ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΗΤΕΙΑΣ

ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΑΠΟΚΡΙΑΣ ΜΕ Ε.Ο.Σ. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

ΣΦΑΚΑ – ΜΟΝΟΚΑΡΑ – ΤΟΥΡΛΩΤΗ

Ανεβαίνοντας για Μονοκαρά

Το Σάββατο 16 Μαρτίου πριν τη δεύτερη Κυριακή της Αποκριάς μια μικρή ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου υποδέχτηκε στη Σφάκα Σητείας τους φίλους ορειβάτες του Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, για την 1^η κοινή πεζοπορία του τριήμερου. Μετά τα καλωσορίσματα ξεκινάμε την συνεχόμενη ανηφόρα των περίπου 3 ωρών.

Στον δρόμο για Μονοκαρά (φώτο Χρήστος Οικονομάκης)

Διασχίζουμε το Πάνω Χωριό έχοντας πανοραμική θέα του Κάτω Χωριού. Εξηγώ στους συνοδοιπόρους μου ότι η Σφάκα έχει τους δύο αυτούς μαχαλάδες και κάθε  Πάσχα γίνεται ‘πόλεμος’  ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη «φουνάρα»! Ανεβαίνουμε δίπλα απ’ την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού και θυμάμαι τις εποχές, που στο πανηγύρι του χωριού, στις 14 Σεπτέμβρη, γινόταν τρία γλέντια στα τρία καφενεία του χωριού: ένα με κρητικά, ένα με ευρωπαϊκά (εννοώντας βαλς, ταγκό κλπ) κι ένα με μοντέρνα (σέικ, ντίσκο κλπ). Δίπλα στην μικρότερη εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπου στέκει μισο-αναπαλαιωμένο το παλιό Δημοτικό: κάποτε στέγαζε 150 παιδιά με μόλις ένα δάσκαλο! Περνάμε ανάμεσα στα στενά, όπου οι νοικοκυράδες του χωριού έχουν φυτέψει τα λουλούδια τους σε γλάστρες και τενεκέδες καλύπτοντας κάθε ελεύθερο χώρο, στολίζοντας κάθε χάλασμα. Ανεβαίνουμε το παλιό καλντερίμι για την έξοδο από το χωριό περνώντας απ’ το έρημο για την εποχή όμορφο μικρό ξενοδοχείο της «Κρήσσας Γειτονιάς» και συνεχίζουμε.

Η Σφάκα είναι γνωστή για τη στάση-δανειστική βιβλιοθήκη.
Ξεκίνησε με ένα ράφι και τώρα είναι καλυμμένοι όλοι οι τοίχοι 

Το προαύλιο των εκκλησιών με το παλιό σχολείο, κάποτε είχε 150 παιδιά!

Ανηφορίζοντας προς Πάνω Χωριό, έχουμε πανοραμική θέα του Κάτω Χωριού. Το Πάσχα τα δυο χωριά-συνοικίες ανταγωνίζονται -όχι πάντα κόσμια- ποιο θα κάνει την πιο μεγάλη 'φουνάρα του Ιούδα'!

Όπως και σε πολλά άλλα χωριά, οι ακούραστες νοικοκυρές διακοσμούν με λουλούδια κάθε χώρο, ακόμα και τα χαλάσματα! Παρακάτω σκηνές απ' τα σοκάκια της Σφάκας

