Πεζοπορία ΚΑΒΟΥΣΙ - ΦΑΡΑΓΓΙ ΜΕΣΩΝΑ - ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΘΡΥΠΤΗΣ - ΚΑΒΟΥΣΙ

Μια αρκετά απαιτητική πορεία προγραμματίσαμε για την τελευταία Κυριακή του Σεπτέμβρη με τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου: να περπατήσουμε το –πολύ καλά-σηματοδοτημένο μονοπάτι των Ορεινών Αγώνων Καβουσίου, που ξεκινάει απ’ το χωριό και φτάνει ως τη Θρυπτή.  

 Γι’ αυτό το λόγο ξεκινήσαμε πρωί –πρωί ξέροντας ότι έχουμε μια 4ωρη ανηφόρα μπροστά μας και μαζευτήκαμε στο σημείο αφετηρίας, στο ανατολικότερο σημείο του Καβουσίου, 22 άτομα από διάφορα σημεία του Νομού. Ετερόκλητη ομάδα με έμπειρους ορειβάτες, αλλά και καινούριους με θέληση και κότσια, που φάνηκαν απ’ την αρχή. Στην ερώτηση αν κάποιοι επιθυμούν να κόψουν περιμένοντας την υπόλοιπη ομάδα στον Αζοριά κερδίζοντας έτσι χιλιόμετρα και ώρα, η απάντηση ήταν σαφής «Είπαμε θα το κάνουμε και θα το κάνουμε!». Αποφασισμένοι! Καλή αρχή!

ΚΑΒΟΥΣΙ

 Ξεκινάμε λοιπόν στις 7.45 παίρνοντας τον χωματόδρομο ανατολικά απ’ την αλάνα, όπου έχουμε παρκάρει. Αυτός μετά από λίγο μας οδηγεί στο πολύ καλά διατηρημένο μινωικό μονοπάτι, που περνά πάνω απ’ το φαράγγι του Χαυγά -που αποτελεί συνέχεια αυτού του Μέσωνα- , όμως ανηφορίζει απότομα και μας ζορίζει. Είναι πρωί και το σώμα δεν έχει ζεσταθεί ακόμα. Όσο ανεβαίνουμε ρίχνουμε κλεφτές ματιές από διαφορετικές οπτικές γωνίες στο Καβούσι, που ξυπνάει. Το μονοπάτι κάποτε ισιώνει και περνάει από μια εντυπωσιακή χαλασιά (σάρα). Εδώ νιώθουμε δέος κοιτάζοντας τα ψηλά βουνά, που μας τριγυρίζουν. Βλέπω το πέτρινο μονοπάτι του Μέσωνα, σκαρφαλωμένο στις παρυφές των βουνών της Θρυπτής, που μας περιμένει και το θαυμάζω για μια ακόμα φορά. Δεν το δείχνω στους συνοδοιπόρους μου. Δεν θέλω να τους τρομάξω.

 Βγαίνουμε στον χωματόδρομο που ενώνει Καβούσι και Αύγο και κόβουμε δεξιά με στόχο το λόφο με τον Αρχαιολογικό Χώρο του Αζοριά, κατοικημένου από τη Νεολιθική εποχή ως τον 5^ο αι. π. Χ., γνωστού για την αρχαιότερη καλλιεργήσιμη ελιά. Στην είσοδό του φτάνουμε μετά από πορεία μιας ώρας.  

Ξεκουραζόμαστε λίγο κι εννιά η ώρα ξεκινάμε ανεβαίνοντας κάθετα, ώσπου βρίσκουμε το παλιό πέτρινο μονοπάτι δίπλα στον καταπότη, που υδροδοτούσε το Καβούσι απ’ τις πηγές της Θρυπτής. Νερό αρκετό κυλάει ακόμα, ασυνήθιστο για τέτοια εποχή. «Πιο πάνω θα έχει περισσότερο» προβλέπει ο Γιώργος κι έχει δίκιο. Όσο ανηφορίζουμε η ροή του νερού μεγαλώνει και μας συνοδεύει το κελάρυσμά του σε μεγάλο μέρος της διαδρομής. Ξεχειλίζει ωστόσο σε κάποια σημεία και δυσκολεύει την πορεία. Ίχνη φρέσκων κατολισθήσεων σε πολλά σημεία φράζουν τον δρόμο. Είμαστε στο άγριας ομορφιάς φαράγγι του Μέσωνα. ‘Σχίζει στη μέση’ τα βουνά ανοίγοντας ένα βαθύ γκρεμό, που χάσκει χαμηλότερα. Το μονοπάτι κρέμεται στο χείλος αυτού του γκρεμού και προκαλεί δέος. Δε μπορούμε παρά να θαυμάσουμε τους τολμηρούς λαϊκούς αρχιτέκτονες, που χτίσανε τοιχία στο γκρεμό -πολλές φορές ξεπερνούν και τα 5 μέτρα στο ύψος-, για να φτιάξουν αυτό το στέρεο κατασκεύασμα, πλάτους ενός περίπου μέτρου στρωμένου σε όλο του το μήκος με πλάκες, που επιβιώνει τόσους αιώνες! Από την απέναντι πλευρά κατσίκια σκαρφαλωμένα στα απότομα βράχια μας παρατηρούν, ενώ πολλά κοράκια πετάγονται στον ουρανό. «Θα χει κανένα ψοφίμι» λέω. «Μπα δεν τρώνε ψοφίμια τα κοράκια, μάλλον θα ‘χουν τη φωλιά τους εδώ γύρω», με διορθώνουν.

Μετά από περίπου δύο ώρες φτάνουμε στο πιο δύσκολο σημείο, όπου παλιοί καταρράκτες έχουν ‘γλύψει’ τα τοιχώματα. Μια ακαλαίσθητη μεταλλική γέφυρα έχει στηθεί εδώ και χρόνια, που σίγουρα πρέπει κάποτε να αντικατασταθεί, καθώς υποχωρεί σε κάποια πατήματα μας. Περνάμε απέναντι και παίρνουμε το απότομο, κάθετα ανηφορικό πέρασμα, που θα μας οδηγήσει στην έξοδο του φαραγγιού. Θέλει προσοχή τόσο για το γλίστρημα, όσο και για τις πέτρες, που μπορεί να κυλήσουν στα κεφάλια των επόμενων. Τα καταφέρνουμε όμως μια χαρά. Ομαδάρα!

 Ακολουθούμε τον καταπότη, που μας οδηγεί στον εγκαταλελειμμένο, αλλά γραφικό οικισμό των Μυλωνιών. Ερείπια από στέρνες, σκεπαστά πηγάδια, νερόμυλους και αγροικίες μάς θυμίζουν ότι κάποτε το μέρος αυτό είχε περάσει μεγάλες δόξες, επειδή από εδω περνούσε το νερό. Τέλειο μέρος για μια ανάπαυλα κάτω απ’ τη σκιά των πλατανιών. Κατόπιν ανηφορίζουμε και βρίσκουμε αγροτικό δρόμο. Πινακίδες μας ενημερώνουν ότι δεξιά θα βρούμε το Κάστρο του Καβουσίου. Εμείς όμως συνεχίζουμε την ανηφόρα.  

 Πολλές ομορφιές μας περιμένουν ακόμα, καθώς περνάμε από περιοχές, που κάποτε καλλιεργούνταν, όπως δείχνουν τα λογής-λογής δέντρα: μηλιές, συκιές, καρυδιές ανάμεσα στα πλατάνια. Πολύ νερό και πηγές. Το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μας λασπώδες. Περνάμε από κάποια γλιστερά περάσματα, όπου οι διοργανωτές των αγώνων έχουν μεριμνήσει να δέσουν βοηθητικά σκοινιά και βγαίνουμε ξανά στον χωματόδρομο δίπλα στον Αι Νικήτα. Το εκκλησάκι είναι περιφραγμένο και κλειστό με λουκέτο και δεν μπορούμε δυστυχώς να το δούμε. Το προσπερνάμε και συνεχίζουμε περνώντας απ’ τους οικισμούς Τσαμάντη, Δρακαλεύρι, ώσπου φτάνουμε στη Θρυπτή. Πολλή κίνηση παντού: κυνηγοί που βγήκαν παγανιά, καθώς έχει ξεκινήσει η κυνηγετική περίοδος, παρέες στα εξοχικά, εργάτες, που καταπιάνονται με το τρύγημα των σταφυλιών. Μια στάση για καφεδάκι, ρακή ή μπύρα στο παραδοσιακό καφενεδάκι επιβάλλεται, παρά το ότι ξέρουμε ότι θα ξανανέβουμε την ανηφόρα ως το Ε4. Αλλά η ομάδα έχει καλή διάθεση, ξέρει ότι έχουν περάσει τα δύσκολα και δεν πτοείται.  

