ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΟΡΕΙΝΟΥ

Την Κυριακή 30 Μαΐου 2021, τελευταία Κυριακή της φετινής άνοιξης, περισσότεροι από 80 πεζοπόροι του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου και του Φυσιολατρικού Ορειβατικού Συλλόγου Σητείας, μαζί με συνοδοιπόρους από την Ιεράπετρα, περπάτησαν σ’ ένα από τα πιο όμορφα φαράγγια της ανατολικής Κρήτης. 

Διασχίσαμε το φαράγγι του Ορεινού, που ξεκινά από το ομώνυμο χωριό και καταλήγει στον Κουτσουρά. Το καταπράσινο πευκοδάσος, η πλούσια βλάστηση, τα τρεχούμενα νερά που δημιουργούν μικρές λιμνούλες και καταρράκτες, συνθέτουν ένα σπάνιο τοπίο παραδεισένιας ομορφιάς.

Το φαράγγι του Ορεινού, έχει μήκος 6,5χλμ και ονομάζεται επίσης "φαράγγι Κόκκινων Πεταλούδων", καθώς παλιότερα την περίοδο της άνοιξης υπήρχαν πολυάριθμες πεταλούδες, που ξεπετάγονταν μέσα από τους θάμνους και τα λουλούδια, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα. Όμως μετά την πυρκαγιά του 1993, που κατέκαψε το μεγαλύτερο μέρος του πευκοδάσους, ο αριθμός των πεταλούδων έχει δυστυχώς μειωθεί σημαντικά.

Το φαράγγι μπορούμε να το χωρίσουμε σε τρία τμήματα καθώς το κατεβαίνουμε:

• το πρώτο ξεκινά λίγο μετά το χωριό από το σημείο που βρίσκονται οι καταρράκτες
• το δεύτερο είναι κυρίως βραχώδες με περάσματα και ανεβοκατεβάσματα στην κοίτη του ποταμού
•  και το τελευταίο ξεκινά από καλλιεργημένη ορεινή περιοχή, που στο τελευταίο τμήμα της μετατρέπεται σε πευκοδάσος και καταλήγει στο αλσάκι του Κουτσουρά.

 

Νωρίς το πρωί της Κυριακής μεταφερθήκαμε με λεωφορείο στις υπώρειες του βουνού Αφέντης, ανηφορίζοντας προς το Ορεινό, ένα γραφικό χωριό με θαυμάσια θέα και πράσινο, χτισμένο σε υψόμετρο 640μ. Ονομάζεται έτσι λόγω της ορεινής τοποθεσίας του, αν και οι ντόπιοι το προφέρουν Ορνό. Ακολουθήσαμε τον στενό, φιδογυριστό δρόμο πάνω στις πλαγιές της λασιθιώτικης οροσειράς και πολύ σύντομα βρεθήκαμε ανάμεσα σε νεαρά πεύκα, που ξεπετάγονται πάνω στις βραχώδεις πλαγιές, προσπαθώντας να αντισταθμίσουν την καταστροφή που προκάλεσε πριν από τρεις περίπου δεκαετίες η μεγάλη πυρκαγιά.  

Αποβιβαστήκαμε, σμίξαμε με τους συνοδοιπόρους που μας περίμεναν και κατευθυνθήκαμε προς τον μεγάλο καταρράκτη, που βρίσκεται ψηλά, στο ξεκίνημα της διαδρομής. Μετά από σύντομο περπάτημα σε χωματόδρομο, ακολουθήσαμε κατηφορικό μονοπάτι, ακολουθώντας πορεία αντίθετη με το ρεύμα του ποταμού. Σύντομα ακούσαμε τον κελαριστό ήχο του νερού, που δυνάμωνε όσο πλησιάζαμε στον καταρράκτη. Εντυπωσιακό δημιούργημα της φύσης, με το νερό να κατρακυλά με ορμή από ψηλά, πάνω από θεόρατα κάθετα βράχια, σκεπασμένα με πρασινάδες και φυλλωσιές. Φωτογραφηθήκαμε μπροστά στην πράσινη λιμνούλα που σχηματίζεται από την πτώση του νερού και επιστρέψαμε πίσω, με στόχο να κατεβούμε το φαράγγι. Ακολουθούμε το καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι που μας οδηγεί άλλοτε ψηλά στα πρανή και άλλοτε στην κοίτη του φαραγγιού. Πολύ συχνά διασχίζουμε το ποτάμι που κυλά στην κοίτη, πατώντας πάνω σε βυθισμένες πέτρες.

Το τοπίο γύρω μας είναι μαγευτικό! Σε όλη την διαδρομή υπάρχουν διάσπαρτοι μικροί καταρράκτες και λιμνούλες, ενώ τον κελαριστό ήχο του νερού συναγωνίζονται πουλιά με το κελάδισμα τους. Το πράσινο πυκνό και χαρακτηριστικό της ανατολικής Κρήτης: αρωματικοί θάμνοι, θυμάρι, φασκόμηλα, ρίγανη, σκορπούν τα αρώματα τους, ενώ ψηλά στις πλαγιές τα πεύκα προσπαθούν να επιβιώσουν ανάμεσα στα βράχια.

Συνεχίζουμε μέχρι το ξωκλήσι του Αφέντη Χριστού και κάνουμε διάλειμμα στον προαύλιο χώρο, κάτω από πανύψηλα πεύκα. Το ανακαινισμένο εκκλησάκι βρίσκεται στη θέση ναού του 4^ου -7^ου αιώνα και όπως μας πληροφορεί επιγραφή στη θέση αυτή σταμάτησε ο βυζαντινός στρατηγός Νικηφόρος Φωκάς το 961μ.Χ.

Συνεχίζουμε πάντα από κατηφορικό, χαλικοστρωμένο μονοπάτι, που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή στην κατάβαση, καθώς το χαλίκι είναι ολισθηρό και συχνά πρέπει να παρακάμψουμε ριζωμένα βράχια. Καθώς κατηφορίζουμε, η βλάστηση αλλάζει, με τις φουντωτές πικροδάφνες γεμάτες ρόδινα λουλούδια να εντυπωσιάζουν. Διασχίζουμε το πολύ στενό ‘γεφύρι’ που κόβει κάθετα το φαράγγι και προσφέρεται για άσκηση ισορροπίας καθώς νιώθεις να αιωρείσαι στο κενό όταν το διασχίζεις. 

Συνεχίζουμε μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου, χτισμένο με τον απέριττο παραδοσιακό τρόπο στη μέση μιας λουλουδιασμένης αυλής. Σταματούμε για να δροσιστούμε στην πέτρινη βρύση, καθώς όσο πλησιάζει το μεσημέρι η μέρα είναι αρκετά ζεστή, παρά τον συννεφιασμένο ουρανό και τις ελάχιστες ψιχάλες βροχής όταν ξεκινήσαμε το πρωί.

Προχωρούμε παράλληλα με τον τσιμεντένιο καταπότι, που σε αλλοτινούς καιρούς μετέφερε το νερό στις καλλιέργειες στα πεδινά. Η βλάστηση έχει συμπληρωθεί με λυγαριές και πυκνά καλάμια, ενώ συχνά συναντούμε στα ισιώματα καλλιεργημένα χωράφια φυτεμένα με λιόδεντρα. 

΄Οσο προχωρούμε χαμηλότερα το νερό λιγοστεύει και μια ώρα πριν την έξοδο εξαφανίζεται ακολουθώντας τις υπόγειες διαδρομές του. Κατεβαίνουμε την ξύλινα σκάλα, που βρίσκεται κρεμασμένη πάνω σε ένα ψηλό κάθετο βράχο, με την αναπόφευκτη καθυστέρηση καθώς πρέπει να κατεβούμε προσεκτικά ένας-ένας, τηρώντας και τις αποστάσεις ασφαλείας λόγω κορονοϊού.

Στο σημείο αυτό υπάρχουν τρεις καταρράκτες που συνθέτουν ένα ονειρεμένο σκηνικό, δυστυχώς όμως φέτος στέρεψαν νωρίς, αφήνοντας μονάχα τα σημάδια τους πάνω στα βράχια. Περνάμε ανάμεσα από πυκνά καλάμια, αγναντεύοντας τα πρανή του φαραγγιού που τώρα έχουν χαμηλώσει και φιλοξενούν μικρά, σκοτεινά σπήλαια. Καθώς πλησιάζουμε προς την έξοδο, τα φαράγγι πλαταίνει και ακολουθώντας φαρδύ χωματόδρομο σύντομα βαδίζουμε στο δασάκι του Κουτσουρά, κάτω από ψηλά, σκιερά πεύκα. 

Ο οικισμός του Κουτσουρά, που βρίσκεται κοντά στον Μακρύ Γιαλό, έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, χάρις στην πανέμορφη φύση και τις καταπληκτικές παραλίες της περιοχής. Σύμφωνα με τους ντόπιους το χωριό οφείλει την ονομασία του στα κούτσουρα από την κοπή των πεύκων ή στα κούτσουρα που μετέφερε η βροχή από τα ορεινά στον κάμπο.

Κάνουμε στάση κάτω από τα πεύκα στον όμορφα διαμορφωμένο χώρο αναψυχής, μέχρι να συγκεντρωθεί η ομάδα και στη συνέχεια επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο με κατεύθυνση την υπέροχη θάλασσα του Νότου. Απολαμβάνουμε μπάνιο στην εξαιρετική παραλία με το σκουρόχρωμο, ψιλό βοτσαλάκι και τα πεντακάθαρα νερά και ανανεωμένοι παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Σε 4 ώρες διανύσαμε λίγο περισσότερο από 7 χλμ απολαμβάνοντας τις κρυφές ομορφιές που δύσκολα μπορείς να φανταστείς ότι κρύβει το νησί μας.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Θανάσης Κολοτούρος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Γιάννης Πάγκαλος, Θανάσης Κολοτούρος

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ

Powered by Wikiloc

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΟΚΥΘΑ, ΕΛΟΥΝΤΑΣ

Στην Χερσόνησο της Κολοκύθας ή Σπιναλόνγκας στην περιοχή της Ελούντας, περπάτησε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου την Κυριακή 23 Μαΐου 2021.

Μετά από τον πολύμηνο εγκλεισμό λόγω των περιοριστικών μέτρων, απολαύσαμε μια όμορφη και εύκολη διαδρομή, σε μια κοντινή αλλά άγνωστη σε πολλούς περιοχή. Το «Νησί» όπως τη λένε οι ντόπιοι, συνδυάζει ξεχωριστή φυσική ομορφιά, ιστορία που ξεδιπλώνεται σε σημαντικές ιστορικές περιόδους και εικόνες από το κοσμοπολίτικο θέρετρο της Ελούντας που έρχονται σε αντίθεση με την αγριάδα των ακαλλιέργητων σιτοχώραφων που διασχίζουμε.

Η πολυάριθμη ομάδα μας, από μέλη και φίλους του συλλόγου (αρκετοί μελλοντικοί συνοδοιπόροι μας ακολούθησαν για πρώτη φορά), ξεκίνησε από το Κανάλι, λίγο μετά τη γέφυρα, στο σημείο που βρίσκονται οι τρεις παλιοί ανεμόμυλοι. Εδώ βρίσκεται ο ισθμός του 'Πόρου', που κατασκευάστηκε το 1897 από τους Γάλλους συμμάχους για να ενωθεί η θάλασσα της Ελούντας με τον κόλπο του Μιραμπέλλου.

Αρχικά ακολουθήσαμε τον παραλιακό χωματόδρομο, που ξεδιπλώνεται παράλληλα με την ακτογραμμή, δίπλα στα γαλήνια νερά του κόλπου. Σύντομα στραφήκαμε Β.Δ, ακολουθώντας ανηφορικό, βραχώδες μονοπάτι, που περνά δίπλα από πετρόκτιστο ανακαινισμένο κτίσμα. Το μονοπάτι σε μεγάλο μήκος είναι οριοθετημένο με «τράφους», χτισμένους ξερολιθιά, σε μια προσπάθεια των παλιών ξωμάχων να συγκεντρώσουν και να αξιοποιήσουν τις αμέτρητες πέτρες που σκέπαζαν τα χωράφια τους. Ίχνη αγροτικής καλλιέργειας είναι εμφανή σε όλη την έκσταση της χερσονήσου. Υπάρχει ένα εκτενές δίκτυο μονοπατιών που οδηγούν σε χωράφια-μετόχια, αλώνια και αρκετές εγκαταλειμμένες αγροικίες. Η γη ανήκει σε ιδιώτες, όμως έχει χαρακτηριστεί από το 1970 ως «τόπος ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους» και με νεότερες υπουργικές αποφάσεις έχει οριοθετηθεί σαν "Α" αρχαιολογική ζώνη.

Η απαγόρευση της ανθρώπινης παρέμβασης επέτρεψε στην φυσική βλάστηση να  ευδοκιμήσει, και σήμερα προσφέρει μια τυπική εικόνα πλούσιας μεσογειακής βλάστησης (χαρουπιές, σκίνοι, θαµνοκυπάρισσα, αγκαραθιές και θυμάρι). Το μοναδικό αυτό οικοσύστημα, που έχει έκταση περίπου 6.230 στρ. αποτελεί χώρο αναπαραγωγής για απειλούμενα είδη όπως µαυροπετρίτες και αιγαιόγλαρους. Η ακτογραμμή έχει μήκος 19,8χλμ και είναι ιδιαιτέρα εντυπωσιακή, καθώς εισχωρεί μέσα στη θάλασσα με σκουρόχρωμους βραχώδεις σχηματισμούς και άλλοτε υποχωρεί στη μανία των κυμάτων σχηματίζοντας γραφικούς, απάνεμους κόλπους.

Συνεχίζουμε από ανηφορικό μονοπάτι, που αρκετά συχνά στενεύει από αρωματικούς θάμνους που ξεπετάγονται ανάμεσα από τις πέτρες. Καθώς ανηφορίζουμε η θέα αποκαλύπτεται εντυπωσιακή με τα καταγάλανα νερά του «κόρφου της Ελούντας» να αστράφτουν κάτω από το εκτυφλωτικό φως του ήλιου, τον επιβλητικό ορεινό όγκο της Οξιάς που δεσπόζει ψηλά και τα πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα που ξεχωρίζουν στο βάθος. Πριν φτάσουμε στο ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη, στριβούμε δεξιά και ακολουθούμε στενό, σηματοδοτημένο κατσικομονοπάτι μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Φωκά. Στον προαύλιο χώρο, στην σκιά που μας προσφέρουν οι πέτρινοι τοίχοι κάνουμε διάλλειμα για ανάπαυση και για να απολαύσουμε την θέα, την ηρεμία και τις μυρουδιές της φύσης.

Στην απέναντι ακτή στο νότιο άκρο της χερσονήσου διακρίνουμε το μικρό λατομείο «Βαγί», που μαζί με το μεγαλύτερο λατομείο στην «Πελεκητή» προμήθευαν για αιώνες πέτρα για τις οικοδομικές εργασίες στην περιοχή. Στην άκρη του ακρωτηρίου βρίσκεται και η «Ανατίναξη», το σημείο που οι Γερμανοί κατακτητές ανατίναξαν τα πυροβόλα τους με την λήξη του πολέμου.

Συνεχίζουμε από παραλιακό, βραχώδες μονοπάτι, που ξεδιπλώνεται πάνω από τα καταγάλανα νερά του κόλπου της Κολοκύθας. Στο βάθος δεσπόζει το «Γλαρονήσι», καταφύγιο των γλάρων ιδιαιτέρα την περίοδο που εκκολάπτουν τα αυγά τους, που λειτουργεί και σαν κυματοθραύστης προστατεύοντας τις δυο μικρές παραλίες του κόλπου. Μικρά ταχύπλοα διασχίζουν τον κόλπο πάνω σε ένα αυλάκι άσπρου αφρού, ενώ λίγοι προνομιούχοι απολαμβάνουν βουτιές στα βαθιά από πολυτελή γιώτ. Καταλήγουμε στην παραλία για δροσερές βουτιές στα πεντακάθαρα, γαλαζοπράσινα νερά.

Αναζωογονημένοι (παρά την αναγκαστική συγκράτηση για τις απαραίτητες προφυλάξεις λόγω κορονοιού) αφήνουμε πίσω μας την γραφική παραλία, περνάμε δίπλα από το ξωκλήσι του απόστολου Λουκά και από χωματόδρομο με εκπληκτική θέα του κόλπου, καταλήγουμε στην αφετηρία. Διανύσαμε λίγο περισσότερο από 8χλμ σε περίπου 3 ώρες, ανακαλύπτοντας τις άγνωστες ομορφιές του τόπου μας.    

ΑΡΧΗΓΟΣ: Γιώργος Μιχαηλίδης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

Powered by Wikiloc