Showing posts with label κορυφή Άνεφαλάκοι'. Show all posts
Showing posts with label κορυφή Άνεφαλάκοι'. Show all posts

Sunday 6 February 2022

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ στις χιονισμένες πλαγιές της ΔΙΚΤΗΣ (Ατσιβιδωπό Κριτσάς - κορυφή Ανεφαλάκοι)

Την κορυφή Ανεφελάκοι στο οροπέδιο του Καθαρού επισκέφτηκε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την Κυριακή 6 Φλεβάρη 2022. Μια κεφάτη παρέα από 36 πεζοπόρους ξεκινήσαμε, με απώτερο σκοπό να προλάβουμε τα χιόνια, που έπεσαν με την πρόσφατη κακοκαιρία. 


Πραγματικά ανεβαίνοντας τον επαρχιακό δρόμο προς το οροπέδιο, η θερμοκρασία έπεφτε σιγά-σιγά και τα συσσωρευμένα χιόνια στις άκρες του δρόμου πύκνωναν. Παρκάρουμε στο Αστιβιδωπό, χώρο, όπου η κοινότητα Κριτσάς γιορτάζει την φεγγαροβραδιά της. Εδώ μαζευόμαστε για μία ομαδική φωτογραφία και γιατί επιφυλάσσουμε μια έκπληξη στον Ray, που είχε γενέθλια την προηγούμενη. Η σύζυγός του, που ξέρει την αγάπη του για τον Ορειβατικό (είναι δε ο φίλος μας, ο Ray, ένα απ’ τα πιο παλιά και τακτικά μέλη του Συλλόγου) μάς παράδωσε αποβραδίς την τούρτα, την οποία μεταφέραμε με πάσα μυστικότητα ως εδώ!

Μετά τις καθιερωμένες ευχές αρχίζουμε την ανηφόρα. Λόγω της μεγάλης ποσότητας χιονιού αλλάζουμε τον αρχικό σχεδιασμό κι επιλέγουμε να ακολουθήσουμε για πιο πολλή ασφάλεια το παλιό καλντερίμι, που ένωνε την Κριτσά με το Καθαρό. Η ανηφόρα είναι κοπιαστική, καθώς το πόδι βουλιάζει πολλές φορές ως το γόνατο και πρέπει να προσέχεις που πατάς. Αν και γελάμε με την περιπέτειά μας, αμφιβάλλουμε, αν θα καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε την πορεία μας ως την κορφή. Για λίγο κατεβαίνουμε στον δρόμο πάλι, όμως κι εδώ δεν λείπουν οι γλίστρες στην παγωμένη άσφαλτο. Αρκετοί διασκεδάζουν παίζοντας με τις παγωμένες ‘κολύμπες’, που έχουν φτιάξει οι βοσκοί, για να έχουν νερό για τα ζώα τους το καλοκαίρι, στις οποίες άνετα θα έκανες πατινάζ.

ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΚΑΘΑΡΟΥ

Καθώς ανεβαίνουμε προς την κορυφή, διαγράφεται μπροστά μας το χιονισμένο οροπέδιο του Καθαρού και πίσω ολόλευκες και καθηλωτικές δυο απ’ τις πιο ψηλές κορφές της Δίκτης: ο Λάζαρος και το Σπαθί, καθώς και άλλες μικρότερες. Αν πάλι στρέψεις το μάτι σου από την άλλη πλευρά, βλέπεις πανοραμικά τον κόλπο του Μεραμπέλλου, να ξεδιπλώνεται από τον Αφορεσμένο ως το Κάβο Σίδερο, και τη θάλασσα να είναι ‘λάδι’. Να λοιπόν αυτή είναι η Κρήτη: το μέρος, όπου μπορείς να συνδυάσεις την πεζοπορία στο χιονισμένο βουνό το πρωί και το κολύμπι στη θάλασσα το απόγευμα!

Στο μεταξύ αρχίζουμε να ζεσταινόμαστε. Η ανηφόρα, ο ήλιος και η απουσία ανέμου ανεβάζουν τη θερμοκρασία κι αρχίζουμε να πετούμε τα περιττά ρούχα. Μείναμε με τα κοντομάνικα. Πολλοί θυμίζουν το παράδοξο: ότι το καλοκαίρι που επισκεφτήκαμε την ίδια κορυφή σε μια από τις πεζοπορίες με πανσέληνο κρυώναμε τόσο πολύ, ενώ τώρα παρά το χιόνι η διαδρομή είναι τόσο ευχάριστη! Οι ιδανικές καιρικές συνθήκες σε συνδυασμό με το χιονισμένο τοπίο ανεβάζουν τη διάθεση και βρίσκουμε το παιδί μέσα μας: κάνουμε τσουλήθρα, τούμπες, παίζουμε χιονοπόλεμο, γελάμε με τα παθήματά μας, έτσι καθώς βουλιάζουμε πολλές φορές μέσα στις παγίδες που μας στήνει το χιόνι και σφηνώνουμε ζητώντας τη βοήθεια των συνοδοιπόρων μας.

