Showing posts with label Δίκτη. Show all posts
Showing posts with label Δίκτη. Show all posts

Sunday 6 March 2022

Πεζοπορία ΖΑΡΩΜΑ - ΚΟΡΥΦΗ ΣΕΛΕΝΑ, Δίκτης

Την κορυφή του όρους Σελένα επιχειρήσαμε να ανέβουμε την Κυριακή 6 Μάρτη μια ομάδα 21 πεζοπόρων, αποτελούμενη από μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου και του Φυσιολατρικού Ορειβατικού Συλλόγου Σητείας, που προτίμησαν την πάντα επίπονη και κοπιαστική ανάβαση από το ξεφάντωμα και την καρναβαλική διάθεση των ημερών.

Η Δίκτη ή Λασιθιώτικα Όρη εκτείνεται στα ανατολικά του νησιού και η ονομασία της πιθανώς προέρχεται από τη μυθολογία και σημαίνει το μέρος γέννησης του Δία. Ο ορεινός όγκος της Σελένα είναι το φυσικό σύνορο ανάμεσα στην επαρχία Μεραμπέλου και το οροπέδιο Λασιθίου. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του, στα 1556μ και από την κορυφή, μια μέρα με καλή ορατότητα, διακρίνεται η βόρεια πλευρά της Κρήτης από το Ηράκλειο μέχρι το Σίσι, τα απέναντι επιβλητικά βουνά της Δίκτης, το οροπέδιο Λασιθίου, η Θρυπτή, ο Ψηλορείτης, ακόμα και η Σαντορίνη. Το όνομά πιθανότατα οφείλεται στη Σελήνη, τη δωρική Σελάνα. Υπήρξε λημέρι ανταρτών σε όλες τις ιστορικές, ταραγμένες περιόδους της Κρήτης. Τον Β΄Π.Π ήταν θέατρο σκληρών μαχών, καθώς με την κατάληψη της ελέγχεται η μισή βόρεια Κρήτη. Στην κορυφή υπάρχουν ακόμη υπολείμματα από τα ορύγματα, τις εγκαταστάσεις και τα πολυβολεία που είχαν εγκαταστήσει οι Γερμανοί. Οι πλαγιές της Σελένα είναι άδενδρες, γεμάτες λευκόγκριζους βράχους και το χειμώνα συχνά σκεπάζονται από χιόνι.

Επιλέξαμε την προσέγγιση στο σημείο αφετηρίας από τον οδικό άξονα Μαλλίων - Οροπεδίου Λασιθίου διασχίζοντας το μουλιασμένο, από τις νεροποντές και το λιώσιμο του χιονιού, οροπέδιο και κατηφορίζοντας στη συνέχεια ως τη θέση Ζάρωμα κοντά στους Μέσα Ποτάμους. Από εδώ βλέπουμε τον ορεινό γυμνό και βραχώδη όγκο της Σελένας. Τον περιμέναμε πιο χιονισμένο μετά την πρόσφατη κακοκαιρία, αλλά δε μας κάνει τη χάρη. «Σαν ξεσκονισμένος κουραμπιές», σχολιάζει ο Χρήστος!

Εδώ αφήνουμε τ’ αυτοκίνητα κι ανηφορίζουμε από αγροτικό δρόμο με συνεχείς στροφές. Εντύπωση μας κάνουν τα πολλά ρυάκια και ποταμάκια, που έχουν σχηματιστεί απ’ τις βροχές, πάνω και δίπλα απ’ το δρόμο. Ζοριζόμαστε να κρατήσουμε τις αρβύλες μας στεγνές. Ο καιρός είναι ιδανικός με ηλιοφάνεια, ανοιξιάτικος. Μόνο που το τοπίο εδώ δεν έχει ‘ξυπνήσει’ ακόμα από τη χειμέρια νάρκη: τα δέντρα είναι γυμνά από φύλλα κι η βλάστηση ελάχιστη λόγω των χιονοπτώσεων ή της υπερβόσκησης. 


Σε λίγο φτάνουμε στο ξωκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα –σήμα κατατεθέν της περιοχής. Εδώ κάνουμε την πρώτη στάση και την πρώτη ομαδική φωτογράφηση της ημέρας. Η δεύτερη θα είναι στην κορυφή! Συνεχίζουμε ανηφορικά ως το διάσελο και στη συνέχεια δεξιά από πολύ καλά διατηρημένο μονοπάτι. Μαθαίνουμε απ’ τους πιο ψαγμένους της παρέας ότι φτιάχτηκε από κατοίκους της περιοχής κατά παραγγελία των γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής για τη μεταφορά εξοπλισμού στην κορυφή. Όσο ανηφορίζουμε στο πετρώδες αυτό τοπίο, περπατάμε στην άκρη της ράχης που ‘κόβεται’ από απότομο γκρεμό στις παρυφές του οποίου σχηματίζονται κάτασπρες μεγάλες ‘χιονούρες’ ως τη ρίζα του. Η επιθυμία να έρθουμε σε επαφή με το χιόνι είναι έντονη πλην το άγρυπνο μάτι του αρχηγού είναι αποτρεπτικό: «Αν τσουρλήξεις από δω…»!!



Όμως όσο πλησιάζουμε στην κορφή οι ‘χιονούρες’ γίνονται πιο πολλές, πιο πυκνές και πιο βατές. Όμως κι αυτές κρύβουν εκπλήξεις, όπως σπηλιές κάτω απ’ το χιόνι, για φαντασμαγορικές φωτογραφίες, αλλά δημιουργούν και παγίδες, καθώς κάποιες υποχωρούν στο πάτημα μας! Έτσι ξαφνικά βλέπεις τον σύντροφο ορειβάτη μπροστά σου να …εξαφανίζεται μες στο χιόνι, ευτυχώς χωρίς δυσάρεστες συνέπειες, το βάθος τους δεν είναι μεγάλο. 










Όταν φτάνουμε στην κορυφή (1556μ) βλέπουμε το πολυβολείο, που είχαν φτιάξει οι Γερμανοί. Εδώ είχαν εγκαταστήσει και ασύρματο. Σε κάποιες πλάκες φαίνονται ακόμα σκαλισμένοι οι αγκυλωτοί σταυροί. Ίσα που προλαβαίνουμε να θαυμάσουμε τη θέα από το Ηράκλειο ως τον Ψηλορείτη, το οροπέδιο Λασιθίου και το μικρότερο του Νίσημου, τις ψηλότερες κορφές της Δίκτης κατάλευκες, όλη τη βόρεια πλευρά της Κρήτης με το κρητικό πέλαγος. Σε λίγο μας πιάνει ομίχλη, πέφτει η θερμοκρασία, βάζουμε σκουφιά, μπουφάν, γάντια κι αρχίζουμε την κατηφόρα ακολουθώντας την ίδια διαδρομή. Τα δελτία μιλάνε γι’ αλλαγή του καιρού από το μεσημέρι. Ποζάρουμε και για την δεύτερη ομαδική φωτογραφία, κρατώντας πανό με την θέση του Συλλόγου για τα αιολικά πάρκα "΄Οχι οπουδήποτε - όχι οτιδήποτε".







Ευτυχώς πιο χαμηλά ο καιρός μας κάνει τη χάρη και ανοίγει, για να θαυμάσουμε απερίσπαστοι το καταπράσινο οροπέδιο στεφανωμένο από τις λευκές κορυφές του Σπαθιού και του Λάζαρου, «τύφλα να ‘χει η Ελβετία»! 

Στην θέση Ζάρωμα θα κάνουμε μια μικρή αλλαγή πορείας, για να δούμε τα κτίσματα που φαίνονται να είναι στην απέναντι κορφή, στάνες λένε μερικοί. Κι όμως όχι! Μύλοι! Μερικοί σε αρκετά καλή κατάσταση κι άλλοι δηλώνοντας την παρουσία τους με σωρούς από πέτρες και στις δυο μεριές του διάσελου. Ένα μικρό αιολικό πάρκο ήταν κάποτε εδώ εκμεταλλευόμενο την ένταση του ανέμου, που δημιουργούσε η δίοδος ανάμεσα στις δύο ράχες! Ακόμα και σήμερα σε μια ήπια μέρα, εδώ ‘φυσολογά’!

Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής στην αφετηρία και στ’ αυτοκίνητά μας. Συνολικά διανύσαμε 10 χλμ σε 4 και κάτι ώρες και με υψομετρική διαφορά γύρω στα 600μ. και μπορούμε να ‘πέσουμε’ στο αποκριάτικο εορταστικό τραπέζι με …λιγότερες τύψεις. Ευχαριστούμε τον αρχηγό, Θανάση Κολοτούρο, και τα παιδιά από τον Φ.ΟΡ.Σ.Σ., που μας τίμησαν με την παρουσία τους.

ΑΡΧΗΓΟΣ:  Θανάσης Κολοτούρος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Θανάσης Κολοτούρος

ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη, Ελένη Λάμπρου

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Ελένη Λάμπρου

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Monday 18 October 2021

ΑΝΑΒΑΣΗ στην κορυφή ΤΣΙΒΗ, της Δικτης

Στην κορυφή ‘Τσίβη’ της Δίκτης ανηφόρισε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021. Μοιραστήκαμε μια 5ωρη απαιτητική πεζοπορία και απολαύσαμε την μοναδική θέα από τα 1.664μ, ακολουθώντας διαδρομή με αφετηρία και τερματισμό στη θέση ‘Δάμακας’ στο οροπέδιο Καθαρού.

Νωρίς το πρωί της Κυριακής, με φθινοπωρινό καιρό, πήραμε τον δρόμο που οδηγεί από το κεφαλοχώρι της Κριστάς προς το οροπέδιο Καθαρού. Ξεκινήσαμε την πεζοπορία ακολουθώντας το φιδογυριστό μονοπάτι που ξεκινά κοντά στην άσφαλτο, με θέα προς την πόλη του Αγίου Νικολάου και τις τριγύρω λοφοπλαγιές. 

Επιλέγουμε την πιο ‘περπατημένη’ διαδρομή προς την κορυφή, ακολουθώντας Β.Δ κατεύθυνση. Βαδίζουμε αρχικά πάνω στο παλιό μονοπάτι, που σε αλλοτινούς καιρούς ήταν η οδική αρτηρία που ένωνε το οροπέδιο Καθαρού με τις Τάπες. Περπατάμε ανάμεσα σε πρίνους, σφεντάμια και αζίλακες που σχηματίζουν ένα μικρό δάσος, απόληξη του κυπαρισσόδασους που ξεκινά λίγο χαμηλότερα, ενώ τα πρώτα φθινοπωριάτικα αγριολούλουδα ξετρυπώνουν δειλά ανάμεσα σε πέτρες και ξερά αγριόχορτα. Διασχίζουμε την ανατολική πλαγιά του βουνού, ακολουθώντας μονοπάτι με ήπια υψομετρική διαφορά, για μισή ώρα περίπου.





Αφήνουμε πίσω μας την καταπράσινη ρεματιά και φτάνουμε στην στάνη-μιτάτο του Μπρόκου. Το εγκαταλειμμένο πετρόκτιστο κτίσμα, χαρακτηριστικό δείγμα λαϊκής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, παραμένει απομεινάρι της αγροτοκτηνοτροφικής εκμετάλλευσης της περιοχής σε περασμένες δεκαετίες. Κάνουμε μια πρώτη στάση για ξεκούραση, καθώς το μονοπάτι σταματά εδώ και η διαδρομή προς την κορυφή είναι πιο δύσκολη, με απότομη ανηφορική κλίση. 


Για 45 λεπτά περίπου σκαρφαλώνουμε στο πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, χωρίς ευδιάκριτο μονοπάτι, πάνω σε ανώμαλο έδαφος, με τις πέτρες να κυλούν κάτω από τα πόδια μας και να δυσκολεύουν το βάδισμα μας. Ακολουθούμε ελεύθερη πορεία, ανάμεσα σε πανύψηλους και με εντυπωσιακά σχήματα πρίνους και σταματούμε για λίγες ανάσες στο πρώτο επίπεδο έδαφος που συναντούμε. Από το σημείο αυτό και μέχρι την κορυφή ανηφορικά τμήματα της λοφοπλαγιάς εναλλάσσονται με στενά επίπεδα κομμάτια. ΄Οσο ανεβαίνουμε ψηλότερα οι πρίνοι λιγοστεύουν, παραχωρώντας την θέση τους σε ρείκια και θυμάρια. Σύντομα ακόμη και οι ξεραμένοι από τις καλοκαιρινές ζέστες θάμνοι εξαφανίζονται. Το ορεινό τοπίο που μας περιβάλλει είναι άδενδρο, αφιλόξενο, άγριο. Μόνο πέτρες και βράχια σμιλευμένα από τον αέρα και τα χιόνια σκεπάζουν την βουνοπλαγιά. Μέχρι την κορυφή το βουνό "φαλακραίνει", δικαιολογώντας την ονομασία του (τσιβή=φαλακρή, γυμνή, χωρίς δένδρα και βλάστηση). Αντικρίζουμε ήδη την κορυφή σκεπασμένη με πυκνά σύννεφα. Μετά από συνεχή ανηφορική πορεία δύο περίπου ωρών κατακτούμε την κορυφή και με μεγάλη χαρά διαπιστώνουμε ότι τα σύννεφα έχουν απρόσμενα σκορπίσει. 





Η κορυφή ‘Τσίβη’ (1.664μ) είναι η έκτη σε υψομετρική σειρά κορυφή της Δίκτης μετά τις κορυφές Σπαθί, Αφέντης Χριστός, Λάζαρος, Ψαρή Μαδάρα και Σκαφιδαρά. Βρίσκεται λιγότερο από 500μ χαμηλότερα από την ψηλότερη κορυφή (Σπαθί 2.148μ), ανατολικά του οροπεδίου Λασιθίου και βόρεια του οροπεδίου Καθαρού και δεσπόζει πάνω από τον Άγιο Νικόλαο. Από την κουφή η θέα είναι εντυπωσιακή: προς τα ανατολικά Άγιος Νικόλαος, κόλπος Μιραμπέλλου, Σητειακά βουνά, προς τα δυτικά οροπέδιο Λασιθίου και Ψηλορείτης, βόρεια και νότια τα δυο πέλαγα της Κρήτης. Όταν η ατμόσφαιρα είναι διαυγής διακρίνονται ακόμη και οι  ακατοίκητες νησίδες 'Διονυσάδες'  (ανοικτά της Σητείας) και η Κάρπαθος!



Χαλαρώνουμε μετά την κουραστική ανάβαση, θαυμάζοντας την άγρια ομορφιά του βουνίσιου τοπίου και  απολαμβάνουμε την ανεμπόδιστη θέα προς το βόρειο και το νότιο Κρητικό πέλαγος και προς τα οροπέδια Καθαρού και Λασιθίου. Η ματιά μας πλανιέται αχόρταγα, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι της Κρήτης απλώνεται κάτω από τα πόδια μας. Σύμμαχος μας και οι ιδανικές καιρικές συνθήκες, που μας επιτρέπουν να μείνουμε αρκετή ώρα στην -συνήθως ανεμοδαρμένη- κορυφή και να απολαύσουμε το μοναδικό υπερθέαμα που καμιά φωτογραφία δεν καταφέρνει  να αποτυπώσει.








Γεμάτοι όμορφες εικόνες και με την ικανοποίηση που χαρίζει η κατάκτηση κάθε στόχου, ξεκινάμε για την επιστροφή ακολουθώντας την ίδια πορεία μέχρι την αφετηρία. Στην διαδρομή μας συντροφεύουν τα κουδούνια από τα αιγοπρόβατα που βόσκουν σκορπισμένα στις γύρω βουνοπλαγιές. Ξεχωρίζουμε ένα νεογέννητο, μαύρο αρνάκι, μόλις 2-3 ημερών, σκαρφαλωμένο πάνω σε ένα βράχο. Μοιάζει κατατρομαγμένο, καθώς έχει χάσει την μάνα του και δεν αντιδρά σε καμμιά μας προσπάθεια να το βοηθήσουμε. 

Συνεχίζουμε την  πορεία επιστροφής στο γνώριμο ορεινό τοπίο. Συχνά σταματούμε να θαυμάσουμε τα φθινοπωρινά αγριολούλουδα, που έχουν ήδη ξεπεταχτεί μετά τις τελευταίες βροχές. Ξεχωρίζουμε ανάμεσα τους το κρητικό κολχικό (Colchicum Cretense) ένα σπάνιο ενδημικό είδος της Κρήτης.

Καταλήγουμε στην αφετηρία μετά από 5 ώρες, έχοντας διανύσει 7,5χλμ πάνω στα λασιθιώτικα βουνά, καλύπτοντας υψομετρική διαφορά ανάβασης/κατάβασης 629μ. 

ΑΡΧΗΓΟΣ:   Λεωνίδας Κλώντζας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:  Γιάννης Πάγκαλος, Λεωνίδας Κλώντζας

ΒΙΝΤΕΟ:  Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος   

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:  Ελένη Λάμπρου

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Powered by Wikiloc