Πεζοπορία ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ - ΘΡΥΠΤΗ - ΠΑΠΟΥΡΑ

Την τελευταία Κυριακή του φετινού καλοκαιριού ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου διοργάνωσε πεζοπορία στο οροπέδιο της Θρυπτής. Την Κυριακή 29 Αυγούστου 2021, διασχίσαμε ένα από τα πιο όμορφα οροπέδια του νησιού μας και απολαύσαμε την πανοραμική θέα από το στενότερο σημείο της Κρήτης, αντικρίζοντας ταυτόχρονα Λυβικό και Κρητικό πέλαγος.

Το οροπέδιο της Θρυπτής ή όπως λένε οι ντόπιοι ‘στ’ αόρη’ βρίσκεται φωλιασμένο στην Λασιθιώτικη οροσειρά σε υψόμετρο 850μ. Χάρη στην άγρια, μοναδική ομορφιά του τόπου οι πεζοπορικές διαδρομές της περιοχής έχουν ενταχθεί στο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4. Ο οικισμός αποτελείται από πολλές αγροικίες (μαγατζέδες), σκορπισμένες ανάμεσα σε αμπέλια και περιβόλια με οπωροφόρα δέντρα, οι οποίες συνδέονται με ένα δίκτυο από διασταυρούμενους δρόμους. Ωστόσο, αυτό που κάνει την Θρυπτή να ξεχωρίζει είναι το μοναδικό πευκοδάσος, που φτάνει μέχρι τα βουνά του Μακρυγιαλού. Αν και μεγάλο μέρος του δάσους κάηκε από μεγάλη πυρκαγιά το 1987, σήμερα έχει σχεδόν αποκατασταθεί. Η ψηλότερη κορυφή βρίσκεται στον Αφέντη Σταυρωμένο, ενώ στην περιοχή υπάρχουν τα γνωστά φαράγγια του Χα, Χαυγά και Μέσονα και τα πανέμορφα πευκόφυτα φαράγγια του Μυλωνά και των Κόκκινων Πεταλούδων.

Νωρίς το πρωί της Κυριακής ανηφορίσαμε προς την Θρυπτή, απολαμβάνοντας ανάμεσα από πανύψηλα πεύκα την καταπληκτική θέα προς την Παχειά ΄Αμμο και το μικροσκοπικό νησάκι της Κόνιδας. Η πεζοπορία μας ξεκίνησε μερικά χιλιόμετρα Ν.Δ του ομώνυμου οικισμού, από την στροφή προς την Αγία ΄Αννα, στο σημείο όπου υπάρχει πέτρινη, σκαλιστή επιγραφή.

Το βυζαντινό εκκλησάκι της Αγίας Αννας, κτίστηκε στα τέλη του 14ου αιώνα, μέσα σε ένα πανέμορφο πευκόφυτο τοπίο, σε υψόμετρο 546 μ. Ο προαύλιος χώρος και το εξωτερικό του ναού έχουν ανακαινισθεί, στο εσωτερικό όμως διασώζονται παλιές τοιχογραφίες, με χαράγματα Ενετών περιηγητών. Σύμφωνα με την παράδοση πάνω από την είσοδο παλαιότερα υπήρχε ξύλινο δοκάρι από ξύλο συκιάς που έγραφε «είμαι σκιά, μ' αξίζω σκιάς». Μέσα στο δοκάρι αυτό υπήρχε κρύπτη όπου οι Χριστιανοί έκρυβαν χρυσά νομίσματα και τιμαλφή για να μην πέσουν στα χέρια των πειρατών.

ΦΑΡΑΓΓΙ ΧΑ

Μετά από σύντομη στάση, κάτω από τα σκιερά πεύκα που πλαισιώνουν τον προαύλιο χώρο, αφήνουμε πίσω το μικρό εκκλησάκι και συνεχίζουμε Β.Δ. ακολουθώντας το πεζοπορικό μονοπάτι Ε4 μέχρι τον οικισμό της Θρυπτής στα 855 μ. Πεζοπορούμε κάτω από φουντωτά πεύκα, σε ένα από τα λίγα πευκοδάση που έχουν απομείνει στην περιοχή μας. Πολύχρονα θεόρατα δέντρα, που γίνονται ακόμη πιο ξεχωριστά καθώς είναι στολισμένα με ένα σπάνιο είδος γκυ (ένα παρασιτικό φυτό που φυτρώνει πάνω στα κλαδιά τους). Ακολουθούμε ένα στενό βραχώδες μονοπάτι στρωμένο με ένα παχύ χαλί από πευκοβελόνες, που ελίσσεται φιδογυριστά ανάμεσα από τα πυκνοφυτρωμένα πεύκα και οδηγεί στον οικισμό.

ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΘΡΥΠΤΗΣ

Το ‘χωριό’ είναι χτισμένο πάνω σε μικρούς λόφους γύρω από την καρπερή πεδιάδα, με τα μικρά σπιτάκια σκορπισμένα σε πεζούλες φυτεμένες με αμπέλια. Είναι χωρισμένο σε γειτονιές: Πρόβαρμα, Λάκος, Ψαρή, Παπούρα και στα ανατολικά Δακαλεύρι και Τσαμάντι. Η περιοχή φημίζεται για τα αμπέλια της, αλλά και για τις αχλαδιές, μηλιές, καρυδιές, κυδωνιές με τους νόστιμους καρπούς τους.

Μετά από σύντομη στάση για να δροσιστούμε στην βρύση, διασχίζουμε τον οικισμό περπατώντας από τα στενά σοκάκια, δίπλα σε αγροικίες με αυλές σκεπασμένες από κρεβατίνες φορτωμένες τεράστια σταφίλια και οπωροφόρα δέντρα γεμάτα ζουμερά φρούτα. Εικόνες αφθονίας που δικαιώνουν τη φήμη της Θρυπτής σαν 'γη της Επαγγελίας'.

Κατηφορίζουμε από τα σκαλιά και στη συνέχεια ανηφορίζουμε μέχρι το χωματόδρομο, ακολουθώντας προς βορά το μονοπάτι Ε4 που καταλήγει χαμηλά στο Καβούσι. Σύντομα αλλάζουμε κατεύθυνση και συνεχίζουμε δυτικά προς την κορυφή ‘δυτική Παπούρα’. Ξεχωριστά εντυπωσιακές οι ‘πεζούλες’, οι αναβαθμίδες στις κατηφορικές βουνοπλαγιές που με γερούς πετρόκτιστους ‘τράφους’ συγκρατούν το πολύτιμο χώμα, χαρακτηριστικό δείγμα του μόχθου των ξωμάχων αλλοτινών καιρών.

Μετά από ήπια ανηφορική πορεία, φτάνουμε στο δυτικότερο σημείο του βουνού όπου βρίσκεται το δασικό παρατηρητήριο (ανεξήγητα κατεστραμμένο από άγνωστους βάνδαλους), κτισμένο σε ένα φυσικό μπαλκόνι με καταπληκτική θέα. Είναι το τέλειο θεωρείο για να καμαρώσεις την Κρήτη να λούζεται στις δυο της θάλασσες. Ακριβώς από κάτω κάθετα σχεδόν εννιακόσια μέτρα βλέπουμε την περιοχή του ‘αναδασμού’ της Παχειάς Άμμου με το Μοναστηράκι και την Βασιλική και τα νησάκια Κόνιδα και Ψείρα, ενώ αριστερά μας απλώνεται το στενότερο τμήμα της Κρήτης ο ‘ισθμός της Ιεράπετρας’. Ο ισθμός της Κρήτης έχει πλάτος 12χλμ και διαχωρίζει το Κρητικό από το Λιβυκό πέλαγος. Στο στενότερο σημείο του βρίσκονται βόρεια η Παχειά ΄Αμμος στον κόλπο του Μεραμπέλλου και νότια η πόλη της Ιεράπετρας στον ομώνυμο κόλπο. Το μεγαλύτερο πλάτος του νησιού είναι 60 χλμ και βρίσκεται στην περιφερειακή ενότητα Ηρακλείου.

Από ψηλά αντικρίζουμε σε πρώτο πλάνο τον κάμπο χωρισμένο σε ακανόνιστα σχήματα από τα καλλιεργημένα χωράφια, το σκοτεινό όγκο της Δίκτης στο βάθος που κάνει πιο έντονο το λαμπερό γαλάζιο του ουρανού, ενώ οι πόλεις και τα χωριά διακρίνονται κάτασπρα σαν ζωγραφιά. Ανάμεσα από αστραφτερά θερμοκήπια ξεχωρίζει και η νοτιότερη πόλη της Ευρώπης, η Ιεράπετρα. Ο σκουρογάλανος κόλπος του Μεραμπέλου, αλλά και όλα τα γνώριμα μας μέρη αποκτούν -λόγω της απόστασης- άλλη πρωτόγνωρη διάσταση. Εγκαταλείπουμε το ‘μπαλκόνι’, παίρνοντας μαζί μας πολλές φωτογραφίες, που όμως καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν μόνο μικρά αποσπασματικά κομμάτια της ομορφιάς που αντικρίσαμε.

Συνεχίζουμε πάνω στη βραχώδη κορυφή μέχρι το ψηλότερο σημείο, όπου υπάρχει το γνωστό τσιμεντένιο κολωνάκι της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού, που καταγράφει το υψόμετρο. Μετά από μια ακόμη φωτογραφία στην κορυφή, κατηφορίζουμε από διαφορετική διαδρομή προς την αφετηρία, περνάμε περιφερειακά από τον οικισμό και από διαφορετικό μονοπάτι διασχίζουμε και πάλι το πευκοδάσος. Μετά από 6 ώρες και έχοντας διανύσει 15,5 χλμ περίπου, με υψομετρική διαφορά 565μ καταλήγουμε στην αφετηρία.

ΑΡΧΗΓΟΣ:  Παναγιώτης Ευδαίμων,

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων,  Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ:  Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ: Γιώργος Μιχαηλίδης

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

 

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ Αυγούστου στην ΟΞΑ, Ελούντας

Την αυγουστιάτικη πανσέληνο, απόλαυσαν από την κορυφή της Οξάς στην περιοχή της Ελούντας, φίλοι και μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Το απόγευμα της Δευτέρας 23 Αυγούστου, ανηφορίσαμε προς την ψηλότερη κορυφή του ορεινού όγκου που δεσπόζει πάνω από τον κόλπο του Μεραμπέλου και θαυμάσαμε την μαγευτική θέα στο φως του ολόγιομου φεγγαριού του Αυγούστου.

Η πανσέληνος του Αυγούστου θεωρείται η λαμπρότερη και μεγαλύτερη του έτους και ξεχωρίζει από το έντονα πορφυρό χρώμα της. Ιδιαίτερα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά, που όμως οφείλονται σε οπτική απάτη, καθώς το τόξο που διαγράφει η σελήνη είναι μικρότερο και πιο κοντά στον ορίζοντα, οπότε φαίνεται πιο μεγάλη, ενώ όταν μεσουρανεί, το φως της φθάνει σε εμάς διατρέχοντας μεγαλύτερο πάχος ατμόσφαιρας με αποτέλεσμα να απορροφάται το κυανό χρώμα και να φθάνει στα μάτια μας πιο έντονο το κόκκινο.

Και μπορεί η τελευταία καλοκαιρινή πανσέληνος να χρωστά την ξεχωριστή ομορφιά της σε μια οπτική πλάνη, όμως το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου παραμένει χιλιοτραγουδισμένο, μαγευτικό, ερωτικό. Καθώς ο σεληνιακός κύκλος ασκεί μεγάλη επίδραση στον πλανήτη μας, οι άνθρωποι έπλεξαν πάμπολλες μυθοπλασίες γύρω από τις φάσεις του φεγγαριού και κυρίως της πανσέληνου. Από τα αρχαία χρόνια και σε όλους τους πολιτισμούς ο δορυφόρος της Γης λατρεύτηκε σαν θεότητα. Η Σελήνη, η θεά του φεγγαριού, στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ήταν αδερφή του ’Ηλιου, ο οποίος τη φωτίζει αιώνια και η ονομασία της ετυμολογείται από το ‘σέλας’ και σημαίνει φωτεινή - λαμπερή.

Μια μέρα μετά την πλήρη πανσέληνο, ξεκινήσαμε από τον ΄Αγιο Νικόλαο και αφού διασχίσαμε τους οικισμούς Πίσσιδες και Κατσίκια,  περάσαμε από τις εγκαταστάσεις του Χ.Υ.Τ.Α και συνεχίσαμε μέχρι τον ερειπωμένο οικισμό του Δράκου. Μετά από πεζοπορία μισής περίπου ώρας φτάσαμε στην βάση του βουνού, στην τοποθεσία ‘Καλός Λάκκος’, στην περιοχή των Λενικών, με στόχο να ανηφορίσουμε ψηλότερα για να απολαύσουμε το υπερθέαμα του Μεραμπελιώτικου κόλπου υπό το σεληνόφως. Ακολουθούμε το πετρώδες, ελικοειδές μονοπάτι, που μας οδηγεί σε μια περιοχή με προνομιακή θέση, καθώς εποπτεύει την ακτογραμμή σε πολύ μεγάλο μήκος, πλεονέκτημα που εξηγεί την κατοίκηση της από την αρχαιότητα μέχρι την σύγχρονη εποχή.

Από τα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα ξεχωρίζει το αρχαίο Αφροδίσιο ιερό, που βρίσκεται στη συνοριακή περιοχή των αρχαίων πόλεων-κρατών Λατούς και Ολούντος. Το ιερό χρονολογείται στον 10ο π.Χ. αιώνα, ενώ στην ίδια θέση ιδρύθηκε τον 2ο π.Χ. αιώνα μεγάλος δίκλιτος ναός αφιερωμένος στον Άρη και στην Αφροδίτη. Ακόμη σε μια μαγευτική τοποθεσία με απεριόριστη θέα, ήταν κτισμένη μια καλά οχυρωμένη πολιτεία που ταυτίζεται με την Αρχαία Νάξο και πιθανά ήταν η ακρόπολη της Ολούντος. Διακρίνεται ακόμη το οχυρωματικό τείχος και μερικές από τις πολλές δεξαμενές της πόλης (θεωρείται ότι ήταν περισσότερες από 100!), ενώ έχουν εντοπιστεί σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα. Τα σημάδια κατοίκησης της περιοχής φτάνουν μέχρι και τις πρόσφατες δεκαετίες, με κυριότερο τον ερειπωμένο οικισμό ‘Ραΐνηδες’, με σπίτια κτισμένα ‘ξερολιθιά’, με περίτεχνες καμάρες και ‘παραστιές’, αλώνια και δεξαμενές νερού ενετικού τύπου.

Μετά από ανάβαση μισής ώρας φτάνουμε στο γραφικό ξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής και απολαμβάνουμε την ανεμπόδιστη θέα προς την πόλη του Αγίου Νικολάου. Μετά από σύντομη στάση, συνεχίζουμε δυτικά, κάτω από τις κορυφές ‘Σελλιά’ και ‘Κεφάλα’ και καταλήγουμε στην άκρη της Οξάς. Ο ήλιος έχει ήδη πάρει το δρόμο για την δύση και τα χρυσοπόρφυρα χρώματα του δειλινού απλώνονται στην πλάση. Η θέα από ψηλά κυριολεκτικά κόβει την ανάσα: τα σκουρογάλανα νερά του κόλπου αποκτούν ρόδινες αποχρώσεις από τον ήλιο που πορεύεται προς την δύση, η σκουρόχρωμη χερσόνησος της Κολοκύθας με το αλλόκοτο σχήμα της μοιάζει να πλέει στα γαλήνια νερά, το ξακουστό νησάκι της Σπιναλόγκα φαντάζει μικροσκοπικό πλάι της, ενώ τα φώτα στο κοσμοπολίτικο θέρετρο της Ελούντας λαμπιρίζουν σαν πολύτιμα πετράδια.

Το σκοτάδι αρχίζει να απλώνεται πυκνό γύρω μας και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Το φεγγάρι δεν έχει ανατείλει ακόμη και χρησιμοποιούμε τους φακούς για να φωτίσουμε τα βήματα μας. Τα περιπλανώμενα φώτα στην σκοτεινή λοφοπλαγιά τραβούν την προσοχή όσων βρίσκονται χαμηλότερα, αποδεικνύοντας πόσο έχουν οξυνθεί τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μ; μετά τις τελευταίες καταστροφικές πυρκαγιές. Αρχίζουν τα τηλεφωνήματα στην αστυνομία, στην πυροσβεστική και στην αρχαιολογική υπηρεσία (κάποιοι μας πέρασαν για αρχαιοκάπηλους!), μέχρι που ένα τηλεφώνημα στον αρχηγό καθησυχάζει τους αρμόδιους…

ΕΛΟΥΝΤΑ

Απολαμβάνουμε το κόκκινο φεγγάρι του Αυγούστου που ανατέλλει αργά και περήφανα από απέναντι. Οι λοφοπλαγιές αποκτούν νέα όψη λουσμένες στο φεγγαρόφωτο, ενώ η πόλη του Αγίου Νικολάου λάμπει με τα πολυάριθμα φώτα της στο σκοτάδι της νύχτας. 

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Επιστρέφουμε στην αφετηρία, αργά την νύχτα, έχοντας διανύσει περίπου 6χλμ. Μαζί μας πήραμε πολλές, υπέροχες εικόνες και λίγη από την μαγεία του φεγγαριού!

ΑΡΧΗΓΟΣ:  Λεωνίδας Κλώντζας 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:  Λεωνίδας Κλώντζας,  Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ:  Γιάννης Πάγκαλος

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ στη μονή ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ

Στο μοναστήρι της Παναγίας Φανερωμένης, στην περιοχή της Ιεράπετρας, ανηφόρισαν φίλοι και μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου και αυτόν το  δεκαπενταύγουστο. Το απόγευμα της Πέμπτης 12 Αυγούστου, ανηφορίσαμε προς το γραφικό μοναστήρι που βρίσκεται φωλιασμένο σε μια απότομη βουνοπλαγιά της Δίκτης, σε υψόμετρο 540μ. Μοιραστήκαμε και φέτος μια ενδιαφέρουσα πεζοπορία, απολαύσαμε την μαγευτική θέα προς τον κόλπο του Μιραμπέλλου και ζήσαμε την κατάνυξη που προκαλεί η ιερότητα του χώρου.

Η Μονή Φανερωμένης ή Παναγία Γουρνιών βρίσκεται κοντά στο μινωικό οικισμό στα Γουρνιά, Β.Δ της Παχειάς ΄Αμμου και 24 χλμ νότια του Αγίου Νικολάου. Είναι ανδρική μονή, με δίκλιτη εκκλησία, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στη Ζωοδόχο Πηγή. Το καθολικό της Μονής είναι κτισμένο μέσα σε μια σπηλιά. Το ιερό επικοινωνεί με δεύτερο σπήλαιο, από το οποίο ρέει νερό που χρησιμοποιείται ως αγίασμα. 

Σύμφωνα με την παράδοση μέσα στο σπήλαιο "φανερώθηκε" η εικόνα της Θεοτόκου σε ένα βοσκό και έτσι το μοναστήρι ονομάστηκε Παναγία Φανερωμένη. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα της Ανατολικής Κρήτης και ιδιαίτερα την περίοδο του δεκαπενταύγουστου, οπότε καθημερινά συρρέει πλήθος πιστών, πολλοί από τους οποίους ανεβαίνουν με τα πόδια. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς ιδρύθηκε το μοναστήρι, όμως σύμφωνα με τις ιστορικές ενδείξεις ιδρύθηκε κατά τη νεοβυζαντινή περίοδο, δηλ. πριν από την κατάληψη της Κρήτης από τους Ενετούς. Η οχυρή θέση και η φρουριακή μορφή του μοναστηριού επιβεβαιώνει τον αμυντικό χαρακτήρα της  μονής απέναντι στις συχνές επιδρομές πειρατών στα παράλια της Κρήτης. Τα κτίσματα έχουν τέτοια διάταξη, ώστε οι εξωτερικοί τους τοίχοι να σχηματίζουν τείχος. Πάνω από την κύρια είσοδο υπήρχε η "ζεματίστρα", μια τρύπα από την οποία έριχναν καυτό λάδι ή λιωμένο μολύβι στους εχθρούς. Στην κορυφή διασώζονται  πολεμίστρες και επάλξεις, ενώ μέσα στο φρουριακό συγκρότημα υπήρχε αρτοποιείο και αποθήκες τροφίμων. 

Όμως πέρα από τον θρησκευτικό χαρακτήρα, σημαντικός είναι και ο ιστορικός ρόλος της μονής, καθώς πίσω από τα τείχη της κατέφευγαν οι Κρήτες επαναστάτες, στα δύσκολα χρόνια της ενετικής και τουρκικής υποδούλωσης. Και φυσικά η εξαιρετική της θέση προσφέρει πανοραμική θέα και εποπτεία στην γύρω περιοχή και το πέλαγος.

Ξεκινήσαμε νωρίς το απόγευμα για να αποφύγουμε την καλοκαιρινή ζέστη, από την περιοχή ΄Ιστρον, Καλού Χωριού, μετά από την παραλία ‘Βούλισμα’. Εναλλακτικά η πεζοπορία-προσκύνημα στο μοναστήρι μπορεί να ξεκινήσει και από την πόλη του Αγίου Νικολάου ή από το χωριό του Κρούστα. Βαδίσαμε για λίγο στην άκρη της εθνικής οδού προς Ιεράπετρα και στη συνέχεια στρίψαμε δεξιά ακολουθώντας επαρχιακό δρόμο και χωματόδρομο, με πορεία στο μεγαλύτερο μέρος της ανηφορική και σε κάποια σημεία με πολύ απότομη κλίση. Περπατάμε σε τοπίο κατάφυτο με πεύκα, κυπαρίσσια, ελιές, αρωματικούς θάμνους, ενώ η θέα προς τις υπέροχες παραλίες του Καλού Χωριού γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακή όσο ανηφορίζουμε.

Μετά από σύντομη στάση, ακολουθούμε το σηματοδοτημένο μονοπάτι που οδηγεί στην Μονή. Από χαμηλά αντικρίζουμε το κάτασπρο μοναστήρι σκαρφαλωμένο στην κορυφή της κατάφυτης βουνοπλαγιάς, να αγναντεύει αγέρωχο το  Αιγαίο!  Ακολουθούμε το παλιό ευδιάκριτο μονοπάτι, που με απότομη ανηφορική κλίση οδηγεί στην κορυφή και στη μονή. Η απογευματινή ζέστη και η απότομη ανηφορική πορεία στην κάθετη ορθοπλαγιά δυσκολεύουν το βάδισμα μας, όμως μετά από 20 λεπτά περίπου φτάνουμε στην είσοδο του μοναστηριού. Ακολουθούμε τα σκαλοπάτια και βρισκόμαστε μπροστά στην είσοδο του ναού, ο οποίος είναι χτισμένος μέσα σε σπηλιά, όπου ο θρύλος λέει ότι βρέθηκε η εικόνα.

Είναι η ώρα του δειλινού και ήλιος που βαδίζει προς την δύση, βάφοντας με ρόδινες ανταύγειες τις γύρω βουνοκορφές, τονίζει την μεγαλοσύνη της φύσης που μας περιτριγυρίζει και κάνει πιο έντονη την κατάνυξη των πολυάριθμων πιστών που έχουν συρρεύσει στο μοναστήρι από την γύρω περιοχή. Στον προαύλιο χώρο απολαμβάνουμε την μαγευτική θέα προς τον κόλπο του Μιραμπέλλου με την υπέροχη ακτογραμμή και  τα νησάκια του και παρακολουθούμε τον Εσπερινό, που η γλυκιά ώρα του δειλινού και η ιερότητα του χώρου κάνουν ιδιαιτέρα κατανυκτικό. Το σκοτάδι της νύχτας αρχίζει να πέφτει και η βουνοπλαγιά φωτίζεται από τις κινούμενες φωτεινές δέσμες των προβολέων των αυτοκινήτων που διασχίζουν τον δρόμο. Τα πρώτα φώτα στην πόλη του Αγίου Νικολάου και τα γύρω χωριά αρχίζουν να λαμπυρίζουν, προσθέτοντας μια ‘φωτεινή’ πινελιά στο μαγευτικό σκηνικό που μας περιβάλλει.

Ανταλλάσσουμε τις συνηθισμένες ευχές 'και του χρόνου' και αναζητούμε μεταφορικό μέσον για την επιστροφή μας στην πόλη. Και αυτό το καλοκαίρι (ένα αλλόκοτο καλοκαίρι με πανδημία, πολυήμερους καύσωνες και καταστρεπτικές πυρκαγιές) αξιωθήκαμε να προσκυνήσουμε στη Φανερωμένη, πεζοπορώντας για 2,5 περίπου ώρες, σε μια διαδρομή 4,8χλμ με υψομετρική διαφορά 382μ.

ΑΡΧΗΓΟΣ:  Λεωνίδας Κλώντζας 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:  Λεωνίδας Κλώντζας, Μετζογιαννάκη Μαρία 

ΒΙΝΤΕΟ: 

ΧΑΡΤΗΣ:  Λεωνίδας Κλώντζας 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

 ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