ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: Πύργος Κορνάρων ή Αγίου Αντωνίου

Showing posts with label Πύργος Κορνάρων ή Αγίου Αντωνίου. Show all posts

Sunday, 18 May 2025

ΣΤΑ ΜΕΤΟΧΙΑ ΤΗΣ ΜΥΡΣΙΝΗΣ

Σε μέρη μαγικά ταξίδεψε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την Κυριακή 19 Μαΐου 2025 σε συνεργασία και με τον Προοδευτικό Σύλλογο Μυρσίνης, που πήρε την επίσκεψή μας στο όμορφο χωριό τους πολύ σοβαρά. Το κάλεσμα μάζεψε γύρω στα 30 άτομα, μεγάλους και μικρούς, η διαδρομή ήταν εύκολη κι ο καιρός ιδανικός, η σκόνη των προηγούμενων ημερών υποχώρησε κι ένα ελαφρύ βοριαδάκι μας δρόσιζε που και που. Ονομάσαμε αυτή την πεζοπορία «μετόχια» της Μυρσίνης καθ’ ότι αυτή ήταν και η πρώτη ονομασία του χωριού, πριν ακόμα αποτελέσει χωριστή κοινότητα, εννοώντας μικρούς συνοικισμούς στα σημεία όπου υπήρχε εύφορη γη. Η Μυρσίνη θεωρείται το πιο νέο από τα γύρω χωριά, καθώς είναι και το μόνο που «βλέπει» στη θάλασσα, ενώ όλα τα άλλα είναι κρυμμένα για τον φόβο των πειρατών.

Ομαδική με θέα τον επιβλητικό βράχο του Κάστελλα, όριο των ακτών μας προς ανατολικά

Ακούστε το κείμενο σε podcast από το citizenwebradio:

https://www.mixcloud.com/citizenwebradio/%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%87%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%85%CF%81%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85/

Στο μετόχι του Κάστελλα και το Χαλινομούρι

Ξεκινάμε λοιπόν στις 9 περίπου το πρωί από την είσοδο του χωριού και με κατεύθυνση ΒΑ, αφήνουμε τον ΒΟΑΚ και κατηφορίζουμε από χωματόδρομο, που γρήγορα ακολουθεί το φάραγγα, που χωρίζει τον επιβλητικό βράχο του Κάστελλα με την υπόλοιπη ακτή. Είναι το πιο μακρινό μετόχι αυτό, οι αλειτούργητοι, γιατί δεν είχαν εκκλησία κοντά τους. Οι φίλοι Μυρσινιώτες θα μας πουν την μαντινιάδα του Γιάννη Πετράκη, πολύ χαρακτηριστική για όλους εμάς που ζούμε στα βορινά χωριά της επαρχίας Σητείας κι ο ορίζοντάς μας οριοθετείται από τον Κάστελλα ανατολικά και τον Τράχηλα δυτικά:

«Του Κάστελλα η ανατολή, του Τράχηλα το δείλι

Κι ένα κομμάτι θάλασσα είν’ οι δικοί μου φίλοι»

Ξεκινώντας με κατεύθυνση τον Κάστελλα

Τα τσικό της παρέας στην στέρνα: Αγγελής, Νίκη, Κατερίνα, Μανώλης

Φάνηκε κι ο πύργος και οι δυτικές ακτές: το νησί του Μόχλου κι η Ψείρα κι ο Τράχηλας στην άλλη άκρη, ενώ πίσω - πίσω οι δυτικές ακτές του κόλπου του Μεραμπέλλου.

Μεγάλη αγροικία, είναι εξάλλου εδώ κοντά το μετόχι του Κάστελλα, οι αλειτούργητοι!

Κάπως έτσι, ανάμεσα από ελαιώνες και ξεχασμένες αγροικίες, θα κατηφορίσουμε ίσια κάτω ως τη μικρή απόληξη του Χαλινομουρίου στα ριζά του Κάστελλα με τα τουρκουάζ νερά. Τυχεροί όσοι δε φοβηθήκαμε την απότομη ανηφόρα της επιστροφής και ζήσαμε λίγη απ’ αυτή τη μαγεία. Τυχεροί κι εκείνοι οι Μινωίτες πρόγονοι που χτίσανε εδώ στην άκρη του ….κόσμου μας, μια μεγάλη αγροικία-φρούριο και παρατηρητήριο συνάμα-, για να ελέγχουν τα νερά του χειμάρρου, τη θάλασσα από εισβολείς και τον σερπεντίνη λίθο της περιοχής (από τον οποίο είναι φτιαγμένα τα φημισμένα λίθινα αγγεία του νησιού του Μόχλου). Όλα αυτά τα σπουδαία τα ακούμε στο πεδίο από την Μαριάννα Κατηφόρη, κάτοικο της Μυρσίνης κι αρχαιολόγο, που ξέρει την ιστορία της περιοχής απέξω κι ανακατωτά!

Κοιτάζοντας το Χαλινομούρι στα ριζά του Κάστελλα

Κάστελλας και Χαλινομούρι

Τ' αγόρια της ομάδας με τα μπλουζάκια τους

Οι δυτικές ακτές από πιο χαμηλά

Κατεβαίνοντας στο φαράγγι, για να περάσουμε απέναντι

Απολαμβάνοντας τα τιρκουάζ νερά του Κάστελλα

Δυστυχώς κάποτε πρέπει να φύγουμε

Στον αρχαιολογικό χώρο του Χαλινομουρίου

Ο Κάστελλας από την άλλη πλευρά της ακτής

Αφήνοντας τις ακτές

Φωτογραφία που φαίνεται η κλήση του βράχου κι ο μικρός κολπίσκος στην ένωση Κάστελλα και Χαλινομουρίου

Μικρές ανθισμένες ομορφιές

Στο μετόχι του Αγίου Αντωνίου

Ανηφορίζοντας θα ενωθούμε με την υπόλοιπη ομάδα και θα κονέψουμε όλοι μαζί στον περίβολο του Αγίου Αντωνίου με τον περίφημο Πύργο των Κορνάρων. Ενώ εμείς δροσιζόμαστε κάτω απ’ τη μεγάλη χαρουπιά, η Μαριάννα θα μας αφηγηθεί την πλούσια ιστορία του χώρου. Πως ήταν γνωστό το μέρος από παλιά κι είχε μικρό οικισμό-μετόχι γιατί ανάβλυζε μια πηγή εκεί κοντά. Πως ο πύργος είναι της Ενετοκρατίας και πιθανόν ανήκε σε ευγενή οικογένεια Ενετών (πυργόσπιτο). Πως το όνομα «των Κορνάρων» το πήρε από μια επιγραφή-χάραγμα που σώζεται σήμερα στο εσωτερικό του ναού με το όνομα του Βιτσέντζου Κορνάρου, ωστόσο αναγράφει 1677, όταν ο ποιητής του Ερωτόκριτου είχε ήδη πεθάνει, άρα πρόκειται για συνωνυμία. Λίγο πιο πάνω σώζεται θαμμένη μέσα στα σκίνα τη «βάρδια» του πύργου, δηλαδή το μέρος, όπου φύλαγαν σκοπιά για εχθρούς απ’ το πέλαγος.

Πλησιάζοντας τον Άγιο Αντώνιο και τον Πύργο των Κορνάρων

Το μνημείο αυτό είναι η χαρά του φωτογράφου

Η Νίκη ξετρυπώνει τη "βάρδια' του Πύργου

Άγιος Αντώνιος και Πύργος Κορνάρου

Ξεκούραση στον περίβολο της εκκλησίας

Η Μαριάννα Κατηφόρη, κάτοικος Μυρσίνης κι αρχαιολόγος ειδικευμένη στην εποχή της Ενετοκρατίας μάς αφηγήθηκε την ιστορία του Πύργου κι όλης της περιοχής! Την ευχαριστούμε πολύ!

Μετά η ομάδα θα περπατήσει ως το εκκλησάκι της Ανάληψης πάνω στον λόφο με την ωραία θέα στις δυτικές ακτές. Εδώ οι Μυρσινιώτες κατεβαίνουν, για να γιορτάσουν Καθαρά Δευτέρα και Πρωτομαγιά. Μαθαίνουμε ακόμα ότι στη θέση, που ονομαζόταν παλιά Ασπροσπηλιό, έχουν ανασκαφεί 6 ασύλητοι τάφοι μυκηναϊκοί, όπως φαίνεται απ’ τα ταφικά κτερίσματα, που περιείχαν αρκετά όπλα. Λίγο πιο πάνω εξάλλου στη θέση «Γαλανά Χαράκια» θα συναντήσουμε και τα απομεινάρια υπέργειου μινωικού θολωτού τάφου με πάνω από 60 ταφές, λάρνακες και πίθους! Γη σπαρμένη με ιστορία..

