ΖΗΡΟΣ – ΣΚΑΛΙΑ – ΖΑΚΡΟΣ – ΦΑΡΑΓΓΙ ΝΕΚΡΩΝ 

(στη μνήμη της Στέλλας Αΐλαμάκη)

Την Κυριακή 26 Μαΐου 2024 έλαβε χώρα πεζοπορία σε όμορφα και ιστορικά μέρη της ανατολικής πλευράς του νομού μας με τη σύμπραξη του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Λασιθίου και του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου και υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco της Σητείας. Συγκεκριμένα έγινε συρραφή των τριών γεωδιαδρομών του τελευταίου -8, 9 και 10- σε μία μεγάλη διαδρομή, που οδήγησε τους 30 περίπου περιπατητές από το γραφικό ορεινό χωριό της Ζήρου στον παραλιακό οικισμό της Κ. Ζάκρου.

Ομαδική μας στις πηγές της Ζάκρου: σύμπραξη Ε.Ο.Σ.Λασιθίου, Ορειβατικού Αγίου Νικολάου, κάποιων μελών του Φ.ΟΡ.Σ.Σ και φυσικά του Γεωπάρκου Σητείας! Μπράβο σε όλους μας!!!

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 9: ΖΗΡΟΣ – ΣΚΑΛΙΑ (6 χλμ – 2 ώρες)

Ξεκινήσαμε περίπου στις 9 η ώρα από τη Ζήρο (ενετική καταγραφή Siro), ορεινό χωριό της επαρχίας Σητείας στα 590 μέτρα, όπου μας περίμενε ο Βαγγέλης Περάκης, ψυχή του Γεωπάρκου και μια ολιγομελής ομάδα από Σητεία.  Σύντομη περιήγηση στο χωριό με πρώτη μας δουλειά να επισκεφτούμε τη λιμνούλα με τα νούφαρα και τις πάπιες στην άκρη του, έναν μικρό υδροβιότοπο πολύ σημαντικό για την άνυδρη ανατολική Κρήτη, στον οποίο κάποιος φύτεψε ‘νούφαρα’, ενέργεια που άλλους τους βρίσκει πολύ αντίθετους, καθώς τα λουλούδια αυτά δεν ανήκουν στην χλωρίδα της περιοχής, ωστόσο είναι ένας λόγος που έχει ανεβάσει κατακόρυφα την επισκεψιμότητά της. Με χαρά διαπιστώσαμε ότι οι αρμόδιοι  έχουν προσθέσει πρόσφατα εδώ ένα όμορφο παρατηρητήριο για την πανίδα της περιοχής.

Η αγαπημένη μας λιμνούλα με τα νούφαρα στο χωριό της Ζήρου

Θέα της λίμνης από την πίσω μεριά, φαίνονται και οι πάπιες καθώς και το χωριό.

Ανθισμένα αρκετά νούφαρα στη λίμνη. 

Στη συνέχεια μέσα από το χωριό πήραμε το μοναδικό ανηφορικό τμήμα του Ε4 της διαδρομής μας με ανάβαση ως τα 750 μέτρα, που μας προσφέρει ωραία θέα του χωριού και του εύφορου οροπεδίου του, καθώς και των σητειακών βουνών στο βάθος. Με την απειλή της βροχής ανά διαστήματα, αλλά χωρίς αυτή να μας επηρεάζει, απολαύσαμε μια όμορφη και δροσερή διαδρομή σε αρκετά γρήγορο ρυθμό ως το μικρό οροπέδιο της Κάνεβας και τέλος τα ιστορικά Σκαλιά στα 660 μέτρα. Εδώ ο Βαγγέλης μας αφηγήθηκε την μαρτυρική θυσία των κατοίκων για την προάσπιση της ελευθερίας τους και την ερήμωση του οικισμού, ο οποίος δεν ξανακατοικήθηκε παρά περιστασιακά από μεμονωμένες οικογένειες. Έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου βρήκαμε ασφαλές κατάλυμα για το κολατσιό μας. Με χαρά είδαμε ότι στην πηγή κοντά σε αυτό τρέχει ακόμα το νερό. Επισκεφθήκαμε το μνημείο για τους ήρωες Σκαλιώτες κι έπειτα πήραμε ξανά το Ε4 με –κατηφορική- κατεύθυνση προς το κεφαλοχώρι της Ζάκρου.

Παίρνουμε το Ε4 με κατεύθυνση ανηφορική αρχικά

Άποψη του ορεινού χωριού της Σητείας, Ζήρος (Siro στην ενετική καταγραφή του 1583), έδρα του Δήμου Λεύκης. Οφείλει την μη ερήμωσή του στο εύφορο οροπέδιό του, στην γειτνίαση με την μονάδα πολεμικής αεροπορίας και στο γεγονός ότι αποτελεί πέρασμα προς τις ανατολικές ακτές και τον Ξερόκαμπο

Ιδανικός καιρός σήμερα για ορειβασία, χωρίς πολλή ζέστη, με τη βροχή να μας κυνηγάει, αλλά ...να μη μας φτάνει!

Σύντομη στάση - ανάπαυλα κάτω απ' τα κλαριά του μοναχικού δέντρου

Πολύ καλά σηματοδοτημένη από το Γεωπάρκο η διαδρομή

Χαρακτηριστικό τοπίο της διαδρομής

Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στα Σκαλιά

Και το εσωτερικό του

Το μνημείο για τους ήρωες Σκαλιώτες. Κατά την παράδοση τα Σκαλιά (οικισμός με τα σπίτια κολλητά σαν σε φρούριο) ήταν απόρθητο μέρος για τους Τούρκους κατακτητές, που έστειλαν ένοπλο σώμα κρυφά να το κατακτήσουν. Όμως η κίνηση 'καρφώθηκε' στους Σκαλιώτες, που έσφαξαν τους Τούρκους στον ύπνο τους στον Μαύρο Κάμπο. Τότε οι Τούρκοι προσεταιρίστηκαν τον ιερέα της Ζήρου, που κάλεσε στην εκκλησία τους Σκαλιώτες, δήθεν να τους μεταλάβει για την αμαρτία τους. Καθώς άφησαν τα όπλα τους αυτοί έξω, όρμησαν οι κατακτητές και τους έσφαξαν όλους και κατόπιν κατέκαψαν τα ανυπεράσπιστα πια Σκαλιά. Ο οικισμός αναφέρεται στην ενετική απογραφή του 1583 από τον Καστροφύλακα ως Scaglia με 162 κατοίκους ενώ στην τουρκική απογραφή του 1881 δεν αναφέρεται πια.

Η πηγή στα Σκαλιά

τρέχει ακόμα νερό

Το Ε4 περνάει από εδώ. Πάνω διακρίνεται ο εγκαταλελειμμένος πέτρινος οικισμός με τους τοίχους των σπιτιών να σχηματίζουν ένα τείχος.

Σκαλιά!!!

Μοναχικό δέντρο κάπου στη διαδρομή

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 8: ΣΚΑΛΙΑ  – ΖΑΚΡΟΣ (4 χλμ – 1.15’ ώρες)

Με την βροχή να πέφτει, αλλά όχι ανησυχητικά, πήραμε το παλιό μινωικό μονοπάτι –σημερινό Ε4- κατηφορίζοντας προς Ζάκρο περνώντας από το μικρό οροπέδιο του Μαύρου Κάμπου. Αγναντεύοντας τη Ζάκρο από ψηλά έως και τις ακτές της  αντιλαμβάνεσαι γιατί οι Μινωίτες επέλεξαν αυτόν τον τόπο για τα θερινά ανάκτορα του βασιλιά τους. Εκτός από τη φυσική ομορφιά, πολλά τα τρεχούμενα νερά σε έναν τόπο με τη χαμηλότερη ίσως βροχόπτωση στο νησί μας. Μεγάλο χωριό, ανθίσταται στην ερήμωση, εύφορος ο κάμπος του, δίοδος προς την τουριστική Κάτω Ζάκρο. Σημαντικές οι εργασίες αναπαλαίωσης εδώ. Μεγάλη κι η προσφορά του Γεωπάρκου. Επισκεφθήκαμε τις πηγές που αποτελούν πόλο έλξης και χώρο για πανηγύρια και περιπλανηθήκαμε στο χωριό με τους αναπαλαιωμένους χώρους του: το ρασοτριβείο, τον φούρνο κ.α. Μικρό, αλλά πολύ ιδιαίτερο είναι και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του. Έχει γίνει πολλή δουλειά εδώ: τεχνητή σπηλιά, γεωλογικά μοντέλα, διαδραστικοί χάρτες και κατασκευές, ιδανικός χώρος επίσκεψης για όλους, αλλά κυρίως για μαθητές. Αν και η ξενάγηση από τον Βαγγέλη ήταν όπως πάντα άψογη, δεν μπορέσαμε να μην θυμηθούμε με συγκίνηση ότι εδώ γνωρίσαμε πρώτη φορά τη Στέλλα την Αΐλαμάκη, που μας ξενάγησε στο χωριό της σε παλιότερη επίσκεψή μας  και στη συνέχεια έγινε φίλη και μέλος μας. Ένας εξαίρετος άνθρωπος, που δυστυχώς έφυγε νωρίς!

Στο δρόμο για Ζάκρο

Αχνοφαίνεται η Ζάκρος σιγά-σιγά

Η ομάδα πλησιάζει στο γνωστό κεφαλοχώρι

Ομαδική ξεκούραση στις πηγές της Ζάκρου

Να κι ένας μόνιμος κάτοικος των πηγών

Χώρος αναψυχής δίπλα στην πηγή

Αναπαλαιωμένος παλιός φούρνος στο χωριό.

Στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Ζάκρου

Όλη η ομάδα στο μουσείο

Η αγαπημένη φίλη, Στέλλα Αΐλαμάκη, που έφυγε νωρίς, ήταν εκείνη που μας πρωτοξενάγησε σε αυτούς εδώ τους χώρους πριν λίγα χρόνια. Ένας αξιαγάπητος άνθρωπος με λαμπερή προσωπικότητα. 

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 10: ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ (4,5 χλμ, 1.30' ώρα)

Στη συνέχεια μπήκαμε στο Φαράγγι των Νεκρών, γνωστή κι αγαπημένη διαδρομή, με τα εντυπωσιακά τοιχώματα, ψηλά στα οποία έχουν ανασκαφεί τάφοι μινωικής εποχής, και στο γεγονός αυτό οφείλει το όνομά του. Όμορφο μικρό διαμαντάκι πνιγμένο σε βλάστηση με πλατάνια, αγριελιές, αγριοφυστικιές, χαρουπιές, ελυγιές και πικροδάφνες, το οποίο όμως διασχίσαμε «απνευστί», γιατί η βροχή δυνάμωνε κατά διαστήματα. Νερό απλά ακούγαμε σε ορισμένα σημεία, αλλά νερό τρεχούμενο δεν είδαμε δυστυχώς! Στο τέλος του το φαράγγι έχει κι αναρριχητικές πίστες στα κάθετα τοιχώματα του! Στη συνέχεια φτάσαμε κατάκοποι στις όμορφες ακτές του παραθεριστικού οικισμού της Κάτω Ζάκρου, γνωστόν και για τον αρχαιολογικό του χώρο -το 4ο ανάκτορο της Κρήτης!-, όπου ξεκουραστήκαμε επιτέλους.

Φαράγγι των Νεκρών, γεωδιαδρομή 10, ιδανικό τελείωμα μιας όμορφης μέρας

Στις βραχώδεις κάθετες πλευρές του έχουν ανασκαφεί μινωικοί τάφοι, εξ ου και το όνομά του.

Εντυπωσιακά χρωματιστά τοιχώματα

Έχουμε συνδέσει την άφιξη στην Κάτω Ζάκρο με τον γνωστό 'διάδρομο' από κρεβατίνες.

Ήταν μια όμορφη, γεμάτη χρώματα και ποικίλες εικόνες πεζοπορία, που την ευχαριστήθηκαν τα μέλη των δυο συλλόγων στην πρώτη τους κοινή εξόρμηση μετά από καιρό, που ευχόμαστε όλοι να είναι αφετηρία και για άλλες συνεργασίες. Συνολικά περπατήσαμε γύρω στα 20 χιλιόμετρα σε 7 γεμάτες ώρες με τις στάσεις. Ευχαριστούμε θερμά τον αρχηγό, Βαγγέλη Περάκη του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco Σητείας, που παρά τον φόρτο εργασίας του, βρήκε χρόνο να περπατήσει μαζί μας και να μας ξεναγήσει. Πάντα ευχαριστιόμαστε την παρέα του, καθώς ξέρει πάρα πολλές πληροφορίες για όλη την επαρχία Σητείας, που έχει πια ενταχτεί στο Γεωπάρκο και κάνει πολύ καλή κι οργανωμένη δουλειά για την προστασία και την ανάδειξη του τόπου μας. Όμως δεν θα μπορούσαμε να μην αφιερώσουμε αυτή την εξόρμηση στην μνήμη της Στέλλας Αΐλαμάκη, αφού κάθε φορά που θα επισκεπτόμαστε τα μέρη της δεν γίνεται να μην τη θυμόμαστε!

Ευχαριστούμε πολύ τον αρχηγό μας, Βαγγέλη Περάκη για την ξενάγηση και τις χρήσιμες πληροφορίες, που μοιράστηκε μαζί μας.

και το παπάκι μας βρέθηκε στον φυσικό του χώρο στη λιμνούλα της Ζήρου, παρέα -για πρώτη φορά- με άλλες πάπιες!!!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Βαγγέλης Περάκης 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος - Μαρία Μετζογιαννάκη

 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΕΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ

Powered by Wikiloc

 

ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΟΥ ΓΕΩΠΑΡΚΟΥ: 

ΣΙΤΑΝΟΣ – ΣΚΑΛΙΑ – ΖΑΚΑΝΘΟΣ

Μια μικρή ‘πανλασιθιώτικη’ πεζοπορία αποδείχτηκε αυτή της 19^ης Φεβρουαρίου του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου σε μονοπάτια του Γεωπάρκου Σητείας, αφού μαζεύτηκαν 45 άτομα από διάφορα σημεία του νομού μας και το πάρκινγκ στο χώρο των πολιτιστικών εκδηλώσεων της Σιτάνου γέμισε ξαφνικά με αυτοκίνητα.

Ενημέρωση της ομάδας από τον αρχηγό κι υπεύθυνο του Γεωπάρκου, Βαγγέλη Περάκη

Σίτανος λοιπόν. Ένα μικρό παραδοσιακό χωρίο στα 620 μ. υψόμετρο. Προστατευόμενος οικισμός από το 2022, μαθαίνουμε, ίσως σε μια προσπάθεια να διασωθεί το μέρος από τα παρακείμενα αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα, που συναντάει κανείς στο δρόμο απ’ τη Σητεία. Από εδώ ξεκινάει η πορεία μας με όμορφες εικόνες από τη ζωή του χωριού: Μια κατσίκα με τα μικρά της μασουλάει το χορτάρι ανέμελη, κότες τσιμπολογούνε αμέριμνες στο χωράφι, κηπούλια, σπίτια με τις ‘παραδοσιακές’ γλάστρες-ντενεκέδες. Κι εκεί που νομίζεις ότι η ζωή εδώ έχει μείνει σε προηγούμενες εποχές, να σου και διαφήμιση για τουριστικά καταλύματα!

Αν και παραδοσιακό χωριό η Σίτανος περικλείεται από πλήθος φωτοβολταϊκών!

Αφήνουμε το χωριό ακολουθώντας ανηφορικό χωματόδρομο. Περνάμε από τοπίο που μοιάζει ξερικό και πετρώδες. Λίγα φρύγανα: θυμάρια, αχινοπόδια, αστοιβίδες. Υγρασία κάνει τους θάμνους να στραφταλίζουν στις ακτίνες του πρωινού ήλιου. Η μέρα προβλέπεται ιδανική για την εποχή. Μικροσκοπικά ‘κρινάκια’, κυρίως ρωμουλέες (Romulea bulbocodium), αλλά και ορνιθόγαλα (Ornithogalum) απλώνονται χαλί στα πόδια μας. Εδώ κι εκεί ομάδες από κίτρινες νεραγκούλες (ranunculus bulbosus) και ανεμώνες-νάνοι καθώς δεν έχουν τη δύναμη να μεγαλώσουν. Που και που καμιά ίριδα.

ένα μπουκέτο από Romulea bulbocodium

Το μονότονα πετρώδες τοπίο διακόπτεται κατά διαστήματα από μικρές εύφορες εκτάσεις τύπου μικρών οροπεδίων, που δεν τους λείπουν οι πηγές, τα ρυάκια και οι αυτοσχέδιες λίμνες, γεγονός που προκαλεί εντύπωση! Εννοείται ότι εδώ κυριαρχούνε τα περιβόλια με οπωροφόρα, κυρίως μηλιές, αχλαδιές, ροδακινιές, γυμνές αυτόν τον καιρό (λάθος εποχή ήρθαμε!). Αναφέρω μερικά τοπωνύμια, όπως μου τα σημειώνει ο φίλος μου ο Θοδωρής, κάτω απ’ τις φωτογραφίες ή όπως μου τα έδειχνε ο άλλος φίλος, ο Νίκος στην πορεία: της Βουρλιάς ο κάμπος’,  ‘Τσακνάδο’, ‘Μαύρος Κάμπος’, ‘Κανεβα’, ‘Φλαμούρι’, ‘Μακρύ Λιβάδι’ , ‘Αχλαδιά’ και βέβαια τελευταίες οι Πάνω και Κάτω Ζάκανθος.

Εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου καμουφλαρισμένο τόσο καλά στο πέτρωμα της περιοχής

Οροπεδιάκι Κάνεβα

Εκκλησάκι Ζωοδόχου Πηγής και Αγίου Φανουρίου στο οροπέδιο Μακρύ Λιβάδι

Οροπέδιο Φλαμούρι και κάτω δεξιά άλλος ένας μικρός πέτρινος Άγιος Φανούριος

Πηγή που αναβλύζει απ' το βράχο στο Τσακνάδο

Για την ώρα ανηφορίζουμε το καλοδιατηρημένο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4, προκειμένου να οδηγηθούμε στον ιστορικό οικισμό Σκαλιά. Πρόκειται για εγκαταλελειμμένο οικισμό, του οποίου τα σπίτια είναι ενωμένα σαν εξωτερικό τείχος, ενώ απ’ τη βόρεια πλευρά έχει και γκρεμό να τον προστατεύει. Οι κάτοικοι του είχαν αναπτύξει πλούσια αντιστασιακή δράση κατά την Τουρκοκρατία, γι’ αυτό οι δεύτεροι αποβίβασαν στην Κάτω Ζάκρο 2000 άντρες, για να τους ‘ρίξουν’ εναντίον των Σκαλιωτών. Αυτοί σταμάτησαν να κοιμηθούν στη θέση «Μαύρος Κάμπος». Οι Σκαλιώτες, που ειδοποιήθηκαν στο μεταξύ, έτρεξαν κι έσφαξαν όλους τους κοιμισμένους Τούρκους. Λέγεται ότι η θέση Μαύρος Κάμπος ονομάστηκε έτσι από το αίμα της σφαγής. Οι Τούρκοι τότε έστησαν παγίδα σε συνεργασία με τον προδότη παπά Δράκο ή Φραγκιά, που κάλεσε τους Σκαλιώτες να τους κοινωνήσει στο ναό της Αγίας Παρασκευής της Ζήρου κι εκεί τους ζήτησε ν’ αφήσουν τα όπλα τους έξω από την εκκλησία. Οι Τούρκοι τότε έκαναν επίθεση στους ξαρμάτωτους Σκαλιώτες και τους έσφαξαν όλους. Η παράδοση λέει ότι τιμώρησαν στη συνέχεια και τον παπά καίοντας τον ζωντανό.

Ε4 προς Σκαλιά

Σήμερα στην περιοχή υπάρχουν τα ερείπια του οικισμού στο λόφο, η εκκλησία του Αϊ Γιώργη και δίπλα της η πηγή πόσιμου νερού και μια πέτρινη στέρνα. Δίπλα στο ναό έχει στηθεί μνημείο στους ήρωες Σκαλιώτες. Εκεί μαζευτήκαμε να ακούσουμε από τις κοπελιές απ’ τη Σητεία μια έμμετρη αφήγηση της σφαγής, γραμμένη από τον κύριο Σταύρο Εμ. Σπυριδάκη, καταγόμενο από την περιοχή. Με την ευκαιρία της μάζωξης βγάλαμε εδώ και την ομαδική μας φωτογραφία. Βλέπετε η ομάδα είναι πολυπληθής σήμερα κι είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθεί.

Ερείπια σπιτιού στα Σκαλιά

Η πηγή περιφραγμένη για να μην βρωμίζει το νερό απ' τα ζώα

Οχυρός παλιός οικισμός Σκαλιά

Η χαρακτηριστική κίτρινη 'μούχλα' που καλύπτει πέτρες και δέντρα της περιοχής

Η στέρνα των Σκαλιών

Απαγγελία ποιήματος για τους ηρωικούς Σκαλιώτες

ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ FB: https://www.facebook.com/photopagalos/videos/1695149820918554?idorvanity=588468201282923

ο Άγιος Γεώργιος στα Σκαλιά

Ένας άλλος τόπος με αξιόλογη ιστορία είναι αυτός της Ζακάνθου: Ήταν τουρκοχώρι. Κατά την παράδοση υπήρχε σαν οικισμός και πριν την Τουρκοκρατία, όμως όταν ήρθαν οι Οθωμανοί τούρκεψαν όλοι οι κάτοικοι, ακόμα κι ο παπάς! Κι όταν οι τελευταίοι Μουσουλμάνοι έφυγαν απ’ την Κρήτη ερήμωσε και το χωριό. Ο εγκαταλελειμμένος οικισμός ο οποίος σήμερα χρησιμοποιείται ως μετόχια κατοίκων της Ζήρου και της Ζάκρου, χωρίζεται στην Πάνω και στην Κάτω Ζάκανθο. Εμείς περάσαμε από τη δεύτερη, αν και ο πάνω μαχαλάς φαινόταν πολύ γοητευτικός. Ίσως μια άλλη φορά.

Άνω Ζάκανθος

Αφήνοντας την Κάτω Ζάκανθο

Τέλος ανηφορίζοντας ΒΔ από καλά σηματοδοτημένο και διατηρημένο μονοπάτι κι έπειτα κατηφορίζοντας λοξά στην πλαγιά, φτάνουμε τελικά πάλι στη Σίτανο στο σημείο αφετηρίας μας έχοντας διανύσει 17,5 χιλιόμετρα σε έξι ώρες με τις στάσεις.  

Φτάνοντας πίσω στη Σίτανο απ' την πίσω πλευρά

Τελευταία στάση το παραδοσιακό καφενεδάκι στη Σίτανο για μια ρακί και λίγη συζήτηση στα παρεάκια, όπου η ομάδα του Γεωπάρκου μάς χάρισε και τον καινούριο της οδηγό «Ε4 Υδάτινοι δρόμοι και Ιστορίες στο Γεωπάρκο Σητείας». Με την ευκαιρία να τονίσουμε κι από δω τη μεγάλη προσφορά του Γεωπάρκου στην ανάδειξη της περιοχής: ποιος θα τα ήξερε αυτά τα μέρη, αν δεν υπήρχαν οι Γεωδιαδρομές και οι χάρτες, τα ενημερωτικά φυλλάδια του; Επίσης σε όλες τις διαδρομές κρατά καθαρά και σηματοδοτημένα τα μονοπάτια. Μάθαμε ακόμα ότι από φέτος επεκτείνεται η δράση του σε όλη την επαρχία Σητείας. Και για όποιον ενδιαφέρεται μπορεί να βρει πληροφορίες στην ιστοσελίδα του https://www.sitia-geopark.gr/ ή στο κιόσκι του στην παραλία της Σητείας. Όποιος θέλει να συμμετάσχει σε εθελοντικές δράσεις του μπορεί να δηλώσει συμμετοχή στη φόρμα εθελοντών: https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSfmRtXaKgZz7r7I7xLLmnqmJLXa3Mkdpc0KN5C0zs5h71YaQw/viewform

Γεωμορφή απ' αυτές που συνηθίζονται στο Γεωπάρκο

Το παραδοσιακό καφενεδάκι στη Σίτανο

Ένας ακόμα οδηγός  από το Γεωπάρκο

Να ευχαριστήσουμε εδώ λοιπόν τον υπεύθυνο του Γεωπάρκου και αρχηγό της πεζοπορίας μας, Βαγγέλη Περάκη, καθώς και την ομάδα του των συνοδών βουνού, που μας βοήθησε πολύ να φέρουμε όλον αυτόν τον κόσμο πίσω ασφαλή, αλλά και όλους μας τους φίλους τους Σητειακούς, που πάντα αγαπούν τον τόπο τους και τους αρέσει να τον αναδεικνύουν. Έτσι και σ’ αυτήν την πεζοπορία έδωσαν το παρόν, βοήθησαν στην οργάνωση της ομάδας από την Σητεία, μας ξενάγησαν και μας έδωσαν χρήσιμες πληροφορίες. Ελπίζουμε στο μέλλον να κάνουμε κι άλλες πορείες μαζί και να γνωρίσουμε καλύτερα την ανατολική πλευρά του νομού μας!

Βουκολικό με το φακό του Γιάννη του Πάγκαλου

ΑΡΧΗΓΟΣ: Βαγγέλης Περάκης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Μαρία Μετζογιαννάκη

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Μ. Μετζογιαννάκη

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ:

Powered by Wikiloc