ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: κορυφή Αφέντης Θρυπτής

Showing posts with label κορυφή Αφέντης Θρυπτής. Show all posts

Sunday 26 March 2023

ΣΤΗΝ ΥΨΗΛΟΤΕΡΗ ΚΟΡΦΗ ΤΗΣ ΘΡΥΠΤΗΣ,

ΤΟΝ ΑΦΕΝΤΗ

Κυριακή 26 Μαρτίου 2022 μια μέρα μετά την εθνική μας εορτή, ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου πραγματοποίησε μια ‘ηρωική’ (λόγω της ανηφόρας, μην παρεξηγούμαστε) εξόρμηση στην ψηλότερη κορυφή της Θρυπτής, αυτή του Αφέντη Εσταυρωμένου στα 1.476 μέτρα! Ο καιρός καλοκαιρινός, πολλοί έσπευσαν για το πρώτο μπάνιο, κι ο δρόμος Παχιάς Άμμου- Ιεράπετρας ‘στολισμένος’ για τον ημιμαραθώνιο ‘coast to coast’, που απασχόλησε αρκετούς φίλους του Συλλόγου αυτή τη μέρα είτε σαν οργανωτές είτε σαν δρομείς. Παρ’ όλ’ αυτά συγκεντρωθήκαμε στον γραφικό οικισμό της Θρυπτής 17 πεζοπόροι και στις 9.00 η ώρα το πρωί πήραμε τον …ανήφορο.

Η ΑΝΑΒΑΣΗ

Αν και πρωί ακόμα και δεν έχει τόση ζέστη, στο πρώτο τέταρτο μένουμε με τα κοντομάνικα. Η ιδιορρυθμία της ανάβασης αυτής είναι ότι γίνεται σχεδόν κάθετα και σε ‘κόβει’ απ’ τα πρώτα μέτρα. Ανεβαίνουμε λοιπόν αγκομαχώντας περνώντας από όμορφο πευκοδάσος, όπου ανάμεσα στις πεσμένες βελόνες βλέπουμε φευγαλέα τα πρώιμα λουλουδάκια της άνοιξης να ξεμυτούν: ίριδες και κυκλάμινα, ανεμώνες χορτένσις, το ορεινό λουλουδάκι ‘άδωνις’ και το κρητικό κίτρινο κρίνο (arum creticum). Και κρητικές τουλίπες ξεφυτρώνουν μέσα στο μονοπάτι, χωρίς ωστόσο να έχουν ανθίσει ακόμα.

Arum creticum

Ίριδα

Όσο κι αν νιώθεις ότι μετά βίας προχωράς, η θέα του οικισμού, που όλο ξεμακραίνει , σου δείχνει ότι ο κόπος σου ανταμείβεται κι έχεις ανέβει επίπεδο. Νιώθεις τα πνευμόνια σου έτοιμα να εκραγούν και λες ‘όπου να ‘ναι σωριάζομαι’, όμως δίπλα σου βλέπεις παλιούς ορειβάτες, σκυφτούς απ’ τα χρόνια να περπατάνε αργά και μεθοδικά, χωρίς γκρίνια και σκέφτεσαι «πρέπει να φανώ αντάξιός τους!». Ευτυχώς όσο περνά η ώρα το σώμα συνηθίζει κι αναπτερώνεται το ηθικό. Εξάλλου ξεδιπλώνεται η θέα σε όλο τον δυτικό κόλπο του Μεραμπέλου απ’ την Παχιά Άμμο ως τον Αφορεσμένο, αλλά και σε όλον τον κάμπο ως την Ιεράπετρα. Αν είχες χρόνο και κιάλια μια χαρά θα παρακολουθούσες τον αγώνα από εδώ ψηλά!

Όμως το μονοπάτι στα τελευταία του μέτρα αγριεύει και θέλει προσοχή. Πέτρες μικρές και μεγάλες έχουν κυλήσει στο στενό απότομο πέρασμα και τρομάζεις στη σκέψη μη γλιστρήσεις. Αναγκάζομαι να περάσω από κάποια σημεία με το χέρι βοηθείας των συνοδοιπόρων μου και τους ευχαριστώ πολύ, η αλληλεγγύη είναι εξάλλου ιδιαίτερα αναπτυγμένη σε μας τους ορειβάτες. Όταν περνάνε τα δύσκολα ‘στηνόμαστε’ για την ομαδική φωτογραφία με όλη τη θέα πίσω μας. Έπειτα συνεχίζουμε λίγο ακόμα, ώσπου βρίσκουμε το χωματόδρομο, που ανεβάζει στην κορυφή.

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

Εκεί στον περίβολο έξω από το εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού θ’ ανοίξουν τα ταπεράκια κι οι ρακές. Ακόμα πλήθος θα πέσουν κι οι φωτογραφίες στο κολωνάκι του στρατού. 1.476 μέτρα είν’ αυτά, η πιο ψηλή κορφή της Θρυπτής και της ανατολικής Κρήτης! Η θέα μεγαλείο, καθώς από εδώ πάνω ‘ανοίγεται’ ο ορίζοντας και προς τ’ ανατολικά: από Διονυσάδες, Κάσο, Κάρπαθο και χερσόνησο «Κυριαμάντι» στα ΒΑ ως και Γούδουρα, Κουφονήσι στα ΝΑ. Ένα μικρό μάθημα τοπικής γεωγραφίας είναι πάντα αυτές οι κορφές.

Δυστυχώς ανατολικά μας, μια εγκατάσταση κεραιών τηλεόρασης και τηλεφωνίας, τόσο κοντά στο μικρό γραφικό εκκλησάκι αμαυρώνει την εικόνα του. Είναι ο σύγχρονος τεχνοκρατικός πολιτισμός μας, που έφτασε ως εδώ, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μας. Η μελλοντική εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε αυτόν τον χώρο φυσικού κάλλους επίσης σε θλίβει. Στο μυαλό μου έρχονται τα προφητικά λόγια του Ινδιάνου Σιάτλ τον 19^ο αιώνα από τα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Β’ γυμνασίου: «Η γη δεν είναι αδερφός του λευκού ανθρώπου, αλλά εχθρός που πρέπει να τον καταχτήσει, και αφού τον καταχτήσει, πηγαίνει παρακάτω. Με το ταμάχι που έχει θα καταπιεί τη γη και θα αφήσει πίσω του μια έρημο». Και πιο κάτω: «όταν την ιερή γωνιά του δάσους τη γιομίσει το ανθρώπινο χνότο και το θέαμα των φουντωμένων λόφων το κηλιδώσουν τα σύρματα του τηλέγραφου με το βουητό τους, τότες πού να βρεις το ρουμάνι; Πού να βρεις τον αϊτό; Και τι σημαίνει να πεις έχε γεια…; Σημαίνει το τέλος της ζωής και την αρχή του θανάτου». Είμαστε ένα επεκτατικό είδος ανθρώπου, τόσο μακριά από την ταπεινότητα των παππούδων μας. Εκείνοι τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο τους έφτιαχναν τα μονοπάτια, που τώρα πατάμε, και τα εκκλησάκια στις κορφές. Εμείς παίρνουμε τα βουνά για χόμπι ξοδεύοντας ακόμα περισσότερη ενέργεια. Το βράδυ θα ποστάρουμε και τις φωτογραφίες και τα βίντεό μας περήφανοι χρησιμοποιώντας αυτούς τους αναμεταδότες. Θλίψη υποκριτική κατά βάθος, σκέφτεσαι!

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Μ’ αυτές τις σκέψεις η ομάδα τα μαζεύει και παίρνει τον αγροτικό δρόμο για την επιστροφή σε παρεάκια, που συζητούν τρέχοντα θέματα ως συνήθως. Είναι κι αυτό ένα απ’ τα παράπλευρα οφέλη της ορειβασίας: η αβίαστη συζήτηση ανάμεσα σε άτομα τόσο ετερόκλητα. Ένα άλλο (όφελος) μου θυμίζει ο καινούριος πεζοπόρος της παρέας, ο Αποστόλης: «κάψαμε 1.400 θερμίδες!» κι ακόμα «έλεγα στην αρχή ότι θα εγκαταλείψω, τώρα θα ‘θελα να ρωτήσω: πότε είναι η επόμενη κορφή;». Είναι εθιστική η ορειβασία. Το ξέρουμε όλοι εμείς, που αφιερώνουμε τις Κυριακές μας σε αυτήν. Κάθε Κυριακή και μια κορυφή, ένα φαράγγι, ένα ταξίδι ονειρευτό!

Για την ιστορία περπατήσαμε 11,3 χιλιόμετρα με υψομετρική διαφορά 650 μέτρα σε 4,5 ώρες, απ’ τις οποίες οι 3,5 καθαρό περπάτημα. Ευχαριστούμε τον αρχηγό μας, Παναγιώτη Ευδαίμων, που επέμενε να ανεβούμε στο βουνό και δεν μας άφησε να πάρουμε ανάσα παρά μόνο στην κορυφή, όταν πια θα περάσουν τα δύσκολα. Ανυπομονούμε τώρα πότε θα έρθει η επόμενη εξόρμηση, η επόμενη κορφή!