ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Sunday 28 May 2023

ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΦΕΝΤΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΗΣ

Την τελευταία Κυριακή του Μάη (28/5^ου 2023) ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου προγραμμάτισε μια εαρινή ανάβαση στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Δίκτης, τον Αφέντη Χριστό στα 2.141 μέτρα. Μαζευτήκαμε καμιά 10ριά επίδοξοι ορειβάτες και παρά τις δυσοίωνες καιρικές προβλέψεις οδηγήσαμε ως την Κάτω Σύμη και συνεχίσαμε όσο πιο ψηλά επιτρέπει ο χωματόδρομος, με τ’ αυτοκίνητα να αγκομαχούν και να ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς οι επιβαίνοντες, γεγονός που προκαλεί θυμηδία στην ομάδα.

Λίγοι αλλά καλοί στο εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού

'Αλλο ένα βίντεο θα βρείτε εδώ:
https://www.facebook.com/panos.evdemon/videos/978967266438127
Η ΑΝΑΒΑΣΗ

Ξεκινάμε την πορεία τελικά λίγο πιο ψηλά απ’ το Ιερό του Ερμή και της Αφροδίτης στις 9.15’. «Το δελτίο καιρού λέει καταιγίδες στη μία»! «Ίσα που προλαβαίνουμε. Αντέστε!». Η μέρα ωστόσο είναι καλοκαιρινή κι ο ουρανός ανέφελος. Η θέα στο νότιο κρητικό πέλαγος και την ακτογραμμή του φανταστική κι όσο ανεβαίνουμε ομορφότερη. Τα πρώτα χιλιόμετρα είναι απολαυστικά, καθώς κινούμαστε σε αγροτικό δρόμο ανάμεσα σε πεύκα και πρίνα και τιτιβίζουμε κι εμείς, όπως τα πουλιά γύρω μας, πειράζοντας ο ένας τον άλλο, για να ξορκίσουμε τον φόβο της ανηφόρας.

Όλ’ αυτά ως τη στάνη του Μαστραντωνάκη, απ’ όπου ξεκινά ο πόρος του Ομαλού. Ζορίζει στην αρχή η ανηφοριά, αλλά έπειτα το σώμα συνηθίζει. Γρήγορα αλλάζει και το τοπίο. Τα πεύκα μας εγκαταλείπουν και λίγα πρίνα σε διάφορα σχήματα, αποτέλεσμα της ‘χορτοκοπτικής’ των κατσικιών και του αέρα ξεπετάγονται εδώ κι εκεί στο πετροκοπιό. Τα σημεία ενδιαφέροντος λίγα. Πρώτα η πηγή του Τσούνη, μια φλέγα νερού, που ξεπετάγεται απ’ τις αστοιβίδες κι ίσα που βρέχει το χώμα τριγύρω της. Ένα πολύβουο μελίσσι εντόμων ζουζουνίζει στα νερά της. Κακαρίσματα και χαμοπεταρίσματα από πέρδικες ακούγονται πιο ψηλά. «Να κι ένας λαγός! Τον είδατε;»! Τι φταίνε κι αυτά τα καημένα τα ζωντανά, που τρομάζουν ασυνήθιστα στην παρουσία μας! Μόνο τα κατσίκια δε χαμπαριάζουν, ένα κοίταγμα από περιέργεια και συνεχίζουν το μασούλημα!

Επίπονη η ανάβαση στο πετροκοπιό με μονοπάτι, που πότε χάνεται πότε φαίνεται

Τα πεύκα σταματάνε όσο ανεβαίνουμε κι επικρατούν τα πρίνα, ώσπου να σταματήσουν κι αυτά!

Τίποτα δε μας πτοεί!

Πηγή του Τσούνη

Η θέα όσο ανεβαίνουμε φανταστική

Λίγο πιο ψηλά ξετυλίγεται μπροστά μας το ανοιξιάτικο οροπέδιο του Ομαλού. Διακρίνεται το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος και οι κολύμπες απ’ το λιώσιμο του χιονιού. Τώρα θα είναι στα καλύτερα του: θα έχει στρωμένα τα λουλουδάκια του (romulea κι ornithogallum) στο πράσινο χαλί! Εδώ πάντως η πέτρα καλά κρατεί. Τα λουλουδάκια, που τολμούν να ξεμυτίσουν, είναι ελάχιστα και μικροσκοπικά. Τα ραδίκια είναι αξιόλογα, πλην ποιος έχει κουράγιο τώρα να σκύβει!

Ζουμάροντας στο Οροπέδιο Ομαλού

Στην πραγματικότητα έτσι το βλέπουμε, γιατί το προσπερνάμε

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

Μετά από δύο περίπου ώρες βρίσκουμε ευκρινές μονοπάτι που ελίσσεται ανάμεσα στην κορυφογραμμή κι έπειτα κατηφορίζει και μας οδηγεί δίπλα στον εντυπωσιακό γκρεμό με το ευφάνταστο όνομα «Τση γρας το πήδημα». Μαζεύουμε τις δυνάμεις μας για τον τελευταίο ανήφορο. Όσοι είναι μπροστά δίνουν κουράγιο στους επόμενους: «Να το! Φαίνεται το εκκλησάκι!».

Τση Γρας το πήδημα

Να το το εκκλησάκι!

Προσωπικά πρώτη φορά βλέπω το μικρό εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Κυρίου μοναχικό και σιωπηλό. Τη μέρα ή αποβραδίς της γιορτής του στις 6 Αυγούστου, που ερχόμαστε συνήθως, είναι περιτριγυρισμένο από κόσμο και στολισμένο με σημαίες. Ψαλμωδίες και βαβούρα από τα παρεάκια των προσκυνητών επικρατούν. Πρώτη φορά επίσης έχω την ευκαιρία να μπω μέσα: Τέμπλο δεν έχει ούτε στολίδια παρά μόνο τα βασικά. Ένα μικρό σεμεδάκι πάνω στο κόνισμα, κιτρινισμένο απ’ τον καιρό –ένα παλιό τάμα;- κεντρίζει το ενδιαφέρον μου! Ανάβουμε 2-3 λυγισμένα κεράκια κι ένα καρβουνάκι στο θυμιατό. Αποπνέει ευλαβικότητα η μινιμαλιστική αυτή κατασκευή, που με το ζόρι να χωρά 5-6 άτομα μαζί με τον ιερέα. Το χωμάτινο πάτωμα της είναι υγρό, «μπαίνει νερό απ’ το παράθυρο»: ένα μικροσκοπικό άνοιγμα, χωρίς τζάμι ή πατζούρι, που βάζει μέσα λίγες αχτίδες φωτός. Το μονόχωρο αυτό εκκλησάκι φέρεται να κτίστηκε στα τέλη του 19^ου αιώνα από τη μάνα του καπετάν Κρασαναδάμη σαν τάμα για τη σωτηρία απ’ τους Τούρκους. Όσο για το βουνό ο θρύλος λέει ότι κάποτε ανέβηκε εδώ ένας αγάς με την οικογένειά και τη φοράδα του, αλλά ξαφνικά ξέσπασε φοβερή καταιγίδα, που πέταξε την φοράδα στο ομώνυμο σήμερα βουνό (Ψαρή Φοράδα ή Μαδάρα=γυμνή κορφή), το παιδί του στην κορφή ‘Κοπέλι’, την Κυρά του παραπέρα, και ούτω καθεξής. Έτσι εξηγούνται όλα τα τοπωνύμια της γύρω περιοχής. Μόνο για «Τση γρας το πήδημα» θα μείνω με την απορία ……

Εδώ λοιπόν κι εμείς απλωνόμαστε στα γύρω βράχια κι απολαμβάνουμε τα φρούτα και τα λαχανικά, που μας καθαρίζει όπως πάντα ο Νίκος, τη ρακή, που σταθερά κρατά μαζί του ο Ray και τα αποξηραμένα ροδάκινα απ’ τα Γιάννενα –σλουρπ!-, που έφερε απ’ την τελευταία εκδρομή της η Σοφία στη θαλπωρή του ήλιου! Ούτε το καλοκαίρι δεν έχει τέτοιο καιρό! Χαζολογάμε και πειραζόμαστε, αφού τα δύσκολα πέρασαν, ώσπου ο Παναγιώτης δίνει το σήμα της αναχώρησης: η ομίχλη πυκνώνει απ’ τα δυτικά, καλύτερα να κατεβούμε υψομετρικά.

Εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού, αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση

Καθώς λείπει το τέμπλο βλέπει κανείς το 'εσωτερικό' άβατο του ιερού και το παράθυρο-τρύπα!

Λιτός ο διάκοσμος

Ομίχλη όταν ανεβαίναμε, αλλά διαλύθηκε σύντομα

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΣΥΜΗ

Οι φόβοι αποδεικνύονται αβάσιμοι. Κατά την επιστροφή μας η ομίχλη έρχεται και φεύγει. Όσο κατεβαίνουμε η καλοκαιρία γενικεύεται κι όταν φτάνουμε πίσω στην Κάτω Σύμη, ξεδιψάμε ομαδικά στη βρύση με το κρύο νερό κι όπως απαιτεί η περίσταση σταματάμε για μια μπίρα και παραδοσιακό φαγητό στις γραφικές ταβέρνες του οικισμού, μέσα στο πράσινο και στα κελαρυστά νερά τους. Προσωπικά πρόλαβα και καπάρωσα την τελευταία μερίδα ντόπια φρέσκα συμιανά φασολάκια και την περιφρούρησα από τους συνοδοιπόρους μου με άγριες διαθέσεις. Σαν δε ντρέπομαι!!!

Οι 'κουλούρες' κατασκευές από πέτρα, που βοηθάνε τους προσκυνητές να λουφάζουν, για να προστετεύονται απ' τον αέρα δε μας χρειάστηκαν καθόλου. Στο βάθος οι Μαδάρες.

Λίγη ομίχλη στην κατηφόρα

Ψηλά μόνη βλάστηση οι ανθισμένες αστοιβίδες

Στο πρώτο δέντρο ξεκούραση

Ομίχλη έρχεται και φεύγει

Πλησιάζουμε στ' αυτοκίνητα και δεν κρύβουμε τη χαρά μας

Η βρύση της Κάτω Σύμης με το τρεχούμενο κρύο νερό της

Κάτω Σύμη

Το καταπράσινο αυτό χωριό 'πνίγεται' στις καρυδιές και τα πλατάνια. Περίφημα είναι και τα φρέσκα συμιανά φασολάκια του

Απ’ ότι καταλάβατε για μια ακόμα φορά έληξε με τον καλύτερο τρόπο μια όμορφη, αλλά και δύσκολη πεζοπορία. Ευχαριστούμε θερμά την ακούραστη αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου και της ευχόμαστε καλά να περάσει στο καλοκαιρινό σεργιάνι της στα βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας! Συνολικά περπατήσαμε γύρω στα 11 χλμ με υψομετρική διαφορά λίγο πιο κάτω απ’ τα 1.000 μέτρα σε περίπου 6,5 ώρες με τις στάσεις!