ΔΙΑΣΧΙΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΟΥΡΗΣ

Την Κυριακή 2 Ιουνίου 2024 μια μικρή ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου επιχείρησε παρά τις θερμές για την εποχή συνθήκες την ανάβαση στην δεύτερη ψηλότερη κορυφή των Σητειακών βουνών, τη Μεγάλη Μούρη.

Γιάννης, Ray, Αλέξανδρος, Μαρία, Άρια, Μιχάλης, Γιάννης, Χαρά:
οι 8 "ανθεκτικοί" ορειβάτες στην κορυφή της Μεγάλης Μούρης στα 1.179. Παλιοί και νέοι, ντόπιοι και ξένοι, πορωμένοι όμως όλοι με την ορειβασία!😏💓

Ένα ‘δύστροπο’ βουνό

Η Μεγάλη Μούρη στα 1179 μέτρα υψώνεται ανάμεσα και πίσω απ’ τα χωριά Έξω και Μέσα Μουλιανά απ' τη βόρεια πλευρά ή ανατολικά της Χρυσοπηγής (Ρουκάκας) απ’ τη νότια. Είναι ένα δύσκολο στην ανάβασή του και ‘δύστροπο’, όσον αφορά τις καιρικές συνθήκες  βουνό. Και να εξηγηθώ: το 2022 αφού το αναβάλαμε δύο φορές λόγω καιρού, την ανεβήκαμε την τρίτη, μα και πάλι μέσα σε πυκνή ομίχλη, που δε μας άφηνε να δούμε τη θέα. Και καλά τότε ήταν χειμώνας, αλλά και την προηγούμενη Κυριακή 26 Μαΐου με τον Πεζοπορικό, πάλι ομίχλη είχε. Όπως λέει κι η φίλη Άννα από τον Φ.ΟΡ.Σ. Σητείας: «ένα σύννεφο να έχει ο ουρανός πάνω στη Μεγάλη Μούρη θα κάτσει!». Είναι επίσης εκείνο από τα βουνά της περιοχής μας, που λόγω θέσης δέχεται περισσότερα ύψη βροχής, αλλά και χιονοπτώσεων, όταν και αν ρίξει, εξ ου και τα πολλά πηγάδια-λίμνες στους πρόποδες του. 

Έναρξη από τα Έξω Μουλιανά Σητείας, όπου ακολουθούμε αρχικά τη σηματοδοτημένη γεωδιαδρομή 18 του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco Σητείας. Το χωριό το οποίο διασχίζει ο ΒΟΑΚ, πήρε πιθανόν το όνομά του από τους Ενετούς Mulliani ή από το ρήμα 'μουλώνω'=σκύβω λόγω της θέσης του στην πλαγιά του βουνού!

Ημι-εγκαταλελειμμένο το Πάνω Χωριό λόγω της ανηφόρας, όμως όσο ζουν οι παλιές νοικοκυρές, οι δρόμοι θα είναι πάντα στολισμένοι με γλάστρες και λουλούδια.

Στα βήματα της Γεωδιαδρομής 18 του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco της Σητείας

Ξεκινάμε λοιπόν από τα Έξω Μουλιανά Σητείας (380μ.) στις οκτώ το πρωί - οκτώ ορειβάτες ακολουθώντας τα σήματα της Γεωδιαδρομής 18 του Γεωπάρκου. Διασχίζουμε ανηφορικά τα σοκάκια του Επάνω Χωριού, στολισμένα με τις όμορφες αυλές και τη φανταστική θέα. Περνάμε από τον γραφικό ναΐσκο του 15^ου αι. του Αγίου Γεωργίου. Στην έξοδο του χωριού συναντάμε εντυπωσιακά ερείπια παλιότερων ανεμόμυλων, ενώ βλέπουμε και το γειτονικό χωριό Μέσα Μουλιανά στα δυτικά. Πιο πάνω ακολουθούν περιφραγμένοι χώροι και παραπήγματα που λειτουργούν ως μαντριά. Σε ένα από αυτά μας οδηγούν τα σημάδια του Γεωπάρκου, ανοίγουμε την πόρτα και την κλείνουμε όταν περάσουμε.

Το παλιό γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου του 15ου αιώνα στο τέλος του χωριού

Θέα του χωριού, καθώς ανεβαίνουμε

Ερείπια ανεμόμυλων στην πάνω -νότια- πλευρά του χωριού αποτελούν 'κάδρα' για ωραίες φωτογραφίες

Συνεχίζουμε με κατεύθυνση ΝΑ ώσπου να βρούμε την κορυφογραμμή πάνω από ένα βαθύ όμορφο φαράγγι, που σχίζει το βουνό. Πρόκειται για τη νότια προέκταση του φαραγγιού του Ρίχτη προς τους πρόποδες της Μεγάλης Μούρης. Είναι βατό και αν το πάρει κάποιος σε 1,5 ώρα φτάνει στο οροπέδιο των Λιμνών. Εμείς ωστόσο επιλέξαμε την πιο μακριά αλλά και πιο ενδιαφέρουσα οδό. Γιατί, αν και ανεβαίνουμε σχεδόν κάθετα, έχουμε απίστευτη θέα στις βόρειες ακτές και βλέπουμε ως το φρούριο του Λιόπετρου. Περνάμε από παλιές εγκαταλελειμμένες αγροικίες βοσκών σφηνωμένες στην κόψη του φαραγγιού. Έτσι όπως είναι φτιαγμένες από την γκρίζα πέτρα της περιοχής, ελάχιστα ξεχωρίζουν απ’ τον βράχο.

Η θέα απλώνεται όσο ανεβαίνουμε: τα δύο Μουλιανά και όλες οι βόρειες ακτές

Ομαδική -πολλές σήμερα, καθώς είμαστε λίγοι και συγκεντρωνόμαστε εύκολα- πάνω στο πέτρινο ρήγμα πάνω απ' το φαράγγι

Εδώ φαίνεται καλύτερα το πέτρινο ρήγμα, που ακολουθεί κανείς για αρκετά μεγάλο διάστημα και πάνω στο οποίο, στην κόψη του φαραγγιού είναι σφηνωμένες παλιές αγροικίες βοσκών (φώτο κάτω δεξιά). Κάτω αριστερά, φαίνεται το φαράγγι, που αποτελεί τη νότια προέκταση του φαραγγιού του Ρίχτη και φτάνει ως το οροπέδιο των Λιμνών

Εντυπωσιακός πέτρινος περίβολος, μάλλον φράχτης για φύλαξη καλλιεργημένων εκτάσεων από τα αιγοπρόβατα

Μετά από δυο και παραπάνω ώρες ανηφόρα κάτω απ’ τον ζεστό ήλιο φτάνουμε στο οροπέδιο των Λιμνών. Όπου ‘λίμνες’ ονομάζονται οι στρογγυλές επενδυμένες με πέτρα μεγάλες πηγάδες για συλλογή νερού. Εδώ έχει εννιά απ’ αυτές!!! 

Το οροπέδιο των Λιμνών στους πρόποδες της Μεγάλης Μούρης διακρίνεται μπροστά μας

Η ομάδα στην είσοδο του οροπεδίου. Γίνεται της ..αγκαραθιάς, όπως βλέπετε

Το οροπέδιο είναι γνωστό για τα τεράστια πηγάδια του (λίμνες), 9 στον αριθμό, όπως διακρίνονται απ' τον δορυφόρο.

Αυτή την εποχή το Οροπέδιο είναι καλυμμένο με Γαϊδουράγκαθα (silybum marianum)  

Διάσχιση Μεγάλης Μούρης

Ξαποσταίνουμε λίγο και συνεχίζουμε. Παίρνουμε την λαγκαδιά πίσω από τη μόνη κατοικία του βοσκού της περιοχής και θα αρχίσουμε μια επίπονη ανάβαση ως την κορυφή. Η σκληρή βλάστηση από αγκαραθιές και αστοιβίδες μας ταλαιπωρεί. Η ζέστη γίνεται ανυπόφορη, όσο μεσημεριάζει.  Η απουσία ανέμου και σκιάς κάνει βαρύ το κάθε βήμα.

Σε μια φτενή σκιά των βράχων λίγο πριν την κορυφή παρατάσσονται οι πρώτοι για ανασύνταξη της ομάδας, ώστε να ανέβουμε όλοι μαζί στην κορυφή. Η αλληλεγγύη αυτή μέσα στην κάψα μού προκαλεί συγκίνηση…. Κι έτσι κάπως φτάνουμε στο ταλαιπωρημένο κολωνάκι της κορυφής στην ανατολική πλευρά του βουνού. Η ικανοποίηση είναι μεγάλη, αλλά το ίδιο κι η ζέστη και δεν αφιερώνουμε όσο χρόνο θέλουμε, γιατί από τούτη την κορυφή βλέπεις σε όλα τα σημεία του νομού, όταν έχει διαύγεια, όπως σήμερα. Εμείς έτσι ταλαιπωρημένοι που είμαστε αρκούμαστε στην καταπληκτική θέα των δυτικών σητειακών βουνών (όρος Ορνό, όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται) απέναντι μας με τη σειρά: Πισκοπιανή (1.131), Μαύρος Λάκκος (), Ασκορδαλιά (1.237), το Σπαθί (1.176) δεν φαίνεται. Αριστερά οι κορφές της Θρυπτής Αφέντης (1.476) και Κλήρος (1.331), δεξιά τα βουνά της Λάστρου (997) και στο βάθος τα λασιθιώτικα, που λέμε, δηλαδή οι κορφές της Δίκτης!

Κορυφή Μεγάλης Μούρης (1.179) και θέα στα βόρεια

Θέα προς τα ΒΔ - διακρίνεται το Αλτσί, το Μόχλος, η Ψείρα κι ο κόλπος Μεραμπέλλου

Οι πρώτοι φτάνουν στην κορυφή

Πιθανολογώ ότι το βουνό ονομάζεται έτσι επειδή η κορυφή του δεν είναι μυτερή αλλά πεπλατυσμένη κι αν την περπατήσεις (κάτι που θέλει κι αυτό τον χρόνο του) μπορείς να ατενίσεις σε όλες τις πλευρές του νομού μας.

Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής προς τα ΝΔ, κάτι που σημαίνει ότι τραβερσάρουμε όλη την δυτική πλευρά της και παίρνουμε την κατεβασιά πάνω απ’ τα πηγάδια του Πατσού, που είναι ο επόμενος στόχος μας. Ατενίζοντας την κοιλάδα της Χρυσοπηγής με τους άσπρουγές της, θα φτάσουμε τελικά  στις  τρεις ‘λίμνες] του Πατσού κι έπειτα θα πάρουμε τον ανατολικό φάραγγα του Κοινοπόταμου ως την έξοδό του. 

Τραβερσάρισμα στην δυτική πλευρά του βουνού, απέναντι φαίνεται η Πισκοπιανή και στο βάθος τα όρη της Θρυπτής

Κατάβαση από ΝΔ - φάνηκε η Χρυσοπηγή

Και 'προσγείωση στην περιοχή του Πατσού, στον βαθύ αυχένα ανάμεσα σε Μεγάλη Μούρη και Πισκοπιανή

Έχει κι εδώ τρία πηγάδια με πιο λίγο νερό απ' ότι στις 'Λίμνες'

Τα τρία πηγάδια-λίμνες του Πατσού

Γρήγορα θα φύγουμε κι από δω , καθώς κάνει πολλή ζέστη και δεν υπάρχει σκιά ακολουθώντας τον ανατολικό φάραγγα του Κοινοπόταμου δίπλα ακριβώς απ' του Πατσού

Επιστροφή στον πολιτισμό μετά από 8ωρη πορεία

Αν και είμαστε κουρασμένοι, δεν χάνουμε την ευκαιρία για μια κλεφτή ματιά στο όμορφο δασωμένο φαράγγι. Αρχικά είναι στρωμένο από αγκαραθιές κι αστοιβίδες, όμως έπειτα αρχίζει πυκνό πρινόδασος, που δυσχεραίνει το πέρασμά μας. Επιτέλους λίγη σκιά! Αφού διαβούμε το στενό πέρασμα «Πόρτες» μπαίνουμε στο κεντρικό φαράγγι, όπου συναντιούνται όλες οι απολήξεις του, όπως και το πέρασμα για το οροπέδιο Μονοκαράς. Εδώ η κατάβαση γίνεται ομαλά, καθώς διακρίνονται μονοπάτια. Περνάμε τα ψηλά κάθετα τοιχώματα  λίγο πριν την έξοδο στο γνωστό νταμάρι του Μαρκάκη δίπλα στον ΒΟΑΚ. Μια στάση στη γειτονική Τουρλωτή, όπου θα πνίξουμε την δίψα της ημέρας σε μια κρύα μπίρα -για τ' 'αγόρια' η καλύτερη στιγμή της ημέρας- επιβάλλεται!

Η είσοδος στο φαράγγι του Κοινοπόταμου ανάμεσα από αγκαραθιές. Στο στενό πέρασμα "Πόρτες" (κάτω) περνάμε στο κυρίως φαράγγι του Κοινοπόταμου

Το φαράγγι ωστόσο είναι καταπράσινο, αφού είναι πνιγμένο στο πρινόδασος. Στα τελειώματά του τα δέντρα ξεπηδάνε μέσα από τα βράχια

Εντυπωσιακά κάθετα βράχια λίγο πριν την έξοδο

Αρκετά τα καμίνια στην πορεία, γιατί όχι; Έχει και ασβεστόλιθο και δέντρα για κάρβουνα εδώ!

Περπατήσαμε συνολικά γύρω στις 8 ώρες με τις στάσεις διανύοντας μια διαδρομή 15 χιλιομέτρων  με υψομετρική διαφορά γύρω στα 900 μέτρα σε σχεδόν αποκλειστικά ελεύθερη ανάβαση και κατάβαση. Αρχηγός η Μαρία Μετζογιαννάκη, που είχε ‘φρεσκάρει’ πρόσφατα τη διαδρομή με τον Πεζοπορικό Ηρακλείου (στις 26/5^ου). Τελικό συμπέρασμα ότι σε τέτοιες πορείες πάνε πάντα εκείνοι που ‘το θέλουν πολύ’, οι πορωμένοι! Με κλασικό παράδειγμα την Άρια, που ξεκίνησε 6 η ώρα από Ηράκλειο για να μας προλάβει και να ανεβεί μαζί μας στην κορφή. Ωστόσο και στους  8 της σημερινής παρέας, παλιούς και νέους, άντρες και γυναίκες, περίσσευαν τα κότσια. Και στην άλλη με το καλό, παιδιά!

Το παπάκι μας σήμερα ανέβηκε πολύ ψηλά, στην κορυφή της Μεγάλης Μούρης

Αλλά και στο στοιχείο του, στο οροπέδιο των Λιμνών!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Μαρία Μετζογιαννάκη

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΕΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ

Powered by Wikiloc

Πεζοπορία ΕΞΩ ΜΟΥΛΙΑΝΑ - οροπέδιο ΛΙΜΝΩΝ - κορυφή ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥΡΗ

ΑΝΑΒΑΣΗ στην κορυφή "ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥΡΗ"- ΜΙΑ ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ

Πραγματοποιήσαμε επιτέλους την πεζοπορία Έξω Μουλιανά – Οροπέδιο Λιμνών – κορυφή Μεγάλη Μούρη, που είχε αναβληθεί ήδη τρεις φορές λόγω κακού καιρού το φετινό χειμώνα. Μάλιστα, λόγω της δυσκολίας της, είχε γίνει κι ανέκδοτο στις παρέες μας: «Προσευχήθηκαν πολλοί να χαλάσει ο καιρός, για να μην πάμε στη Μεγάλη Μούρη». 

Τα Σητειακά Όρη είναι χαμηλή οροσειρά της Ανατολικής Κρήτη και  καλύπτει το μεγαλύτερο τμήμα της επαρχίας Σητείας, ανατολικά του Ισθμού της Ιεράπετρας. Στην ουσία χωρίζεται σε δύο οροσειρές, της Θρυπτής στα δυτικά και  της Ζάκρου στα ανατολικά. Η υψηλότερη κορυφή βρίσκεται στην οροσειρά της Θρυπτής (Αφέντης Εσταυρωμένος). Τα όρη της Θρυπτής έχουν ποικίλη βλάστηση και αρκετά ενδημικά είδη. Από το ομώνυμο οροπέδιό της ξεκινούν δύο επιβλητικά φαράγγια, του Χα και του Μέσωνα ενώ άλλα μικρότερα πευκόφυτα φαράγγια που στολίζουν τις πλαγιές της είναι του Μυλωνά, των Πεύκων και το Ορεινό.  Τα όρη της Ζάκρου αποτελούν τον πυρήνα του Γεωπάρκου Σητείας, που ανήκει στο δίκτυο γεωπάρκων της UNESCO και  είναι γυμνά, με ελάχιστη βλάστηση, απότομους γκρεμούς και επιβλητικά σπήλαια. Οι ψηλότερες κορυφές είναι η Ασκορδαλιά (1.237μ), η Μεγάλη Μούρη (1.179μ) και το Σπαθί (1.176μ). Η κορυφή της Μεγάλης Μούρης χρωστά το όνομα της στην παρομοίωση της επιφάνειας του βουνού με ανθρώπινο πρόσωπο, ενώ η έκφραση “Άσπρισε η Μεγάλη Μούρη” σημαίνει ότι έπεσε χιόνι στην περιοχή.

Όμως αυτήν την Κυριακή 27 Φλεβάρη 2022, όσο κι αν οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές λόγω του αέρα, δεν υπήρχε σοβαρός λόγος ματαίωσης. Μαζεύτηκαν μάλιστα 29 πεζοπόροι, αρκετοί για μιας τέτοιας δυσκολίας διαδρομή. Μικρότερος απ’ όλους ο φίλος μου, ο Κωστής, μαθητής της Α’ Γυμνασίου, που ήρθε με τη μαμά του.

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το κέντρο του χωριού ΄Εξω Μουλιανά και ακολουθώντας το, πολύ καλά σηματοδοτημένο από το Γεωπάρκο, ανηφορικό μονοπάτι διασχίσαμε το ημι-έρημο ‘Πάνω Χωριό’ κάνοντας μια μικρή στάση στο βυζαντινό εκκλησάκι του Άη Γιώργη. Ανηφορίζαμε συνεχώς ως τη θέση ‘Πόρτες’, όπου υπάρχει παλιός εγκαταλελειμμένος οικισμός στην άκρη του γκρεμού, πάνω από την νότια πλευρά του φαραγγιού του Ρίχτη, όταν αυτό γίνεται βαθύ και ξερικό.

Τα Έξω Μουλιανά είναι κτισμένα σε υψόμετρο 380μ, πάνω στην εθνική οδό προς Σητεία. Η ιστορία του χωριού ανάγεται στους βυζαντινούς χρόνους, ενώ τοποθεσίες με την ονομασία Σαρακίνα παραπέμπουν στην κατάκτηση της Κρήτης από τους Σαρακηνούς τον 8ο και 9ο αιώνα μ.Χ. Κατά μια εκδοχή το χωριό πήρε το όνομα του την περίοδο της Ενετοκρατίας από τους αδελφούς Mouliani, ενώ σύμφωνα με μια άλλη προέρχεται από το ρήμα μύλλω/μουλλώνω, που σημαίνει, κλίνω, επειδή ο οικισμός βρίσκεται στην κατωφέρεια του βουνού. Μέσα στο χωριό σώζεται η  βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου  με βυζαντινές εικόνες και επιγραφές, καθώς και ενετικά κτίρια που λόγω της καλής κατασκευής τους χρησιμοποιήθηκαν σαν δεξαμενή ύδρευσης στη δεκαετία του '50. Σώζεται επίσης τουρκική κρήνη στην τοποθεσία Γουρνιά με αραβική επιγραφή. Σύμφωνα με αφηγήσεις των παλαιοτέρων κατοίκων στα Έξω Μουλιανά υπήρχε σημαντικός αριθμός κατοίκων τουρκικής καταγωγής και στην πλατεία του χωριού μιναρές. Κοντά στο χωριό βρίσκεται το ονομαστό πετρόχτιστο, τοξωτό  γεφύρι του Λαχανά, από όπου ξεκινά το μονοπάτι προς το φαράγγι του Ρίχτη, καταπράσινη φαράγγι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, με τρεχούμενα νερά και καταρράκτη. Το χωριό ακολούθησε τη πληθυσμιακή συρρίκνωση των χωριών της ελληνικής επαρχίας και σήμερα οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την ελαιοκαλλιέργεια .

Η ανηφόρα φαίνεται να μην έχει τελειωμό και για να δώσουμε θάρρος ο ένας στον άλλο, το ρίχνουμε στη φιλοσοφία. Είναι σκέψεις, που εμείς οι πεζοπόροι τις κάνουμε τακτικά, αλλά πρέπει να τις εξηγήσεις και στον λιλιπούτειο μελλοντικό ορειβάτη, τον Κωστή, πριν αρχίσει την γκρίνια. «Ξέρεις Κωστή, γιατί όλοι εμείς αφιερώνουμε τη μια και μοναδική ελεύθερη Κυριακή μας, σε μια απασχόληση τόσο επίπονή; Γιατί υπάρχει ένα μέτρο μέσα μας, μοναδικό για τον καθένα μας. Το δικό σου, ας το πούμε ….Κωστόμετρο. Έρχεσαι λοιπόν εσύ και λες ‘Δε θα με βάλει κάτω αυτή η ανηφόρα! Θα την καταφέρω’. Κι όταν αυτό συμβεί, νιώθεις μια περηφάνια, που σαν άλλη της δεν έχει κι ανεβάζει πόντους το Κωστόμετρο κι ανεβαίνεις στην εκτίμηση του εαυτού σου και γίνεσαι ο ήρωάς σου και παίρνεις άλλη δύναμη να αντικρίσεις τα προβλήματα της καθημερινής ζωής!».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάνουμε στο οροπέδιο των Λιμνών. Λίμνες, εδώ στην περιοχή μας, λέμε τα μεγάλα πετρόκτιστα πηγάδια-στέρνες με τις ενσωματωμένες σκάλες τους, για να φτάσει κανείς πιο χαμηλά, όταν πέφτει η στάθμη τους. Όμως τώρα μετά τις πρόσφατες βροχοπτώσεις είναι ξέχειλα κι ούτε που φαίνεται η σκάλα.

Μετά την ομαδική μας φωτογραφία, μια ομάδα επιλέγει να γυρίσει πίσω στο χωριό και η άλλη θα συνεχίσει ως την κορφή της Μεγάλης Μούρης. Μαζί με τη δεύτερη κι ο Κωστής, αφού πήρε την άδεια της μαμάς. Θέλει μάλλον να ανεβάσει το …«Κωστόμετρο»! «Εδώ, Κωστή, ξεχωρίζει ο πεζοπόρος από τον ορειβάτη, να ξέρεις»,‘συμπάλλουμεκι εμείς!

Η διαδρομή γίνεται πιο δύσκολη, γιατί η ανάβαση είναι ελεύθερη και η πλαγιά θαμνώδης, το κρύο αρχίζει να γίνεται τσουχτερό και τα χέρια μουδιάζουν. Το ίδιο και τα πρόσωπα. Μερικοί έβαλαν τις μάσκες του κορωνοϊού για λίγη ζεστασιά. Ομίχλη μας καλύπτει σιγά-σιγά και υγρασία σαν ψιλόβροχο. Μετά από μία ώρα κι ενώ έχουμε φτάσει σχεδόν στην κορυφή, η ορατότητα μειώνεται. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε, αλλά, ώσπου να βγάλουμε την αναμνηστική φωτογραφία, ο καιρός ανοίγει τόσο όσο να δούμε τις χιονούρες λίγο παρακάτω κι όσο να φτάσουμε στο ψηλότερο σημείο. «Μη μας στοιχειώσει», που λέει κι ο αρχηγός μας, εννοώντας βέβαια ότι θ’ αφήναμε εκκρεμότητες και το μαράζι ότι δεν φτάσαμε ως το τέλος.

Στη συνέχεια παίρνουμε την κατηφόρα προς το οροπέδιο κι έπειτα από τον αγροτικό δρόμο περιφερειακά, ώσπου βρίσκουμε παλιό κατηφορικό μονοπάτι. Δυστυχώς, από ένα σημείο αυτό εξαφανίζεται και ρίχνουμε μια ελεύθερη κατάβαση, ιδιαίτερα επίπονη εξαιτίας και της κούρασης, που μας βγάζει τελικά στην εθνική οδό ανατολικά του χωριού.

Λίγο πιο πέρα μας περιμένει, η κερδισμένη με τον ιδρώτα μας, ρακή, καθώς αναμένουμε να γίνουν και οι περίφημες χωριάτικες ομελέτες στο καφενείο του χωριού! Ευχαριστούμε τον αρχηγό μας, Θανάση Κολοτούρο, που μας οδήγησε σε μία πορεία 15 χλμ με υψομετρική διαφορά 875 μέτρα σε μεικτό χρόνο 6,5 ωρών. Και κάπου εδώ ευχόμαστε «Και εις ανώτερα» κυριολεκτικά! 

ΑΡΧΗΓΟΣ:  Θανάσης Κολοτούρος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη, Ελένη Λάμπρου

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Ελένη Λάμπρου

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