Μια μικρή, αλλά κεφάτη,
παρέα 15 ατόμων μαζεύτηκε την Κυριακή 4/9/22 στην είσοδο του χωριού
Τάπες, στα
Οι Τάπες, δυτικά του κάμπου των Λακωνίων, έχει συνεχή παρουσία από τα μινωικά χρόνια με κύρια ασχολία των λιγοστών κατοίκων της την κτηνοτροφία, όπως σύντομα θα διαπιστώσουμε και οι ιδιοι. Στις 8.30 το πρωί ξεκινάει η πεζοπορία μας. Η μέρα εξαιρετικά ζεστή για Σεπτέμβρη: άπνοια, υγρασία κι ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό. Διασχίζουμε το χωριό με δρομάκι ανηφορικό, όπου μας καλημερίζουν μια ηλικιωμένη κάτοικος με τα δυο τραγιά της. Παραμερίζουμε να μαζευτεί κι ο πιο μικρός πίσω στο στάβλο, επειδή τον τρομάξαμε και συνεχίζουμε την ανηφόρα.
Περπατάμε σε χωματόδρομο στους
νότιους πρόποδες της Τσίβης, που υψώνεται από πάνω μας, διασχίζοντας ένα
άγριο κρητικό τοπίο με αχλάδουλες, λιοπρίνια και κατσοπρίνια. Έρημες
αναβαθμίδες δείχνουν ότι κάποτε η γη εδώ καλλιεργούνταν. Τώρα όμως είναι
έρμαιο των κατσικιών. Βράχοι πεσμένοι στο δρόμο δείχνουν την επέλαση των
συμπαθητικών τετράποδων. Μια τεχνητή λακκούβα, απ’ αυτές που ανοίγουν
εδώ οι βοσκοί, για τη συλλογή του νερού της βροχής, προκειμένου να ποτίζουν τα
ζώα τους, μας παρακινεί να ρίξουμε πετρούλες, για να ακούσουμε το ‘σπλάτς’ και
να δούμε τους ομόκεντρους κύκλους. Βγάζουμε το παιδί από μέσα μας! Πιο πάνω θα
δούμε κι άλλες τέτοιες λακκούβες.
Παίρνουμε παλιό
ανηφορικό μονοπάτι, στο τέλος του οποίου θα συναντήσουμε αγρότες, που
μαζεύουν αμύγδαλα. Πολλά φέτος, φορτωμένα τα δέντρα, όπως κι όλα τα υπόλοιπα.
Πολλές καραπιδιές υπάρχουν εδώ: τα καράπιδα ήταν πολύ αγαπητά παλιά,
γιατί είναι πολύ γλυκά αχλάδια, όμως όταν είναι ώριμα μαυρίζει η σάρκα τους
–έτσι δικαιολογείται και το όνομά τους. Για την ώρα είναι ακόμα κάπως στυφά,
αλλά τρώγονται και τα τιμάμε δεόντως. Με τέτοια ζεστή μέρα το σάκχαρό τους
βοηθά το σώμα να αναντρανίσει. Επίσης πολλοί είναι οι αχλάδουλες
(αγριαχλαδιές ή αλλιώς γκορτσιές, pyrus spinosa).
Είναι κανονικά δέντρα εδώ, φορτωμένα με τα μικρά στρογγυλά και στυφά τους
φρουτάκια, που παλιά τα έτρωγαν κι ας μούδιαζε το στόμα. Συζητάμε πως τα δέντρα
αυτά συνήθιζαν να τα κεντρίζουν (μπολιάζουν) και να τα μετατρέπουν σε ήμερες
αχλαδιές. Που και που συναντάμε και κανένα κρητικό σφένδαμο (acer
sempervirens). Τα φυλλαράκια του έχουν αρχίσει ήδη να
κοκκινίζουν. Σε λίγο καιρό θ’ αρχίσουν να πέφτουν.. Έρχεται φθινόπωρο.
Η ντίβα όμως της περιοχής
ονομάζεται κυπαρίσσι. Και να που διεισδύουμε σιγά-σιγά στο περίφημο κυπαρισσόδασος.
Τα δέντρα του είναι ψηλά με το χαρακτηριστικό σκούρο πράσινο χρώμα τους
(κυπαρισσί) και τα κλαδιά τους απλωμένα, θηλυκά, γιατί τ’ αρσενικά είναι τα
γνωστά ίσια με τη μυτερή κορυφή, που βλέπουμε δίπλα σε εκκλησίες, αφού
συμβολίζουν το πένθος. Στη γνωστή ιστοσελίδα cretan beaches
διαβάζουμε ότι παλιότερα μεγάλο μέρος της Κρήτης καλύπτονταν από κυπαρίσσια, το
ξύλο των οποίων χρησιμοποιούνταν ευρέως στο εμπόριο από τα μινωικά χρόνια. Όμως
με την υπερυλοτόμηση ο αριθμός τους μειώθηκε πάρα πολύ, έτσι ώστε το δάσος αυτό
να είναι το μοναδικό στην ανατολική Κρήτη, ενώ κάποιες εκτάσεις υπάρχουν επίσης
στα Λευκά Όρη. Ίσως θα έπρεπε το σπάνιο αυτό δάσος να τεθεί σε κάποια προστασία
ειδικά από τα κοπάδια, που κατοικοεδρεύουν στην περιοχή. Πάντως είδαμε πολλά
μικρά δεντράκια, κάτι παρήγορο. Στα ξέφωτα εδώ κι εκεί συναντήσαμε ακόμα πολλές
ασκελοτούρες με τα εντυπωσιακά άνθη τους. Όταν ανθίζουν τόσο νωρίς,
έρχεται βαρύς χειμώνας, λένε.
Σεργιανίζουμε με δρομάκια
στο δάσος ή με ελεύθερη ανάβαση ψάχνοντας του ‘Εγγλέζου την κουφάλα’,
μια σπηλιά με μικρό άνοιγμα, όπου σύμφωνα με την παράδοση, κρυβόταν άγγλοι
πράκτορες με ένα ασύρματο επικοινωνίας με τα συμμαχικά στρατεύματα στην Αφρική,
μάταια όμως, είναι καλά κρυμμένη, όπως επιβάλλεται κιόλας! Καθόλου δε μας
χαλάει, γιατί το δάσος είναι υπέροχο κι η ευωδιά του μας ξετρελαίνει.
Ανοίγουμε τα σακίδια, βγάζουμε τα καλούδια, που κουβαλάμε, βάζει κι ο Ray –ο
δικός μας ο Εγγλέζος- τη ρακή. Μετά την ανηφόρα λίγο κολατσιό επιβάλλεται.
Κατόπιν συνεχίζουμε την
πορεία μας στο δάσος θαυμάζοντας τα περίπλοκα σχήματα που φτιάχνουν τα
κλαδιά και οι ρίζες των δέντρων, ανακαλύπτοντας εδώ κι εκεί ίχνη
ανθρώπινων κατασκευών αλλού πηγάδες, αλλού μαντριά, αλλού τμήματα
πλακόστρωτου μονοπατιού. Άλλα απ’ αυτά παραπέμπουν στο απώτερο παρελθόν, ενώ
κάποια άλλα φαίνονται πρόσφατα και πρόχειρα, με σίδερα, πλαστικό και λαμαρίνες.
Όταν βγαίνουμε απ’ το δάσος, έχει πια μεσημεριάσει κι ο ήλιος χτυπά αδυσώπητος.
Έχουμε όμως απρόσκοπτη θέα στον κόλπο του Μεραμπέλλου κι ιδιαίτερα στην πόλη
του Αγίου Νικολάου με τα δυο νησάκια των Αγίων Πάντων απέναντί της. Μια
σύντομη στάση στην πηγή της Αχλάδας κάτω απ’ τα εντυπωσιακά βράχια της
και τον μνημειακό πρίνο. Εδώ έχει μια γούρνα, για να πίνουνε τα ζώα. Ενοχλημένο
απ’ την παρουσία μας, ένα εντυπωσιακό μεγαλόσωμο όρνιο, απογειώνεται
ξαφνικά και μας τρομάζει, ζυγίζεται λίγο πάνω απ’ τα κεφάλια μας και πετάει
μακριά. Κατηφορίζουμε στη συνέχεια στον αγροτικό δρόμο περνώντας από πρόχειρες
κατασκευές σύγχρονων μαντριών, ώσπου φτάνουμε στην αφετηρία μας.
Συνολικά περπατήσαμε
