ΑΠΟ ΣΕΛΑΚΑΝΟ ΣΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΙΝΟ

Την Κυριακή 20 Νοεμβρίου ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου πραγματοποίησε μια ακόμα πεζοπορία στην καταπράσινη περιοχή πέριξ του Σελάκανου.

Η ΕΝΑΡΞΗ

Στις 9 η ώρα το πρωί συγκεντρωνόμαστε στην είσοδο του γραφικού ορεινού οικισμού για την έναρξη της πεζοπορίας μας. Μια πολυπληθής ομάδα 37 ατόμων από διάφορα σημεία του νομού. Ανάμεσά μας κάποια πιτσιρίκια, εκκολαπτόμενοι ορειβάτες, το μέλλον του Συλλόγου. Ακόμα κάποιοι τετράποδοι φίλοι, που συνοδεύουν τους ιδιοκτήτες τους, δίνουν ένα χαρούμενο τόνο ανεμελιάς. Μαζί μας και ο φίλος μας, ο Χριστόφορος Χειλαδάκης, αρθρογράφος στην ιστοσελίδα ‘Cretan beaches’ και δεινός γνώστης της κρητικής φύσης, που ήρθε απ’ το Ηράκλειο, «επειδή αγαπά τον Σελάκανο και ..την καλή παρέα»!

Ο καιρός είναι ιδανικός, πάνω από 20^ο C, ασυνήθιστο για την εποχή -τέλη Νοεμβρίου- και την περιοχή -900 μέτρα υψόμετρο στη νότια πλευρά της οροσειράς Δίκτη. Ίσως είναι και το μόνο μέρος σήμερα, όπου δεν φυσάει δυνατός νοτιάς.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΣΕΛΑΚΑΝΟΥ

Αφήνουμε το Σελάκανο, όπου έχουμε παρκάρει τα αυτοκίνητά μας και περπατάμε μέσα από χωματόδρομους και μονοπάτια, χωμένα μέσα στο πυκνό δάσος. «Δάσος τραχείας πεύκης, που συναντάται κυρίως στις υπήνεμες νότιες πλαγιές των μεγάλων οροσειρών της Κρήτης, όπου προστατεύεται από την υγρασία των βόρειων ανέμων. Αν δεις στη βόρεια πλευρά των δέντρων, έχουν αναπτυχθεί βρύα», λέει ο Χριστόφορος κι ακόμα «εδώ βγαίνει το καλύτερο μέλι, λόγω των ζυμώσεων, απ’ το τσίμπημα ενός βακτηρίου στον κορμό του δέντρου». Τι δεν ξέρει αυτός ο άνθρωπος τέλος πάντων! Αγαπά ιδιαίτερα αυτό το μέρος, που το έχει γυρίσει άπειρες στιγμές, ξέρει τα δέντρα του, τα πουλιά, που μας γυροφέρνουν, τους θρύλους και τα τοπωνύμια. Δεν ξέρει όμως αρκετά για τα μανιτάρια. Εδώ δεινός γνώστης είναι ο συνοδοιπόρος μας, ο Σεμπάστιαν, που μαζεύει ένα συγκεκριμένο είδος σφουγγαράτου μανιταριού, που συναντάμε σε όλη τη διαδρομή. «Το τρώμε στην Πολωνία»! Μου δείχνει τη μετάφραση στο Google από τα πολωνικά: «suillus». Χμ!

Το πευκοδάσος του Σελάκανου

Οι πευκοβελόνες και τα κουκουνάρια ελλοχεύουν κινδύνους στην κατάβαση

Μανιτάρι Suillus

ΠΗΓΗ ΣΚΑΦΙΔΙΑ- ΦΑΡΑΓΓΙΑ ΜΠΟΥΦΑΝΗ ΚΑΙ ΖΩΝΑΡΙΩΝ

Αρχικά περνάμε από τη θέση Σκαφίδια, όπου υπάρχει πηγή και στέρνα ποτίσματος των ζώων. Κατόπιν η πορεία μας γίνεται κατηφορική, ώσπου συναντάμε το φαράγγι Μπουφάνη (ή των Γυπαετών ή του Παρσά ή του Σελάκανου), που σχηματίζεται νοτιοανατολικά του Σελάκανου και τερματίζει στα χωριά Χριστός και Μεταξοχώρι. «Πρόκειται για ένα πολύ μακρύ φαράγγι και πολύ δύσκολο στη διάβασή του ειδικά την περίοδο, που έχει νερό, ωστόσο σε αποζημιώνει με τους καταρράκτες και την ομορφιά του» μας βεβαιώνει ο Χριστόφορος, που -εννοείται- το έχει διασχίσει. Σε συνέχεια του πρώτου περνάμε και το δεύτερο όμορφο, αλλά τεχνικό φαράγγι της περιοχής, το Ζωνάρι, που ξεκινάει απ’ το Μινό, μαζεύει τα νερά του Σελάκανου και χύνεται στο γνωστό σε όλους, φαράγγι της Σαρακίνας. Στην κοίτη των φαραγγιών εντυπωσιακά είναι τα κάθετα πετρώματα με τις σπηλαιώσεις τους και τα μαυροκόκκινα ίχνη, που τους δημιουργεί η οξείδωση του νερού. Πάνω, μάς γυροφέρνουν όρνια! Κυπαρίσσια, πικροδάφνες και λίγα πλατάνια διακόπτουν τη μονοτονία του πεύκου.

Πηγή Σκαφίδια

ΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΙΝΟ

Καλά περνάμε στην κατηφόρα, όμως αυτή τελειώνει και τώρα βαδίζουμε κάθετα ανηφορικά, για να φτάσουμε στο στόχο μας: το μικρό οροπέδιο Μινό. Όταν αντικρίζουμε τα πρώτα εξοχικά αναθαρρεύουμε. Πανδαισία χρωμάτων μας περιβάλλει. Το πράσινο των πεύκων και των κυπαρισσιών εδώ μετατρέπεται στα ποικίλα φθινοπωρινά χρώματα. Ιδιαίτερη μνεία να κάνουμε στις αχλαδιές, σε πολλές απ’ τις οποίες συναντάμε και τα τρία χρώματα: πράσινο, κίτρινο και κόκκινο στο ίδιο δέντρο. Στα ψηλότερα κλαριά τους κρέμονται τα κατακόκκινα αχλάδια. Γευστικότατα, αν και τόσο διαφορετικά από τις συνηθισμένες γεύσεις. Στη βρύση του οικισμού με το γάργαρο κρύο νερό σταματάμε για κολατσιό.

Η ανηφόρα για το Μινό

Κι από πάνω

Στη βρύση του οροπεδίου

ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Ξεκινάμε για την επιστροφή, που αποδεικνύεται κουραστική, ειδικά στο τελευταίο στάδιο, την ανηφορική πορεία προς το Σελάκανο, έκρυβε όμως μες στο δάσος ευχάριστες εκπλήξεις: τα δύο γραφικά μονόχωρα εκκλησάκια του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και της Αγίας Μαρίνας, χτισμένα στα μέσα του 19^ου αιώνα, μικρά, ταπεινά κι ευλαβικά. 

Εκκλησάκι Αγίας Μαρίνας

Εκκλησάκι Αρχαγγέλου Μιχαήλ

ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ

Τερματίζουμε σώοι, αβλαβείς κι ικανοποιημένοι, όπως συνήθως, παρά τις γκρίνιες στην ανηφόρα. Ο επίλογος της πεζοπορίας θα γραφτεί στην ταβέρνα «Τα πεζούλια» του οικισμού, που θυμίζει σαλέ ευρωπαϊκών προδιαγραφών, καθώς είναι στολισμένη για τα Χριστούγεννα. Εδώ θα ευχηθούμε όλοι μαζί «Χρόνια πολλά» στον φίλο μας, τον Χριστόφορο, που γιόρτασε τα γενέθλιά του μαζί μας! Κι αφού χαρούμε την ανεμελιά της παρέας, θα αναχωρήσουμε όλοι προς τον προορισμό του ο καθένας βράδυ πια.

Οικισμός του Σελάκανου

Διασχίσαμε συνολικά 16 χιλιόμετρα σε 6 ώρες. Ευχαριστούμε από καρδιάς την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου, που μας οδήγησε ιδανικά σ’ αυτό το στολίδι της περιοχής μας. Άλλη μια περιδιάβαση στην ανεξερεύνητη κρητική φύση με τα χρώματα του φθινοπώρου και την αύρα του δάσους, με τη χαρούμενη ομάδα του ορειβατικού έλαβε τέλος! Και στην άλλη με καλό.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Σοφία Σιδηροπούλου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων, Εύα Λεμπιδάκη

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

 ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Powered by Wikiloc

Πεζοπορία ΜΥΘΟΙ – ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΙΝΟ

Μια από τις πιο ωραίες πεζοπορίες των τελευταίων χρόνων πραγματοποίησε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2022.

Ξεκινήσαμε την πορεία μας, συνολικά 29 πεζοπόροι, στις 9 το πρωί, από το κέντρο του χωριού Μύθοι, δυτικά της Ιεράπετρας ακολουθώντας τις σχετικές πινακίδες (το μονοπάτι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο, γιατί εδώ γίνονται αγώνες ορεινού δρόμου). Προχωράμε σε σταθερά ανηφορική πορεία για τρεις περίπου ώρες. Η ανηφόρα σε γενικές γραμμές βατή κι ως επί το πλείστον σε μινωικό μονοπάτι, καλοφτιαγμένο και πλακοστρωμένο με ξερολιθιές-υποστυλώματα όπου χρειάζεται.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η πορεία, καθώς ανεβαίνουμε περνώντας από πολλά διαφορετικά τοπία: το πρώτο μισάωρο από ελαιώνες με τη διαδικασία του κλαδέματος ενεργή και τους καπνούς απ’ το κάψιμο των κλαδιών, να ανεβαίνουν στον ουρανό. Ο καιρός λιακάδα, που σε συνδυασμό με την κοπιώδη ανηφόρα και τη θερμοκρασία στη νότια Κρήτη πάντα πιο ψηλή, μας αναγκάζει να ‘πετάξουμε’ όλα τα περιττά ρούχα ήδη από την αρχή. Στο βάθος φαίνονται ευκρινώς –είναι πεντακάθαρη η ατμόσφαιρα- το νησί της Χρυσής και το παραπλήσιο μικρότερο νησάκι. Το νότιο κρητικό πέλαγος είναι ήρεμο σήμερα, καμιά σχέση με τους ισχυρούς ανέμους των τελευταίων ημερών, που ήταν αιτία να κλείσουν και τα σχολεία.

Στη συνέχεια περνάμε μέσα από πευκοδάσος και η σκιά του δρα ευεργετικά. Ακούμε καθαρά τον ήχο των νερών του φαραγγιού της Σαρακίνας πιο χαμηλά. «Είμαστε μάλλον πάνω απ’ τον καταρράκτη», συμπεραίνουμε. Το μυαλό μας τρέχει για λίγο στις βουτιές, που θα ρίχνουμε σε μερικούς μήνες στις κολύμπες και τους καταρράκτες του όμορφου αυτού φαραγγιού, ιδανικού για τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες!

Για την ώρα συνεχίζουμε την ανηφόρα κι ήδη αρχίζει το τοπίο να αλλάζει: δάσος από κυπαρίσσια, πρίνους, που και μια αντραμιθιά. Στις ρεματιές, όπου πάντα ένα ρυάκι μεγάλο ή μικρό τρέχει, συναντάμε και κανένα πλατάνι με τα φύλλα του να πλέουν στο νερό ή ακόμα και καμιά πικροδάφνη. Που κι ένα κατσίκι ξεπηδά, ενώ στον ουρανό πάνω απ’ τα κεφάλια μας φέρνει γύρους μια βιτσίλα σε όλη σχεδόν τη διαδρομή. Φτάνουμε σε σταυροδρόμι, όπου οι ταμπέλες μας πληροφορούν ότι δεξιά μας βρίσκεται το Σελάκανο, αριστερά μας το μονοπάτι οδηγεί στον Ομαλό και την Κάτω Σύμη. Ακολουθούμε το δεύτερο.

Η θερμοκρασία πέφτει και σύννεφα μαζεύονται. Όσοι βγάλαμε ρούχα, σπεύδουμε να τα ξαναβάλουμε. Τα γυαλιά ηλίου μπαίνουν πάλι στις θήκες τους. Όσοι προνόησαν να φέρουν γάντια και σκούφο, τώρα δικαιώνονται.

Η τελευταία ανηφόρα σε ελεύθερη ανάβαση πριν το οροπέδιο κοπιαστική. Όταν φτάνουμε όμως, μια έκπληξη μας περιμένει: το μικρό οροπέδιο Μινό στα 962 μέτρα, εκτός από πανέμορφο με τα μικρά σπιτάκια και τις πέτρινες κατασκευές, ίσως παλιές μάντρες, διατηρεί ακόμα σε πολλά σημεία του ‘χιονούρες’, όπως τις λέμε εμείς οι ορειβάτες. Τα υψώματα πιο πάνω είναι επίσης με άσπρες ραβδώσεις σε αρκετά σημεία. Ένα βουνό στο βάθος αναδύεται κατάλευκο. Είναι ο Λάζαρος, η τρίτη κορφή της Δίκτης!

Εδώ κάνουμε ένα μεγάλο διάλειμμα για ξεκούραση και φαγητό. Τα ταπεράκια ανοίγουν. Κάποιος γιορτάζει, πάλι γενέθλια, και κερνά. Μια ρακή, ένα σοκολατάκι είναι ό,τι πρέπει μετά την ανηφόρα. Πέφτει κι η ομαδική φωτογραφία μας και μας βρίσκει για μια ακόμα φορά σε μεγάλα κέφια. Γιατί όχι; Άλλη μια Κυριακή στην όμορφη φύση του τόπου μας με καλή παρέα.

Τα ζόρια περάσανε, τώρα η πορεία είναι μόνο κατηφορική. Ψάχνουμε να βρούμε το μονοπάτι της επιστροφής και το ακολουθούμε. Η κατηφόρα μας δίνει τη δυνατότητα να προσέξουμε περισσότερο τις λεπτομέρειες: θαυμάζουμε τα πετρώματα ανάμεσα στα δέντρα με ποικίλους σχηματισμούς και όμορφα χρώματα, τα μικροσκοπικά λουλουδάκια, τους γλυπτούς σχηματισμούς των πεσμένων κορμών –«πολλοί φέτος, να φταίει το χιόνι, να ‘ναι κεραυνοί;»-. Σταματάμε λίγο στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας και συνεχίζουμε την πορεία μας ως την αφετηρία.

Η συνολική μας διαδρομή ήταν γύρω στα 14 χιλιόμετρα και συνολικά με τις στάσεις κάναμε κάτι λιγότερο από 7 ώρες. Ανεβήκαμε γύρω στα 750 μέτρα υψομετρική διαφορά, πολύ καλή γυμναστική! Ευχαριστούμε την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου, που μας γνώρισε το όμορφο αυτό μέρος. Ραντεβού την άλλη βδομάδα με το καλό!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Σοφία Σιδηροπούλου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Γιάννης Πάγκαλος 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ελένη Λάμπρου

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