Το εκκλησάκι της Ανάληψης με την ωραία θέα

Στον λόφο του γιορτάζουνε οι Μυρσινιώτες παραδοσιακά την Καθαρά Δευτέρα και την Πρωτομαγιά. Είναι στη θέση Ασπροσπηλιό, όπου έχουν βρεθεί μυκηναϊκοί τάφοι

Λίγο πιο πάνω δίπλα στον δρόμο υπάρχουν ερείπια υπέργειου θολωτού τάφου με 60 ταφές!

Επιστροφή απ’ το καλντερίμι

Έχει πια μεσημεριάσει και ξεκινάμε από το παλιό καλντερίμι που ένωνε τη Μυρσίνη με τις ακτές, φρεσκο-καθαρισμένο από την Αθηνά και τις δυο μικρές της κόρες. Τα κορίτσια μάλιστα βάλανε και σημαδάκια, για να μην το χάσουμε στα σημεία, που το κόβει ο αγροτικός δρόμος. «Χαρά μας, λέει η Αθηνά, ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει έτσι κι αλλιώς!». Τι να πεις; Κι ένα ευχαριστώ είναι λίγο!

Ανεβαίνοντας απ' το καλντερίμι, που καθάρισαν και έβαψαν βελάκια στα δύσκολα σημεία η Αθηνά και τα κορίτσια της. Ευχαριστούμε πολύ!!!!!

Για το τέλος: τα μετόχια στη Μυρσίνη (Αγίου Γεωργίου) και το Κεφαλοβρύσι

Φτάνουμε Μυρσίνη (που ήταν επίσης κάποτε μετόχι, του Αγίου Γεωργίου από την εκκλησία της) αργά το μεσημέρι, κάνει ζέστη και είναι λίγοι εκείνοι που θα ακολουθήσουν στη διάσχιση του χωριού ως την Αγία Μαρίνα και τη μεγάλη στέρνα με την παραπλήσια πηγή στο Κεφαλοβρύσι, που τρέχει ακόμα γάργαρο νερό κάτω απ’ τα γιγάντια πλατάνια. Εδώ είναι άλλο ένα μετόχι κι αν συνεχίσει κανείς το μονοπάτι θα φτάσει και στο επόμενο το Τσαγκαριανό.

Κατηφορίζοντας στο ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας, που 'ευθύνεται' για το πανηγύρι του καλοκαιριού. Πίσω φαίνεται η Τουρλωτή

Στο Κεφαλοβρύσι

Κάτω απ' τα μεγάλα πλατάνια

Για μπύρα στο "Καθ' Οδόν" του Μανώλη και της Βάσως με την ωραία θέα!

Μετά σβήνουμε τη δίψα μας κι εμείς στο «Καθ’ οδόν» με τη θέα στις βόρειες ακτές, τον Μόχλο με το νησάκι του και την Ψείρα. Ήταν μια όμορφη μέρα με φανταστικές εικόνες. Περπατήσαμε 11,5 χλμ (μετατρέποντας τα μίλια σε χλμ!!!) και υψομετρική γύρω στα 470 (μετατρέποντας τα πόδια σε μέτρα!!!), όπως έγραψε το ..βρετανικό «μηχανάκι» του Allan Nicholls, ο οποίος ακολούθησε ως το τέλος ειδικά για την καταγραφή της διαδρομής! Εκτός από τον Al ευχαριστώ πολύ όλη την χαρούμενη παρέα της Μυρσίνης, μεγάλους και μικρούς: τη Μαριάννα και τους γιους της, Μανώλη και Αγγελή, την Αθηνά και τον Γιάννη με τις κόρες τους, Κατερίνα και Νίκη, για την ξενάγηση στον τόπο τους, την προετοιμασία του μονοπατιού και των άλλων χώρων, τη βοήθεια όποτε χρειαστήκαμε και τον ζήλο με τον οποίο πάντοτε ασχολούνται με το χωριό τους! Κι ακόμα την πολυεθνική πολύχρωμη ομάδα, που έδωσε το παρόν ακόμα μια φορά σ’ αυτήν την πεζοπορία του Συλλόγου μας!

Πληροφορίες για την περιοχή μπορείτε να βρείτε στο site του Προοδευτικού Συλλόγου Μυρσίνης: http://prosym.gr/index.html

http://prosym.gr/SB_R_1_istoria_mirsini.htm

http://prosym.gr/SB_R_3_axiotheata.htm

http://prosym.gr/SB_R_4_arhaiotites.htm

Σήμερα η αρχηγία ήταν ομαδική δουλειά!!!

Εποχή της καμπανούλας

ΑΡΧΗΓΟΙ: Μαρία Μετζογιαννάκη - Μαριάννα Κατηφόρη - Αθηνά κ Γιάννης Στάγιας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Μ. Μετζογιαννάκη

ΒΙΝΤΕΟ: --------

ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ : Allan Nicholls

Monday, 18 March 2024

ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΗΤΕΙΑΣ

ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΑΠΟΚΡΙΑΣ ΜΕ Ε.Ο.Σ. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

ΣΦΑΚΑ – ΜΟΝΟΚΑΡΑ – ΤΟΥΡΛΩΤΗ

Ανεβαίνοντας για Μονοκαρά

Το Σάββατο 16 Μαρτίου πριν τη δεύτερη Κυριακή της Αποκριάς μια μικρή ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου υποδέχτηκε στη Σφάκα Σητείας τους φίλους ορειβάτες του Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, για την 1^η κοινή πεζοπορία του τριήμερου. Μετά τα καλωσορίσματα ξεκινάμε την συνεχόμενη ανηφόρα των περίπου 3 ωρών.

Στον δρόμο για Μονοκαρά (φώτο Χρήστος Οικονομάκης)

Διασχίζουμε το Πάνω Χωριό έχοντας πανοραμική θέα του Κάτω Χωριού. Εξηγώ στους συνοδοιπόρους μου ότι η Σφάκα έχει τους δύο αυτούς μαχαλάδες και κάθε Πάσχα γίνεται ‘πόλεμος’ ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη «φουνάρα»! Ανεβαίνουμε δίπλα απ’ την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού και θυμάμαι τις εποχές, που στο πανηγύρι του χωριού, στις 14 Σεπτέμβρη, γινόταν τρία γλέντια στα τρία καφενεία του χωριού: ένα με κρητικά, ένα με ευρωπαϊκά (εννοώντας βαλς, ταγκό κλπ) κι ένα με μοντέρνα (σέικ, ντίσκο κλπ). Δίπλα στην μικρότερη εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπου στέκει μισο-αναπαλαιωμένο το παλιό Δημοτικό: κάποτε στέγαζε 150 παιδιά με μόλις ένα δάσκαλο! Περνάμε ανάμεσα στα στενά, όπου οι νοικοκυράδες του χωριού έχουν φυτέψει τα λουλούδια τους σε γλάστρες και τενεκέδες καλύπτοντας κάθε ελεύθερο χώρο, στολίζοντας κάθε χάλασμα. Ανεβαίνουμε το παλιό καλντερίμι για την έξοδο από το χωριό περνώντας απ’ το έρημο για την εποχή όμορφο μικρό ξενοδοχείο της «Κρήσσας Γειτονιάς» και συνεχίζουμε.

Η Σφάκα είναι γνωστή για τη στάση-δανειστική βιβλιοθήκη.
Ξεκίνησε με ένα ράφι και τώρα είναι καλυμμένοι όλοι οι τοίχοι

Το προαύλιο των εκκλησιών με το παλιό σχολείο, κάποτε είχε 150 παιδιά!

Ανηφορίζοντας προς Πάνω Χωριό, έχουμε πανοραμική θέα του Κάτω Χωριού. Το Πάσχα τα δυο χωριά-συνοικίες ανταγωνίζονται -όχι πάντα κόσμια- ποιο θα κάνει την πιο μεγάλη 'φουνάρα του Ιούδα'!

Όπως και σε πολλά άλλα χωριά, οι ακούραστες νοικοκυρές διακοσμούν με λουλούδια κάθε χώρο, ακόμα και τα χαλάσματα! Παρακάτω σκηνές απ' τα σοκάκια της Σφάκας

Ακολουθώντας καλντερίμια, που αντιστέκονται σθεναρά στον χρόνο, ανεβαίνουμε αργά, αλλά σταθερά με μικρές στάσεις. Όσο σηκωνόμαστε τόσο πιο πολύ απλώνεται η θέα. Στον Προφήτη Ηλία κάνουμε μικρή στάση και πάλι μπρος. Περνάμε από εγκαταλελειμμένους οικισμούς: την Καρά, τα Κελιά κι από πολλά μαντριά. Στη θέση Ρούσσα Χωράφια συναντάμε τον φίλο, Γιώργο Τσικαλάκη, που κλαδεύει το αμπέλι του: μας κερνά ρακή και μας δείχνει τα μεγάλα ολοστρόγγυλα πηγάδια, μνημεία παραδοσιακής αρχιτεκτονικής –γνωστά σαν ‘λίμνες’- δυστυχώς σχεδόν άδεια με την ανομβρία, που μας δέρνει, αλλά γι’ αυτό μπορείς να τα περιεργαστείς ως κάτω με τις ελισσόμενες σκάλες στο εσωτερικό τους. Συνεχίζουμε από χωματόδρομο ως τη Μονοκαρά, το εύφορο οροπέδιο με τις σκόρπιες αγροικίες εδώ κι εκεί. Στάση για κολατσιό στο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού και πάλι μπρος. Ο κόσμος έχει απηυδήσει πια απ’ την ανηφόρα, αλλά κάπου εδώ θα ακολουθήσουμε το καλντερίμι της επιστροφής: ένα πανέμορφο μονοπάτι που τραβερσάρει τα βουνά παράλληλα με το φαράγγι του Κουδουμή. Εδώ κάπου μας πιάνει και λίγο η ομίχλη κάνοντας πιο ατμοσφαιρική την διαδρομή. Τελικά καταλήγουμε στον οικισμό Μαύρο Λαγγό, (με αρκετούς αναπαλαιωμένους ‘μαγατζέδες’) για μια μικρή στάση πριν την κατηφόρα. Αρκετοί επιβιβάζονται σε αγροτικά Τουρλωτιανών, που σκολάνε απ’ το κλάδεμα –ας είναι καλά οι άνθρωποι- κι έτσι η ομάδα πιο ευέλικτη πια θα πάρει τον φιδογυριστό αγροτικό δρόμο ως την Τουρλωτή.

Σφάκα από ψηλά ανεβαίνοντας απ' το καλντερίμι

Ωραία καλντερίμια ανθεκτικά στον χρόνο

Αφήνοντας τον Προφήτη Ηλιά

Στον Τίμιο Σταυρό Μονοκαράς

Αφήνοντας τη Μονοκαρά από καλντερίμι που τραβερσάρει το βουνό
παράλληλα με το φαράγγι του Κουδουμή
κάτω: τα μνημειακά πηγάδια-λίμνες στα Ρούσσα Χωράφια

Φτάνοντας στον Μαύρο Λαγγό, καθώς μάς κυνηγάει η ομίχλη

Γωνιά στον Μαύρο Λαγγό
Κάτω: στην Μονοκαρά είδαμε τα τελευταία μανούσα και τα πρώτα arum creticum της χρονιάς

Η θέα στο κατέβασμα είναι απλά καθηλωτική

Η πρώτη πεζοπορία του τριήμερου τελειώνει με 16 χιλιόμετρα σε 6,5 περίπου ώρες με τις στάσεις. Οι φίλοι του Ε.Ο.Σ. θα συνεχίσουν ως τη Σητεία κι εμείς επιστρέφουμε στην έδρα μας. Εις αύριον τα σπουδαία!

