ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: October 2022

Sunday 30 October 2022

ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΤΣΙΒΗΣ

ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΤΣΙΒΗΣ

Την Κυριακή 30 Οκτωβρίου αντί της προγραμματισμένης πεζοπορίας από τις Τάπες στο Καθαρό, ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου πραγματοποίησε εναλλακτική διαδρομή ανεβαίνοντας στην κορυφή της Τσίβης, που δεσπόζει πάνω από τον Άγιο Νικόλαο. 8 πεζοπόροι ξεκίνησαν με όρεξη το πρωί της Κυριακής από το γνωστό σημείο συνάντησης, αλλά λόγω της χαμηλής συμμετοχής δεν ήταν δυνατή η ναύλωση λεωφορείου, που απαιτούσε η πρώτη διαδρομή. Έτσι μετά από σύντομη σύσκεψη το πρωί της ίδιας μέρας, πάρθηκε η τελική απόφαση.

Πήραμε λοιπόν με αυτοκίνητα τον στριφογυριστό δρόμο ως το οροπέδιο του Καθαρού. Ο δρόμος μέχρι το Αβδελιακό είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, παρά το χιόνι που τον καλύπτει κάθε χρόνο. Λίγο μετά τις ταβέρνες του οικισμού, ξεκινά δύσβατος χωματόδρομος, ως τη θέση "Κλέφτη βρύση". Αφήνουμε λοιπόν τα επιβατικά και ανέβουμε στο φορτηγάκι του αρχηγού μας, Τάσου Τσινάρη, για να συνεχίσουμε.

Στην πορεία, βρίσκουμε πάνω στον δρόμο άλλη μία πηγή και γεμίζουμε τα μπουκάλια μας με φρέσκο νερό. Τα μετόχια της διαδρομής με φύλακες τα τσοπανόσκυλα τους, μας υποδέχονται καθώς αφήνουμε πίσω το πολύχρωμο οροπέδιο του Καθαρού με τις κόκκινες και κίτρινες φθινοπωρινές του αποχρώσεις.

Μετά από μερικές στροφές στον χωματόδρομο, φτάνουμε στου Κλέφτη την Βρύση, οπού χωρίς να χάσουμε χρόνο, ετοιμάζουμε μπαστούνια για να μας στηρίξουν στην πορεία, οπότε και ξεκινάμε με κατεύθυνση βόρεια.

Δεν περνά λίγη ώρα και ακούμε στην απέναντι πλαγιά τον βοσκό της περιοχής που βροντοφώναζε τα ζωντανά του. "Για την Τσίβη πάτε?" μας λέει. "Ναι", του απαντάμε. "Από δω να πάτε γιατί αλλιώς θα δυσκολευτείτε", μας λέει. "Να 'σαι καλά" του απαντάμε και συνεχίζουμε παράλληλα το ανέβασμα μας. Μετά από λίγο, να σου και το λυκόσκυλο του, που μας μύρισε ψάχνοντας την περιοχή. Φτάνουμε στο πρώτο ξέφωτο που κάτω από τον πρίνο έχει στηθεί μια πρόχειρη μάντρα.

Ανάμεσα στους θάμνους και την πέτρα, οι κρόκοι και τα κολχικά έχουν ξεπροβάλλει και μαζεύουν τις πρωινές αχτίδες του ήλιου.

Στη συνέχεια πήραμε την ανηφορική μας πορεία μέσα από συστάδες πρίνων. Η φύση έχει αρχίσει να φοράει τα φθινοπωρινά της και μας ανταμείβει με εναλλαγές από χρώματα στα φύλλα των σφένταμων.

Όσο ανεβαίνουμε η βλάστηση χαμηλώνει και επικρατεί ο βράχος και η χαμηλή θαμνώδης βλάστηση, από λιγοστά κατσοπρίνια, σμιλεμένα απ' τον αέρα και τα κατσίκια.

