«Τις καλύτερες φιλίες τις έχω
κάνει στα βουνά» ανάφερε πάνω στη συζήτηση στην χθεσινή
πεζοπορία μας, ο Μανόλης ο Ντρετάκης. Έτσι είναι, γιατί εκεί πάνω στο ζόρι,
φαίνεται ο χαρακτήρας. Σε μια τέτοια πεζοπορία, πέρυσι το καλοκαίρι στον ορεινό
όγκο της Τύμφης με τον Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, ξεκίνησε η γνωριμία με τους δυο
Μανόληδες, τον Σαββάκη και το Ντρετάκη, στην οποία ‘κτίστηκε’ η κοινή μας
πεζοπορία με τον Ε.Ο.Σ. Μοιρών στα Μάταλα. Παλιότερα (επί προεδρίας Μανόλη
Δακανάλη) οι σύλλογοι μας είχαν συνεργαστεί ξανά κι ήταν καιρός να
αναθερμάνουμε τις σχέσεις μας!
Την Κυριακή 29 Μαΐου 2022
λοιπόν ξεκινήσαμε με λεωφορείο απ’ τον Άγιο Νικόλαο. Τα 35άρια στη
θερμοκρασία των τελευταίων ημερών και ο δυνατός νοτιάς στη Β. Κρήτη πρωί-πρωί
κάπως μας αποθαρρυνουν. Ως εκ θαύματος όμως, μόλις πιάνουμε την πεδιάδα της
Μεσαράς, ο αέρας κοπάζει.
 |
| ΜΑΤΑΛΑ |
Όσοι γνωρίζονται ήδη, ανταλλάσουν εγκάρδιες αγκαλιές, οι υπόλοιποι δίνουν το χέρι κάπως αμήχανα. Πέφτουν οι πρώτες αναμνηστικές φωτογραφίες και διασχίζουμε το φημισμένο τουριστικό θέρετρο, που ξυπνάει σιγά-σιγά. Ο ουρανός είναι καθαρός, το φως ακόμα απαλό, η θάλασσα λάδι και καθώς ανηφορίζουμε το μονοπάτι προς την Κόκκινη Παραλία εγκαταλείποντας το χωριό, νομίζω ότι από πολλούς πέρασε η σκέψη να αφήσουν το περπάτημα και να την αράξουν στη σκιά για ένα καφεδάκι!
 |
| ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΜΜΟΣ |
Μετά από ένα τέταρτο πορεία η αυτοσχέδια ταμπελίτσα «Το καλύτερο Mojito του κόσμου» και οι κλειδαριές για τους ερωτευμένους στο φράχτη, μας υπενθυμίζουν ότι η φημισμένη παραλία των χίπις με την κεραμιδί άμμο, τα σκαλισμένα αγαλματάκια στα βράχια της, απλώνεται ακριβώς από κάτω μας. Εδώ ο αρχηγός μας και πρόεδρος του συλλόγου, ο Μανώλης ο Σαββάκης, θα μας μιλήσει για την περιοχή και προτρέπει όσους έχουν αμφιβολίες, αν θα αντέξουν μια διαδρομή στην πέτρα χωρίς ίχνος σκιάς, σε συνθήκες καύσωνα, να την αράξουν καλύτερα στην παραλία. Μια μικρή παρέα αποφασίζει να ακολουθήσει τη συμβουλή του. Αυτοί θα μας μιλήσουν για την ομορφιά της αργότερα, γιατί δυστυχώς, εμείς οι υπόλοιποι δεν θα καταφέρουμε να την επισκεφτούμε αυτή τη φορά ούτε να δοκιμάσουμε το περίφημο Mojito!
Συνεχίζουμε σε ελεύθερη
ανηφορική πορεία, περνάμε από μαντριά με ..θέα, ανεβοκατεβαίνουμε λόφους,
ατενίζοντας το βαθύ, γαλάζιο, νότιο κρητικό πέλαγος με τα νησάκια Παξιμάδια να
φαίνονται ολοκάθαρα στο βάθος, τον κόλπο της Μεσαράς πιο αχνά μέσα στην υγρασία
του πρωινού και τους σχηματισμούς των ακτών χαμηλότερα. Φωτογραφιζόμαστε στις
σύντομες στάσεις μας δίπλα και πάνω στα απότομα κοφτά εντυπωσιακά βράχια, που
θυμίζουν γιγάντια γλυπτά.
Μετά από δύο περίπου ώρες
πορείας η άφιξη στο πρώτο φιόρδ, μας εντυπωσιάζει: σαν μικρό ποτάμι
ξετυλίγεται στη θάλασσα, το τουρκουάζ νερό του και οι άσπροι βράχοι στις δύο
‘όχθες’, χάρμα οφθαλμών. Πέφτουν οι πρώτες βουτιές συνοδευόμενες από
..τσιρίδες. Είναι μπούζι! Αν μπορείς, κάνε κι αλλιώς, είναι καταμεσήμερο και
δεν υπάρχει πουθενά σκιά. Μόνη ανακούφιση το κρύο νερό. Το βάθος του στενού
κόλπου είναι ιδανικό για βουτιές και το Δωράκι, η μικρή μας, δεν το αφήνει
ανεκμετάλλευτο. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε την πορεία μας. Ο αρχηγός μάς
διαβεβαιώνει, ότι σε μισή ώρα θα φτάσουμε στο επόμενο και πιο μεγάλο, το φιόρδ
των Γουρνιών. Ξεκινάμε βρεγμένοι. Τι ν’ αλλάζουμε, αφού θα ξαναβουτήξουμε; Στα
δέκα λεπτά πάντως έχουμε ήδη στεγνώσει!
Κατηφορίζουμε προς τη θέση
Γουρνιά και κάνουμε μια στάση στη μεγάλη σπηλιά, πάνω από την
παραλία. Εδώ περιμένουμε να μαζευτεί όλη η ομάδα. Τα παιδιά απ’ τον Ε.Ο.Σ. μας
πληροφορούν ότι ο σχηματισμός του φιόρδ αλλάζει κάθε χρόνο, ότι παλιά έμπαινε
πιο μέσα το νερό κι ήταν πιο επιμήκες κι απότομο, όμως τα τελευταία χρόνια,
έχουν κατέβει φθαρτά υλικά κι έχουν δημιουργήσει αυτή την μικρή παραλία που
βλέπουμε. Ακόμα ο Μανώλης μας δείχνει μια σπηλιά στην απέναντι πλαγιά, η οποία
οδηγεί στην πίσω πλευρά, όπου είναι η πιο γνωστή παραλία ‘Βαθύ’, στην οποία
όμως δεν θα πάμε σήμερα –δεύτερη εκκρεμότητα μετά το Mojito!
Κατεβαίνουμε προσεκτικά την
απότομη πλαγιά προς την παραλία. Συγκεντρώσεις ξεβρασμένης πίσσας και
πλαστικών, δημιουργούν αρχικά άσχημη εντύπωση. Ωστόσο όταν πέφτεις μέσα, στο
στενό του δίαυλο κι ακούς τη φωνή σου να αντηχεί χτυπώντας στα πλάγια κάθετα
τοιχώματα και το νερό να γίνεται βαθύ μπλε σε καταβάλει δέος και θαυμασμός.
Προσπαθείς να φτάσεις στο άνοιγμα του προς τη θάλασσα και συνειδητοποιείς πόσο
μακρύ είναι. Όταν επιστρέφεις στην ακτή, αμέσως το …μετανιώνεις. Η ζέστη δεν
παλεύεται. Οι περισσότεροι έχουν ήδη βρει καταφύγιο στη σκιά της σπηλιάς.
Ανηφορίζουμε κι οι υπόλοιποι και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής.
 |
| ΓΟΥΡΝΙΑ |
Τώρα αν με τέτοιες δύσκολες
συνθήκες κάποιοι, που δεν άντεχαν πια, βιάστηκαν να γυρίσουν ή γκρίνιαζαν κατά
την επιστροφή, αν και δεν διευκολύνει κανέναν τελικά, είναι ωστόσο ανθρώπινο.
Κρατάμε την άγρια κι ανεξερεύνητη ομορφιά του Νότου, τις καινούριες φιλίες, την
υπόσχεση να ξαναβρεθούμε. Μετά από 8 ώρες συνεχούς δράσης (4,5 καθαρό
περπάτημα, οι υπόλοιπες κολύμπι),
Ευχαριστούμε από καρδιάς τα
παιδιά του Ε.Ο.Σ. Μοιρών, που αγαπάνε τον τόπο τους και θέλουν να
τον δείχνουν με καμάρι, έχοντας γνώση ότι τους ταλαιπωρήσαμε και τους
ξεβολέψαμε, αναγκάζοντάς τους να αρχίσουν την προγραμματισμένη πεζοπορία τους
μια ώρα αργότερα και να επιστρέψουν πιο νωρίς μέσα στο λιοπύρι. Μανόληδες, της
νέας και της παλιότερης γενιάς (Σαββάκης, Ντρετάκης, Δακανάλης, Κουμαντάκης),
Αργυρώ, Βαγγελιώ, Σοφία κι όσοι άλλοι δε συγκρατήσαμε τα ονόματά σας, σας
ευχόμαστε καλές πεζοπορίες και σας περιμένουμε να σας δείξουμε και τα δικά μας
τα μέρη. «Να ‘μαστε καλά να ξανασμίξομε», που λέτε εκεί στο νότο!
ΑΡΧΗΓΟΣ: Μανώλης Σαββάκης
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Γιάννης Πάγκαλος
ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Γιάννης Πάγκαλος
ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη
