Μια ηλιόλουστη
μέρα -ανάμεσα σε δυο κακοκαιρίες- και μια εύκολη διαδρομή και κοντά στην πόλη μας
συγκέντρωσαν πολλούς πεζοπόρους στην
πλατεία της Νεάποληςστην
κυριακάτικη εξόρμηση της 16ης Φεβρουαρίου 2025 του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου
Νικολάου.
Ομαδική της παρέας στον αναπαλαιωμένο μύλο του Νικηθιανού δίπλα στον ΒΟΑΚ
Έναρξη από Νεάπολη
Κάπως
έτσι γύρω στους 40 περιπατητές διασχίζουμε την κωμόπολη, καθώς οι καμπάνες της Μητρόπολης σημαίνουν για την
λειτουργία. Συναντιόμαστε με ένα γκρουπ προσκυνητών από Σητεία, αλλά γρήγορα οι
δρόμοι μας χωρίζουνε.
Με θέα τον εύφορο κάμπο της Νεάπολης. Πίσω φαίνεται η χιονισμένη Σελένα και αριστερά το χωριό Βρύσες
Φωτογραφία πανοραμική της Νεάπολης, με τον εύφορο κάμπο της, καθώς ανεβαίνουμε στο μυλοτόπι. Κωμόπολη 15 χλμ δυτικά του Αγίου Νικολάου με 2.600 περίπου κατοίκους. Ως το 1904 πρωτεύουσα του Νομού Λασιθίου, γι' αυτό ακόμα και σήμερα πολλές δημόσιες υπηρεσίες στεγάζονται εδώ. ΠΑΝΩ: Η Μητρόπολη και το άγαλμα του Βενιζέλου στην πλατεία της Νεάπολης ή αλλιώς "Πλατεία των Δικαστηρίων"
Στο Νικηθιανό
Εμείς ακολουθούμε την επαρχιακή οδό, που διασχίζει τον
εύφορο κάμπο της Νεάπολης με τους περιποιημένους ελαιώνες, ως τον οικισμό
Νικηθιανό, γνωστό για το εντυπωσιακό μυλοτόπι, που φαίνεται από την εθνική οδό.
«Αποτελείται από 25 περίπου ανεμόμυλους», μου λέει ο κύριος Αντώνης, κάτοικος της
περιοχής, «δυστυχώς με την διάνοιξη του νέου ΒΟΑΚ θα καταστραφούν οι
περισσότεροι και κανείς δε νοιάζεται», προσθέτει στεναχωρημένος. Τι να του
απαντήσει κανείς; Κρίμα αλήθεια να χάνονται τέτοια μνημεία παλιότερων εποχών!
Παίρνοντας ανατολικά την επαρχιακή οδό στον κάμπο της Νεάπολης με τους ατέλειωτους ελαιώνες προς Νικηθιανό
Ο Νικηθιανός είναι ένα μικρό παραδοσιακό χωριό 3 χλμ από τη Νεάπολη, που λέγεται ότι οφείλει το όνομά του στον ιδρυτή του, κάποιον Νικήτα (καταγόμενο από το καταστραμμένο από τους Τούρκους παλιότερο χωριό «Πλατανιάς» κοντά στη Μονή Κρεμαστών)
Εικόνα του χωριού από το παράθυρο ενός κατεστραμμένου μύλου. ΚΑΤΩ: Σοκάκια του χωριού ΠΙΟ ΚΑΤΩ: Εικόνες από το μυλοτόπι που περιλαμβάνει γύρω στους 25 μύλους, άλλους μέσα κι άλλους έξω απ' το χωριό, τόσο "Ξετροχάρηδες", όσο και "Αξετροχάρηδες"
Η ομάδα ελίσσεται ανηφορικά στο ωραίο καλντερίμι που περνά από τη δυτική πλευρά των μύλων
Εμείς
για την ώρα θαυμάζουμε τα έργα των προγόνων μας βγάζοντας ωραίες φωτογραφίες. Μερικοί
μύλοι, κυρίως όσοι είναι στα όρια του οικισμού, είναι αναπαλαιωμένοι, όμως, όσο
απομακρυνόμαστε, περπατάμε δίπλα στα ερείπια κάποιων άλλων. Θυμόμαστε σκηνές
από παλιές ταινίες σαν την «Μανταλένα». Κάποτε αυτό το καλντερίμι θα είχε πολλή
κίνηση με τα φορτωμένα γαϊδούρια, που πήγαιναν το κριθάρι στους μύλους για το άλεσμα.
Οι ανεμόμυλοι συνηθίζονται κυρίως στην ανατολική
Κρήτη, όπου φυσούν δυνατότεροι οι άνεμοι, αλλά και δεν υπάρχει πολύ νερό για
νερόμυλους. Κτισμένοι συνήθως κατά μήκος στην κόψη του βουνού, όπου ο αέρας
είναι πιο δυνατός, όχι πολύ μακριά από τις ξερολιθιές με τα σιτηρά και από τα
αλώνια, όπου «σπάζανε» τον καρπό. Σ’ αυτό εδώ το μυλοτόπι συναντάμε μάλιστα και τα δυο
είδη μύλων: τους «Ξετροχάρηδες» (παντός ανέμου) και τους «Αξετροχάρηδες» (που
γυρνούν μόνο με συγκεκριμένο αέρα)!
Στη συνέχεια
ανηφορίζουμε ακολουθώντας χωματόδρομους και ξεχασμένα απ’ τον καιρό μονοπάτια,
ώσπου φτάνουμε στο ύψωμα του Αγίου
Αντωνίου, όπου φιλοξενείται ο αρχαιολογικός
οικισμός της αρχαίας Δρήρου.Ευτυχώς που έχουμε τον Γιώργο Πόθο μαζί μας και μάς τα εξηγεί όλα: "πόλη δωρική, που άκμασε την κλασική –
ελληνιστική περίοδο, είχε ναό του Απόλλωνα, εδώ βρέθηκαν τρία χάλκινα
αγάλματα, κάτι που δείχνει τον πλούτο της πόλης και την δεξιοτεχνία των
τεχνιτών της, επίσης εδώ βρέθηκε σε επιγραφές η παλιότερη ελληνική νομοθεσία, δυστυχώς
εμφύλιες διαμάχες οδήγησαν στην παρακμή της"!!!
Ο αρχαιολογικός
χώρος είναι περιφραγμένος και σε πολλά σημεία σκεπασμένος με τα ειδικά δίχτυα
προστασίας. Ο λόφος στον οποίο βρίσκεται είναι κατάφυτος με πρίνα, χαρουπιές,
που ακόμα κι αν δεν είναι κανείς λάτρης της ιστορίας και της αρχαιολογίας η
συνύπαρξη της αρχαίας πέτρας με το καταπράσινο αυτό τοπίο και τη θέα στον κάμπο
της Φουρνής στην πίσω πλευρά του είναι αρκετά, για να τον εντυπωσιάσουν!
Στην δωρική πόλη της Δρήρου, που άκμασε την κλασική-ελληνιστική εποχή κι έδωσε σημαντικά ευρήματα.
Συγκίνηση να περπατάς στα αρχαία μονοπάτια στο ειδυλλιακό περιβάλλον της γύρω φύσης
Ο Γιώργος Πόθος μάς ενημερώνει για την ιστορία του τόπου
Αρχαία Δρήρος
Ένα μεγάλο καμίνι ανάμεσα στα αρχαία
Κατεβαίνοντας από τον λόφο του Αγίου Αντωνίου, στον οποίο βρίσκεται η αρχαία Δρήρος
Ο κάμπος της Φουρνής, όπως απλώνεται από κάτω. Πίσω διακρίνεται και το ομώνυμο χωριό
Κατεβαίνοντας θα σταματήσουμε για κολατσιό στο γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου κι έπειτα από χωματόδρομο κι επαρχιακή οδό θα επιστρέψουμε στη βάση μας, υπό τη σκέπη της φρεσκοχιονισμένης Σελένας, έχοντας διανύσει 10 χλμ σε 4 περίπου ώρες με τις στάσεις. Ευχαριστούμε τον αρχηγό μας, Χάρη Σιαμπάνη, από την Πεζοπορική Ομάδα της Νεάπολης και κάτοικο της περιοχής, που μοιράστηκε αυτή την ενδιαφέρουσα διαδρομή μαζί μας!
Τα ανθισμένα ξινόγουλα κλέβουν την παράσταση στους αγρούς αυτήν την εποχή. Κάπου εκεί πίσω αχνοφαίνεται και το ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου
Εδώ η ομάδα θα σταματήσει για φαγητό
Κι έπειτα χαλαρά από χωματόδρομο απολαμβάνοντας τη μέρα και την παρέα θα επιστρέψει πίσω
Στη Νεάπολη, που φαίνεται ήδη στους πρόποδες της φρεσκο-χιονισμένης Σελένας
Ευχαριστούμε τον αρχηγό μας, Χάρη Σιαμπάνη, (κάτω αριστερά) για την αξέχαστη μέρα!
Την Κυριακή 28 Απριλίου 2024, ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου περπάτησε γύρω από τις όμορφες και ενδιαφέρουσες περιοχές που περικλείουν την Νεάπολη. Μια μικρή αλλά δυνατή ομάδα απάντησε στο κάλεσμα για το καθιερωμένο κυριακάτικο περπάτημα.
Η ομαδική φωτογραφία της ομάδας στο ορυχείο με φόντο την Νεάπολη
Ξεκινήσαμε από την πλατεία της Νεάπολης και πήραμε αρχικά τον παλιό δρόμο προς την Μονή της Κουφής Πέτρας.
Ο δρόμος ανηφορικός, αλλά όσο ανεβαίναμε η θέα της Νεάπολης και της γύρω περιοχής από ψηλά μας ανταμείβει και μας παρακινεί να συνεχίσουμε.
Μετά από ανηφορικό περπάτημα υψομετρικής διαφοράς περίπου 150 μέτρων πήραμε τον αγροτικό δρόμο της Καβαλαράς προς τα ορυχεία αλάβαστρου. Το μικρό πρινόδασος της Καβαλαράς μας υποδέχεται με και ο καιρός μας επιτρέπει να δούμε την πλαγιά στα καλύτερα της. Η φύση αυτήν την εποχή φορά ακόμα τα καλύτερα της και δεν σταματά να μας εκπλήσσει με τα πολύχρωμα είδη.
Εντυπωσιακές εικόνες από την μία με το ιδιαίτερο ημιδιάφανο πέτρωμα να απλώνεται
γύρω μας σε μέγεθος ογκόλιθων, και από την άλλη με εγκαταλειμένα οχήματα μεταφοράς που ο χρόνος και η σκουριά τα
χαίρεται τώρα πιά. Δεν χάνουμε ευκαιρία να παίξουμε με τα παράθυρα και
τις σκάλες ενός λεωφορείου από τα παλιά!
Η φιλόξενη μονή της Κουφής Πέτρας μας περιμένει, κι έτσι παίρνουμε τον κατηφορικό δρόμο της επιστροφής. Η μονή μας περιμένει ανθοστόλιστη με το δροσερό νερό στις πέτρινες βρύσες και τους γάτους-φύλακες να παραμονεύουν σε κάθε γωνιά, οι οποίοι ίσα που μας αφήνουν να μπούμε να προσκυνήσουμε.
Η πορεία μας συνεχίζεται προς τον οικισμό Νίσπιτα και το ξωκλήσι του Άγιου Κωνσταντίνου παίρνοντας επαρχιακούς, μα και αγροτικούς δρόμους.
Η Χαρά μετράει μια δρακοντιά ίσαμε την μαγκούρα της, λίγο έξω από το ξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου.
Ενώ ο αρχηγός μας ο Χάρης μας δείχνει τον δρόμο, ανοίγωντας τις αυτοσχέδιες πόρτες της περιοχής.
Κατηφορίζοντας, περνάμε από το Βιγλί και την ομώνυμη μονή της Παναγίας, όπου σήμερα έχει φτιαχτεί ένα καλόγουστο καταπράσινο παρκάκι αναψυχής.
Ακολουθώντας άλλοτε αγροτικούς δρόμους και άλλοτε μονοπάτια, καταλήγουμε στο δάσος Πασχαλίγο που μας περιμένει καταπράσινο με τα παιχνίδια του και τα ερειπωμένα του κτίσματα. Από μακριά θα δούμε και την γνώριμη από προηγούμενη πεζοπορία μονή Φραρώ και θα καταλήξουμε στην αφετηρία μέσω του παλιού υδραγωγείου στην Αγία Βαρβάρα.
Συνολικά διανύσαμε 14.5 χλμ από υψόμετρο 247μ έως το ορυχείο στα 705μ σε περίπου 5.30 ώρες. Ευχαριστούμε τον αρχηγό μας και έμπειρο γνώστη της περιοχής, Χάρη Σιαμπάνη, που ελπίζουμε να μας οδηγήσει και σε άλλες πεζοπορίες στις ομορφιές του τόπου μας. Και στην άλλη με το καλό!