Με κάποια καθυστέρηση φτάνουμε τελικά στην κορυφή των Ανεφαλάκων (‘ανέφαλο’ στην τοπική διάλεκτο σημαίνει σύννεφο) στα 1.512 μέτρα. Εδώ θα ξεκουραστούμε, θα κολατσίσουμε και θα συζητήσουμε σε παρεάκια. Θα βγάλουμε μια ακόμα ομαδική φωτογραφία με το πανό μας, που με το αινιγματικό σύνθημα «Όχι οτιδήποτε, όχι οπουδήποτε» εκφράζουμε τον σκεπτικισμό μας στην μαζική τοποθέτηση μεγάλων ανεμογεννητριών σε όλες αυτές τις κορυφές.

Αποφασίζουμε στη συνέχεια να παρακάμψουμε την Πλατιά κορφή και να επιστρέφουμε σιγά-σιγά προς το οροπέδιο Καθαρού περνώντας από το γνωστό μας πλάτωμα με τα ανθρώπινα ίχνη: τις κυκλικές στέρνες/πηγάδια, τις μισογκρεμισμένες στάνες και τα πετρόκτιστα ερειπωμένα σπιτάκια των βοσκών. Παίρνουμε στη συνέχεια κατηφορικό μονοπάτι στο Κακό Βουνί, το οποίο είναι δύσκολο να ακολουθούμε πιστά, καθώς είναι δυσδιάκριτο κάτω απ’ το χιόνι, ενώ πολλές φορές προτιμάμε να κινηθούμε σε πετρώδες έδαφος, αφού, όπου έχει χιόνι, δεν ξέρουμε τι …εκπλήξεις μας περιμένουν!





Φτάνουμε τελικά στην αφετηρία, αφού περπατήσαμε γύρω στις πέντε ώρες με τις στάσεις και καλύψαμε 8,5 χιλιόμετρα με υψομετρική διαφορά 440 μέτρα, κατάκοποι (είναι απίστευτο πόσο σε κουράζει το περπάτημα στο χιόνι) και όσοι προνόησαν να φέρουν ζεστά ρούχα και στεγνά παπούτσια είναι οι τυχεροί της ημέρας, οι υπόλοιποι θα έπρεπε να περιμένουν ακόμα λίγο, ώσπου να φτάσουν στο σπίτι τους! Ευχαριστούμε θερμά τον αρχηγό μας, Λεωνίδα Κλώντζα, που με την πείρα του διαμόρφωσε σοφά τη διαδρομή, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες της ημέρας. Και στην άλλη με καλό!

 ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ελένη Λάμπρου

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ

 

Sunday 25 July 2021

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΚΑΘΑΡΟΥ

Το ολόγιομο φεγγάρι του Ιούλη αναζήτησε στο οροπέδιο Καθαρού η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Το απόγευμα του Σαββάτου 24 Ιουλίου 2021 ανηφορίσαμε στις κορυφές ‘Ανεφαλάκοι’ και ‘Πλατιά Κορφή’ της Δίκτης, με στόχο να απολαύσουμε από ψηλά τη δύση του ήλιου και την ανατολή της πανσέληνου.

Ξεκινήσαμε αργά το απόγευμα με κατεύθυνση το κοντινό μας οροπέδιο στο Καθαρό, απολαμβάνοντας στη διάρκεια της διαδρομής την άγρια ομορφιά των Λασιθιώτικων βουνών και την εκπληκτική θέα προς τον κόλπο του Μεραμπέλλου και την πόλη του Αγίου Νικολάου. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στην άσφαλτο, πριν από τον οικισμό του ‘Αβδελιακού’ στο οροπέδιο και ακολουθώντας το παλιό μονοπάτι, που ελίσσεται ανάμεσα σε χαμηλούς αρωματικούς θάμνους, θεόρατους πρίνους και τεράστιους βραχώδεις σχηματισμούς, κατευθυνθήκαμε στην ‘Πλατιά Κορφή’, που βρίσκεται στη βορειανατολική πλευρά του οροπεδίου σε υψόμετρο 1.489 μ.



Βαδίζουμε την ώρα του δειλινού, όταν το ταξίδι του ήλιου στο στερέωμα φτάνει στο τέλος του, την ώρα που η πλάση γαληνεύει και αρχίζει να βάφεται στα πορφυρά χρώματα της δύσης. Διασχίζουμε το μικρό πλάτωμα με τις κυκλικές στέρνες/πηγάδια, που έχουν κτιστεί με ‘ξερολιθιά’ και συγκεντρώνουν το νερό της βροχής από τις τριγύρω βουνοπλαγιές και χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα για να ξεδιψούν τα κοπάδια. 










Συνεχίζουμε ανηφορικά από μονοπάτι, περνώντας από μισογκρεμισμένες στάνες, δείγματα κτηνοτροφικής εκμετάλλευσης αλλοτινών καιρών, ενώ κάμποσα  αγριοκάτσικα σκαρφαλωμένα πάνω στα βράχια μας παρακολουθούν ενοχλημένα. Κάνουμε  την πρώτη στάση για ανάπαυση, απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα, από το ακρωτήρι του ‘Αφορεσμένου’ μέχρι τον ορεινό όγκο της Θρυπτής και από την πόλη του Αγίου Νικολάου μέχρι το Καλό Χωριό και το νησάκι της Ψείρας.


Στη συνέχεια ακολουθούμε ανηφορικό μονοπάτι, ενώ η βλάστηση χαμηλώνει, οι ριζωμένοι βράχοι ψηλώνουν και οι σκιές μακραίνουν. Την πορεία μας δυσκολεύει ο δυνατός άνεμος και η χαμηλή θερμοκρασία, που λόγω του μικροκλίματος της περιοχής θυμίζει περισσότερο χειμώνα. Μετά από πορεία μιάμισης περίπου ώρας φτάνουμε στην 'Πλατιά Κορφή' και απολαμβάνουμε την άγρια ομορφιά του ορεινού τοπίου και την θέα του κόλπου, που θαμποφαίνεται κάτω από το φως του ήλιου που συνεχώς αδυνατίζει. Θαυμάζουμε την μαγεία και μεγαλοσύνη της ορεινής μας φύσης, όσο ακόμα παραμένει ανέγγιχτη και ανεπηρέαστη από αλόγιστες ανθρώπινες παρεμβάσεις και αποφασίζουμε να συνεχίσουμε προς τη διπλανή κορυφή, καθώς ο ήλιος αργεί ακόμη να βασιλέψει.



Ακολουθούμε πετρώδες μονοπάτι με νότια κατεύθυνση και μετά από σύντομη πεζοπορία κάνουμε στάση σε εγκαταλελειμμένη στάνη, για να …ζεσταθούμε, καθώς μας μαστιγώνουν αλύπητα παγωμένες ριπές αέρα. Με αναθερμασμένες δυνάμεις (μετά και από ένα ποτηράκι ρακή) συνεχίζουμε προς την κορυφή Άνεφαλάκοι’ (ανέφαλο στην τοπική διάλεκτο σημαίνει σύννεφο), που βρίσκεται λίγα μέτρα ψηλότερα, σε υψόμετρο1.512μ.

Ο ουρανός έχει ήδη αρχίσει να ροδίζει, καθώς ο βασιλιάς ήλιος τρέχει να εξαφανιστεί στη δύση, βάφοντας τον ορίζοντα με τα πορτοκαλοκόκκινα χρώματα του δειλινού. Το φεγγάρι ξεκινά  το δικό του ταξίδι από τα ανατολικά, ξεπροβάλλοντας ανάμεσα από τις κορφές των Στειακών βουνών, φωτίζοντας το ελαφρύ μπλε του δειλινού με ρόδινες ανταύγειες.

Απολαμβάνουμε την μαγεία της ‘Κόκκινης Πανσέληνου του Ελαφιού’, καθώς σύμφωνα με την παράδοση κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα νέα κέρατα των αρσενικών ελαφιών αρχίζουν να βγαίνουν από το μέτωπό τους, καλυμμένα με βελούδινο και απαλό τρίχωμα. Καθώς ο σεληνιακός κύκλος ασκεί μεγάλη επίδραση στον πλανήτη μας, οι άνθρωποι έπλεξαν  πάμπολλες μυθοπλασίες γύρω από τις φάσεις του φεγγαριού και κυρίως της πανσέληνου. Από τα αρχαία χρόνια και σε όλους τους πολιτισμούς ο δορυφόρος της Γης λατρεύτηκε σαν θεότητα. Κατ’ εξοχήν θηλυκή θεά, η Σελήνη, εμφανίζεται μυστηριώδης, γλυκιά και γοητευτική, με την γονιμότητα να είναι στα βασικά της χαρακτηριστικά. Το όνομά της ετυμολογείται από το σέλας (φως).

Ο δυνατός αέρας που φυσά ρίχνει την θερμοκρασία ακόμη περισσότερο όσο η νύκτα σιμώνει και μας αναγκάζει να εγκαταλείψουμε την κορυφή και να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Ακολουθούμε δυτική κατεύθυνση, με τα βουνά να φωτίζονται ακόμη από τις κοκκινωπές ανταύγειες της δύσης, πριν το στερέωμα παραδοθεί στο σκοτάδι της νύχτας και στο ασημένιο φως του φεγγαριού.

ΚΡΙΤΣΑ με ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

Βαδίζουμε πάνω σε διαφορετικό μονοπάτι, που ακολουθεί φιδογυριστή πορεία στις φεγγαρόλουστες βουνοπλαγιές της Δίκτης και καταλήγουμε μετά από μιάμιση ώρα στην αφετηρία, έχοντας διανύσει περισσότερα από 5χλμ. Κάποιοι συνεχίζουν μέχρι τον μικρό οικισμό στο οροπέδιο για να γευτούν σπιτικές νοστιμιές και ντόπιο κρασί σε παραδοσιακή ταβέρνα, με το ολόγιομο φεγγάρι του Ιούλη να φωτίζει μαγικά τις ψηλότερες κορφές της Δίκτης και το μικρό μας οροπέδιο.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:  Λεωνίδας Κλώντζας, Γιώργος Μιχαηλίδης

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