Το εντυπωσιακό μικρό διαμαντάκι στα νότια του νομού μας, το φαράγγι της Σαρακίνας, το δικό μας κουρταλιώτικο, επισκέφτηκε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την Κυριακή 12 Ιουνίου 2022.
Λίγο μετά τις 9.30 το πρωί παρκάραμε τα αυτοκίνητά μας στο πάρκινγκ πριν την είσοδο του φαραγγιού μετά το γραφικό χωριό Μύθοι, 14 μόλις πεζοπόροι. Ο καιρός συννεφιασμένος και κρύος για την εποχή δεν ενθάρρυνε μεγάλη συμμετοχή, επειδή η Σαρακίνα θεωρείται ο απόλυτος προορισμός για τις πολύ ζεστές μέρες. Πέρυσι την είχαμε επισκεφθεί με συνθήκες καύσωνα, φέτος με ψιλόβροχο! Έτσι επιλέξαμε να περπατήσουμε την ανηφόρα από τον επαρχιακό δρόμο και να προσεγγίσουμε το φαράγγι από πιο ψηλά, έτσι ώστε μόνο να το κατέβουμε, μειώνοντας το χρόνο παραμονής μας στα κρύα του νερά.
Μετά από τρία τέταρτα ανηφορικό περπάτημα, κατηφορίζουμε στην κοίτη του φαραγγιού περνώντας μέσα από πευκόδασος. Αυτή τη φορά μια κι ήμασταν λίγοι επιλέξαμε να πάρουμε την αντίστροφη κατεύθυνση απ’ ότι συνήθως και να δούμε τι κρύβει η βόρεια του πλευρά. Πιο πάνω σύμφωνα με πληροφορίες τα πρανή του φαραγγιού γίνονται γκρι, λόγω της ποσότητας αργίλου και θα μπορούσαμε να ρίξουμε ένα …λασπόλουτρο. Η εξερεύνηση αποδείχθηκε επίπονη: το φαράγγι αγριεύει με καλαμιές και σφάκες να μας φράζουν τον δρόμο. Η βλάστηση είναι έντονη και στις δύο όχθες του ρυακιού. Το πολύ νερό φέτος κάνει λιμνούλες για βουτιές, ενώ το ρυάκι έχει πολύ ρεύμα και πρέπει να είσαι προσεκτικός, αν επιχειρήσεις να το διασχίσεις απ’ την κοίτη του. Ο περίπατος μας τελειώνει άδοξα, γιατί βράχια εμποδίζουν το πέρασμα ως τις αργιλώδεις προσχώσεις. Έτσι γυρνάμε πίσω και παίρνουμε τη γνωστή κατηφορική μας διάβαση.
Δεν θα περιγράψω με λεπτομέρειες, θα μείνω στην γενική αίσθηση της μοναδικής εμπειρίας, που προσφέρει αυτό το μικρό σε μήκος, αλλά όλο εκπλήξεις φαράγγι, που σου βγάζει το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Το πολύ νερό ειδικά φέτος με τα πολλαπλά καταρρακτάκια και τις λιμνούλες, στις οποίες θες να ρίξεις κι από μια βουτιά, γιατί δεν τις χορταίνεις. Τα σχεδόν κάθετα ψηλά τοιχώματα, που αφήνουν να φαίνεται μια λωρίδα γαλάζιος ουρανός –σήμερα και με περαστικά σύννεφα-. Οι ίσκιοι των σκαρφαλωμένων δέντρων στις κορφές του και που και που κάποιων κατσικιών ή πουλιών, που λουφάζουν στα κατσάβραχα. Ο ήχος του νερού που όλα τα σκεπάζει με ένα εκκωφαντικό βουητό. Και τα περάσματα το καθένα διαφορετικό, αλλού σκύβεις και περνάς από μικροσκοπικά ανοίγματα, αλλού σκαρφαλώνεις χρησιμοποιώντας σιδερένιες λαβές ή εγκοπές στο βράχο, αλλού έρπεσαι, αλλού αφήνεσαι και απλά τσουλάς, αλλού δε γίνεται αλλιώς από το να βρέξεις παπούτσια και να περάσεις μες απ’ το νερό. Κανείς δε βγαίνει στεγνός απ’ τη Σαρακίνα!
Εδώ δεν πρόκειται για κλασική πεζοπορία, εδώ γυμνάζεις κάθε μέρος του σώματος, αφού όλα συμμετέχουν κι όταν τερματίζεις είσαι πραγματικά ‘σταφίδα’ που λέγαν κι οι παππούδες μας. Λίγο η συνεχής κίνηση κι η επαγρύπνηση, ένα γλίστρημα μπορεί να αποβεί μοιραίο, λίγο το μπες-βγες στα κρύα τα νερά, λίγο το ..μασάζ απ’ τα γεμάτα ορμή νερά του καταρράκτη, σε κουράζουν και ταυτόχρονα σε χαλαρώνουν, σαν να βγήκες μόλις από τζακούζι.
Φέτος είδαμε κάποιες επεμβάσεις βελτίωσης: προστέθηκαν σκοινιά σε όλα τα δύσκολα περάσματα, που διευκολύνουν σημαντικά την προσπέλασή τους. Παρ’ όλ’ αυτά θέλει προσοχή κι ο αρχηγός μας ο Παναγιώτης ο Ευδαίμων ήταν πάντα εκεί βοηθώντας και καθοδηγώντας όλους μας «πάτα εδώ, μετά εκεί..».
Μετά από τρεις ώρες ‘κατακτύπημα’ μέσα στο φαράγγι τερματίσαμε στα αυτοκίνητά μας, βάλαμε στεγνά ρούχα και ζεστάθηκε λίγο το κοκαλάκι μας. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στον παραλιακό τουριστικό οικισμό Μύρτος, όπου οι πιο θαρραλέοι τόλμησαν και μια βουτιά στα κρύα νερά της θάλασσας, ενώ οι περισσότεροι κάθισαν για φαγητό θεωρώντας ότι αρκετή υγρασία είχαν εισπράξει κατά τη διάρκεια του πρωινού!
Για
την ιστορία ‘περπατήσαμε’ γύρω στις 3 ώρες κι
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων
ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη
