Την Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2024 ο Ορειβατικός
Σύλλογος Αγίου Νικολάου και ο Φυσιολατρικός Ορειβατικός Σύλλογος Σητείας
περπάτησαν μαζί στην περιοχή
Πισκοκεφάλου Σητείας σε μια πεζοπορία που συνδύαζε όμορφη φύση, γραφικά
χωριά και σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους.
Ομαδική μας στον θολωτό τάφο Αχλαδίων με τις μασκότ: τον Μάγκα δεξιά και το Παπί αριστερά. Φυσιολατρικός Ορειβατικός Σύλλογος Σητείας κι Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου, η ισχύς εν τη ενώσει!!! Και στην άλλη με καλό!
το βίντεό μας από τον Γιάννη:
Στην κοιλάδα του Σκλαβεδιάκου
Στις 9 το πρωί της Κυριακής στον χώρο
συνάντησης μας στο ομώνυμο κεφαλοχώρι, που απέχει 3 χλμ από Σητεία κι υπήρξε
φέουδο της ενετοκρητικής οικογένειας των Κορνάρων, μαζευόμαστε γύρω στα 50
άτομα κι απ’ τους δύο συλλόγους, μια δυνατή, θορυβώδης παρέα. Κι η πορεία
αρχίζει χωρίς καθυστέρηση! Ακολουθούμε τον χωματόδρομο ως το ρυάκι του χείμαρρου Σκλαβεδιάκου και περπατάμε παράλληλα με αυτό.
Ο Δήμος Σητείας μετά τις πρόσφατες πλημμύρες, έχει ανοίξει με μηχανήματα την
κοίτη, όμως νερό δεν υπάρχει δυστυχώς ούτε για δείγμα κι αυτή παραμένει ξερή
και σκονισμένη. Παρά την άνυδρη χρονιά η κοιλάδα ωστόσο δε χάνει τη γραφικότητά
της με τα ψηλά πλατάνια, τους ρίκινους,
τα εσπεριδοειδή, τις ροδιές, τις χαρουπιές, τις ελιές. Ο λευκός
ασβεστόλιθος αναδεικνύει όλους τους υπόλοιπους χρωματισμούς της φύσης. Πρώτο
σημείο θέασης το εκκλησάκι του Αγίου
Νικολάου κι αμέσως από δίπλα ο εγκαταλελειμμένος
οικισμός του Σκλαβεδιάκου, που δίνει το όνομα του στον χείμαρρο, με τα
εντυπωσιακά ερείπιά του πνιγμένα στην πρωινή χαρά
Προς το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στην κοιλάδα του Σκλαβεδιάκου
Η ομάδα στο εκκλησάκι
Η δυτική πλευρά της κοιλάδας απ' το καμπαναριό της εκκλησίας
Κοιλάδα Σκλαβεδιάκου
Ερείπια οικισμού Σκλαβεδιάκου
Πρωινή χαρά
Ρίζες
Ροδιά, η σταρ της εποχής
Νεραϊδοφωτογραφία του Νίκου Μαράκη
Μετά από μία ώρα πορεία κατεβαίνουμε
σε μια κοίτη στρωμένη από πεσμένα φθινοπωρινά φύλλα. Από εδώ θα προσεγγίσουμε τον παραδοσιακό οικισμό του Κυμουριώτη με
τα όμορφα αναπαλαιωμένα κτίρια, ένα ιδανικό ησυχαστήριο για τους λιγοστούς
κατοίκους, που έρχονται κυρίως Σαββατοκύριακα και διακοπές. Μετά προχωράμε στην
παρακείμενη πηγή «Λαψανάρι», όπου
τρέχει ακόμα λίγο νερό. Στο καταπράσινο μέρος σώζονται ερείπια νερόμυλων, όμως
σήμερα το ρέμα μαζεύεται από γεώτρηση για την ύδρευση της Σητείας κι η εύφορη
κοιλάδα ολοένα κι αποστραγγίζεται.
(κάτω ο Κυμουριώτης, χωριό αναπαλαιωμένο πια με όμορφα σπίτια μέσα στην κοιλάδα, δεσπόζει η εκκλησία του διμάρτυρος Αγίας Τριάδας κι Αγίου Παντελεήμονος)
Η πηγή Λαψανάρι δίπλα στον Κυμουριώτη με πολύ λίγο νερό δυστυχώς!
Κατόπιν θα περάσουμε δίπλα από περβόλια με εσπεριδοειδή και αγροικίες προς το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας σε γειτονικό λόφο. Από εδώ μπορεί κανείς να δει την ομορφιά όλης της κοιλάδας και του Κυμουριώτη, καθώς και τα γειτονικά χωριά της Σκοπής και του Χαμαιζίου, αλλά και το Παρασπόρι αν ανεβεί λίγο ακόμα.
Παλιές αγροικίες με φθινοπωρινά χρώματα
Βγαίνοντας απ' την κοιλάδα, κάτω φαίνεται ο Κυμουριώτης
Ξωκλήσι Αγίας Μαρίνας
Θέα στα γύρω χωριά από Αγία Μαρίνα
Ανεβαίνοντας για Αγία Μαρίνα
Αγροικίες βγαλμένες απ' το παρελθόν
Σκοπή και Χαμαίζι
Στα Αχλάδια και τον θολωτό τάφο
Έπειτα από αγροτικό δρόμο ανεβαίνουμε
στα Αχλάδια. Όμορφο ιστορικό χωριό,
9 χλμ από τη Σητεία. Η ομάδα ξεκουράζεται κι ανασυντάσσεται μετά την μισάωρη
περίπου ανηφόρα στην κεντρική πλατεία,
που έχει αναπαλαιώσει ο δραστήριος Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού, δίπλα στο παλιό δημοτικό και την εκκλησία του Αγίου
Ιωάννη του Θεολόγου. Εδώ κάποιοι θα μας αφήσουν, αλλά το μεγαλύτερο μέρος
της ομάδας θα συνεχίσει, κινούμενο από την περιέργειά του να δει τον θολωτό
τάφο του Πλατύσκινου!
Ξεκινάμε ξανά περνώντας μέσα από το
γραφικό χωριό. Αρχικά από την εκκλησία
του Αγίου Χαραλάμπους, όπου έγινε σφαγή 300 χριστιανών από τα γύρω χωριά το
1821 -έμεναν πολλοί μουσουλμάνοι εδώ κάποτε, βρίσκεται πιο πέρα και η μισογκρεμισμένη
οικεία του Πασά. Έπειτα κατηφορίζοντας
στα όμορφα σοκάκια, θα κατευθυνθούμε στην «τούρκικη» συνοικία, τη «Βάγκα», όπου
σώζονται οι δύο κρήνες: η παλιότερη οθωμανική του 19ου αιώνα και μία
νεότερη με επιγραφή ανέγερσης το 1932. Κατόπιν θα διασχίσουμε τους παλιούς
μαχαλάδες συνεχίζοντας με
κατεύθυνση ΒΑ από παλιούς δρόμους με εντυπωσιακές ξερολιθιές ανάμεσα από
ελαιώνες, ώσπου να φτάσουμε στο ξωκλήσι
του Άγιου Βλάσιου, δίπλα στο αιολικό
πάρκο του Πλατύβολου, ενός απ’ τα μεγαλύτερα της Κρήτης.
Ναός Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στην αναπαλαιωμένη κεντρική πλατεία Αχλαδίων
Ναός Αγίου Χαραλάμπους, όπου το 1821 Τούρκοι κατέσφαξαν μετά από ενέδρα 300 χριστιανούς απ' τα γύρω χωριά
Στη παλιά οθωμανική συνοικία "Βάγκα" σώζονται δυο κρήνες: η οθωμανική του 19ου αιώνα κι η νεότερη του 1932.
Όμορφα σοκάκια στα Αχλάδια
Απ' τους πιο δραστήριους συλλόγους της περιοχής
Τα ερείπια της φερόμενης "οικίας του Πασά". Τα Αχλάδια ήταν χωριό με πολύ μουσουλμανικό στοιχείο.
Ακολουθούμε τον παλιό δρόμο με την ξερολιθιά ως το Πλατύσκινο
Εκκλησάκι Αγίου Βλάσση
Σε περίπτωση που δεν ξέρετε πως μοιάζει ο Αγιος Βλάσσιος, γιατί και πολύ γνωστός άγιος δεν είναι. Επίσκοπος Σεβαστειας και γιατρός, βλέπω στην Βικιπαίδεια!
Άγιος Βλάσιος
Θα κατηφορίσουμε μετά προς το
ασυνήθιστο για την περιοχή μας μνημείο: τον μνημειακό θολωτό τάφο του Πλατύσκινου: «Ένας κτιστός δρόμος μήκους 9μ. οδηγεί
στην είσοδο του τάφου με το μονολιθικό κατώφλι. Ο θάλαμος είναι κυκλικός με
διάμετρο γύρω στα 4 μ. κι ύψος άλλο τόσο.
Ο θόλος είναι κτισμένος με μεγάλους ογκόλιθους και έχει σχήμα σχεδόν
κωνικό. Ακριβώς απέναντι από την κύρια είσοδο υπάρχει μια μικρότερη ενός
ανολοκλήρωτου πλευρικού θαλάμου. Είναι της υστερομινωικής εποχής φτιαγμένος
ενδεχομένως από μυκηναίους τεχνίτες κι οπωσδήποτε κατ’ επίδραση της μυκηναϊκής
τέχνης. Ανασκάφηκε το 1939 από τον Νικόλαο Πλάτωνα και μέσα βρέθηκαν 3
σαρκοφάγοι κι αρκετά αγγεία». Ευχαριστούμε
την κυρία Μεταξία Τσιποπούλου για τις πληροφορίες που μας έδωσε και τις
προτροπές για την ανάδειξη και συντήρηση του χώρου.
Από τον τάφο φαίνεται όλη η πόλη της Σητείας με τα παράλια της!
Στο Πισκοκέφαλο του Βιτσέντζου Κορνάρου
Εδώ η παρέα θα θαυμάσει το εντυπωσιακό μνημείο, που αντιστέκεται στη φθορά εδώ και 3,5 χιλιάδες χρόνια κι έπειτα θα κατηφορίσει ως το Πισκοκέφαλο. Δυστυχώς το σπίτι και ο νερόμυλος του ποιητή του Ερωτόκριτου, δεν είναι ανοικτά για το κοινό λόγω φθορών απ’ τον πρόσφατο σεισμό, αλλά μας παρηγορεί η φημισμένη πλατεία με τα καφενεδάκια και τις ταβέρνες, που υπόσχεται άλλες συγκινήσεις.
Προς Πισκοκέφαλο, τη γενέτειρα του Βιτσέντζου Κορναρου, ποιητή του Ερωτόκριτου
Ωραίες γωνιές στο Πισκοκέφαλο
Κι εντυπωσιακά παλιά κτίρια
Αν και όχι ιδιαίτερης δυσκολίας η σημερινή
πεζοπορία, ωστόσο την απόσταση των 15
χλμ και μικρή δεν την λες. Ευχαριστούμε
τις αρχηγούς των δύο συλλόγων: Μαρία Γιαλίζη και Μαρία Μετζογιαννάκη, που
συνεργάστηκαν άψογα κι ευχόμαστε να ξαναπερπατήσουμε σύντομα μαζί στις ομορφιές
της ανατολικής Κρήτης.
Μαρία Γιαλίζη και Μαρία Μετζογιαννάκη συνεργάστηκαν για να οδηγήσουν την πολυπληθή ομάδα σε αυτά τα όμορφα μέρη, με το μπλουζάκι του Γεωπάρκου, για να μην ξεχνιόμαστε!
Το Σάββατο 16 Μαρτίου πριν τη δεύτερη
Κυριακή της Αποκριάς μια μικρή ομάδα του Ορειβατικού
Συλλόγου Αγίου Νικολάου υποδέχτηκε στη
Σφάκα Σητείας τους φίλους ορειβάτες
του Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, για την 1η κοινή πεζοπορία του τριήμερου.
Μετά τα καλωσορίσματα ξεκινάμε την συνεχόμενη ανηφόρα των περίπου 3 ωρών.
Στον δρόμο για Μονοκαρά (φώτο Χρήστος Οικονομάκης)
Διασχίζουμε το Πάνω Χωριό έχοντας πανοραμική θέα του Κάτω Χωριού. Εξηγώ στους συνοδοιπόρους μου ότι η Σφάκα έχει τους δύο αυτούς μαχαλάδες και κάθε Πάσχα γίνεται ‘πόλεμος’ ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη «φουνάρα»! Ανεβαίνουμε δίπλα απ’ την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού και θυμάμαι τις εποχές, που στο πανηγύρι του χωριού, στις 14 Σεπτέμβρη, γινόταν τρία γλέντια στα τρία καφενεία του χωριού: ένα με κρητικά, ένα με ευρωπαϊκά (εννοώντας βαλς, ταγκό κλπ) κι ένα με μοντέρνα (σέικ, ντίσκο κλπ). Δίπλα στην μικρότερη εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπου στέκει μισο-αναπαλαιωμένο το παλιό Δημοτικό: κάποτε στέγαζε 150 παιδιά με μόλις ένα δάσκαλο! Περνάμε ανάμεσα στα στενά, όπου οι νοικοκυράδες του χωριού έχουν φυτέψει τα λουλούδια τους σε γλάστρες και τενεκέδες καλύπτοντας κάθε ελεύθερο χώρο, στολίζοντας κάθε χάλασμα. Ανεβαίνουμε το παλιό καλντερίμι για την έξοδο από το χωριό περνώντας απ’ το έρημο για την εποχή όμορφο μικρό ξενοδοχείο της «Κρήσσας Γειτονιάς» και συνεχίζουμε.
Η Σφάκα είναι γνωστή για τη στάση-δανειστική βιβλιοθήκη. Ξεκίνησε με ένα ράφι και τώρα είναι καλυμμένοι όλοι οι τοίχοι
Το προαύλιο των εκκλησιών με το παλιό σχολείο, κάποτε είχε 150 παιδιά!
Ανηφορίζοντας προς Πάνω Χωριό, έχουμε πανοραμική θέα του Κάτω Χωριού. Το Πάσχα τα δυο χωριά-συνοικίες ανταγωνίζονται -όχι πάντα κόσμια- ποιο θα κάνει την πιο μεγάλη 'φουνάρα του Ιούδα'!
Όπως και σε πολλά άλλα χωριά, οι ακούραστες νοικοκυρές διακοσμούν με λουλούδια κάθε χώρο, ακόμα και τα χαλάσματα! Παρακάτω σκηνές απ' τα σοκάκια της Σφάκας
Ακολουθώντας
καλντερίμια, που αντιστέκονται σθεναρά στον χρόνο, ανεβαίνουμε αργά, αλλά
σταθερά με μικρές στάσεις. Όσο σηκωνόμαστε τόσο πιο πολύ απλώνεται η θέα. Στον Προφήτη Ηλία κάνουμε μικρή στάση και
πάλι μπρος. Περνάμε από εγκαταλελειμμένους οικισμούς: την Καρά, τα Κελιά κι από πολλά μαντριά. Στη θέση Ρούσσα Χωράφια συναντάμε τον φίλο, Γιώργο Τσικαλάκη, που κλαδεύει
το αμπέλι του: μας κερνά ρακή και μας δείχνει τα μεγάλα ολοστρόγγυλα πηγάδια, μνημεία παραδοσιακής αρχιτεκτονικής –γνωστά σαν ‘λίμνες’- δυστυχώς σχεδόν
άδεια με την ανομβρία, που μας δέρνει, αλλά γι’ αυτό μπορείς να τα
περιεργαστείς ως κάτω με τις ελισσόμενες
σκάλες στο εσωτερικό τους. Συνεχίζουμε από χωματόδρομο ως τη Μονοκαρά, το εύφορο οροπέδιο με τις σκόρπιες
αγροικίες εδώ κι εκεί. Στάση για κολατσιό στο
εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού και πάλι μπρος. Ο κόσμος έχει απηυδήσει πια
απ’ την ανηφόρα, αλλά κάπου εδώ θα ακολουθήσουμε το καλντερίμι της επιστροφής:
ένα πανέμορφο μονοπάτι που τραβερσάρει τα βουνά παράλληλα με το φαράγγι του
Κουδουμή. Εδώ κάπου μας πιάνει και λίγο η ομίχλη κάνοντας πιο ατμοσφαιρική την
διαδρομή. Τελικά καταλήγουμε στον οικισμό Μαύρο
Λαγγό, (με αρκετούς αναπαλαιωμένους ‘μαγατζέδες’) για μια μικρή στάση πριν
την κατηφόρα. Αρκετοί επιβιβάζονται σε αγροτικά Τουρλωτιανών, που σκολάνε απ’
το κλάδεμα –ας είναι καλά οι άνθρωποι- κι έτσι η ομάδα πιο ευέλικτη πια θα
πάρει τον φιδογυριστό αγροτικό δρόμο ως
την Τουρλωτή.
Σφάκα από ψηλά ανεβαίνοντας απ' το καλντερίμι
Ωραία καλντερίμια ανθεκτικά στον χρόνο
Αφήνοντας τον Προφήτη Ηλιά
Στον Τίμιο Σταυρό Μονοκαράς
Αφήνοντας τη Μονοκαρά από καλντερίμι που τραβερσάρει το βουνό παράλληλα με το φαράγγι του Κουδουμή κάτω: τα μνημειακά πηγάδια-λίμνες στα Ρούσσα Χωράφια
Φτάνοντας στον Μαύρο Λαγγό, καθώς μάς κυνηγάει η ομίχλη
Γωνιά στον Μαύρο Λαγγό Κάτω: στην Μονοκαρά είδαμε τα τελευταία μανούσα και τα πρώτα arum creticum της χρονιάς
Η θέα στο κατέβασμα είναι απλά καθηλωτική
Η
πρώτη πεζοπορία του τριήμερου τελειώνει με 16
χιλιόμετρα σε 6,5 περίπου ώρες με τις στάσεις. Οι φίλοι του Ε.Ο.Σ. θα
συνεχίσουν ως τη Σητεία κι εμείς επιστρέφουμε στην έδρα μας. Εις αύριον τα
σπουδαία!
Κυριακή
της Αποκριάς, 17-03-2024 κι 9.30 η ώρα το πρωί ξεκινάμε από το Πισκοκέφαλο μια ομάδα 30 ατόμων κι από
τους δυο συλλόγους με πολύ καλό καιρό. Περπατάμε παράλληλα στο ρυάκι του Σκλαβεδιάκου σε χωματόδρομο. Δεν είναι η καλύτερή του
εποχή, όμως τη γοητεία του το μέρος την κρατάει: λευκός ασβεστόλιθος, που
αντανακλά τον ήλιο, καταπράσινη ρεματιά,
πλήθος των άγριων λουλουδιών. Λίγο πριν τον Κυμουργιώτη κατεβαίνουμε στην
κοιλάδα με τα εσπεριδοειδή, φορτωμένα καρπούς. Τέλος μπαίνουμε στον
αναπαλαιωμένο γραφικό οικισμό, περιδιαβαίνουμε τα όμορφα, φροντισμένα σοκάκια
του και κατευθυνόμαστε στην γειτονική πηγή
Λαψανάρι, που τρέχει χειμώνα-καλοκαίρι. Στον καταπράσινο χώρο δίπλα στο
ρυάκι, θα κάνουμε την πρώτη σύντομη στάση για κολατσιό.
Εκκλησάκι Αγίου Νικολάου στην κοιλάδα
Αν και όχι στην καλύτερη εποχή, μοιάζει παραμυθότοπος
Λουλουδοβόλτα η σημερινή Στον όμορφο οικισμό Κυμουργιώτη
Κυμουριώτης από ψηλά κι όλη η κοιλάδα
Η πηγή Λαψανάρι έχει νερό χειμώνα-καλοκαίρι
Κατόπιν
ανηφορίζοντας δίπλα από πορτοκαλεώνες, παλιούς μύλους κι όμορφες αγροικίες θα
φτάσουμε στο εξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας,
με ωραία θέα στην κοιλάδα και τα χωριά της. Συνεχίζουμε ως το ιστορικό χωριό των Αχλαδίων: περνάμε απ’ την
αναπαλαιωμένη πλατεία, παλιές εκκλησίες, την οθωμανική κρήνη κι έπειτα
παίρνουμε ανηφορικό μονοπάτι γεμάτο αγριολούλουδα, που μας οδηγεί στον θολωτό τάφο του Πλατύσκινου, ένα εντυπωσιακό μνημείο της ύστερης μινωικής
εποχής. Μετά παίρνουμε την άχαρη κατηφόρα προς Πισκοκέφαλο με συνολική
περπάτημα σήμερα γύρω στα 14 χιλιόμετρα σε 5 ώρες με τις στάσεις.
ΜΥΡΣΙΝΗ
– ΠΥΡΓΟΣ ΚΟΡΝΑΡΩΝ – ΤΟΥΡΛΩΤΗ
Η
τελευταία μέρα του 3ημέρου των αποκριάτικων εξορμήσεων, παρέα με τον Ε.Ο.Σ.
Ηρακλείου, Καθαρά Δευτέρα, 18/03/2024
μας επιφυλάσσει κρύο βοριαδάκι, που σε συνδυασμό με την καθυστέρηση του
λεωφορείου των συνπεριπατητών μας το πρωί μας έδωσε μια έναρξη μουδιασμένη.
Αισιόδοξο μήνυμα η παρουσία της Μαριάννας Κατηφόρη, αρχαιολόγου με ειδικότητα
στην Ενετοκρατία και κατοίκου της Μυρσίνης, που περίμενε υπομονετικά να
μαζευτούμε και να μας ξεναγήσει στο χωριό της με την πολύ ωραία θέα. Ένα
καινούριο χωριό, όπως δείχνει κι η θέση του με τη θέασή του από τη θάλασσα,
μετόχι παλιότερα του γειτονικού χωριού της Τουρλωτής. Η κεντρική εκκλησία του
Αγίου Γεωργίου δίπλα στην κεντρική βρύση, που έχει πια στερέψει, το εργαστήρι
κεραμικής του καλλιτέχνη του πηλού, Νίκου Μακρυνάκη, η Φάμπρικα, το παλιό
αναπαλαιωμένο ελαιουργείο, που εκτελεί χρέη Πολιτιστικού Κέντρου κι έχει
φιλοξενήσει τόσες εκδηλώσεις. Από όποια γωνιά κι αν κοιτάξεις, βλέπεις τη
θάλασσα. Τυχεροί όσοι έχουν τα σπίτια τους εδώ! Τα τελευταία χρόνια το έχουν
εκτιμήσει πολλοί νέοι κι έχουν επιστρέψει πίσω στο χωριό, το έχουν αναδείξει,
το έχουν συντηρήσει και αποτελεί πια κοιτίδα πολιτισμού για την ευρύτερη
περιοχή.
Μυρσίνη, ένα χωριό-μπαλκόνι στο πέλαγος
Άγιος Γεώργιος Μυρσίνης Ωραίες λεπτομέρειες απ' τα στενά της Μυρσίνης
Παίρνουμε
στη συνέχεια τον αγροτικό δρόμο, που περνάει δίπλα από τον Κάστελλα, το φαράγγι
του και την απόληξή του στον Χαλινομούρη και θαυμάζουμε τις αφρισμένες ακτές με
τα τουρκουάζ νερά.
Κατεβαίνοντας από Μυρσίνη προς τις ακτές, δεξιά ο βράχος του Κάστελλα
Η θέα στις αφρισμένες ακτές με τα τουρκουάζ νερά είναι σήμερα συγκλονιστική
Μετά από μια ώρα περπάτημα φτάνουμε στο εκκλησάκι του Αγίου
Αντωνίου και τον γειτονικό ενετικό Πύργο, όπου μας περιμένει ήδη η Μαριάννα
οικογενειακώς. Μας ανοίγει το εκκλησάκι, όπου θα δούμε αργότερα την επιγραφή-graffiti «Βιτσέντζος Κορνάρος 1677», στην οποία
οφείλει και το όνομά του. δεν πρόκειται σαφώς για τον γνωστό Βιτσέντζο Κορνάρο,
που είχε ήδη πεθάνει τότε, αλλά για κάποιον συνονόματο απόγονό του. Γύρω απ’ το
εκκλησάκι υπήρχε και οικισμός, που πιθανόν οφείλεται στην ύπαρξη μιας πηγής με
πόσιμο νερό. Ο πύργος τώρα είναι της εποχής της ύστερης Ενετοκρατίας (15ος-16ος
αιώνας). Ίσως ήταν πυργόσπιτο ευγενούς Ενετού της εποχής, για να μένει αλλά και
για να εποπτεύει τον χώρο, όπως δείχνει η θέση του, που βλέπει στη θάλασσα αλλά
ο ίδιος δύσκολα διακρίνεται απ’ αυτήν. Αν και μικρός, είναι πολύ εντυπωσιακός
κι είναι σίγουρα ένα σημείο, που αξίζει να το επισκεφτεί κανείς. Συνεχίζοντας
πιο πέρα, συναντάμε το όμορφο εκκλησάκι της Ανάληψης, όπου έχουν ήδη
μαζευτεί πολλοί Μυρσινιώτες, για να γιορτάσουν τα κούλουμα. Δυστυχώς ο χρόνος δε μας
παίρνει, να τους συντροφέψουμε.
Η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου με τον ενετικό πύργο δίπλα της, ενώ φαίνονται και τα ερείπια του παλιού οικισμού
Το ίδιο από άλλη γωνία
Εκκλησάκι της Ανάληψης
Κάπου
εδώ χωρίζουν οι δρόμοι των δυο συλλόγων: ο Ορειβατικός Ηρακλείου θα συνεχίσει
τον χωματόδρομο ως το Μόχλος, όπου θα τους παραλάβει το λεωφορείο τους κι ο
δικός μας ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου θα πάρει μέσα από μονοπάτια δίπλα στο
ρέμα του Κηνοπόταμου (ή Κοινοπόταμου κατ' άλλους) αρχικά κι έπειτα στην εσωτερική πλευρά του λόφου την
ανηφόρα, που θα μας οδηγήσει στην Τουρλωτή, το πιο μεγάλο χωριό της περιοχής.
Περνάμε από το ανηφορικό στενό με τα αναπαλαιωμένα σπίτια με τις ψηλές αυλές
και την καμαρωτή είσοδο κι έπειτα από την εκκλησία της Παναγίας, για να δούμε
τη θέα κι έπειτα κατηφορίζουμε ακολουθώντας την τσίκνα που μύριζε χταποδάκι στα
κάρβουνα, για τη μεγάλη πλατεία στο «Τέρμα», όπου ο ακούραστος Πολιτιστικός
Σύλλογος του χωριού είχε ήδη στρώσει τα τραπέζια και πρόσφερε φασολάδα,
ταραμοσαλάτα κι άφθονη λαγάνα, υπό τη συνοδεία λαϊκής μπάντας. Ήδη οι πρώτες
παρέες το είχαν στρώσει!
Συνολικά περπατήσαμε σήμερα, 11 χλμ σε 3 περίπου ώρες και συνολικά 41 τις τρεις αυτές ημέρες. Καλή συνέχεια και στους δυο συλλόγους και με το καλό να ανταμώνουμε!
Κοντά στο Κοινοπόταμο, εγκαταλελειμμένη μεγάλη μυλόπετρα
Στα ερείπια του παλιού μύλου στον Κοινοπόταμο
Με μια επίσης μεγάλη στέρνα
Κούλουμα στην Τουρλωτή, γεγονός που πρέπει κάποτε να το ζήσεις, γιατί ο Πολιτιστικός Σύλλογος Τουρλωτής είναι απ' τους πιο δραστήριους της περιοχής
