ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΚΑΝΑΛΙ ΕΛΟΥΝΤΑΣ - ΠΛΑΚΑ

Από νωρίς το πρωί της Κυριακής 9 Ιανουαρίου 2022 το messenger είχε πάρει φωτιά! Προβληματισμένοι όλοι απ’ τις αναγγελίες για την επιδείνωση του καιρού. Να πάμε; Να μην πάμε; Τελικά πήραμε την απόφαση, αφού ο Γιώργος απ’ την Ελούντα, μας διαβεβαίωσε ότι ο καιρός εκεί ήταν καλός. Μαζευτήκαμε λοιπόν στο κανάλι οκτώ μόλις πεζοπόροι από διάφορα μέρη του νομού, αποφασισμένοι να μην περάσουμε κι αυτήν την Κυριακή στο σπίτι.

Δυστυχώς η βροχή αρχίζει με το που φτάνουμε. Φοράμε τις νιτσεράδες και τ’ αδιάβροχά μας, γελάμε όταν αντικρίζουμε ο ένας τον άλλο τυλιγμένο σαν κρεμμύδι κι εμπρός! Δεν είμαστε ολότελα σίγουροι ότι θα φτάσουμε στον προορισμό μας, αλλά η συννεφιασμένη μέρα είναι μαγική κι ο χειμωνιάτικος κόλπος της Ελούντας ονειρεμένος. 

Το τοπίο ιδανικό για φωτογραφίες. Ο Γιώργος μας κάνει τον ξεναγό: «Αυτοί οι μύλοι δεν είναι συνηθισμένοι, είναι ‘πολυκαιρίτες’, δηλαδή έχουν μηχανισμό περιστροφής πάνω κι εκμεταλλεύονται τον αέρα ό,τι καιρό κι αν κάνει. Από κει είναι οι αλυκές, τα ‘τηγάνια’ όπως τα λέμε εδώ. Κάποτε γνώρισαν μεγάλες δόξες. Ήταν το χρυσωρυχείο της περιοχής. Παρήγαγαν ποσότητα αλατιού ίση με πάνω απ’ το μισό της συνολικής ποσότητας, που χρειαζόταν όλη η Κρήτη. Ελάτε δω να δείτε την ‘βλυχάδα’ (πηγή υφάλμυρου νερού που χύνεται στη θάλασσα). Εδώ έπλυναν τα ρούχα τους παλιά. Υπάρχει και μια άλλη πιο πέρα».

Ακούμε, κοιτάμε, φωτογραφίζουμε, εξερευνούμε. Οι εγκαταλελειμμένες αλυκές αποτελούν σήμερα υγροβιότοπο. Βλέπουμε πλήθος πουλιά. Ένα πεθαμένο στην θάλασσα. Είναι ερωδιός, λέει η Μαρία. Άλλα κάθονται στις λίμνες. Γλάροι πετούν από πάνω μας. Μια ‘χαχαλιά’ όστρακα μαζεύουν απ’ τα ρηχά νερά τα κορίτσια απ’ την Ιεράπετρα. Πιο πέρα μια έκπληξη μας περιμένει. Η θάλασσα έχει ξεβράσει ένα μεγάλο καλαμάρι, ίσαμε 30 εκατοστά, στα ρηχά. Φρεσκοπεθαμένο,  το μελάνι του χύνεται ακόμα, τα δυο του πλοκάμια, αποκομμένα πλέουν παραδίπλα. Κρίμα!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά παίρνει ώρα να φτάσουμε στην άλλη άκρη της Ελούντας, μιας τουριστικής κωμόπολης-φάντασμα τους χειμωνιάτικους μήνες κι η βροχή δυναμώνει. Η πραγματική πεζοπορία τώρα αρχίζει. Περνάμε και την άλλη ‘βλυχάδα’ και παίρνουμε το παραλιακό μονοπάτι για τους τουρίστες, δίπλα στον αυτοκινητόδρομο. Αέρας δεν φυσά, η θάλασσα έχει πήξει. Γραφικές βαρκούλες  αραγμένες μέσα στα μικρά κανάλια. Μεγαλύτερα καΐκια, που σίγουρα μεταφέρουν τους τουρίστες στη Σπιναλόγκα το καλοκαίρι, τώρα ξεκουράζονται στις δέστρες τους. Στο βάθος η χερσόνησος της Κολοκύθας καταπράσινη λόγω της εποχής. Ομορφιά!!!

Μια ενδιαφέρουσα συγκυρία  στον οικισμό Τσιφλίκι, όπου στρίψαμε να δούμε το οίκημα που έμενε κάποτε ο ‘τσιφλικάς’. Βγαίνει τυχαία από το διπλανό σπίτι, ο κύριος Γιάννης Βλάσης, που μας συστήνεται ως ο ιδιοκτήτης. Παίρνει λοιπόν τα κλειδιά του και μας ανοίγει να δούμε το κτίριο. Μισοερειπωμένο, φιλοξενεί τα ζώα του: πρόβατα, κατσίκια, πουλερικά. Εντυπωσιακό, διώροφο με εσωτερική αυλή και πολλά κτίσματα κι εξωτερικό ψηλό πέτρινο τοίχο σαν οχυρό. Ήταν η έδρα του Τούρκου διοικητή της περιοχής. Δόθηκε στην ανταλλαγή γαιών σε Μικρασιάτες πρόσφυγες, η κόρη των οποίων παντρεύτηκε με ντόπιο κι απόγονος τους ο κύριος Γιάννης.  Ευχαριστούμε για την αναπάντεχη ξενάγηση και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας.

Λίγο πριν την Πλάκα, μάς παρουσιάζεται η Σπιναλόγκα σαν οπτασία στο στένεμα του κόλπου της Ελούντας. Η βροχή όμως όλο και δυναμώνει και δεν μας αφήνει να χαρούμε τόσο πολύ τη θέα. Η παρέα ‘σπάει΄, καθώς οι πιο βιαστικοί ανοίγουν το βήμα να βρουν  καταφύγιο απ’ τη βροχή.  Φτάνουμε στο ‘Café Porta’, το μόνο ανοικτό στην Πλάκα, όπου σε φιλόξενο περιβάλλον, βγάζουμε τα βρεγμένα μπουφάν  κι αφηνόμαστε στην ηδονή της ζεστής σοκολάτας και της θέας της Σπιναλόγκας να αναδύεται μες απ’ τα σύννεφα και τη βροχή.

Στην πρώτη ανάπαυλα του καιρού, παίρνουμε βιαστικά το δρόμο της επιστροφής. Τελικά κάναμε γύρω στα 12 χιλιόμετρα πάνε κι έλα κι ούτε που το καταλάβαμε! Άλλη μια Κυριακή γεμάτη με δυνατές συγκινήσεις και καλή παρέα.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Γιώργος Αρναουτάκης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη