Showing posts with label Τάπες. Show all posts
Showing posts with label Τάπες. Show all posts

Sunday 25 February 2024

ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΛΑΣΙΘΙΟΥ – ΤΑΠΕΣ


Με περιπετειώδη τρόπο ξεκίνησε η πεζοπορία της Κυριακής 25 Φεβρουαρίου 2024 από το Οροπέδιο Λασιθίου ως τις Τάπες για τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου, καθώς μία βλάβη ακινητοποίησε το λεωφορείο μας στην ανηφόρα για το Οροπέδιο λίγο πριν το χωριό Κράσι. 

Ομαδική μας στην αρχή της πορείας με φόντο τις κορυφές Λάζαρο και Σπαθί της χιονισμένης Δίκτης
Απρόσμενη επίσκεψη στο Κράσι

Αυτό ..κινητοποίησε εμάς να περπατήσουμε λίγο παραπάνω με τα πόδια, ωσότου επιδιορθωθεί η βλάβη. Έτσι αρχίσαμε με μια εκτός προγράμματος επίσκεψη στο μαγευτικό χωρίο Κράσι, χτισμένου στα 600 μ. υψόμετρο στους πρόποδες της Σελένας, περιτριγυρισμένου από δάση αζίλακων, πρίνων και ασφενδάμων, με τις γραφικές ταβέρνες του και τον γιγάντιο γερο-πλάτανο στη μέση της πλατείας, κάτω από τη σκιά του οποίου έγραφε τα έργα του ο Καζαντζάκης και άλλοι σπουδαίοι λογοτέχνες. Η Μεγάλη Βρύση δίπλα στον πλάτανο ξεχειλίζει από νερό, τόσο που δεν έχουμε ξαναδεί. Εντυπωσιακό πετρόκτιστο μνημείο του 1890 από μαστόρους του γειτονικού Μοχού, διαβάζω, με πολλές θολωτές στέρνες και γούρνες γα το πλύσιμο των ρούχων. Συνεχίζουμε ακόμα λίγο την ανηφόρα με θέα το ακόμα μισο-άδειο φράγμα του Αποσελέμη, ώσπου έρχεται το λεωφορείο και μας μαζεύει μετά από 3-4 χλμ περίπατου.

Ομαδική μας στο Κράσι στο ξεκίνημα της μέρας. Μια βλάβη του λεωφορείου μάς οδήγησε σε επίσκεψη στο γραφικό αυτό κεφαλοχώρι

Πολύ το νερό στη Μεγάλη Βρύση
Ακολουθώντας τους δρόμους του νερού

Λίγο μετά το Μέσα Λασίθι (850 μ) αποχαιρετούμε τον οδηγό μας, τον κυρ Γιώργο κι αρχίζουμε ήπια ανηφορική πορεία από χωματόδρομους και παλιά καλντερίμια δίπλα σε πρίνα, βοσκοτόπια κι εκκλησάκια (όπως αυτό των Αγίων Αποστόλων), παράλληλα με τους δρόμους του νερού: βρίσκουμε συνεχώς σκεπασμένα πηγάδια κι αγωγούς και πηγές ξέχειλες απ’ το χιόνι που λιώνει στις κορφές (περπατάμε στις βόρειες παρυφές της Τσίβης). 

Το οροπέδιο και η δυτική Δίκτη. Σε πρώτο πλάνο το Μέσα Λασίθι, απ' όπου ξεκίνησε η πορεία

Άλλη μια άποψη του οροπεδίου με τις χιονισμένες κορφές

Έναρξη από χωματόδρομο

Αυτοσχέδια graffiti των βοσκών με την απαραίτητη γραφική ανορθογραφία 

Ο καλός καιρός έβγαλε τον κόσμο για χορτοσυλλογή: καλίτσες το εκλεκτό χόρτο

Όμορφα παλιά καλντερίμια

Μονοπάτια στη βόρεια πλευρά της Τσίβης που κουτσοφαίνεται εδώ

Ωραία φύση

Το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων στον δρόμο μας

Γραφικές όσο και τραγελαφικές εικόνες με τα υπαίθρια καναπεδάκια των βοσκών
Πρώτη μας στάση στο μικρό οροπέδιο της Αλόιδας (1.140 μ). Εκεί δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή βρίσκεται πηγή με τρεχούμενο νερό, που σήμερα ξεχειλίζει. Δίπλα στην πηγή υπάρχει μνημείο, αφιερωμένο στους Χαΐνηδες, τους Κρήτες αντάρτες επί Τουρκοκρατίας, καθώς στην περιοχή δρούσε ο περίφημος Καπετάν Καζάνης, στο σώμα του οποίου εντάχθηκε κι η Ροδάνθη η Κριτσωτοπούλα.  

Καταρράκτης νερού στις πλαγιές του βουνού

Πάγκοι αναψυχής κάτω απ' το τεράστιο πλατάνι για τους επισκέπτες της Αλόιδας, το καλοκαίρι με το φύλλωμα θα είναι φανταστικό το μέρος

Κρύο το νερό στην πηγή της Αλόιδας

Μνημείο προς τιμήν του Καπετάν Καζάνη και της Ροδάνθης της Κριτσωτοπούλας

Το νερό ξεχειλίζει από παντού
Συνεχίζοντας ανηφορικά από μονοπάτι θα φτάσουμε κάποτε και στην πηγή της Χαλασάς, καρφωμένη στην άκρη του γκρεμού με ωραία θέα στα χωριά Ζένια, Ποτάμους απέναντί της. Αυτή υδροδοτεί τον Άγιο Νικόλαο ακόμα και σήμερα. Ήταν έργο που πραγματοποιήθηκε προπολεμικά (το '36 με '38 περίπου) με μουλάρια, με πληροφορεί ο φίλος μας, ο Γιώργος Τουτουδάκης. Ακόμα και σήμερα τις επισκευές τις κάνουν με μουλάρια! Πώς αλλιώς αφού εδώ είναι ‘χαλασά’ όνομα και πράμα. Λίγο πιο κάτω είναι και η έτερη των πηγών, αυτή του Κυνηγού, όμως αυτή δεν είναι στον δρόμο μας. Κι υπάρχουν ακόμα άλλες δυο πηγές στην περιοχή! Πολύ νερό γενικά η περιοχή, που μαζεύεται από τα βουνά της Δίκτης, και που το ζηλεύουμε εμείς οι ..παραθαλάσσιοι.

Η πηγή της Χαλασάς μεγαλεπήβολο προπολεμικό έργο για την ύδρευση του Αγίου Νικολάου. υποκλίνεται κανείς στην εργατικότητα εκείνων των προγόνων μας που στήλωσαν το στέγαστρο και τον εξώστη πάνω στο σαθρό δάπεδο της χαλασάς (σάρα)

Η πηγή ακόμα υδροδοτεί τον Άγιο Νικόλαο κι ευτυχώς έχει ακόμα αρκετό νερό

Η μοναδική χιονούρα λίγο πριν την χαλασά

Απότομος ο γκρεμός και θέα στα απέναντι χωριά Ζένια και Ποτάμους

Οδεύοντας προς την τελευταία ανηφόρα
Αυτή η ατελείωτη κατηφόρα ως τον τερματισμό!

Κάπως έτσι φτάνουμε στο πιο ψηλό σημείο της διαδρομής στα 1.250 μ. κι απίστευτη θέα σε όλο τον κόλπο του Μεραμπέλλου ανοίγεται μπροστά μας. Έχουμε διανύσει ως εδώ 8,5 περίπου χιλιόμετρα τα δύο τρίτα σχεδόν της διαδρομής, με ήπια σταδιακή ανηφορική πορεία, χαλαρά, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και με την ομάδα ενωμένη. Η απότομη και κάπως άχαρη κατηφόρα των τελευταίων χιλιομέτρων όμως με τα 750 και πλέον μέτρα υψομετρικής διαφοράς σε μονοπάτι όχι καλά διατηρημένο, διέσπασε την ομάδα, με τους μη εξοικειωμένους σε ελεύθερη πορεία να μένουν αρκετά πίσω.

Γύπες που ζυγίζονταν πάνω απ' τα κεφάλια μας έδωσαν λίγο χρώμα στην απότομη κατηφόρα πριν τον τερματισμό

Όσο απότομη και να είναι η κατηφόρα προσφέρει πολλή θέα


Καταφέραμε ωστόσο να τερματίσουμε άλλοι γρηγορότερα άλλοι αργότερα, ολοκληρώνοντας την πορεία μας στο χωριό Τάπες, οικισμό της Κριτσάς πια σήμερα, με ελάχιστους κατοίκους, αν και πολύ γραφικό το μέρος. Για μένα είναι χαρακτηριστικό για τις πολλές αμυγδαλιές, καθώς και για τα αγριόπρασα που  γεμίζουν τέτοια εποχή τις εύφορες πλαγιές του και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να μαζέψω μια αγκαλιά για πρασόπιτες. Ο επίλογος γράφτηκε στο μετόχι παλιάς κοπής του κτηνοτρόφου της περιοχής, Δημήτρη Μπρόκου, που μας φιλοξένησε φιλεύοντας μας φρέσκο τυρί και κρασί δικό του καθώς και προβατίνα με πιλάφι. Και σαν να μην έφταναν αυτά, στο τέλος μας έπαιξαν και μουσική πατέρας και γιος, αλλά κι ο σκύλος τους συνόδευε στο τραγούδι (συνηθισμένο το ζωντανό στη μουσική έχει μάθει να αλυχτά σιγομουρμουρίζοντας τον σκοπό!!!).

Φτάνουμε επιτέλους στις Τάπες

Πολλές οι ανθισμένες αμυγδαλιές


Το πιλάφι στο μετόχι του Μπρόκου ψήνεται στο καζάνι, όπως τον παλιό καλό καιρό
Κι έτοιμο στο πιάτο
Τέλος καλό, όλα καλά!

Ευχαριστούμε πολύ τόσο την οικογένεια Μπρόκου, όσο και τον αρχηγό μας, τον Αλέξανδρο Φραγκιαδάκη, που εκτός από άψογος οδηγός είναι και πολυτάλαντος, καθώς έπιασε κι αυτός μαντολίνο και τραγούδι.

Ευχαριστούμε τον αρχηγό, Αλέξανδρο Φραγκιαδάκη (αριστερά με το μαντολίνο) και τον Δημήτρη Μπρόκο (δεξιά με το λαούτο)

Περπατήσαμε σήμερα 14 χιλιόμετρα περίπου με 425 μ ανηφορική πορεία και 834 κατηφορική (έτσι έδειξε το μηχανάκι) μια γερή προπόνηση κι ένας ιδανικός τρόπος να γεμίσουμε τις μηχανές για την βδομάδα που μας έρχεται.

Απ' τις ομορφιές της εποχής ίριδες (πάνω) και ρωμουλέες (κάτω)



ΑΡΧΗΓΟΣ: Αλέξανδρος Φραγκιαδάκης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣΠαναγιώτης Ευδαίμων, Μαρία Μετζογιαννάκη, Εύα Λεμπιδάκη, Γιάννης Ψαλλιδάκης

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Μ. Μετζογιαννάκη

ΒΙΝΤΕΟ: του Παναγιώτη Ευδαίμονα στο fb: 

https://www.facebook.com/panos.evdemon/videos/288202627429757?idorvanity=588468201282923

Δείτε τον σκυλάκο στις Τάπες που τραγουδά:

https://www.facebook.com/panos.evdemon/videos/369755749257884

Βίντεο της Εύας: 

https://www.facebook.com/reel/7356338861119218


ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ 

Powered by Wikiloc

Sunday 4 September 2022

Πεζοπορία ΤΑΠΕΣ - ΚΥΠΑΡΙΣΣΟΔΑΣΟΣ -ΠΗΓΕΣ ΑΧΛΑΔΑΣ & ΒΟΪΝΑΣ

Μια μικρή, αλλά κεφάτη, παρέα 15 ατόμων μαζεύτηκε την Κυριακή 4/9/22 στην είσοδο του χωριού Τάπες, στα 550 μέτρα υψόμετρο, για την προγραμματισμένη πεζοπορία του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου την πρώτη Κυριακή του φθινοπώρου! 

Οι Τάπες, δυτικά του κάμπου των Λακωνίων, έχει συνεχή παρουσία από τα μινωικά χρόνια με κύρια ασχολία των λιγοστών κατοίκων της την κτηνοτροφία, όπως σύντομα θα διαπιστώσουμε και οι ιδιοι. Στις 8.30 το πρωί ξεκινάει η πεζοπορία μας. Η μέρα εξαιρετικά ζεστή για Σεπτέμβρη: άπνοια, υγρασία κι ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό. Διασχίζουμε το χωριό με δρομάκι ανηφορικό, όπου μας καλημερίζουν μια ηλικιωμένη κάτοικος με τα δυο τραγιά της. Παραμερίζουμε να μαζευτεί κι ο πιο μικρός πίσω στο στάβλο, επειδή τον τρομάξαμε και συνεχίζουμε την ανηφόρα.


Περπατάμε σε χωματόδρομο στους νότιους πρόποδες της Τσίβης, που υψώνεται από πάνω μας, διασχίζοντας ένα άγριο κρητικό τοπίο με αχλάδουλες, λιοπρίνια και κατσοπρίνια. Έρημες αναβαθμίδες δείχνουν ότι κάποτε η γη εδώ καλλιεργούνταν. Τώρα όμως είναι έρμαιο των κατσικιών. Βράχοι πεσμένοι στο δρόμο δείχνουν την επέλαση των συμπαθητικών τετράποδων. Μια τεχνητή λακκούβα, απ’ αυτές που ανοίγουν εδώ οι βοσκοί, για τη συλλογή του νερού της βροχής, προκειμένου να ποτίζουν τα ζώα τους, μας παρακινεί να ρίξουμε πετρούλες, για να ακούσουμε το ‘σπλάτς’ και να δούμε τους ομόκεντρους κύκλους. Βγάζουμε το παιδί από μέσα μας! Πιο πάνω θα δούμε κι άλλες τέτοιες λακκούβες.

Παίρνουμε παλιό ανηφορικό μονοπάτι, στο τέλος του οποίου θα συναντήσουμε αγρότες, που μαζεύουν αμύγδαλα. Πολλά φέτος, φορτωμένα τα δέντρα, όπως κι όλα τα υπόλοιπα. Πολλές καραπιδιές υπάρχουν εδώ: τα καράπιδα ήταν πολύ αγαπητά παλιά, γιατί είναι πολύ γλυκά αχλάδια, όμως όταν είναι ώριμα μαυρίζει η σάρκα τους –έτσι δικαιολογείται και το όνομά τους. Για την ώρα είναι ακόμα κάπως στυφά, αλλά τρώγονται και τα τιμάμε δεόντως. Με τέτοια ζεστή μέρα το σάκχαρό τους βοηθά το σώμα να αναντρανίσει. Επίσης πολλοί είναι οι αχλάδουλες (αγριαχλαδιές ή αλλιώς γκορτσιές, pyrus spinosa). Είναι κανονικά δέντρα εδώ, φορτωμένα με τα μικρά στρογγυλά και στυφά τους φρουτάκια, που παλιά τα έτρωγαν κι ας μούδιαζε το στόμα. Συζητάμε πως τα δέντρα αυτά συνήθιζαν να τα κεντρίζουν (μπολιάζουν) και να τα μετατρέπουν σε ήμερες αχλαδιές. Που και που συναντάμε και κανένα κρητικό σφένδαμο (acer sempervirens). Τα φυλλαράκια του έχουν αρχίσει ήδη να κοκκινίζουν. Σε λίγο καιρό θ’ αρχίσουν να πέφτουν.. Έρχεται φθινόπωρο.





Η ντίβα όμως της περιοχής ονομάζεται κυπαρίσσι. Και να που διεισδύουμε σιγά-σιγά στο περίφημο κυπαρισσόδασος. Τα δέντρα του είναι ψηλά με το χαρακτηριστικό σκούρο πράσινο χρώμα τους (κυπαρισσί) και τα κλαδιά τους απλωμένα, θηλυκά, γιατί τ’ αρσενικά είναι τα γνωστά ίσια με τη μυτερή κορυφή, που βλέπουμε δίπλα σε εκκλησίες, αφού συμβολίζουν το πένθος. Στη γνωστή ιστοσελίδα cretan beaches διαβάζουμε ότι παλιότερα μεγάλο μέρος της Κρήτης καλύπτονταν από κυπαρίσσια, το ξύλο των οποίων χρησιμοποιούνταν ευρέως στο εμπόριο από τα μινωικά χρόνια. Όμως με την υπερυλοτόμηση ο αριθμός τους μειώθηκε πάρα πολύ, έτσι ώστε το δάσος αυτό να είναι το μοναδικό στην ανατολική Κρήτη, ενώ κάποιες εκτάσεις υπάρχουν επίσης στα Λευκά Όρη. Ίσως θα έπρεπε το σπάνιο αυτό δάσος να τεθεί σε κάποια προστασία ειδικά από τα κοπάδια, που κατοικοεδρεύουν στην περιοχή. Πάντως είδαμε πολλά μικρά δεντράκια, κάτι παρήγορο. Στα ξέφωτα εδώ κι εκεί συναντήσαμε ακόμα πολλές ασκελοτούρες με τα εντυπωσιακά άνθη τους. Όταν ανθίζουν τόσο νωρίς, έρχεται βαρύς χειμώνας, λένε.

Σεργιανίζουμε με δρομάκια στο δάσος ή με ελεύθερη ανάβαση ψάχνοντας του ‘Εγγλέζου την κουφάλα’, μια σπηλιά με μικρό άνοιγμα, όπου σύμφωνα με την παράδοση, κρυβόταν άγγλοι πράκτορες με ένα ασύρματο επικοινωνίας με τα συμμαχικά στρατεύματα στην Αφρική, μάταια όμως, είναι καλά κρυμμένη, όπως επιβάλλεται κιόλας! Καθόλου δε μας χαλάει, γιατί το δάσος είναι υπέροχο κι η ευωδιά του μας ξετρελαίνει. Ανοίγουμε τα σακίδια, βγάζουμε τα καλούδια, που κουβαλάμε, βάζει κι ο Ray –ο δικός μας ο Εγγλέζος- τη ρακή. Μετά την ανηφόρα λίγο κολατσιό επιβάλλεται.





Κατόπιν συνεχίζουμε την πορεία μας στο δάσος θαυμάζοντας τα περίπλοκα σχήματα που φτιάχνουν τα κλαδιά και οι ρίζες των δέντρων, ανακαλύπτοντας εδώ κι εκεί ίχνη ανθρώπινων κατασκευών αλλού πηγάδες, αλλού μαντριά, αλλού τμήματα πλακόστρωτου μονοπατιού. Άλλα απ’ αυτά παραπέμπουν στο απώτερο παρελθόν, ενώ κάποια άλλα φαίνονται πρόσφατα και πρόχειρα, με σίδερα, πλαστικό και λαμαρίνες. Όταν βγαίνουμε απ’ το δάσος, έχει πια μεσημεριάσει κι ο ήλιος χτυπά αδυσώπητος. Έχουμε όμως απρόσκοπτη θέα στον κόλπο του Μεραμπέλλου κι ιδιαίτερα στην πόλη του Αγίου Νικολάου με τα δυο νησάκια των Αγίων Πάντων απέναντί της. Μια σύντομη στάση στην πηγή της Αχλάδας κάτω απ’ τα εντυπωσιακά βράχια της και τον μνημειακό πρίνο. Εδώ έχει μια γούρνα, για να πίνουνε τα ζώα. Ενοχλημένο απ’ την παρουσία μας, ένα εντυπωσιακό μεγαλόσωμο όρνιο, απογειώνεται ξαφνικά και μας τρομάζει, ζυγίζεται λίγο πάνω απ’ τα κεφάλια μας και πετάει μακριά. Κατηφορίζουμε στη συνέχεια στον αγροτικό δρόμο περνώντας από πρόχειρες κατασκευές σύγχρονων μαντριών, ώσπου φτάνουμε στην αφετηρία μας.

Συνολικά περπατήσαμε 13 χιλιόμετρα με υψομετρική διαφορά 641 μέτρα σε περίπου πέντε ώρες με τις στάσεις. Ευχαριστούμε πολύ την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου, που κράτησε έναν καλό ρυθμό, σύμφωνα με τις ανάγκες όλης της ομάδας. Η πρώτη εξόρμηση του Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε. Ανυπομονούμε για τις επόμενες.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Σοφία Σιδηροπούλου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη
ΧΑΡΤΗΣ: Σοφία Σιδηροπούλου
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Ελένη Λάμπρου

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