ΠΙΣΚΟΚΕΦΑΛΟ – ΚΥΜΟΥΡΓΙΩΤΗΣ – ΑΧΛΑΔΙΑ – ΘΟΛΩΤΟΣ ΤΑΦΟΣ

Ομαδική στον θολωτό τάφο

Κυριακή της Αποκριάς, 17-03-2024 κι 9.30 η ώρα το πρωί ξεκινάμε από το Πισκοκέφαλο μια ομάδα 30 ατόμων κι από τους δυο συλλόγους με πολύ καλό καιρό. Περπατάμε παράλληλα στο ρυάκι του Σκλαβεδιάκου σε χωματόδρομο. Δεν είναι η καλύτερή του εποχή, όμως τη γοητεία του το μέρος την κρατάει: λευκός ασβεστόλιθος, που αντανακλά τον ήλιο, καταπράσινη ρεματιά, πλήθος των άγριων λουλουδιών. Λίγο πριν τον Κυμουργιώτη κατεβαίνουμε στην κοιλάδα με τα εσπεριδοειδή, φορτωμένα καρπούς. Τέλος μπαίνουμε στον αναπαλαιωμένο γραφικό οικισμό, περιδιαβαίνουμε τα όμορφα, φροντισμένα σοκάκια του και κατευθυνόμαστε στην γειτονική πηγή Λαψανάρι, που τρέχει χειμώνα-καλοκαίρι. Στον καταπράσινο χώρο δίπλα στο ρυάκι, θα κάνουμε την πρώτη σύντομη στάση για κολατσιό.

Εκκλησάκι Αγίου Νικολάου στην κοιλάδα

Αν και όχι στην καλύτερη εποχή, μοιάζει παραμυθότοπος

Λουλουδοβόλτα η σημερινή
Στον όμορφο οικισμό Κυμουργιώτη

Κυμουριώτης από ψηλά κι όλη η κοιλάδα

Η πηγή Λαψανάρι έχει νερό χειμώνα-καλοκαίρι

Κατόπιν ανηφορίζοντας δίπλα από πορτοκαλεώνες, παλιούς μύλους κι όμορφες αγροικίες θα φτάσουμε στο εξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας, με ωραία θέα στην κοιλάδα και τα χωριά της. Συνεχίζουμε ως το ιστορικό χωριό των Αχλαδίων: περνάμε απ’ την αναπαλαιωμένη πλατεία, παλιές εκκλησίες, την οθωμανική κρήνη κι έπειτα παίρνουμε ανηφορικό μονοπάτι γεμάτο αγριολούλουδα, που μας οδηγεί στον θολωτό τάφο του Πλατύσκινου, ένα εντυπωσιακό μνημείο της ύστερης μινωικής εποχής. Μετά παίρνουμε την άχαρη κατηφόρα προς Πισκοκέφαλο με συνολική περπάτημα σήμερα γύρω στα 14 χιλιόμετρα σε 5 ώρες με τις στάσεις.

ΜΥΡΣΙΝΗ – ΠΥΡΓΟΣ ΚΟΡΝΑΡΩΝ – ΤΟΥΡΛΩΤΗ

Η τελευταία μέρα του 3ημέρου των αποκριάτικων εξορμήσεων, παρέα με τον Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, Καθαρά Δευτέρα, 18/03/2024 μας επιφυλάσσει κρύο βοριαδάκι, που σε συνδυασμό με την καθυστέρηση του λεωφορείου των συνπεριπατητών μας το πρωί μας έδωσε μια έναρξη μουδιασμένη. Αισιόδοξο μήνυμα η παρουσία της Μαριάννας Κατηφόρη, αρχαιολόγου με ειδικότητα στην Ενετοκρατία και κατοίκου της Μυρσίνης, που περίμενε υπομονετικά να μαζευτούμε και να μας ξεναγήσει στο χωριό της με την πολύ ωραία θέα. Ένα καινούριο χωριό, όπως δείχνει κι η θέση του με τη θέασή του από τη θάλασσα, μετόχι παλιότερα του γειτονικού χωριού της Τουρλωτής. Η κεντρική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου δίπλα στην κεντρική βρύση, που έχει πια στερέψει, το εργαστήρι κεραμικής του καλλιτέχνη του πηλού, Νίκου Μακρυνάκη, η Φάμπρικα, το παλιό αναπαλαιωμένο ελαιουργείο, που εκτελεί χρέη Πολιτιστικού Κέντρου κι έχει φιλοξενήσει τόσες εκδηλώσεις. Από όποια γωνιά κι αν κοιτάξεις, βλέπεις τη θάλασσα. Τυχεροί όσοι έχουν τα σπίτια τους εδώ! Τα τελευταία χρόνια το έχουν εκτιμήσει πολλοί νέοι κι έχουν επιστρέψει πίσω στο χωριό, το έχουν αναδείξει, το έχουν συντηρήσει και αποτελεί πια κοιτίδα πολιτισμού για την ευρύτερη περιοχή.