Πλησιάζοντας την κορυφή, το τοπίο, μας θυμίζει σεληνιακό τοπίο δικαιολογώντας την ονομασία του βουνού, αφού 'τσίβη' σημαίνει 'φαλακρή', χωρίς δέντρα. Εδώ κι εκεί ανάμεσα στα βράχια ξεμυτίζει λίγο χορτάρι και τα φθινοπωρινά αγριολούλουδα και οι πρώτες ίριδες.

Οι γύπες της περιοχής φέρνουν βόλτες πάνω απ' τα κεφάλια μας και μας εποπτεύουν από απόσταση. Τελικά φτάνουμε στην κορυφή της Τσίβης στα 1.664 μέτρα, μετά από περίπου δυο ώρες πεζοπορία.

Η Τσίβη είναι η έκτη κορυφή της Δίκτης σε υψόμετρο, 500 μέτρα χαμηλότερα από την πρώτη, που είναι το Σπαθί! Βρίσκεται ανατολικά του οροπεδίου Λασιθίου και βόρεια απ' αυτό του Καθαρού.

Από την κορυφή της η θέα είναι εντυπωσιακή, αν ο καιρός είναι καλός κι η ατμόσφαιρα διαυγής. Είμαστε τυχεροί: Ο καιρός σήμερα είναι ιδανικός ούτε πολύ κρύο ούτε πολλή ζέστη, ηλιοφάνεια, που μας επιτρέπει να δούμε από τον Άγιο Νικόλαο και τον κόλπο του Μιραμπέλλου ως τα Σητειακά βουνά και το οροπέδιο Λασιθίου στo βάθος, καθώς και τα δύο κρητικά πελάγη, βόρειο και νότιο.

Μαζί με την θέα, ξεκουραζόμαστε λίγο στην κορυφή και μοιραζόμαστε ένα ποτηράκι ρακή και τα λιγοστά φαγώσιμα.

Κατόπιν παίρνουμε τον ίδιο δρόμο για την επιστροφή συναντώντας ουκ ολίγα κατσίκια που περιφέρονται γύρω μας και μας κοιτάζουν που και που περίεργα. Φτάνοντας πίσω στο Καθαρό αναπληρώσαμε τις δυνάμεις με τοπικούς μεζέδες, μαθαίνοντας για την συλλογή χαρουπιού και κράταιγου.

Συνολικά περπατήσαμε 9 χιλιόμετρα με υψομετρική διαφορά 438 μέτρα σε περίπου 4 ώρες. Ευχαριστούμε θερμά τον αρχηγό μας, Τάσο Τσινάρη, δεινό γνώστη της περιοχής κι ευχόμαστε να μας οδηγήσει και σε άλλες πεζοπορίες στην περιοχή της Δίκτης.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Τάσος Τσινάρης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Γιώργος Αρναουτάκης, Νίκος Μουρτζάκης

BINTEO: Παναγιώτης Ευδαίμων, Νίκος Μουρτζάκης

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΚΕΙΜΕΝΟ: Μαρία Μετζογιαννάκη, Γιώργος Αρναουτάκης

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Γιώργος Αρναουτάκης

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Sunday 23 October 2022

Πεζοπορία ΛΕΝΤΑΣ – ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΡΑΧΟΥΛΑ – ΠΑΡΑΛΙΑ & ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΡΥΠΗΤΗΣ - ΚΡΟΤΟΣ

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΙΣ ΝΟΤΙΕΣ ΑΚΤΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΟΥΣΙΩΝ

Η επιτομή της περιπέτειας

Στην εσχατιά της Κρήτης, στα γεμάτα μυστήρια και θρύλους Αστερούσια όρη, ταξίδεψε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 23/10/2022. Μετά από ένα μακρύ ταξίδι 2,5 και πλέον ωρών με το λεωφορείο, φτάσαμε στον Λέντα, απ’ όπου ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας στις 10.15 περίπου, μια ομάδα 38 πεζοπόρων.

Ομαδική φωτογραφία στο view point

ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΛΕΝΤΑ

Ο Λέντας είναι ο απόλυτος καλοκαιρινός προορισμός του Νότου. Μια μικρή όαση στην ερημιά και την αγριάδα των ανεμοδαρμένων ορεινών όγκων και των σκαμμένων από την αλμύρα βραχωδών ακτών. Εντύπωση κάνει η τουριστική ανάπτυξη του, αν και είναι μακριά από αστικά κέντρα και προσβάσιμο μόνο με στενό, απότομομ φιδογυριστό δρόμο.

Κι όμως ο χώρος ήταν κατοικημένος ήδη από την αρχαιότητα γνωρίζοντας την πιο μεγάλη ακμή του στα ελληνορωμαϊκά χρόνια, με την πόλη Λεβήν, επίνειο της αρχαίας Γόρτυνας και πύλη του εμπορίου της περιοχής. Υπήρχε επίσης εδώ ιαματική πηγή, δίπλα στην οποία ιδρύθηκε Ασκληπιείο. Ενδιαφέρουσα και η μικρή βυζαντινή εκκλησίτσα του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, πάνω στα ερείπια παλιότερης βασιλικής. Πρώτη μας στάση λοιπόν ο αρχαιολογικός χώρος της περιοχής.

Προς τον Αρχαιολογικό χώρο του Λέντα

Το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη μέσα στα ερείπια της παλιάς βασιλικής

Εντοιχισμένα στο βυζαντινό εκκλησάκι αρχαία μάρμαρα!

Βάσεις των κιόνων της βασιλικής

Στην συνέχεια μια μικρή τοπογραφία των θρύλων: δεξιά ο βραχώδης λόφος, που μοιάζει με λιοντάρι έδωσε το όνομά του στην περιοχή (Λέοντας=Λέντας). Ανατολικά, στο παραλιακό μονοπάτι ο βράχος-ελέφαντας (απίστευτη ομοιότητα). Πιο πέρα το ακρωτήρι του Τράφουλα μοιάζει με κροκόδειλο κι ούτω καθεξής. Οι θρύλοι γύρω απ’ την ύπαρξη των βραχωδών αυτών σχηματισμών, ότι ντε και καλά μια βασίλισσα της Αφρικής, που αγάπησε το μέρος, ‘πέτρωσε’ τα ζώα, για να το προσέχουν, δείχνουν τη σχέση και γειτνίαση της νότιας Κρήτης με την Αφρική.

Ο βράχος λέοντας που έδωσε το όνομα στον Λέντα

Ο βράχος ελέφαντας

Προχωράμε παραλιακά από μονοπάτια και χωματόδρομους. Γραφικές μικρές παραλίες μας δελεάζουν για μια βουτιά –η μέρα είναι ζεστή για την εποχή- όμως είμαστε ακόμα στην αρχή και δεν επιτρέπεται να χρονοτριβούμε. Περνάμε από μινιμαλιστικούς οικισμούς με 2-3 σπίτια και λίγο ‘ιδιόκτητο’ πράσινο, μικρές οάσεις στο ξερό πετρώδες ανάγλυφο των ορεινών όγκων. «Μα που το βρίσκουν το νερό;, ρωτώ τον συνοδοιπόρο μου, Μανώλη Δακανάλη, απ’ τις Μοίρες. «Υπάρχουν υπόγειες πηγές» μου εξηγεί, «κάνουν γεωτρήσεις και βρίσκουν νερό». Σαν απόδειξη των λόγων του έρχεται το μικρό λιμανάκι του Άγιου Φαύλου/Παύλου στην τοποθεσία με τη χαρακτηριστική ονομασία Λούτρες.

Παραλία Πετράκη

Πλησιάζοντας τον Άγιο Παύλο/Φαύλο

Ανηφορίζουμε και πριν αποχαιρετήσουμε τα όμορφα παράλια του Λέντα, στηνόμαστε για μια ομαδική φωτογραφία πάνω στα βράχια στο –όχι χωρίς λόγο έτσι χαρακτηρισμένο- view point.

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΡΥΠΗΤΗ

Ένα άνοιγμα ανάμεσα στα βουνά μας αφήνει να θαυμάσουμε την παραλία στην άκρη του Τράφουλα/Τράχουλα (τι στο καλό όλα με διπλές ονομασίες είν’ εδώ;). Ένα ταχύπλοο, που έχει αράξει στο μικρό κόλπο υπογραμμίζει την ομορφιά της. Πολλοί διαμαρτύρονται, που δεν την επισκεπτόμαστε. Μια άλλη φορά!

Η παραλία στην έξοδο του φαραγγιού του Τράφουλα

Κατηφορίζουμε στο ομώνυμο ξερό φαράγγι με βοηθό το καλοφτιαγμένο ξύλινο κιγκλίδωμα με κατεύθυνση ανατολικά.

Κάθοδος στο φαράγγι του Τράφουλα

Όλη η πορεία ως την Τρυπητή αποτελείται από εναλλαγές με ανεβοκατεβάσματα σε χαράδρες και κομμάτια σκονισμένων αγροτικών δρόμων δίπλα στις ακτές. Παρέα μας μοναχικά όρνια και ορδές κατσικιών.

Επόμενη όαση ‘πολιτισμού’ ο οικισμός της Τρυπητής στην έξοδο του ομώνυμου φαραγγιού. Εδώ ο αρχηγός μάς έχει τάξει μια στάση 1,5 ώρας για μπάνιο, ξεκούραση και φαγητό. Σύντομα καταλαβαίνουμε ότι δύσκολα να τα προλάβουμε όλα. Όσοι κολύμπησαν, βρήκαν τη θάλασσα πολύ δροσερή, ίσως να πέφτουν γλυκά νερά, που την ‘κρυώνουν’. Στη δυτική της άκρη ανοίγονται εντυπωσιακές σπηλαιώσεις, όπου προφανώς οφείλει τ’ όνομά της. Λίγο αραλίκι πάνω στη ζεστή άμμο της μοναχικής αυτής παραλίας του Νότου σε κάνει να σκεφτείς πόσα λίγα πράγματα χρειάζεται μια στιγμή ευτυχίας. Η απεραντοσύνη του πελάγους που ανοίγεται μπροστά σου, μοιραία σε οδηγεί σε σύγκριση με τις πολύβουες, αλλά και γι’ αυτό πιο safe βόρειες ακτές. Τούτη δω είν’ αλλιώτικη, ανοίγει ορίζοντες πιο πλατιούς απ’ τη μικρή μας χώρα! Είμαστε στην εσχατιά της Ευρώπης!

Παραλία της Τρυπητής

Πολλά τροχόσπιτα στην άκρη του δρόμου, μερικά εγκαταλελειμμένα, αλλά λίγοι οι επισκέπτες. Εντύπωση μας κάνει ότι υπάρχουν δυο ταβέρνες! «Έχουμε κόσμο πολύ», λέει η μαγείρισσα του ‘Μαθιού’, που τηγανίζει τα ‘μπιφτέκια΄ της ‘εδώ και 40 χρόνια’ κι ο χώρος μοσκομυρίζει, «έρχονται γκρουπ-σαφάρι απ’ τα γραφεία»! Οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας θα μας σώσουν στη συνέχεια και τους ευγνωμονούμε, καθώς με το φορτηγάκι τους πήραν, όσους φοβήθηκαν την ανηφόρα.

Ακούγεται το σφύριγμα της αναχώρησης. Μια επίσκεψη στο βραχώδες εκκλησάκι της Παναγίας της Τρυπητής επιβάλλεται και γίνεται αφορμή για όμορφες φωτογραφίες.

