ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΨΗΛΟΡΕΙΤΗ 

ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΝΙΔΑΣ

Μια από τις πεζοπορίες, που οφείλει στον εαυτό του, κάθε Κρητικός -ορειβάτης ή όχι-, αυτή στον μυθικό Ψηλορείτη, χωρίς ίχνος χιονιού δυστυχώς φέτος, πραγματοποίησε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου  αντάμα με τον Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου την Κυριακή 2 Ιουλίου 2023. Mια κεφάτη παρέα 40 περίπου πεζοπόρων.

Είχαμε πολλές ομαδικές σήμερα (επιλέγω αυτήν του Γιάννη Ετοιμου)

Το βίντεό μας (από Γιάννη Πάγκαλο):

ΕΝΑΡΞΗ ΑΠΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΝΙΔΑΣ

 «Μα είναι αυτή ενασχόληση για τον ελεύθερο χρόνο σου, σοβαρά τώρα;», αναρωτιέσαι, καθώς οδηγείς άυπνος, άγρια χαράματα, 5 η ώρα, ως το σημείο συνάντησης στον Άγιο Νικόλαο, αλλά βαθιά μέσα σου, ξέρεις ήδη την απάντηση. Άλλοι 13 σύντροφοι από διάφορα σημεία του νομού φορτώνουν ήδη τις αποσκευές τους στο λεωφορείο και …"φύγαμε!". Αφού διασχίζουμε τον ΒΟΑΚ ως Ηράκλειο, κατευθυνόμαστε προς την ενδοχώρα του νομού και λίγο πριν τις 8 φτάνουμε στο οροπέδιο της Νίδας.

?Τα παιδία παίζει" με το drone του Γιάννη, καθώς περιμένουμε τους Ηρακλειώτες!

Αναμνηστική πριν την εκκίνηση (φωτο Μιχάλης Λυρατζάκης)

Καθώς περιμένουμε τους Ηρακλειώτες συνοδοιπόρους μας, ξεμουδιάζουμε απ’ το μακρύ ταξίδι μασουλίζοντας την γαμήλια κουλούρα, που έφερε ο Θωμάς, κατευθείαν απ’ το γάμο, που ήταν καλεσμένος αποβραδίς! Φτάνει κάποτε και το λεωφορείο του ΕΟΣ κι έπειτα από τους χαιρετισμούς και την ομαδική μας φωτογραφία ανηφορίζουμε σιγά-σιγά! Μόλις στα πρώτα μέτρα, κοντά στο εκκλησάκι της Ανάληψης, ο αρχηγός θα μας κατατοπίσει: «Από κάτω μας ανοίγεται το οροπέδιο της Νίδας, ένα από τα μεγαλύτερα και το πιο ψηλό της Κρήτης στα 1.400 μ. Το όνομά του προέρχεται από την έκφραση «στην Ίδα», το αρχαίο όνομα του βουνού. Παρακλάδι του μονοπατιού οδηγεί στο Ιδαίον Άντρο, όπου κατά την μυθολογία γεννήθηκε ο Δίας. Δεξιά μας το νότιο πέρασμά (Πόρος) με χωματόδρομο, που βγάζει στη Γέργερη. Άλλο μονοπάτι οδηγεί στο Καμαραϊκό Σπήλαιο, γνωστό για τα καταπληκτικής ποιότητας  καμαραϊκά μινωικά αγγεία. Στην πρόσφατη ιστορία το όνομα του οροπεδίου συνδέθηκε με την αντίσταση των Κρητικών εναντίον των Γερμανών κατακτητών, που είχε σαν αντίποινα το ολοκαύτωμα των Ανωγείων και των γύρω χωριών».

Εκκίνηση

Η πινακίδα που δείχνει το μονοπάτι για Ιδαίον Άντρο, μια άλλη φορά!

Μην σας ξεγελά η βλάστηση στο ξεκίνημα, πιο πάνω είναι 'κρανίου τόπος'

Σύγχρονα κτίσματα βοσκών γύρω απ' το οροπέδιο, εξάλλου ως εδώ φτάνουν οχήματα

Οροπέδιο Νίδας από πιο ψηλά!

Πειναλέα κατσίκια εξολοθρεύουν ότι φτάνεται και τρώγεται!

Το εκκλησάκι της Ανάληψης!

Η ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ Ε4

Εμείς θα ακολουθήσουμε κομμάτι του μονοπατιού Ε4, που οδηγεί στην κορυφή του Τιμίου Σταυρού. Η διαφορά με την γνωστή ανάβαση από τον Λάκκο του Μυγερού είναι ότι από εδώ ανεβαίνεις πιο ‘μαλακά’, γεγονός, που σου προσθέτει  όμως  ώρα και χιλιόμετρα -όλα έχουν το κόστος τους. Ωστόσο η ανηφορική αρχή είναι πάντα δύσκολη κι ο καιρός αρκετά ζεστός για τέτοιο υψόμετρο –στα χαμηλά έχει αναγγελθεί εξάλλου καύσωνας-. Όλοι ζορίζονται λίγο ή πολύ,  όμως ο έμπειρος αρχηγός μας, ο Μιχάλης Λυρατζάκης, ξέρει τη διαδρομή και δίνει το σωστό τέμπο: Μπαίνουμε σε μια σειρά με σταθερό ρυθμό, με μικρές στάσεις σοφά μοιρασμένες στα σωστά σημεία,  χωρίς ν’ ‘ανοίξει’ πολύ η ομάδα και να χάσουμε την επαφή. Κάπως έτσι ‘σβήνουμε’ μία-μία τις 5 ώρες, που απαιτούνται ως τον τελικό στόχο.

Ανηφορίζοντας στο Ε4

Το τοπίο πετρώδες και σκληρό, βασανισμένο απ’ το χιόνι, τον αέρα, τον ήλιο και την υπερβόσκηση. Δέντρο κανένα, μόνο κάποιοι μικροί θάμνοι, απ’ τους οποίους ξεπετάγονται λουλουδάκια-μινιατούρες. Κακαρίσματα από πέρδικες ακούγονται που και που, κάποια όρνια μας παρατηρούν από ψηλά και βέβαια κοπάδια από αιγοπρόβατα κουδουνίζουν στα πέριξ. Ακολουθούμε το μονοπάτι στον Λαγγό, τη λαγκαδιά – πέρασμα,  κι έπειτα ανεβαίνουμε πιο ψηλά, περνώντας πάνω απ’ τα Ακώλυτα, παράλληλα με τις βουνοκορφές, που είναι και πιο δροσερά. Μια τελική κατηφοριά θα μας δώσει την απαιτούμενη φόρα για το τελευταίο ανέβασμα. Από την στάση στο παλιό πέτρινο μιτάτο (χαρακτηριστικό κτίσμα της περιοχής με θόλο, όπου παλιότερα οι βοσκοί έπηζαν το γάλα και συντηρούσαν λόγω της σταθερής θερμοκρασίας, που επιτύγχαναν, το τυρί τους) φαίνεται το πέτρινο εκκλησάκι της κορυφής!

Όσο περπατάμε στη λαγκαδιά λίγοι θάμνοι υπάρχουν!

'Κούκοι' δείχνουν την πορεία

Πολύ καλή η σήμανση

Τα αιγοπρόβατα είναι οι άρχοντες εδώ!

Μιτάτο, μικρό πετρόκτιστο κτίριο που κρατούσε σταθερή τη θερμοκρασία, για να μη χαλάσει το τυρί.

καταπληκτικό δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της περιοχής  με τοιχοδομία χωρίς αρμούς

Οι τελευταίες στροφές πριν το ανέβασμα στην κορυφή!

ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ (2.456), 

Η ΨΗΛΟΤΕΡΗ ΚΟΡΥΦΗ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ!

Φτάνουμε κάποτε στο εκκλησάκι του  Τιμίου Σταυρού στα 2.456 μέτρα, το ψηλότερο σημείο στο νησί, όπως σε ενημερώνει και η σχετική πινακίδα δίπλα στην καμπάνα, hot spot για φωτογράφιση! Από εδώ η θέα ξεδιπλώνεται σε ολόκληρη την Κρήτη. Ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος! Ιδιαίτερα χαρούμενοι κι οι .. πρωτάρηδες της κορυφής κι είναι αρκετοί. Πολλοί απ’ αυτούς είχαν ξεκινήσει με την αμφιβολία αν θα τα καταφέρουν κι η ικανοποίηση είναι μεγάλη! Οι στιγμές καρφιτσώνονται εορταστικά στη μνήμη μας με μια ρακή κι ένα ταπεινό μεζέ, καθώς βγαίνουν τα ταπεράκια, που επί πέντε ώρες κρατάγαμε ερμητικά κλειστά.

έχει αρχίσει να φαίνεται το εκκλησάκι στη μεσαία κορφή!

Φτάνουμε..

Το πετρόκτιστο εκκλησάκι με τεχνική ανάλογη του μιτάτου στην κορυφή της Κρητης!

Η χαρακτηριστική πινακίδα, hot spot της φωτογράφισης!

Εικόνες απ' το εσωτερικό!

Από εδώ ατενίζεις όλη την Κρήτη

Ομαδική στην πίσω απάνεμη πλευρά λίγο πριν την αναχώρηση. Η ικανοποίηση και η χαρά είναι μεγάλες!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠ’ ΤΟ ΛΑΚΚΟ ΤΟΥ ΜΥΓΕΡΟΥ

Έπειτα κατεβαίνουμε πιο χαλαρά σε ομάδες την ‘στράτα του Ψηλορείτη’ στην απότομη πλαγιά ως τον Λάκκο του Μυγερού, όπου μας περιμένουν τα λεωφορεία. Είναι μια κατηφόρα χωρίς τέλος, που θέλει υπομονή και προσοχή, γιατί το μονοπάτι έχει χαλάσει σε πολλά σημεία ή έχει ψιλό γλιστερό χαλίκι σε άλλα. Ξέρουμε ότι θα την νιώσουμε στις κνήμες μας τις επόμενες μέρες, αλλά για την ώρα μάς νοιάζει μόνο να φτάσουμε επιτέλους και να βυθιστούμε στην απόλαυση μιας κρύας μπίρας, που την αξίζουμε σήμερα περισσότερο από ποτέ! Κατά τις 4 αναχωρούμε επιτέλους και περνώντας Λιβάδια, Κράνα, Ζωνιανά, γνωστά παραδοσιακά χωριά της Κρήτης, σταματάμε στ’ Ανώγεια για αντικριστό στις ταβέρνες ή  γαλακτομπούρεκο στην πλατεία!

Η μεγάλη κατάβαση, μόλις ξεκίνησε

Ο λάκκος του Μυγερού, όπου μας περιμένουν τα λεωφορεία

Συνολικά περπατήσαμε γύρω στα 14 χιλιόμετρα με υψομετρική διαφορά κοντά στα 1.200 μέτρα! Ευχαριστούμε θερμά τους αρχηγούς μας, τον Μιχάλη Λυρατζάκη απ’ τον Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, βετεράνο ορειβάτη και μεγάλο γνώστη της περιοχής, που τέθηκε επικεφαλής και μας οδήγησε σοφά και χωρίς προβλήματα ως το τέλος και  τον Γιάννη Πάγκαλο απ’ τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου, που ‘έκλεινε’ την ομάδα έχοντας τον υποστηρικτικό ρόλο της ‘σκούπας’! Ήταν μια όμορφη πορεία, που δημιούργησε πολλές καινούριες φιλίες κι έφερε κοντά ανθρώπους από διάφορα μέρη της Κρήτης, έτσι όπως πρέπει να είναι η πεζοπορία στη φύση. Καλή συνέχεια και για τους δυο συλλόγους με ασφαλείς πεζοπορίες. Στην επόμενη με το καλό!

Μιχάλης Λυρατζάκης, γενικός αρχηγός, με την -μπλε- φανέλα του Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου.
Ευχαριστούμε Μιχάλη!

Γιάννης Πάγκαλος, ταμίας, αρχηγός, φωτογράφος, σκούπα κι ό,τι άλλο χρειαστεί για τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου! Ευχαριστούμε Γιάννη!

ΑΡΧΗΓΟΙ: Γιάννης Πάγκαλος, Μιχάλης Λυρατζάκης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Μιχάλης Λυρατζάκης, Μαρία Μετζογιαννάκη, Γιάννης Ετοίμου,  Εύα Λεμπιδάκη, Βαγγέλης Τσιχλής

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Μ. Μετζογιαννάκη

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ:

Powered by Wikiloc

ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΨΗΛΟΡΕΙΤΗ

Την Κυριακή 6 Ιουνίου 2021, πρώτη Κυριακή του φετινού καλοκαιριού, ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου διοργάνωσε πεζοπορία στον Ψηλορείτη. Διαλέξαμε την πιο δύσκολη διαδρομή: οροπέδιο Νίδας-κορυφή Τίμιου Σταυρού-Λάκκος Μυγερού, ακολουθώντας μια απαιτητική ανάβαση στην οροσειρά του «άρχοντα της Κρήτης». 

Ο Ψηλορείτης δεν είναι απλά το πιο ψηλό βουνό του νησιού, έχοντας διαμορφώσει το φυσικό του τοπίο, αλλά έχει επηρεάσει και την ψυχοσύνθεση των κατοίκων του. Καθώς όπως είπε ένας γέρος Ανωγειανός βοσκός: «Ο Ψηλορείτης δεν είναι η κορφή τση Κρήτης. Είναι η Κρήτη…»!

Ο Ψηλορείτης (ή οροσειρά Ίδης) βρίσκεται περίπου στη μέση του νησιού, απλώνεται στους νομούς Ηρακλείου και Ρεθύμνου και έχει 5 κορυφές που ξεπερνούν τα 2000μ. Η ονομασία Ψηλορείτης είναι νεότερη (το όρος το υψηλόν), ενώ η αρχαία ονομασία "Ίδη" ετυμολογικά σημαίνει δασωμένο βουνό. Οι αρχαίοι έλεγαν ότι το βουνό αυτό έχει το προνόμιο να βλέπει τον ήλιο πριν ανατείλει, οπότε πιθανόν η ονομασία ‘Ίδη’ να οφείλεται στην εξαίσια πανοραμική θέα από την κορυφή. Μυθικό και ιερό βουνό από την αρχαιότητα, ο Ψηλορείτης κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά κάθε Κρητικού. Εδώ βρίσκεται το Ιδαίον ΄Αντρο (το σπήλαιο που ανατράφηκε ο Δίας) και ο αρχαιολογικός χώρος της Ζωμίνθου (σημαντική εγκατάσταση μινωικής εποχής), ενώ στην κορυφή, αδιάλειπτα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, υπάρχει χώρος λατρείας.

Η σημερινή μας πεζοπορική εξόρμηση είναι αφιερωμένη στον αγαπημένο συνοδοιπόρο και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου μας και μέλος του Δ.Σ, τον ΜΑΝΟΛΗ ΣΠΥΡΙΔΑΚΗ, που είχε οδηγήσει την ομάδα μας στην κορυφή πριν από δύο χρόνια.

Η ομάδα μας ξεκίνησε από τον Άγιο Νικόλαο στις έξι τα ξημερώματα, με στόχο να φτάσουμε στα Ανώγεια νωρίς το πρωί για να αποφύγουμε την μεσημεριανή ζέστη στη διάρκεια της ανάβασης. Μεταφερθήκαμε στο οροπέδιο της Νίδας, που απέχει 24 χλμ από τα Ανώγεια και ξεκινήσαμε την κοπιαστική ανάβαση λίγο μετά τις εννέα το πρωί.

ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΝΙΔΑΣ

Το εύφορο οροπέδιο της Νίδας βρίσκεται σε υψόμετρο 1395μ, στο κέντρο περίπου του ορεινού όγκου του Ψηλορείτη και έχει τριγωνικό σχήμα. To όνομα του προέρχεται από τη συνεκφορά των λέξεων "στην Ίδα" και η ιστορία του ταξιδεύει στους αιώνες, καθώς στα απάτητα λημέρια του έχουν φιλοξενηθεί ο Δίας, ο βασιλιάς των θεών, αλλά και επαναστάτες της σύγχρονης εποχής. Σήμερα χρησιμοποιείται σαν θερινός βοσκότοπος και ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφθεί τα καλοδιατηρημένα παραδοσιακά μιτάτα, το χιονοδρομικό κέντρο και το "Ιδαίον Άντρον".

Τριάντα τρεις πεζοπόροι, αγουροξυπνημένοι αλλά και αποφασισμένοι να κατακτήσουν την κορυφή, ξεκινούν με το πρωινό φως να λούζει τις άγριες βουνοπλαγιές. Ακολουθούμε αρχικά τον χωματόδρομο που οδηγεί στο σπήλαιο του Δία και συνεχίζουμε από το σηματοδοτημένο με τους χαρακτηριστικούς κιτρινόμαυρους στύλους ορειβατικό μονοπάτι Ε4. Στα σημεία που το μονοπάτι είναι δυσδιάκριτο βοηθούν τα κόκκινα σημάδια πάνω στα βράχια, αλλά και οι πυραμοειδείς σωροί από τις πέτρες που αφήνουν οι πεζοπόροι.

Όσο ανηφορίζουμε το τοπίο γύρω μας γίνεται όλο και πιο άγριο και αφιλόξενο. ΄Αδενδρο, με λίγους ανεμοδαρμένους θάμνους ανάμεσα στα γκρίζα βράχια, που γίνονται όλο και πιο σπάνιοι όσο ανεβαίνουμε. Ακολουθούμε ανηφορική πορεία με Ν.Δ κατεύθυνση για περίπου 2,5 χλμ προς την τοποθεσία Ακόλλητα, ένα μικρό οροπέδιο, όπου διασταυρώνονται τα περισσότερα μονοπάτια που οδηγούν στην κορυφή.

Μετά από περίπου δύο ώρες πορείας στο ερημικό τοπίο, σταματάμε σε ένα πλάτωμα και αγναντεύουμε για πρώτη φορά την κορυφή, καθώς η διαυγής ατμόσφαιρα μας αποκαλύπτει την άγρια ομορφιά της Ίδης σε όλο της το μεγαλείο.

Οι χιονούρες (μεγάλα μπαλώματα από παγωμένο χιόνι) αστραποβολούν κάτω από το δυνατό φως του ήλιου, ενώ το κρύο αεράκι μας αναγκάζει να φορέσουμε αντιανεμικά μπουφάν. Συνεχίζουμε με ελαφρά κατηφορική πορεία για πεντακόσια περίπου μέτρα και στη συνέχεια ακολουθώντας ανηφορικό μονοπάτι φτάνουμε στο διάσελο από όπου βλέπουμε καθαρά την κορυφή. ΄Εχοντας μπροστά μας τον στόχο –την κορυφή- ακολουθούμε το τελευταίο κομμάτι του Ε4 και φτάνουμε στην κορυφή μετά από πορεία 6,5 ωρών.

Στην κορυφή, σε υψόμετρο 2456μ. μας περίμενε το πέτρινο εκκλησάκι του Τίμιου Σταυρού. Χτισμένο στο ψηλότερο σημείο της Κρήτης στην θέση αρχαίου ιερού, ατενίζει αγέρωχο τις άγριες βουνοκορφές, καλωσορίζοντας τους πεζοπόρους που φτάνουν για να ξαποστάσουν στον ίσκιο του μετά την κοπιαστική ανάβαση. Το απέριττο ξωκλήσι είναι χτισμένο με τον παραδοσιακό τρόπο κατασκευής των "μιτάτων", των πέτρινων κυκλικών κατασκευών των βοσκών. Με τον αρχαίο τρόπο κατασκευής των θολωτών Μυκηναϊκών τάφων, οι παραδοσιακοί τεχνίτες τοποθετούν τις πέτρες με τέτοιο τρόπο, ώστε η μια να δένει την επόμενη χωρίς κονίαμα, σχηματίζοντας ένα καλοφτιαγμένο, ανθεκτικό στον χρόνο κτίσμα, με την πέτρινη οροφή του να μοιάζει να αιωρείται μαγικά στον αέρα. Το μικρό ξωκλήσι όμως δεν έχει το συνηθισμένο κυκλικό σχήμα, αλλά ξεχωρίζει με το παράδοξο (σαν βιολί) μακρόστενο σχήμα του. Η ταμπέλα που έχει τοποθετηθεί δίπλα από την καμπάνα μας ενημερώνει ότι βρισκόμαστε στο ψηλότερο σημείο της Κρήτης.

