ΛΑΣΤΡΟΣ-ΚΟΡΥΦΗ ΚΑΨΑ-ΑΎΓΟΣ-ΚΑΒΟΥΣΙ

Την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020, στην τελευταία πεζοπορία για τον μήνα Σεπτέμβρη, τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου μοιράστηκαν μια ακόμη αξέχαστη διαδρομή.

Περπατήσαμε στα Στειακά βουνά στην οροσειρά Καψά, σε διαδρομή διάρκειας 6 ωρών με αφετηρία το χωριό Λάστρος, αναβαση στην κορυφή Καψά και τερματισμό στο Καβούσι. 

Νωρίς το πρωί της Κυριακής, ξεκινήσαμε 200-300μ. πριν από την Λάστρο, κάτω από ελαφρά συννεφιασμένο φθινοπωρινό ουρανό.

Η Λάστρος βρίσκεται 35χλμ δυτικά της Σητείας, στο ανατολικό τμήμα της Κρήτης. Είναι ένα γραφικό χωριό, με λίγους κατοίκους, χτισμένο σε υψόμετρο 314 μ. σε μία κοιλάδα ανάμεσα στο όρος Καψά δυτικά και κάποια μικρότερα υψώματα ανατολικά. Δυτικά και νότια του χωριού διακρίνεται πάνω στα υψώματα το ρήγμα της Λάστρου (ή "στεφανιές" κατά τους ντόπιους), αδιάψευστος μάρτυρας της καταβύθισης του νησιού μας στο πέρασμα των αιώνων. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό γεωλογικό φαινόμενο, όπου το έδαφος της πλαγιάς μοιάζει να έχει υποχωρήσει κάθετα αρκετά μέτρα, δημιουργώντας ένα γιγάντιο “σκαλοπάτι» μήκους πολλών μέτρων, που εντυπωσιάζει και ξεχωρίζει ακόμη και από μακριά. Το χωριό, με όνομα προελληνικής προέλευσης, διατηρεί τον παραδοσιακό του χαρακτήρα. Μέσα και γύρω από το χωριό έχουν διασωθεί αρκετές παλιές βυζαντινές εκκλησίες, ενώ στη θέση ‘Κυνηγόσπηλιος’ βρέθηκαν αρχαϊκά ευρήματα, Μινωικός οικισμός, νεκρόπολη και μινωικοί τάφοι.

Αρχικά ακολουθήσαμε τον χωματόδρομο που φτάνει μέχρι την εθνική οδό και στη συνέχεια παλιό μονοπάτι. Με φιδογυριστή πορεία το μονοπάτι ξετυλίγεται προς τις βουνοπλαγιές, ανάμεσα από πυκνή βλάστηση από βάτους, πρίνους και αγριοβαλανιδιές. Στην αρχή ακολουθεί πορεία παράλληλη με το στεγνωμένο ρυάκι και περνά ανάμεσα από περιβόλια με λεμονοπορτοκαλιές και πεζούλες με λιόδεντρα. Στη συνέχεια ακολουθούμε ανηφορική πορεία με απότομη κλίση, ενώ η πυκνή βλάστηση αρκετά συχνά δυσκολεύει το πέρασμα μας.

Σύντομα αφήνουμε πίσω μας τα καλλιεργημένα χωράφια και ανηφορίζουμε στη πετρώδη βουνοπλαγιά,
ανάμεσα από αρωματικούς θάμνους. Από ψηλά αντικρίζουμε την Λάστρο, χτισμένη μέσα στον καταπράσινο κάμπο, τριγυρισμένη από εκατοντάδες λιόδεντρα. Το παλιό μονοπάτι, καλοδιατηρημένο και ευδιάκριτο, διασχίζει την φρυγανώδη βλάστηση από φασκομηλιές θυμάρια και ασπάλαθους, βλάστηση που κυριαρχεί στην άδεντρη, πετρώδη πλαγιά του Καψά. Καθώς ανηφορίζουμε τα γραφικά χωριά της Σητείας ξεχωρίζουν κάτω από τις σκουρόχρωμες πλαγιές της Δίκτης, φωλιασμένα ανάμεσα σε καλλιεργημένα χωράφια. Λάστρος, Σφάκα, Τουρλωτή και Μυρσίνη διακρίνονται πανέμορφα και κατάλευκα κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό. Περίπου στη μέση της διαδρομής περάσαμε κοντά από το "ρήγμα της Λάστρου", που καταφέρνει να εντυπωσιάσει ακόμη και από απόσταση.

Η πορεία μας συνεχίζεται προς το διάσελο ανάμεσα στις δύο μεσαίες κορυφές της οροσειράς και μετά από συνολική ανάβαση περίπου δύο ωρών βρισκόμαστε στο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη. Ο απέριττος μικρός ναός με τα γαλάζια κεκλιμένα της οροφής ξεχωρίζει με τη λευκότητα του ανάμεσα στους γκρίζους βράχους και τους σταχτοπράσινους θάμνους.

Μοναδική η θέα που αντικρίζουμε από ψηλά, καθώς ένας τεράστιος καμβάς με εντυπωσιακά χρώματα, αρμονικά δεμένα μεταξύ τους αποκαλύπτεται μπροστά μας. Το μπλε του κόλπου του Μεραμπέλλου σε αρμονία με τον γαλάζιο ουρανό, το τυρκουαζ από τα γλυκά νερά της Μαλάβρας που χύνονται στην θάλασσα, το ασημοπράσινο του κάμπου του Καβουσίου με τα αναρίθμητα λιόδεντρα, οι σκουρόχρωμοι όγκοι των βουνών της Δίκτης με τις κορυφές τους κρυμμένες μέσα σε σύννεφα, τα φαιόχρωμα όρη της Θρυπτής, τα ανοικτοπράσινα λαγκάδια του Ορνού, συνθέτουν μια εικόνα μαγευτική που καμιά φωτογραφία δεν καταφέρνει να αποτυπώσει το μεγαλείο της.

Απολαύσαμε την υπέροχη θέα, ξεκουραστήκαμε στα πεζούλια της εκκλησίας πίνοντας το καθιερωμένο ποτηράκι ρακής και συνεχίσαμε την πορεία μας προς το μικρό υψίπεδο (όπου πιθανά οι κάτοικοι της Λάστρου καλλιεργούσαν αμπέλια και αχλαδιές), ανάμεσα από τα ερειπωμένα πετρόκτιστα αγροτόσπιτα, περιφραγμένα τμήματα γης και εγκαταλειμμένες μάντρες με πανύψηλους μαντρότοιχους.

Στόχος μας να ανεβούμε στην κορυφή Καψά, όπου από το υψόμετρο των 999μ. διακρίνεται ολόκληρη η Ανατολική Κρήτη. Η πανοραμική ανεμπόδιστη θέα μας αποζημιώνει για την κοπιαστική ανάβαση, καθώς προχωρώντας μέχρι την άκρη απότομων γκρεμνών αντικρίζουμε ταυτόχρονα το Κρητικό και το Λυβικό πέλαγος να αγκαλιάζουν την Κρήτη. Η Ιεράπετρα με τον κάμπο της σκεπασμένο από θερμοκήπια, η Ελούντα και οι ανεμογεννήτριες στο ακρωτήρι του Αφορεσμένου, τα όμορφα χωριά της Σητείας, ο Άγιος Νικόλαος και τα μικρά χωριά του Μεραμπέλλου, οι επιβλητικές κορφές της Δίκτης που μας περικυκλώνουν, μας μεταγγίζουν ανάταση από το μεγαλοπρέπεια της ορεινής φύσης.

ΝΗΣΑΚΙ ΨΕΙΡΑ

Ξεκουραζόμαστε στην κορυφή, θαυμάζοντας την ανεμπόδιστη θέα και απρόθυμα εγκαταλείπουμε το ‘φυσικό μπαλκόνι’ της Δίκτης για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Ακολουθούμε διαφορετικό μονοπάτι παρακάμπτοντας το ξωκλήσι του Αϊ Γιάννη για συντομία και συνεχίζουμε κατηφορικά, απολαμβάνοντας την ομορφιά του Μεραμπελιώτικου κόλπου, με το νησάκι της Ψείρας (απάνεμο Μινωικό λιμάνι) να αστράφτει μεγαλόπρεπο στον μυχό του κόλπου, απέναντι από το Θόλο.

Συνεχίζουμε κατηφορικά προς την ενδοχώρα, με το δροσερό αεράκι που αρχίζει να φυσά να διευκολύνει τα βήματα μας. Κατηφορίζουμε μέχρι το Αύγος, ένα μετόχι με ελάχιστα αγροτόσπιτα και ακόμη λιγότερους κατοίκους. Είναι φανερό ότι η περιοχή γνώρισε καλύτερες μέρες, καθώς είναι κατάφυτη με οπορωφόρα δέντρα (καρυδιές και συκιές). Κάνουμε στάση σε κοντινή πηγή για να ανεφοδιαστούμε με δροσερό νερό.

Ακολουθούμε για λίγο χωματόδρομο και στη συνέχεια παλιό μονοπάτι με καλντερίμι. Στο σημείο που ανηφορίζει προς το φαράγγι του Μέσωνα και τον αρχαιολογικό χώρο του Αζοριά, στρίβουμε δεξιά για να καταλήξουμε στο Καβούσι.

Τα μηχανάκια‘ της ομάδας κατέγραψαν 25.137 βήματα, σε μια πορεία μήκους 14χλμ με υψομετρική διαφορά 889μ. Επιστρέψαμε στην πόλη, παίρνοντας μαζί μας υπέροχες εικόνες της ορεινής φύσης του νησιού μας.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Κολοτούρος Θανάσης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Πάγκαλος Γιάννης 

ΧΑΡΤΗΣ:  Παναγιώτης Ευδαίμων 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Λάμπρου Ελένη

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ

Powered by Wikiloc

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΣ - ΣΕΛΑΚΑΝΟ - ΜΕΤΑΞΟΧΩΡΙ

Στο δάσος του Σελάκανου, από τα ωραιότερα πευκοδάση της Κρήτης, περπάτησε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020. Ολοκληρώσαμε μια ενδιαφέρουσα πορεία διάρκειας 5 ωρών, ακολουθώντας διαδρομή μήκους 11χλμ με αφετηρία το χωριό Χριστός και τερματισμό στο Μεταξοχώρι.

Το δάσος του Σελάκανου βρίσκεται 35 χλμ Β.Δ. της Ιεράπετρας, νότια της κορυφής Αφέντης Χριστός της Δίκτης. Είναι ενταγμένο στο πρόγραμμα Νatura 2000, θεωρείται από τα σπουδαιότερα δάση στη Μεσόγειο και από τα σημαντικότερα διασωζόμενα οικοσυστήματα της Κρήτης. Η περιοχή καλύπτεται κυρίως από τραχεία πεύκη (Pinus brutia), ένα πολύ ανθεκτικό είδος που αντέχει την 6μηνη ξηρασία και ευδοκιμεί και σε βραχώδες έδαφος. Στην περιοχή του δάσους υπάρχουν και άλλα είδη δέντρων όπως δενδρώδη πρίνοι, κυπαρίσσια, σφένδαμοι, πλάτανοι, ενώ παλαιότερα γινόταν ρητινοσυλλογή και υλοτομία. Παρά τις εκτεταμένες καταστροφές από πυρκαγιές που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια, παραμένει ο μεγαλύτερος μελισσοπαραγωγικός τόπος του νησιού. 

Στην περιοχή 'Μελισσόκηπος' οι μέλισσες έχουν το μικρό τους βασίλειο. Την άνοιξη μάλιστα οι κυψέλες πολλαπλασιάζονται, καθώς μελισσοτρόφοι από όλη την Κρήτη μεταφέρουν τις κυψέλες τους στην περιοχή. Προσφέρεται για ατέλειωτες πεζοπορίες με διαδρομές διαφορετικού βαθμού δυσκολίας (προς οροπέδιο Καθαρού, Αφέντη Χριστό, Πρίνα, Μεταξοχώρι, τον καταρράκτη στα Μαθοκοτσανά ή το σπήλαιο της Νεραϊδογούλας στο Φαράγγι του Λιναρά). Ο επισκέπτης αμέσως αιχμαλωτίζεται από την άγρια ομορφιά του τοπίου, που εναλλάσσει απότομες πλαγιές όπου υπάρχουν αρπακτικά πουλιά όπως βιτσίλες και γεράκια, ρεματιές, φαράγγια (πιο γνωστό το φαράγγι της Σαρακήνας), πηγές, ρυάκια και ξέφωτα.

Μεταφερθήκαμε στον Χριστό, ένα ορεινό παραδοσιακό χωριό, χτισμένο στις απόκρημνες πλαγιές της Δίκτης, σε υψόμετρο 545μ. Αφήσαμε μερικά αυτοκίνητα στον χώρο δίπλα στο μνημείο των πεσόντων, ενώ τα υπόλοιπα οχήματα μεταφέρθηκαν στο τέρμα της διαδρομής, στο Μεταξοχώρι, καθώς η πεζοπορία μας δεν είναι κυκλική.

 

Το σύντομο διάστημα που χρειάστηκε για να επιστρέψουν οι οδηγοί, περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια του χωριού με τις φροντισμένες αυλές. Τα γραφικά σοκάκια με τα καλντερίμια μαρτυρούν την ιστορία του οικισμού, ενώ το βουνίσιο τοπίο και η όμορφη πλατεία με τα άφθονα νερά μαγεύουν τον επισκέπτη.

Ξεκινήσαμε την πεζοπορία, περπατώντας αρχικά σε άσφαλτο, με ανηφορική πορεία για ένα περίπου χλμ μέχρι να συναντήσουμε το παλιό μονοπάτι -οδική αρτηρία αλλοτινών καιρών. Στη αρχή το μονοπάτι είναι βραχώδες και επικίνδυνο, απαιτεί προσοχή και συχνά βοήθεια και υποστήριξη για να το διασχίσεις με ασφάλεια. Τα πεύκα τριγύρω είναι ακόμη αραιά, η πρωινή δροσιά όμως διευκολύνει την πεζοπορία μας. 

Συνεχίζουμε με ανηφορική πορεία για μια περίπου ώρα, μέχρι να μπούμε μέσα στο πευκοδάσος του Σελάκανου. Η διαδρομή μας τώρα είναι ευκολότερη με μικρή ή κατηφορική κλίση. Βαδίζουμε πάνω σε ένα παχύ χαλί από πευκοβελόνες, κάτω από σκιερά πανύψηλα δέντρα. Συχνά το βλέμμα μας αιχμαλωτίζουν τα δέντρα-αντάρτες, που διάλεξαν να φυτρώσουν απόμακρα από τα άλλα, πάνω σε άγονους βράχους ή σε απότομες πλαγιές, αψηφώντας κάθε νόμο βαρύτητας ή επιβίωσης. 

 

΄Αλλοτε συναντούμε θεόρατα δέντρα, πεσμένα και νεκρά, με ξεφλουδισμένους κορμούς ξασπρισμένους από τον ήλιο και την βροχή. Πολύχρωμη πινελιά στο καταπράσινο τοπίο οι πολυάριθμες κυψέλες, που στεγάζουν τις ακούραστες μέλισσες που συλλέγουν το γνωστό για την ποιότητα του ντόπιο μέλι. Τα χρώματα και οι μυρωδιές του δάσους είναι αναζωογονητικά και υπέροχα! 

Ακολουθούμε το παλιό μονοπάτι που ενώνει το Σελάκανο με το Μεταξοχώρι και διέρχεται ψηλά και παράλληλα με την κοίτη του φαραγγιού του Σελάκανου. Το φαράγγι με τα πολλά ονόματα (Σελάκανου, Γυπαετών, Ψωριάρη ή Παρσά) σχήματίζεται στην Ν.Α πλευρά του δάσους και καταλήγει ανάμεσα στα χωριά Χριστός και Μεταξοχώρι. Η πεζοπορία μέσα στην κοίτη είναι αρκετά επίπονη, ιδιαίτερα την περίοδο που έχει νερό ο ποταμός 'Ψωριάρης' που ρέει στην κοίτη του. 

Μοιραστήκαμε μοναδικές εικόνες με την άγρια ομορφιά από τα βραχώδη πρανή του φαραγγιού να γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή με την αντίθεση που δημιουργεί το καταπράσινο δάσος.  Υπέροχη και η ανεμπόδιστη θέα προς τον νότο, στα σκουρογάλανα νερά του Λιβυκού, με τα αγριοπούλια να δοκιμάζουν παράτολμες πτήσεις στους γκρεμνούς  με φόντο τον καταγάλανο ουρανό. Ξεχωριστά εντυπωσιακή και η θέα προς τις περήφανες κορφές της Δίκτης, Μικρή & Μεγάλη Μαδάρα και Λαζαρο. Από ώρα συγκεντρώνονται και τις σκεπάζουν απειλητικά σύννεφα, που ευτυχώς δεν εξελίσσονται σε φθινοπωρινή μπόρα.

Ακολουθούμε κατηφορική πορεία και καταλήγουμε στο σχεδόν έρημο χωριό Μεταξοχώρι (υψόμετρο 600μ). Το χωριό με τα ερειπωμένα σπίτια κρητικού ρυθμού και την υπέροχη θέα προς τις βουνοκορφές, μετονομάστηκε τη δεκαετία του '50 από Πρασάς σε Μεταξοχώρι, προς τιμήν του Πατριάρχη Μελετίου Μεταξάκη που γεννήθηκε στο χωριό.

Τριγυρίζουμε στον οικισμό με τους ελάχιστους κατοίκους, μέχρι οι οδηγοί να μεταφερθούν με αγροτικό αυτοκίνητο ‘καροτσάδα’ στην αφετηρία για να παραλάβουν τα οχήματα τους και να επιστρέψουν για να επιβιβαστούν οι συνοδοιπόροι. Με 15.799 βήματα καλύψαμε υψομετρική διαφορά 616 μέτρων, διασχίζοντας το μεγαλύτερο πευκοδάσος της ανατολικής Κρήτης και όμορφα ορεινά χωριά.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Σοφία Σιδηροπούλου & Γεωργία Λαμπράκη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Πάγκαλος Γιάννης 

ΧΑΡΤΗΣ: Πάγκαλος Γιάννης

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Λάμπρου Ελένη

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ

Powered by Wikiloc