ΣΤΑ ΜΕΤΟΧΙΑ ΤΗΣ ΜΥΡΣΙΝΗΣ

Σε μέρη μαγικά ταξίδεψε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την Κυριακή 19 Μαΐου 2025 σε συνεργασία και με τον Προοδευτικό Σύλλογο Μυρσίνης, που πήρε την επίσκεψή μας στο όμορφο χωριό τους πολύ σοβαρά. Το κάλεσμα μάζεψε γύρω στα 30 άτομα, μεγάλους και μικρούς, η διαδρομή ήταν εύκολη κι ο καιρός ιδανικός, η σκόνη των προηγούμενων ημερών υποχώρησε κι ένα ελαφρύ βοριαδάκι μας δρόσιζε που και που. Ονομάσαμε αυτή την πεζοπορία «μετόχια» της Μυρσίνης καθ’ ότι αυτή ήταν και η πρώτη ονομασία του χωριού, πριν ακόμα αποτελέσει χωριστή κοινότητα, εννοώντας μικρούς συνοικισμούς στα σημεία όπου υπήρχε εύφορη γη. Η Μυρσίνη θεωρείται το πιο νέο από τα γύρω χωριά, καθώς είναι και το μόνο που «βλέπει» στη θάλασσα, ενώ όλα τα άλλα είναι κρυμμένα για τον φόβο των πειρατών.

Ομαδική με θέα τον επιβλητικό βράχο του Κάστελλα, όριο των ακτών μας προς ανατολικά

Ακούστε το κείμενο σε podcast από το citizenwebradio:

https://www.mixcloud.com/citizenwebradio/%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%87%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%85%CF%81%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85/

Στο μετόχι του Κάστελλα και το Χαλινομούρι

Ξεκινάμε λοιπόν στις 9 περίπου το πρωί από την είσοδο του χωριού και με κατεύθυνση ΒΑ, αφήνουμε τον ΒΟΑΚ και κατηφορίζουμε από χωματόδρομο, που γρήγορα ακολουθεί  το φάραγγα, που χωρίζει τον επιβλητικό βράχο του Κάστελλα με την υπόλοιπη ακτή. Είναι το πιο μακρινό μετόχι αυτό, οι αλειτούργητοι, γιατί δεν είχαν εκκλησία κοντά τους. Οι φίλοι Μυρσινιώτες θα μας πουν την μαντινιάδα του Γιάννη Πετράκη, πολύ χαρακτηριστική για όλους εμάς που ζούμε στα βορινά χωριά της επαρχίας Σητείας κι ο ορίζοντάς μας οριοθετείται από τον Κάστελλα ανατολικά και τον Τράχηλα δυτικά:

«Του Κάστελλα η ανατολή, του Τράχηλα το δείλι

Κι ένα κομμάτι θάλασσα είν’ οι δικοί μου φίλοι»

Ξεκινώντας με κατεύθυνση τον Κάστελλα

Τα τσικό της παρέας στην στέρνα: Αγγελής, Νίκη, Κατερίνα, Μανώλης

Φάνηκε κι ο πύργος και οι δυτικές ακτές: το νησί του Μόχλου κι η Ψείρα κι ο Τράχηλας στην άλλη άκρη, ενώ πίσω - πίσω οι δυτικές ακτές του κόλπου του Μεραμπέλλου.

Μεγάλη αγροικία, είναι εξάλλου εδώ κοντά το μετόχι του Κάστελλα, οι αλειτούργητοι!

Κάπως έτσι, ανάμεσα από ελαιώνες και ξεχασμένες αγροικίες, θα κατηφορίσουμε ίσια κάτω ως τη μικρή απόληξη του Χαλινομουρίου στα ριζά του Κάστελλα με τα τουρκουάζ νερά. Τυχεροί όσοι δε φοβηθήκαμε την απότομη ανηφόρα της επιστροφής και ζήσαμε λίγη απ’ αυτή τη μαγεία. Τυχεροί κι εκείνοι οι Μινωίτες πρόγονοι που χτίσανε εδώ στην άκρη του ….κόσμου μας, μια μεγάλη αγροικία-φρούριο και παρατηρητήριο συνάμα-, για να ελέγχουν τα νερά του χειμάρρου, τη θάλασσα από εισβολείς και τον σερπεντίνη λίθο της περιοχής (από τον οποίο είναι φτιαγμένα τα φημισμένα λίθινα αγγεία του νησιού του Μόχλου). Όλα αυτά τα σπουδαία τα ακούμε στο πεδίο από την Μαριάννα Κατηφόρη, κάτοικο της Μυρσίνης κι αρχαιολόγο,  που ξέρει την ιστορία της περιοχής απέξω κι ανακατωτά!

Κοιτάζοντας το Χαλινομούρι στα ριζά του Κάστελλα

Κάστελλας και Χαλινομούρι

Τ' αγόρια της ομάδας με τα μπλουζάκια τους

Οι δυτικές ακτές από πιο χαμηλά

Κατεβαίνοντας στο φαράγγι, για να περάσουμε απέναντι

Απολαμβάνοντας τα τιρκουάζ νερά του Κάστελλα

Δυστυχώς κάποτε πρέπει να φύγουμε

Στον αρχαιολογικό χώρο του Χαλινομουρίου

Ο Κάστελλας από την άλλη πλευρά της ακτής

Αφήνοντας τις ακτές

Φωτογραφία που φαίνεται η κλήση του βράχου κι ο μικρός κολπίσκος στην ένωση Κάστελλα και Χαλινομουρίου

Μικρές ανθισμένες ομορφιές

Στο μετόχι του Αγίου Αντωνίου

Ανηφορίζοντας θα ενωθούμε με την υπόλοιπη ομάδα και θα κονέψουμε όλοι μαζί στον περίβολο του Αγίου Αντωνίου με τον περίφημο Πύργο των Κορνάρων. Ενώ εμείς δροσιζόμαστε κάτω απ’ τη μεγάλη χαρουπιά, η Μαριάννα θα μας αφηγηθεί την πλούσια ιστορία του χώρου. Πως ήταν γνωστό το μέρος από παλιά κι είχε μικρό οικισμό-μετόχι γιατί ανάβλυζε μια πηγή εκεί κοντά. Πως ο πύργος είναι της Ενετοκρατίας και πιθανόν ανήκε σε ευγενή οικογένεια Ενετών (πυργόσπιτο). Πως το όνομα «των Κορνάρων» το πήρε από μια επιγραφή-χάραγμα που σώζεται σήμερα στο εσωτερικό του ναού με το όνομα του Βιτσέντζου Κορνάρου, ωστόσο αναγράφει 1677, όταν ο ποιητής του Ερωτόκριτου είχε ήδη πεθάνει, άρα πρόκειται για συνωνυμία. Λίγο πιο πάνω σώζεται θαμμένη μέσα στα σκίνα τη «βάρδια» του πύργου, δηλαδή το μέρος, όπου φύλαγαν σκοπιά για εχθρούς απ’ το πέλαγος.

Πλησιάζοντας τον Άγιο Αντώνιο και τον Πύργο των Κορνάρων

Το μνημείο αυτό είναι η χαρά του φωτογράφου

Η Νίκη ξετρυπώνει τη "βάρδια' του Πύργου

Άγιος Αντώνιος και Πύργος Κορνάρου

Ξεκούραση στον περίβολο της εκκλησίας

Η Μαριάννα Κατηφόρη, κάτοικος Μυρσίνης κι αρχαιολόγος ειδικευμένη στην εποχή της Ενετοκρατίας μάς αφηγήθηκε την ιστορία του Πύργου κι όλης της περιοχής! Την ευχαριστούμε πολύ!

Μετά η ομάδα θα περπατήσει ως το εκκλησάκι της Ανάληψης πάνω στον λόφο με την ωραία θέα στις δυτικές ακτές. Εδώ οι Μυρσινιώτες κατεβαίνουν, για να γιορτάσουν Καθαρά Δευτέρα και Πρωτομαγιά. Μαθαίνουμε ακόμα ότι στη θέση, που ονομαζόταν παλιά Ασπροσπηλιό, έχουν ανασκαφεί 6 ασύλητοι τάφοι μυκηναϊκοί, όπως φαίνεται απ’ τα ταφικά κτερίσματα, που περιείχαν αρκετά όπλα. Λίγο πιο πάνω εξάλλου στη θέση «Γαλανά Χαράκια» θα συναντήσουμε και τα απομεινάρια υπέργειου μινωικού θολωτού τάφου με πάνω από 60 ταφές, λάρνακες και πίθους! Γη σπαρμένη με ιστορία..

Το εκκλησάκι της Ανάληψης με την ωραία θέα

Στον λόφο του γιορτάζουνε οι Μυρσινιώτες παραδοσιακά την Καθαρά Δευτέρα και την Πρωτομαγιά. Είναι στη θέση Ασπροσπηλιό, όπου έχουν βρεθεί μυκηναϊκοί τάφοι

Λίγο πιο πάνω δίπλα στον δρόμο υπάρχουν ερείπια υπέργειου θολωτού τάφου με 60 ταφές!

Επιστροφή απ’ το καλντερίμι

Έχει πια μεσημεριάσει και ξεκινάμε από το παλιό καλντερίμι που ένωνε τη Μυρσίνη με τις ακτές, φρεσκο-καθαρισμένο από την Αθηνά και τις δυο μικρές της κόρες. Τα κορίτσια μάλιστα βάλανε και σημαδάκια, για να μην το χάσουμε στα σημεία, που το κόβει ο αγροτικός δρόμος. «Χαρά μας, λέει η Αθηνά, ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει έτσι κι αλλιώς!». Τι να πεις; Κι ένα ευχαριστώ είναι λίγο!

Ανεβαίνοντας απ' το καλντερίμι, που καθάρισαν και έβαψαν βελάκια στα δύσκολα σημεία η Αθηνά και τα κορίτσια της. Ευχαριστούμε πολύ!!!!!

Για το τέλος: τα μετόχια στη Μυρσίνη (Αγίου Γεωργίου) και το Κεφαλοβρύσι

Φτάνουμε Μυρσίνη (που ήταν επίσης κάποτε μετόχι, του Αγίου Γεωργίου από την εκκλησία της) αργά το μεσημέρι, κάνει ζέστη και είναι λίγοι εκείνοι που θα ακολουθήσουν στη διάσχιση του χωριού ως την Αγία Μαρίνα και τη μεγάλη στέρνα με την παραπλήσια πηγή στο Κεφαλοβρύσι, που τρέχει ακόμα γάργαρο νερό κάτω απ’ τα γιγάντια πλατάνια. Εδώ είναι άλλο ένα μετόχι κι αν συνεχίσει κανείς το μονοπάτι θα φτάσει και στο επόμενο το Τσαγκαριανό.

Κατηφορίζοντας στο ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας, που 'ευθύνεται' για το πανηγύρι του καλοκαιριού. Πίσω φαίνεται η Τουρλωτή

Στο Κεφαλοβρύσι

Κάτω απ' τα μεγάλα πλατάνια

Για μπύρα στο "Καθ' Οδόν" του Μανώλη και της Βάσως με την ωραία θέα!

Μετά σβήνουμε τη δίψα μας κι εμείς στο «Καθ’ οδόν» με τη θέα στις βόρειες ακτές, τον Μόχλο με το νησάκι του και την Ψείρα. Ήταν μια όμορφη μέρα με φανταστικές εικόνες. Περπατήσαμε 11,5 χλμ (μετατρέποντας τα μίλια σε χλμ!!!) και υψομετρική γύρω στα 470 (μετατρέποντας τα πόδια σε μέτρα!!!), όπως έγραψε το ..βρετανικό «μηχανάκι» του Allan Nicholls, ο οποίος ακολούθησε ως το τέλος ειδικά για την καταγραφή της διαδρομής! Εκτός από τον Al ευχαριστώ πολύ όλη την χαρούμενη παρέα της Μυρσίνης, μεγάλους και μικρούς: τη Μαριάννα και τους γιους της, Μανώλη και Αγγελή, την Αθηνά και τον Γιάννη με τις κόρες τους, Κατερίνα και Νίκη, για την ξενάγηση στον τόπο τους, την προετοιμασία του μονοπατιού και των άλλων χώρων, τη βοήθεια όποτε χρειαστήκαμε και τον ζήλο με τον οποίο πάντοτε ασχολούνται με το χωριό τους! Κι ακόμα την πολυεθνική πολύχρωμη ομάδα, που έδωσε το παρόν ακόμα μια φορά σ’ αυτήν την πεζοπορία του Συλλόγου μας! 

Πληροφορίες για την περιοχή μπορείτε να βρείτε στο site του Προοδευτικού Συλλόγου Μυρσίνης: http://prosym.gr/index.html

http://prosym.gr/SB_R_1_istoria_mirsini.htm

http://prosym.gr/SB_R_3_axiotheata.htm

http://prosym.gr/SB_R_4_arhaiotites.htm

Σήμερα η αρχηγία ήταν ομαδική δουλειά!!!

Εποχή της καμπανούλας

ΑΡΧΗΓΟΙ: Μαρία Μετζογιαννάκη - Μαριάννα Κατηφόρη - Αθηνά κ Γιάννης Στάγιας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Μ. Μετζογιαννάκη

ΒΙΝΤΕΟ: --------

ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ : Allan Nicholls

Powered by Wikiloc

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΦΑΚΑ - ΠΥΡΓΟΣ ΚΟΡΝΑΡΩΝ - ΜΟΧΛΟΣ

Σε όμορφα Στειακά χωριά περπάτησε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 21 Ιουνίου 2020. Με αφετηρία το χωριό Σφάκα και τερματισμό στον παραλιακό οικισμό Μόχλος, ανακαλύψαμε γραφικά ξωκλήσια με εκπληκτική θέα στο Αιγαίο, παλιούς νερόμυλους και βενετσιάνικους πύργους (!) και θαυμάσαμε την άγρια ομορφιά της βόρειας ακτογραμμής του νησιού μας με τις δυσπρόσιτες παραλίες.

Η διαδρομή μας ξεκίνησε από το όμορφο χωριό της Σφάκας, που βρίσκεται στην εθνική οδό Αγίου Νικολάου-Σητείας.

Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, το χωριό οφείλει το όνομα του στις πικροδάφνες. ΄Οπως λένε οι ντόπιοι, στον ίσκιο μιας σφάκας (πικροδάφνης) κάθονταν οι 'περασάρηδες' να ξεκουραστούν. Από τη συνεχή χρήση της φράσης "θα κάτσομε στη σφάκα", καθιερώθηκε η ονομασία "Σφάκα" για ολόκληρο τον οικισμό. Χτισμένη ανάμεσα στο βουνό και τη θάλασσα, η Σφάκα εντυπωσιάζει με την επιβλητική εκκλησιά της και τα κάτασπρα σπίτια της που απλώνονται σε δυο ξεχωριστές γειτονιές, τριγυρισμένα από ένα καταπράσινο κάμπο με ελιές.

Νωρίς το πρωί, από μονοπάτι και χωματόδρομους ανάμεσα από καλλιεργημένα χωράφια με φορτωμένα λιόδεντρα, κατευθυνθήκαμε ανατολικά ακολουθώντας αρχικά πορεία παράλληλα με τον ΒΟΑΚ και στη συνέχεια βόρεια. Στη διαδρομή παρακολουθήσαμε την έκλειψη του ήλιου, ένα φωτεινό δακτύλιο γύρω από το σκοτεινιασμένο φεγγάρι (Δακτυλιοειδής έκλειψη), που συμβαίνει όταν η Σελήνη είναι πολύ μακριά από τη Γη για να καλύψει τελείως τον δίσκο του Ήλιου.

Στις 9.15 φτάσαμε και ξαποστάσαμε στο ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου Τουρλωτής με καταπληκτική θέα στις ακτές. Στη συνέχεια ακολουθήσαμε το δρόμο Τουρλωτής- Μόχλους και στρίψαμε δεξιά για "Κοινοπόταμο" (κοινός ποταμός Σφάκας Μυρσίνης). Το ρυάκι είχε ακόμη κάμποσο τρεχούμενο νερό και υπήρχαν και 2-3 στέρνες-βιότοποι με βατράχια και λιβελούλες.  Ανακαλύψαμε και ένα παλιό νερόμυλο, εξαφανισμένο μέσα στις πυκνές πρασινάδες και τα αναρριχώμενα φυτά. Μόνο η βαριά μυλόπετρα, πεταμένη έξω παρατημένη, και άχρηστη μας θύμισε αλλοτινούς καιρούς…

Ξεκουραστήκαμε απολαμβάνοντας την  δροσιά του νερού και της βλάστησης και κατόπιν πήραμε μονοπάτι ανάμεσα σε φουντωτά δέντρα και κήπους. Περίπου στις 10.30 φτάσαμε στην εκκλησία της Ανάληψης Μυρσίνης, με τον όμορφο προαύλιο χώρο με τα σκιερά αλμυρίκια και την πανοραμική θέα.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το ξωκλήσι του Αγίου Αντωνίου και τον παρακείμενο ενετικό πύργο.

Ο Πύργος των Κορνάρων ή Πύργος του Αγίου Αντωνίου βρίσκεται Β.Α του χωριού Μυρσίνη. Είναι ένας μικρός τετράγωνος πετρόκτιστος πύργος που χτίστηκε περί τον 16^ο αιώνα και μάλλον χρησιμοποιήθηκε σαν παρατηρητήριο κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας. Είναι πιθανό να ανεγέρθηκε σαν οχυρή κατοικία (πυργόσπιτο), κάτι το οποίο συνήθιζαν οι αρχοντικές οικογένειες της εποχής που ζούσαν στην ύπαιθρο και πιστεύεται ότι χρησιμοποιήθηκε για προστασία της περιοχής, λόγω των συχνών πειρατικών και τουρκικών επιδρομών. Κατά την επανάσταση ενάντια στους Οθωμανούς του 1897, οι ντόπιοι φοβήθηκαν μήπως οι Τούρκοι καταλάβουν και εκμεταλλευτούν το πύργο και για αυτό προσπάθησαν να τον κατεδαφίσουν με δυναμίτες. Ο πύργος υπέστη σοβαρές ρωγμές και σε μια μεγάλη κακοκαιρία του 1918 ένα μεγάλο τμήμα του κατέρρευσε γκρεμίζοντας εν μέρει και τον παρακείμενο ναό του Αγίου Αντωνίου, πολύ σύντομα όμως ο ναός ξαναχτίστηκε με τη σημερινή μορφή του. Η οικοδόμηση του αρχικού ναού του Αγίου Αντωνίου ανάγεται με επιφύλαξη στη Βυζαντινή εποχή. Στο εσωτερικό του ναού υπάρχει χαραγμένη με το χέρι η φράση «Βιτζεντζο Κορνάρος 1677». Προφανώς δεν πρόκειται για τον ποιητή του Ερωτόκριτου, αλλά για κάποιον συνονόματό του, που μάλλον ήταν και αυτός γόνος της εξελληνισμένης αρχοντικής οικογένειας των Κορνάρων. Στο μεσαιωνικό αυτό graffiti οφείλεται και η ονομασία του πύργου. Τη δεκαετία του 1990 ο πύργος αναστηλώθηκε και είναι επισκέψιμος.

Στον Πύργο και στον Ναό μας ξενάγησε ο κ. Νίκος Μακρυνάκης, καλλιτέχνης του πηλού, παλιός πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου και διοργανωτής των μεγάλων συναυλιών που γινόταν παλιότερα στη Μυρσίνη με γνωστούς καλλιτέχνες. Μας άνοιξε και επισκεφθήκαμε την εκκλησία και στη συνέχεια τον αναπαλαιωμένο, τριώροφο πύργο. Ευχαριστούμε τον κ. Γιώργο Μέντζο, νυν πρόεδρο του Συλλόγου που μας έστειλε το κλειδί, καθώς και τον κ. Αντώνη Μανιαδάκη που με προσωπική εργασία συνέβαλε στην ανακαίνιση.

Αφήσαμε πίσω μας τον βουβό πύργο με ιστορίες για γενοβέζους ιππότες και αιμοβόρους πειρατές φυλαγμένες πίσω από τους χοντρούς πέτρινους τοίχους του και συνεχίσαμε ανατολικά. Αρχικά ακολουθήσαμε  ανηφορική πορεία και κατόπιν στρίψαμε αριστερά και κατηφορίσαμε ατενίζοντας τον επιβλητικό βράχο του "Κάστελλα". Προσεγγίσαμε τον απότομο, μυστηριώδη λόφο, που οι παρυφές του καταλήγουν στη θάλασσα, δημιουργώντας ένα φυσικό διαχωριστικό όριο. Αποφασίσαμε να μην κατεβούμε μέχρι κάτω στην παραλία του "Χαλινομούρη" για μπάνιο, για να αποφύγουμε την καθυστέρηση, με τον φόβο ότι η ζέστη θα δυσκόλευε περισσότερο την ανηφορική πορείας της επιστροφής.

Ακολουθήσαμε πορεία παράλληλη με την ακτογραμμή, περνώντας από γραφικές κι απότομες ακτές (Λιναρές, Βαρκοτόπι, Χαλικιάς, Λούτρες) , με τελικό προορισμό την αμμουδερή παραλία στο Μόχλος. Δεν προσεγγίσαμε τις παραλίες, που ήταν πολύ κυματώδεις καθώς είναι πολύ εκτεθειμένες στον αέρα, απολαύσαμε όμως την άγρια και περήφανη ομορφιά του τοπίου με τους σκουρόχρωμους βράχους να σχηματίζουν υπέροχες δαντελωτές ακτές, αποτέλεσμα της αιώνιας πάλης τους με τα κύματα. Αν και το βοριαδάκι που φυσούσε μας στέρησε την δροσιά της θάλασσας, διευκόλυνε την πορεία της επιστροφής, που λόγω της ανηφόρας και της μεσημεριανής ζέστης ήταν πιο κουραστική.

Στην περιοχή "Λιναρές" κάναμε σύντομη στάση στο νερόμυλο που βρίσκεται πάνω στο δρόμο και περπατώντας παραλιακά φτάσαμε στις 1:30 το μεσημέρι στο Μόχλος. Πριν φτάσουμε στον προορισμό μας, οι οδηγοί μεταφέρθηκαν ‘καροτσάδα’ με αγροτικό αυτοκίνητο στην αφετηρία για να παραλάβουν τα οχήματα τους, ενώ οι υπόλοιποι απολαύσαμε την χαλαρωτική δροσιά της θάλασσας και την μοναδική θέα προς τα κοντινά ακατοίκητα νησάκια.

Ο Μόχλος είναι ένα γραφικό χωριό, που διατηρεί ακέραια τα παραδοσιακά στοιχεία του και αποτελεί ιδανικό προορισμό για ήρεμες διακοπές. Βρίσκεται απέναντι (μόλις 150μ.) από το νησάκι του Αγίου Νικολάου, με το ομώνυμο εκκλησάκι. Το μικροσκοπικό νησάκι, μαζί με το κοντινό νησάκι της Ψείρας, την μινωική περίοδο,  ήταν σημαντικά λιμάνια καταφυγής για τους  μινωίτες ναυτικούς που ταξίδευαν προς την Ανατολή.

Ανανεώσαμε το ραντεβού για την επόμενη Κυριακή με μια ξεχωριστή πεζοπορία σε 17 διάσημες αλλά και  απρόσιτες παραλίες του Λυβικού, στο νότο του νομού Ρεθύμνου. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, με την ικανοποίηση που χαρίζει μια πλούσια σε εντυπώσεις εμπειρία. Σε περίπου 5 ώρες περπατήσαμε περισσότερο από 15χλμ, στην περιοχή ανάμεσα στα χωριά Σφάκα-Τρουλωτή-Μυρσίνη-Μόχλος της ανατολικής Κρήτης, ανακαλύπτοντας για μια ακόμη φορά τον πλούτο και την μαγευτική ομορφιά του τόπου μας.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ-ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Powered by Wikiloc