ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: Κοινοπόταμος

Showing posts with label Κοινοπόταμος. Show all posts

Sunday, 2 June 2024

ΔΙΑΣΧΙΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΟΥΡΗΣ

Την Κυριακή 2 Ιουνίου 2024 μια μικρή ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου επιχείρησε παρά τις θερμές για την εποχή συνθήκες την ανάβαση στην δεύτερη ψηλότερη κορυφή των Σητειακών βουνών, τη Μεγάλη Μούρη.

Γιάννης, Ray, Αλέξανδρος, Μαρία, Άρια, Μιχάλης, Γιάννης, Χαρά:
οι 8 "ανθεκτικοί" ορειβάτες στην κορυφή της Μεγάλης Μούρης στα 1.179. Παλιοί και νέοι, ντόπιοι και ξένοι, πορωμένοι όμως όλοι με την ορειβασία!😏💓

Ένα ‘δύστροπο’ βουνό

Η Μεγάλη Μούρη στα 1179 μέτρα υψώνεται ανάμεσα και πίσω απ’ τα χωριά Έξω και Μέσα Μουλιανά απ' τη βόρεια πλευρά ή ανατολικά της Χρυσοπηγής (Ρουκάκας) απ’ τη νότια. Είναι ένα δύσκολο στην ανάβασή του και ‘δύστροπο’, όσον αφορά τις καιρικές συνθήκες βουνό. Και να εξηγηθώ: το 2022 αφού το αναβάλαμε δύο φορές λόγω καιρού, την ανεβήκαμε την τρίτη, μα και πάλι μέσα σε πυκνή ομίχλη, που δε μας άφηνε να δούμε τη θέα. Και καλά τότε ήταν χειμώνας, αλλά και την προηγούμενη Κυριακή 26 Μαΐου με τον Πεζοπορικό, πάλι ομίχλη είχε. Όπως λέει κι η φίλη Άννα από τον Φ.ΟΡ.Σ. Σητείας: «ένα σύννεφο να έχει ο ουρανός πάνω στη Μεγάλη Μούρη θα κάτσει!». Είναι επίσης εκείνο από τα βουνά της περιοχής μας, που λόγω θέσης δέχεται περισσότερα ύψη βροχής, αλλά και χιονοπτώσεων, όταν και αν ρίξει, εξ ου και τα πολλά πηγάδια-λίμνες στους πρόποδες του.

Έναρξη από τα Έξω Μουλιανά Σητείας, όπου ακολουθούμε αρχικά τη σηματοδοτημένη γεωδιαδρομή 18 του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco Σητείας. Το χωριό το οποίο διασχίζει ο ΒΟΑΚ, πήρε πιθανόν το όνομά του από τους Ενετούς Mulliani ή από το ρήμα 'μουλώνω'=σκύβω λόγω της θέσης του στην πλαγιά του βουνού!

Ημι-εγκαταλελειμμένο το Πάνω Χωριό λόγω της ανηφόρας, όμως όσο ζουν οι παλιές νοικοκυρές, οι δρόμοι θα είναι πάντα στολισμένοι με γλάστρες και λουλούδια.

Στα βήματα της Γεωδιαδρομής 18 του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco της Σητείας

Ξεκινάμε λοιπόν από τα Έξω Μουλιανά Σητείας (380μ.) στις οκτώ το πρωί - οκτώ ορειβάτες ακολουθώντας τα σήματα της Γεωδιαδρομής 18 του Γεωπάρκου. Διασχίζουμε ανηφορικά τα σοκάκια του Επάνω Χωριού, στολισμένα με τις όμορφες αυλές και τη φανταστική θέα. Περνάμε από τον γραφικό ναΐσκο του 15^ου αι. του Αγίου Γεωργίου. Στην έξοδο του χωριού συναντάμε εντυπωσιακά ερείπια παλιότερων ανεμόμυλων, ενώ βλέπουμε και το γειτονικό χωριό Μέσα Μουλιανά στα δυτικά. Πιο πάνω ακολουθούν περιφραγμένοι χώροι και παραπήγματα που λειτουργούν ως μαντριά. Σε ένα από αυτά μας οδηγούν τα σημάδια του Γεωπάρκου, ανοίγουμε την πόρτα και την κλείνουμε όταν περάσουμε.

Το παλιό γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου του 15ου αιώνα στο τέλος του χωριού

Θέα του χωριού, καθώς ανεβαίνουμε

Ερείπια ανεμόμυλων στην πάνω -νότια- πλευρά του χωριού αποτελούν 'κάδρα' για ωραίες φωτογραφίες

Συνεχίζουμε με κατεύθυνση ΝΑ ώσπου να βρούμε την κορυφογραμμή πάνω από ένα βαθύ όμορφο φαράγγι, που σχίζει το βουνό. Πρόκειται για τη νότια προέκταση του φαραγγιού του Ρίχτη προς τους πρόποδες της Μεγάλης Μούρης. Είναι βατό και αν το πάρει κάποιος σε 1,5 ώρα φτάνει στο οροπέδιο των Λιμνών. Εμείς ωστόσο επιλέξαμε την πιο μακριά αλλά και πιο ενδιαφέρουσα οδό. Γιατί, αν και ανεβαίνουμε σχεδόν κάθετα, έχουμε απίστευτη θέα στις βόρειες ακτές και βλέπουμε ως το φρούριο του Λιόπετρου. Περνάμε από παλιές εγκαταλελειμμένες αγροικίες βοσκών σφηνωμένες στην κόψη του φαραγγιού. Έτσι όπως είναι φτιαγμένες από την γκρίζα πέτρα της περιοχής, ελάχιστα ξεχωρίζουν απ’ τον βράχο.

Η θέα απλώνεται όσο ανεβαίνουμε: τα δύο Μουλιανά και όλες οι βόρειες ακτές

Ομαδική -πολλές σήμερα, καθώς είμαστε λίγοι και συγκεντρωνόμαστε εύκολα- πάνω στο πέτρινο ρήγμα πάνω απ' το φαράγγι

Εδώ φαίνεται καλύτερα το πέτρινο ρήγμα, που ακολουθεί κανείς για αρκετά μεγάλο διάστημα και πάνω στο οποίο, στην κόψη του φαραγγιού είναι σφηνωμένες παλιές αγροικίες βοσκών (φώτο κάτω δεξιά). Κάτω αριστερά, φαίνεται το φαράγγι, που αποτελεί τη νότια προέκταση του φαραγγιού του Ρίχτη και φτάνει ως το οροπέδιο των Λιμνών

Εντυπωσιακός πέτρινος περίβολος, μάλλον φράχτης για φύλαξη καλλιεργημένων εκτάσεων από τα αιγοπρόβατα

Μετά από δυο και παραπάνω ώρες ανηφόρα κάτω απ’ τον ζεστό ήλιο φτάνουμε στο οροπέδιο των Λιμνών. Όπου ‘λίμνες’ ονομάζονται οι στρογγυλές επενδυμένες με πέτρα μεγάλες πηγάδες για συλλογή νερού. Εδώ έχει εννιά απ’ αυτές!!!

Το οροπέδιο των Λιμνών στους πρόποδες της Μεγάλης Μούρης διακρίνεται μπροστά μας

Η ομάδα στην είσοδο του οροπεδίου. Γίνεται της ..αγκαραθιάς, όπως βλέπετε

Το οροπέδιο είναι γνωστό για τα τεράστια πηγάδια του (λίμνες), 9 στον αριθμό, όπως διακρίνονται απ' τον δορυφόρο.

Αυτή την εποχή το Οροπέδιο είναι καλυμμένο με Γαϊδουράγκαθα (silybum marianum)

Διάσχιση Μεγάλης Μούρης

Ξαποσταίνουμε λίγο και συνεχίζουμε. Παίρνουμε την λαγκαδιά πίσω από τη μόνη κατοικία του βοσκού της περιοχής και θα αρχίσουμε μια επίπονη ανάβαση ως την κορυφή. Η σκληρή βλάστηση από αγκαραθιές και αστοιβίδες μας ταλαιπωρεί. Η ζέστη γίνεται ανυπόφορη, όσο μεσημεριάζει. Η απουσία ανέμου και σκιάς κάνει βαρύ το κάθε βήμα.

Σε μια φτενή σκιά των βράχων λίγο πριν την κορυφή παρατάσσονται οι πρώτοι για ανασύνταξη της ομάδας, ώστε να ανέβουμε όλοι μαζί στην κορυφή. Η αλληλεγγύη αυτή μέσα στην κάψα μού προκαλεί συγκίνηση…. Κι έτσι κάπως φτάνουμε στο ταλαιπωρημένο κολωνάκι της κορυφής στην ανατολική πλευρά του βουνού. Η ικανοποίηση είναι μεγάλη, αλλά το ίδιο κι η ζέστη και δεν αφιερώνουμε όσο χρόνο θέλουμε, γιατί από τούτη την κορυφή βλέπεις σε όλα τα σημεία του νομού, όταν έχει διαύγεια, όπως σήμερα. Εμείς έτσι ταλαιπωρημένοι που είμαστε αρκούμαστε στην καταπληκτική θέα των δυτικών σητειακών βουνών (όρος Ορνό, όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται) απέναντι μας με τη σειρά: Πισκοπιανή (1.131), Μαύρος Λάκκος (), Ασκορδαλιά (1.237), το Σπαθί (1.176) δεν φαίνεται. Αριστερά οι κορφές της Θρυπτής Αφέντης (1.476) και Κλήρος (1.331), δεξιά τα βουνά της Λάστρου (997) και στο βάθος τα λασιθιώτικα, που λέμε, δηλαδή οι κορφές της Δίκτης!

Κορυφή Μεγάλης Μούρης (1.179) και θέα στα βόρεια

Θέα προς τα ΒΔ - διακρίνεται το Αλτσί, το Μόχλος, η Ψείρα κι ο κόλπος Μεραμπέλλου

Οι πρώτοι φτάνουν στην κορυφή

Πιθανολογώ ότι το βουνό ονομάζεται έτσι επειδή η κορυφή του δεν είναι μυτερή αλλά πεπλατυσμένη κι αν την περπατήσεις (κάτι που θέλει κι αυτό τον χρόνο του) μπορείς να ατενίσεις σε όλες τις πλευρές του νομού μας.

Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής προς τα ΝΔ, κάτι που σημαίνει ότι τραβερσάρουμε όλη την δυτική πλευρά της και παίρνουμε την κατεβασιά πάνω απ’ τα πηγάδια του Πατσού, που είναι ο επόμενος στόχος μας. Ατενίζοντας την κοιλάδα της Χρυσοπηγής με τους άσπρουγές της, θα φτάσουμε τελικά στις τρεις ‘λίμνες] του Πατσού κι έπειτα θα πάρουμε τον ανατολικό φάραγγα του Κοινοπόταμου ως την έξοδό του.

Τραβερσάρισμα στην δυτική πλευρά του βουνού, απέναντι φαίνεται η Πισκοπιανή και στο βάθος τα όρη της Θρυπτής

Κατάβαση από ΝΔ - φάνηκε η Χρυσοπηγή

Και 'προσγείωση στην περιοχή του Πατσού, στον βαθύ αυχένα ανάμεσα σε Μεγάλη Μούρη και Πισκοπιανή

Έχει κι εδώ τρία πηγάδια με πιο λίγο νερό απ' ότι στις 'Λίμνες'

Τα τρία πηγάδια-λίμνες του Πατσού

Γρήγορα θα φύγουμε κι από δω , καθώς κάνει πολλή ζέστη και δεν υπάρχει σκιά ακολουθώντας τον ανατολικό φάραγγα του Κοινοπόταμου δίπλα ακριβώς απ' του Πατσού

