ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ στο ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΚΑΘΑΡΟΥ

Το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου αναζήτησε στο οροπέδιο Καθαρού η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Το απόγευμα της Πέμπτης 11 Αυγούστου 2022 ανηφορίσαμε προς την ‘Πλατιά Κορφή’ της Δίκτης, με στόχο να απολαύσουμε από ψηλά τη δύση του ήλιου και την ανατολή της πανσέληνου.

Αναζητούμε την μαγεία της πανσέληνου του Αυγούστου, της ‘Κόκκινης Πανσέληνου του Ελαφιού’, καθώς σύμφωνα με την παράδοση κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα νέα κέρατα των αρσενικών ελαφιών αρχίζουν να βγαίνουν από το μέτωπό τους, καλυμμένα με βελούδινο και απαλό τρίχωμα. Καθώς ο σεληνιακός κύκλος ασκεί μεγάλη επίδραση στον πλανήτη μας, οι άνθρωποι έπλεξαν  πάμπολλες μυθοπλασίες γύρω από τις φάσεις του φεγγαριού και κυρίως της πανσέληνου. Από τα αρχαία χρόνια και σε όλους τους πολιτισμούς ο δορυφόρος της Γης λατρεύτηκε σαν θεότητα. Κατ’ εξοχήν θηλυκή θεά, η Σελήνη, εμφανίζεται μυστηριώδης, γλυκιά και γοητευτική, με την γονιμότητα να είναι στα βασικά της χαρακτηριστικά. Το όνομά της ετυμολογείται από το σέλας (φως).

Ξεκινήσαμε αργά το απόγευμα με κατεύθυνση το κοντινό μας οροπέδιο στο Καθαρό, απολαμβάνοντας στη διάρκεια της διαδρομής την άγρια ομορφιά των Λασιθιώτικων βουνών και την εκπληκτική θέα προς τον κόλπο του Μεραμπέλλου και την πόλη του Αγίου Νικολάου. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στην άσφαλτο, πριν από τον οικισμό του ‘Αβδελιακού’ στο οροπέδιο και ακολουθώντας το παλιό μονοπάτι, που ελίσσεται ανάμεσα σε χαμηλούς αρωματικούς θάμνους, θεόρατους πρίνους και τεράστιους βραχώδεις σχηματισμούς, κατευθυνθήκαμε στην ‘Πλατιά Κορφή’, που βρίσκεται στη βορειανατολική πλευρά του οροπεδίου σε υψόμετρο 1.489 μ.

Βαδίζουμε την ώρα του δειλινού, όταν το ταξίδι του ήλιου στο στερέωμα φτάνει στο τέλος του, την ώρα που η πλάση γαληνεύει και αρχίζει να βάφεται στα πορφυρά χρώματα της δύσης. Διασχίζουμε το μικρό πλάτωμα με τις κυκλικές στέρνες/πηγάδια, που έχουν κτιστεί με ‘ξερολιθιά’ και συγκεντρώνουν το νερό της βροχής από τις τριγύρω βουνοπλαγιές και χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα για να ξεδιψούν τα κοπάδια.

Συνεχίζουμε ανηφορικά από μονοπάτι, περνώντας από μισογκρεμισμένες στάνες, δείγματα κτηνοτροφικής εκμετάλλευσης αλλοτινών καιρών, ενώ κάμποσα  αγριοκάτσικα σκαρφαλωμένα πάνω στα βράχια μας παρακολουθούν ενοχλημένα. Όσο ανηφορίζουμε η χαμηλή νέφωση πυκνώνει και σύντομα ο ήλιος που βασιλεύει κρύβεται πίσω από πυκνά σύννεφα.

Κάνουμε  την πρώτη στάση για ανάπαυση και στη συνέχεια ακολουθούμε ανηφορικό μονοπάτι, ενώ η βλάστηση χαμηλώνει, οι ριζωμένοι βράχοι ψηλώνουν και οι σκιές μακραίνουν. Την πορεία μας δυσκολεύει ο δυνατός άνεμος και η χαμηλή θερμοκρασία, που λόγω του μικροκλίματος της περιοχής θυμίζει περισσότερο χειμώνα. Μετά από πορεία μιάμισης περίπου ώρας φτάνουμε στην 'Πλατιά Κορφή' και απολαμβάνουμε την άγρια ομορφιά του ορεινού τοπίου. Θαυμάζουμε την μαγεία και μεγαλοσύνη της ορεινής μας φύσης,  αν και  τα πυκνά σύννεφα κρύβουν την μαγευτική θέα προς τον κόλπο του Μεραμπέλλου.

Ο ουρανός έχει ήδη αρχίσει να ροδίζει, καθώς ο βασιλιάς ήλιος τρέχει να εξαφανιστεί στη δύση. Καθώς η μέρα παραχωρεί την θέση της στην νύχτα, η θερμοκρασία πέφτει, οπότε αναγκαστικά αφήνουμε την νεφοσκέπαστη κορφή για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Βαδίζουμε πάνω στο ίδιο μονοπάτι, που ακολουθεί φιδογυριστή πορεία στις φεγγαρόλουστες βουνοπλαγιές της Δίκτης και καταλήγουμε μετά από μιάμιση ώρα στην αφετηρία, έχοντας διανύσει περισσότερα από 5χλμ. Κάποιοι συνεχίζουν μέχρι τον μικρό οικισμό στο οροπέδιο για να γευτούν σπιτικές νοστιμιές και ντόπιο κρασί σε παραδοσιακή ταβέρνα, με το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου να φωτίζει μαγικά τις ψηλότερες κορφές της Δίκτης και το μικρό μας οροπέδιο.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος
ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Ελένη Λάμπρου

 

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Powered by Wikiloc

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΚΑΘΑΡΟΥ

Το ολόγιομο φεγγάρι του Ιούλη αναζήτησε στο οροπέδιο Καθαρού η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Το απόγευμα του Σαββάτου 24 Ιουλίου 2021 ανηφορίσαμε στις κορυφές ‘Ανεφαλάκοι’ και ‘Πλατιά Κορφή’ της Δίκτης, με στόχο να απολαύσουμε από ψηλά τη δύση του ήλιου και την ανατολή της πανσέληνου.

Ξεκινήσαμε αργά το απόγευμα με κατεύθυνση το κοντινό μας οροπέδιο στο Καθαρό, απολαμβάνοντας στη διάρκεια της διαδρομής την άγρια ομορφιά των Λασιθιώτικων βουνών και την εκπληκτική θέα προς τον κόλπο του Μεραμπέλλου και την πόλη του Αγίου Νικολάου. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στην άσφαλτο, πριν από τον οικισμό του ‘Αβδελιακού’ στο οροπέδιο και ακολουθώντας το παλιό μονοπάτι, που ελίσσεται ανάμεσα σε χαμηλούς αρωματικούς θάμνους, θεόρατους πρίνους και τεράστιους βραχώδεις σχηματισμούς, κατευθυνθήκαμε στην ‘Πλατιά Κορφή’, που βρίσκεται στη βορειανατολική πλευρά του οροπεδίου σε υψόμετρο 1.489 μ.

Βαδίζουμε την ώρα του δειλινού, όταν το ταξίδι του ήλιου στο στερέωμα φτάνει στο τέλος του, την ώρα που η πλάση γαληνεύει και αρχίζει να βάφεται στα πορφυρά χρώματα της δύσης. Διασχίζουμε το μικρό πλάτωμα με τις κυκλικές στέρνες/πηγάδια, που έχουν κτιστεί με ‘ξερολιθιά’ και συγκεντρώνουν το νερό της βροχής από τις τριγύρω βουνοπλαγιές και χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα για να ξεδιψούν τα κοπάδια. 

Συνεχίζουμε ανηφορικά από μονοπάτι, περνώντας από μισογκρεμισμένες στάνες, δείγματα κτηνοτροφικής εκμετάλλευσης αλλοτινών καιρών, ενώ κάμποσα  αγριοκάτσικα σκαρφαλωμένα πάνω στα βράχια μας παρακολουθούν ενοχλημένα. Κάνουμε  την πρώτη στάση για ανάπαυση, απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα, από το ακρωτήρι του ‘Αφορεσμένου’ μέχρι τον ορεινό όγκο της Θρυπτής και από την πόλη του Αγίου Νικολάου μέχρι το Καλό Χωριό και το νησάκι της Ψείρας.

Στη συνέχεια ακολουθούμε ανηφορικό μονοπάτι, ενώ η βλάστηση χαμηλώνει, οι ριζωμένοι βράχοι ψηλώνουν και οι σκιές μακραίνουν. Την πορεία μας δυσκολεύει ο δυνατός άνεμος και η χαμηλή θερμοκρασία, που λόγω του μικροκλίματος της περιοχής θυμίζει περισσότερο χειμώνα. Μετά από πορεία μιάμισης περίπου ώρας φτάνουμε στην 'Πλατιά Κορφή' και απολαμβάνουμε την άγρια ομορφιά του ορεινού τοπίου και την θέα του κόλπου, που θαμποφαίνεται κάτω από το φως του ήλιου που συνεχώς αδυνατίζει. Θαυμάζουμε την μαγεία και μεγαλοσύνη της ορεινής μας φύσης, όσο ακόμα παραμένει ανέγγιχτη και ανεπηρέαστη από αλόγιστες ανθρώπινες παρεμβάσεις και αποφασίζουμε να συνεχίσουμε προς τη διπλανή κορυφή, καθώς ο ήλιος αργεί ακόμη να βασιλέψει.

Ακολουθούμε πετρώδες μονοπάτι με νότια κατεύθυνση και μετά από σύντομη πεζοπορία κάνουμε στάση σε εγκαταλελειμμένη στάνη, για να …ζεσταθούμε, καθώς μας μαστιγώνουν αλύπητα παγωμένες ριπές αέρα. Με αναθερμασμένες δυνάμεις (μετά και από ένα ποτηράκι ρακή) συνεχίζουμε προς την κορυφή Άνεφαλάκοι’ (ανέφαλο στην τοπική διάλεκτο σημαίνει σύννεφο), που βρίσκεται λίγα μέτρα ψηλότερα, σε υψόμετρο1.512μ.

Ο ουρανός έχει ήδη αρχίσει να ροδίζει, καθώς ο βασιλιάς ήλιος τρέχει να εξαφανιστεί στη δύση, βάφοντας τον ορίζοντα με τα πορτοκαλοκόκκινα χρώματα του δειλινού. Το φεγγάρι ξεκινά  το δικό του ταξίδι από τα ανατολικά, ξεπροβάλλοντας ανάμεσα από τις κορφές των Στειακών βουνών, φωτίζοντας το ελαφρύ μπλε του δειλινού με ρόδινες ανταύγειες.

Απολαμβάνουμε την μαγεία της ‘Κόκκινης Πανσέληνου του Ελαφιού’, καθώς σύμφωνα με την παράδοση κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα νέα κέρατα των αρσενικών ελαφιών αρχίζουν να βγαίνουν από το μέτωπό τους, καλυμμένα με βελούδινο και απαλό τρίχωμα. Καθώς ο σεληνιακός κύκλος ασκεί μεγάλη επίδραση στον πλανήτη μας, οι άνθρωποι έπλεξαν  πάμπολλες μυθοπλασίες γύρω από τις φάσεις του φεγγαριού και κυρίως της πανσέληνου. Από τα αρχαία χρόνια και σε όλους τους πολιτισμούς ο δορυφόρος της Γης λατρεύτηκε σαν θεότητα. Κατ’ εξοχήν θηλυκή θεά, η Σελήνη, εμφανίζεται μυστηριώδης, γλυκιά και γοητευτική, με την γονιμότητα να είναι στα βασικά της χαρακτηριστικά. Το όνομά της ετυμολογείται από το σέλας (φως).

Ο δυνατός αέρας που φυσά ρίχνει την θερμοκρασία ακόμη περισσότερο όσο η νύκτα σιμώνει και μας αναγκάζει να εγκαταλείψουμε την κορυφή και να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Ακολουθούμε δυτική κατεύθυνση, με τα βουνά να φωτίζονται ακόμη από τις κοκκινωπές ανταύγειες της δύσης, πριν το στερέωμα παραδοθεί στο σκοτάδι της νύχτας και στο ασημένιο φως του φεγγαριού.

ΚΡΙΤΣΑ με ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

Βαδίζουμε πάνω σε διαφορετικό μονοπάτι, που ακολουθεί φιδογυριστή πορεία στις φεγγαρόλουστες βουνοπλαγιές της Δίκτης και καταλήγουμε μετά από μιάμιση ώρα στην αφετηρία, έχοντας διανύσει περισσότερα από 5χλμ. Κάποιοι συνεχίζουν μέχρι τον μικρό οικισμό στο οροπέδιο για να γευτούν σπιτικές νοστιμιές και ντόπιο κρασί σε παραδοσιακή ταβέρνα, με το ολόγιομο φεγγάρι του Ιούλη να φωτίζει μαγικά τις ψηλότερες κορφές της Δίκτης και το μικρό μας οροπέδιο.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:  Λεωνίδας Κλώντζας, Γιώργος Μιχαηλίδης

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΚΑΘΑΡΟΥ

Στις κορυφές ‘Ανεφαλάκοι’ και ‘Πλατειά Κορφή’ της οροσειράς της Δίκτης ανηφόρισε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 5 Ιουλίου 2020.

Μοιραστήκαμε μια 4ωρη απογευματινή πεζοπορία, στην περιοχή του οροπέδιου Καθαρού, με στόχο να απολαύσουμε από ψηλά τη δύση του ήλιου και την ανατολή της πανσέληνου.

Η κυριακάτικη πεζοπορία μας είναι αφιερωμένη στο ‘Χαμόγελο του Παιδιού’ και  οι δεκάδες φίλοι και μέλη του συλλόγου που συμμετείχαν πρόσφεραν από καρδιάς συσκευασμένα τρόφιμα, για να αποσταλούν στον οργανισμό που με αποτελεσματικότητα προασπίζει τα συμφέροντα των παιδιών.

Το απόγευμα της Κυριακής ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το κοντινό μας οροπέδιο στο Καθαρό, απολαμβάνοντας την άγρια ομορφιά των Λασιθιώτικων βουνών και την εκπληκτική θέα στη διάρκεια της διαδρομής προς τον κόλπο του Μεραμπέλλου και την πόλη του Αγίου Νικολάου.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στην άσφαλτο, πριν από τον οικισμό του ‘Αβδελιακού’ και νωρίς το απόγευμα, ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας ακολουθώντας παλιό μονοπάτι, ανάμεσα από τη χαρακτηριστική βλάστηση της περιοχής με τους θεόρατους πρίνους και τους χαμηλούς αρωματικούς θάμνους.

Διασχίσαμε το μικρό πλάτωμα με τις κυκλικές στέρνες/πηγάδια που έχουν κτιστεί με ‘ξερολιθιά’ και συγκεντρώνουν το νερό της βροχής από τις τριγύρω βουνοπλαγιές και χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα για να ξεδιψούν τα κοπάδια. Συνεχίσαμε ανηφορικά από μονοπάτι και κάναμε  την πρώτη στάση για ανάπαυση, απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα, από το ακρωτήρι του ‘Αφορεσμένου’ μέχρι τον ορεινό όγκο της Θρυπτής και από την πόλη του Αγίου Νικολάου μέχρι το Καλό Χωριό και το νησάκι της Ψείρας.

Συνεχίζουμε από ανηφορικό μονοπάτι, με την βλάστηση να γίνεται πιο χαμηλή, οι ριζωμένοι βράχοι να ψηλώνουν και οι σκιές όλο να μακραίνουν. Την ώρα του δειλινού, όταν η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει και η πλάση μοιάζει να ησυχάζει, φτάνουμε σε υψόμετρο 1512μ στην πρώτη κορυφή Άνεφαλάκοι’ (ανέφαλο στην τοπική διάλεκτο σημαίνει σύννεφο).

Απολαμβάνουμε την άγρια ομορφιά του ορεινού τοπίου και την θέα του κόλπου, που θαμποφαίνεται κάτω από το φως του ήλιου που συνεχώς αδυνατίζει. Ποζάρουμε και για την καθιερωμένη ομαδική φωτογραφία, έχοντας μικρό πανό με το σύνθημα «Όχι οπουδήποτε, όχι οτιδήποτε». Ενώνουμε και τη δική μας φωνή με την διαμαρτυρία και από άλλους Ορειβατικούς Συλλόγους και συλογικότητες από όλη την Ελλάδα, σχετικά με την ανάπτυξη ανεμογεννητριών στα βουνά μας και μάλιστα σε αρχαιολογικούς χώρους, περιοχές Natura ή σε ζώνες προστασίας της ορνιθοπανίδας. ΄Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του συλλόγου Λεωνίδας Κλώντζας «Δεν είμαστε αντίθετοι με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ιδιαίτερα με όσες αξιοποιούν τον άνεμο και τον ήλιο. Ζητάμε όμως πιο ήπια ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον, με καλύτερη χωροθέτηση, περιβαλλοντικές μελέτες, δημόσια διαβούλευση και συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας/δήμου στην επιλογή των κατάλληλων περιοχών». 

Απολαμβάνουμε την μαγεία και μεγαλοσύνη της ορεινής μας φύσης, όσο ακόμα παραμένει ανέγκικτη και ανεπηρέαστη από αλόγιστες ανθρώπινες παρεμβάσεις και αποφασίζουμε να συνεχίσουμε προς τη διπλανή κορυφή, καθώς ο ήλιος αργεί ακόμη να βασιλέψει.

Ακολουθούμε πετρώδες μονοπάτι και μετά από σύντομη πεζοπορία φτάνουμε στην ‘Πλατειά κορφή’ που βρίσκεται στη βορειανατολική πλευρά του οροπεδίου σε υψόμετρο 1489 μ. Ο ουρανός έχει ήδη αρχίσει να ροδίζει, καθώς ο βασιλιάς ήλιος τρέχει να εξαφανιστεί στη δύση, βάφοντας τον ορίζοντα με τα πορφυρά χρώματα του δειλινού. Μια ομάδα από γύπες, ενοχλημένοι προφανώς από την πολυάριθμη ανθρώπινη παρουσία στα απάτητα λημέρια τους, απογειώνονται και ξεκινούν χαμηλές πτήσεις, ζυγιάζοντας τα φτερά τους πάνω από τα κεφάλια μας! Ήταν η απαραίτητη τελική πινελιά για να κάνει ένα υπέροχο λιόγερμα να φτάσει στην τελειότητα!

Ο δυνατός, παγωμένος αέρας μας αναγκάζει να αφήσουμε την κορυφή και να μην περιμένουμε την ανατολή της σελήνης. Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής προς την αφετηρία, ακολουθώντας δυτική κατεύθυνση, με τα βουνά να φωτίζονται ακόμη από τις κοκκινωπές ανταύγειες της δύσης, πριν το στερέωμα παραδοθεί στο σκοτάδι της νύχτας και στο ασημένιο φως του φεγγαριού.

Συνεχίζουμε κατηφορικά, με το σκοτάδι να πυκνώνει γύρω μας. Αντικρίζουμε από ψηλά την πόλη του Αγίου Νικολάου να λάμπει φωτισμένη και σύντομα οι φακοί είναι απαραίτητοι για να φωτίσουν τα βήματα μας.

Καταλήγουμε στην αφετηρία και οι περισσότεροι συνεχίζουμε μέχρι τον μικρό οικισμό στο οροπέδιο. Απολαμβάνουμε μέχρι αργά τη νύχτα, σπιτικές νοστιμιές και ντόπιο κρασί σε παραδοσιακή ταβέρνα, με το ολόγιομο φεγγάρι του Ιούλη να φωτίζει μαγικά τις ψηλότερες κορφές της Δίκτης και το μικρό μας οροπέδιο.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος
ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