Εκκλησάκι Παναγίας της Τρυπητής μέσα στο βράχο

Πιο πάνω τα στενά τοιχώματα του φαραγγιού, που ίσα χωράνε ένα αυτοκίνητο, είναι απ’ τα πιο εντυπωσιακά σημεία της διαδρομής.

Φαράγγι Τρυπητής

Μένοντας πίσω με την παρέα των ‘φωτογράφων’ χάσαμε για λίγο την επαφή με τους επικεφαλής. Τους εντοπίζουμε λίγο πιο πάνω απ’ το ξωκλήσι του Αγίου Σάββα. Έκπληκτοι βλέπουμε ότι εδώ είναι κρυμμένη άλλη μια ταβέρνα, του ‘Αγησίλαου και της Στέλλας’! Φιλόξενοι οι ιδιοκτήτες μας κερνάνε μια ρακί. Ευχαριστώ προσωπικά την κυρία Στέλλα και την κόρη της, Μαρκέλλα, που με πήγαν ως τον κήπο τους, για να φωτογραφίσω το φυτό «δάκρυ της Παναγίας» απ’ τα καρπουλάκια, του οποίου φτιάχνουν περιδέραια και βραχιολάκια!

ΠΟΡΕΙΑ ΩΣ ΤΟΝ ΚΡΟΤΟ

Ως εδώ όλα κυλάνε ομαλά, χωρίς προβλήματα, όμως η ανάβαση από το σηματοδοτημένο μεν, αλλά κακοδιατηρημένο ανηφορικό μονοπάτι, δημιουργεί γκρίνιες. Στο ζόρι της ανάβασης λίγοι κοιτάνε τα εντυπωσιακά τοιχώματα του φαραγγιού και τις βιτσίλες, που φέρνουν βόλτες πάνω μας.

Η άφιξη στον επαρχιακό δρόμο λειτουργεί πρόσκαιρα ανακουφιστικά, καθώς μαθαίνουμε ότι το λεωφορείο δεν μπορεί να περάσει ως εκεί, γιατί ο πρόσφατα ασφαλτοστρωμένος δρόμος, δεν έχει ολοκληρωθεί σε όλο το μήκος του. Η ομάδα δείχνει χαρακτήρα! Με αποφασιστικότητα ξεκινά ξανά! Επιπλέον 6 χιλιόμετρα και 1,5 ώρα!

Φτάσαμε στον Κρότο βράδυ πια έχοντας διανύσει συνολικά 22 χιλιόμετρα!!! Η επιπλέον διαδρομή και τα συνεχή ανεβοκατεβάσματα αύξησαν το δείκτη δυσκολίας πάνω απ’ το προβλεπόμενο, όμως κατά την επιστροφή έδειχναν όλοι ικανοποιημένοι, που κατάφεραν να ανταπεξέλθουν!

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αρχηγό μας, τον Μπάμπη Φαλαγκάρα, μεγάλο όνομα στους φίλους της ορειβασίας -πρόσφατα έκανε τη διάσχιση του κρητικού Ε4-, που μας τίμησε με την παρουσία του κι επίσης τη μικρή ομάδα του ΕΟΣ Μοιρών με επικεφαλής τον Μανώλη Δακανάλη, που μας έδωσαν πολλές πληροφορίες για την περιοχή τους. Όμως θα ήθελα να αφιερώσω την πεζοπορία αυτή στον μικρότερο και τον μεγαλύτερο της παρέας, τον μικρό Φαλαγκάρα, τον Λεωνίδα, της Ε’ Δημοτικού και τον κύριο Κώστα των 87 χρόνων. Τους ζορίσαμε λίγο και τους δύο, όμως κι όσα πετύχανε τελικά δεν ήταν λίγα κι αποτελούν παράδειγμα για όλους εμάς τους υπόλοιπους!