Επιστροφή στον πολιτισμό μετά από 8ωρη πορεία

Αν και είμαστε κουρασμένοι, δεν χάνουμε την ευκαιρία για μια κλεφτή ματιά στο όμορφο δασωμένο φαράγγι. Αρχικά είναι στρωμένο από αγκαραθιές κι αστοιβίδες, όμως έπειτα αρχίζει πυκνό πρινόδασος, που δυσχεραίνει το πέρασμά μας. Επιτέλους λίγη σκιά! Αφού διαβούμε το στενό πέρασμα «Πόρτες» μπαίνουμε στο κεντρικό φαράγγι, όπου συναντιούνται όλες οι απολήξεις του, όπως και το πέρασμα για το οροπέδιο Μονοκαράς. Εδώ η κατάβαση γίνεται ομαλά, καθώς διακρίνονται μονοπάτια. Περνάμε τα ψηλά κάθετα τοιχώματα λίγο πριν την έξοδο στο γνωστό νταμάρι του Μαρκάκη δίπλα στον ΒΟΑΚ. Μια στάση στη γειτονική Τουρλωτή, όπου θα πνίξουμε την δίψα της ημέρας σε μια κρύα μπίρα -για τ' 'αγόρια' η καλύτερη στιγμή της ημέρας- επιβάλλεται!

Η είσοδος στο φαράγγι του Κοινοπόταμου ανάμεσα από αγκαραθιές. Στο στενό πέρασμα "Πόρτες" (κάτω) περνάμε στο κυρίως φαράγγι του Κοινοπόταμου

Το φαράγγι ωστόσο είναι καταπράσινο, αφού είναι πνιγμένο στο πρινόδασος. Στα τελειώματά του τα δέντρα ξεπηδάνε μέσα από τα βράχια

Εντυπωσιακά κάθετα βράχια λίγο πριν την έξοδο

Αρκετά τα καμίνια στην πορεία, γιατί όχι; Έχει και ασβεστόλιθο και δέντρα για κάρβουνα εδώ!

Περπατήσαμε συνολικά γύρω στις 8 ώρες με τις στάσεις διανύοντας μια διαδρομή 15 χιλιομέτρων με υψομετρική διαφορά γύρω στα 900 μέτρα σε σχεδόν αποκλειστικά ελεύθερη ανάβαση και κατάβαση. Αρχηγός η Μαρία Μετζογιαννάκη, που είχε ‘φρεσκάρει’ πρόσφατα τη διαδρομή με τον Πεζοπορικό Ηρακλείου (στις 26/5^ου). Τελικό συμπέρασμα ότι σε τέτοιες πορείες πάνε πάντα εκείνοι που ‘το θέλουν πολύ’, οι πορωμένοι! Με κλασικό παράδειγμα την Άρια, που ξεκίνησε 6 η ώρα από Ηράκλειο για να μας προλάβει και να ανεβεί μαζί μας στην κορφή. Ωστόσο και στους 8 της σημερινής παρέας, παλιούς και νέους, άντρες και γυναίκες, περίσσευαν τα κότσια. Και στην άλλη με το καλό, παιδιά!

Το παπάκι μας σήμερα ανέβηκε πολύ ψηλά, στην κορυφή της Μεγάλης Μούρης

Αλλά και στο στοιχείο του, στο οροπέδιο των Λιμνών!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Μαρία Μετζογιαννάκη

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΕΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ

Sunday, 22 October 2023

ΣΦΑΚΑ – ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΝΟΚΑΡΑΣ – ΚΟΙΝΟΠΟΤΑΜΟΣ

Σε μια αγαπημένη μου διαδρομή, που την έπλεξα βήμα-βήμα στους μοναχικούς περιπάτους της καραντίνας μου, είχα την τιμή να οδηγήσω τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2023, ημέρα εξαιρετικά ζεστή για την εποχή με αφρικάνικη σκόνη και πλήρη άπνοια. Κι ούτε που περίμενα ότι θα μαζευτούμε καμιά 20ριά άτομα, όπως κι έγινε τελικά. Και καμιά φορά έχουν και τα καλά τους αυτές οι δυσκολίες, γιατί μαζεύονται οι λίγοι και …πωρωμένοι κι η ομάδα πετά!!!

Στο καλντερίμι για Προφήτη Ηλία με φόντο το απέραντο γαλάζιο του βόρειου κρητικού πελάγους!

το βίντεό μας με το φακό του Γιάννη Πάγκαλου

ΑΝΗΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΣΦΑΚΑ

Κάπως έτσι ξεκινάμε απ’ το χωριό μου, τη Σφάκα, δίπλα απ’ τη στάση του λεωφορείου, που έχει μετατραπεί σε δανειστική βιβλιοθήκη. Περνάμε κάτω απ’ την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, πολιούχου του χωριού! Κατόπιν ακολουθούμε ανηφορικά στενά, που μας οδηγούνε στο έρημο, όμορφα αναπαλαιωμένο, μικρό ξενοδοχείο «Κρήσσα Γειτονιά».

Η Σφάκα είναι ένα χωριό 200 περίπου κατοίκων, στους πρόποδες της Ασκορδαλιάς, της ψηλότερης κορυφής του όρους Ορνό, γνωστό στους ορειβάτες για τα δύο φαράγγια, που το οριοθετούν, το φαράγγι του Κουδουμή ανατολικά και του Τσιγκούνη δυτικά. Είναι επίσης η επίσημη διέξοδος προς τον τουριστικό οικισμό του Μόχλους

Το κάτω χωριό με το εκκλησάκι της Παναγίας

Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια για τον Τίμιο Σταυρό

Στο Πάνω Χωριό, διακρίνεται η κορυφή του Προφήτη Ηλία, πρώτη στάση της πεζοπορίας μας.

Η πραγματική πορεία τώρα ξεκινάει: ακολουθώντας μονοπάτια άλλα καλοδιατηρημένα και πλακόστρωτα, άλλα χορταριασμένα κι άλλα απλά περάσματα θα πραγματοποιήσουμε την ανηφορική πορεία των τριών περίπου ωρών, που έχουμε μπροστά μας! «Η πρώτη μας στάση θα είναι το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία που βλέπουμε ίσια πάνω απ’ τα κεφάλια μας», τους λέω, «στο ενδιάμεσο μικρές στάσεις μόνο για λίγο νερό και να θαυμάσουμε τη θέα». Αυτή η θέα είναι η επιβράβευση για την κοπιαστική ανηφόρα. Κάθε μέτρο, που ανεβαίνεις, τόσο ανοίγεται κι ο ορίζοντας: πρώτα ξεδιπλώνεται η Σφάκα σαν πουλί στους δυο οικισμούς της, Πάνω και Κάτω Χωριό, έπειτα ξεπετάγονται η Τουρλωτή και η Μυρσίνη στ’ ανατολικά, στα βόρεια το νησάκι του Μόχλους, τα γυψωρυχεία και η Ψείρα, που πολεμά να κρυφτεί πίσω τους, και στο βάθος δυτικά όλος ο κόλπος του Μεραμπέλλου. Λίγο πριν την άφιξη στο εκκλησάκι απλωνόμαστε για μια ομαδική φωτογραφία στο όμορφο καλντερίμι με τις γαλάζιες ακτές στον ορίζοντα για κάδρο.

Αφήνοντας τη Σφάκα, που απλώνεται σαν πουλί με τις δύο συνοικίες της: το Πάνω Χωριό αριστερά με τον πολιούχο Τίμιο Σταυρό και το Κάτω Χωριό δεξιά.

Με λίγη κάθετη ανηφόρα διακρίνεται και το νησάκι του Μόχλους κι οι δυτικές ακτές του κόλπου του Μεραμπέλλου

Να και τα γυψωρυχεία στο Αλτσί κι η Ψείρα από πίσω τους

Το νεόκτιστο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, πρώτη στάση της πεζοπορίας

Ανατολικά η Τουρλωτή και λίγο πιο πίσω η Μυρσίνη κι ο βράχος του Κάστελλα, φυσικό όριο της περιοχής μας

Όμορφο καλντερίμι με βοηθητικά τοιχία, που χρειάζεται όμως ένα καλό καθάρισμα.

Στη συνέχεια περνάμε από παλιούς εγκαταλελειμμένους οικισμούς την Καρά, τα Κελλιά, τα Ρούσα Χωράφια. «Τι στο καλό τα φτιάχνανε τα σπίτια τόσο ψηλά;» έχω ακούσει πολλές φορές. «Κυνηγούσαν το νερό», σκέφτομαι και θυμάμαι τα καλοκαίρια σ’ αυτό το βουνό με τον παππού μου. Τότε που φόρτωναν στο γαϊδούρι κρασί, λάδι και παξιμάδια, κι έπαιρναν τη φαμελιά, την κατσίκα και τον σκύλο για την ‘Κεφάλα’. Έβαζαν κηπούλι που πότιζαν απ’ τα πηγάδια κι απ’ τις στέρνες, όσο καιρό κρατούσε ο θερισμός, το λίχνισμα και οι άλλες ασχολίες. Τότε τα βουνά ήταν γεμάτα ζωή το καλοκαίρι. Σήμερα αρκετά σπίτια έχουν ψιλο-ανακαινισθεί και χρησιμοποιούνται σαν μαγατζέδες για τις ανδροπαρέες μετά απ’ το κυνήγι ή τη δουλειά στ’ αμπέλια.

Παλιός οικισμός της Καράς απέναντι απ' τον Προφήτη Ηλία

Ο Προφήτης Ηλίας απ' την Καρά - διακρίνεται το φιδογυριστό πετρόκτιστο μονοπάτι

Παλιό αλώνι. Πίσω διακρίνονται το Σπαθί, η Μεσοκεφάλα κι η Ασκορδαλία (όρος Ορνό)

Πλησιάζοντας τα Κελλιά

Στο βάθος Ασκορδαλιά

Φτάνουμε κάποτε στον μοναχικό πρίνο με το πολυφωτογραφημένο παγκάκι του Χρόνη. Το ‘φτιαξε ο άνθρωπος να πίνει τον καφέ του με το τσιγάρο και να ρεμβάζει. Κι έγινε hotspot των απανταχού ορειβατών! Εδώ, με το φαράγγι του Τσιγκούνη να χάσκει σχεδόν δίπλα μας, είναι το καλύτερο σημείο να δεις τα βουνά της περιοχής: στα δυτικά μας οροσειρά και ρήγμα (‘στεφανιές’) της Λάστρου (1.002), από πάνω μας τα δυτικά σητειακά όρη (Ορνό) με τη σειρά: το Σπαθί (1.177), η Μεσοκεφάλα, η Ασκορδαλιά (1.238), ο Μακρύς Λάκκος, η Πισκοπιανή και πιο πέρα λίγο …ξεπαρεού η Μεγάλη Μούρη (1.179). Η αγαπημένη μας Στεφανία Παπαδάκη, μας βάζει να τα πούμε ένα-ένα και μας λέει και τα ύψη τους. Ανατολικά το φαράγγι του Κουδουμή και πίσω απ’ τις χαμηλές κορφές, αχνοφαίνεται η Μονοκαρά.

Η Στεφανία μας δίνει τις πληροφορίες για την περιοχή: https://www.facebook.com/photopagalos/videos/352779407192935?idorvanity=588468201282923

Το παγκάκι του Χρόνη στο πιο στενό σημείο της διαδρομής ανάμεσα στα φαράγγια Κουδουμή και Τσιγκούνη. Στην άκρη δεξιά φαίνονται τα Ρούσα Χωράφια με τις πηγάδες

Η οροσειρά της Λάστρου με το ρήγμα (΄στεφανιές') και αριστερά η πλαγιά του Σπαθιού. Κάτω φαίνεται να χάσκει το φαράγγι του Τσιγκούνη

ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΝΟΚΑΡΑΣ

Προς τα εκεί συνεχίζουμε την πορεία μας χαζεύοντας τα γιγάντια πηγάδια με τις εσωτερικές περιστρεφόμενες κλίμακες, τις ‘λίμνες’, πέτρινα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Μηλιές κι αχλαδιές, φορτωμένες απ’ τα ζουμερά φρούτα τους - δύσκολα αντιστεκόμαστε στον πειρασμό να μην απλώσουμε το χέρι! Οι κραυγές ενός νεογέννητου αρνιού –ακόμα έχει τον ομφάλιο λώρο- χτυπάνε αλάρμ! Το ψάχνουμε, το βρίσκουμε, το μαζεύουμε προσεκτικά και το οδηγούμε στον βοσκό, τον Μανώλη τον Μαυρόματο, ζωντανό θρύλο της περιοχής, που έχει τη στάνη του λίγο πιο ψηλά. Οι αγροικίες όλο και πυκνώνουνε και φτάνουμε στο περιφραγμένο προαύλιο του ναϊσκου του Τιμίου Σταυρού. Εδώ στο μπεντένι του, κάτω απ’ τη δροσιά των πεύκων θα στήσουμε τον μπουφέ με τα καλούδια μας. Εδώ θα ενημερώσω και τους συνοδοιπόρους μου για τα …προβλήματα της επόμενης μέρας: επειδή ο τόπος μου είναι γνωστός για τα μεγάλα σπυριά -εδώ τα λέμε κατ’ ευφημισμόν «καλομαμουνιές»-, που πετάγονται στο δέρμα μετά από το περπάτημα στην καλοκαιρινή εξοχή! «Λίγη ψυχραιμία, παιδιά, μετά από 2-3 μέρες …λυσσαλέου ξυσίματος, όλα περνάνε». Χασκογελάνε. Δεν ξέρουν τι τους περιμένει…

Οι εντυπωσιακές πέτρινες πηγάδες, γνωστές και ως 'λίμνες' στα Ρούσα Χωράφια

Αποχαιρετώντας τα Ρούσα Χωράφια

Φθινοπωρινά χρώματα στο μικρό οροπέδιο

Η μεγάλη μας στάση στο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού Μονοκαράς

Ανατολική Μονοκαρά στην έξοδο του φαραγγιού του Τσιγκούνη

Σώσαμε κι ένα νεογέννητο εγκαταλελειμμένο αρνάκι

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΠΟΤΑΜΟ

Και ξεκινάμε πάλι. Διασχίζουμε όλο το μικρό οροπέδιο, ώσπου φτάνουμε στον πόρο, απ’ όπου θα τραβερσάρουμε στις δασωμένες πλαγιές του Ορνού και ακολουθώντας ίχνη παλιού μονοπατιού μέσα από το πρινόδασος, θα κατέβουμε στην κοίτη του Κοινοπόταμου. Τοπίο εξαιρετικής ομορφιάς με τα πρίνα να συνδυάζονται με τις πέτρινες σάρες, τα μεγάλα πέτρινα ασβεστοκάμινα, τις κάθετες ορθοπλαγιές κοντά στην έξοδο του φαραγγιού, το παλιό νταμάρι-φάντασμα που θυμίζει τοπίο του Αγγελόπουλου. Κάπως έτσι φτάνουμε στ’ αυτοκίνητά μας μετά από μια πορεία 14 χιλιομέτρων, με υψομετρική διαφορά 550 μέτρων περίπου, σε 6 ώρες με τις στάσεις και σε μια απίστευτη εναλλαγή πολλών διαφορετικών τοπίων. Ευχαριστώ πολύ την ομάδα για την συντροφικότητα και το κέφι της. Περπατήσαμε όλοι οργανωμένα χωρίς αποκλίσεις και φτάσαμε στην ώρα μας κερδίζοντας έτσι χρόνο να ‘σβήσουμε’ την κάψα μας με μια βουτιά, άλλοι στη θάλασσα άλλοι σ’ ένα ποτήρι μπύρα, στο γειτονικό γραφικό παραθαλάσσιο Μόχλος, όπου η θάλασσα είχε πήξει για τα καλά!