Ακολουθώντας καλντερίμια, που αντιστέκονται σθεναρά στον χρόνο, ανεβαίνουμε αργά, αλλά σταθερά με μικρές στάσεις. Όσο σηκωνόμαστε τόσο πιο πολύ απλώνεται η θέα. Στον Προφήτη Ηλία κάνουμε μικρή στάση και πάλι μπρος. Περνάμε από εγκαταλελειμμένους οικισμούς: την Καρά, τα Κελιά κι από πολλά μαντριά. Στη θέση Ρούσσα Χωράφια συναντάμε τον φίλο, Γιώργο Τσικαλάκη, που κλαδεύει το αμπέλι του: μας κερνά ρακή και μας δείχνει τα μεγάλα ολοστρόγγυλα πηγάδια, μνημεία παραδοσιακής αρχιτεκτονικής –γνωστά σαν ‘λίμνες’- δυστυχώς σχεδόν άδεια με την ανομβρία, που μας δέρνει, αλλά γι’ αυτό μπορείς να τα περιεργαστείς ως κάτω με τις ελισσόμενες σκάλες στο εσωτερικό τους. Συνεχίζουμε από χωματόδρομο ως τη Μονοκαρά, το εύφορο οροπέδιο με τις σκόρπιες αγροικίες εδώ κι εκεί. Στάση για κολατσιό στο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού και πάλι μπρος. Ο κόσμος έχει απηυδήσει πια απ’ την ανηφόρα, αλλά κάπου εδώ θα ακολουθήσουμε το καλντερίμι της επιστροφής: ένα πανέμορφο μονοπάτι που τραβερσάρει τα βουνά παράλληλα με το φαράγγι του Κουδουμή. Εδώ κάπου μας πιάνει και λίγο η ομίχλη κάνοντας πιο ατμοσφαιρική την διαδρομή. Τελικά καταλήγουμε στον οικισμό Μαύρο Λαγγό, (με αρκετούς αναπαλαιωμένους ‘μαγατζέδες’) για μια μικρή στάση πριν την κατηφόρα. Αρκετοί επιβιβάζονται σε αγροτικά Τουρλωτιανών, που σκολάνε απ’ το κλάδεμα –ας είναι καλά οι άνθρωποι- κι έτσι η ομάδα πιο ευέλικτη πια θα πάρει τον φιδογυριστό αγροτικό δρόμο ως την Τουρλωτή.

Σφάκα από ψηλά ανεβαίνοντας απ' το καλντερίμι

Ωραία καλντερίμια ανθεκτικά στον χρόνο

Αφήνοντας τον Προφήτη Ηλιά

Στον Τίμιο Σταυρό Μονοκαράς

Αφήνοντας τη Μονοκαρά από καλντερίμι που τραβερσάρει το βουνό
παράλληλα με το φαράγγι του Κουδουμή
κάτω: τα μνημειακά πηγάδια-λίμνες στα Ρούσσα Χωράφια

Φτάνοντας στον Μαύρο Λαγγό, καθώς μάς κυνηγάει η ομίχλη

Γωνιά στον Μαύρο Λαγγό
Κάτω: στην Μονοκαρά είδαμε τα τελευταία μανούσα και τα πρώτα arum creticum της χρονιάς

Η θέα στο κατέβασμα είναι απλά καθηλωτική

Η πρώτη πεζοπορία του τριήμερου τελειώνει με 16 χιλιόμετρα σε 6,5 περίπου ώρες με τις στάσεις. Οι φίλοι του Ε.Ο.Σ. θα συνεχίσουν ως τη Σητεία κι εμείς επιστρέφουμε στην έδρα μας. Εις αύριον τα σπουδαία!

ΠΙΣΚΟΚΕΦΑΛΟ – ΚΥΜΟΥΡΓΙΩΤΗΣ – ΑΧΛΑΔΙΑ – ΘΟΛΩΤΟΣ ΤΑΦΟΣ

Ομαδική στον θολωτό τάφο

Κυριακή της Αποκριάς, 17-03-2024 κι 9.30 η ώρα το πρωί ξεκινάμε από το Πισκοκέφαλο μια ομάδα 30 ατόμων κι από τους δυο συλλόγους με πολύ καλό καιρό. Περπατάμε παράλληλα στο ρυάκι του Σκλαβεδιάκου σε χωματόδρομο. Δεν είναι η καλύτερή του εποχή, όμως τη γοητεία του το μέρος την κρατάει: λευκός ασβεστόλιθος, που αντανακλά τον ήλιο, καταπράσινη  ρεματιά, πλήθος των άγριων λουλουδιών. Λίγο πριν τον Κυμουργιώτη κατεβαίνουμε  στην κοιλάδα με τα εσπεριδοειδή, φορτωμένα καρπούς. Τέλος μπαίνουμε στον αναπαλαιωμένο γραφικό οικισμό, περιδιαβαίνουμε τα όμορφα, φροντισμένα σοκάκια του και κατευθυνόμαστε στην γειτονική πηγή Λαψανάρι, που τρέχει χειμώνα-καλοκαίρι. Στον καταπράσινο χώρο δίπλα στο ρυάκι, θα κάνουμε την πρώτη σύντομη στάση για κολατσιό.

Εκκλησάκι Αγίου Νικολάου στην κοιλάδα

Αν και όχι στην καλύτερη εποχή, μοιάζει παραμυθότοπος

Λουλουδοβόλτα η σημερινή
Στον όμορφο οικισμό Κυμουργιώτη

Κυμουριώτης από ψηλά κι όλη η κοιλάδα

Η πηγή Λαψανάρι έχει νερό χειμώνα-καλοκαίρι

Κατόπιν ανηφορίζοντας δίπλα από πορτοκαλεώνες, παλιούς μύλους κι όμορφες αγροικίες θα φτάσουμε στο εξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας, με ωραία θέα στην κοιλάδα και τα χωριά της. Συνεχίζουμε ως το ιστορικό χωριό των Αχλαδίων: περνάμε απ’ την αναπαλαιωμένη πλατεία, παλιές εκκλησίες, την οθωμανική κρήνη κι έπειτα παίρνουμε ανηφορικό μονοπάτι γεμάτο αγριολούλουδα, που μας οδηγεί στον  θολωτό τάφο του Πλατύσκινου,  ένα εντυπωσιακό μνημείο της ύστερης μινωικής εποχής. Μετά παίρνουμε την άχαρη κατηφόρα προς Πισκοκέφαλο με συνολική περπάτημα σήμερα γύρω στα 14 χιλιόμετρα σε 5 ώρες με τις στάσεις.

ΜΥΡΣΙΝΗ – ΠΥΡΓΟΣ ΚΟΡΝΑΡΩΝ – ΤΟΥΡΛΩΤΗ

Η τελευταία μέρα του 3ημέρου των αποκριάτικων εξορμήσεων, παρέα με τον Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, Καθαρά Δευτέρα, 18/03/2024  μας επιφυλάσσει κρύο βοριαδάκι, που σε συνδυασμό με την καθυστέρηση του λεωφορείου των συνπεριπατητών μας το πρωί μας έδωσε μια έναρξη μουδιασμένη. Αισιόδοξο μήνυμα η παρουσία της Μαριάννας Κατηφόρη, αρχαιολόγου με ειδικότητα στην Ενετοκρατία και κατοίκου της Μυρσίνης, που περίμενε υπομονετικά να μαζευτούμε και να μας ξεναγήσει στο χωριό της με την πολύ ωραία θέα. Ένα καινούριο χωριό, όπως δείχνει κι η θέση του με τη θέασή του από τη θάλασσα, μετόχι παλιότερα του γειτονικού χωριού της Τουρλωτής. Η κεντρική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου δίπλα στην κεντρική βρύση, που έχει πια στερέψει, το εργαστήρι κεραμικής του καλλιτέχνη του πηλού, Νίκου Μακρυνάκη, η Φάμπρικα, το παλιό αναπαλαιωμένο ελαιουργείο, που εκτελεί χρέη Πολιτιστικού Κέντρου κι έχει φιλοξενήσει τόσες εκδηλώσεις. Από όποια γωνιά κι αν κοιτάξεις, βλέπεις τη θάλασσα. Τυχεροί όσοι έχουν τα σπίτια τους εδώ! Τα τελευταία χρόνια το έχουν εκτιμήσει πολλοί νέοι κι έχουν επιστρέψει πίσω στο χωριό, το έχουν αναδείξει, το έχουν συντηρήσει και αποτελεί πια κοιτίδα πολιτισμού για την ευρύτερη περιοχή.

Μυρσίνη, ένα χωριό-μπαλκόνι στο πέλαγος

Άγιος Γεώργιος Μυρσίνης
Ωραίες λεπτομέρειες απ' τα στενά της Μυρσίνης

Παίρνουμε στη συνέχεια τον αγροτικό δρόμο, που περνάει δίπλα από τον Κάστελλα, το φαράγγι του και την απόληξή του στον Χαλινομούρη και θαυμάζουμε τις αφρισμένες ακτές με τα τουρκουάζ νερά. 

Κατεβαίνοντας από Μυρσίνη προς τις ακτές, δεξιά ο βράχος του Κάστελλα

Η θέα στις αφρισμένες ακτές με τα τουρκουάζ νερά είναι σήμερα συγκλονιστική

Μετά από μια ώρα περπάτημα φτάνουμε στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου και τον γειτονικό ενετικό Πύργο, όπου μας περιμένει ήδη η Μαριάννα οικογενειακώς. Μας ανοίγει το εκκλησάκι, όπου θα δούμε αργότερα την επιγραφή-graffiti   «Βιτσέντζος Κορνάρος 1677», στην οποία οφείλει και το όνομά του. δεν πρόκειται σαφώς για τον γνωστό Βιτσέντζο Κορνάρο, που είχε ήδη πεθάνει τότε, αλλά για κάποιον συνονόματο απόγονό του. Γύρω απ’ το εκκλησάκι υπήρχε και οικισμός, που πιθανόν οφείλεται στην ύπαρξη μιας πηγής με πόσιμο νερό. Ο πύργος τώρα είναι της εποχής της ύστερης Ενετοκρατίας (15^ος-16^ος αιώνας). Ίσως ήταν πυργόσπιτο ευγενούς Ενετού της εποχής, για να μένει αλλά και για να εποπτεύει τον χώρο, όπως δείχνει η θέση του, που βλέπει στη θάλασσα αλλά ο ίδιος δύσκολα διακρίνεται απ’ αυτήν. Αν και μικρός, είναι πολύ εντυπωσιακός κι είναι σίγουρα ένα σημείο, που αξίζει να το επισκεφτεί κανείς. Συνεχίζοντας πιο πέρα, συναντάμε το όμορφο εκκλησάκι της Ανάληψης, όπου έχουν ήδη μαζευτεί  πολλοί  Μυρσινιώτες, για να γιορτάσουν  τα κούλουμα. Δυστυχώς ο χρόνος δε μας παίρνει, να τους συντροφέψουμε.

Η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου με τον ενετικό πύργο δίπλα της, ενώ φαίνονται και τα ερείπια του παλιού οικισμού

Το ίδιο από άλλη γωνία

Εκκλησάκι της Ανάληψης

Κάπου εδώ χωρίζουν οι δρόμοι των δυο συλλόγων: ο Ορειβατικός Ηρακλείου θα συνεχίσει τον χωματόδρομο ως το Μόχλος, όπου θα τους παραλάβει το λεωφορείο τους κι ο δικός μας ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου θα πάρει μέσα από μονοπάτια δίπλα στο ρέμα του Κηνοπόταμου (ή Κοινοπόταμου κατ' άλλους) αρχικά κι έπειτα στην εσωτερική πλευρά του λόφου την ανηφόρα, που θα μας οδηγήσει στην Τουρλωτή, το πιο μεγάλο χωριό της περιοχής. Περνάμε από το ανηφορικό στενό με τα αναπαλαιωμένα σπίτια με τις ψηλές αυλές και την καμαρωτή είσοδο κι έπειτα από την εκκλησία της Παναγίας, για να δούμε τη θέα κι έπειτα κατηφορίζουμε ακολουθώντας την τσίκνα που μύριζε χταποδάκι στα κάρβουνα, για τη μεγάλη πλατεία στο «Τέρμα», όπου ο ακούραστος Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού είχε ήδη στρώσει τα τραπέζια και πρόσφερε φασολάδα, ταραμοσαλάτα κι άφθονη λαγάνα, υπό τη συνοδεία λαϊκής μπάντας. Ήδη οι πρώτες παρέες το είχαν στρώσει! 

Συνολικά περπατήσαμε σήμερα, 11 χλμ σε 3 περίπου ώρες και συνολικά 41 τις τρεις αυτές ημέρες. Καλή συνέχεια και στους δυο συλλόγους και με το καλό να ανταμώνουμε!

Κοντά στο Κοινοπόταμο, εγκαταλελειμμένη μεγάλη μυλόπετρα 

Στα ερείπια του παλιού μύλου στον Κοινοπόταμο

Με μια επίσης μεγάλη στέρνα

Κούλουμα στην Τουρλωτή, γεγονός που πρέπει κάποτε να το ζήσεις,
γιατί ο Πολιτιστικός Σύλλογος Τουρλωτής είναι απ' τους πιο δραστήριους της περιοχής

Αριστολόχια

ΑΡΧΗΓΟΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη, Γιώργος Αρναουτάκης, Μαρία Γιαλίζη, Χρήστος Οικονομάκης, Γιάννης Κανάκης

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Μ. Μετζογιαννάκη

ΒΙΝΤΕΟ: ----------

ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ 

Powered by Wikiloc

Powered by Wikiloc

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΜΟΧΛΟΣ – ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Κάτω από συνθήκες καύσωνα και αρχές Αυγούστου-δύσκολου μήνα για πεζοπορίες-  ξεκινήσαμε μια ολιγομελής ομάδα, που δε μετριόταν ούτε στα δάχτυλα του ενός χεριού, για την προγραμματισμένη πεζοπορία του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου στην περιοχή του Μόχλους Σητείας.

 Ο Μόχλος είναι ένα γραφικό χωριό, που διατηρεί ακέραια τα παραδοσιακά στοιχεία του και αποτελεί ιδανικό προορισμό για ήρεμες διακοπές. Βρίσκεται απέναντι (μόλις 150μ.) από το νησάκι του Αγίου Νικολάου, με το ομώνυμο εκκλησάκι. Το μικροσκοπικό νησάκι, μαζί με το κοντινό νησάκι της Ψείρας, την μινωική περίοδο,  ήταν σημαντικά λιμάνια καταφυγής για τους  μινωίτες ναυτικούς που ταξίδευαν προς την Ανατολή.

Ραντεβού η είσοδος στον όμορφο παραθαλάσσιο οικισμό, ώρα εκκίνησης 5 το απόγευμα, την Κυριακή 1η Αυγούστου 2021. Η ζέστη ανυπόφορη ακόμα. Κοιταζόμαστε κι είμαστε αποφασισμένοι. Θέλουμε όλοι να περπατήσουμε κι η διαδρομή είναι πολλά υποσχόμενη με στάσεις σε όμορφα ξωκλήσια και βενετσιάνικους πύργους. Ξεκινάμε λοιπόν!

Προς Άγιο Πνεύμα: 

Στον επαρχιακό δρόμο Μόχλους – Σφάκας συναντάμε ίχνη αρχαίου νταμαριού, στο μικρό φαράγγι αριστερά του δρόμου. Μια πινακίδα μάς δείχνει με σκίτσα τη διαδικασία αποκόλλησης. Στην επόμενη στροφή ανηφορίζουμε και φτάνουμε στο πανέμορφο εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος στην κορφή του λόφου. Στη συνέχεια κατηφορίζουμε από μονοπάτι που μας φέρνει κοντά σε εγκαταλελειμμένη παλιά αγροικία, τρίχωρη, με υπνοδωμάτιο, αποθήκη και στάβλο. Ξεκουραζόμαστε λίγο στο πεζούλι της κάτω από τη μεγάλη χαρουπιά και μακαρίζουμε τον μερακλή αλλοτινό ιδιοκτήτη, που εκτιμούσε την ωραία θέα. Κατηφορίζουμε ελεύθερα ακούγοντας τα ξερά χόρτα να σπάνε κάτω απ’ τα παπούτσια μας και τους ‘τσιτσίρους’ να ξεφωνίζουνε και να μας παίρνουν τ’ αυτιά. 

Προς Αγία Καλλιόπη - Βαρκοτόπι: 

Συνεχίζουμε ευθεία ανατολικά στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, που κάνει τη ζέστη πιο ανυπόφορη. Περνάμε από σύγχρονες παραθεριστικές οικείες με όμορφα λουλούδια, κηπευτικά, μικρές πισίνες, τέλος και απ’ το μεγάλο ξενοδοχείο της περιοχής, το Club Aldiana, που δίνει δουλειά σε πολλές οικογένειες και κρατά τη νεολαία στον τόπο μας. Τέλος αφήνουμε την κεντρική οδό συνεχίζοντας ανατολικά σε χωματόδρομο. Έχουμε μπει στην Περιφέρεια της Κοινότητας Τουρλωτής. Επόμενη στάση το εκκλησάκι της Αγίας Καλλιόπης, καινούριο κτίσμα, αλλά δεν υστερεί σε μεράκι απ’ τα παλιότερα. Εντύπωση μας κάνουν τα ανάγλυφα και οι ξυλόγλυπτες πινακίδες, ο κήπος με τα ωραία λουλούδια και η καθαριότητα του χώρου. «Όλα θέλουν κόπο κι ο κόπος σεβασμό», μας λέει μια πινακίδα!  Αφήνουμε τον όμορφο αυτό χώρο και κατηφορίζουμε στην παραπλήσια ακτή, το Βαρκοτόπι, που όπως λέει τ’ όνομά της χρησιμοποιούνταν κάποτε για να φυλάσσονται οι βάρκες κι ακόμα σώζονται κάποια ερείπια κτιρίων για το σκοπό αυτό αριστερά της ακτής. Αυτή η πανέμορφη παραλία με το μικρό βοτσαλάκι, τα γαλανά νερά, τα εντυπωσιακά κόκκινα βράχια και τη θέα του γκρίζου όγκου του Κάστελλα στο βάθος δεν είναι για κάθε μέρα. Εκτεθειμένη στους βοριάδες σχηματίζει επικίνδυνους στροβιλισμούς. Όμως σήμερα είμαστε τυχεροί και σβήνουμε την κάψα μας με μια βουτιά στα δροσερά νερά της, μαζί με άλλους παραθεριστές, που κατέβηκαν απ’ τα γύρω χωριά για τον ίδιο λόγο. Συνεχίζουμε παραλιακά και το φρέσκο θαλασσινό αεράκι μας δροσίζει.

Προς Άγιο Δημήτριο: 

Ανεβαίνουμε την κοίτη του ξεροπόταμου στις Λιναρές και βρίσκουμε πάλι τον αγροτικό δρόμο, συναντάμε ίχνη ενός παλιού νερόμυλου και πέφτουμε με προθυμία στα σύκα και τα σταφύλια στην άκρη του δρόμου. Τα σάκχαρα τους λειτουργούν σαν ηλεκτρολύτες, μας ξεδιψούν και μας χορταίνουν. Επόμενη στάση το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου, στην Περιφέρεια της Μυρσίνης. Μικρό και με στενή είσοδο, αλλά με μεγάλη ευρύχωρη παραπλήσια ‘σάλα’ και άνετη αυλή, όπου ξεκουραζόμαστε πριν την τελευταία ανηφόρα μας στον γεμάτο στροφές δρόμο που συνδέει την παραλία με τη Μυρσίνη.

Προς Ανάληψη- Ενετικό Πύργο - ξωκλήσι Αγίου Αντωνίου:

Μια ταμπελίτσα μας δείχνει ότι είμαστε στο σωστό δρόμο πάνω που αρχίζαμε ν’ αμφιβάλλουμε: «Αγιος Αντώνιος – Ενετικός Πύργος». Το τέλος της διαδρομής μας. Μετά από πορεία δύο περίπου ωρών φτάνουμε στο εκκλησάκι, μικρό και με παραπλήσια σάλα, όπως το προηγούμενο, το οποίο ξεχωρίζει για τον παλιό καλά διατηρημένο τριώροφο ενετικό πύργο δίπλα του.

Ο Πύργος των Κορνάρων ή Πύργος του Αγίου Αντωνίου βρίσκεται Β.Α του χωριού Μυρσίνη. Είναι ένας μικρός τετράγωνος πετρόκτιστος πύργος που χτίστηκε περί τον 16^ο αιώνα και μάλλον χρησιμοποιήθηκε σαν παρατηρητήριο κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας. Είναι πιθανό να ανεγέρθηκε σαν οχυρή κατοικία (πυργόσπιτο), κάτι το οποίο συνήθιζαν οι αρχοντικές οικογένειες της εποχής που ζούσαν στην ύπαιθρο και πιστεύεται ότι χρησιμοποιήθηκε για προστασία της περιοχής, λόγω των συχνών πειρατικών και τουρκικών επιδρομών. Κατά την επανάσταση ενάντια στους Οθωμανούς του 1897, οι ντόπιοι φοβήθηκαν μήπως οι Τούρκοι καταλάβουν και εκμεταλλευτούν το πύργο και για αυτό προσπάθησαν να τον κατεδαφίσουν με δυναμίτες. Ο πύργος υπέστη σοβαρές ρωγμές και σε μια μεγάλη κακοκαιρία του 1918 ένα μεγάλο τμήμα του κατέρρευσε γκρεμίζοντας εν μέρει και τον παρακείμενο ναό του Αγίου Αντωνίου, πολύ σύντομα όμως ο ναός ξαναχτίστηκε με τη σημερινή μορφή του. Η οικοδόμηση του αρχικού ναού του Αγίου Αντωνίου ανάγεται με επιφύλαξη στη Βυζαντινή εποχή. Στο εσωτερικό του ναού υπάρχει χαραγμένη με το χέρι η φράση «Βιτζεντζο Κορνάρος 1677». Προφανώς δεν πρόκειται για τον ποιητή του Ερωτόκριτου, αλλά για κάποιον συνονόματό του, που μάλλον ήταν και αυτός γόνος της εξελληνισμένης αρχοντικής οικογένειας των Κορνάρων. Στο μεσαιωνικό αυτό graffiti οφείλεται και η ονομασία του πύργου. Τη δεκαετία του 1990 ο πύργος αναστηλώθηκε και είναι επισκέψιμος.

Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού τρέχοντας, να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα. Η θέα μάς αποζημιώνει για την κοπιαστική πορεία, καθώς βλέπουμε τον ήλιο να δύει με ‘κάδρο’ το γραφικό εκκλησάκι της Ανάληψης και το νησάκι του Μόχλους και να χάνεται πίσω απ’ τον κόλπο του Μιραμπέλλου. Ξεκουραζόμαστε  στον περίβολο της Ανάληψης και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής απολαμβάνοντας την ευεργετική δροσιά της επερχόμενης νύχτας, γεμάτοι από ωραίες εικόνες. Στην περιπλάνηση μας στα όμορφα Στειακά χωριά, διανύσαμε περισσότερα από 13χλμ σε 4,5 ώρες, με θερμοκρασία 36 βαθμούς.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Μαρία Μετζογιαννάκη

ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη, Ελένη Λάμπρου

 

 ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