Μυρσίνη, ένα χωριό-μπαλκόνι στο πέλαγος

Άγιος Γεώργιος Μυρσίνης
Ωραίες λεπτομέρειες απ' τα στενά της Μυρσίνης

Παίρνουμε στη συνέχεια τον αγροτικό δρόμο, που περνάει δίπλα από τον Κάστελλα, το φαράγγι του και την απόληξή του στον Χαλινομούρη και θαυμάζουμε τις αφρισμένες ακτές με τα τουρκουάζ νερά.

Κατεβαίνοντας από Μυρσίνη προς τις ακτές, δεξιά ο βράχος του Κάστελλα

Η θέα στις αφρισμένες ακτές με τα τουρκουάζ νερά είναι σήμερα συγκλονιστική

Μετά από μια ώρα περπάτημα φτάνουμε στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου και τον γειτονικό ενετικό Πύργο, όπου μας περιμένει ήδη η Μαριάννα οικογενειακώς. Μας ανοίγει το εκκλησάκι, όπου θα δούμε αργότερα την επιγραφή-graffiti «Βιτσέντζος Κορνάρος 1677», στην οποία οφείλει και το όνομά του. δεν πρόκειται σαφώς για τον γνωστό Βιτσέντζο Κορνάρο, που είχε ήδη πεθάνει τότε, αλλά για κάποιον συνονόματο απόγονό του. Γύρω απ’ το εκκλησάκι υπήρχε και οικισμός, που πιθανόν οφείλεται στην ύπαρξη μιας πηγής με πόσιμο νερό. Ο πύργος τώρα είναι της εποχής της ύστερης Ενετοκρατίας (15^ος-16^ος αιώνας). Ίσως ήταν πυργόσπιτο ευγενούς Ενετού της εποχής, για να μένει αλλά και για να εποπτεύει τον χώρο, όπως δείχνει η θέση του, που βλέπει στη θάλασσα αλλά ο ίδιος δύσκολα διακρίνεται απ’ αυτήν. Αν και μικρός, είναι πολύ εντυπωσιακός κι είναι σίγουρα ένα σημείο, που αξίζει να το επισκεφτεί κανείς. Συνεχίζοντας πιο πέρα, συναντάμε το όμορφο εκκλησάκι της Ανάληψης, όπου έχουν ήδη μαζευτεί πολλοί Μυρσινιώτες, για να γιορτάσουν τα κούλουμα. Δυστυχώς ο χρόνος δε μας παίρνει, να τους συντροφέψουμε.

Η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου με τον ενετικό πύργο δίπλα της, ενώ φαίνονται και τα ερείπια του παλιού οικισμού

Το ίδιο από άλλη γωνία

Εκκλησάκι της Ανάληψης

Κάπου εδώ χωρίζουν οι δρόμοι των δυο συλλόγων: ο Ορειβατικός Ηρακλείου θα συνεχίσει τον χωματόδρομο ως το Μόχλος, όπου θα τους παραλάβει το λεωφορείο τους κι ο δικός μας ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου θα πάρει μέσα από μονοπάτια δίπλα στο ρέμα του Κηνοπόταμου (ή Κοινοπόταμου κατ' άλλους) αρχικά κι έπειτα στην εσωτερική πλευρά του λόφου την ανηφόρα, που θα μας οδηγήσει στην Τουρλωτή, το πιο μεγάλο χωριό της περιοχής. Περνάμε από το ανηφορικό στενό με τα αναπαλαιωμένα σπίτια με τις ψηλές αυλές και την καμαρωτή είσοδο κι έπειτα από την εκκλησία της Παναγίας, για να δούμε τη θέα κι έπειτα κατηφορίζουμε ακολουθώντας την τσίκνα που μύριζε χταποδάκι στα κάρβουνα, για τη μεγάλη πλατεία στο «Τέρμα», όπου ο ακούραστος Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού είχε ήδη στρώσει τα τραπέζια και πρόσφερε φασολάδα, ταραμοσαλάτα κι άφθονη λαγάνα, υπό τη συνοδεία λαϊκής μπάντας. Ήδη οι πρώτες παρέες το είχαν στρώσει!

Συνολικά περπατήσαμε σήμερα, 11 χλμ σε 3 περίπου ώρες και συνολικά 41 τις τρεις αυτές ημέρες. Καλή συνέχεια και στους δυο συλλόγους και με το καλό να ανταμώνουμε!