Πεντακόσιες πεζοπορίες και στους τέσσερις νομούς της Κρήτης, μοιραστήκαμε την περίοδο 2010-2021, πεζοπορώντας αρχικά σαν άτυπη ομάδα και από το 2015 σαν Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου. Ανακαλύψαμε τις άγνωστες ομορφιές του νησιού μας περπατώντας σε βουνοπλαγιές, διασχίζοντας φαράγγια και οροπέδια, σκαρφαλώνοντας σε βουνοκορφές και κάναμε μπάνιο σε απρόσιτες παραλίες ή σε εντυπωσιακούς καταρράκτες.
Η καταγραφή ξεκίνησε το 2010, αν και η περιπλάνηση μας στη ορεινή φύση του τόπου μας άρχισε πολλά χρόνια πριν. Οι πεζοπορίες της ομάδας μας την περίοδο 2010-2019 έχουν καταγραφεί στο πρώτο ιστολόγιο του συλλόγου (pezopories.blogspot.com) και συνεχίζουμε την καταγραφή με φωτογραφίες, βίντεο, χάρτες, πληροφορίες για την διαδρομή και την περιοχή στο παρόν ιστολόγιο (orsian.blogspot.com).
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ με κλικ στους παρακάτω συνδέσμους:
Ακολουθώντας
τα χνάρια των Μινωιτών, η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, ανηφόρισε
στην κορυφή του ιερού βουνού της Κρήτης, τον Γιούχτα. Την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου
2021, πεζοπόροι από τον νομό Λασιθίου καιΗρακλείου ανεβήκαμε στην κορυφή του Αφέντη Χριστού και μοιραστήκαμε μια 4ωρη
ενδιαφέρουσα πεζοπορία φυσιολατρικού και ιστορικού ενδιαφέροντος.
Ο Γιούχτας είναι ένα μικρό μοναχικό βουνό 15 χιλιόμετρα νότια
του Ηρακλείου. Η ονομασία του είναι παραφθορά του Γιούπιτερ που σημαίνει Δίας
στα Λατινικά. Θεωρείται το ιερό βουνό των Μινωιτών, γεμάτο μύθους, μυστήρια και
δοξασίες, που το ακολουθούν από την αρχαιότητα. Οι Μινωίτες είχαν το Γιούχτα σε
ιδιαίτερη θέση, καθώς ήταν το πρώτο βουνό που έβλεπαν όταν πλησίαζαν με τα
καράβια τους τις ακτές της Κρήτης και ξεχώριζε από το μοναδικό φυσικό σχήμα του
που θυμίζει έντονα ανθρώπινο πρόσωπο. Σύμφωνα με τον μύθο, το γιγαντιαίο
πρόσωπο των 811μ ήταν του Δία.
Οι Μινωίτες πίστευαν ότι εκεί ήταν ο τάφος του
Δία και έκτισαν δύο ιερά, το ένα στο ψηλότερο σημείο του βουνού (Ψηλή Κορυφή)
και το δεύτερο στη θέση Ανεμόσπηλια. Στο δεύτερο μάλιστα βρέθηκε ένας
ανθρώπινος σκελετός, ξαπλωμένος σε βωμό με ένα μαχαίρι μπηγμένο στο κορμί του,
καταπλακωμένος από την οροφή του κτιρίου. Αυτή θεωρείται και η πρώτη ένδειξη
ανθρωποθυσίας κατά τη Μινωική εποχή, που μάλιστα σώθηκε στον χρόνο μάλλον
επειδή το κτίριο κατέρρευσε, πιθανόν λόγω σεισμού, την ώρα της θυσίας. Επίσης
υπάρχουν δύο ιερά σπήλαια, στα οποίο ανακαλύφτηκαν σημαντικά λατρευτικά
αντικείμενα, το Χωστό Νερό και ο Σπήλιος του Στραβομύτη.
Νωρίς το πρωί της Κυριακής μεταφερθήκαμε με λεωφορείο στις Αρχάνες και στη συνέχεια με Ι.Χ αυτοκίνητα στην βόρεια πλευρά του βουνού σε υψόμετρο 365μ, στην περιοχή ΄Αγιος Βλάσης, όπου ξεκινά το μονοπάτι που διασχίζει το βουνό.
Ξεκινάμε με ελαφρά συννεφιασμένο ουρανό, όμως στη μέση περίπου της διαδρομής βαριά σύννεφα κρύβουν τον ήλιο και συχνά πυκνή ομίχλη μας τυλίγει. Το ουράνιο τόξο πάνω από το Ηράκλειο μας προειδοποιεί ότι η πρωινή βροχή πάνω από την πόλη σταμάτησε προς το παρόν.
Το ανέβασμα και η διάσχιση του βουνού είναι σχετικά εύκολη, καθώς μέχρι τις κορυφές (το βουνό είναι τρίκορφο) υπάρχει καλά σηματοδοτημένο και ευκρινές μονοπάτι. Καθώς δεν υπάρχουν άλλα κοντινά βουνά, η θέα είναι μοναδική και ανεμπόδιστη. ΄Οσο ανηφορίζουμε απολαμβάνουμε την άπλετη θέα προς όλη την βόρεια ακτογραμμή του νησιού, την πόλη του Ηρακλείου, το Κρητικό Πέλαγος στα βόρεια και δυτικά προς τις εύφορες πεδιάδες του νομού και την οροσειρά του Ψηλορείτη. Ξεχωριστά όμορφοι και οι γύρω λόφοι, κατάφυτοι με αμπέλια και κρεβατίνες, που παράγουν τα φημισμένα σταφύλια ροζακί και εντυπωσιάζουν με τα περίπλοκα γεωμετρικά τους σχήματα. Σε αρκετά σημεία του μονοπατιού έχουν τοποθετηθεί ενημερωτικές πινακίδες δίπλα σε θάμνους και φυτά, καθώς ο Γιούχτας αποτελεί ένα πραγματικό βοτανικό παράδεισο.
Το μονοπάτι λίγο πριν την πρώτη κορφή περνά κοντά σε αρχαιολογικό χώρο με τις βάσεις των κτιρίων που έχουν ανασκαφεί να ξεχωρίζουν σε ένα μικρό πλάτωμα σαν μικρό οροπέδιο. Έπειτα περνάει ακριβώς δίπλα από το Μινωικό Ιερό Κορυφής του Γιούχτα που βρίσκεται στην πρώτη κορφή του βουνού και όπου διακρίνονται τα θεμέλια από τις εγκαταστάσεις του τόπου λατρείας.
Βαδίζοντας κατά μήκος της κορυφογραμμής διασχίζουμε ένα άδενδρο τοπίο με ριζωμένα γκρίζα βράχια και κατευθυνόμαστε προς την δεύτερη κορυφή. Στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής, ακολουθούμε το πλακόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί στο εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού,με το ιδιόρρυθμο σχήμα, μοναδικό σε ολόκληρη την Κρήτη.
Ο τετράκλιτος ναός της μονής του Αφέντη Χριστού, είναι χτισμένος σε υψόμετρο 720μ. Ιδρύθηκε το 1443 και είναι ότι απέμεινε από το μοναστήρι που λειτούργησε τα χρόνια της Ενετοκρατίας. Το εκκλησάκι είναι κτισμένο στο χείλος ενός απότομου πανύψηλου γκρεμού, στην δεύτερη ψηλότερη κορυφή, στην λεγόμενη ”μύτη”, από όπου η θέα προς το Ηράκλειο είναι εκπληκτική.
Η ελαφρά βροχόπτωση στην διάρκεια της διαδρομής, εξελίσσεται σε μπόρα μόλις φτάνουμε, οπότε αναζητάμε καταφύγιο μέσα στο ξωκλήσι. Χαλαρώνουμε μετά την διαρκή ανηφορική πορεία, ενώ ο πάντα προνοητικός αρχηγός μας ο Μαρίνος, με τη βοήθεια της Ελίνας μας κερνά καφέ, όση
ώρα περιμένουμε να σταματήσει η μπόρα.
Σύντομα η βροχή σταματά και ο ήλιος λάμπει και πάλι, φωτίζοντας την φρεσκοπλυμένη πλάση. Βγαίνουμε στον προαύλιο χώρο, με την αίσθηση ότι βρισκόμαστε μέσα στα σύννεφα, καθώς τα νιώθουμε όχι μόνο από πάνω μας, αλλά γύρω μας και χαμηλότερα από εμάς. Απολαμβάνουμε την εξαίσια θέα προς το Ηράκλειο και την αγριάδα του τοπίου με τους απότομους, κάθετους γκρεμνούς. Ιδανικό συμπλήρωμα τα αγριοπούλια (γυπαετοί) που φωλιάζουν στους απροσπέλαστους γκρεμούς και εντυπωσιάζουν με τις επικίνδυνες πτήσεις τους, καθώς τα θαυμάζουμε από ψηλά. Σε κοντινή απόσταση δεσπόζουν οι πανύψηλες κεραίες κινητής τηλεφωνίας, χαρακτηριστικό σημάδι της μοντέρνας εποχής μας.
Μετά την ομαδική φωτογραφία, ανανεωμένοι από την άγρια ομορφιά που αντικρίσαμε, ακολουθούμε ανατολική κατεύθυνση, πάνω σε κατηφορικό μονοπάτι. Αρχικά περπατάμε ανάμεσα από αρωματικούς θάμνους με έντονη την μυρωδιά του φασκόμηλου και στη συνέχεια κάτω από μικρές συστάδες πεύκων και κυπαρισσιών. Σταδιακά μας αποκαλύπτεται η θέα προς τις αρχοντικές Αρχάνες, που μοιάζουν σαν τεράστιο χταπόδι απλωμένο στον καταπράσινο κάμπο.
Οι Αρχάνες είναι μία όμορφη κωμόπολη κτισμένη σε
υψόμετρο 400μ και απέχει 14χλμ από την πόλη του Ηρακλείου και μόλις 7χλμ από το
μινωικό ανάκτορο της Κνωσού. Το τοπωνύμιο Αρχάνες φαίνεται ότι είναι νεότερος
τύπος της αρχαίας πόλης Αχάρνα, καθώς οι ανασκαφές επιβεβαιώνουν ότι η σημερινή
πόλη έχει κτιστεί στη θέση αρχαίας. Ευρήματα των Μινωικών-Βυζαντινών χρόνων φιλοξενούνται
στο αρχαιολογικό μουσείο, ενώ λειτουργεί και λαογραφικό μουσείο, μουσείο
Κρητικής ιστορίας και εργαστήριο γλυπτικής. Το "πολύχρωμο" αυτό χωριό
έχει βραβευτεί σε διαγωνισμό της Ευρωπαικής Ένωσης και αποτελεί παράδειγμα προς
μίμηση, όσον αφορά την οικιστική του ανάπτυξη. Περιτριγυρισμένο από
ασημόγκριζους ελαιώνες και περιποιημένα
αμπέλια, με τα σπίτια βαμμένα με χαρούμενα χρώματα (οι τοίχοι κόκκινοι, ροζ, σομόν και
κεραμιδί και τα πορτοπαράθυρα πράσινα και μπλέ), με ζωηρόχρωμες βουκαμβίλιες να
σκεπάζουν τους τοίχους, με λουλουδιασμένα παρτέρια και αυλές, με γραφικά
σοκάκια και περίτεχνες ταμπέλες στα μαγαζιά και τα καφενεία, οι Αρχάνες
δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό τους σαν το πιο ‘πολύχρωμο χωριό της Κρήτης’. Ένα
χωριό-πρότυπο, με καλοσυντηρημένα σπίτια και φιλόξενες ταβέρνες που σερβίρουν
το ξακουστό Αρχανιώτικο κρασί.
Από
συνδυασμό μονοπατιών και αγροτικών δρόμων καταλήγουμε στο κέντρο της Ηρακλειώτικης
κωμόπολης. Περιπλανιόμαστε στα γραφικά σοκάκια, θαμάζοντας τις ζωγραφιστές
πινακίδες που στολίζουν τα μαγαζιά. Μετά από μια σύντομη επίσκεψη στην παλιά
εκκλησία του Αϊ Γιώργη, καταλήγουμε σε τοπική ταβέρνα για να απολαύσουμε ντόπιο
κρασί και παραδοσιακές συνταγές. Διανύσαμε σχεδόν 8χλμ με υψομετρική διαφορά ανάβασης 478μ και κατάβασης 537μ, σε ένα ξεχωριστό τόπο του νησιού μας που έχει την δύναμη να σε ταξιδέψει με την σπάνια
ομορφιά του τοπίου και την μακραίωνη ιστορία του, πολλούς αιώνες πίσω και να σε επαναφέρει στην σύγχρονη εποχή.
Την Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2021
συναντηθήκαμε 17 τολμηροί ορειβάτες από
δύο συλλόγους του Νομού Λασιθίου, τον Φ.ΟΡ.Σ. Σητείας και τον Ορειβατικό
Σύλλογο Αγίου Νικολάου, στην πλατεία των Έξω Μουλιανών, όπως είχε
προαναγγελθεί, για την ανάβαση στην κορυφή της Μεγάλης Μούρης. Μόνο που ο
καιρός είχε άλλα σχέδια. Και με την άφιξή μας στην πλατεία του χωριού ξέσπασε
μία δυνατή χειμερινή μπόρα.
Η ανάβαση στην κορυφή φάνταζε αδύνατη, όμως τίποτα
δεν μπορεί να σταματήσει τον επίδοξο ορειβάτη, ειδικά όταν έχει ήδη σηκωθεί,
ετοιμαστεί και περιμένει με τον εξοπλισμό
του, να κατακτήσει νέα απάτητα τοπία. Ομόφωνα λοιπόν αποφασίστηκε να
συνεχίσουμε με κατεύθυνση προς τα ανατολικά, όπου φαινόταν ο καιρός να ξανοίγει
προς αναζήτηση νέου χώρου πεζοπορίας.
Αφού περάσαμε τη Σητεία, την
οποία βρήκαμε ενθαρρυντικά λουσμένη στο φως, συνεχίσαμε λίγο ακόμα με κατεύθυνση
προς τα ανατολικά, στρίψαμε δεξιά σε αγροτικό δρόμο και σταματήσαμε δίπλα στο
πυρηνελαιουργείο στην περιοχή Γλυκά Νερά Σητείας. Ανηφορήσαμε αρκετή ώρα από
χωματόδρομο περνώντας ανάμεσα από λιβάδια με έριγγες (ρείκια) και αγκίσαρους
(λαδανιές), αλλά και χαμηλούς κέδρους, με το χώμα νοτισμένο ακόμα από την
πρωινή βροχή κι ο καιρός ολοένα και πιο γλυκός: ηλιοφάνεια και λίγο βοριαδάκι.
Γρήγορα το ανηφορικό μονοπάτι μάς πέρασε από εντυπωσιακά πετρώματα,
ψαμμόλιθους, όπως μας πληροφόρησε ο συνοδοιπόρος μας, Χρήστος, ένα είδος
πετρωμένου άμμου, άρα μαλακό στην υφή κι εύπλαστο, στο οποίοο δυνατός άνεμος της περιοχής είχε σμιλέψει
απίστευτους σχηματισμούς.
Στο δρόμο μας παλιοί ξεχασμένοι τράφοι από ξερολιθιές
και ερείπια παλιών ποιμνιοστασίων έδειχναν ότι η περιοχή στο παρελθόν είχε
γνωρίσει μεγάλες δόξες. Σήμερα δυστυχώς το τοπίο αυτό έχει υποβαθμιστεί καθώς
στη θέση «Μούμιες» συναντήσαμε τα ΧΥΤΑ Σητείας. Φανταζόμαστε ότι η εγκατάλειψη
του χώρου και η έλλειψη καλλιεργειών κι ανθρώπινης παρουσίας θα έπαιξαν καθοριστικό
ρόλο στην εναπόθεση των σκουπιδιών εδώ, όπου κανείς δε φαίνεται να ενοχλείται.