Κατά τη μία παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής μέσω του Ε4, που ξεκινά σαν χωματόδρομος, αλλά στη συνέχεια μετατρέπεται σε φιδογυριστό καλοδιατηρημένο μονοπάτι με πολύ ωραία θέα σε όλο τον κόλπο του Μεραμπέλλου. Κοιτάζουμε το απέναντι μονοπάτι που περνά απ’ το Κάστρο, μήπως συναντήσουμε τα φιλαράκια μας απ’ τον Ε.Ο.Σ. Ρεθύμνου, που πραγματοποιούν σήμερα την μικρότερη διαδρομή, αλλά δυστυχώς δε συμπίπτουν οι ώρες μας. Φτάνουμε στην αρχαία μνημειακή ελιά του Καβουσίου στις 3 περίπου και μετά από μισή ώρα σε μονοπάτια και στα σοκάκια του χωριού τελειώνουμε την πεζοπορία αυτή, μια απ’ τις πιο όμορφες κι εντυπωσιακές του νομού μας. 

 Συνολικά περπατήσαμε 18 χιλιόμετρα γύρω στις 6 ώρες (4 ανηφόρα και 2 κατηφόρα) χωρίς τις στάσεις. Ο καιρός ήταν ιδανικός και βοήθησε πολύ. Ευχαριστώ πολύ την ομάδα που ήταν άψογη: αποφασισμένη και χωρίς γκρίνια, , δεμένη χωρίς μεγάλες αποκλίσεις σε μια απαιτητική πορεία. Τα παλιά μέλη ήταν αρωγός στην προσπάθεια, ενώ τα νέα έδειξαν ότι ήρθαν για να μείνουν, γιατί δε φοβούνται τις προκλήσεις. Μπράβο και στους διοργανωτές των Ορεινών Αγώνων Καβουσίου για τον καθαρισμό και τη σήμανση του μονοπατιού, που δίνει την ευκαιρία στους επισκέπτες, σαν κι εμάς να το επισκεφτούμε χωρίς προβλήματα.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Γιώργος Αρναουτάκης

ΧΑΡΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Ελένη Λάμπρου

ΧΑΡΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ  

ΦΑΡΑΓΓΙ ΚΟΥΤΡΑΛΙΩΤΗ - ΠΑΡΑΛΙΑ ΠΡΕΒΕΛΗ

ΠΟΤΑΜΟΔΙΑΣΧΙΣΗ ΚΟΥΡΤΑΛΙΩΤΗ:

Ο απόλυτος προορισμός, όταν σφίγγουν οι ζέστες!

Εν μέσω του Σεπτέμβρη, αλλά σε καλοκαιρινές συνθήκες θερμοκρασίας και ..διάθεσης πραγματοποιήθηκε αυτήν την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου η διάσχιση του Κουρταλιώτικου φαραγγιού, από 22 μέλη και φίλους του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Η συγκεκριμένη διαδρομή αποτελεί πάντα μια μοναδική εμπειρία, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της είναι μέσα στα κρύα νερά του ποταμού, που διαρρέει το φαράγγι, μέσα σε τοπίο παραδεισένιας ομορφιάς, που θυμίζει Αφρικανική όαση, με το παραποτάμιο φοινικόδασος και την εξωτική παραλία κι αποτελεί ένα must για κάθε Κρητικό. 

Η ομάδα μας ξεκίνησε νωρίς το πρωί της Κυριακής και μετά από 3ωρη διάρκεια ταξιδιού με λεωφορείο  με μια μικρή στάση στην Αγία Πελαγία, φτάσαμε στις εντυπωσιακές πηγές του Κουρταλιώτη ποταμού λίγο πιο νότια απ’ το χωριό Κοξαρέ Ρεθύμνου. 

Ο Κουρταλιώτης ποταμός πηγάζει σε υψόμετρο 500μ, κοντά στο χωριό Κοξαρέ. Το μήκος του φθάνει τα 7χλμ περίπου, διαρρέει το ομώνυμο φαράγγι και σχηματίζει τη λίμνη Πρέβελη λίγο πριν εκβάλει στα νότια παράλια στο Λυβικό πέλαγος. Με τα νερά του αρδεύονται περίπου 11.500 στρέμματα γης.

Η πορεία μας άρχισε στις 10.00 περίπου, όταν αφήσαμε το λεωφορείο κατηφορίζοντας τα σκαλοπάτια, που οδηγούν στο γραφικό ξωκλήσι του Οσίου Νικολάου, που φωλιασμένο σε μια βουνοπλαγιά αγναντεύει τις θάλασσες του Νότου. Σύμφωνα με την παράδοση ο άγιος άγγιξε τον βράχο από όπου αναβλύζει το νερό σχηματίζοντας πέντε πηγές. Η θέα από τον περίβολο της εκκλησίας προς τις πηγές, αλλά και ο θόρυβος του νερού σε συγκλονίζουν. 

Αφού κατηφορίσεις στο φαράγγι από τα σκαλοπάτια το ίδιο συγκλονιστική είναι η είσοδος στην ‘σπηλιά’, όπου πέφτουν τα νερά και σχηματίζουν δυνατούς καταρράκτες με μεγάλη ορμή και μια λιμνούλα. Ενώ υπάρχει παραπλήσιο μονοπάτι, που κινείται παράλληλα με το ποτάμι, η ομάδα μας επιλέγει να το διασχίσει. Αυτό κάνει την πεζοπορία αυτή –ποταμοπορεία καλύτερα- τόσο ιδιαίτερη και μοναδική. Επειδή τσαλαβουτάς απ’ την αρχή ως το τέλος στα κρύα νερά του ποταμού, που αν και Σεπτέμβρης έχουν ακόμα ισχυρή ροή κι επιβάλλεται να προσέχεις, να κρατιέσαι απ’ τα βράχια, που και που να κολυμπάς κιόλας, όπου το νερό είναι πιο βαθύ. Αλλού να σκαρφαλώνεις σε βράχους, που σου κόβουν την πορεία ή και να περνάς από υγρά σκοτεινά περάσματα κάτω απ’ αυτούς.  Εδώ σε αντίθεση με άλλες πεζοπορίες, δε φοράς αρβύλες ούτε παίρνεις μπατόν. Χρειάζεσαι ελαφριά πόδια κι ελεύθερα χέρια. Τα παπούτσια ελαφριά αθλητικά, τα οποία θα φοράς και κάτω απ’ το νερό και τα χέρια, για να γραπώνεσαι, όπου η ροή ξεπερνάει τις δυνάμεις σου. Ένα διχτάκι με λίγα τρόφιμα στην πλάτη, τρόφιμα που δε μουλιάζουν βεβαίως, κανένα φρούτο, ντομάτα, αγγούρι, καμιά ελιά. Ή χρήματα για το καφέ-εστιατόριο στη γέφυρα, αλλά κι εδώ προσοχή: κέρματα και μόνο. Υπάρχουν βέβαια στις μέρες μας ειδικές αδιάβροχες θήκες και σακίδια, αλλά κοστίζουν μια περιουσία, εξάλλου έχω δει με τα μάτια μου, να πέφτει σακίδιο στον ποταμό και να σφηνώνεται κάτω από βράχο κι άντε να το βγάλεις! Φοράμε μαγιό ή ελαφριά ρούχα, που δε μας βαραίνουν, όταν βραχούν, διασχίζουμε μικρές λιμνούλες ή κολυμπάμε σε άλλες μεγαλύτερες. Όλ’ αυτά είναι ιδιαίτερα περιπετειώδη και διασκεδαστικά, αλλά χρειάζονται ωστόσο αρκετή προσοχή και βοήθεια από τους ικανότερους.

