Showing posts with label Μονή Παναγίας Κεράς. Show all posts
Showing posts with label Μονή Παναγίας Κεράς. Show all posts
Sunday, 10 November 2024
ΜΑΡΔΑΤΙ – ΠΑΝΑΓΙΑ
ΚΕΡΑ - ΦΑΡΑΓΓΙ ΚΡΙΤΣΑΣ – ΤΑΠΕΣ
Τη
δεύτερη Κυριακή του Νοέμβρη (10-11-2024)
ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου πεζοπόρησε κατά την τακτική συνήθειά του, αυτή τη φορά ξεκινώντας
λίγο έξω από την πόλης μας από την περιοχή
του Μαρδατίου.
ΠΑΝΩ: Ομαδική μας στην Μονή Παναγίας Κεράς, γνωστή από την ταινία "Η νεράιδα και το παλικάρι" του 1969 - ΚΑΤΩ: Στο ρακοκάζανο μουσική από τον Δημήτρη Μπρόκο και τον γιο του!
Από εκεί
περπατήσαμε σε χωματόδρομους και μονοπάτια, διασχίσαμε τον Καλό Ποταμό, ξερό τώρα πια από την ανομβρία, ώσπου φτάσαμε στον εντυπωσιακό
θηριώδη πεύκο της Μαμούναινας, πραγματικό
μνημείο της φύσης, στην περιοχή Λογάρι.
Λένε πως έφεραν τους σπόρους από τους Αγίους Τόπους και είναι από την ποικιλία
εκείνη, που τα σπόρια του τρώγονται.
έναρξη της πεζοπορίας από την περιοχή Μαρδατίου Κριτσάς
Ο Καλός Ποταμός, ξερός με την ανομβρία που μας δέρνει
Ο θηριώδης πέυκος της Μαμούναινας στο Λογάρι, φυτεμένος με σπόρους από τους Αγίους Τόπους, πραγματικό μνημείο της φύσης
Η ομάδα στον πεύκο της Μαμούναινας
Στη συνέχεια
περάσαμε από τη διάσημη Παναγία την Κερά,
την εκκλησία-σύμβολο τόσο της Κριτσάς όσο και του Αγίου Νικολάου, ένα από τα
πιο διάσημα βυζαντινά μνημεία της Kρήτης του13ου - 14ου αι.. Έγινε γνωστός από την
πασίγνωστη ελληνική ταινία «Η νεράιδα και το παλικάρι» ή αλλιώς «Βροντάκηδες
και Φουρτουνάκηδες», όπως την θυμούνται οι πιο πολλοί, που γυρίστηκε στην περιοχή του Αγίου Νικολάου το 1969.
Μονή Παναγίας Κεράς δίπλα στην Κριτσά
Στη συνέχεια μπήκαμε στο φαράγγι της Κριτσάς, που σε κάθε εποχή διατηρεί τη μοναδική του
ομορφιά: στην αρχή με τα εντυπωσιακά του πρανή που είναι τόσο στενά ώστε
μπορείς να ακουμπήσεις και στις δύο πλευρές του αν τεντώσεις τα χέρια και που πολλές
φορές θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις σκοινιά ή χειρολαβές, που έχουν σφηνώσει
στα γλιστερά τοιχώματά του προς διευκόλυνση των περιπατητών. Έπειτα όταν το
φαράγγι χάσει την αρχική αγριάδα του μετατρέπεται σε μια πράσινη ρεματιά με
πικροδάφνες, χαρουπιές και πρίνα. Και κάπως έτσι με μικρά διαλείμματα απόλαυσης
στην όμορφη φθινοπωρινή φύση και μετά την τελευταία δύσκολη ανηφόρα φτάσαμε
στις Τάπες, τον μικρό αγροτικό οικισμό
των λιγοστών κατοίκων.
Η εντυπωσιακή είσοδος στο φαράγγι της Κριτσάς
Με τα εντυπωσιακά κάθετα πρανή του, τις σπηλαιώσεις και την παιγνιώδη αναρρίχηση με λαβές και σκοινιά
Αργότερα το φαράγγι μετατρέπεται σε μια καταπράσινη ρεματιά
Από όπου παίρνεις την έξοδο για τις Τάπες
Στις Τάπες, τον μικρό αγροτικό οικισμό της Κριτσάς, η πεζοπορία μας τελειώνει!
Εδώ
η πεζοπορία μας τελείωσε, αλλά η μέρα μας όχι ακόμα, αφού φιλοξενηθήκαμε στο
απόλυτο must του
φθινοπώρου στην Κρήτη: σε ένα τοπικό ρακοκάζανο, όπου μας περίμεναν
μεζεδάκια, βραστό, γαμοπίλαφο και φρέσκια ρακή. Κι όταν καρδαμώσαμε και ξεκουραστήκαμε, αρχίσαμε και το
τραγούδι με τη συνοδεία της μουσικής,
που μας έπαιξαν ο Δημήτρης ο Μπρόκος με τον γιο του. Έτσι ολοκληρώθηκε μια υπέροχη
ημέρα πεζοπορίας και καλής παρέας, στην οποία διανύσαμε 12,5 χλμ, χαλαρά σε 4,5 ώρες με υψομετρική διαφορά γύρω στα 400 μέτρα κι αρχηγό, τον Πρόεδρο του
Συλλόγου, Παναγιώτη Ευδαίμων, τον οποίο κι ευχαριστούμε για την ιδανική
καθοδήγηση κι οργάνωση. Ευχαριστούμε επίσης
τον Δημήτρη Μπρόκο και την οικογένειά του για την τέλεια ατμόσφαιρα! Και
του Χρόνου!
Ρακοκάζανο, ο απόλυτος προορισμός της φθινοπωρινής Κρήτης
Και το γαμοπίλαφο βράζει, ενώ το βραστό είναι έτοιμο
Σειρά έχει και το τραγούδι! Ευχαριστούμε τον Δημήτρη τον Μπρόκο και την οικογένειά του για τη φιλοξενία
Ευχαριστούμε τον αρχηγό και Πρόεδρο του Συλλόγου, Παναγιώτη Ευδαίμων
Δυο
όμορφα όσο και διαφορετικά φαράγγια στην περιοχή
Χερσονήσου, της Ρόζας και της Εμπασάς,
περπάτησε ο Ορειβατικός Σύλλογος
Αγίου Νικολάου την Κυριακή 18 Ιουνίου 2023 με πολύ καλές για την εποχή
καιρικές συνθήκες, ιδανικές για πεζοπορία.
Ομαδική στο χαρακτηριστικό φυσικό 'θέατρο' του φαραγγιού της Ρόζας
Αλλά και στο πιο απότομο σημείο της διαδρομής! Χαμογελαστοί βγήκαμε πάντως, παρά το γκρεμό, που χάσκει από κάτω!
Φαράγγι της Ρόζας, η επιτομή του φαραγγιού
Μαζευτήκαμε
λοιπόν στην είσοδο του φαραγγιού, μετά το χωριό Γωνιές, δεκατρείς
νοματαίοι όλοι κι όλοι. Ώρα εννιά περίπου ξεκινάμε! Το φαράγγι της Ρόζας, που ανοίγεται μπροστά μας, βαθύ κι εντυπωσιακό
στις δυτικές πλαγιές της Δίκτης, αποτελεί την επιτομή του φαραγγιού, καθώς είναι βαθύ με πολύ ψηλά κάθετα τοιχώματα. Αποτελεί
ένα από τα πιο επισκέψιμα φαράγγια της Κρήτης λόγω της άγριας ομορφιάς του,
αλλά και της εγγύτητας του με το Ηράκλειο. Πιθανολογείται ότι πήρε το όνομά από
τους γεωλογικούς σχηματισμούς του σε καστανοκόκκινο χρώμα (ρόδινη απόχρωση àΡόζα).
Απ' τις καστανοκόκκινες κάθετες ορθοπλαγιές του ίσως πήρε το όνομα 'Ρόζα'
Ξεκινάμε
αρχικά από αγροτικό δρόμο, δίπλα σε ρεματιά, πλαισιωμένο από ανθισμένες
πικροδάφνες και πολλές καλαμιές. Έπειτα ακολουθούμε την ένδειξη πινακίδας στ’ αριστερά
μας, που οδηγεί σε μονοπάτι πολύ καλά σηματοδοτημένο κι ευδιάκριτο. Έτσι
ξεκινάμε μια ανηφορική πορεία, στην αρχή ομαλή κι αργότερα κάθετα ανηφορική,
τόσο ώστε πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και τα χέρια πολλές φορές. Στα δύσκολα
σημεία, όταν το μονοπάτι ελίσσεται στην ορθοπλαγιά και κάτω χάσκει ο γκρεμός,
υπάρχουν προστατευτικοί ξύλινοι φράκτες, πιο πολύ για …ψυχολογική στήριξη!
Αφετηρία από τη ρεματιά με φόντο το όμορφο, αλλά τοξικό φυτό Delphinium staphisagria ή αγριοσταφιδιά, σε μεγάλες αποικίες σε όλο το φαράγγι
Πολλή ρίγανη!
Ουπς!