Κρίμα για το εντυπωσιακό τοπίο πάντως, που έχει γεμίσει απορρίμματα κι εκτός
του περιφραγμένου χώρου, καθώς ο δυνατός άνεμος δε γνωρίζει σύνορα. Από τη θέση
αυτή βλέπει κανείς το βόρειο κρητικό πέλαγος τον οικισμό του ΣΟΕ και την
παραλία του Ανάλουκα, αλλά και το καμπαναριό της Μονής Τοπλού στο βάθος.
Όσο ανηφορίζουμε αλλάζει η
χλωρίδα. Τώρα περνάμε από λιβάδια με σχίνα, αγκαραθιές και αχινοπόδια. Μικρά
λουλουδάκια, κρόκοι και κολχικά, ξετρυπώνουν ανάμεσα στους θάμνους, ενώ και οι
ορχιδέες της περιοχής έχουν ξεμυτίσει -μόνο τα φυτά, τα λουλούδια τους θ’
αργήσουν ακόμα… Εντύπωση μας κάνει το εντυπωσιακό βαθύ μωβ χώμα, που
πατάμε, μάλλον από μωβ φυλλίτη, αρκετά
συνηθισμένο στην περιοχή.
Μετά από δύο περίπου ώρες πορείας
φτάνουμε στο όρος Μόδι, που με την μυτερή κορυφή του δεσπόζει στην περιοχή. Από
ώρα έχουμε εγκαταλείψει δρόμους και μονοπάτια κι αναρριχούμαστε ελεύθερα
ανάμεσα στους θάμνους, όμως η ανάβαση ως την κορφή σίγουρα δοκιμάζει τις
αντοχές μας, αφού πρέπει κανείς να ελίσσεται ανάμεσα στα σχίνα, για να βρει
δίοδο να ανέβει.
Τελικά τα καταφέρνουμε και βέβαια η θέα, όπως σε κάθε κορυφή,
μας ανταμείβει: ΒΔ η πόλη της Σητείας και ΒΑ το Κάβο Σίδερο, το Κυριαμάδι, στο
βάθος οι Διονυσάδες και πιο μακριά η Κάσος. Ανατολικότερα το Παλαίκαστρο με τις
νησίδες Ελάσσα και Γκράντες και οι γνωστές παραλίες του Κουρεμένου και της
Χιόνας. ΝΑ οι συνταξιδιώτες μας Σητειακοί μας συστήνουν τον Τραόσταλο, κορυφή
πάνω από την Κάτω Ζάκρο, ενώ ΝΔ οι κορυφές των δυτικών σητειακών βουνών,
ανάμεσά τους και η Μεγάλη Μούρη, ο προορισμός της ημέρας, είναι ακόμα χωσμένες
σε βαθύ σύννεφο. Στους πρόποδες του Μοδίου απλώνεται η περιοχή της Ξηρολίμνης,
όπου έχουν ‘φυτευτεί’ αρκετές ανεμογεννήτριες.
Αφού γευματίσαμε και βγάλαμε την
ομαδική μας φωτογραφία γύρω απ’ το σύνηθες κολονάκι, υψομετρικό της γεωγραφικής
υπηρεσίας του στρατού, αποχαιρετήσαμε το Μόδι στα 545 μέτρα κι αρχίσαμε να
κατηφορίζουμε σιγά-σιγά, ικανοποιημένοι, που 'πιστοί στο καθήκον’ περπατήσαμε
κι αυτήν την Κυριακή παρά τις δυσκολίες. Σε 5 ώρες καλύψαμε απόσταση περίπου 11 χλμ με υψομετρική διαφορά 523μ.
Ευχαριστούμε τον αρχηγό μας, Θανάση
Κολοτούρο που με την ευελιξία του έσωσε τη μέρα. Χαρήκαμε και τη συμπόρευση με
τους περιπατητές από τον Φ.ΟΡ.Σ.Σ. κι ευχόμαστε να ξαναβρεθούμε σύντομα στα βουνά
μας.
