81^η ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΤΡΟΒΙΛΙ – ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΣΠΑΘΙ

Το Σαββατοκύριακο 22-23 Ιουλίου 2023 ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου δεν θα μπορούσε να μην δώσει το παρόν στο κάλεσμα της 81^ης Πανελλήνιας Ορειβατικής Συνάντησης, πόσο μάλλον που αυτή γινόταν στον τόπο μας και τη διοργάνωνε ο συντοπίτης μας Ε.Ο.Σ Λασιθίου.

Ημι-ομαδικη στο Σπαθί, 90 ορειβάτες από 20 συλλόγους ανέβηκαν, δύσκολο να συγκεντρωθούν όλοι στην κορφή για μια φωτογραφία!

ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΛΑΣΙΘΙΟΥ

Η ομάδα μας αντιπροσωπευτική κι ολιγομελής. Ο καθένας μας θα πήγαινε μόνος του, χαλαρά. Έτσι καθώς ο καιρός ήταν εξαιρετικά ζεστός, ξεκίνησα νωρίς-νωρίς και στις 10 περίπου παρέδωσα τον ορειβατικό εξοπλισμό μου στον Αβρακόντε στα φορτηγάκια του ΕΟΣ, για να μεταφερθούν στο καταφύγιο.  Ένας γύρος στο Οροπέδιο Λασιθίου επιβάλλεται. 18 γραφικά χωριά χτισμένα στους πρόποδες Σελένας και Δίκτης, γύρω από τη εύφορη πεδιάδα. Φευγαλέες εικόνες από το road trip: σπίτια και ταβέρνες πνιγμένα στα λουλούδια, κοπάδια προβάτων στον κάμπο, ατέλειωτα μποστάνια παντός είδους λαχανικών, δέντρα φορτωμένα καρπούς, πλήθος αγριολούλουδα και βέβαια ανεμόμυλοι! Λόγω της ζέστης επιλέγω να επισκεφτώ τα δύο σπήλαια της περιοχής, το Κρόνιο κοντά στο Τζερμιάδω (αφύλαχτο, μικρό και μοναχικό) και το Δικταίον Άντρον απέναντι του κοντά στο Ψυχρό (μεγάλο, εντυπωσιακό και πολύ – πολύ τουριστικό). Η επιλογή με ανταμείβει: η πρόσβαση και στα δύο σπήλαια γίνεται από μονοπάτια σκιερά ανάμεσα σε πρίνα και ασφένδαμους με ωραία θέα στο οροπέδιο. Η δροσιά, που μου πρόσφεραν εν μέσω καύσωνα, ήταν ανεκτίμητη. Κατόπιν τις ζεστές ώρες της ημέρας έφαγα ντόπιες μπάμιες και πορτοκαλόπιτα σε ταβερνίτσα στο Ψυχρό κοντά στην δροσερή πηγή του, μακριά απ’ την πολυκοσμία. Τριγύρω μου τα τραπέζια γεμάτα ορειβάτες, όπως αποδεικνύεται.

Γωνιά του Οροπεδίου με αναπαλαιωμένους ανεμόμυλους, κάποτε υπήρξε το πρώτο αιολικό πάρκο εδώ!

Οροπέδιο Λασιθίου από Δικταίον Άντρον

Δικταίον Άντρον

ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΝΑΚΑΡΟ ΣΤΟ ΣΤΡΟΒΙΛΙ

Κατά τις 5 συναντιόμαστε με τον πρόεδρο του Συλλόγου, τον βετεράνο μας, τον Λεωνίδα τον Κλώντζα. Παρκάρουμε τα αυτοκίνητα στον Λιμνάκαρο, το μικρό οροπέδιο πιο πάνω, κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος (με τις οδηγίες των εθελοντών του Ε.Ο.Σ., οργανωμένοι ακόμα και σ’ αυτό). Ακολουθούμε το πρόσφατα σηματοδοτημένο και καθαρισμένο μονοπάτι ανάμεσα από πρίνα και γιγαντιαία γαϊδουράγκαθα, δίπλα στους εντυπωσιακούς κάθετους πύργους των βουνών της Δίκτης. Η συμπόρευση με τον Λεωνίδα μετά από αρκετό καιρό ήταν απολαυστική: έχει περπατήσει όλη την περιοχή, ξέρει όλα τα τοπωνύμια, όλα τα περάσματα. Δίπλα μας περπατάει η φίλη μας, η Μαρία με το κοριτσάκι της, νέα γενιά ορειβατών. Συμπορευόμαστε και μια μεγαλύτερη παρέα απ’ τον Ε.Ο.Σ. Χανίων (η πολυπληθέστερη συμμετοχή, νομίζω). Τελικά μετά από σύντομη πεζοπορία μισής ωρίτσας, φτάνουμε στο καταφύγιο.

Οροπέδιο Λιμνάκαρου. Αριστερά φαίνονται στον ήλιο του δειλινού οι πύργοι της Δίκτης και το όρος Σπαθί, δεξιά η χαμηλότερη κορυφή του Στριοβιλίου, όπου βρίσκεται το καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Λασιθίου. Την επόμενη ημέρα οι δύο πεζοπορίες θα γίνουν ακριβώς σε αυτές τις δύο κορυφές!

Τα γιγάντια ανθισμένα γαϊδουράγκαθα έχουν εδώ την τιμητική τους

Ανεβαίνοντας προς το καταφύγιο πριν τη δύση του ηλίου

Οι 'πύργοι' της Δίκτης, απότομοι  κάθετοι γκρεμοί της οροσειράς

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΡΟΒΙΛΙ

Φτάνουμε αργά το απόγευμα και το καταφύγιο σφύζει από ζωή. Δυστυχώς δεν προλάβαμε την συμβολική απελευθέρωση άγριων πτηνών από το κέντρο περίθαλψης άγριων ζώων ΑΝΙΜΑ, που είχε προηγηθεί. Δίνω το παρόν στην γραμματεία, αγοράζω το αναμνηστικό μπλουζάκι, εν μέσω χαιρετισμών με φίλους ορειβάτες από όλη την Κρήτη. Κάνω ένα πέρασμα από το εσωτερικό του καταφυγίου, που ενταγμένο σε πρόγραμμα leader κι ανακαινισμένο, είναι έτοιμο να δεχθεί τους επισκέπτες του.  Ένα πολύχρωμο ‘ινδιάνικο’ χωριό  από τις σκηνές των ορειβατών έχει ήδη στηθεί γύρω του. Μόλις, που καταλαμβάνω μια απ’ τις τελευταίες ελεύθερες θέσεις στα ..ορεινά. Ήδη έχει αρχίσει το πρόγραμμα: ενημέρωση από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας για το ενδημικό δέντρο της αμπελιτσιάς (ZELKOVA ABELITSEA), στο οποίο είναι αφιερωμένη η φετινή μάζωξη, χαιρετισμός του Προέδρου της Ομοσπονδίας, αλλά και όλων των ομάδων κι ανταλλαγή αναμνηστικών δώρων. Κατόπιν ταυτόχρονα με το ηλιοβασίλεμα αρχίζει η μπάντα από ντόπιους καλλιτέχνες, να παίζει μουσική. Το βραστό με το πιλάφι είναι έτοιμο και μοιράζεται στους κατασκηνωτές –πεντανόστιμο- με κρασάκι ντόπιο. Το κέφι ανεβαίνει και το γλέντι αρχίζει! «Οι διασυλλογικές ορειβατικές συναντήσεις έχουν ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό: Είναι μοναδικές ευκαιρίες, όπου άνθρωποι από διαφορετικά μήκη και πλάτη, αλλά με ίδια συναισθήματα για τη φύση και τα βουνά, ίδιο μεράκι για το χώμα και το χαράκι, ίδια επιθυμία αίσθησης ελευθερίας, μπορούν να συναντηθούν και να ανταλλάξουν λόγια και χαμόγελα. Να αγγίξει ο ένας τον άλλο στο μπράτσο ή στον ώμο εκφράζοντας τη χαρά της συν-παρουσίας και της κοινότητας», κλέβω τα λόγια του Δημήτρη του Σφυράκη, γιατί καλύτερα δεν θα μπορούσα να τα πω! Με τέτοιες σκέψεις κι ατενίζοντας το φεγγάρι μέσα απ’ τη σκηνή μου με παίρνει ο ύπνος…

Απελευθέρωση ενός απ' τους γύπες έξω απ' το καταφύγιο Στροβίλι (φωτογραφιάρα του Δημήτρη Σφυράκη)

Απλώνοντας τα φτερά του δραπετεύει στο φυσικό του περιβάλλον

Ηλιοβασίλεμα ανάμεσα στα ερείπια παλιών οικισμών

Η μπάντα από νέους μουσικούς της περιοχής έπαιζε ασταμάτητα σε διάφορους σκοπούς ως τις 12 το βράδυ, που 'ήχησε' σιωπητήριο. Οι ορειβάτες κοιμούνται και ξυπνάνε πάντοτε νωρίς.

Γαϊδουράγκαθο ανθισμένο με φόντο τις σκηνές μας (άλλη μια εξαίσια φωτογραφία του Δημήτρη)

Κι εδώ το ίδιο φυτό καθώς 'τεντώνεται' στα ερείπια. Πίσω διακρίνεται η οροσειρά της Σελένας

Καταφύγιο και σκηνές από ψηλά!

Θέσεις διαγραμμισμένες. Η οργάνωση του Ε.Ο.Σ. ήταν καταπληκτική!

Το 'ινδιάνικο' πολύχρωμο χωριό μας

Ορισμένοι που ήθελαν την ησυχία τους έστησαν τις σκηνές τους κάτω απ' τα πρίνα της γύρω περιοχής

Άλλη μια όμορφη φωτογραφία, όπου διακρίνεται και το ανακαινισμένο καταφύγιο

Η ΄σημαία' της διοργάνωσης

Νυχτώνει!!!

ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΗΣ ΔΙΚΤΗΣ

Δεν νοείται συνάντηση ορειβατών χωρίς πεζοπορία. Δυστυχώς ο ‘καυτός’ Ιούλιος άλλαξε το πρόγραμμα κι απ’ τις τέσσερεις πεζοπορίες έγιναν τελικά οι δύο: η πιο δύσκολη στο Σπαθί στα 2.148 μέτρα (6-7 ώρες) κι η πιο εύκολη ως την κορυφή Στροβίλι στα 1.550 μέτρα (2-3 ώρες). Κρίμα, που δεν μπόρεσα να πάω στον βιότοπο της αμπελιτσιάς, όπως σχεδίαζα. Αντίθετα βρέθηκα να ανεβαίνω πρωί-πρωί στο Σπαθί για δεύτερη φορά τη φετινή σεζόν. Ξεκινήσαμε μετά το πρωινό –οι άγρυπνοι εθελοντές ήταν ήδη εδώ να μας το προσφέρουν- στις 6 η ώρα, περίπου 90 ορειβάτες!!! Η μεγάλη διαδρομή, ο φόβος της επερχόμενης ζέστης, οι πολλές και διαφορετικής δυναμικότητας ομάδες λειτούργησαν δυστυχώς διασπαστικά. Έτσι από πολύ νωρίς ‘έσπασε’ η πολυμελής ομάδα σε μικροπαρεάκια, που έφταναν στην κορυφή σε διαφορετικές ώρες. Η ζέστη υποφερτή, φυσούσε άλλωστε αεράκι, μας ενόχλησε μόνο λίγο πριν τον τερματισμό αργά το μεσημέρι. Το Σπαθί, η ψηλότερη κορυφή της Δίκτης, είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά βουνά της Κρήτης από άποψη γεωμορφολογίας και θέας κι όσες φορές κι αν το ανέβεις, θα σε ανταμείψει! Πόσο μάλλον σε μια Πανελλήνια Εκδήλωση μεγάλη είναι η τιμή να απλώσεις τη σημαία του Συλλόγου σου και να φωτογραφηθείς στο κολονάκι!

Όταν ξυπνάς νωρίς, θαυμάζεις και την ανατολή του  ήλιου

6 η ώρα ξημερώματα η πολυπληθής ομάδα για Σπαθί (90 άτομα!!!) ξεκινά την ανάβαση, προκειμένου να γλυτώσει την ζέστη του μεσημεριού

Οι γυμνοί όγκοι της Δίκτης

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ – ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Γύρισα πίσω στο καταφύγιο αργά το μεσημέρι. Η επιστροφή απ’ το φρεσκοανοιγμένο μονοπάτι του Ε.Ο.Σ. ήταν μάλλον λάθος επιλογή, καθώς το χώμα δεν είχε 'κάτσει' ακόμα κι ήταν εξαιρετικά ολισθηρό. Το μάζεμα της σκηνής -τίγκα στο κοκκινόχωμα - με τον ήλιο ντάλα μεσημέρι, μετά την πολύωρη πεζοπορία, μια άχαρη αγγαρεία. Οι περισσότεροι έχουν ήδη φύγει. Αρνούμαι με βαριά καρδιά την δροσερή πατατοσαλάτα, που προσφέρουν οι εθελοντές, γιατί έχω ακόμα δρόμο ως το σπίτι. Αποχαιρετισμοί και σφιχτές εγκάρδιες χειραψίες με τους διοργανωτές δείχνουν την ευγνωμοσύνη και την ικανοποίησή μας για τη φιλοξενία. Ευχές κι υποσχέσεις για την επόμενη συνάντηση ανταλλάσσονται. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον γειτονικό μας Σύλλογο του Ε.Ο.Σ. Λασιθίου, με τον οποίο μοιραζόμαστε τις ίδιες διαδρομές, τα ίδια μέλη και μέρη, για την άψογη διοργάνωση, αποτέλεσμα πολλών ωρών εθελοντικής προσπάθειας. Τους ευχόμαστε καλορίζικο  και το ανακαινισμένο καταφύγιο! Απ’ την επίσημη ανακοίνωση του μαθαίνουμε ότι πάνω από 20 Ορειβατικοί Σύλλογοι απ' όλη την Ελλάδα έλαβαν μέρος, καθώς και μεμονωμένοι ορειβάτες κι άλλοι φορείς. Συνολικά υπολογίζεται ότι περίπου 550 άτομα συμμετείχαν στις εκδηλώσεις! Γενικά σε όλους τους φορείς κι ορειβάτες ευχόμαστε δημιουργική συνέχεια, καλές κι ασφαλείς πεζοπορίες με σεβασμό στο περιβάλλον, που μας εμπνέει και μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε! Και στην άλλη με καλό!

Λεωνίδας Κλώντζας, πρόεδρος του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου,
βετεράνος και δεινός γνώστης της περιοχής

Η αρχηγός της αντιπροσωπείας μας, γραμματέας του Συλλόγου, Μαρία Μετζογιαννάκη, στην κορυφή του Σπαθιού με την αναμνηστική φανέλα της διοργάνωσης

ΑΡΧΗΓΟΙ: Μαρία Μετζογιαννάκη, Λεωνίδας Κλώντζας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Λεωνίδας Κλώντζας, Μαρία Μετζογιαννάκη, Δημήτρης Σφυράκης, Μιχάλης Λυρατζάκης

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Μ. Μετζογιαννάκη

 ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΣΠΑΘΙ ΔΙΚΤΗΣ (2.148 μ.)