Για λίγο βγαίνουμε από το ποτάμι και περπατάμε στον δρόμο, ώσπου να φτάσουμε στο χαρακτηριστικό πετρόκτιστο μονότοξο γεφύρι, που επιβιώνει αγέρωχο στο πέρασμα των αιώνων, σήμα κατατεθέν της διαδρομής. Εξαιρετικό δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, χτίστηκε με δαπάνη του μοναστηριού της Πρέβελης, ώστε να μπορούν οι κάτοικοι της περιοχής να διασχίζουν τους χειμερινούς μήνες το ποτάμι με ασφάλεια. Εδώ θα γίνει μικρή στάση για κολατσιό και για να φωτογραφηθούμε ομαδικά πάνω στο γεφύρι. Θα χαζέψουμε τη λιμνούλα που δημιουργείται και θα ταΐσουμε τις πάπιες, που κατοικοεδρεύουν εδώ, αν ..μας μείνει ψίχουλο! Συνεχίζουμε έπειτα από παρακείμενο χωματόδρομο μέχρι το σημείο, όπου ο ποταμός γίνεται εύκολα προσπελάσιμος κι έπειτα βουτάμε πάλι στα βαθιά.

ΦΑΡΑΓΓΙ ΚΟΥΡΤΑΛΙΩΤΗ

Από τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά φαράγγια της Κρήτης, βρίσκεται 22χλμ νότια από την πόλη του Ρεθύμνου. Το επιβλητικό του ανάγλυφο, σε συνδυασμό με τον Κουρταλιώτη ποταμό που το διασχίζει, την πλούσια βλάστηση, καθώς και το εξωτικό παραποτάμιο φοινικόδασος, κάνουν την διάσχιση του φαραγγιού ανεπανάληπτη εμπειρία. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζει κανείς από πού πήρε το όνομα του λίγα λεπτά μέσα στο φαράγγι φτάνουν για να καταλάβει: ο ήχος του ανέμου, περνώντας μέσα από το φαράγγι, μεταλλάσσεται σε διαπεραστικά ‘κούρταλα’, δηλαδή χειροκροτήματα στην τοπική διάλεκτο.

Πολλές μικρές σπηλιές υπάρχουν στα βράχια κατά μήκος της διαδρομής , ενώ μικροί και μεγαλύτεροι καταρράκτες ενισχύουν την ιδιαίτερη αισθητική του τοπίου, με τα δέντρα σχεδόν να κολυμπούν μέσα στο ποτάμι. Η πλούσια βιοποικιλότητα που χαρακτηρίζει αυτή τη γωνιά της Κρήτης την τοποθέτησε στις  Περιοχές του Ευρωπαϊκού Δικτύου Natura 2000 και τμήμα της έχει ανακηρυχθεί καταφύγιο άγριας ζωής. Περίπου στη μέση του φαραγγιού, βγαίνοντας από το ποτάμι, μπορεί κανείς να θαυμάσει τα  δύο κύρια κτιριακά συγκροτήματα της μονής Πρέβελης, δηλαδή τη μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (Κάτω Μονή - ιδρύθηκε τον 10^ο – 11^ο αιώνα) και την μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου (Πίσω Μονή - ιδρύθηκε τον 16^ο – 17^ο  αιώνα).  

Όσο προχωράμε προς την έξοδο, το τοπίο γίνεται εξωτικό και δε θυμίζει Ελλάδα: η πυκνή βλάστηση γειτονεύει τις όχθες και μπαίνει ως το νερό, καθρεφτίζεται σ’ αυτό δημιουργώντας πράσινες αποχρώσεις και ιριδισμούς. Σε πιάνει ένα δέος και σκέφτεσαι -ειδικά αν είσαι φανατικός σινεφίλ: «ώρα να βγει κανάς κροκόδειλος τώρα, ή κανένα ανακόντα!». Προς το τέλος πυκνώνουν και οι φοίνικες απογειώνοντας την αίσθηση του εξωτικού. Το τελευταίο μέρος γίνεται ολότελα ένα αργό ποτάμι, γεμάτο με φύκια πράσινα που μπλέκονται στα πόδια σου, ενώ δίπλα σου κολυμπούν πάπιες και χήνες. Δίνει την αίσθηση του βρώμικου, γι’ αυτό πολλοί προτιμούν να ακολουθήσουν το παραποτάμιο μονοπάτι ανάμεσα απ’ τους φοίνικες. 

Η διαδρομή τελειώνει στην φημισμένη και πολυ-φωτογραφημένη παραλία της Πρέβελης, όπου το γλυκό νερό του Κουρταλιώτη ποταμού αναμειγνύεται με το αλμυρό του νότιου κρητικού πελάγους. 

ΠΑΡΑΛΙΑ του ΦΟΙΝΙΚΑ ή ΠΡΕΒΕΛΗ

Από τις πιο διάσημες και αγαπημένες παραλίες της Κρήτης βρίσκεται 35χλμ νότια της πόλης του Ρεθύμνου. Σπάνιο τοπίο, φιλοξενεί το δεύτερο μεγαλύτερο φοινικόδασος της Κρήτης, με δέντρα του αυτοφυούς κρητικού φοίνικα ή φοίνικα του Θεόφραστου. Εκτός από φοίνικες κατά μήκος της όχθης του ποταμού υπάρχουν λιγαριές, πικροδάφνες, χαρουπιές, σκίνα και καλαμιές. Η λευκή άμμος και η καταγάλανη θάλασσα, μαζί με τους πυκνούς, παραποτάμιους φοίνικες που καθρεπτίζονται στα νερά, συνθέτουν ένα τοπίο ασύλληπτης ομορφιάς! Μοναδική εμπειρία μια βόλτα με τα πόδια στο δέλτα του ποταμού, μέσα από στενά μονοπάτια ανάμεσα σε φοίνικες που σκιάζουν τα πάντα κι αφήνουν μικρά ανοίγματα προς το ποτάμι που κυλάει ειρηνικά τα πρασινογάλαζα νερά του.

Γεμάτη από κόσμο –κυρίως νεαρούς από διάφορα μέρη του πλανήτη- στα μέσα του Σεπτέμβρη, ίσως και λόγω της ζέστης, με τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες της χαλάει λίγο τη μαγική αίσθηση. Όσοι αντέχουν και δεν έχουν ξεπαγιάσει απ’ τη μακρόχρονη παραμονή στο νερό του ποταμού, ρίχνουν εδώ μια τελευταία βουτιά. Άλλοι προτιμούν να πιουν μια μπίρα στο μοναδικό μικρό καφενεδάκι. Οι περισσότεροι ανυπομονούν να ανέβουν τα 300 ανηφορικά σκαλιά –που προσφέρουν απίστευτη θέα από ψηλά- ως το παρκινγκ και το λεωφορείο, όπου τους περιμένουν τα ζεστά ρούχα και η ξεκούραση στην αναπαυτική τους θέση. 

Συνολικά διανύσαμε περπατώντας, κολυμπώντας ή σκαρφαλώνοντας γύρω στα 7,5 χιλιόμετρα σε 5,5 ώρες με τις στάσεις. Επιστρέψαμε στον Άγιο Νικόλαο στις 20:00, κατάκοποι αλλά έχοντας μοιραστεί μια μοναδική εμπειρία και γεμάτοι από αλησμόνητες εικόνες παραμυθένιας ομορφιάς. Ευχαριστούμε πολύ τον εμπνευστή κι αρχηγό της ποταμοδιάσχισης, τον Αντιπρόεδρο του Συλλόγου, Παναγιώτη Ευδαίμων!!!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος
ΧΑΡΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Ελένη Λάμπρου

 

ΧΑΡΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