Το κοινωνικό γεγονός του καλοκαιριού
για μας τους ορειβάτες ήταν σίγουρα η απογευματινή
ανάβαση της 9ης Αυγούστου 2025 στον Ψηλορείτη με την
ευκαιρίατης Πανσέληνου του Οξύρρυγχου.
Ήταν μια ιδέα του Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου
στην οποία συμμετείχαν ενεργά ο ΕΟΣ
Μοιρών κι ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου, καθώς και ομάδες από ΕΟΣ
Ρεθύμνου και ΕΟΣ Χανίων με στόχο τη σύσφιξη των σχέσεων των ορειβατών Κρήτης. Μια «συνάντηση κορυφής» λοιπόν, που ελπίζουμε όλοι ότι ….ήρθε για να μείνει!
Στο κάλεσμα του ΕΟΣ Ηρακλείου για αντάμωμα στον Ψηλορείτη με Πανσέληνο ανταποκρίθηκαν ΕΟΣ Μοιρών κι Ορειβατικός Αγίου Νικολάου με πλήρεις αποστολές κι ΕΟΣ Ρεθύμνου, Χανίων με αντιπροσωπευτικές. Ήρθαν κι από Ορειβατική - Αναρριχητική Λέσχη Θεσσαλονίκης!!! Μια εκδήλωση, που όλοι ευχηθήκαμε να γίνει θεσμός. Ο Ψηλορείτης στα 2.456 είναι η στέγη της Κρήτης και στο κέντρο του νησιού! Μαζεύτηκαν γύρω στους 100 ορειβάτες άσχετα με το πόσοι φαίνονται στην ομαδική, καθώς πολλοί χάζευαν το ηλιοβασίλεμα!
Βίντεο με πανοραμική λήψη από τον Γιώργο Κοκκίνη: ΕΔΩ:
Η ομάδα μας (συνολικά 25 άτομα) ξεκίνησε
στις δύο το μεσημέριαπό τον Άγιο Νικόλαο. Με μια μαραθώνια οδική διάσχιση πρώτα
της παράκτιας ζώνης κι έπειτα του εσωτερικού, της «βαθιάς» Κρήτης, περνώντας
διαδοχικά από κτηνοτροφικά χωριά, γνωστά τόσο για τους σωστούς όσο και για τους
λάθος λόγους: Γωνιές, Ανώγεια, Ζωνιανά, Κράνα, Λιβάδια. Και στη συνέχεια από
στενό ανηφορικό επαρχιακό δρόμο δίπλα από κοπάδια πρόβατα και παλιά μητάτα ως
το ορειβατικό καταφύγιο του Πολιτιστικού
Συλλόγου Λιβαδίων στο Λάκκο του Μυγερού (1.560μ.), απ’ όπου ξεκινάει το πιο
σύντομο μονοπάτι για την ψηλότερη κορυφή της Κρήτης, τον Τίμιο Σταυρό του
Ψηλορείτη στα 2.456 μέτρα. Εδώ βρίσκουμε τον
Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, που έχει ήδη φτάσει με λεωφορείο κι ομάδες πεζοπόρων που
ήρθαν με ΙΧ. Αγκαλιές, φιλιά και εγκάρδιοι χαιρετισμοί!!!
Η διαδρομή ως τον Λάκκο Μυγερού, αφετηρία της διαδρομής περνά από τα κτηνοτροφικά χωριά της επαρχίας Μυλοποτάμου, της 'βαθιάς' Κρήτης!
Έναρξη πεζοπορίας από τον Λάκκο του Μυγερού (πάνω αριστερά) στα 1.560 μέτρα.
Η ανάβαση
Το ανέβασμα θα αρχίσει λίγο μετά τις
5 το απόγευμα. Η μέρα είναι ζεστή και, σε αντίθεση με τα παράλια, εδώ επικρατεί
άπνοια, που δυσχεραίνει πολύ την απότομη, σχεδόν κάθετη, ανάβαση ειδικά τις
πρώτες δυο ώρες. Το μονοπάτι είναι καθαρό, σε πολλά σημεία του στρωμένο με
πλάκες, πολύ καλά σηματοδοτημένο, δε γίνεται να το χάσεις, εξάλλου έχεις οπτική
επαφή με τους συνορειβάτες σου σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάβασης. Έτσι
δε χρειάζεται πίεση, ο καθένας ακολουθεί τον ρυθμό του. Έτσι κι αλλιώς σε 2-3
ώρες θα είμαστε πάνω κι έχουμε χρόνο για τη δύση του ηλίου.
Η κάθετη ανάβαση των τριών ωρών, αν και από μονοπάτι, είναι πολύ κουραστική
Ειδικά με τη ζέστη (29ο C, ασυνήθιστα για Ψηλορείτη) η ανάβαση ζορίζει περισότερο, κάτι που δεν πτοεί την ομάδα. Τερματίσαμε όλοι με τον ρυθμό του ο καθένας και μπράβο μας!
Θέα στον Λάκκο (όνομα και πράγμα) του Μυγερού και τις γύρω κορφές, από ψηλά
Φωτογραφιάρα της Μαρίας από την ανάβαση!
Στο τέλος η ανάβαση 'μαλακώνει' καθώς τραβερσάρουμε οριζόντια τις κορφές του Ψηλορείτη και φαίνεται πίσω στην πιο ψηλή κορφή το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού, να σε οδηγεί.
Κοντοσημώνουμε!
Φαίνονται οι πρώτοι ορειβάτες να έχουν φτάσει στο εκκλησάκι!
Στην κορυφή Τίμιος Σταυρός στα 2.456 μέτρα
Στην κορυφή αρχίζει δεύτερος γύρος
καλωσορίσματος: σχεδόν ταυτόχρονα με εμάς φτάνουν
απ’ τα νότια ο Ε.Ο.Σ. Μοιρών με ανάβαση απ’ τη Λοχριά, μια ομάδα του ΕΟΣ
Ρεθύμνου, που έρχονται απ’ το καταφύγιό τους στον Τουμπωτό Πρίνο και θα
διανυκτερεύσουν εδώ περιμένοντας τους υπόλοιπους, που θα φτάσουν ξημερώματα να
δουν την ανατολή. Τα παιδιά από τις Μοίρες –πάντα πιο παραδοσιακοί- θα ανάψουν τα
κεριά, θα θυμιάσουν και θα μοιράσουν άρτο, «είναι τάμα», λένε!
Εκκλησάκι Τιμίου Σταυρού φτιαγμένο με την τεχνική του Μητάτου
Εικόνα απ' το εσωτερικό του
Όπου ευσεβείς ορειβάτες έχουν ανάψει κεράκια!
Μεγάλη ουρά για τις αναμνηστικές φωτογραφίες
επικρατεί στο γνωστό σημείο με την καμπάνα, τη σημαία και την πινακίδα με το
υψόμετρο. Άλλοι βγάζουν σέλφι με τη δύση του ηλίου. Φωνάζουμε να μαζευτούμε για την ομαδική
φωτογράφηση, όσο υπάρχει φως ακόμα, μα που να μας ακούσουν! Τελικά απλώνουμε τις σημαίες μας για μια αναμνηστική
φωτογραφία υπό την καθοδήγηση του Προέδρου του ΕΟΣ Ηρακλείου, Δημήτρη Σφυράκη,
που θα μας προτρέψει μετά να πιαστούμε χέρι-χέρι
γύρω απ’ το μικρό εκκλησάκι κάνοντας ενός λεπτού σιγή προς τιμήν του μέλους
του συλλόγου, Χριστόφορου Χρηστάκη, που χάθηκε τόσο νέος, πριν ένα χρόνο
περίπου, κατά τη διάρκεια διερευνητικής πεζοπορίας στο κουρταλιώτικο φαράγγι.
Συγκινητικές στιγμές, που κατέγραψε μοναδικά
το drone του Γιώργου
από ψηλά!
Με το drone του Γιώργου του Κοκκίνη είχαμε την τύχη να δούμε απίστευτες εικόνες κι από ψηλά!!!
Πριν το ηλιοβασίλεμα πιαστήκαμε χέρι - χέρι γύρω από την εκκλησία για ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Χριστόφορου Χρηστάκη που σκοτώθηκε έναν χρόνο περίπου πριν σε διερευνητική πεζοπορία.
Στη συνέχεια θα παραταχθούμε οι
περισσότεροι στη δυτική πλευρά της κορυφής για να δούμε τον ήλιο να χάνεται πίσω απ’ τα Λευκά Όρη απλώνοντας τα μαγευτικά
χρώματα της δύσης στον ορίζοντα. Και μετά θα μαζευτούμε στην απάνεμη νότια πλευρά, μπροστά απ’ το εκκλησάκι σε παρεάκια να
μοιραστούμε τη ρακή και τα «βρισκούμενα» περιμένοντας το ολόγιομο φεγγάρι απ’ τα ανατολικά,
που δεν θα αργήσει να μας κάνει το χατίρι. Μετά θα αποχαιρετήσουμε όσους
μείνουν για να κοιμηθούν μέσα στα γερά παλιά χτίσματα αναμένοντας τη ανατολή
και τους Μοιριανούς που θα ροβολήσουν πάλι στα νότια. Οι υπόλοιποι θα πάρουμε τον ίδιο δρόμο πίσω με τη
συνοδεία του φεγγαριού!
Όμορφα χρώματα της δύσης του ηλίου που κρύβεται πίσω απ' τα Λευκά Όρη
Οι φωτογράφοι μας επιδίδονται σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι σκιών!
Περιμένοντας την ανατολή του ολόγιομου φεγγαριού. Άρχισε να πέφτει ψύχρα!
Να το! Πετιέται από την άλλη πλευρά!
Κατάβαση με την Πανσέληνο
Αυτές οι εικόνες της επιστροφής με τα
τους φακούς να φωτίζουν, σαν κομπολόι με αστραφτερές χάντρες, τη σκοτεινή νύχτα
δεν περιγράφονται. Πρέπει απλά να τις ζήσει κανείς. Όπως και τα χρώματα του
ηλιοβασιλέματος, την προσμονή του φεγγαριού, τη θάλασσα από κορφές, όλη την
Κρήτη να ξεδιπλώνεται στα πόδια σου. Αλλά και την κούραση της ανηφόρας, τα
γλιστρήματα της κατηφοριάς, τα αστειάκια και τα πειράγματα, την παρέα και την
ομάδα. Όλα αυτά που μόνο όποιος βγει στο βουνό καταλαβαίνει! Κι ας μας λένε
τρελούς, που αφήνουμε τα πανηγύρια, τις πολυσύχναστες πλαζ, τα πάρτι του
καλοκαιριού. Ξέρουμε εμείς πως γεμίζει η ψυχή εκεί ψηλά, με πόση δυσκολία
χωριζόμαστε κάθε φορά και πόσο ανυπομονούμε να ξαναβρεθούμε πάλι. Έτσι και τώρα
μ’ αυτές τις σκέψεις γυρνάμε πίσω στην πολύβουη παράκτια ζώνη νοσταλγώντας ήδη
το βουνό!
Το εκκλησάκι το βράδυ, λίγο πριν την αναχώρηση!
Κατηφορίζοντας από την κορυφή με τους φακούς αναμμένους!
Με το φεγγάρι πότε να φαίνεται, πότε να κρύβεται!
Κάτω στην παράκτια ζώνη η τουριστική Κρήτη έχει ήδη φορέσει τα βραδινά της
Παρέες παρέες με τα αστειάκια μας, μια πεζοπορία που όλοι θα θυμόμαστε για καιρό!!!
Τα στατιστικά της πεζοπορίας για
όποιον ενδιαφέρεται: 9 χλμ και 900
υψομετρική περίπου, τουτέστιν 3 ώρες
ανηφόρας και 2 κατηφόρας για έναν μέτριο ρυθμό, πορεία πάντα δύσκολη ακόμα και για έμπειρους ορειβάτες λόγω της απότομης κλίσης, που χρειάζεται σωστή
διαχείριση, για να μην κλατάρεις κι απογοητευτείς ειδικά στην αρχή. Γι’ αυτό αφιερώνω το άρθρο αυτό στα παιδιά της
ομάδας μας, που για πρώτη φορά ανέβηκαν στον Ψηλορείτη, επειδή σαν την
πρώτη φορά δεν έχει κι επειδή χαιρόμαστε κι εμείς μαζί τους: τον Γιώργο και τον
Βασίλη, τους Μανώληδες (θείο κι ανιψιό) και τη Ρίτα, τη Μαρία και τον Μιχάλη, τον Τάσο
και τον Γιώργο, τον Νίκο και τη Βάγια, τη Γεωργία. Το πιάσιμο στους μυς τις επόμενες μέρες θα τους θυμίζει το
κατόρθωμα τους. Κι όταν οι άλλοι ..οι κοινοί θνητοί θα ρωτάνε «Ωχ! Τι έπαθες;»
θα απαντάνε με περηφάνια που δεν θα κρύβεται «Τίποτα μωρέ, να ανέβηκα τον
Ψηλορείτη!».
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ, ΠΑΙΔΙΑ!!!
Η ομάδα του Ορειβατικού Αγίου Νικολάου (τουλάχιστον όσοι μαζεύτηκαν) στην κορυφή με τα όμορφα χρώματα της δύσης, να ταιριάζουν με τα μπλουζάκια μας!!! Πολλά μέλη μας ανέβηκαν για πρώτη φορά στην κορφή το βράδυ αυτό!
Και το παπί μας στην κορυφή!
Ο Αρχηγός της αποστολής και Πρόεδρος του Συλλόγου, Παναγιώτης Ευδαίμων (οδήγησε και το βανάκι μας τόσες ώρες και τον ευχαριστούμε) στην καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία!
Μια
από τις πεζοπορίες, που οφείλει στον εαυτό του, κάθε Κρητικός -ορειβάτης ή όχι-,
αυτή στον μυθικό Ψηλορείτη, χωρίς ίχνος χιονιού δυστυχώς φέτος, πραγματοποίησε ο Ορειβατικός Σύλλογος
Αγίου Νικολάου αντάμα με τον Ε.Ο.Σ.
Ηρακλείου την Κυριακή 2 Ιουλίου 2023. Mια κεφάτη παρέα 40 περίπου πεζοπόρων.
Είχαμε πολλές ομαδικές σήμερα (επιλέγω αυτήν του Γιάννη Ετοιμου)
Το βίντεό μας (από Γιάννη Πάγκαλο):
ΕΝΑΡΞΗ ΑΠΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ
ΝΙΔΑΣ
«Μα είναι αυτή ενασχόληση για τον ελεύθερο χρόνο
σου, σοβαρά τώρα;», αναρωτιέσαι, καθώς οδηγείς άυπνος, άγρια χαράματα, 5 η ώρα,
ως το σημείο συνάντησης στον Άγιο Νικόλαο, αλλά βαθιά μέσα σου, ξέρεις ήδη την
απάντηση. Άλλοι 13 σύντροφοι από διάφορα σημεία του νομού φορτώνουν ήδη τις
αποσκευές τους στο λεωφορείο και …"φύγαμε!". Αφού διασχίζουμε τον ΒΟΑΚ ως
Ηράκλειο, κατευθυνόμαστε προς την ενδοχώρα του νομού και λίγο πριν τις 8 φτάνουμε στο οροπέδιο της
Νίδας.
?Τα παιδία παίζει" με το drone του Γιάννη, καθώς περιμένουμε τους Ηρακλειώτες!
Αναμνηστική πριν την εκκίνηση (φωτο Μιχάλης Λυρατζάκης)
Καθώς
περιμένουμε τους Ηρακλειώτες συνοδοιπόρους μας, ξεμουδιάζουμε απ’ το μακρύ
ταξίδι μασουλίζοντας την γαμήλια κουλούρα, που έφερε ο Θωμάς, κατευθείαν απ’ το
γάμο, που ήταν καλεσμένος αποβραδίς! Φτάνει κάποτε και το λεωφορείο του ΕΟΣ κι
έπειτα από τους χαιρετισμούς και την ομαδική μας φωτογραφία ανηφορίζουμε
σιγά-σιγά! Μόλις στα πρώτα μέτρα, κοντά
στο εκκλησάκι της Ανάληψης, ο αρχηγός θα μας κατατοπίσει: «Από κάτω μας
ανοίγεται το οροπέδιο της Νίδας, ένα από τα μεγαλύτερα και το πιο ψηλό της
Κρήτης στα 1.400 μ. Το όνομά του
προέρχεται από την έκφραση «στην Ίδα», το αρχαίο όνομα του βουνού. Παρακλάδι
του μονοπατιού οδηγεί στο Ιδαίον Άντρο, όπου κατά την μυθολογία γεννήθηκε ο Δίας. Δεξιά μας το νότιο
πέρασμά (Πόρος) με χωματόδρομο, που
βγάζει στη Γέργερη. Άλλο μονοπάτι οδηγεί στο Καμαραϊκό Σπήλαιο, γνωστό για τα καταπληκτικής ποιότηταςκαμαραϊκά μινωικά αγγεία. Στην πρόσφατη
ιστορία το όνομα του οροπεδίου συνδέθηκε με την αντίσταση των Κρητικών εναντίον
των Γερμανών κατακτητών, που είχε σαν αντίποινα το ολοκαύτωμα των Ανωγείων και
των γύρω χωριών».
Εκκίνηση
Η πινακίδα που δείχνει το μονοπάτι για Ιδαίον Άντρο, μια άλλη φορά!
Μην σας ξεγελά η βλάστηση στο ξεκίνημα, πιο πάνω είναι 'κρανίου τόπος'
Σύγχρονα κτίσματα βοσκών γύρω απ' το οροπέδιο, εξάλλου ως εδώ φτάνουν οχήματα
Οροπέδιο Νίδας από πιο ψηλά!
Πειναλέα κατσίκια εξολοθρεύουν ότι φτάνεται και τρώγεται!
Το εκκλησάκι της Ανάληψης!
Η ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ Ε4
Εμείς
θα ακολουθήσουμε κομμάτι του μονοπατιού Ε4, που
οδηγεί στην κορυφή του Τιμίου Σταυρού. Η διαφορά με την γνωστή
ανάβαση από τον Λάκκο του Μυγερού είναι ότι από εδώ ανεβαίνεις πιο ‘μαλακά’, γεγονός,
που σου προσθέτει όμως ώρα και χιλιόμετρα -όλα έχουν το κόστος τους.
Ωστόσο η ανηφορική αρχή είναι πάντα δύσκολη κι ο καιρός αρκετά ζεστός για
τέτοιο υψόμετρο –στα χαμηλά έχει αναγγελθεί εξάλλου καύσωνας-. Όλοι ζορίζονται λίγο
ή πολύ, όμως ο έμπειρος αρχηγός μας, ο
Μιχάλης Λυρατζάκης, ξέρει τη διαδρομή και δίνει το σωστό τέμπο: Μπαίνουμε σε
μια σειρά με σταθερό ρυθμό, με μικρές στάσεις σοφά μοιρασμένες στα σωστά σημεία,
χωρίς ν’ ‘ανοίξει’ πολύ η ομάδα και να
χάσουμε την επαφή. Κάπως έτσι ‘σβήνουμε’ μία-μία τις 5 ώρες, που απαιτούνται ως
τον τελικό στόχο.
Ανηφορίζοντας στο Ε4
Το
τοπίο πετρώδες και σκληρό, βασανισμένο απ’ το χιόνι, τον αέρα, τον ήλιο και την
υπερβόσκηση. Δέντρο κανένα, μόνο κάποιοι μικροί θάμνοι, απ’ τους οποίους
ξεπετάγονται λουλουδάκια-μινιατούρες. Κακαρίσματα από πέρδικες ακούγονται που
και που, κάποια όρνια μας παρατηρούν από ψηλά και βέβαια κοπάδια από αιγοπρόβατα
κουδουνίζουν στα πέριξ. Ακολουθούμε το μονοπάτι στον Λαγγό, τη λαγκαδιά – πέρασμα, κι έπειτα ανεβαίνουμε πιο ψηλά, περνώντας πάνω
απ’ τα Ακώλυτα, παράλληλα με τις βουνοκορφές,
που είναι και πιο δροσερά. Μια τελική κατηφοριά θα μας δώσει την απαιτούμενη
φόρα για το τελευταίο ανέβασμα. Από την στάση στο παλιό πέτρινο μιτάτο (χαρακτηριστικό
κτίσμα της περιοχής με θόλο, όπου παλιότερα οι βοσκοί έπηζαν το γάλα και
συντηρούσαν λόγω της σταθερής θερμοκρασίας, που επιτύγχαναν, το τυρί τους)
φαίνεται το πέτρινο εκκλησάκι της κορυφής!
Όσο περπατάμε στη λαγκαδιά λίγοι θάμνοι υπάρχουν!
'Κούκοι' δείχνουν την πορεία
Πολύ καλή η σήμανση
Τα αιγοπρόβατα είναι οι άρχοντες εδώ!
Μιτάτο, μικρό πετρόκτιστο κτίριο που κρατούσε σταθερή τη θερμοκρασία, για να μη χαλάσει το τυρί.
καταπληκτικό δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της περιοχής με τοιχοδομία χωρίς αρμούς
Οι τελευταίες στροφές πριν το ανέβασμα στην κορυφή!
ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ (2.456),
Η ΨΗΛΟΤΕΡΗ ΚΟΡΥΦΗ
ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ!
Φτάνουμε
κάποτε στο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού στα 2.456 μέτρα, το ψηλότερο
σημείο στο νησί, όπως σε ενημερώνει και η σχετική πινακίδα δίπλα στην
καμπάνα, hotspot
για φωτογράφιση! Από εδώ η θέα ξεδιπλώνεται σε ολόκληρη την Κρήτη. Ο ενθουσιασμός
είναι μεγάλος! Ιδιαίτερα χαρούμενοι κι οι .. πρωτάρηδες της κορυφής κι είναι
αρκετοί. Πολλοί απ’ αυτούς είχαν ξεκινήσει με την αμφιβολία αν θα τα καταφέρουν
κι η ικανοποίηση είναι μεγάλη! Οι στιγμές καρφιτσώνονται εορταστικά στη μνήμη μας
με μια ρακή κι ένα ταπεινό μεζέ, καθώς βγαίνουν τα ταπεράκια, που επί πέντε
ώρες κρατάγαμε ερμητικά κλειστά.
έχει αρχίσει να φαίνεται το εκκλησάκι στη μεσαία κορφή!
Φτάνουμε..
Το πετρόκτιστο εκκλησάκι με τεχνική ανάλογη του μιτάτου στην κορυφή της Κρητης!
Η χαρακτηριστική πινακίδα, hot spot της φωτογράφισης!
Εικόνες απ' το εσωτερικό!
Από εδώ ατενίζεις όλη την Κρήτη
Ομαδική στην πίσω απάνεμη πλευρά λίγο πριν την αναχώρηση. Η ικανοποίηση και η χαρά είναι μεγάλες!
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠ’ ΤΟ ΛΑΚΚΟ ΤΟΥ ΜΥΓΕΡΟΥ
Έπειτα
κατεβαίνουμε πιο χαλαρά σε ομάδες την ‘στράτα
του Ψηλορείτη’ στην απότομη πλαγιά ως τον Λάκκο του Μυγερού, όπου μας περιμένουν
τα λεωφορεία. Είναι μια κατηφόρα χωρίς τέλος, που θέλει υπομονή και προσοχή,
γιατί το μονοπάτι έχει χαλάσει σε πολλά σημεία ή έχει ψιλό γλιστερό χαλίκι σε
άλλα. Ξέρουμε ότι θα την νιώσουμε στις κνήμες μας τις επόμενες μέρες, αλλά για
την ώρα μάς νοιάζει μόνο να φτάσουμε επιτέλους και να βυθιστούμε στην απόλαυση
μιας κρύας μπίρας, που την αξίζουμε σήμερα περισσότερο από ποτέ! Κατά τις 4
αναχωρούμε επιτέλους και περνώντας Λιβάδια,
Κράνα, Ζωνιανά, γνωστά παραδοσιακά χωριά της Κρήτης, σταματάμε στ’ Ανώγεια για αντικριστό στις ταβέρνες ή γαλακτομπούρεκο στην πλατεία!
Η μεγάλη κατάβαση, μόλις ξεκίνησε
Ο λάκκος του Μυγερού, όπου μας περιμένουν τα λεωφορεία
Συνολικά περπατήσαμε γύρω στα 14 χιλιόμετρα
με υψομετρική διαφορά κοντά στα 1.200 μέτρα! Ευχαριστούμε θερμά τους αρχηγούς μας,
τον Μιχάλη Λυρατζάκη απ’ τον Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, βετεράνο ορειβάτη και μεγάλο
γνώστη της περιοχής, που τέθηκε επικεφαλής και μας οδήγησε σοφά και χωρίς προβλήματα
ως το τέλος και τον Γιάννη Πάγκαλο απ’ τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου, που ‘έκλεινε’
την ομάδα έχοντας τον υποστηρικτικό ρόλο της ‘σκούπας’! Ήταν μια όμορφη πορεία,
που δημιούργησε πολλές καινούριες φιλίες κι έφερε κοντά ανθρώπους από διάφορα
μέρη της Κρήτης, έτσι όπως πρέπει να είναι η πεζοπορία στη φύση. Καλή συνέχεια
και για τους δυο συλλόγους με ασφαλείς πεζοπορίες. Στην επόμενη
με το καλό!
Μιχάλης Λυρατζάκης, γενικός αρχηγός, με την -μπλε- φανέλα του Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου. Ευχαριστούμε Μιχάλη!
Γιάννης Πάγκαλος, ταμίας, αρχηγός, φωτογράφος, σκούπα κι ό,τι άλλο χρειαστεί για τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου! Ευχαριστούμε Γιάννη!