Μονοπάτι κάθετο σε κάποια σημεία
Σημεία
που αξίζει ν’ αναφερθούν είναι το πλάτωμα από παράλληλα στρώματα πέτρας
‘κομμένα’ και ‘συγκολλημένα’ με τέτοιο τρόπο, ώστε να σχηματίζουν ένα είδος
υπαίθριου ‘θεάτρου’, όπου συνήθως φωτογραφιζόμαστε ομαδικά! Ακόμα ένα
μυστηριώδες σπήλαιο στην δεξιά πλευρά του φαραγγιού στη μέση της ορθοπλαγιάς,
που μας προβλημάτισε το κατά πόσο είναι προσβάσιμο, όμως φαινόταν να κρέμεται
ένα σκοινί απ’ αυτό, κάτι που δηλώνει ανθρώπινη δραστηριότητα. Και βέβαια η
θέα, που ανοιγόταν μπροστά μας καθώς ανεβαίναμε στο απόκρημνο μονοπάτι , που
προκαλούσε δέος. Καθώς το φαράγγι τελειώνει ένα σκεπαστό κιόσκι μας σε σημείο,
που έχει πανοραμική θέα, μας δίνει την ευκαιρία για σύντομη ξεκούραση και
κολατσιό, πόσο μάλλον που τα δύσκολα έχουν περάσει.
Το 'θέατρο'
Το μυστηριώδες σπήλαιο
Το κιόσκι στο τέλος της ανάβασης, προσφέρεται για πικ νικ
Μαθαίνουμε
ότι στο φαράγγι εκτός απ’ τ’ άγρια πτηνά (ειδικά όρνια, ‘σκάρες’ ή ‘βιτσίλες’),
που έχουν τις φωλιές τους τριγύρω, φυτρώνουν πάνω από 120 είδη φυτών. Την
παράσταση έκλεβε πάντως η ανθισμένη ρίγανη, που μοσχομύριζε σ’ όλο το ανέβασμά
μας, καθώς και το πολύ όμορφο –αλλά άκρως τοξικό!- ανθισμένο Delphinium
staphisagria ή αγριοσταφιδιά με χνουδωτά φύλλα και εντυπωσιακά σκούρα μοβ
λουλούδια. Επίσης μας εντυπωσίασαν ιδιαίτερα τα μικροσκοπικά μακρουλά
σαλιγκαράκια Albinaria, που ήταν παντού κολλημένα στα βράχια. Ακόμα, αν και το φαράγγι
είναι ξερικό, δεν του λείπει η βλάστηση αποτελούμενη κυρίως από πρίνους,
αζίλακες, σφεντάμια και λιόπρινα.
Ανέβασμα ανάμεσα σε ανθισμένες πικροδάφνες και ρίγανη
Μονοπάτι σκεπασμένο από πρίνα και αζίλακες
σαλιγκαράκια
Albinaria
Οικισμοί Άνω και Κάτω Κεράς και Μονή Κεράς
Καρδιώτισσας
Συνεχίζουμε
ανηφορίζοντας από χωματόδρομο και μετά βγαίνουμε για λίγο στην άσφαλτο,
περνώντας από τις γραφικές ταβέρνες της
Άνω Κεράς κι έπειτα κάνουμε μια σύντομη στάση στο γνωστό Μοναστήρι της Κεράς για μια σύντομη
περιήγηση, όπου κάποιοι άναψαν ένα κεράκι, ενώ άλλοι θαύμασαν τη θέα στοφράγμα του Αποσελέμη (με την ανησυχητικά χαμηλή στάθμη του). Ο
καιρός φορτώνει όμως από δυτικά κι είναι θέμα χρόνου πότε θα μας βρέξει. Έτσι
παίρνουμε το μονοπάτι που μας οδηγεί στον πολύ όμορφα αναπαλαιωμένο οικισμό της Κάτω Κεράς. Εδώ σταματάμε λίγο στο εργαστήριο του ντόπιου ζωγράφου,
Ρουσσέτου Παναγιωτάκη. Πολύ φιλόξενος μας κερνά μια ρακή και απαντά
ευχαρίστως στις ερωτήσεις μας για το έργο του. Μια ματιά στους τοίχους της οικείας μας δείχνει την
τεχνοτροπία και τα θέματα που απασχολούν τον δημιουργό, που σαφώς εμπνέεται από
τη μινωική παράδοση, την οποία συνδέει με σύγχρονα γεγονότα και προσωπικότητες.
π
οι παραδοσιακές ταβέρνες της Άνω Κεράς
Μοναστήρι Κεράς Καρδιώτισσας
Θέα στο φράγμα του Αποσελέμη από την αυλή της Μονής. Ανησυχητικά χαμηλή η στάθμη
Πηγές με νερό πολλές στο μονοπάτι προς Κάτω Κερά κι Εμπασά δικαιολογούν το πολύ πράσινο
Όμορφες γωνιές στην Κάτω Κερά
Πλούσια η βλάστηση παντού
Ο κύριος Ρουσσέτος Παναγιωτάκης, ντόπιος ζωγράφος στο εργαστήρι του, ενώ ετοιμάζει την ρακή καλωσορίσματος
Φαράγγι Εμπασάς κι επιστροφή
Συνεχίζουμε
καθοδικά μέσα απ’ τα σοκάκια του όμορφου οικισμού περνώντας ανάμεσα από βρύσες,
όπου τρέχει το νερό, φροντισμένες αυλές με πλήθος λουλούδια ή περβόλια με
οπωροκηπευτικά κι ανάμεσά τους μουριές, κορομηλιές, αχλαδιές, μηλιές με τους
καρπούς δεμένους. Απ’ όλ’ αυτά μόνο κάποια κορόμηλα (τζάνερα ή αμπουρνέλες
στα κρητικά) μπορούμε να δοκιμάσουμε. Είναι σαφές ότι ήρθαμε σε λάθος εποχή!!!
Άνθος Μανώλιας στην Κάτω Κερά
Να και το ανθισμένο δέντρο. Εντυπωσιακό;
Πολλά οπωροφόρα! Ε όπου υπάρχει νερό!
Μπουρνέλες, το μόνο ώριμο φρούτο της εποχής
Μερακλήδικοι κήποι
Παίρνουμε
κάποτε το μονοπάτι, που μας δείχνει η
πινακίδα «Φαράγγι Εμπασάς» και μαζί μ’ αυτό διεισδύουμε σε μια όαση
πράσινου με πλατάνια και πρίνα τυλιγμένα με αναρριχητικά φυτά και βάτα, καθώς
το νερό αφθονεί εδώ και σε μερικά σημεία ξεχύνεται στο μονοπάτι. Να που
συναντάμε και κάποια μανιταράκια εδώ κι εκεί, αν και είμαστε εκτός εποχής. Η
κάθοδος γίνεται υπό σκιάν κάτω από τα ψηλά δέντρα. Σε μερικά σημεία το μονοπάτι
είναι κάπως ολισθηρό, καθώς τελεί και ως πίστα για ορεινή ποδηλασία (!!!) κι
έχει λειανθεί απ’ τους τροχούς. Είναι
μόλις δύο χιλιόμετρα κι έπειτα ‘ανοίγει’, οδηγεί σε χωματόδρομο, που με τη
σειρά του μας φέρνει πίσω στην αφετηρία μας.
Φαράγγι Εμπασάς, μια όαση πράσινου
Με τόσο νερό πως να μη βγουν μανιταράκια;
Η πεζοπορία τελειώνει σιγά-σιγά!
Κοιτάζοντας πίσω βλέπει κανείς το Μοναστήρι της Κεράς και το λόφο στο Καρφί προσιτό από το οροπέδιο Λασιθίου
Με
την ώρα βλέπουμε μια μεγάλη παρέα ορειβατών να κατεβαίνει απ’ τη Ρόζα. «Ε.Ο.Σ.
Ρεθύμνου;», ρωτάμε. Ξέραμε ότι σχεδιάζανε κι αυτοί την ίδια διαδρομή αλλά με
αντίστροφη σειρά. Ακολουθούν οι σχετικοί χαιρετισμοί, καθώς και φιλιά,
αγκαλιές, χειραψίες, αφού πολλοί από εμάς έχουμε ταξιδέψει-περπατήσει μαζί σε
πορείες εντός κι εκτός Κρήτης. Η πεζοπορία είναι εξάλλου ένα πολύ κοινωνικό
σπορ. Αποχαιρετιστήκαμε δίνοντας υποσχέσεις για πιθανές συνεργασίες στο μέλλον
κι εμείς καταλήξαμε σε παραδοσιακή ταβέρνα στις Γωνιές να σβήσουμε την πείνα,
αλλά κυρίως τη δίψα μας!
Συνολικά
περπατήσαμε 8 χιλιόμετρα με υψομετρική
διαφορά 650 μέτρα σε 4, 30 ώρες με τις στάσεις. Η καθοδήγηση της ομάδας
ήταν συλλογική, καθώς η διαδρομή ήταν γνωστή γι’ αρκετούς συνορειβάτες. Όπως
και να έχει ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον
φίλο του Συλλόγου, Μαρίνο Γκόγκολο, που μας έμαθε τη διαδρομή και παρά το
πρόβλημα στο γόνατο του, ήρθε νωρίς το πρωί να μας δώσει οδηγίες και να μας ξεπροβοδίσει. Επίσης, επειδή πάντα μας δίνει
όποιες πληροφορίες του ζητήσουμε για ζώα και φυτά που συναντούμε, όπως κι αυτήν
την φορά. Άλλη μια Κυριακάτικη απόδραση έλαβε αίσιο τέλος, καθώς αποφύγαμε και
τη βροχή, που άρχισε τελικά δυο ώρες αργότερα κι αφού επιστρέψαμε σπίτια μας.