Η θέα από την κορυφή είναι απερίγραπτη, καθώς αντικρίζουμε ταυτόχρονα το Ηράκλειο και το Ρέθυμνο. Στον βορά αστράφτει το Κρητικό Πέλαγος και στο νότο η πεδιάδα, ο κόλπος της Μεσσαράς και το Λιβυκό Πέλαγος. Δυτικά ξεπροβάλλουν οι χιονοσκέπαστες κορυφές των Λευκών Ορέων, ενώ στα ανατολικά την θέα προς τα Λασιθιώτικα βουνά περιορίζει η κορυφή του Αγκαθιά. Αδύνατο να περιγραφεί με λέξεις η μαγεία της κορυφής και το αίσθημα πληρότητας και ικανοποίησης του αναβάτη. Μόνο ένας μεγάλος λογοπλάστης όπως ο Νίκος Καζαντζάκης μπορεί να αποτυπώσει με λέξεις τούτο το μεγαλείο. ΄Όπως γράφει στην «Αναφορά στον Γκρέκο»: « ...τι θάμα ήταν αυτό που απλώθηκε μπροστά μου! τι χαρά μεγάλη! Ο ήλιος είχε τώρα προβάλει, η πάχνη σκόρπισε, αλάκερη η Κρήτη, από την μία άκρα ως την άλλη, έλαμπε ολόγυμνη, άσπρη, πράσινη, τριανταφυλλένια, τριγυρισμένη από τέσσερις θάλασσες. Ένα καράβι τρικάταρτο ήταν η Κρήτη, με τις τρεις αψηλές βουνοκορφές της, τα Λευκά Όρη, τον Ψηλορείτη, τη Δίχτη, κι αρμένιζε μέσα στους αφρούς. Ένα θαλάσσιο τέρας ήταν, μία γοργόνα, με πλήθιους μαστούς, ανάσκελα ξαπλωμένη στα κύματα και λιάζουνταν. Έβλεπα καθαρά, μέσα στον πρωινό ήλιο, το πρόσωπό της, τα χέρια, τα πόδια, την ουρά της, τα όρθια στήθη... Μου έλαχαν κάμποσες χαρές στη ζωή μου, παράπονο δεν έχω' μα ετούτη να δω την Κρήτη αλάκερη πάνω στα κύματα, ήταν από τις πιο μεγάλες..».

Μετά από την πολύωρη κοπιαστική ανάβαση, ξεκουραζόμαστε στην απάνεμη πλευρά της εκκλησίας (σχεδόν πάντα φυσά δυνατά στην κορυφή) απολαμβάνοντας την μοναδικότητα του τοπίου. Πίνουμε ρακή στην μνήμη του απόντα Μανώλη και αρχίζουμε με πολύ προσοχή την κατάβαση, καθώς το έδαφος είναι σαθρό και η πιθανότητα ολίσθησης μεγάλη.  

Με ανανεωμένες δυνάμεις, ακολουθούμε αρχικά το ίδιο μονοπάτι και σύντομα στρίβουμε αριστερά προς το οροπέδιο του Μυγερού (υψομ 1580μ). Στις πέντε το απόγευμα, μετά από κατάβαση 1,5 περίπου ώρας, φτάνουμε στο μικρό οροπέδιο, που βρίσκεται φωλιασμένο μέσα στα Λιβαδιώτικα όρη. Από εδώ ξεκινά η ξακουστή 'Στρατα του Ψηλορείτη', ένα μοναδικό σε ομορφιά και σχεδιασμό περιπατητικό μονοπάτι που καταλήγει στην κορυφή. Μετά από 8 ώρες, έχοντας διανύσει περισσότερα από 14 χλμ, με υψομετρική διαφορά ανάβασης 926μ και κατάβασης 904μ. νιώθουμε ότι έχουμε βιώσει μια αλησμόνητη εμπειρία. Αργά το απόγευμα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, φορτωμένοι εικόνες και συναισθήματα, χωρίς φυσικά να παραλείψουμε να γευτούμε το παραδοσιακό ανωγειανό αντικριστό σε ταβέρνα της περιοχής.

 ΑΡΧΗΓΟΣ: Σοφία Σιδηροπούλου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου