τα βραχώδη κάθετα πρανή κατάφυτα με θαμνώδη βλάστηση.


Το ποτάμι κυλάει κελαρυστό, ενώ ο δυνατός άνεμος που φυσά επιβεβαιώνει την ονομασία του φαραγγιού, καθώς φτάνει στα αυτιά μας σαν δυνατά χειροκροτήματα (κρούταλα). Διασχίζουμε μικρές λιμνούλες ή κολυμπάμε σε άλλες μεγαλύτερες, ενώ πολύ συχνά χρειάζεται να 'σκαρφαλώσουμε' πάνω με μεγάλους βράχους, που έχουν λειανθεί από το νερό.
Πεντακόσια μέτρα πριν την γέφυρα βγαίνουμε από το ποτάμι και περπατάμε στον δρόμο, καθώς το νερό στο σημείο αυτό είναι πολύ βαθύ και η πεζοπορία δύσκολη. Την προσοχή μας τραβά εγκαταλειμμένο κτίριο, που πιθανό λειτουργούσε σαν λιοτρίβι σε αλλοτινούς καιρούς (φάμπρικα το αποκαλούν οι ντόπιοι). Προχωρούμε μέχρι το γεφύρι και κάνουμε στάση σε παρακείμενη ταβέρνα. Θαυμάζουμε το πετρόκτιστο μονότοξο γεφύρι, που επιβιώνει αγέρωχο στο πέρασμα των αιώνων και παραμένει το ίδιο επιβλητικό παρά την μικρή ποσότητα νερού που κυλά κάτω από το τόξο του. Εξαιρετικό δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, χτίστηκε με δαπάνη του μοναστηριού ώστε να μπορούν οι κάτοικοι της περιοχής να διασχίζουν τους χειμερινούς μήνες το ποτάμι με ασφάλεια.


Συνεχίζουμε από παρακείμενο χωματόδρομο μέχρι το σημείο όπου ο ποταμός γίνεται προσπελάσιμος. Το τοπίο νεραϊδένιο, καθώς η πυκνή βλάστηση καθρεφτίζεται στο νερό, δημιουργώντας πράσινες αποχρώσεις και ιριδισμούς. Περπατάμε ή μάλλον κολυμπάμε, καθώς συχνά το νερό φτάνει πάνω από τους ώμους.  Η διαδρομή για την διάσχιση του φαραγγιού μέχρι την παραλία είναι λιγότερο από 8 χλμ και φυσιολογικά χρειάζεται 3 ώρες περπάτημα. Ο χρόνος όμως σχεδόν διπλασιάζεται, γιατί περπατάμε μέσα στο νερό, υπάρχουν καθυστερήσεις στα δύσβατα σημεία και απαραίτητα διαλείμματα για ξεκούραση.






Σε αρκετά σημεία η διάσχιση είναι ιδιαίτερα απαιτητική, καθώς όταν τα περάσματα στενεύουν το νερό κυλά με μεγάλη ορμή, με κίνδυνο να μας παρασύρει. Αναγκαζόμαστε να βγούμε από το νερό και να περπατήσουμε ακολουθώντας την όχθη, αν και το περπάτημα έξω από το ποτάμι είναι εξίσου δύσκολο, καθώς πρέπει να ανεβοκατεβούμε ψηλά, ολισθηρά βράχια.



Λίγο πριν βγούμε στην παραλία, τεράστιοι μονόλιθοι κλείνουν το δρόμο μας. Χρειάζεται να σκαρφαλώσουμε πάνω στα βράχια, που συχνά είναι σε αλλεπάλληλες σειρές. Με δυσκολία ισορροπούμε πάνω στη λειασμένη από το νερό επιφάνεια τους και συχνά αναγκαζόμαστε να κάνουμε …τσουλήθρα και να πέσουμε μέσα σε βαθιές ‘κολύμπες’ γεμάτες δροσερό νερό. 




Στα δύσκολα σημεία οι άντρες της ομάδας αποδεικνύονται πραγματικοί ιππότες, καθώς συχνά ένα ‘χέρι βοήθειας’ από τον συνοδοιπόρο που προηγείται είναι απαραίτητο. Ανταμοιβή μας για τις δυσκολίες το υπέροχο τοπίο με τους θεόρατους φοίνικες που καθρεφτίζονται στα πράσινα νερά του ποταμού.


ΠΑΡΑΛΙΑ του ΦΟΙΝΙΚΑ ή ΠΡΕΒΕΛΗ
Από τις πιο διάσημες και αγαπημένες παραλίες της Κρήτης βρίσκεται 35χλμ νότια της πόλης του Ρεθύμνου. Σπάνιο τοπίο, φιλοξενεί το δεύτερο μεγαλύτερο φοινικόδασος της Κρήτης, με δέντρα του αυτοφυούς κρητικού φοίνικα ή φοίνικα του Θεόφραστου. Εκτός από φοίνικες κατά μήκος της όχθης του ποταμού υπάρχουν λιγαριές, πικροδάφνες, χαρουπιές, σκίνα και καλαμιές. Η λευκή άμμος και η καταγάλανη θάλασσα, μαζί με τους πυκνούς, παραποτάμιους φοίνικες που καθρεπτίζονται στα νερά, συνθέτουν ένα τοπίο ασύλληπτης ομορφιάς! Μοναδική εμπειρία μια βόλτα με τα πόδια στο δέλτα του ποταμού, μέσα από στενά μονοπάτια ανάμεσα σε φοίνικες που σκιάζουν τα πάντα κι αφήνουν μικρά ανοίγματα προς το ποτάμι που κυλάει ειρηνικά τα πρασινογάλαζα νερά του. 


Μετά από 5,5 ώρες, έχοντας διανύσει 7,7χλμ, φτάσαμε στην ξακουστή παραλία του Πρέβελη. Απολαύσαμε το μοναδικό τοπίο που σε ταξιδεύει σε εξωτικά μέρη, κάναμε αναζωογονητικό  μπάνιο στη λιμνοθάλασσα και στα ζεστά νερά του Νότιου πελάγους της Κρήτης και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.


Ανηφορίσαμε τα πολυάριθμα σκαλοπάτια που καταλήγουν στον χώρο στάθμευσης, απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα προς την βραχώδη ακτογραμμή και το μοναδικό οικοσύστημα που σχηματίζει το φοινικόδασος με το ποτάμι και την παραλία, με τον πολυφωτογραφημένο βράχο μέσα στο νερό.


Επιστρέψαμε στον ΄Αγιο Νικόλαο αργά το βράδυ, έχοντας μοιραστεί μια μοναδική εμπειρία και γεμάτοι από αλησμόνητες εικόνες παραμυθένιας ομορφιάς.

ΑΡΧΗΓΟΣ:Παναγιώτης Ευδαίμων
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:Παναγιώτης Ευδαίμων
ΧΑΡΤΗΣ: All Nicholls
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Λάμπρου Ελένη   

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ


Powered by Wikiloc


Monday 10 August 2020

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ στην μονή ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ

Πεζοπορία προς την Μονή Παναγίας Φανερωμένης διοργάνωσε –όπως κάθε χρόνο- για τους φίλους και τα μέλη του σωματείου ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου. Το απόγευμα της Κυριακής 9 Αυγούστου 2020, ανηφορίσαμε προς το μοναστήρι που βρίσκεται φωλιασμένο σε μια απότομη βουνοπλαγιά της Δίκτης, σε υψόμετρο 540μ.

Η Μονή Φανερωμένης ή Παναγία Γουρνιών βρίσκεται κοντά στο μινωικό οικισμό στα Γουρνιά, Β.Δ της Παχειάς ΄Αμμου και 24 χλμ νότια του Αγίου Νικολάου. Είναι ανδρική μονή, με δίκλιτη εκκλησία, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στη Ζωοδόχο Πηγή. Το καθολικό της Μονής είναι κτισμένο μέσα σε μια σπηλιά. Το ιερό επικοινωνεί με δεύτερο σπήλαιο, από το οποίο ρέει νερό που χρησιμοποιείται ως αγίασμα. Σύμφωνα με την παράδοση μέσα στο σπήλαιο "φανερώθηκε" η εικόνα της Θεοτόκου σε ένα βοσκό και έτσι το μοναστήρι ονομάστηκε Παναγία Φανερωμένη. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα της Ανατολικής Κρήτης και ιδιαίτερα την περίοδο του δεκαπενταύγουστου, οπότε καθημερινά συρρέει πλήθος πιστών, πολλοί από τους οποίους ανεβαίνουν με τα πόδια. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς ιδρύθηκε το μοναστήρι, όμως σύμφωνα με τις ιστορικές ενδείξεις ιδρύθηκε κατά τη νεοβυζαντινή περίοδο, δηλ. πριν από την κατάληψη της Κρήτης από τους Ενετούς. Η οχυρή θέση και η φρουριακή μορφή του μοναστηριού επιβεβαιώνει τον αμυντικό χαρακτήρα της  μονής απέναντι στις συχνές επιδρομές πειρατών στα παράλια της Κρήτης. Τα κτίσματα έχουν τέτοια διάταξη, ώστε οι εξωτερικοί τους τοίχοι να σχηματίζουν τείχος. Πάνω από την κύρια είσοδο υπήρχε η "ζεματίστρα", μια τρύπα από την οποία έριχναν καυτό λάδι ή λιωμένο μολύβι στους εχθρούς. Στην κορυφή διασώζονται  πολεμίστρες και επάλξεις, ενώ μέσα στο φρουριακό συγκρότημα υπήρχε αρτοποιείο και αποθήκες τροφίμων. Όμως πέρα από τον θρησκευτικό χαρακτήρα, σημαντικός είναι και ο ιστορικός ρόλος της μονής, καθώς πίσω από τα τείχη της κατέφευγαν οι Κρήτες επαναστάτες, στα δύσκολα χρόνια της ενετικής και τουρκικής υποδούλωσης. Και φυσικά η εξαιρετική της θέση προσφέρει πανοραμική θέα και εποπτεία στην γύρω περιοχή και το πέλαγος. 


Η πεζοπορία μας ξεκίνησε από την περιοχή ΄Ιστρον, Καλού Χωριού, μετά από την παραλία ‘Βούλισμα’. Ξεκινήσαμε νωρίς το απόγευμα για να αποφύγουμε την καλοκαιρινή ζέστη και ακολουθήσαμε την συντομότερη διαδρομή (εναλλακτικά η πεζοπορία μπορεί να ξεκινήσει από την πόλη του Αγίου Νικολάου ή από το χωριό του Κρούστα).

Για λίγο περπατήσαμε δίπλα στην εθνική οδό, στη συνέχεια σε επαρχιακό δρόμο και χωματόδρομο και κατόπιν ακολουθήσαμε ευδιάκριτο μονοπάτι. Η πορεία μας στο μεγαλύτερο μέρος της ανηφορική και σε κάποια σημεία με πολύ απότομη κλίση. Κινηθήκαμε σε τοπίο κατάφυτο με πεύκα, κυπαρίσσια, ελιές, αρωματικούς θάμνους και καταπληκτική θέα προς τις υπέροχες παραλίες του Καλού Χωριού.


Μετά από σύντομη πεζοπορία αντικρίσαμε τη μονή σκαρφαλωμένη στην απότομη βουνοπλαγιά, να αγναντεύει αγέρωχη και μόνη το πέλαγος!  ΄Οταν φτάσαμε σε απόσταση μισής ώρας από το μοναστήρι ακολουθήσαμε το παλιό ευδιάκριτο μονοπάτι, που με απότομη ανηφορική κλίση οδηγεί στην κορυφή και στη μονή. 

Ο καιρός υποφερτά ζεστός, όμως η ευέλικτη ομάδα μας κινήθηκε γρήγορα και φτάσαμε στο μοναστήρι πριν την δύση του ήλιου, την ώρα που τελείωνε ο εσπερινός.



Φέτος όμως κάτι αλλόκοτο πλανιέται πάνω από το παλιό μοναστήρι… Αν και η ευλάβεια των πιστών παραμένει ίδια και αναλλοίωτη όπως και τα προηγούμενα χρόνια, η κοινωνική αποστασιοποίηση που επιβάλλει ο φόβος μετάδοσης του κορονοϊού προκαλεί ένα αίσθημα ανασφάλειας και νέες ‘συνήθειες’: οι περισσότερο φοράνε μάσκες ακόμη και στο προαύλιο, ενώ στην είσοδο υπάρχει έλεγχος ώστε οι πιστοί να μην εισέρχονται μαζικά. Ακόμα και η αναχώρηση μας για επιστροφή στην αφετηρία ήταν διαφορετική φέτος: όλα τα προηγούμενα χρόνια επιβιβαζόμαστε σε αυτοκίνητα που άφοβα οι παρευρισκόμενοι μας διέθεταν. Φέτος, που ο συγχρωτισμός θεωρείται …κυριολεκτικά θανάσιμο αμάρτημα, επιστρέψαμε αναγκαστικά με αυτοκίνητα συγγενών...                                         

Και αυτό τον δεκαπενταύγουστο μοιραστήκαμε μια 2ωρη διαδρομή 4,8χλμ με υψομετρική διαφορά 382μ. Απολαύσαμε την μαγευτική θέα προς τον κόλπο του Μιραμπέλλου με την υπέροχη ακτογραμμή και  τα νησάκια του, ζήσαμε την κατάνυξη που προκαλεί η ιερότητα του χώρου και ανταλλάξαμε τις συνηθισμένες ευχές 'και του χρόνου'.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Κλώντζας Λεωνίδας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Λάμπρου Ελένη

 ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

 

Friday 7 August 2020

ΑΝΑΒΑΣΗ στον ΑΦΕΝΤΗ ΧΡΙΣΤΟ της ΔΙΚΤΗΣ

Στην κορυφή Αφέντης της Δίκτης (υψόμετρο 2.141μ), ανηφόρισαν μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Τετάρτη 5 Αυγούστου 2020. Όπως κάθε χρόνο, παραμονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, προσκυνήσαμε στο μικρό ξωκλήσι της κορυφής που είναι αφιερωμένο στον Αφέντη Χριστό και η ονομασία του αποδίδεται στο σύνολο του ορεινού όγκου.Φέτος η ανάβαση έγινε από το Οροπέδιο Ομαλού της Βιάννου που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.350 μέτρων. Μοιραστήκαμε μια απαιτητική πεζοπορία, όχι μόνο λόγω της απότομης κλίσης του εδάφους και της μεγάλης υψομετρικής διαφοράς (800μ. περίπου), αλλά και λόγω του μικροκλίματος της περιοχής (ζέστη την ημέρα – παγωνιά και ισχυροί άνεμοι την νύχτα) και της πορείας από δυσδιάκριτα μονοπάτια στο σκοτάδι της νύχτας.

Το απομεσήμερο μεταφερθήκαμε στο χωριό της Κάτω Σύμης στην περιοχή της Βιάνου, ένα γραφικό χωριό με ανατριχιαστική, αιματοβαμμένη ιστορία από την περίοδο της Γερμανικής κατοχής.

Συνεχίσαμε μέχρι το γραφικό οροπέδιο του Μικρού Ομαλού ή της Βιάνου, ένα οροπέδιο ακατοίκητο, ανέγγιχτο, ερημικό. ‘Μικρό’ μόνο κατ’ όνομα (για να ξεχωρίζει από το ομώνυμο χανιώτικο οροπέδιο), αλλά πανέμορφο καθώς αλλάζει χίλια πρόσωπα ανάλογα με τις εποχές και τις καιρικές συνθήκες. Άλλοτε καταπράσινο ή χιονοσκέπαστο, με μια μικρή αλπική λίμνη που δημιουργείται όταν λιώσουν τα χιόνια στις γύρω βουνοκορφές. Στο οροπέδιο αυτό βοσκούσε τα ζώα του ο διάσημος ήρωας του Ιωάννη Κονδυλάκη, ο απολαυστικός Πατούχας, στο ομώνυμο μυθιστόρημα του.

Η ανάβαση από τον Ομαλό είναι η μια από τις 3 κλασικές διαδρομές μέχρι τον ‘Αφέντη’. Οι άλλες δυο είναι από το ‘μητάτο του Τζιρή’ (υψόμετρο 1.720μ. σε 2-2.30 ώρες) και από το Οροπέδιο Λιμνάκαρο (υψόμετρο 1.120μ. σε 4-5 ώρες). Η πιο εύκολη πορεία είναι από του ‘Τζιρή’, η πιο δύσκολη από τον Ομαλό και η πιο μεγάλη από το Λιμνάκαρο.Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στο γραφικό οροπέδιο και νωρίς το απόγευμα ξεκινήσαμε την ανάβαση προς την κορυφή. Η πορεία είναι έντονα ανηφορική, το μονοπάτι δυσδιάκριτο και χρειάζεται προσοχή καθώς είναι στρωμένο με μικρές και μεγάλες πέτρες που δυσκολεύουν το περπάτημα.Αρχικά υπάρχει αραιή θαμνώδης βλάστηση και εντυπωσιακοί πρίνοι που κατάφεραν να επιβιώσουν και να ψηλώσουν παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες. ΄Οσο ανηφορίζουμε η βλάστηση αραιώνει και οι πέτρες μοιάζουν να γίνονται περισσότερες μετά από κάθε μας βήμα… Από ψηλά αγναντεύουμε το οροπέδιο του Μικρού Ομαλού, κουρνιασμένο ανάμεσα στα λασιθιώτικα βουνά, στο πιο όμορφο ορεινό τοπίο της Κρήτης. Συνεχίζουμε την δύσκολη ανάβαση (τα πόδια όσων δεν είναι εξοικειωμένοι με περπάτημα στα βουνά σίγουρα ταλαιπωρούνται) και από μακριά σαν ένας ακόμη βράχος της κορυφής ξεπροβάλει το μικρό ξωκλήσι. Το τοπίο γύρω μας άδενδρο, άγριο και αφιλόξενο, καθώς μετά τα 1.600μ. δεν υπάρχει καθόλου βλάστηση, παρά αναρίθμητες πέτρες και γκρίζα κοφτερά βράχια.Μετά από 3 ώρες επίπονη ανάβαση φτάνουμε επιτέλους στην κορυφή. Όλες σχεδόν οι εκκλησίες του Αφέντη Χριστού βρίσκονται πάνω σε βουνοκορφές, γιατί βουνό σημαίνει ανύψωση, ανάταση και επαφή με το Θεό. Στο μικρό ξωκλήσι κάθε χρόνο συρρέουν για τον εορτασμό προσκυνητές από την επαρχία Βιάννου, την πόλη του Ηρακλείου, το οροπέδιο και το νομό Λασιθίου. Πολλοί διανυκτερεύουν την παραμονή σε σκηνές και άλλοι ξεκινούν ανήμερα ξημερώματα για να φτάσουν πριν την λειτουργία. Το απέριττο εκκλησάκι μοιάζει σαν να είναι κομμάτι του ίδιου του βουνού, καθώς είναι χτισμένο με τις ίδιες πέτρες που αφθονούν τριγύρω και ένα μεγάλο μέρος του είναι χωμένο μέσα στο βουνό. Στο σημείο αυτό υπήρχε σπήλαιο, που σύμφωνα με την μυθολογική παράδοση ήταν η κατοικία του αρχηγού των Σαραντάπηχων. Ξεκουραστήκαμε στην κορυφή με τον άνεμο να φυσά δυνατά και απολαύσαμε πανοραμικά την θέα σε ολόκληρο το νησί: από Ηράκλειο, πεδιάδα Μεσσαράς και Χερσόνησο, μέχρι το οροπέδιο Λασιθίου, τον 'Αγιο Νικόλαο και την Ιεράπετρα και από τα Λευκά ΄Ορη και τον Ψηλορείτη μέχρι τα δυο πελάγη νότια και βόρεια του νησιού. Η οροσειρά της Δίκτης μας περιβάλει ανυπότακτη και περήφανη, με τις ψηλές κορφές της και τις δυσπρόσιτες βουνοπλαγιές να προκαλούν αθέλητα το δέος.Στις 7:00 σήμανε η καμπάνα και ο παπά Χρύσανθος ξεκίνησε τον εσπερινό. Έγινε και η ευλογία των άρτων και αμέσως μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής για να προλάβουμε τη νύκτα. 

Τα χρώματα του δειλινού βάφουν με ρόδινες ανταύγειες τις βουνοκορφές, οι βουνίσιοι όγκοι φαίνονται ανάλαφροι και η αγριάδα του τόπου εξαφανίζεται. Απολαμβάνουμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα και σύντομα το σχεδόν ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι φωτίζει τα βήματα μας. Η κατάβαση είναι δύσκολη και επικίνδυνη καθώς το μονοπάτι δεν διακρίνεται εύκολα και οι πέτρες κάνουν τα βήματα μας ασταθή και την ισορροπία δύσκολη. Επιστρατεύουμε φακούς για να προχωράμε με ασφάλεια και φοράμε ζεστά ρούχα καθώς η θερμοκρασία έχει πέσει πολλούς βαθμούς.Μετά από 2.30 ώρες κατάβαση φτάσαμε στο οροπέδιο και λίγο αργότερα στη Κάτω Σύμη για να φάμε τα πεντανόστιμα Συμιακά φασολάκια (τα φασολάκια έχουν γίνει κάτι σαν ...τάμα για την ομάδα). Κουρασμένοι αλλά ευχαριστημένοι, έχοντας περπατήσει  8 χλμ, επιστρέψαμε στον Άγιο Νικόλαο, δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Ευχηθήκαμε να είμαστε καλά για να ξαναπάμε και του χρόνου.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Λεωνίδας Κλώντζας, Αντώνης Ραπάνης, Θανάσης Κολοτούρος
ΒΙΝΤΕΟ: Λεωνίδας Κλώντζας, Γιάννης Πετράκης
ΧΑΡΤΗΣ: Λεωνίδας Κλώντζας
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου