Showing posts with label φαράγγι Κουδουμή. Show all posts
Showing posts with label φαράγγι Κουδουμή. Show all posts

Monday 12 September 2022

Πεζοπορία ΦΑΡΑΓΓΙ ΚΟΥΔΟΥΜΗ - ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΝΟΚΑΡΑΣ - ΣΦΑΚΑ

Μια χαρούμενη ομάδα 16 πεζοπόρων, μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου και Φυσιολατρικού Ορειβατικού Συλλόγου Σητείας, μαζεύτηκε την Κυριακή 11/09/2022 στην οριζόμενη αφετηρία μας, ανάμεσα στα χωριά Σφάκας και Τουρλωτής, κοντά στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, γνωστό στους κατοίκους της περιοχής ως Κυμέλα, προκειμένου να εξερευνήσει το άγριας ομορφιάς φαράγγι του Κουδουμή. Χαρακτηριστικό της σύνθεσης της ομάδας η νεαρή ηλικία. «Που τους βρήκατε τόσους νέους;», απόρησε ο Σεμπάστιαν, που ξεκίνησε μαζί μας αυτό το καλοκαίρι. Εμ, αρχίζουν τα σχολεία, Σεμπάστιαν , και μαζεύονται οι δάσκαλοι κι οι φοιτητές στο νησί σιγά-σιγά.

Ξεκινάμε από τη ρεματιά δεξιά της εθνικής οδού στις 8.30 το πρωί με πάρα πολύ καλή διάθεση , παρά το γεγονός ότι η μέρα προβλέπεται εξαιρετικά ζεστή. Τις 2,5 περίπου ώρες πάντως, που διαρκεί η πορεία μας μέσα στο φαράγγι η θερμοκρασία είναι ιδανική. 

Το φαράγγι του Κουδουμή ή φαράγγι Τρουλωτής βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Τουρλωτή και Σφάκα. Ξεκινά την φιδογυριστή πορεία του από το οροπέδιο της Μονοκαράς και το ρέμα του εκβάλει στην παραλία Μαύρο Σελί στην περιοχή του Μόχλους. Το μήκος του είναι 3χλμ περίπου και τα κάθετα τοιχώματα του υπερβαίνουν τα 150μ. Εντυπωσιακή η γεωλογία του φαραγγιού, καθώς τα πετρώματα του ανήκουν στα βαθύτερα πετρώματα της Κρήτης, τους λεγόμενους πλακώδεις ασβεστόλιθους, που λόγω τεκτονικών μετακινήσεων σήμερα τα βρίσκουμε στις μεγαλύτερες κορυφές του νησιού. Τα πρανή και η κοίτη του φαραγγιού είναι κατάφυτα από πουρνάρια (πρίνους), που έχουν μέγεθος θάμνου ή έχουν αναπτυχθεί σε πανύψηλα δένδρα, ενώ ευδοκιμούν και πολλά αρωματικά φυτά, μερικά ενδημικά της περιοχής.

Το φαράγγι ξεκινάει ‘ανοικτό’ σαν ρεματιά με ‘χαλασά’ (ή αλλιώς σάρα, δηλαδή μέρος που η αποσάθρωση του εδάφους δημιουργεί συγκέντρωση πολλών μικρών ή μεγαλύτερων πετρών), που δυσχεραίνει κάπως το περπάτημα και θέλει προσοχή. Αρωματικά φυτά, κυρίως φασκομηλιά και ρίγανη, αναδύουν τα έλαιά τους, καθώς τα αναδεύουμε στην πορεία μας. Πρίνα πολλά. Ανθρωπογενείς παρεμβάσεις, όπως ένα μισογκρεμισμένο καμίνι ή τοιχία δίπλα στις σπηλαιώσεις των βράχων, που χρησιμοποιούνταν για τη φύλαξη των ζώων. Καθώς προχωράμε τα τοιχώματα συγκλίνουν και γύρω μας σκοτεινιάζει. Εδώ είναι το πιο εντυπωσιακό κομμάτι: στενά περάσματα ανάμεσα στα πεσμένα βράχια και στα δέντρα που μοιάζουν να ξεπετιούνται μέσα από την πέτρα και ν΄ αναπτύσσονται οριζόντια αντί για κάθετα! Βράχοι γλιστεροί, καθώς τους έχει λειάνει το νερό κι ο χρόνος. Εδώ χρειάζεσαι τη βοήθεια του φίλου συνοδοιπόρου, για να σκαρφαλώσεις και να ξεπεράσεις τα εμπόδια της φύσης. Αυτή είναι και η μαγεία αυτού του φαραγγιού, που συνδυάζει την πεζοπορία με κάποια αναρρίχηση και μετατρέπει την όλη διαδικασία σε παιχνίδι.  

Αφού περνάμε και τον τελευταίο ‘τοίχο’, ύψους περίπου 5 μέτρων, που έχει ωστόσο διαμορφωμένα φυσικά σκαλοπάτια και βοηθάνε πολύ στο ανέβασμα, αντικρίζουμε μπροστά μας μέρος του οροπεδίου της Μονοκαράς, τα πρώτα σπίτια και τα πρώτα οπωροφόρα δέντρα: καρυδιές, μηλιές, αχλαδιές. Πιο πέρα και τα αμπέλια. 

Το μικρό οροπέδιο της Μονοκαράς βρίσκεται στο όρος Ορνό, σε υψόμετρο περίπου 750μ. Η πρόσβαση γίνεται από τα χωριά της Τουρλωτής και της Σφάκας. Στο οροπέδιο υπάρχει ο γραφικός ναός του Τιμίου Σταυρού και πολλοί μαγατζέδες, δηλαδή σπιτάκια στα οποία διαμένουν τους θερινούς μήνες όσοι απασχολούνται στις μικρές καλλιέργειες από αμπέλια, μηλιές, αχλαδιές και καρυδιές. Το μικρό στενόμακρο οροπέδιο παραμένει καταπράσινο, αν και έχει χάσει λίγη από τη φρεσκάδα του μετά τις ζέστες του καλοκαιριού. Είναι κατάφυτο από αμπέλια, μηλιές, αχλαδιές και καρυδιές (πιθανά από τις καρυδιές/καρές να προέρχεται και το όνομα του). Ιδιαίτερα εντυπωσιάζουν 4-5 μεγάλα πηγάδια, πετρόκτιστα με γεροκτισμένα σκαλοπάτια που οδηγούν μέχρι τον πυθμένα, εξαιρετικό δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής που αντέχει στο χρόνο.

Μια θορυβώδης παρέα αντρών έχει μαζευτεί ήδη σε μια αγροικία κι απ’ τις μυρωδιές συμπεραίνουμε ότι ψήνουν. «Καλή όρεξη, σύντεκνοι!», χαιρετά η Δώρα, μόνιμο πειραχτήρι. «Καλή ‘ναι μόνο ελάτε», η τυπική απάντηση. «Από τον Ορειβατικό του Αγίου Νικολάου;», ρωτάνε, και χαίρομαι μέσα μου, που κάποιοι μας παρακολουθούν και μας διαβάζουν . Όταν, αντί να πάρουμε τον καθιερωμένο δρόμο επιστροφής μέσω χωματόδρομων, στρίβουμε δεξιά προς το ύψωμα, ακούμε φωνές: «Όχι από κει! Λάθος δρόμος!». «Μην ανησυχείτε», τους καθησυχάζουμε. Ακολουθούμε το σχέδιο του αρχηγού μας για μια εναλλακτική διαδρομή. Πρώτα θα περιηγηθούμε την κορυφογραμμή ανάμεσα στα δύο φαράγγια κι έπειτα θα επιστρέψουμε μέσα από το γειτονικό παραφάραγγο στη βάση μας. Η διάσχιση της κορυφογραμμής είναι εντυπωσιακή για τη θέα που προσφέρει: η Ψείρα, τα γυψωρυχεία του Μόχλους, η Τουρλωτή, η Μυρσίνη και το βόρειο κρητικό πέλαγος, αλλά και τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς των πετρωμάτων. Περπατάμε κατά μήκος της σε μια πορεία περίπου μιας ώρας, την οποία δυσχεραίνει πέραν της πέτρας και η ζέστη, λόγω του όψιμου καύσωνα. Μια προσπάθεια να κατεβούμε πιο γρήγορα στο σκιερό φαράγγι αποδείχτηκε άκαρπη, γιατί δεν είναι όλα τα μέρη βατά κι ιδανικά για μια κάθοδο στον σκιερό πυθμένα. Έτσι μαζεύουμε όλες μας τις δυνάμεις και ξαναπαίρνουμε την ανηφόρα. Κάτω από τον ίσκιο μιας ‘ευλογημένης’ αγριελιάς ξαποστάζουμε και μοιραζόμαστε τα τρόφιμα και το νερό, που έχει μείνει. Είμαστε κατάκοποι, αλλά πρέπει να κατέβουμε. Αρχίζουμε λοιπόν μια επίπονη, σχεδόν κάθετη, ελεύθερη κατάβαση, που δυσχεραίνεται από τα χαλίκια ή από τα θαμνώδη φυτά: αγκαραθιές, ασπάλαθους και φασκομηλιές, μέσα στον καυτό ήλιο. Ο ένας βοηθάει κι ενθαρρύνει τον άλλο και μετά από δύο ώρες και κάμποσες τσουρληθιές παρακάτω φτάνουμε επιτέλους στο φαράγγι και σε σταθερό έδαφος και μετά από λίγο στην έξοδό μας απ’ αυτό στις 15.30 περίπου.

Παρά την καταπόνηση και το γεγονός ότι είχαμε πολλά νέα μέλη ο αποχαιρετισμός ήταν εξαιρετικά εγκάρδιος και η διάθεση καλή. Βλέπετε οι δυσκολίες ‘δένουν’ την ομάδα. Δώσαμε όλοι υπόσχεση να ξαναβρεθούμε στις επόμενες πεζοπορίες σε πιο ιδανικές συνθήκες. Ευχαριστούμε τον αρχηγό, Θανάση Κολοτούρο, αλλά και το Νίκο απ’ τη Σητεία, το Θωμά, το Νεκτάριο, που βοήθησαν στα δύσκολα σημεία.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Θανάσης Κολοτούρος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη  
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Ελένη Λάμπρου

Monday 5 October 2020

ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΣΙΓΚΟΥΝΗ - ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΝΟΚΑΡΑΣ - ΤΡΟΥΛΩΤΗ/ΦΑΡΑΓΓΙ ΚΟΥΔΟΥΜΗ

Το φαράγγι του Τσιγκούνη στην περιοχή της Σητείας, διέσχισαν τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2020




Μοιραστήκαμε μια συναρπαστική διαδρομή (καθώς το φαράγγι απαιτεί συχνή αναρρίχηση σε πανύψηλους βράχους), με αφετηρία κοντά στο χωριό Σφάκα, ανάβαση μέχρι το γραφικό οροπέδιο της Μονοκαράς και τερματισμό στην Τρουλωτή.



Το φαράγγι του Τσιγκούνη σχηματίζεται στο Όρος Ορνό, πάνω από το χωριό Σφάκα, όπου και βρίσκεται η έξοδός του. Το ρέμα που το διαρρέει μεταφέρει τα νερά από το οροπέδιο της Μονοκαράς στην παραλία του Αγίου Ανδρέα δίπλα στο Μόχλος. Το όνομα «τσιγκούνης» οφείλεται στη σχετικά μικρή ποσότητα νερού που κατεβάζει το χειμώνα. Οι ντόπιοι ονομάζουν το φαράγγι και ‘Κοκκαλιά’, καθώς εκεί επιβιώνει ένα από τα λίγα εναπομείναντα στην Κρήτη ζευγάρια γυπαετών–κοκκαλάδων.

Νωρίς το πρωί της Κυριακής ξεκινήσαμε από την απότομη στροφή της εθνικής οδού προς Σητεία, πριν από  τη Σφάκα. Ακολουθούμε μονοπάτι που ξεδιπλώνεται σε μια κατάφυτη ρεματιά και από τα πρώτα βήματα βυθιστήκαμε σε μια καταπράσινη δροσερή όαση, σκεπασμένη από συκιές, σφάκες, μυρτιές, βαλανιδιές, πρίνους και θυμάρια. Η βλάστηση είναι συχνά αδιαπέραστη και σε αρκετά σημεία το φαράγγι χρειάζεται καθάρισμα και σήμανση αλλά γενικά είναι βατό.

Περνάμε τα συρματοπλέγματα που έχουν βάλει βοσκοί για να μη φεύγουν τα κοπάδια τους, και περπατάμε μέσα στην κοίτη του φαραγγιού. Μετά από σύντομη πορεία συναντούμε ένα κυκλικό κτίσμα, πιθανόν παλιό καμίνι. ΄Οσο προχωρούμε βαθύτερα συναντούμε πρόσφατες κατολισθήσεις, ενώ τα τοιχώματα υψώνονται κάθετα και απότομα, προκαλώντας δέος. Τα κροκαλοπαγή πετρώματα διαδέχεται συμπαγής ασβεστόλιθος και τα τοιχώματα στενεύουν πολύ, κάνοντας το τοπίο πολύ επιβλητικό.



Μετά από πορεία μιας περίπου ώρας συναντούμε το πρώτο εμπόδιο: τα βράχια σχηματίζουν ένα ψηλό ‘τοίχο’ που απαιτεί αναρρίχηση. Περνάμε τον κάθετο ογκόλιθο δεμένοι με σκοινιά και ζώνες ασφαλείας, με τις οδηγίες του αρχηγού, που διαθέτει τον απαραίτητο εξοπλισμό και εμπειρία. Συνεχίζουμε, με την αδρεναλίνη να ανεβαίνει, καθώς οι ‘εκπλήξεις’ και οι ‘πίστες αναρρίχησης’ διαδέχονται η μια την άλλη, τόσο που χάνουμε μέτρημα. Το φαράγγι είναι γεμάτο από επιβλητικούς ‘τοίχους’ που απαιτούν προσεκτικό σκαρφάλωμα, επικίνδυνες ‘γλίστρες’ και απίστευτους βραχώδεις σχηματισμούς, που δύσκολα πιστεύει κανείς ότι είναι απλά δημιούργημα της φύσης και δεν τις σμίλεψε κάποιος εκκεντρικός καλλιτέχνης! Η φύση αποσπά διαρκώς τον θαυμασμό μας, καθώς ακόμη και στα κάθετα πρανή ανάμεσα στα άγονα πετρώματα φυτρώνουν τεράστιες βαλανιδιές!






Αποκορύφωμα το τελικό εμπόδιο, που μοιάζει με φυσικό οικοδόμημα: ένας επιβλητικός, απροσπέλαστος τοίχος 8 μέτρων περίπου. Με προσοχή και ακολουθώντας τις οδηγίες των συντονιστών, η ομάδα αναρριχήθηκε πατώντας πάνω στα σμιλευμένα από τη φύση πέτρινα σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή.  






Στη συνέχεια το φαράγγι ανοίγει: θάμνοι, φασκομηλιές, ασπάλαθοι κάνουν την εμφάνισή τους. Πήραμε δεξιά μια σχεδόν κάθετη σάρα και μετά από κοπιαστική πορεία 20' στον ήλιο φτάσαμε στην έξοδο. Για την διάσχιση του φαραγγιού χρειαστήκαμε 3.30 ώρες (μαζί με την αναμονή στις αναρριχήσεις) και όλη η διαδρομή ήταν στη σκιά. Ακολουθούμε το παλιό μονοπάτι μέχρι το οροπέδιο της Μονοκαράς, με τα πολλά πηγάδια.




Το μικρό οροπέδιο της Μονοκαράς βρίσκεται στο όρος Ορνό, σε υψόμετρο περίπου 750μ. Η πρόσβαση γίνεται από τα χωριά της Τουρλωτής και της Σφάκας. Στο οροπέδιο υπάρχει ο γραφικός ναός του Τιμίου Σταυρού και πολλοί μαγατζέδες, δηλαδή σπιτάκια στα οποία διαμένουν τους θερινούς μήνες όσοι απασχολούνται στις μικρές καλλιέργειες από αμπέλια, μηλιές, αχλαδιές και καρυδιές. Το μικρό στενόμακρο οροπέδιο παραμένει καταπράσινο, αν και έχει χάσει λίγη από τη φρεσκάδα του μετά τις ζέστες του καλοκαιριού. Είναι κατάφυτο από αμπέλια, μηλιές, αχλαδιές και καρυδιές (πιθανά από τις καρυδιές/καρές να προέρχεται και το όνομα του). Ιδιαίτερα εντυπωσιάζουν 4-5 μεγάλα πηγάδια, πετρόκτιστα με γεροκτισμένα σκαλοπάτια που οδηγούν μέχρι τον πυθμένα, εξαιρετικό δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής που αντέχει στο χρόνο.

ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΝΟΚΑΡΑΣ

Οι παλιοί ξωμάχοι σιγά-σιγά εγκατέλειψαν το καρπερό οροπέδιο, αναζητώντας μια πιο εύκολη ζωή στα πεδινά, όμως η ομάδα μας είχε την τύχη να συναντήσει τον κ. Μανώλη Μαυροματακη (Μαυρόματος). Σαν γνήσιος απόγονος του Ξένιου Δία, μας κέρασε ρακί, μήλα, καρύδια και άλλα καλούδια και τον ευχαριστούμε θερμά. Ξεκουραστήκαμε και ξεκινήσαμε το μεσημέρι διασχίζοντας τον οικισμό του οροπεδίου με άδειες αγροικίες,  το εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού και έπειτα πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής.


Μια ολιγομελής ομάδα με αρχηγό αποφάσισε να επιστρέψει στην αφετηρία διασχίζοντας το φαράγγι Κουδουμή.

Το φαράγγι του Κουδουμή ή φαράγγι Τρουλωτής βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Τουρλωτή και Σφάκα. Ξεκινά την φιδογυριστή πορεία του από το οροπέδιο της Μονοκαράς και το ρέμα του εκβάλει στην παραλία Μαύρο Σελί στην περιοχή του Μόχλους. Το μήκος του είναι 3χλμ περίπου και τα κάθετα τοιχώματα του υπερβαίνουν τα 150μ. Εντυπωσιακή η γεωλογία του φαραγγιού, καθώς τα πετρώματα του ανήκουν στα βαθύτερα πετρώματα της Κρήτης, τους λεγόμενους πλακώδεις ασβεστόλιθους, που λόγω τεκτονικών μετακινήσεων σήμερα τα βρίσκουμε στις μεγαλύτερες κορυφές του νησιού. Τα πρανή και η κοίτη του φαραγγιού είναι κατάφυτα από πουρνάρια (πρίνους), που έχουν μέγεθος θάμνου ή έχουν αναπτυχθεί σε πανύψηλα δένδρα, ενώ ευδοκιμούν και πολλά αρωματικά φυτά, μερικά ενδημικά της περιοχής.

Οι υπόλοιποι πήραμε το καλοφτιαγμένο μονοπάτι προς Τουρλωτή. Σταματήσαμε για λίγο σε παλιό οικισμό στην κορφή του βουνού και κατηφορίσαμε πότε από αγροτικό δρόμο και άλλοτε από μονοπάτια. Ο καιρός ζεστός, αν και είμαστε ήδη στον δεύτερο μήνα του φθινόπωρου. Εντυπωσιακή η θέα όσο κατηφορίζουμε: ο κόλπος του Μεραμπέλλου αστράφτει κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, το νησάκι της Ψείρας, τα ορυχεία γύψου στο Αλτσί, όλα τα Στειακά χωριά (Σφάκα, Τουρλωτή, Μυρσίνη, Έξω Μουλιανα) και στο βάθος η χερσόνησος μετά τη Σητεία και τα νησιά των Διονυσαδων, συνθέτουν εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς. Προς το τέλος της διαδρομής, μας συνόδεψε ένα ζευγάρι αγριοπούλια (πιθανόν γυπαετοί-κοκκαλάδες), ενοχλημένα προφανώς από την πολυάριθμοι ανθρώπινη παρουσία στα απρόσιτα λημέρια τους…

Φτάσαμε στην Τρουλωτή στις 3 το μεσημέρι, έχοντας διανύσει σε 7 ώρες 14χλμ περίπου, καλύπτοντας υψομετρική διαφορά 1099μ.

ΑΡΧΗΓΟΙ: Τάσος Τσινάρης, Μαρία Μετζογιαννάκη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος, Λεωνίδας Κλώντζας

ΧΑΡΤΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ

Powered by Wikiloc

 

Monday 23 September 2019

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΦΑΡΑΓΓΙ ΚΟΥΔΟΥΜΗ - ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΝΟΚΑΡΑΣ


Στις άγνωστες ομορφιές της Κρήτης, στο εντυπωσιακό φαράγγι Κουδουμή και στο γραφικό οροπέδιο της Μονοκαράς, περπάτησε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 22 Σεπτέμβρη 2019.


ΦΑΡΑΓΓΙ   ΚΟΥΔΟΥΜΗ
Το φαράγγι του Κουδουμή ή φαράγγι Τρουλωτής βρίσκεται περίπου 27χλμ δυτικά της Σητείας, ανάμεσα στα χωριά Τουρλωτή και Σφάκα. Ξεκινά την φιδογυριστή πορεία του στα Λασιθιώτικα βουνά (όρος Ορνό) από το οροπέδιο της Μονοκαράς και το ρέμα του εκβάλει στην παραλία Μαύρο Σελί στην περιοχή του Μόχλους. Το μήκος του είναι 3χλμ περίπου και τα κάθετα τοιχώματα του υπερβαίνουν τα 150μ.
Εντυπωσιακή η γεωλογία του φαραγγιού, καθώς τα πετρώματα του ανήκουν στα βαθύτερα πετρώματα της Κρήτης, τους λεγόμενους πλακώδεις ασβεστόλιθους, που λόγω τεκτονικών μετακινήσεων σήμερα τα βρίσκουμε στις μεγαλύτερες κορυφές του νησιού. Συχνή η παρουσία μεγάλου αριθμού από αρπακτικά όρνια, που φωλιάζουν στα απόκρημνα βράχια. Τα πρανή και η κοίτη του φαραγγιού είναι κατάφυτα από πουρνάρια (πρίνους), που έχουν μέγεθος θάμνου ή έχουν αναπτυχθεί σε πανύψηλα δένδρα, ενώ ευδοκιμούν και πολλά αρωματικά φυτά, μερικά ενδημικά της περιοχής.
Σμιλεμένο με το πέρασμα των αιώνων, μαγεύει τον περιπατητή με τις αντιθέσεις του: στενό στην αρχή, πλαταίνει στη συνέχεια με την κοίτη του να μοιάζει με βοτσαλωτή παραλία γεμάτη μικρές πέτρες, ενώ στενεύει κατόπιν και γίνεται σχεδόν απροσπέλαστο με επιβλητικούς ογκώδεις βράχους!






Η πεζοπορία μας ξεκίνησε κοντά από το χωριό Σφάκα. Κατεβήκαμε στο ρέμα του ομώνυμου ποταμού και  με ανηφορική πορεία (για να καλύψουμε την υψομετρική διαφορά μέχρι το οροπέδιο) ξεκινάμε τη διάσχιση του φαραγγιού. Αρχικά τα σκεπασμένα με αρωματικούς θάμνους πρανή βρίσκονται σε απόσταση περίπου 20μ, όμως όσο προχωράμε 'ανοίγουν', το ύψος και η απόσταση ανάμεσα τους διαρκώς μεγαλώνει. Η κοίτη απλώνεται σε μεγάλο πλάτος, στρωμένη με στρογγυλεμένες πέτρες από τη ροή του χείμαρρου ενώ τα  τοιχώματα γίνονται όλο και πιο εντυπωσιακά με αλλόκοτες οριζόντιες πτυχώσεις που έχουν σχηματιστεί από πετρώματα διαφορετικής σύστασης και απόχρωσης.



Ακολουθούμε το στενό ‘κατσικομονοπάτι’ που έχουν χαράξει τα ζώα της περιοχής. ΄Οσο ανεβαίνουμε πληθαίνουν οι πέτρες στην κοίτη, που έχουν μεταφερθεί από το νερό του χειμάρρου που τρέχει με ορμή. Mετά τα πρώτα χίλια μέτρα, το φαράγγι σχεδόν 'κλείνει' από ογκώδεις βραχώδεις σχηματισμούς, στους οποίους πρέπει να σκαρφαλώσουμε για να προχωρήσουμε. Πολλές φορές συναντάμε πανύψηλους βράχους με παράλληλες πλάκες οι οποίες δημιουργούν φυσικά πέτρινα 'σκαλοπάτια', που εύκολα ανεβαίνουμε. Αρκετά συχνά όμως την πορεία μας διακόπτουν δυσθεώρητοι βράχοι που μοιάζουν με κάθετα τείχη που πρέπει να κατακτήσουμε. Η ομάδα πρέπει κυριολεκτικά να υποστηρίξει τα μέλη της, καθώς για να αναρριχηθούμε πάνω στους κάθετους βράχους χρειάζεται ο ένας να βοηθά, να τραβά και να στηρίζει τον άλλο.



Τελικά η ομάδα αποδεικνύεται γρήγορη και ευέλικτη καθώς γρήγορα διαβαίνουμε τα δύσκολα σημεία. Βοηθά και ο υπέροχος φθινοπωρινός καιρός, με τον ελαφρά συννεφιασμένο ουρανό να μας χαρίζει θερμοκρασία ιδανική για σωματική άσκηση. Απολαμβάνουμε την ανάβαση με την αδρεναλίνη να ανεβαίνει, καθώς όσο προχωράμε τα βράχια πυκνώνουν και οι ακτίνες του ήλιου με δυσκολία διαπερνούν την πυκνή βλάστηση και τους πέτρινους όγκους για να φτάσουν μέχρι την κοίτη. Περνάμε δίπλα από σκοτεινές σπηλιές και στενά 'τούνελ' που έχουν δημιουργηθεί από αλλεπάλληλες κατολισθήσεις τεράστιων βράχων, με την άγρια ομορφιά του τοπίου να μας μαγεύει.

 .

Μετά από ανάβαση περίπου 2,5 ωρών, βγαίνουμε από το φαράγγι στο ...φως και βρισκόμαστε σε ένα διαφορετικό τοπίο, με την έντονη βλάστηση να κυριαρχεί, και τα μυρωδάτα φρύγανα να σκορπούν στην ατμόσφαιρα τα αρώματα τους. Φτάνουμε στη βορειοανατολική πλευρά του οροπεδίου της Μονοκαράς, με τους πρώτους 'μαγατζέδες' με τα κλειστά παραθυρόφυλλα να μας καλωσορίζουν.  

ΟΡΟΠΕΔΙΟ   ΜΟΝΟΚΑΡΑΣ
Το μικρό οροπέδιο της Μονοκαράς βρίσκεται στο όρος Ορνό, σε υψόμετρο περίπου 750μ. Η πρόσβαση γίνεται από τα χωριά της Τουρλωτής και της Σφάκας. Στο οροπέδιο υπάρχει ο γραφικός ναός του Τιμίου Σταυρού και πολλοί μαγατζέδες, δηλαδή σπιτάκια στα οποία διαμένουν τους θερινούς μήνες όσοι απασχολούνται στις μικρές καλλιέργειες από αμπέλια, μηλιές, αχλαδιές και καρυδιές. Από το μικρό αυτό οροπέδιο ξεκινούν τα φαράγγια του Τσιγκούνη, του Κουδουμή και το ρέμα του Κοινοπόταμου.






Λίγο μετά την έξοδο από το φαράγγι συναντούμε τον κ Μετζογιαννάκη με το φορτηγό του φορτωμένο με τα ξακουστά για την νοστιμιά τους μήλα του οροπεδίου. Σαν γνήσιος απόγονος του Ξένιου Δία, μας φιλεύει απλόχερα λαχταριστά αχλάδια και μήλα.







Το μικρό στενόμακρο οροπέδιο παραμένει καταπράσινο, αν και έχει χάσει λίγη από τη φρεσκάδα του μετά τις ζέστες του καλοκαιριού. Είναι κατάφυτο από αμπέλια, μηλιές, αχλαδιές και καρυδιές (πιθανά από τις καρυδιές/καρές να προέρχεται και το όνομα του). Ιδιαίτερα εντυπωσιάζουν 4-5 μεγάλα πηγάδια, πετρόκτιστα με γεροκτισμένα σκαλοπάτια που οδηγούν μέχρι τον πυθμένα, εξαιρετικό δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής που αντέχει στο χρόνο. 


 

Εξακολουθούν να καθρεφτίζουν στα ατάραχα νερά τους τον ουρανό, χρόνια και χρόνια, παρόλο που η χρήση τους άλλαξε, καθώς άλλαξαν και οι συνθήκες βιοπορισμού των ανθρώπων, που σιγά-σιγά εγκατέλειψαν το καρπερό οροπέδιο, αναζητώντας μιά πιο εύκολη ζωή στα πεδινά...

Κάνουμε την καθιερωμένη στάση για ρακή στο μετόχι της κ. Κλειώ Γιακουμάκη, απαντώντας στο φιλόξενο κάλεσμα της κρητικιάς οικοδέσποινας. Απολαμβάνουμε την ξεχωριστή νοστιμιά που έχουν τα κεράσματα ‘από καρδιάς’ και με ανανεωμένη διάθεση κατευθυνόμαστε προς το μικρό ξωκλήσι του Τιμίου Σταυρού.










Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, ακολουθώντας παλιό μονοπάτι και χωματόδρομους. Αντικρίζουμε το Μόχλος απλωμένο μπροστά στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, που αστράφτει με όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Το μικρό νησάκι που βρίσκεται απέναντι από τον οικισμό, εντυπωσιάζει στεφανωμένο από τους κάτασπρους αφρούς των κυμάτων. ¨Οσο προχωράμε ξεχωρίζουμε τα πανέμορφα Στειακά χωριά: τη Σφάκα, μια χούφτα άσπρα σπιτάκια στη μέση του σκουροπράσινου κάμπου, με το ύψωμα του Προφήτη Ηλία με το μεγάλο ξωκλήσι να δεσπόζει από πάνω, την Τρουλωτή και Μυρσίνη που περήφανη αγναντεύει το πέλαγος. Ο κόλπος του Μεραμπέλλου αστράφτει κάτω από τον λαμπερό ήλιο, το ορυχείο γύψου ξεχωρίζει με την αλλόκοτη ασπράδα του και το μικροσκοπικό νησάκι της Ψείρα, που 'πλέει' στο μυχό του κόλπου μαγνητίζει το βλέμμα.






Με 14.692 βήματα περιπλανηθήκαμε σε μιά ακόμη όμορφη, αν και άγνωστη περιοχή του νησιού μας. Επιστρέψαμε στην αφετηρία μετά από 5 ώρες έχοντας διανύσει  10,66χλμ και καλύψει υψομετρική διαφορά 553μ.


ΑΡΧΗΓΟΣ: Μετζογιαννάκη Μαρία
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Ευδαίμων Παναγιώτης
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Λάμπρου Ελένη



ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Powered by Wikiloc