ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΜΑΖΑ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ

Την Κυριακή 16 Μαρτίου 2025 ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου σε συνεργασία με τον Φυσιολατρικό Ορειβατικό Σύλλογο Σητείας συμμετείχε σε συμβολική πεζοπορία γύρω απ’ το Καρύδι Σητείας ανταποκρινόμενος  στο κάλεσμα της Επιτροπής Αγώνα Σητείας ενάντια στις ΒΑΠΕ.

Ομαδική μας στο τρίτο και πιο άγριο μέρος του φαραγγιού. περίπου 40 άτομα από τους δύο συλλόγους.

Δείτε επίσης βίντεο του Αργύρη Σφενδουράκη από το fb:  

https://www.facebook.com/argiris.sfendourakis/videos/952093193750195

Το Καρύδι

Το Καρύδι είναι ορεινό χωριό της ενδοχώρας της Σητείας (υψόμετρο 600μ. 18 χλμ από Σητεία), γνωστό για τα σπήλαια του (ανάμεσά του κι ο Άνω Περιστεράς, ένα απ’ τα μεγαλύτερα ποτάμια σπήλαια στην Ελλάδα με χαρτογραφημένο μήκος 7 χλμ), ορμητήριο των απανταχού σπηλαιολόγων με έδρα το παλιό Δημοτικό Σχολείο, που πλέον αποτελεί Κέντρο Ενημέρωσης του Γεωπάρκου Σητείας -εξάλλου πολλές γεωδιαδρομές του Γεωπάρκου ξεκινούν από εδώ. Σήμερα θα είμαστε οι πρώτοι και θα παρκάρουμε τ’ αυτοκίνητά μας στην είσοδο του χωριού, κατά την επιστροφή θα γίνεται χαμός!

Στα ενδότερα της επαρχίας Σητείας βρίσκεται το Καρύδι, σχεδόν δυο ώρες μακριά από τον Άγιο Νικόλαο, πιο εύκολα προσβάσιμο από την πλευρά της Ιεράπετρας. Παρά την απομόνωσή του είναι χωριό ιδιαίτερα γνωστό στους σπηλαιολόγους, καθώς βρίσκεται κοντά στα πιο σημαντικά σπήλαια της περιοχής. Εδώ ήταν κάποτε η καρδιά του Γεωπάρκου, καθώς οι πρώτες γεωδιαδρομές ήταν γύρω απ' το χωριό.

Το όμορφο παραδοσιακό αυτό χωριό αριθμούσε τη δεκαετία του εξήντα 400 κατοίκους και 70 παιδιά στο Δημοτικό Σχολείο, 4 αγροφύλακες, 4 αστυφύλακες, ένα ιατρείο και μια μηνιαία δίκη στο δικαστήριο σύμφωνα με πληροφορίες φίλου απ' το fb. Σήμερα είναι σχεδόν εγκαταλελειμμένο. Έκλεισε και το μοναδικό του καφενείο πρόσφατα.

Το φαράγγι του Μαζά

Ξεκινάμε λοιπόν περίπου σαράντα πεζοπόροι κι από τους δυο συλλόγους κατά τις 9.30 η ώρα (ήμασταν εμείς οι αγιονικολιώτες, που αργήσαμε δυστυχώς) κατηφορίζοντας τα στενά του χωριού, ώσπου βρισκόμαστε στον πυθμένα του φαραγγιού του Μαζά. Εδώ ο αρχηγός μας σήμερα, Νίκος Τζουανάκης, κάτοικος της ευρύτερης περιοχής θα μας περιγράψει την πορεία και θα μας αφηγηθεί τον θρύλο για την ονομασία του φαραγγιού από το όνομα ενός Τούρκου Αγά, που πέθανε εδώ.

Το φαράγγι κοντά στο χωριό είναι σαν πράσινη ρεματιά με πολλά χόρτα, χαρά για τους «χορτοσυλλέκτες» της ομάδας. Ο φίλος,  Γιάννης Παλαμάς, μου δείχνει πώς να εντοπίζω, να καθαρίζω αλλά και να μαγειρεύω τις αγριαγκινάρες. Πιο κάτω περνάμε σε μια ξερική ανοιχτή ρεματιά με φρύγανα δίπλα στα οποία ξεπετάγονται μικροσκοπικά λουλουδάκια της εποχής: ίριδες, ορχιδέες, ανεμώνες, κρινάκια. 

