Ανάβαση στην "κορυφή Λάζαρος" της οροσειράς Δίκτης
διοργάνωσε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020.
Μοιραστήκαμε μια συναρπαστική πεζοπορία διάρκειας 7 ωρών, ακολουθώντας την διαδρομή από το οροπέδιο του Καθαρού, στον "Λάκκο τσ΄ ΄Ωχρας", το Λιβάδι και τελικά ανάβαση σε μια από τις τέσσερις κορυφές της Δίκτης που ξεπερνούν τα 2.000 μ.
Η Δίκτη ή Λασιθιώτικα Όρη εκτείνεται στα ανατολικά του νησιού και η ονομασία της πιθανώς προέρχεται από τη μυθολογία και σημαίνει το μέρος γέννησης του Δία. Η κορυφή με το μεγαλύτερο ύψος λέγεται Σπαθί (2.148 μ) και ακολουθούν –με διαφορά λίγων μέτρων- ο Αφέντης Χριστός (2.141 μ) και ο Λάζαρος (2.085 μ). Χαρακτηριστικό μορφολογικό στοιχείο της οροσειράς αποτελεί το Οροπέδιο Λασιθίου που είναι το μεγαλύτερο στην Κρήτη. Στα Ν.Α του λασιθιώτικου οροπέδιου βρίσκεται το οροπέδιο του Καθαρού, ενώ υπάρχου και πολλά μικρότερα όπως του Λιμνάκαρου, Λαπάθου, Ομαλού Βιάννου κ.α. Στα Ν.Α η κύρια κορυφογραμμή έχει σχήμα πετάλου και καλύπτει κυκλικά ένα από τα ωραιότερα τελευταία δάση της Κρήτης, το Σελάκανο. Αρκετά φαράγγια διασχίζουν τον ορεινό όγκο της Δίκτης και ένα από αυτά με το όνομα Χαυγάς συνδέει τα οροπέδια Καθαρού και Λασιθίου. Σε χαμηλό υψόμετρο οι πλαγιές είναι κατάφυτες από ελιές, χαρουπιές και πεύκα, ενώ τα δασικά είδη που κυριαρχούν ψηλότερα είναι τραχεία πεύκη, πρίνος, κρητικός σφένδαμος, λιοπρίνι και άγριο κυπαρίσσι. Στις βουνοπλαγιές ευδοκιμούν σπάνια φυτά όπως η κρητική τουλίπα, η χιονοδόξα, αλλά και το φημισμένο δίκταμο ή έρωντας. Στις απόκρημνες πλαγιές της βρίσκουν καταφύγιο σπάνια αρπακτικά πουλιά (όρνιο, χρυσαετός, βιτσίλα, και ο σπάνιος γυπαετός ή κοκαλάς).
Νωρίς το πρωί της Κυριακής ξεκινήσαμε για το Κριτσώτικο οροπέδιο, με ελαφρά συννεφιασμένο ουρανό και φθινοπωρινό καιρό. Στο Αβδελιακό, τον μικρό οικισμό που βρίσκεται στην είσοδο του οροπέδιου Καθαρού, επιβιβαστήκαμε σε αγροτικά αυτοκίνητα, για να μεταφερθούμε στην αφετηρία. Η διαδρομή μας ξεκίνησε από την νότια πλευρά του οροπέδιου Καθαρού, την περιοχή του "Σγουρού Πρίνου". Ξεκινάμε ανηφορικά αρχικά από αγροτικό δρόμο και κατόπιν από μονοπάτι. Μετά από πορεία μισής περίπου ώρας φτάνουμε στο διάσελο πάνω από τον "Λάκκο τσ΄ ΄Ωχρας".
Συνεχίζουμε από μονοπάτι, διασχίζοντας ένα όμορφο πρινοδάσος με πανύψηλα δένδρα, που το φθινόπωρο έχει ήδη αρχίσει να χρωματίζει με τα εντυπωσιακά του χρώματα. Ακολουθούμε ανηφορική πορεία και κάνουμε στάση στην πηγή στην θέση "Τρύπα", για την απαραίτητη ανάσα ξεκούρασης και για να θαυμάσουμε το όμορφο τοπίο. Στη συνέχεια περπατάμε στην κοίτη του ρέματος που κατεβαίνει από το παρακείμενο μικρό οροπέδιο και από στενό μονοπάτι που ξεδιπλώνεται ανάμεσα από βράχια και ξερούς αρωματικούς θάμνους, φτάνουμε μετά από ανηφορική πορεία περίπου μισής ώρας στην περιοχή "Λιβάδι". Είναι ένα μικρό, γραφικό οροπέδιο, που η καλλιέργεια του έχει πλέον εγκαταλειφθεί, αν και διατηρούνται ερείπια πετρόκτιστης μάντρας και ένα αλώνι (ένδειξη ότι σε αλλοτινούς καιρούς καλλιεργούνταν σιτηρά).
Μετά από μια 15λεπτη στάση στο ‘Λιβάδι’, αφήνουμε πίσω μας το έρημο οροπέδιο, που έχει πρασινίσει μετά από τις έντονες βροχοπτώσεις των τελευταίων εβδομάδων. Κατευθυνόμαστε προς την τρίτη ψηλότερη κορυφή της Δίκτης, ακολουθώντας απότομη ανηφορική πορεία, καθώς από το σημείο αυτό μέχρι την κορυφή πρέπει να καλύψουμε υψομετρική διαφορά 650 μ. Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 1.450 μ και το τοπίο γύρω μας έχει ήδη αλλάξει. Η άγρια ομορφιά του βουνού σταδιακά μας αποκαλύπτεται: άδενδρο και αφιλόξενο τοπίο, με ελάχιστους χαμηλούς, ανεμοδαρμένους θάμνους, που προσπαθούν να επιβιώσουν ανάμεσα σε αμέτρητες πέτρες και ριζωμένους, γκρίζους βράχους. Ανηφορίζουμε με ελεύθερη πορεία, καθώς δεν υπάρχει ευδιάκριτο μονοπάτι προς την κορυφή. Νιώθουμε ήδη έντονα την αλλαγή στην θερμοκρασία, καθώς ο καιρός εδώ ψηλά μοιάζει μάλλον χειμωνιάτικος, αφού η θερμοκρασία έχει πέσει στους 10⁰.
Πέτρα την πέτρα πλησιάζουμε προς την κορυφή, αλλά μετά από τα 1.800μ, η "αφούρα" (ομίχλη των βουνών) εμφανίζεται όλο και πιο συχνά, για να γίνει πυκνότερη καθώς ανηφορίζουμε. Ο άνεμος που φυσά κάνει την αίσθηση του κρύου πιο έντονη, παρά τον χειμερινό εξοπλισμό που φροντίσαμε να έχουμε μαζί μας. Μετά από απαιτητική πορεία 4 ωρών φτάνουμε επιτέλους στην κορυφή, που είναι σκεπασμένη με μικρές και μεγάλες πέτρες. Δυστυχώς η ομίχλη είναι πυκνή και όλα γύρω μας έχουν κρυφτεί πίσω από το αδιαπέραστο πέπλο της. ΄Οσοι έχουν ξανανέβει στην κορυφή, θυμούνται την πανοραμική θέα, καθώς το βλέμμα από εδώ ψηλά μπορεί να ταξιδέψει από τον νομό Ηρακλείου μέχρι την Κάρπαθο! Με καλή ορατότητα διακρίνονται σε κοντινή απόσταση οι κορυφές Σπαθί, Αφέντης και Ψαρή Μαδάρα, τα οροπέδια Καθαρού και Λασιθίου και η καταπράσινη ‘λεκάνη’ του δάσους στο Σελάκανο. Μακρύτερα η Ιεράπετρα και τα μικρά νησάκια Χρυσή και Κουφονήσι, ο ΄Αγιος Νικόλαος, ενώ στα βόρεια το Ηράκλειο και ο Ψηλορείτης.
Η θερμοκρασία που έχει κατέβει στους 5⁰ και οι παγωμένες ριπές του ανέμου που κάνουν την αίσθηση του ψύχους πιο έντονη, μας αναγκάζουν να ξεκινήσουμε την κάθοδο, που αν και πιο σύντομη δεν είναι ευκολότερη, καθώς πρέπει να βαδίζουμε προσεκτικά για να διατηρούμε την ισορροπία μας. Σε υψόμετρο 1.500 μ περίπου η ομίχλη διαλύεται και μπορούμε να διακρίνουμε μέχρι το νησάκι της Χρυσής στον νότο και την Ντία στον βορά.
Επιστρέφουμε στη αφετηρία έχοντας διανύσει 10,8 χλμ, καλύπτοντας υψομετρική διαφορά 837 μ. Με 18.880 βήματα διασχίσαμε ένα τμήμα της λασιθιώτικης οροσειράς και επιστρέψαμε στην αφετηρία με την μοναδική ικανοποίηση που χαρίζει η κατάκτηση της κάθε κορυφής και του κάθε στόχου.
ΑΡΧΗΓΟΣ: Τάσος Τσινάρης
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων
ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου
ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ
