ΖΗΡΟΣ – ΣΚΑΛΙΑ – ΖΑΚΡΟΣ – ΦΑΡΑΓΓΙ ΝΕΚΡΩΝ 

(στη μνήμη της Στέλλας Αΐλαμάκη)

Την Κυριακή 26 Μαΐου 2024 έλαβε χώρα πεζοπορία σε όμορφα και ιστορικά μέρη της ανατολικής πλευράς του νομού μας με τη σύμπραξη του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Λασιθίου και του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου και υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco της Σητείας. Συγκεκριμένα έγινε συρραφή των τριών γεωδιαδρομών του τελευταίου -8, 9 και 10- σε μία μεγάλη διαδρομή, που οδήγησε τους 30 περίπου περιπατητές από το γραφικό ορεινό χωριό της Ζήρου στον παραλιακό οικισμό της Κ. Ζάκρου.

Ομαδική μας στις πηγές της Ζάκρου: σύμπραξη Ε.Ο.Σ.Λασιθίου, Ορειβατικού Αγίου Νικολάου, κάποιων μελών του Φ.ΟΡ.Σ.Σ και φυσικά του Γεωπάρκου Σητείας! Μπράβο σε όλους μας!!!

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 9: ΖΗΡΟΣ – ΣΚΑΛΙΑ (6 χλμ – 2 ώρες)

Ξεκινήσαμε περίπου στις 9 η ώρα από τη Ζήρο (ενετική καταγραφή Siro), ορεινό χωριό της επαρχίας Σητείας στα 590 μέτρα, όπου μας περίμενε ο Βαγγέλης Περάκης, ψυχή του Γεωπάρκου και μια ολιγομελής ομάδα από Σητεία.  Σύντομη περιήγηση στο χωριό με πρώτη μας δουλειά να επισκεφτούμε τη λιμνούλα με τα νούφαρα και τις πάπιες στην άκρη του, έναν μικρό υδροβιότοπο πολύ σημαντικό για την άνυδρη ανατολική Κρήτη, στον οποίο κάποιος φύτεψε ‘νούφαρα’, ενέργεια που άλλους τους βρίσκει πολύ αντίθετους, καθώς τα λουλούδια αυτά δεν ανήκουν στην χλωρίδα της περιοχής, ωστόσο είναι ένας λόγος που έχει ανεβάσει κατακόρυφα την επισκεψιμότητά της. Με χαρά διαπιστώσαμε ότι οι αρμόδιοι  έχουν προσθέσει πρόσφατα εδώ ένα όμορφο παρατηρητήριο για την πανίδα της περιοχής.

Η αγαπημένη μας λιμνούλα με τα νούφαρα στο χωριό της Ζήρου

Θέα της λίμνης από την πίσω μεριά, φαίνονται και οι πάπιες καθώς και το χωριό.

Ανθισμένα αρκετά νούφαρα στη λίμνη. 

Στη συνέχεια μέσα από το χωριό πήραμε το μοναδικό ανηφορικό τμήμα του Ε4 της διαδρομής μας με ανάβαση ως τα 750 μέτρα, που μας προσφέρει ωραία θέα του χωριού και του εύφορου οροπεδίου του, καθώς και των σητειακών βουνών στο βάθος. Με την απειλή της βροχής ανά διαστήματα, αλλά χωρίς αυτή να μας επηρεάζει, απολαύσαμε μια όμορφη και δροσερή διαδρομή σε αρκετά γρήγορο ρυθμό ως το μικρό οροπέδιο της Κάνεβας και τέλος τα ιστορικά Σκαλιά στα 660 μέτρα. Εδώ ο Βαγγέλης μας αφηγήθηκε την μαρτυρική θυσία των κατοίκων για την προάσπιση της ελευθερίας τους και την ερήμωση του οικισμού, ο οποίος δεν ξανακατοικήθηκε παρά περιστασιακά από μεμονωμένες οικογένειες. Έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου βρήκαμε ασφαλές κατάλυμα για το κολατσιό μας. Με χαρά είδαμε ότι στην πηγή κοντά σε αυτό τρέχει ακόμα το νερό. Επισκεφθήκαμε το μνημείο για τους ήρωες Σκαλιώτες κι έπειτα πήραμε ξανά το Ε4 με –κατηφορική- κατεύθυνση προς το κεφαλοχώρι της Ζάκρου.

Παίρνουμε το Ε4 με κατεύθυνση ανηφορική αρχικά

Άποψη του ορεινού χωριού της Σητείας, Ζήρος (Siro στην ενετική καταγραφή του 1583), έδρα του Δήμου Λεύκης. Οφείλει την μη ερήμωσή του στο εύφορο οροπέδιό του, στην γειτνίαση με την μονάδα πολεμικής αεροπορίας και στο γεγονός ότι αποτελεί πέρασμα προς τις ανατολικές ακτές και τον Ξερόκαμπο

Ιδανικός καιρός σήμερα για ορειβασία, χωρίς πολλή ζέστη, με τη βροχή να μας κυνηγάει, αλλά ...να μη μας φτάνει!

Σύντομη στάση - ανάπαυλα κάτω απ' τα κλαριά του μοναχικού δέντρου

Πολύ καλά σηματοδοτημένη από το Γεωπάρκο η διαδρομή

Χαρακτηριστικό τοπίο της διαδρομής

Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στα Σκαλιά

Και το εσωτερικό του

Το μνημείο για τους ήρωες Σκαλιώτες. Κατά την παράδοση τα Σκαλιά (οικισμός με τα σπίτια κολλητά σαν σε φρούριο) ήταν απόρθητο μέρος για τους Τούρκους κατακτητές, που έστειλαν ένοπλο σώμα κρυφά να το κατακτήσουν. Όμως η κίνηση 'καρφώθηκε' στους Σκαλιώτες, που έσφαξαν τους Τούρκους στον ύπνο τους στον Μαύρο Κάμπο. Τότε οι Τούρκοι προσεταιρίστηκαν τον ιερέα της Ζήρου, που κάλεσε στην εκκλησία τους Σκαλιώτες, δήθεν να τους μεταλάβει για την αμαρτία τους. Καθώς άφησαν τα όπλα τους αυτοί έξω, όρμησαν οι κατακτητές και τους έσφαξαν όλους και κατόπιν κατέκαψαν τα ανυπεράσπιστα πια Σκαλιά. Ο οικισμός αναφέρεται στην ενετική απογραφή του 1583 από τον Καστροφύλακα ως Scaglia με 162 κατοίκους ενώ στην τουρκική απογραφή του 1881 δεν αναφέρεται πια.

Η πηγή στα Σκαλιά

τρέχει ακόμα νερό

Το Ε4 περνάει από εδώ. Πάνω διακρίνεται ο εγκαταλελειμμένος πέτρινος οικισμός με τους τοίχους των σπιτιών να σχηματίζουν ένα τείχος.

Σκαλιά!!!

Μοναχικό δέντρο κάπου στη διαδρομή

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 8: ΣΚΑΛΙΑ  – ΖΑΚΡΟΣ (4 χλμ – 1.15’ ώρες)

Με την βροχή να πέφτει, αλλά όχι ανησυχητικά, πήραμε το παλιό μινωικό μονοπάτι –σημερινό Ε4- κατηφορίζοντας προς Ζάκρο περνώντας από το μικρό οροπέδιο του Μαύρου Κάμπου. Αγναντεύοντας τη Ζάκρο από ψηλά έως και τις ακτές της  αντιλαμβάνεσαι γιατί οι Μινωίτες επέλεξαν αυτόν τον τόπο για τα θερινά ανάκτορα του βασιλιά τους. Εκτός από τη φυσική ομορφιά, πολλά τα τρεχούμενα νερά σε έναν τόπο με τη χαμηλότερη ίσως βροχόπτωση στο νησί μας. Μεγάλο χωριό, ανθίσταται στην ερήμωση, εύφορος ο κάμπος του, δίοδος προς την τουριστική Κάτω Ζάκρο. Σημαντικές οι εργασίες αναπαλαίωσης εδώ. Μεγάλη κι η προσφορά του Γεωπάρκου. Επισκεφθήκαμε τις πηγές που αποτελούν πόλο έλξης και χώρο για πανηγύρια και περιπλανηθήκαμε στο χωριό με τους αναπαλαιωμένους χώρους του: το ρασοτριβείο, τον φούρνο κ.α. Μικρό, αλλά πολύ ιδιαίτερο είναι και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του. Έχει γίνει πολλή δουλειά εδώ: τεχνητή σπηλιά, γεωλογικά μοντέλα, διαδραστικοί χάρτες και κατασκευές, ιδανικός χώρος επίσκεψης για όλους, αλλά κυρίως για μαθητές. Αν και η ξενάγηση από τον Βαγγέλη ήταν όπως πάντα άψογη, δεν μπορέσαμε να μην θυμηθούμε με συγκίνηση ότι εδώ γνωρίσαμε πρώτη φορά τη Στέλλα την Αΐλαμάκη, που μας ξενάγησε στο χωριό της σε παλιότερη επίσκεψή μας  και στη συνέχεια έγινε φίλη και μέλος μας. Ένας εξαίρετος άνθρωπος, που δυστυχώς έφυγε νωρίς!

Στο δρόμο για Ζάκρο

Αχνοφαίνεται η Ζάκρος σιγά-σιγά

Η ομάδα πλησιάζει στο γνωστό κεφαλοχώρι

Ομαδική ξεκούραση στις πηγές της Ζάκρου

Να κι ένας μόνιμος κάτοικος των πηγών

Χώρος αναψυχής δίπλα στην πηγή

Αναπαλαιωμένος παλιός φούρνος στο χωριό.

Στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Ζάκρου

Όλη η ομάδα στο μουσείο

Η αγαπημένη φίλη, Στέλλα Αΐλαμάκη, που έφυγε νωρίς, ήταν εκείνη που μας πρωτοξενάγησε σε αυτούς εδώ τους χώρους πριν λίγα χρόνια. Ένας αξιαγάπητος άνθρωπος με λαμπερή προσωπικότητα. 

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 10: ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ (4,5 χλμ, 1.30' ώρα)

Στη συνέχεια μπήκαμε στο Φαράγγι των Νεκρών, γνωστή κι αγαπημένη διαδρομή, με τα εντυπωσιακά τοιχώματα, ψηλά στα οποία έχουν ανασκαφεί τάφοι μινωικής εποχής, και στο γεγονός αυτό οφείλει το όνομά του. Όμορφο μικρό διαμαντάκι πνιγμένο σε βλάστηση με πλατάνια, αγριελιές, αγριοφυστικιές, χαρουπιές, ελυγιές και πικροδάφνες, το οποίο όμως διασχίσαμε «απνευστί», γιατί η βροχή δυνάμωνε κατά διαστήματα. Νερό απλά ακούγαμε σε ορισμένα σημεία, αλλά νερό τρεχούμενο δεν είδαμε δυστυχώς! Στο τέλος του το φαράγγι έχει κι αναρριχητικές πίστες στα κάθετα τοιχώματα του! Στη συνέχεια φτάσαμε κατάκοποι στις όμορφες ακτές του παραθεριστικού οικισμού της Κάτω Ζάκρου, γνωστόν και για τον αρχαιολογικό του χώρο -το 4ο ανάκτορο της Κρήτης!-, όπου ξεκουραστήκαμε επιτέλους.

Φαράγγι των Νεκρών, γεωδιαδρομή 10, ιδανικό τελείωμα μιας όμορφης μέρας

Στις βραχώδεις κάθετες πλευρές του έχουν ανασκαφεί μινωικοί τάφοι, εξ ου και το όνομά του.

Εντυπωσιακά χρωματιστά τοιχώματα

Έχουμε συνδέσει την άφιξη στην Κάτω Ζάκρο με τον γνωστό 'διάδρομο' από κρεβατίνες.

Ήταν μια όμορφη, γεμάτη χρώματα και ποικίλες εικόνες πεζοπορία, που την ευχαριστήθηκαν τα μέλη των δυο συλλόγων στην πρώτη τους κοινή εξόρμηση μετά από καιρό, που ευχόμαστε όλοι να είναι αφετηρία και για άλλες συνεργασίες. Συνολικά περπατήσαμε γύρω στα 20 χιλιόμετρα σε 7 γεμάτες ώρες με τις στάσεις. Ευχαριστούμε θερμά τον αρχηγό, Βαγγέλη Περάκη του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco Σητείας, που παρά τον φόρτο εργασίας του, βρήκε χρόνο να περπατήσει μαζί μας και να μας ξεναγήσει. Πάντα ευχαριστιόμαστε την παρέα του, καθώς ξέρει πάρα πολλές πληροφορίες για όλη την επαρχία Σητείας, που έχει πια ενταχτεί στο Γεωπάρκο και κάνει πολύ καλή κι οργανωμένη δουλειά για την προστασία και την ανάδειξη του τόπου μας. Όμως δεν θα μπορούσαμε να μην αφιερώσουμε αυτή την εξόρμηση στην μνήμη της Στέλλας Αΐλαμάκη, αφού κάθε φορά που θα επισκεπτόμαστε τα μέρη της δεν γίνεται να μην τη θυμόμαστε!

Ευχαριστούμε πολύ τον αρχηγό μας, Βαγγέλη Περάκη για την ξενάγηση και τις χρήσιμες πληροφορίες, που μοιράστηκε μαζί μας.

και το παπάκι μας βρέθηκε στον φυσικό του χώρο στη λιμνούλα της Ζήρου, παρέα -για πρώτη φορά- με άλλες πάπιες!!!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Βαγγέλης Περάκης 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος - Μαρία Μετζογιαννάκη

 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΕΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ

Powered by Wikiloc

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΦΑΡΑΓΓΙ ΝΕΚΡΩΝ (ΖΑΚΡΟΣ)

Στο φαράγγι των Νεκρών, στην περιοχή της Ζάκρου, περπάτησαν την Κυριακή 14 Ιουνίου 2020 μέλη και φίλοι του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Μοιραστήκαμε μια μοναδική πεζοπορία που συνδυάζει εκδρομική εξόρμηση με λεωφορείο, περπάτημα σε σπάνιας ομορφιάς τοπία, επίσκεψη σε περιοχή με μακραίωνη ιστορία με ζωντανά τα σημάδια του παρελθόντος και μπάνιο σε υπέροχες παραλίες.

Oι περισσότεροι μεταφερθήκαμε στο δήμο Ιτάνου, στο κεφαλοχώρι της ΄Ανω Ζάκρου με λεωφορείο (κρατώντας πάντα αποστάσεις …ασφαλείας), ενώ αρκετοί ακολούθησαν με Ι.Χ. Διασχίσαμε το χαρακτηριστικό ημιορεινό τοπίο της Ανατολικής Κρήτης, με τους χαμηλούς λόφους, καταπράσινους από τα αμέτρητα λιόδεντρα και σταματήσαμε στην πλατεία του χωριού με τα πολυάριθμα καφενεία.

Ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας μέσα από το χωριό με κατεύθυνση την είσοδο του φαραγγιού. Μετά από πορεία μισής περίπου ώρας φτάσαμε στη είσοδο του φαραγγιού της Ζάκρου, στο φαράγγι των Νεκρών.

Το φαράγγι των Νεκρών, παρά την απόκοσμη ονομασία του, είναι ένα ειδυλλιακό μέρος, κατάφυτο με ανθισμένες πικροδάφνες, λυγαριές, καλάμια και αρωματικά φυτά. Ξεχωριστά όμορφα τα 'δαντελωτά' πρανή, διάτρητα από μικρά και μεγάλα σπήλαια. Μέσα στις ψηλές, απότομες αυτές σπηλιές οι Μινωίτες έθαβαν τους νεκρούς τους. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές έχουν εντοπίσει πλήθος αρχαίων τάφων στις απόκρημνες πλαγιές και αρχαιολογικά ευρήματα μεγάλης αξίας. Το φαράγγι της Ζάκρου εντυπωσιάζει όχι μόνο λόγω της απαράμιλλης ομορφιάς του, αλλά και με την συναρπαστική μακραίωνη ιστορία του και παρουσιάζει ιστορικό, αρχαιολογικό, φυσιολατρικό, οικοτουριστικό και γεωφυσικό  ενδιαφέρον. Η έξοδος του βρίσκεται δίπλα στο ανάκτορο της Ζάκρου και κοντά στην απάνεμη παραλία της Κάτω Ζάκρου.

   

 

  

Διασχίσαμε το φαράγγι ακολουθώντας το Ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4, που ξεκινά από την Πορτογαλία, διασχίζει τη νότια Ευρώπη, την Ελλάδα από βορρά προς νότο και την Κρήτη από τα δυτικά προς τα ανατολικά για να καταλήξει στην Κάτω Ζάκρο. Στην κοίτη του φαραγγιού και μέχρι τη μέση περίπου της διαδρομής υπήρχε αρκετό νερό, που σχημάτιζε μικρές λιμνούλες (αρκετά βαθιές για κολύμπι) και μικρούς κελαρυστούς καταρράκτες.

Περίπου στο μέσο του φαραγγιού, ένα αρκετά ανηφορικό μονοπάτι οδηγεί στο ύψωμα Μεγάλος Κάστελας στα βόρεια του φαραγγιού, όπου έχει εντοπιστεί μινωική οχύρωση.  Πρόκειται για μια θέση δύσκολα προσβάσιμη η οποία βοηθούσε στην ασφάλεια των δύσκολων «σκοτεινών αιώνων». Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί, στο φρύδι της πλαγιάς προς την κορυφή, το μεγάλο τείχος προστασίας, μήκους 280 μέτρων! Δύο πεζοπόροι από την ομάδα τόλμησαν την απαιτητική ανάβαση προς την μινωική οχύρωση. Εντυπωσιακή, αν και δύσκολα προσβάσιμη θέση, που αποζημιώνει τους τολμηρούς με την πανοραμική θέα προς το φαράγγι. 

Η υπόλοιποι ακολουθούμε μονοπάτι στη δεξιά πλευρά του φαραγγιού, που ξεδιπλώνεται πάνω από την κοίτη στα πρανή του φαραγγιού (1-2 φορές χρειάστηκε να διασχίσουμε το φαράγγι και κάθετα). Περπατούμε πάνω στα τελευταία μέτρα του Ε4 σε μια εύκολη διαδρομή που καταλήγει στην θάλασσα.

Διασχίζουμε το εντυπωσιακά πολύχρωμο φαράγγι, με κυρίαρχο χρώμα το έντονο ροζ από τις ανθισμένες ροδοδάφνες. Αρκετές και οι μωβ πινελιές από ανθισμένη λεβάντα και θυμάρια. Το πράσινο κυριαρχεί σε όλη τη διαδρομή μας με πανύψηλα πλατάνια και φουντωτούς αρωματικούς θάμνους. Ιδιαίτερα εντυπωσιακά και τα κάθετα βραχώδη τοιχώματα διάτρητα από σπηλιές, με μυστικά και μυστήρια πολλών αιώνων κρυμμένα πίσω από τα σκοτεινά τους στόμια. Η πεζοπορία είναι εύκολη και σύντομη (3,8 χλμ) και σε λιγότερο από 2 ώρες καταλήγουμε στην έξοδο, στην Κάτω Ζάκρο, κοντά στο μινωικό ανάκτορο, στις μια περίπου το μεσημέρι.

 ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Το ανάκτορο της Ζάκρου, το τέταρτο σε μέγεθος μινωικό ανάκτορο, βρισκόταν σε ένα ασφαλές λιμάνι και στρατηγικό σημείο της ανατολικής Κρήτης, που του εξασφάλιζαν απρόσκοπτες εμπορικές ανταλλαγές και επικοινωνία με την Αίγυπτο και την Εγγύς Ανατολή. Ο πλούτος των ευρημάτων, αλλά και οι σπάνιες πρώτες ύλες από τις οποίες ήταν φτιαγμένα, μαρτυρούν το εύρος και το δυναμισμό της οικονομίας του ανακτόρου, αλλά και τη σημασία του ως διοικητικό και λατρευτικό κέντρο της περιοχής. Η μινωική πολιτεία έμεινε θαμμένη 3.500 χρόνια, μέχρι την δεκαετία του ’60, οπότε ο αρχαιολόγος Νικόλαος Πλάτων την επανέφερε στο φως.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ για τις ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ στο ΑΝΑΚΤΟΡΟ της ΖΑΚΡΟΥ: ΕΔΩ

ΠΑΡΑΛΙΑ ΖΑΚΡΟΥ

Απολαύσαμε δροσερές βουτιές  στην καταγάλανη θάλασσα, που παρά τον άνεμο που άρχισε να δυναμώνει παρέμενε ακυμάτιστη και πεντακάθαρη (χωρίς ίχνος από τις ενοχλητικές τσούχτρες που έχουν κάνει έντονη την εμφάνισή τους τελευταία στις ΒΑ παραλίες του νησιού). Γευτήκαμε νοστιμιές και παγωμένη μπύρα στις παραθαλάσσιες γραφικές ταβέρνες, με την πολυάριθμη παρουσία μας να ζωντανεύει την ήσυχη παραλία.

Στις 15:30 αναχωρήσαμε για την ΄Ανω Ζάκρο, για να συμπληρώσουμε την περιπλάνηση μας με ξενάγηση σε χώρους του Γεωπάρκου Σητείας. Εκεί μας περίμενε υπομονετικά (φτάσαμε με καθυστέρηση μιας ώρας) η κυρία Στέλλα Αϊλαμάκη, κάτοικος της περιοχής,  ιδιοκτήτρια του ξενώνα Terra Minoica κι εθελόντρια στην διάδοση κι υποστήριξη του έργου του Γεωπάρκου Σητείας, η οποία μας καλωσόρισε και μας ξενάγησε σε αναπαλαιωμένους χώρους στο χωριό της Ζάκρου.

                          Ξεκινήσαμε ανηφορικά από την πλατεία, από την περιοχή όπου παλιά περνούσαν –όπως μάθαμε- τα νερά των πηγών, που διέσχιζαν το χωριό, γι’ αυτό και υπήρχαν 13 συνεχόμενοι νερόμυλοι για την εκμετάλλευση τους. Διακρίναμε αρκετούς απ’ αυτούς κι επισκεφτήκαμε εσωτερικά έναν αναπαλαιωμένο, που λειτουργεί ως Μουσείο Νερού, για να αναδειχθεί στους επισκέπτες ο τρόπος λειτουργίας του, αλλά και όπου εκθέτονται και πολλά παλαιά αντικείμενα καθημερινής χρήσης της εποχής των παππούδων μας.

Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε και το Ρασοτριβείο, με ειδικό σύστημα πλυσίματος και ‘κοπανίσματος’ των ρασιδιών (κλινοσκεπασμάτων από προβατίσιο μαλλί), για να επεξεργαστούν και να μαλακώσουν. Συνεχίσαμε διασχίζοντας μονοπάτι πρόσφατα καθαρισμένο και σηματοδοτημένο από τους φοιτητές του ΔΙΕΚ Σητείας του τμήματος Οδηγών Βουνού σε συνεργασία με το Γεωπάρκο. Η πυκνή βλάστηση δίπλα στο χωριό κι ο ήχος του νερού που κελάρυζε μας θύμιζε τον προορισμό μας: τις πηγές της Πάνω Ζάκρου. Περάσαμε ανάμεσα από πλατάνια, πικροδάφνες, ρυάκια, γεφυράκια, όμορφα αναπαλαιωμένα πετρόκτιστα σπίτια και φτάσαμε στο χώρο εκδηλώσεων του χωριού με ξύλινα τραπέζια και παγκάκια, όπου εδώ, όπως μαθαίνουμε, γίνονται το καλοκαίρι οι γιορτές νερού. Έπειτα κατευθυνθήκαμε στις πηγές, όπου είδαμε το νερό να αναβλύζει από το έδαφος. 

Για το τέλος επιστρέψαμε στην πλατεία κι επισκεφτήκαμε το μικρό, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, όπου σταθήκαμε κυρίως στις προθήκες των πετρωμάτων, πολλά από τα οποία διακρίναμε και θαυμάσαμε κατά την πορεία μας στο φαράγγι, όπως το βυσσινί φυλλίτη, αλλά και εκμαγείο από οστά δεινοθηρίου, ίχνη του οποίου εντοπίστηκαν στην περιοχή.

Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως την κυρία Στέλλα για την άψογη ξενάγηση και την προθυμία να απαντά σε όλες τις ερωτήσεις μας παρά τη ζέστη του απομεσήμερου. Επίσης συγχαίρουμε την προσπάθεια του Πολιτιστικού Συλλόγου Ζάκρου και των διαχειριστών του Γεωπάρκου για την ανάδειξη και προβολή της παραδοσιακής ζωής και αρχιτεκτονικής σε ισορροπία πάντα με το φυσικό περιβάλλον.

Στη συνέχεια αποχαιρετήσαμε το χωριό με την υπόσχεση σύντομα να ξανάρθουμε και να περπατήσουμε τα πλήθος μονοπάτια του γεωπάρκου (γεωδιαδρομές), που οδηγούν σε βουνά, σπήλαια, φαράγγια, παραδοσιακά χωριά, εγκαταλελειμμένους οικισμούς και όμορφες απόμερες παραλίες.

Μετά από μια σύντομη στάση στη Σητεία για καφέ και κανταΐφι, επιστρέψαμε στη βάση μας κατάκοποι από μια μέρα γεμάτη εντυπώσεις και ακολουθώντας τον φιδογυριστό δρόμο με τις αμέτρητες κλειστές στροφές φτάσαμε στον ΄Αγιο Νικόλαο αργά το απόγευμα. Διανύσαμε 6,84χλμ σε περίπυ 3 ώρες και με 19.860 βήματα κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι στον χρόνο, από την εποχή ακμής της Μινωικής Κρήτης μέχρι την αρχή του περασμένου αιώνα. 

ΑΡΧΗΓΟΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων  

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης  Ευδαίμων

ΒΙΝΤΕΟ:  Γιάννης Πάγκαλος 

ΧΑΡΤΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ

Powered by Wikiloc