Στην
κορυφή της οροσειράς της Θρυπτής,
Αφέντης Εσταυρωμένος, ανέβηκε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την Κυριακή
14 Σεπτεμβρίου ανήμερα της εορτής του.
Περνώντας
από τον επαρχιακό δρόμο που ξεκινά από το Κάτω Χωριό Ιεράπετρας, μαζευόμαστε
όλοι στην είσοδο του οικισμού της Θρυπτής,
σε υψόμετρο 850 μ., όπου παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας. 25 άτομα. Αρκετοί για
μια πορεία που έχει αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Όμως το μέρος είναι πανέμορφο.
Ομαδική μας στην πορεία με φόντο τον κόλπο του Μεραμπέλλου
Ομαδική μας στο εκκλησάκι της κορυφής
Αρχικά
περπατάμε στους δρόμους μέσα από τον οικισμό με τα αραιά χτισμένα σπίτια του, μερακλήδικες εποχικές κατοικίες για τις
γεωργικές εργασίες. Αυτή την περίοδο είναι εποχή τρύγου και είναι αυξημένη η
κίνηση. Ταυτόχρονα πολλά είναι τα περβόλια με τα οπωροφόρα: μηλιές, αχλαδιές,
καρυδιές και άλλα. Απ’ όλα βγάζει αυτός ο ευλογημένος τόπος!
αντικείμενα μιας άλλη εποχής στον οικισμό της Θρυπτής
Εποχή τρύγου!!!
Σύντομα
αφήνουμε τον χωματόδρομο για να πάρουμε το κάθετα ανηφορικό μονοπάτι. Αυτό ελίσσεται
αρχικά μέσα από πυκνό πευκόδασος που κάνει την πορεία μαγευτική. Επιπλέον όσο
ανεβαίνουμε η θέα γίνεται φανταστική. Πρώτα - πρώτα βλέπεις ολόκληρο τον
οικισμό, που απλώνεται σε ένα μικρό λάκκο πάνω στα βουνά της Θρυπτής. Κι έπειτα
στο γαλάζιο της θάλασσας, την Ψείρα, τον κόλπο του Μεραμπέλλου. Αργότερα το
μονοπάτι βγαίνει απ’ το δάσος και γίνεται πετρώδες κι απότομο. Εδώ θέλει
προσοχή. Σταματάμε να χαζεύουμε λοιπόν κι επικεντρωνόμαστε στο κάθε μας βήμα. Όμως
και τα δύσκολα κάποτε τελειώνουν και βρίσκουμε τον χωματόδρομο.
Σαν βγεις στον πηγαιμό για τον Αφέντη...
Η ομάδα περνά από όμορφο πευκόδασος με εντυπωσιακή θέα στις βόρειες ακτές
Η Ψείρα διακρίνεται σε ένα κάδρο από πευκοβελόνες
Θέαση όλης της περιοχής από πιο ψηλά: φαίνεται το χωριό της Θρυπτής, η κοιλάδα του Καβουσιού και το Θόλος, τα βουνά της Λάστρου.
Το μονοπάτι πιο ψηλά γίνεται κακοτράχαλο και θέλει προσοχή!
Η Θρυπτή κι ο κόλπος του Μεραμπέλλου
Σε
λίγο βρισκόμαστε στην κορυφή, στα 1.476
μ. με το εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού
πνιγμένο στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, αλλά με φανταστική θέα εκτός από τη
βόρεια και προς τη νότια πλευρά της Κρήτης: τις ακτές, τα θερμοκήπια, τα
νησάκια Κουφονήσι και Γαϊδουρονήσι. Εδώ θα κάνουμε μια σύντομη στάση για κολατσιό
κι έπειτα θα πάρουμε τον χωματόδρομο, που μας φέρνει τετ α τετ με τις άλλες κορφές
της οροσειράς: τον Κλήρο και την Παπούρα, όσο και με την κοιλάδα της Χρυσοπηγής,
κι έπειτα θα περπατήσουμε τα στενά του χωριού και θα καταλήξουμε στο γραφικό καφενεδάκι «Το πρόβαρμα»
γνωστό για τους παραδοσιακούς μεζέδες του. Κι όταν θα μπούμε στα αυτοκίνητα παίρνοντας
τον στενό φιδογυριστό, πνιγμένο στα πεύκα, δρόμο της επιστροφής, τον οποίο
μοιραζόμαστε πολλές φορές με τα κατσίκια, δεν είναι ούτε ένας, που να μην
κουβαλά και κάποια καλούδια της εποχής: σταφύλια, καρύδια και τα πρώτα μήλα!
Τριγωνομετρικό της κορυφής στα 1.476 μέτρα, η πιο ψηλή κορφή της Θρυπτής
Άπλετη θέα στο κόλπο του Μεραμπέλλου απ' την κορφή
Το εκκλησάκι της κορυφής αφιερωμένο στον Αφέντη Χριστό, γιορτάζει πάντα στις 14 Σεπτεμβρίου (πνιγμένο δυστυχώς στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας). Φοβερή και η θέα στα νοτιοανατολικά: Μκρυγιαλός, Γούδουρας και Κουφονήσι
Κλήρος, Παπούρα κι ο δρόμος προς την κοιλάδα της Χρυσοπηγής από πίσω!
Ο Κλήρος κι η Παπούρα, οι άλλες δυο ψηλές κορφές της Θρυπτής φαίνονται πολύ καλά από τον χωματόδρομο της επιστροφής
Ικανοποιημένοι
λοιπόν τόσο από την ομορφιά όσο και για τα δώρα της φύσης έχοντας διανύσει 11 χλμ με 700 περίπου υψομετρική διαφορά
επιστρέφουμε στη βάση μας με πλήθος εικόνες κι αναμνήσεις!
Κυριακή
26 Μαρτίου 2022 μια μέρα μετά την εθνική μας εορτή, ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου πραγματοποίησε μια ‘ηρωική’ (λόγω
της ανηφόρας, μην παρεξηγούμαστε) εξόρμηση στην
ψηλότερη κορυφή της Θρυπτής, αυτή του Αφέντη Εσταυρωμένου στα 1.476 μέτρα!
Ο καιρός καλοκαιρινός, πολλοί έσπευσαν για το πρώτο μπάνιο, κι ο δρόμος Παχιάς
Άμμου- Ιεράπετρας ‘στολισμένος’ για τον ημιμαραθώνιο ‘coasttocoast’, που απασχόλησε
αρκετούς φίλους του Συλλόγου αυτή τη μέρα είτε σαν οργανωτές είτε σαν δρομείς.
Παρ’ όλ’ αυτά συγκεντρωθήκαμε στον
γραφικό οικισμό της Θρυπτής 17 πεζοπόροι και στις 9.00 η ώρα το πρωί πήραμε
τον …ανήφορο.
Η ΑΝΑΒΑΣΗ
Αν και πρωί ακόμα και δεν έχει τόση ζέστη, στο πρώτο τέταρτο μένουμε με τα κοντομάνικα. Η ιδιορρυθμία της ανάβασης αυτής είναι ότι γίνεται σχεδόν κάθετα και σε ‘κόβει’ απ’ τα πρώτα μέτρα. Ανεβαίνουμε λοιπόν αγκομαχώντας περνώντας από όμορφο πευκοδάσος, όπου ανάμεσα στις πεσμένες βελόνες βλέπουμε φευγαλέα τα πρώιμα λουλουδάκια της άνοιξης να ξεμυτούν: ίριδες και κυκλάμινα, ανεμώνες χορτένσις, το ορεινό λουλουδάκι ‘άδωνις’ και το κρητικό κίτρινο κρίνο (arumcreticum). Και κρητικές τουλίπες ξεφυτρώνουν μέσα στο μονοπάτι, χωρίς ωστόσο να έχουν ανθίσει ακόμα.
Arum creticum
Ίριδα
Όσο κι αν νιώθεις ότι μετά βίας προχωράς, η θέα του οικισμού, που όλο ξεμακραίνει , σου δείχνει ότι ο κόπος σου ανταμείβεται κι έχεις ανέβει επίπεδο. Νιώθεις τα πνευμόνια σου έτοιμα να εκραγούν και λες ‘όπου να ‘ναι σωριάζομαι’, όμως δίπλα σου βλέπεις παλιούς ορειβάτες, σκυφτούς απ’ τα χρόνια να περπατάνε αργά και μεθοδικά, χωρίς γκρίνια και σκέφτεσαι «πρέπει να φανώ αντάξιός τους!». Ευτυχώς όσο περνά η ώρα το σώμα συνηθίζει κι αναπτερώνεται το ηθικό. Εξάλλου ξεδιπλώνεται η θέα σε όλο τον δυτικό κόλπο του Μεραμπέλου απ’ την Παχιά Άμμο ως τον Αφορεσμένο, αλλά και σε όλον τον κάμπο ως την Ιεράπετρα. Αν είχες χρόνο και κιάλια μια χαρά θα παρακολουθούσες τον αγώνα από εδώ ψηλά!
Όμως το μονοπάτι στα τελευταία του μέτρα αγριεύει και θέλει προσοχή. Πέτρες μικρές και μεγάλες έχουν κυλήσει στο στενό απότομο πέρασμα και τρομάζεις στη σκέψη μη γλιστρήσεις. Αναγκάζομαι να περάσω από κάποια σημεία με το χέρι βοηθείας των συνοδοιπόρων μου και τους ευχαριστώ πολύ, η αλληλεγγύη είναι εξάλλου ιδιαίτερα αναπτυγμένη σε μας τους ορειβάτες. Όταν περνάνε τα δύσκολα ‘στηνόμαστε’ για την ομαδική φωτογραφία με όλη τη θέα πίσω μας. Έπειτα συνεχίζουμε λίγο ακόμα, ώσπου βρίσκουμε το χωματόδρομο, που ανεβάζει στην κορυφή.
ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ
Εκεί στον περίβολο έξω από το εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού θ’ ανοίξουν τα ταπεράκια κι οι ρακές. Ακόμα πλήθος θα πέσουν κι οι φωτογραφίες στο κολωνάκι του στρατού. 1.476 μέτρα είν’ αυτά, η πιο ψηλή κορφή της Θρυπτής και της ανατολικής Κρήτης! Η θέα μεγαλείο, καθώς από εδώ πάνω ‘ανοίγεται’ ο ορίζοντας και προς τ’ ανατολικά: από Διονυσάδες, Κάσο, Κάρπαθο και χερσόνησο «Κυριαμάντι» στα ΒΑ ως και Γούδουρα, Κουφονήσι στα ΝΑ. Ένα μικρό μάθημα τοπικής γεωγραφίας είναι πάντα αυτές οι κορφές.
Δυστυχώς ανατολικά μας, μια εγκατάσταση κεραιών τηλεόρασης και τηλεφωνίας, τόσο κοντά στο μικρό γραφικό εκκλησάκι αμαυρώνει την εικόνα του. Είναι ο σύγχρονος τεχνοκρατικός πολιτισμός μας, που έφτασε ως εδώ, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μας. Η μελλοντική εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε αυτόν τον χώρο φυσικού κάλλους επίσης σε θλίβει. Στο μυαλό μου έρχονται τα προφητικά λόγια του Ινδιάνου Σιάτλ τον 19ο αιώνα από τα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Β’ γυμνασίου: «Η γη δεν είναι αδερφός του λευκού ανθρώπου, αλλά εχθρός που πρέπει να τον καταχτήσει, και αφού τον καταχτήσει, πηγαίνει παρακάτω. Με το ταμάχι που έχει θα καταπιεί τη γη και θα αφήσει πίσω του μια έρημο». Και πιο κάτω: «όταν την ιερή γωνιά του δάσους τη γιομίσει το ανθρώπινο χνότο και το θέαμα των φουντωμένων λόφων το κηλιδώσουν τα σύρματα του τηλέγραφου με το βουητό τους, τότες πού να βρεις το ρουμάνι; Πού να βρεις τον αϊτό; Και τι σημαίνει να πεις έχε γεια…; Σημαίνει το τέλος της ζωής και την αρχή του θανάτου». Είμαστε ένα επεκτατικό είδος ανθρώπου, τόσο μακριά από την ταπεινότητα των παππούδων μας. Εκείνοι τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο τους έφτιαχναν τα μονοπάτια, που τώρα πατάμε, και τα εκκλησάκια στις κορφές. Εμείς παίρνουμε τα βουνά για χόμπι ξοδεύοντας ακόμα περισσότερη ενέργεια. Το βράδυ θα ποστάρουμε και τις φωτογραφίες και τα βίντεό μας περήφανοι χρησιμοποιώντας αυτούς τους αναμεταδότες. Θλίψη υποκριτική κατά βάθος, σκέφτεσαι!
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Μ’ αυτές τις σκέψεις η ομάδα τα μαζεύει και παίρνει τον αγροτικό δρόμο για την επιστροφή σε παρεάκια, που συζητούν τρέχοντα θέματα ως συνήθως. Είναι κι αυτό ένα απ’ τα παράπλευρα οφέλη της ορειβασίας: η αβίαστη συζήτηση ανάμεσα σε άτομα τόσο ετερόκλητα. Ένα άλλο (όφελος) μου θυμίζει ο καινούριος πεζοπόρος της παρέας, ο Αποστόλης: «κάψαμε 1.400 θερμίδες!» κι ακόμα «έλεγα στην αρχή ότι θα εγκαταλείψω, τώρα θα ‘θελα να ρωτήσω: πότε είναι η επόμενη κορφή;». Είναι εθιστική η ορειβασία. Το ξέρουμε όλοι εμείς, που αφιερώνουμε τις Κυριακές μας σε αυτήν. Κάθε Κυριακή και μια κορυφή, ένα φαράγγι, ένα ταξίδι ονειρευτό!
Για την ιστορία περπατήσαμε 11,3 χιλιόμετρα με υψομετρική διαφορά 650 μέτρα σε 4,5 ώρες, απ’ τις οποίες οι 3,5 καθαρό περπάτημα.Ευχαριστούμε τον αρχηγό μας, Παναγιώτη Ευδαίμων, που επέμενε να ανεβούμε στο βουνό και δεν μας άφησε να πάρουμε ανάσα παρά μόνο στην κορυφή, όταν πια θα περάσουν τα δύσκολα. Ανυπομονούμε τώρα πότε θα έρθει η επόμενη εξόρμηση, η επόμενη κορφή!
