Πεζοπορία ΜΑΤΑΛΑ-ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΜΜΟΣ-ΓΟΥΡΝΙΑ

«Τις καλύτερες φιλίες τις έχω κάνει στα βουνά» ανάφερε πάνω στη συζήτηση στην χθεσινή πεζοπορία μας, ο Μανόλης ο Ντρετάκης. Έτσι είναι, γιατί εκεί πάνω στο ζόρι, φαίνεται ο χαρακτήρας. Σε μια τέτοια πεζοπορία, πέρυσι το καλοκαίρι στον ορεινό όγκο της Τύμφης με τον Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, ξεκίνησε η γνωριμία με τους δυο Μανόληδες, τον Σαββάκη και το Ντρετάκη, στην οποία ‘κτίστηκε’ η κοινή μας πεζοπορία με τον Ε.Ο.Σ. Μοιρών στα Μάταλα. Παλιότερα (επί προεδρίας Μανόλη Δακανάλη) οι σύλλογοι μας είχαν συνεργαστεί ξανά κι ήταν καιρός να αναθερμάνουμε τις σχέσεις μας!

Την Κυριακή 29 Μαΐου 2022 λοιπόν ξεκινήσαμε με λεωφορείο απ’ τον Άγιο Νικόλαο. Τα 35άρια στη θερμοκρασία των τελευταίων ημερών και ο δυνατός νοτιάς στη Β. Κρήτη πρωί-πρωί κάπως μας αποθαρρυνουν. Ως εκ θαύματος όμως, μόλις πιάνουμε την πεδιάδα της Μεσαράς, ο αέρας κοπάζει.  Συνεπείς στο ραντεβού μας δίνουμε το παρόν 9 η ώρα στην ξύλινη πελεκητή ελιά-τοτέμ στην είσοδο του οικισμού.

Τα Μάταλα βρίσκονται 68 χλμ νοτιοδυτικά του Ηρακλείου, στο σημείο που ο εύφορος κάμπος της Μεσαράς συναντάει τα άνυδρα Αστερούσια Όρη. Είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της Κρήτης και σίγουρα η πιο διάσημη παραλία στον νότο του Ηρακλείου. Βρίσκονται στην έξοδο μιας μικρής κοιλάδας, δίπλα σε μια υπέροχη αμμουδερή παραλία μήκους 300μ, με ψιλό χαλικάκι, και πεντακάθαρα βαθιά νερά. Το πιο διάσημο αξιοθέατο της περιοχής είναι οι λαξευμένες σπηλιές στον μαλακό λευκό πωρόλιθο βόρεια της παραλίας, τόσο πάνω όσο και κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Οι σπηλιές λαξεύτηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια και αποτέλεσαν τάφους της Ρωμαϊκής και της Χριστιανικής περιόδου. Ωστόσο, πολλές από αυτές έχουν δωμάτια, σκάλες, κρεβάτια ή παράθυρα, γεγονός που υποδηλώνει ότι σε κάποια φάση ίσως λειτούργησαν κι ως κατοικίες. Στις σπηλιές των Ματάλων βρήκαν τον παράδεισο τους οι χίπις τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν μαζεύονταν κατά εκατοντάδες για να εκφραστούν ελεύθερα, να χαρούν τον έρωτα και να δημιουργήσουν. Τα Μάταλα έγιναν τόσο δημοφιλή στους χίπις που προσέλκυσαν διάσημες προσωπικότητες όπως η Joni Mitchell (έχει και τραγούδι για τα Μάταλα, το Carey), ο Bob Dylan, η Janis Joplin, η Joan Baez κι ο Cat Stevens. Ωστόσο, όλα αυτά σταμάτησαν απότομα κατά τη διάρκεια της Χούντας, όταν ο τοπικός Μητροπολίτης  εξεδίωξε τους «επαίσχυντους» χίπις. Τα παιδιά των λουλουδιών σκορπίστηκαν σε άλλες περιοχές, τα Μάταλα ερημώθηκαν, ενώ ο χώρος με τις σπηλιές σφραγίστηκε από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Τις τελευταίες δεκαετίες, η περιοχή έχει αναπτυχθεί ραγδαία και δεν θυμίζει σε τίποτα την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής. Χιλιάδες κόσμος απολαμβάνει το μπάνιο του στην παραλία και οι σπηλιές είναι επισκέψιμες ως αρχαιολογικός χώρος. Κατά μήκος των ακτών υπάρχουν και άλλες σπηλιές, επισκέψιμες με βάρκες, ενώ στην τριγύρω περιοχή έχουν βρεθεί πολλά αρχαιολογικά ευρήματα και ναυάγια. (Πηγή: Ταξιδιωτικός Οδηγός Κρήτης)

ΜΑΤΑΛΑ

Όσοι γνωρίζονται ήδη, ανταλλάσουν εγκάρδιες αγκαλιές, οι υπόλοιποι δίνουν το χέρι κάπως αμήχανα. Πέφτουν οι πρώτες αναμνηστικές φωτογραφίες και διασχίζουμε το φημισμένο τουριστικό θέρετρο, που ξυπνάει σιγά-σιγά. Ο ουρανός είναι καθαρός, το φως ακόμα απαλό, η θάλασσα λάδι και καθώς ανηφορίζουμε το μονοπάτι προς την Κόκκινη Παραλία εγκαταλείποντας το χωριό, νομίζω ότι από πολλούς πέρασε η σκέψη να αφήσουν το περπάτημα και να την αράξουν στη σκιά για ένα καφεδάκι!

ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΜΜΟΣ

Μετά από ένα τέταρτο πορεία η αυτοσχέδια ταμπελίτσα «Το καλύτερο Mojito του κόσμου» και οι κλειδαριές για τους ερωτευμένους στο φράχτη, μας υπενθυμίζουν ότι η φημισμένη παραλία των χίπις με την κεραμιδί άμμο, τα σκαλισμένα αγαλματάκια στα βράχια της, απλώνεται ακριβώς από κάτω μας. Εδώ ο αρχηγός μας και πρόεδρος του συλλόγου, ο Μανώλης ο Σαββάκης, θα μας μιλήσει για την περιοχή και προτρέπει όσους έχουν αμφιβολίες, αν θα αντέξουν μια διαδρομή στην πέτρα χωρίς ίχνος σκιάς, σε συνθήκες καύσωνα, να την αράξουν καλύτερα στην παραλία. Μια μικρή παρέα αποφασίζει να ακολουθήσει τη συμβουλή του. Αυτοί θα μας μιλήσουν για την ομορφιά της αργότερα, γιατί δυστυχώς, εμείς οι υπόλοιποι δεν θα καταφέρουμε να την επισκεφτούμε αυτή τη φορά ούτε να δοκιμάσουμε το περίφημο Mojito!

Συνεχίζουμε σε ελεύθερη ανηφορική πορεία, περνάμε από μαντριά με ..θέα, ανεβοκατεβαίνουμε λόφους, ατενίζοντας το βαθύ, γαλάζιο, νότιο κρητικό πέλαγος με τα νησάκια Παξιμάδια να φαίνονται ολοκάθαρα στο βάθος, τον κόλπο της Μεσαράς πιο αχνά μέσα στην υγρασία του πρωινού και τους σχηματισμούς των ακτών χαμηλότερα. Φωτογραφιζόμαστε στις σύντομες στάσεις μας δίπλα και πάνω στα απότομα κοφτά εντυπωσιακά βράχια, που θυμίζουν γιγάντια γλυπτά. 

Μετά από δύο περίπου ώρες πορείας η άφιξη στο πρώτο φιόρδ, μας εντυπωσιάζει: σαν μικρό ποτάμι ξετυλίγεται στη θάλασσα, το τουρκουάζ νερό του και οι άσπροι βράχοι στις δύο ‘όχθες’, χάρμα οφθαλμών. Πέφτουν οι πρώτες βουτιές συνοδευόμενες από ..τσιρίδες. Είναι μπούζι! Αν μπορείς, κάνε κι αλλιώς, είναι καταμεσήμερο και δεν υπάρχει πουθενά σκιά. Μόνη ανακούφιση το κρύο νερό. Το βάθος του στενού κόλπου είναι ιδανικό για βουτιές και το Δωράκι, η μικρή μας, δεν το αφήνει ανεκμετάλλευτο. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε την πορεία μας. Ο αρχηγός μάς διαβεβαιώνει, ότι σε μισή ώρα θα φτάσουμε στο επόμενο και πιο μεγάλο, το φιόρδ των Γουρνιών. Ξεκινάμε βρεγμένοι. Τι ν’ αλλάζουμε, αφού θα ξαναβουτήξουμε; Στα δέκα λεπτά πάντως έχουμε ήδη στεγνώσει!

Κατηφορίζουμε προς τη θέση Γουρνιά και κάνουμε μια στάση στη μεγάλη σπηλιά, πάνω από την παραλία. Εδώ περιμένουμε να μαζευτεί όλη η ομάδα. Τα παιδιά απ’ τον Ε.Ο.Σ. μας πληροφορούν ότι ο σχηματισμός του φιόρδ αλλάζει κάθε χρόνο, ότι παλιά έμπαινε πιο μέσα το νερό κι ήταν πιο επιμήκες κι απότομο, όμως τα τελευταία χρόνια, έχουν κατέβει φθαρτά υλικά κι έχουν δημιουργήσει αυτή την μικρή παραλία που βλέπουμε. Ακόμα ο Μανώλης μας δείχνει μια σπηλιά στην απέναντι πλαγιά, η οποία οδηγεί στην πίσω πλευρά, όπου είναι η πιο γνωστή παραλία ‘Βαθύ’, στην οποία όμως δεν θα πάμε σήμερα –δεύτερη εκκρεμότητα μετά το Mojito! 

Κατεβαίνουμε προσεκτικά την απότομη πλαγιά προς την παραλία. Συγκεντρώσεις ξεβρασμένης πίσσας και πλαστικών, δημιουργούν αρχικά άσχημη εντύπωση. Ωστόσο όταν πέφτεις μέσα, στο στενό του δίαυλο κι ακούς τη φωνή σου να αντηχεί χτυπώντας στα πλάγια κάθετα τοιχώματα και το νερό να γίνεται βαθύ μπλε σε καταβάλει δέος και θαυμασμός. Προσπαθείς να φτάσεις στο άνοιγμα του προς τη θάλασσα και συνειδητοποιείς πόσο μακρύ είναι. Όταν επιστρέφεις στην ακτή, αμέσως το …μετανιώνεις. Η ζέστη δεν παλεύεται. Οι περισσότεροι έχουν ήδη βρει καταφύγιο στη σκιά της σπηλιάς. Ανηφορίζουμε κι οι υπόλοιποι και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής.

ΓΟΥΡΝΙΑ

Τώρα αν με τέτοιες δύσκολες συνθήκες κάποιοι, που δεν άντεχαν πια, βιάστηκαν να γυρίσουν ή γκρίνιαζαν κατά την επιστροφή, αν και δεν διευκολύνει κανέναν τελικά, είναι ωστόσο ανθρώπινο. Κρατάμε την άγρια κι ανεξερεύνητη ομορφιά του Νότου, τις καινούριες φιλίες, την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε. Μετά από 8 ώρες συνεχούς δράσης (4,5 καθαρό περπάτημα, οι υπόλοιπες κολύμπι), 12 χιλιόμετρα πορείας και γύρω στα 700 μέτρα υψομετρική διαφορά, γυρνάμε στην αφετηρία κατάκοποι. Τα Μάταλα στην καλύτερη τους ώρα. Δυστυχώς δεν προλαβαίνουμε να τα χαρούμε, όσο θα θέλαμε. Μια μικρή στάση στο ταβερνάκι με θέα τον Κομμό για μια μπυρίτσα γλυκαίνει λίγο την αίσθηση ότι αφήνουμε ένα μέρος μαγικό.

Ευχαριστούμε από καρδιάς τα παιδιά του Ε.Ο.Σ. Μοιρών, που αγαπάνε τον τόπο τους και θέλουν να τον δείχνουν με καμάρι, έχοντας γνώση ότι τους ταλαιπωρήσαμε και τους ξεβολέψαμε, αναγκάζοντάς τους να αρχίσουν την προγραμματισμένη πεζοπορία τους μια ώρα αργότερα και να επιστρέψουν πιο νωρίς μέσα στο λιοπύρι. Μανόληδες, της νέας και της παλιότερης γενιάς (Σαββάκης, Ντρετάκης, Δακανάλης, Κουμαντάκης), Αργυρώ, Βαγγελιώ, Σοφία κι όσοι άλλοι δε συγκρατήσαμε τα ονόματά σας, σας ευχόμαστε καλές πεζοπορίες και σας περιμένουμε να σας δείξουμε και τα δικά μας τα μέρη. «Να ‘μαστε καλά να ξανασμίξομε», που λέτε εκεί στο νότο!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Μανώλης Σαββάκης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:  Παναγιώτης Ευδαίμων, Γιάννης Πάγκαλος   

ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Γιάννης Πάγκαλος 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Ελένη Λάμπρου 

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Powered by Wikiloc

Ανάληψη- φαράγγι Πεύκων- χωριό Πεύκων- Σπηλιά Βρέικου- ξωκλήσι Εσταυρωμένου- Μακρύ Γιαλός

 Μια πολύ όμορφη κι ενδιαφέρουσα πεζοπορία πραγματοποίησε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την Κυριακή 22 Μαΐου στο φαράγγι των Πεύκων νοτιοανατολικά της επαρχίας Σητείας. 

 

Το φαράγγι των Πεύκων (ή φαράγγι΄Ασπρου Ποταμού ή και Ανεγυρούς) είναι από τα ομορφότερα φαράγγια της Ανατολικής Κρήτης, με καταπληκτικούς σχηματισμούς πετρωμάτων και πλούσια βλάστηση. Η είσοδος του βρίσκεται νότια από το χωριό Πεύκοι Σητείας (δίπλα από στον παλιό νερόμυλο του Ηλία) και καταλήγει 2χλμ βόρεια του Μακρύγιαλου, κοντά στον οικισμό Άσπρος Ποταμός, που έχει μετατραπεί σε πρωτότυπο αγροτουριστικό κατάλυμα. Το φαράγγι έχει μήκος περίπου 4.5χλμ και η υψομετρική διαφορά εισόδου-εξόδου περίπου 300μ. Το διαρρέει χείμαρρος, που συγκεντρώνει τα νερά από την περιοχή νότια της κορφής Ρωμανάτη και τα μεταφέρει στην παραλία της Ανάληψης. Στο φαράγγι υπάρχει καλά διαμορφωμένο μονοπάτι, τμήμα του Ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4, το οποίο ακολουθεί την κοίτη του ποταμού σχεδόν σε όλο του το μήκος. Σε κάποια σημεία έχουν τοποθετηθεί πάγκοι για ξεκούραση και σκάλες που διευκολύνουν την διάσχιση. 

Συνολικά 43 πεζοπόροι, μέλη και φίλοι του Συλλόγου, άλλοι με το λεωφορείο, άλλοι με ιδιωτικά ΙΧ, ξεκινήσαμε στις 9 η ώρα το πρωί από το Μακρυγιαλό και πήραμε το καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι -Ε4- με κατεύθυνση το φαράγγι και το χωριό των Πεύκων. Ο καιρός παρότι έβρεχε αποβραδίς μας επιφύλασσε μια πολύ ζεστή ημέρα, που μάλλον δυσχέρανε την πεζοπορία.

ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ ΗΛΙΑ

Παίρνουμε τον ανήφορο λοιπόν περνώντας ανάμεσα από πικροδάφνες, καλάμια, ελυγιές (λυγαριές), δίπλα στο ποτάμι, στο οποίο σύντομα κελαρύζει γάργαρο το νερό. Συναντάμε κήπους, ελιές κι άλλες καλλιέργειες. Περνάμε δίπλα από τον περίφημο ανακαινισμένο οικισμό με ενοικιαζόμενα δωμάτια, τον ‘Άσπρο Ποταμό’. Η βλάστηση ανεβαίνοντας αλλάζει: πρίνα, σχινόδεντρα, χαρουπιές και πλατάνια σκιάζουν την πορεία μας, ενώ το νερό συνεχώς πυκνώνει. Κάνουμε μια στάση σε ένα ονειρικό σημείο με λίμνες, καταρράκτες και πυκνή βλάστηση. Θα καθόμασταν με τις ώρες, αν ο αρχηγός μας δεν έλεγε το γνωστό «πέντε λεπτά ακόμα»! Κι η ανηφόρα συνεχίζεται. Κι όλο απομακρυνόμαστε απ’ το υγρό στοιχείο, το οποίο ακούμε να κυλάει χαμηλά. Μας αποζημιώνει ωστόσο η θέα με τα απότομα βαθιά βράχια σε γκρίζο-κόκκινες αποχρώσεις, πιθανόν αποτέλεσμα μίξης οξειδίου του σιδήρου (κόκκινο) και αργίλου (γκρι). Σπηλιές σε διάφορα σχήματα ανοίγονται μπροστά στα μάτια μας. 

Όσο ανεβαίνουμε, διακρίνουμε το χωριό των Πεύκων, μια μικρή παρηγοριά, καθώς η ζέστη μεγαλώνει. Μετά από δύο ώρες πορείας φτάνουμε επιτέλους. Χαιρετάμε τους λιγοστούς κατοίκους, που μας κοιτάνε περίεργοι, γεμίζουμε τα μπουκάλια μας φρέσκο νερό απ’ την κρήνη της πλατείας και χωριζόμαστε σε δύο ομάδες: όσοι έχουν αποκάμει θα μείνουν στο χωριό για ένα καφέ και μια ρακί, οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν ως το σπήλαιο Βρέικο. 

Η Λατσίδα του Βρέικου ή Σπήλαιο Βρέικο είναι από τα πιο γνωστά σπήλαια της επαρχίας Σητείας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Πεύκοι, σε μικρή απόσταση από το δεύτερο γνωστό σπήλαιο της περιοχής, Απολούστρες. Η πρόσβαση είναι εύκολη μέσω ευδιάκριτου μονοπατιού. Ανήκει στην κατηγορία των σπηλαιοβαράθρων, καθώς αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα, με στενή βαραθρώδη είσοδο, που απαιτεί απότομη κατάβαση 7μ. Η κάθοδος στο σπήλαιο διευκολύνεται με σκάλα, ενώ και το εσωτερικό του έχει διαμορφωθεί κατάλληλα. Η πρώτη μεγάλη, βόρεια αίθουσα έχει διαστάσεις 60μΧ15μ και ύψος οροφής που φτάνει τα 12μ. αλλά ο πλούσιος σπηλαιοδιάκοσμος την χωρίζει σε ‘διαμερίσματα’. Η δεύτερη νότια αίθουσα έχει έκταση περίπου 1,5 στρέμμα, με χαμηλότερο όμως ύψος οροφής. Οι σταλακτίτες/σταλαγμίτες είναι πιο εντυπωσιακή σε αυτήν την αίθουσα και η αίσθηση της υγρασίας πιο έντονη. Σημάδια στα τοιχώματα δείχνουν ότι κάποια σημεία της πλημμύριζαν σε παλαιότερες εποχές, ενώ εντοπίζονται μικρές συγκεντρώσεις ρινόλοφων νυχτερίδων (είδος απειλούμενο και προστατευόμενο). Κάτω από τη νότια αίθουσα και με εύκολη προσέγγιση μέσω στενού κατηφορικού διαδρόμου, αναπτύσσεται μια τρίτη αίθουσα μικρότερων διαστάσεων, αρκετά υγρή, αλλά με λιγότερο διάκοσμο.

Για να πλησιάσουμε το δεύτερο, πρέπει να πάρουμε φιδογυριστό ανηφορικό επαρχιακό δρόμο, του οποίου η ανάβαση γίνεται μαρτυρική με τη ζέστη. Πολλοί δεν αντέχουν και παίρνουν την …κατηφόρα. Οι υπόλοιποι αποζημιώνονται με το ενδιαφέρον αφύλακτο σπήλαιο, στο οποίο οδηγεί στενό μονοπάτι στο άνυδρο τοπίο. Μια μεγάλη συκιά σηματοδοτεί την είσοδό του. Μια παλιά ξύλινη σκάλα, της οποίας πολλά σκαλοπάτια λείπουν κι άλλα τρίζουν κάτω απ’ την πίεση των παπουτσιών μας, οδηγεί στο δάπεδό του. Το συγκεκριμένο σπήλαιο είναι σαν ‘πηγάδα’, ανοικτό από πάνω, ωστόσο όταν κατέβεις, βλέπεις τις σπηλαιώσεις να ανοίγονται στα πλαϊνά. Δυστυχώς δεν είμαστε προετοιμασμένοι με φακούς κεφαλής, για να διεισδύσουμε στις υπόγειες ‘αίθουσες’ του. Ορισμένοι τολμηροί, που το διασχίζουν με το φως του κινητού, βεβαιώνουν ότι είναι απλά καταπληκτικό. Οι υπόλοιποι δροσίζονται στα σκιερά του σημεία, που δίνουν το αίσθημα ότι μπαίνεις σε ψυγείο. 

Βγαίνοντας απ’ το σπήλαιο, συμπεραίνουμε ότι βρισκόμαστε σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με το εκκλησάκι του Σταυρωμένου, κτισμένο πάνω σε ένα μυτερό εντυπωσιακό λόφο, που δεσπόζει πάνω απ’ το χωριό. Συνεχίζουμε λοιπόν στο χωματόδρομο δυτικά κι ανηφορίζουμε τα σκαλοπάτια ως το εκκλησάκι. Η θέα τέλεια, αλλά δυστυχώς χωρίς σκιά. Έτσι παίρνουμε το κατηφορικό Ε4 κι επιστρέφουμε στο φιλόξενο καφενεδάκι του χωριού. Μια σύντομη στάση για μια λεμονάδα και φεύγουμε –οι υπόλοιποι έχουν ήδη βαρεθεί να περιμένουν.

Με μια κατηφορική διαδρομή μιάμισης ώρας, πάνω απ’ το φαράγγι σε καλοσχηματισμένο μονοπάτι, φτάνουμε στο Μακρυγιαλό, όπου άλλοι πάνε για φαγητό, άλλοι για καφέ, άλλοι για μπάνιο. 

Όσοι ακολούθησαν την μεγάλη διαδρομή περπάτησαν συνολικά 18 χιλιόμετρα με 760 μέτρα υψομετρική διαφορά, δηλαδή κοινώς την ‘ίδρωσαν τη φανέλα’. Λόγω των συνθηκών είχαμε και κάποιες γκρίνιες, όπως ήταν φυσικό από κάποιους που κουράστηκαν. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον αρχηγό μας, Παναγιώτη Ευδαίμων, που μας αντιμετώπισε με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία δεδομένων των συνθηκών. 

Ωστόσο πριν κλείσω αυτό το άρθρο, θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στη ..’σκούπα’. ‘Σκούπα’ στη γλώσσα απάντων των ορειβατικών είναι εκείνος, που μένει τελευταίος και ‘μαζεύει’ τους αναξιοπαθούντες της ημέρας. Στο δικό μας σύλλογο αυτόν τον άχαρο ρόλο αναλαμβάνει πάντα με υπομονή και χαμόγελο, ο Γιάννης, που μας διαβεβαιώνει ότι δεν τον πειράζει, αφού βγάζει με την ησυχία του τις φωτογραφίες του. Σήμερα όμως, που λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων έλειπε, αναγκάστηκα για πρώτη φορά να μείνω πίσω εγώ. Δεν νομίζω ότι τα κατάφερα καλά, δεν έχω την υπομονή, την καρτερία και την ταπεινότητα, που απαιτεί αυτή η θέση. Πρόκειται για τους αφανείς ήρωες, που τερματίζουν πάντα τελευταίοι, ενώ θα μπορούσαν και να είναι πρώτοι, πολλούς απ’ τους οποίους ταλαιπώρησα συχνά κι εγώ στο παρελθόν και ταλαιπωρώ ακόμα καμιά φορά. Σήμερα είχα την τύχη να περιμένω –βράζοντας μέσα μου είν’ αλήθεια, Γιάννη γύρνα πίσω!- μια ιδιαίτερη πεζοπόρο: επρόκειτο για μια κυρία μέσης ηλικίας, κωφάλαλη και με κινητικά προβλήματα, επισκέπτρια στην πόλη μας για λίγο καιρό. Δεν το έβαλε κάτω ούτε στιγμή, ήρθε και στο σπήλαιο, κατέβηκε και την σκάλα και κούτσα-κούτσα έφτασε ως το τέρμα, χωρίς να διαμαρτυρηθεί, με αργό αλλά σταθερό ρυθμό, όσο της επέτρεπε η φυσική της κατάσταση. Μια αγωνίστρια της ζωής, που μαζί με τον κύριο Κώστα των 87 ετών, έβαλαν τα γυαλιά όλων εμάς των υπόλοιπων, που περνάμε τον καιρό μας λιμνάζοντας στον καναπέ, μας φταίνε τα πάντα, πνιγόμαστε πολλές φορές σε μια κουταλιά νερό! Τιμή μου, γι’ αυτήν την ‘σκούπα’, έδωσε αξία στην πορεία μου –παρ’ όλ’ αυτά, Γιάννη γύρνα πίσω!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:  Παναγιώτης Ευδαίμων   

ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Ελένη Λάμπρου 

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