Η χαρά του αγριο-αγγιναροσυλλέκτη η εποχή αυτή στο φαράγγι

Άσπρη λαδανιά ανθισμένη

Ίριδα

Πιθανόν μικρός μανδραγόρας που δεν τον βλέπει ο ήλιος

Ορνιθόγαλα σε βραχογλαστράκι

Ορχιδέα

Όμορφη πεταλούδα, ίσως Ιφικλείδης Ποδαλείριος

Στο τέλος του το φαράγγι στενεύει κι αγριεύει θυμίζοντας «φαρ-ουέστ» με κάθετα βράχια, καλυμμένα σε αρκετά σημεία με πουρνάρια. Παρομοίως αγριεύει και η κοίτη του, που θέλει προσοχή για το καλύτερο δυνατό πέρασμα. Οι κολύμπες με νερό στο κοκκινόχωμα σε συνδυασμό με το  σκαρφάλωμα στις γλιστερές πέτρες αυξάνουν το βαθμό δυσκολίας και κάνουν την ομάδα πιο αργή. Η πιθανότητα να είμαστε στην ώρα μας με την έναρξη των δραστηριοτήτων στο Καρύδι ολοένα κι απομακρύνεται. Ένα μικρό ατύχημα στον φίλο μας, τον Γιώργο, -ευτυχώς όχι πολύ σοβαρό, όπως αποδείχτηκε, και περαστικά του- μας κάνει ακόμα πιο προσεκτικούς!

Μεγάλη επιβράβευση ωστόσο τα ποικίλα χρώματα των πετρωμάτων προς την έξοδο, κοντά στο χωριό Αδραβάστοι, που μας θυμίζει ότι είμαστε στα όρια του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco της Σητείας.

Αξιόλογα σημεία στη διάρκεια της πεζοπορίας  οι τρεις έξοδοι του φαραγγιού: προς τα χωριά Βρυσίδι Μαγκασά, Μητάτο, Χώνος, όπου και εντυπωσιάζουν 2-3 πηγάδες συλλογής νερού, αντιπροσωπευτικές της ανατολικής Κρήτης, προς την περιοχή με το όνομα Αστοιβιδόκαμπος και μια ακόμα, που οδηγεί σε παλιές αγροτοκτηνοτροφικές εγκαταστάσεις. ‘Όπως όλα τα φαράγγια χρησιμοποιούνταν παλιότερα εν μέρει και για τη διασύνδεση των διαφόρων περιοχών μεταξύ τους.

Πολύ πράσινο στην αρχή του φαραγγιού

Διάφορες όψεις του άγριου φαραγγιού του Μαζά, που πήρε τ' όνομά του από έναν Τούρκο αγά που σκοτώθηκε κάποτε εκεί. Ξερικό εδώ με μόνα δέντρα τους ανθισμένους αχλάδουλες.

Πηγάδες συλλογής νερού στην κοίτη του ποταμού, πολύ συχνές στην ανατολική Κρήτη

. ΚΑΤΩ: πολύ όμορφα χρώματα στην έξοδο του φαραγγιού αντάξια του Γεωπάρκου Σητείας

Η πεζοπορία τελειώνει μετά από 4 σχεδόν ώρες. Περπατήσαμε 8 χλμ περίπου, γνωριστήκαμε, ανταλλάξαμε απόψεις -για τις ανεμογεννήτριες κι όχι μόνο-, γελάσαμε, ανησυχήσαμε, δώσαμε κουράγιο ο ένας στον άλλο. Ο Νίκος με την κλούβα του θα πάρει τώρα τους οδηγούς να τους ανεβάσει στο Καρύδι κι οι ίδιοι με τη σειρά τους θα γυρίσουν να παραλάβουν όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Η άνοιξη είναι πια εδώ

Κι ο Μελένιος είναι εδώ

Και το παπάκι μας είναι εδώ

Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για τις ανεμογεννήτριες

Όταν θα φτάσουμε στο Καρύδι οι ομιλίες κατά των ΒΑΠΕ έχουν ήδη τελειώσει, όπως και τα κεράσματα. Προλαβαίνουμε ωστόσο μια δυναμωτική ρακή και τις μουσικές εκδηλώσεις. Ανταλλάσσουμε εγκάρδιες χειραψίες με μέλη άλλων ορειβατικών συλλόγων που έχουν στείλει αντιπροσωπείες, υπογράφουμε τις σχετικές δηλώσεις διαμαρτυρίας, που έχουν ετοιμάσει οι διοργανωτές -ή και όχι, όπως του υπαγορεύει η συνείδησή του του καθενός- κι έπειτα όσοι έχουν τα κότσια και τη διάθεση πιάνουν στην ουρά για τον χορό, ενώ οι υπόλοιποι κατά παρεάκια παίρνουν σιγά-σιγά τον μακρύ δρόμο της επιστροφής.

Πανό από τη διαμαρτυρία ενάντια στις ΒΑΠΕ

Και εικόνα από τη συναυλία που ακολούθησε.

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Αργύρη, τη Μαρία, τη Βάσω κι όλα τα παιδιά του Φ.ΟΡ.Σ.Σ, που είναι εξάλλου πια δικοί μας άνθρωποι, για την οργάνωση της πεζοπορίας, την Επιτροπή Αγώνα κατά των ΒΑΠΕ Σητείας που μας προσκάλεσε κι ευχόμαστε «Καλή Ευόδωση στην προσπάθειά τους». Περισσότερο απ’ όλους ευχαριστούμε τον αρχηγό μας σήμερα, Νίκο Τζουανάκη, ένα απ’ τα πιο ευγενικά και συγκροτημένα παιδιά των ορειβατικών συλλόγων κι ελπίζουμε να μην τον κουράσαμε πολύ. Και στην άλλη με το καλό, παιδιά!!!

Ο αρχηγός Νίκος Τζουανάκης μάς ξεναγεί στο φαράγγι του Μαζά. Ευχαριστούμε πολύ!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Νίκος Τζουανάκης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:  Γιάννης Πάγκαλος, Μαρία Μετζογιαννάκη, Αργύρης Σφενδουράκης, Χαρά Κουκουράκη

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μ. Μετζογιαννάκη 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ: Γιάννης Πάγκαλος-Αργύρης Σφενδουράκης

Με την υποστήριξη του Wikiloc

 ΖΗΡΟΣ – ΣΚΑΛΙΑ – ΖΑΚΡΟΣ – ΦΑΡΑΓΓΙ ΝΕΚΡΩΝ 

(στη μνήμη της Στέλλας Αΐλαμάκη)

Την Κυριακή 26 Μαΐου 2024 έλαβε χώρα πεζοπορία σε όμορφα και ιστορικά μέρη της ανατολικής πλευράς του νομού μας με τη σύμπραξη του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Λασιθίου και του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου και υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco της Σητείας. Συγκεκριμένα έγινε συρραφή των τριών γεωδιαδρομών του τελευταίου -8, 9 και 10- σε μία μεγάλη διαδρομή, που οδήγησε τους 30 περίπου περιπατητές από το γραφικό ορεινό χωριό της Ζήρου στον παραλιακό οικισμό της Κ. Ζάκρου.

Ομαδική μας στις πηγές της Ζάκρου: σύμπραξη Ε.Ο.Σ.Λασιθίου, Ορειβατικού Αγίου Νικολάου, κάποιων μελών του Φ.ΟΡ.Σ.Σ και φυσικά του Γεωπάρκου Σητείας! Μπράβο σε όλους μας!!!

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 9: ΖΗΡΟΣ – ΣΚΑΛΙΑ (6 χλμ – 2 ώρες)

Ξεκινήσαμε περίπου στις 9 η ώρα από τη Ζήρο (ενετική καταγραφή Siro), ορεινό χωριό της επαρχίας Σητείας στα 590 μέτρα, όπου μας περίμενε ο Βαγγέλης Περάκης, ψυχή του Γεωπάρκου και μια ολιγομελής ομάδα από Σητεία.  Σύντομη περιήγηση στο χωριό με πρώτη μας δουλειά να επισκεφτούμε τη λιμνούλα με τα νούφαρα και τις πάπιες στην άκρη του, έναν μικρό υδροβιότοπο πολύ σημαντικό για την άνυδρη ανατολική Κρήτη, στον οποίο κάποιος φύτεψε ‘νούφαρα’, ενέργεια που άλλους τους βρίσκει πολύ αντίθετους, καθώς τα λουλούδια αυτά δεν ανήκουν στην χλωρίδα της περιοχής, ωστόσο είναι ένας λόγος που έχει ανεβάσει κατακόρυφα την επισκεψιμότητά της. Με χαρά διαπιστώσαμε ότι οι αρμόδιοι  έχουν προσθέσει πρόσφατα εδώ ένα όμορφο παρατηρητήριο για την πανίδα της περιοχής.

Η αγαπημένη μας λιμνούλα με τα νούφαρα στο χωριό της Ζήρου

Θέα της λίμνης από την πίσω μεριά, φαίνονται και οι πάπιες καθώς και το χωριό.

Ανθισμένα αρκετά νούφαρα στη λίμνη. 

Στη συνέχεια μέσα από το χωριό πήραμε το μοναδικό ανηφορικό τμήμα του Ε4 της διαδρομής μας με ανάβαση ως τα 750 μέτρα, που μας προσφέρει ωραία θέα του χωριού και του εύφορου οροπεδίου του, καθώς και των σητειακών βουνών στο βάθος. Με την απειλή της βροχής ανά διαστήματα, αλλά χωρίς αυτή να μας επηρεάζει, απολαύσαμε μια όμορφη και δροσερή διαδρομή σε αρκετά γρήγορο ρυθμό ως το μικρό οροπέδιο της Κάνεβας και τέλος τα ιστορικά Σκαλιά στα 660 μέτρα. Εδώ ο Βαγγέλης μας αφηγήθηκε την μαρτυρική θυσία των κατοίκων για την προάσπιση της ελευθερίας τους και την ερήμωση του οικισμού, ο οποίος δεν ξανακατοικήθηκε παρά περιστασιακά από μεμονωμένες οικογένειες. Έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου βρήκαμε ασφαλές κατάλυμα για το κολατσιό μας. Με χαρά είδαμε ότι στην πηγή κοντά σε αυτό τρέχει ακόμα το νερό. Επισκεφθήκαμε το μνημείο για τους ήρωες Σκαλιώτες κι έπειτα πήραμε ξανά το Ε4 με –κατηφορική- κατεύθυνση προς το κεφαλοχώρι της Ζάκρου.

Παίρνουμε το Ε4 με κατεύθυνση ανηφορική αρχικά

Άποψη του ορεινού χωριού της Σητείας, Ζήρος (Siro στην ενετική καταγραφή του 1583), έδρα του Δήμου Λεύκης. Οφείλει την μη ερήμωσή του στο εύφορο οροπέδιό του, στην γειτνίαση με την μονάδα πολεμικής αεροπορίας και στο γεγονός ότι αποτελεί πέρασμα προς τις ανατολικές ακτές και τον Ξερόκαμπο

Ιδανικός καιρός σήμερα για ορειβασία, χωρίς πολλή ζέστη, με τη βροχή να μας κυνηγάει, αλλά ...να μη μας φτάνει!

Σύντομη στάση - ανάπαυλα κάτω απ' τα κλαριά του μοναχικού δέντρου

Πολύ καλά σηματοδοτημένη από το Γεωπάρκο η διαδρομή

Χαρακτηριστικό τοπίο της διαδρομής

Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στα Σκαλιά

Και το εσωτερικό του

Το μνημείο για τους ήρωες Σκαλιώτες. Κατά την παράδοση τα Σκαλιά (οικισμός με τα σπίτια κολλητά σαν σε φρούριο) ήταν απόρθητο μέρος για τους Τούρκους κατακτητές, που έστειλαν ένοπλο σώμα κρυφά να το κατακτήσουν. Όμως η κίνηση 'καρφώθηκε' στους Σκαλιώτες, που έσφαξαν τους Τούρκους στον ύπνο τους στον Μαύρο Κάμπο. Τότε οι Τούρκοι προσεταιρίστηκαν τον ιερέα της Ζήρου, που κάλεσε στην εκκλησία τους Σκαλιώτες, δήθεν να τους μεταλάβει για την αμαρτία τους. Καθώς άφησαν τα όπλα τους αυτοί έξω, όρμησαν οι κατακτητές και τους έσφαξαν όλους και κατόπιν κατέκαψαν τα ανυπεράσπιστα πια Σκαλιά. Ο οικισμός αναφέρεται στην ενετική απογραφή του 1583 από τον Καστροφύλακα ως Scaglia με 162 κατοίκους ενώ στην τουρκική απογραφή του 1881 δεν αναφέρεται πια.

Η πηγή στα Σκαλιά

τρέχει ακόμα νερό

Το Ε4 περνάει από εδώ. Πάνω διακρίνεται ο εγκαταλελειμμένος πέτρινος οικισμός με τους τοίχους των σπιτιών να σχηματίζουν ένα τείχος.

Σκαλιά!!!

Μοναχικό δέντρο κάπου στη διαδρομή

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 8: ΣΚΑΛΙΑ  – ΖΑΚΡΟΣ (4 χλμ – 1.15’ ώρες)

Με την βροχή να πέφτει, αλλά όχι ανησυχητικά, πήραμε το παλιό μινωικό μονοπάτι –σημερινό Ε4- κατηφορίζοντας προς Ζάκρο περνώντας από το μικρό οροπέδιο του Μαύρου Κάμπου. Αγναντεύοντας τη Ζάκρο από ψηλά έως και τις ακτές της  αντιλαμβάνεσαι γιατί οι Μινωίτες επέλεξαν αυτόν τον τόπο για τα θερινά ανάκτορα του βασιλιά τους. Εκτός από τη φυσική ομορφιά, πολλά τα τρεχούμενα νερά σε έναν τόπο με τη χαμηλότερη ίσως βροχόπτωση στο νησί μας. Μεγάλο χωριό, ανθίσταται στην ερήμωση, εύφορος ο κάμπος του, δίοδος προς την τουριστική Κάτω Ζάκρο. Σημαντικές οι εργασίες αναπαλαίωσης εδώ. Μεγάλη κι η προσφορά του Γεωπάρκου. Επισκεφθήκαμε τις πηγές που αποτελούν πόλο έλξης και χώρο για πανηγύρια και περιπλανηθήκαμε στο χωριό με τους αναπαλαιωμένους χώρους του: το ρασοτριβείο, τον φούρνο κ.α. Μικρό, αλλά πολύ ιδιαίτερο είναι και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του. Έχει γίνει πολλή δουλειά εδώ: τεχνητή σπηλιά, γεωλογικά μοντέλα, διαδραστικοί χάρτες και κατασκευές, ιδανικός χώρος επίσκεψης για όλους, αλλά κυρίως για μαθητές. Αν και η ξενάγηση από τον Βαγγέλη ήταν όπως πάντα άψογη, δεν μπορέσαμε να μην θυμηθούμε με συγκίνηση ότι εδώ γνωρίσαμε πρώτη φορά τη Στέλλα την Αΐλαμάκη, που μας ξενάγησε στο χωριό της σε παλιότερη επίσκεψή μας  και στη συνέχεια έγινε φίλη και μέλος μας. Ένας εξαίρετος άνθρωπος, που δυστυχώς έφυγε νωρίς!

Στο δρόμο για Ζάκρο

Αχνοφαίνεται η Ζάκρος σιγά-σιγά

Η ομάδα πλησιάζει στο γνωστό κεφαλοχώρι

Ομαδική ξεκούραση στις πηγές της Ζάκρου

Να κι ένας μόνιμος κάτοικος των πηγών

Χώρος αναψυχής δίπλα στην πηγή

Αναπαλαιωμένος παλιός φούρνος στο χωριό.

Στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Ζάκρου

Όλη η ομάδα στο μουσείο

Η αγαπημένη φίλη, Στέλλα Αΐλαμάκη, που έφυγε νωρίς, ήταν εκείνη που μας πρωτοξενάγησε σε αυτούς εδώ τους χώρους πριν λίγα χρόνια. Ένας αξιαγάπητος άνθρωπος με λαμπερή προσωπικότητα. 

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 10: ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ (4,5 χλμ, 1.30' ώρα)

Στη συνέχεια μπήκαμε στο Φαράγγι των Νεκρών, γνωστή κι αγαπημένη διαδρομή, με τα εντυπωσιακά τοιχώματα, ψηλά στα οποία έχουν ανασκαφεί τάφοι μινωικής εποχής, και στο γεγονός αυτό οφείλει το όνομά του. Όμορφο μικρό διαμαντάκι πνιγμένο σε βλάστηση με πλατάνια, αγριελιές, αγριοφυστικιές, χαρουπιές, ελυγιές και πικροδάφνες, το οποίο όμως διασχίσαμε «απνευστί», γιατί η βροχή δυνάμωνε κατά διαστήματα. Νερό απλά ακούγαμε σε ορισμένα σημεία, αλλά νερό τρεχούμενο δεν είδαμε δυστυχώς! Στο τέλος του το φαράγγι έχει κι αναρριχητικές πίστες στα κάθετα τοιχώματα του! Στη συνέχεια φτάσαμε κατάκοποι στις όμορφες ακτές του παραθεριστικού οικισμού της Κάτω Ζάκρου, γνωστόν και για τον αρχαιολογικό του χώρο -το 4ο ανάκτορο της Κρήτης!-, όπου ξεκουραστήκαμε επιτέλους.

Φαράγγι των Νεκρών, γεωδιαδρομή 10, ιδανικό τελείωμα μιας όμορφης μέρας

Στις βραχώδεις κάθετες πλευρές του έχουν ανασκαφεί μινωικοί τάφοι, εξ ου και το όνομά του.

Εντυπωσιακά χρωματιστά τοιχώματα

Έχουμε συνδέσει την άφιξη στην Κάτω Ζάκρο με τον γνωστό 'διάδρομο' από κρεβατίνες.

Ήταν μια όμορφη, γεμάτη χρώματα και ποικίλες εικόνες πεζοπορία, που την ευχαριστήθηκαν τα μέλη των δυο συλλόγων στην πρώτη τους κοινή εξόρμηση μετά από καιρό, που ευχόμαστε όλοι να είναι αφετηρία και για άλλες συνεργασίες. Συνολικά περπατήσαμε γύρω στα 20 χιλιόμετρα σε 7 γεμάτες ώρες με τις στάσεις. Ευχαριστούμε θερμά τον αρχηγό, Βαγγέλη Περάκη του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco Σητείας, που παρά τον φόρτο εργασίας του, βρήκε χρόνο να περπατήσει μαζί μας και να μας ξεναγήσει. Πάντα ευχαριστιόμαστε την παρέα του, καθώς ξέρει πάρα πολλές πληροφορίες για όλη την επαρχία Σητείας, που έχει πια ενταχτεί στο Γεωπάρκο και κάνει πολύ καλή κι οργανωμένη δουλειά για την προστασία και την ανάδειξη του τόπου μας. Όμως δεν θα μπορούσαμε να μην αφιερώσουμε αυτή την εξόρμηση στην μνήμη της Στέλλας Αΐλαμάκη, αφού κάθε φορά που θα επισκεπτόμαστε τα μέρη της δεν γίνεται να μην τη θυμόμαστε!

Ευχαριστούμε πολύ τον αρχηγό μας, Βαγγέλη Περάκη για την ξενάγηση και τις χρήσιμες πληροφορίες, που μοιράστηκε μαζί μας.

και το παπάκι μας βρέθηκε στον φυσικό του χώρο στη λιμνούλα της Ζήρου, παρέα -για πρώτη φορά- με άλλες πάπιες!!!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Βαγγέλης Περάκης 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος - Μαρία Μετζογιαννάκη

 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΕΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ

Powered by Wikiloc