Την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2022 ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου έβαλε στόχο να ‘κατακτήσει’ την ψηλότερη κορυφή του Νομού Λασιθίου, το Σπαθί της Δίκτης στα 2.148 μέτρα. Υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες πριν την εξόρμηση, μια κι ο Σύλλογός μας δε φημίζεται για τους ..αλπινιστές του και η προχωρημένη εποχή, τέλη φθινοπώρου, ίσως να έκρυβε δυσάρεστες εκπλήξεις λόγω καιρού.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

Μ’ αυτές τις σκέψεις ξεκινήσαμε με λεωφορείο ξημερώματα, 6.30 η ώρα, από τον Άγιο Νικόλαο, 16 αγουροξυπνημένοι επίδοξοι κατακτητές κορυφής, μερικοί ήδη από πολύ πιο νωρίς στο πόδι, αφού είχαν και την έξτρα διαδρομή από Ιεράπετρα ή Σητεία.

Μετά από περίπου 1,5 ώρα διασχίζουμε το οροπέδιο Λασιθίου και παίρνουμε τον στενό επαρχιακό ανηφορικό δρόμο, που ξεκινά απ’ το χωριό Αβρακόντε. Το μικρό μας λεωφορείο χοροπηδά αρκετές φορές στο φθαρμένο τσιμεντένιο οδόστρωμα και κραυγές μας ξεφεύγουν, καθώς νιώθουμε να κρεμόμαστε στις κλειστές κι απότομες στροφές. Όμως ο οδηγός μας, ο κυρ Γιώργος είναι γάτα, ενώ όσο ανεβαίνουμε η θέα στο οροπέδιο με την πρωινή πάχνη να απλώνεται σαν λευκή κουρτίνα απ’ άκρη σε άκρη είναι εντυπωσιακή. 

ΕΝΑΡΞΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ

Φτάνουμε στο μικρό οροπέδιο, Λιμνάκαρο στις 8.15. Από δω στα 1.120 μέτρα υψόμετρο, θα ξεκινήσουμε την ανάβαση. Ο καιρός προς μεγάλη μας έκπληξη είναι ιδανικός: ανέφελος ο ουρανός, καθόλου αέρας, καθαρή ατμόσφαιρα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για ακύρωση ή αναπροσαρμογή πορείας. Ένας είν’ ο δρόμος κι αυτός οδηγεί στο Σπαθί!

Ξεκινάμε την ανηφορική πορεία  με τους εντυπωσιακούς πύργους του βουνού να υψώνονται θεόρατοι επιβλητικά από πάνω μας. Αρχικά περπατάμε σε ρεματιά με μεγάλες πέτρες κι αργότερα ακολουθώντας το πολύ  καλά σηματοδοτημένο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4. Στη μισή ώρα έχουμε ήδη πετάξει τα περιττά κι ανεβαίνουμε με κοντομάνικα.  Ομάδες από κατσίκια μας κοιτάζουν από απόσταση ξεδιάντροπα! Το πειραχτήρι ο Νικολής μιμείται τις φωνές τους και γελάμε..

Είναι αξιοσημείωτο πως ειδικά αυτές οι εξορμήσεις, που έχουν αυξημένο βαθμό δυσκολίας, συνοδεύονται από κέφι και πειράγματα. Ίσως γιατί θέλουμε να ξορκίσουμε τους φόβους μας ότι δεν θα τα καταφέρουμε και θα ‘πέσουμε’ στην υπόληψη των συνοδοιπόρων, αλλά κυρίως του εαυτού μας. Προσωπικά κάθε φορά φέρνω στο μυαλό μου τη σκηνή απ’ το Ζορμπά, όπου ο Άντονι Κουήν κραυγάζει κραδαίνοντας το σκαλίδι του «Άτιμο βουνό, θα σου φάω τα σωθικά»!

Το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος στο Λιμνάκαρο, όπου γιορτάζεται κάθε Μεγάλη Παρασκευή, ο Επιτάφιος των Ορειβατών

Οι κάθετοι πύργοι της κορυφής προκαλούν δέος

Ξεκινάμε!!!

Ο αρχηγός, Τάσος Τσινάρης οδηγεί την ομάδα.

Λίγες αστοιβίδες, το μόνο πράσινο!

Μεγάλο μέρος της διαδρομής, το περπατάμε στο καλά σηματοδοτημένο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4, που συνδέει το Σελάκανο με το οροπέδιο Λασιθίου

Γινόμαστε θέαμα και στα κατσίκια.

Η ΑΝΗΦΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Με τέτοιες …ηρωικές σκέψεις ανηφορίζουμε στις γυμνές πλαγιές της Δίκτης. Ένας ανήφορος που δε φαίνεται να έχει τελειωμό.

 Όσο ανεβαίνουμε ξεδιπλώνεται τριγύρω το ανάγλυφο σχεδόν ολόκληρης της ορεινής Κρήτης. Πρώτα εντοπίζουμε δυτικά τις φρεσκοχιονισμένες κορφές του Ψηλορείτη και πίσω του, αυτές των Λευκών Ορέων. Πιο κοντά σε μας οι χαμηλότερες πλαγιές της Δίκτης με φαράγγια-περάσματα σε Έμπαρο και Βιάννο. Νότια ένα πυραμιδοειδές εξόγκωμα, που διακρίνουμε ξεκάθαρα είναι ο Κόφινας, μαζί με τα υπόλοιπα Αστερούσια. Νοτιοανατολικά φαίνονται ολοκάθαρα τα θερμοκήπια της Ιεράπετρας και το Λιβυκό πέλαγος. Ανατολικά, η τρίτη σε ύψος κορυφή, ο Λάζαρος, και το οροπέδιο Καθαρού και βόρεια ίσια κάτω σχεδόν απ’ τα πόδια μας το οροπέδιο Λασιθίου με τα χωριά του κι η λιμνοδεξαμενή του Αγίου Γεωργίου.

Λίγο πριν απ’ την κορφή αφήνουμε το μονοπάτι και τραβερσάρουμε αριστερά, με ελεύθερο περπάτημα, για να συντομέψουμε. Βρίσκουμε έπειτα το στενό μονοπάτι, που ανοίγεται κοφτά, πάνω στην απόκρημνη πλαγιά, άγριο και καθηλωτικό. Εδώ βλέπεις τους πρόποδες του ψηλού βουνού να σβήνουν πολλά μέτρα χαμηλά κάτω απ’ τα πόδια σου. Νιώθεις  βαθιά μέσα σου την απόσταση, που σε χωρίζει απ’ τον κόσμο εκεί κάτω, να γιγαντώνεται. Εδώ είσαι  μέτοχος ενός άλλου κόσμου, που τον ορίζουν άλλοι κανόνες, άλλα μέτρα. Ενός κόσμου μαγικού. Ενός κόσμου που μοιράζεσαι με τους γύπες, που φέρνουν βόλτες στις απόκρημνες πλαγιές, απλώνοντας τα τεράστια φτερά τους, όπου στραφταλίζουν οι αχτίνες του μεσημεριανού ήλιου.

Το πρώτο χιόνι στον Ψηλορείτη

πλησιάζουμε στην κορφή

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

Μετά από 4 ώρες περίπου φτάνουμε στην κορυφή περπατώντας παράλληλα στα γκρεμνά των πύργων, των οποίων η απότομη κοψιά σε τρομάζει. Βρίσκουμε κομμάτια πάγων σφηνωμένα στα πλευρά τους. Κάτω απ’ τις πέτρες συγκεντρώσεις από πασχαλίτσες –τι στο καλό γυρεύουν εδώ πάνω τόσες πολλές εκτός τόπου και χρόνου;- μας παραξενεύουν!

Στο κολονάκι γίνεται ουρά για μια φωτογραφία. Ακολουθεί το κολατσιό, συντροφικό ως συνήθως, κι ο Ray μοιράζει τη ρακή. Βρίσκουμε και μια μικρή ομάδα νεαρών, που έχουν ανέβει πριν από μας κι η παρέα μας μεγαλώνει. Την αράζουμε στον ήλιο, τιτιβίζοντας χαρούμενα, αφού τα δύσκολα πέρασαν και τα καταφέραμε όλοι ως το τέλος. Βγάζουμε την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία. Γράφουμε στο βιβλίο ‘επισκεπτών’ –ναι, υπάρχει και τέτοιο!

Η θέα απ' τα κάθετα γκρεμνά των πύργων του Σπαθιού καθηλωτική!

Μυστήριο η παρουσία τόσων πολλών εντόμων του τύπου Coccinella septempunctata, κοινώς 'πασχαλίτσες' τέτοια εποχή και σε τέτοιο υψόμετρο. 

Παρά τις καλές καιρικές συνθήκες πάγος υπήρχε σε υπήνεμα σημεία κοντά στην κορυφή

Ένα μόνο ποτηράκι ρακής σαν επιβράβευση για την κοπιαστική ανηφόρα

κορφή Σπαθί στα 2.148 μέτρα

Γράφουμε στο βιβλίο επισκεπτών!

«Ο καιρός αλλάζει απ’ τα δυτικά». Είναι ο Παναγιώτης, που πάντα μας επαναφέρει. Σύννεφα απλώνονται στις απέναντι κορφές. Μια μικρή ανησυχία, όσο να ‘ναι, μας πιάνει. Τα βουνά είν’ απρόβλεπτα. Είναι ώρα για την επιστροφή.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Αυτή η εικόνα της ομίχλης που αχνοσκεπάζει την κορυφή του Αφέντη –δεύτερη κορφή της Δίκτης- απέναντί μας και δίνει ένα απόκοσμο εξωπραγματικό φωτισμό στο ‘λαιμό’, που ενώνει τα δύο βουνά είναι αυτό, που θέλω να κρατήσω σαν κορυφαία ανάμνηση αυτής της διαδρομής. Γεμίζει η ψυχή σου δέος και θαυμασμό!

Στο βάθος ο Αφέντης, η δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Δίκτης

Επιστροφή

Κατεβαίνουμε αυτή τη φορά ακολουθώντας πιστά το μονοπάτι και φτάνουμε στο λεωφορείο κατά τις 4. Ο επίλογος θα γραφτεί σε ταβερνείο της περιοχής, όπου με ελάχιστη συνεισφορά κατ’ άτομο θα απολαύσουμε ό,τι μας φέρνει ο ιδιοκτήτης: ‘κάτω γνάθος στιφάδο’ (!;), αρνί σε διάφορες εκδοχές, χοιρινό με πρασοσέλινα, ομελέτες χωριάτικες κλπ. Έχει πέσει άγρια πείνα και δε μιλάει άνθρωπος. Εδώ θα έχουμε την τύχη να συναντήσουμε τον Μιχάλη τον Καρυωτάκη, θρύλο της ορειβασίας στην περιοχή μας και να μοιραστούμε ένα κρασί μαζί του! 

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ

Στο μεταξύ έχει σκοτεινιάσει για τα καλά, όταν παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Είμαστε κουρασμένοι, αλλά το καμάρι ξεχειλίζει. Μια κουβέντα του αρχηγού, κρατάω για το τέλος: «Μου είπαν άνθρωποι ‘ευχαριστώ’, γιατί πρώτη φορά ανέβηκαν σε τόσο ψηλή κορυφή, κάτι που δεν πίστευαν ότι θα καταφέρουν κι αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση!». Έτσι είναι, όπως τα λες, αρχηγέ Τάσο Τσινάρη! Ευχαριστούμε από καρδιάς, που μοιράστηκες τις εμπειρίες και τις γνώσεις  σου για τη Δίκτη, που τόσο αγαπάς, μαζί μας κι ευχόμαστε καλές πορείες.

Συνολικά καλύψαμε 14 χιλιόμετρα σε 8 ώρες με τις στάσεις και υψομετρική διαφορά –χαλαρά- λίγο πιο πάνω απ’ τα 1000 μέτρα! Πήρε τα πάνω της η ομάδα και ..πάμε γι’ άλλα!

 ΑΡΧΗΓΟΣ: Τάσος Τσινάρης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων, Εύα Λεμπιδάκη, Γιώργος Αρναουτάκης

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Powered by Wikiloc