Showing posts with label κορυφή Αφέντης Δίκτη. Show all posts
Showing posts with label κορυφή Αφέντης Δίκτη. Show all posts

Sunday 28 May 2023

ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΦΕΝΤΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΗΣ

Την τελευταία Κυριακή του Μάη (28/5ου 2023) ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου προγραμμάτισε μια εαρινή ανάβαση στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Δίκτης, τον Αφέντη Χριστό στα 2.141 μέτρα. Μαζευτήκαμε καμιά 10ριά επίδοξοι ορειβάτες και παρά τις δυσοίωνες καιρικές προβλέψεις οδηγήσαμε ως την Κάτω Σύμη και συνεχίσαμε όσο πιο ψηλά επιτρέπει ο χωματόδρομος, με τ’ αυτοκίνητα να αγκομαχούν και να ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς οι επιβαίνοντες, γεγονός που προκαλεί θυμηδία στην ομάδα.

Λίγοι αλλά καλοί στο εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού

'Αλλο ένα βίντεο θα βρείτε εδώ: 
Η ΑΝΑΒΑΣΗ

Ξεκινάμε την πορεία τελικά λίγο πιο ψηλά απ’ το Ιερό του Ερμή και της Αφροδίτης στις 9.15’. «Το δελτίο καιρού λέει καταιγίδες στη μία»! «Ίσα που προλαβαίνουμε. Αντέστε!». Η μέρα ωστόσο είναι καλοκαιρινή κι ο ουρανός ανέφελος. Η θέα στο νότιο κρητικό πέλαγος και την ακτογραμμή του φανταστική κι όσο ανεβαίνουμε ομορφότερη. Τα πρώτα χιλιόμετρα είναι απολαυστικά, καθώς κινούμαστε σε αγροτικό δρόμο ανάμεσα σε πεύκα και πρίνα και τιτιβίζουμε κι εμείς, όπως τα πουλιά γύρω μας, πειράζοντας ο ένας τον άλλο, για να ξορκίσουμε τον φόβο της ανηφόρας.



Όλ’ αυτά ως τη στάνη του Μαστραντωνάκη, απ’ όπου ξεκινά ο πόρος του Ομαλού. Ζορίζει στην αρχή η ανηφοριά, αλλά έπειτα το σώμα συνηθίζει. Γρήγορα αλλάζει και το τοπίο. Τα πεύκα μας εγκαταλείπουν και λίγα πρίνα σε διάφορα σχήματα, αποτέλεσμα της ‘χορτοκοπτικής’ των κατσικιών και του αέρα ξεπετάγονται εδώ κι εκεί στο πετροκοπιό. Τα σημεία ενδιαφέροντος λίγα. Πρώτα η πηγή του Τσούνη, μια φλέγα νερού, που ξεπετάγεται απ’ τις αστοιβίδες κι ίσα που βρέχει το χώμα τριγύρω της. Ένα πολύβουο μελίσσι εντόμων ζουζουνίζει στα νερά της. Κακαρίσματα και χαμοπεταρίσματα από πέρδικες ακούγονται πιο ψηλά. «Να κι ένας λαγός! Τον είδατε;»! Τι φταίνε κι αυτά τα καημένα τα ζωντανά, που  τρομάζουν ασυνήθιστα στην παρουσία μας! Μόνο τα κατσίκια δε χαμπαριάζουν, ένα κοίταγμα από περιέργεια και συνεχίζουν το μασούλημα!

Επίπονη η ανάβαση στο πετροκοπιό με μονοπάτι, που πότε χάνεται πότε φαίνεται

Τα πεύκα σταματάνε όσο ανεβαίνουμε κι επικρατούν τα πρίνα, ώσπου να σταματήσουν κι αυτά!

Τίποτα δε μας πτοεί!

Πηγή του Τσούνη

Η θέα όσο ανεβαίνουμε φανταστική



Λίγο πιο ψηλά ξετυλίγεται μπροστά μας το ανοιξιάτικο οροπέδιο του Ομαλού. Διακρίνεται το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος και οι κολύμπες απ’ το λιώσιμο του χιονιού. Τώρα θα είναι στα καλύτερα του: θα έχει στρωμένα τα λουλουδάκια του (romulea κι ornithogallum) στο πράσινο χαλί! Εδώ πάντως η πέτρα καλά κρατεί. Τα λουλουδάκια, που τολμούν να ξεμυτίσουν, είναι ελάχιστα και μικροσκοπικά. Τα ραδίκια είναι αξιόλογα, πλην ποιος έχει κουράγιο τώρα να σκύβει!

Ζουμάροντας στο Οροπέδιο Ομαλού

Στην πραγματικότητα έτσι το βλέπουμε, γιατί το προσπερνάμε

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

Μετά από δύο περίπου ώρες βρίσκουμε ευκρινές μονοπάτι που ελίσσεται ανάμεσα στην κορυφογραμμή κι έπειτα κατηφορίζει και μας οδηγεί δίπλα στον  εντυπωσιακό γκρεμό με το ευφάνταστο όνομα «Τση γρας το πήδημα». Μαζεύουμε τις δυνάμεις μας για τον τελευταίο ανήφορο. Όσοι είναι μπροστά δίνουν κουράγιο στους επόμενους: «Να το! Φαίνεται το εκκλησάκι!».

Τση Γρας το πήδημα

Να το το εκκλησάκι!
Προσωπικά πρώτη φορά βλέπω το μικρό εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Κυρίου μοναχικό και σιωπηλό. Τη μέρα ή αποβραδίς της γιορτής του στις 6 Αυγούστου, που ερχόμαστε συνήθως, είναι περιτριγυρισμένο από κόσμο και στολισμένο με σημαίες. Ψαλμωδίες και βαβούρα από τα παρεάκια των προσκυνητών επικρατούν. Πρώτη φορά επίσης έχω την ευκαιρία να μπω μέσα: Τέμπλο δεν έχει ούτε στολίδια παρά μόνο τα βασικά. Ένα μικρό σεμεδάκι πάνω στο κόνισμα, κιτρινισμένο απ’ τον καιρό –ένα παλιό τάμα;- κεντρίζει το ενδιαφέρον μου! Ανάβουμε 2-3 λυγισμένα κεράκια κι ένα καρβουνάκι στο θυμιατό. Αποπνέει ευλαβικότητα  η μινιμαλιστική αυτή κατασκευή, που με το ζόρι να χωρά 5-6 άτομα μαζί με τον ιερέα. Το χωμάτινο πάτωμα της είναι υγρό, «μπαίνει νερό απ’ το παράθυρο»: ένα μικροσκοπικό άνοιγμα, χωρίς τζάμι ή πατζούρι, που βάζει μέσα λίγες αχτίδες φωτός. Το μονόχωρο αυτό εκκλησάκι φέρεται να κτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα από τη μάνα του καπετάν Κρασαναδάμη σαν τάμα για τη σωτηρία απ’ τους Τούρκους. Όσο για το βουνό ο θρύλος λέει ότι κάποτε ανέβηκε εδώ ένας αγάς με την οικογένειά και τη φοράδα του, αλλά ξαφνικά ξέσπασε φοβερή καταιγίδα, που πέταξε την φοράδα στο ομώνυμο σήμερα βουνό (Ψαρή Φοράδα ή Μαδάρα=γυμνή κορφή), το παιδί του στην κορφή ‘Κοπέλι’, την Κυρά του παραπέρα, και ούτω καθεξής. Έτσι εξηγούνται όλα τα τοπωνύμια της γύρω περιοχής. Μόνο για «Τση γρας το πήδημα» θα μείνω με την απορία ……

Εδώ λοιπόν κι εμείς απλωνόμαστε στα γύρω βράχια κι απολαμβάνουμε τα φρούτα και τα λαχανικά, που μας καθαρίζει όπως πάντα ο Νίκος, τη ρακή, που σταθερά κρατά μαζί του ο Ray και  τα αποξηραμένα ροδάκινα απ’ τα Γιάννενα –σλουρπ!-, που έφερε απ’ την τελευταία εκδρομή της η Σοφία στη θαλπωρή του ήλιου! Ούτε το καλοκαίρι δεν έχει τέτοιο καιρό! Χαζολογάμε και πειραζόμαστε, αφού τα δύσκολα πέρασαν, ώσπου ο Παναγιώτης δίνει το σήμα της αναχώρησης: η ομίχλη πυκνώνει απ’ τα δυτικά, καλύτερα να κατεβούμε υψομετρικά.

Εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού, αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση

Καθώς λείπει το τέμπλο βλέπει κανείς το 'εσωτερικό' άβατο του ιερού και το παράθυρο-τρύπα!
Λιτός ο διάκοσμος


Ομίχλη όταν ανεβαίναμε, αλλά διαλύθηκε σύντομα
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΣΥΜΗ

Οι φόβοι αποδεικνύονται αβάσιμοι. Κατά την επιστροφή μας η ομίχλη έρχεται και φεύγει. Όσο κατεβαίνουμε η καλοκαιρία γενικεύεται κι όταν φτάνουμε πίσω στην Κάτω Σύμη, ξεδιψάμε ομαδικά στη βρύση με το κρύο νερό κι όπως απαιτεί η περίσταση σταματάμε για μια μπίρα και παραδοσιακό φαγητό στις γραφικές ταβέρνες του οικισμού, μέσα στο πράσινο και στα κελαρυστά νερά τους. Προσωπικά πρόλαβα και καπάρωσα την τελευταία μερίδα ντόπια φρέσκα συμιανά φασολάκια και την περιφρούρησα από τους συνοδοιπόρους μου με άγριες διαθέσεις. Σαν δε ντρέπομαι!!!

Οι 'κουλούρες' κατασκευές από πέτρα, που βοηθάνε τους προσκυνητές να λουφάζουν, για να προστετεύονται απ' τον αέρα δε μας χρειάστηκαν καθόλου. Στο βάθος οι Μαδάρες.

Λίγη ομίχλη στην κατηφόρα


Ψηλά μόνη βλάστηση οι ανθισμένες αστοιβίδες


Στο πρώτο δέντρο ξεκούραση

Ομίχλη έρχεται και φεύγει



Πλησιάζουμε στ' αυτοκίνητα και δεν κρύβουμε τη χαρά μας

Η βρύση της Κάτω Σύμης με το τρεχούμενο κρύο νερό της
Κάτω Σύμη
Το καταπράσινο αυτό χωριό 'πνίγεται' στις καρυδιές και τα πλατάνια. Περίφημα είναι και τα φρέσκα συμιανά φασολάκια του
Απ’ ότι καταλάβατε για μια ακόμα φορά έληξε με τον καλύτερο τρόπο μια όμορφη, αλλά και δύσκολη πεζοπορία. Ευχαριστούμε θερμά την ακούραστη αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου και της ευχόμαστε καλά να περάσει στο καλοκαιρινό σεργιάνι της στα βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας! Συνολικά περπατήσαμε γύρω στα 11 χλμ με υψομετρική διαφορά λίγο πιο κάτω απ’ τα 1.000 μέτρα σε περίπου 6,5 ώρες με τις στάσεις!
Η αρχηγός

ΑΡΧΗΓΟΣ: Σοφία Σιδηροπούλου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣΓιάννης Πάγκαλος,  Παναγιώτης Ευδαίμων, Μαρία Μετζογιαννάκη, Βαρβάρα Παπαδιά 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Μ. Μετζογιαννάκη

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος


ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ:


Powered by Wikiloc

Friday 7 August 2020

ΑΝΑΒΑΣΗ στον ΑΦΕΝΤΗ ΧΡΙΣΤΟ της ΔΙΚΤΗΣ

Στην κορυφή Αφέντης της Δίκτης (υψόμετρο 2.141μ), ανηφόρισαν μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Τετάρτη 5 Αυγούστου 2020. Όπως κάθε χρόνο, παραμονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, προσκυνήσαμε στο μικρό ξωκλήσι της κορυφής που είναι αφιερωμένο στον Αφέντη Χριστό και η ονομασία του αποδίδεται στο σύνολο του ορεινού όγκου.Φέτος η ανάβαση έγινε από το Οροπέδιο Ομαλού της Βιάννου που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.350 μέτρων. Μοιραστήκαμε μια απαιτητική πεζοπορία, όχι μόνο λόγω της απότομης κλίσης του εδάφους και της μεγάλης υψομετρικής διαφοράς (800μ. περίπου), αλλά και λόγω του μικροκλίματος της περιοχής (ζέστη την ημέρα – παγωνιά και ισχυροί άνεμοι την νύχτα) και της πορείας από δυσδιάκριτα μονοπάτια στο σκοτάδι της νύχτας.

Το απομεσήμερο μεταφερθήκαμε στο χωριό της Κάτω Σύμης στην περιοχή της Βιάνου, ένα γραφικό χωριό με ανατριχιαστική, αιματοβαμμένη ιστορία από την περίοδο της Γερμανικής κατοχής.

Συνεχίσαμε μέχρι το γραφικό οροπέδιο του Μικρού Ομαλού ή της Βιάνου, ένα οροπέδιο ακατοίκητο, ανέγγιχτο, ερημικό. ‘Μικρό’ μόνο κατ’ όνομα (για να ξεχωρίζει από το ομώνυμο χανιώτικο οροπέδιο), αλλά πανέμορφο καθώς αλλάζει χίλια πρόσωπα ανάλογα με τις εποχές και τις καιρικές συνθήκες. Άλλοτε καταπράσινο ή χιονοσκέπαστο, με μια μικρή αλπική λίμνη που δημιουργείται όταν λιώσουν τα χιόνια στις γύρω βουνοκορφές. Στο οροπέδιο αυτό βοσκούσε τα ζώα του ο διάσημος ήρωας του Ιωάννη Κονδυλάκη, ο απολαυστικός Πατούχας, στο ομώνυμο μυθιστόρημα του.

Η ανάβαση από τον Ομαλό είναι η μια από τις 3 κλασικές διαδρομές μέχρι τον ‘Αφέντη’. Οι άλλες δυο είναι από το ‘μητάτο του Τζιρή’ (υψόμετρο 1.720μ. σε 2-2.30 ώρες) και από το Οροπέδιο Λιμνάκαρο (υψόμετρο 1.120μ. σε 4-5 ώρες). Η πιο εύκολη πορεία είναι από του ‘Τζιρή’, η πιο δύσκολη από τον Ομαλό και η πιο μεγάλη από το Λιμνάκαρο.Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στο γραφικό οροπέδιο και νωρίς το απόγευμα ξεκινήσαμε την ανάβαση προς την κορυφή. Η πορεία είναι έντονα ανηφορική, το μονοπάτι δυσδιάκριτο και χρειάζεται προσοχή καθώς είναι στρωμένο με μικρές και μεγάλες πέτρες που δυσκολεύουν το περπάτημα.Αρχικά υπάρχει αραιή θαμνώδης βλάστηση και εντυπωσιακοί πρίνοι που κατάφεραν να επιβιώσουν και να ψηλώσουν παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες. ΄Οσο ανηφορίζουμε η βλάστηση αραιώνει και οι πέτρες μοιάζουν να γίνονται περισσότερες μετά από κάθε μας βήμα… Από ψηλά αγναντεύουμε το οροπέδιο του Μικρού Ομαλού, κουρνιασμένο ανάμεσα στα λασιθιώτικα βουνά, στο πιο όμορφο ορεινό τοπίο της Κρήτης. Συνεχίζουμε την δύσκολη ανάβαση (τα πόδια όσων δεν είναι εξοικειωμένοι με περπάτημα στα βουνά σίγουρα ταλαιπωρούνται) και από μακριά σαν ένας ακόμη βράχος της κορυφής ξεπροβάλει το μικρό ξωκλήσι. Το τοπίο γύρω μας άδενδρο, άγριο και αφιλόξενο, καθώς μετά τα 1.600μ. δεν υπάρχει καθόλου βλάστηση, παρά αναρίθμητες πέτρες και γκρίζα κοφτερά βράχια.Μετά από 3 ώρες επίπονη ανάβαση φτάνουμε επιτέλους στην κορυφή. Όλες σχεδόν οι εκκλησίες του Αφέντη Χριστού βρίσκονται πάνω σε βουνοκορφές, γιατί βουνό σημαίνει ανύψωση, ανάταση και επαφή με το Θεό. Στο μικρό ξωκλήσι κάθε χρόνο συρρέουν για τον εορτασμό προσκυνητές από την επαρχία Βιάννου, την πόλη του Ηρακλείου, το οροπέδιο και το νομό Λασιθίου. Πολλοί διανυκτερεύουν την παραμονή σε σκηνές και άλλοι ξεκινούν ανήμερα ξημερώματα για να φτάσουν πριν την λειτουργία. Το απέριττο εκκλησάκι μοιάζει σαν να είναι κομμάτι του ίδιου του βουνού, καθώς είναι χτισμένο με τις ίδιες πέτρες που αφθονούν τριγύρω και ένα μεγάλο μέρος του είναι χωμένο μέσα στο βουνό. Στο σημείο αυτό υπήρχε σπήλαιο, που σύμφωνα με την μυθολογική παράδοση ήταν η κατοικία του αρχηγού των Σαραντάπηχων. Ξεκουραστήκαμε στην κορυφή με τον άνεμο να φυσά δυνατά και απολαύσαμε πανοραμικά την θέα σε ολόκληρο το νησί: από Ηράκλειο, πεδιάδα Μεσσαράς και Χερσόνησο, μέχρι το οροπέδιο Λασιθίου, τον 'Αγιο Νικόλαο και την Ιεράπετρα και από τα Λευκά ΄Ορη και τον Ψηλορείτη μέχρι τα δυο πελάγη νότια και βόρεια του νησιού. Η οροσειρά της Δίκτης μας περιβάλει ανυπότακτη και περήφανη, με τις ψηλές κορφές της και τις δυσπρόσιτες βουνοπλαγιές να προκαλούν αθέλητα το δέος.Στις 7:00 σήμανε η καμπάνα και ο παπά Χρύσανθος ξεκίνησε τον εσπερινό. Έγινε και η ευλογία των άρτων και αμέσως μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής για να προλάβουμε τη νύκτα. 

Τα χρώματα του δειλινού βάφουν με ρόδινες ανταύγειες τις βουνοκορφές, οι βουνίσιοι όγκοι φαίνονται ανάλαφροι και η αγριάδα του τόπου εξαφανίζεται. Απολαμβάνουμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα και σύντομα το σχεδόν ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι φωτίζει τα βήματα μας. Η κατάβαση είναι δύσκολη και επικίνδυνη καθώς το μονοπάτι δεν διακρίνεται εύκολα και οι πέτρες κάνουν τα βήματα μας ασταθή και την ισορροπία δύσκολη. Επιστρατεύουμε φακούς για να προχωράμε με ασφάλεια και φοράμε ζεστά ρούχα καθώς η θερμοκρασία έχει πέσει πολλούς βαθμούς.Μετά από 2.30 ώρες κατάβαση φτάσαμε στο οροπέδιο και λίγο αργότερα στη Κάτω Σύμη για να φάμε τα πεντανόστιμα Συμιακά φασολάκια (τα φασολάκια έχουν γίνει κάτι σαν ...τάμα για την ομάδα). Κουρασμένοι αλλά ευχαριστημένοι, έχοντας περπατήσει  8 χλμ, επιστρέψαμε στον Άγιο Νικόλαο, δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Ευχηθήκαμε να είμαστε καλά για να ξαναπάμε και του χρόνου.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Λεωνίδας Κλώντζας, Αντώνης Ραπάνης, Θανάσης Κολοτούρος
ΒΙΝΤΕΟ: Λεωνίδας Κλώντζας, Γιάννης Πετράκης
ΧΑΡΤΗΣ: Λεωνίδας Κλώντζας
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου