Showing posts with label δάσος Σελάκανου. Show all posts
Showing posts with label δάσος Σελάκανου. Show all posts

Sunday 20 November 2022

 

ΑΠΟ ΣΕΛΑΚΑΝΟ ΣΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΙΝΟ

Την Κυριακή 20 Νοεμβρίου ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου πραγματοποίησε μια ακόμα πεζοπορία στην καταπράσινη περιοχή πέριξ του Σελάκανου.

Η ΕΝΑΡΞΗ

Στις 9 η ώρα το πρωί συγκεντρωνόμαστε στην είσοδο του γραφικού ορεινού οικισμού για την έναρξη της πεζοπορίας μας. Μια πολυπληθής ομάδα 37 ατόμων από διάφορα σημεία του νομού. Ανάμεσά μας κάποια πιτσιρίκια, εκκολαπτόμενοι ορειβάτες, το μέλλον του Συλλόγου. Ακόμα κάποιοι τετράποδοι φίλοι, που συνοδεύουν τους ιδιοκτήτες τους, δίνουν ένα χαρούμενο τόνο ανεμελιάς. Μαζί μας και ο φίλος μας, ο Χριστόφορος Χειλαδάκης, αρθρογράφος στην ιστοσελίδα ‘Cretan beaches’ και δεινός γνώστης της κρητικής φύσης, που ήρθε απ’ το Ηράκλειο, «επειδή αγαπά τον Σελάκανο και ..την καλή παρέα»!

Ο καιρός είναι ιδανικός, πάνω από 20ο C, ασυνήθιστο για την εποχή -τέλη Νοεμβρίου- και την περιοχή -900 μέτρα υψόμετρο στη νότια πλευρά της οροσειράς Δίκτη. Ίσως είναι και το μόνο μέρος σήμερα, όπου δεν φυσάει δυνατός νοτιάς.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΣΕΛΑΚΑΝΟΥ

Αφήνουμε το Σελάκανο, όπου έχουμε παρκάρει τα αυτοκίνητά μας και περπατάμε μέσα από χωματόδρομους και μονοπάτια, χωμένα μέσα στο πυκνό δάσος. «Δάσος τραχείας πεύκης, που συναντάται κυρίως στις υπήνεμες νότιες πλαγιές των μεγάλων οροσειρών της Κρήτης, όπου προστατεύεται από την υγρασία των βόρειων ανέμων. Αν δεις στη βόρεια πλευρά των δέντρων, έχουν αναπτυχθεί βρύα», λέει ο Χριστόφορος κι ακόμα «εδώ βγαίνει το καλύτερο μέλι, λόγω των ζυμώσεων, απ’ το τσίμπημα ενός βακτηρίου στον κορμό του δέντρου». Τι δεν ξέρει αυτός ο άνθρωπος τέλος πάντων! Αγαπά ιδιαίτερα αυτό το μέρος, που το έχει γυρίσει άπειρες στιγμές, ξέρει τα δέντρα του, τα πουλιά, που μας γυροφέρνουν, τους θρύλους και τα τοπωνύμια. Δεν ξέρει όμως αρκετά για τα μανιτάρια. Εδώ δεινός γνώστης είναι ο συνοδοιπόρος μας, ο Σεμπάστιαν, που μαζεύει ένα συγκεκριμένο είδος σφουγγαράτου μανιταριού, που συναντάμε σε όλη τη διαδρομή. «Το τρώμε στην Πολωνία»! Μου δείχνει τη μετάφραση στο Google από τα πολωνικά: «suillus». Χμ!


Το πευκοδάσος του Σελάκανου



Οι πευκοβελόνες και τα κουκουνάρια ελλοχεύουν κινδύνους στην κατάβαση




Μανιτάρι Suillus

ΠΗΓΗ ΣΚΑΦΙΔΙΑ- ΦΑΡΑΓΓΙΑ ΜΠΟΥΦΑΝΗ ΚΑΙ ΖΩΝΑΡΙΩΝ

Αρχικά περνάμε από τη θέση Σκαφίδια, όπου υπάρχει πηγή και στέρνα ποτίσματος των ζώων. Κατόπιν η πορεία μας γίνεται κατηφορική, ώσπου συναντάμε το φαράγγι Μπουφάνη (ή των Γυπαετών ή του Παρσά ή του Σελάκανου), που σχηματίζεται νοτιοανατολικά του Σελάκανου και τερματίζει στα χωριά Χριστός και Μεταξοχώρι. «Πρόκειται για ένα πολύ μακρύ φαράγγι και πολύ δύσκολο στη διάβασή του ειδικά την περίοδο, που έχει νερό, ωστόσο σε αποζημιώνει με τους καταρράκτες και την ομορφιά του» μας βεβαιώνει ο Χριστόφορος, που -εννοείται- το έχει διασχίσει. Σε συνέχεια του πρώτου περνάμε και το δεύτερο όμορφο, αλλά τεχνικό φαράγγι της περιοχής, το Ζωνάρι, που ξεκινάει απ’ το Μινό, μαζεύει τα νερά του Σελάκανου και χύνεται στο γνωστό σε όλους, φαράγγι της Σαρακίνας. Στην κοίτη των φαραγγιών εντυπωσιακά είναι τα κάθετα πετρώματα με τις σπηλαιώσεις τους και τα μαυροκόκκινα ίχνη, που τους δημιουργεί η οξείδωση του νερού. Πάνω, μάς γυροφέρνουν όρνια! Κυπαρίσσια, πικροδάφνες και λίγα πλατάνια διακόπτουν τη μονοτονία του πεύκου.

Πηγή Σκαφίδια



ΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΙΝΟ

Καλά περνάμε στην κατηφόρα, όμως αυτή τελειώνει και τώρα βαδίζουμε κάθετα ανηφορικά, για να φτάσουμε στο στόχο μας: το μικρό οροπέδιο Μινό. Όταν αντικρίζουμε τα πρώτα εξοχικά αναθαρρεύουμε. Πανδαισία χρωμάτων μας περιβάλλει. Το πράσινο των πεύκων και των κυπαρισσιών εδώ μετατρέπεται στα ποικίλα φθινοπωρινά χρώματα. Ιδιαίτερη μνεία να κάνουμε στις αχλαδιές, σε πολλές απ’ τις οποίες συναντάμε και τα τρία χρώματα: πράσινο, κίτρινο και κόκκινο στο ίδιο δέντρο. Στα ψηλότερα κλαριά τους κρέμονται τα κατακόκκινα αχλάδια. Γευστικότατα, αν και τόσο διαφορετικά από τις συνηθισμένες γεύσεις. Στη βρύση του οικισμού με το γάργαρο κρύο νερό σταματάμε για κολατσιό.

Η ανηφόρα για το Μινό

Κι από πάνω


Στη βρύση του οροπεδίου




ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Ξεκινάμε για την επιστροφή, που αποδεικνύεται κουραστική, ειδικά στο τελευταίο στάδιο, την ανηφορική πορεία προς το Σελάκανο, έκρυβε όμως μες στο δάσος ευχάριστες εκπλήξεις: τα δύο γραφικά μονόχωρα εκκλησάκια του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και της Αγίας Μαρίνας, χτισμένα στα μέσα του 19ου αιώνα, μικρά, ταπεινά κι ευλαβικά. 

Εκκλησάκι Αγίας Μαρίνας

Εκκλησάκι Αρχαγγέλου Μιχαήλ

ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ

Τερματίζουμε σώοι, αβλαβείς κι ικανοποιημένοι, όπως συνήθως, παρά τις γκρίνιες στην ανηφόρα. Ο επίλογος της πεζοπορίας θα γραφτεί στην ταβέρνα «Τα πεζούλια» του οικισμού, που θυμίζει σαλέ ευρωπαϊκών προδιαγραφών, καθώς είναι στολισμένη για τα Χριστούγεννα. Εδώ θα ευχηθούμε όλοι μαζί «Χρόνια πολλά» στον φίλο μας, τον Χριστόφορο, που γιόρτασε τα γενέθλιά του μαζί μας! Κι αφού χαρούμε την ανεμελιά της παρέας, θα αναχωρήσουμε όλοι προς τον προορισμό του ο καθένας βράδυ πια.

Οικισμός του Σελάκανου

Διασχίσαμε συνολικά 16 χιλιόμετρα σε 6 ώρες. Ευχαριστούμε από καρδιάς την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου, που μας οδήγησε ιδανικά σ’ αυτό το στολίδι της περιοχής μας. Άλλη μια περιδιάβαση στην ανεξερεύνητη κρητική φύση με τα χρώματα του φθινοπώρου και την αύρα του δάσους, με τη χαρούμενη ομάδα του ορειβατικού έλαβε τέλος! Και στην άλλη με καλό.




ΑΡΧΗΓΟΣ: Σοφία Σιδηροπούλου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων, Εύα Λεμπιδάκη

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη


 ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ


Powered by Wikiloc

Sunday 24 October 2021

Πεζοπορία στο ΔΑΣΟΣ του ΣΕΛΑΚΑΝΟΥ

Στο μοναδικό δάσος του Σελάκανου περπάτησε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2021. Απολαύσαμε την δροσιά, τις μυρωδιές και την μοναδική αίσθηση γαλήνης του δάσους, σε μια κυκλική πεζοπορία, με αφετηρία και τερματισμό στον ομώνυμο οικισμό.


Το δάσος του Σελάκανου βρίσκεται 35 χλμ Β.Δ. της Ιεράπετρας, νότια της κορυφής Αφέντης Χριστός της Δίκτης. Είναι ενταγμένο στο πρόγραμμα Νatura 2000, θεωρείται από τα σπουδαιότερα δάση στη Μεσόγειο και από τα σημαντικότερα διασωζόμενα οικοσυστήματα της Κρήτης. Η περιοχή καλύπτεται κυρίως από τραχεία πεύκη (Pinus brutia), ένα πολύ ανθεκτικό είδος που αντέχει την 6μηνη ξηρασία και ευδοκιμεί και σε βραχώδες έδαφος. Στην περιοχή του δάσους υπάρχουν και άλλα είδη δέντρων όπως δενδρώδη πρίνοι, κυπαρίσσια, σφένδαμοι, πλάτανοι, ενώ παλαιότερα γινόταν ρητινοσυλλογή και υλοτομία. Παρά τις εκτεταμένες καταστροφές από πυρκαγιές που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια, παραμένει ο μεγαλύτερος μελισσοπαραγωγικός τόπος του νησιού. Στην περιοχή 'Μελισσόκηπος' οι μέλισσες έχουν το μικρό τους βασίλειο. Την άνοιξη μάλιστα οι κυψέλες πολλαπλασιάζονται, καθώς μελισσοτρόφοι από όλη την Κρήτη μεταφέρουν τις κυψέλες τους στην περιοχή, όπου παράγεται το ξακουστό το μέλι με άρωμα από πεύκο και θυμάρι. Το δάσος προσφέρεται για ατέλειωτες πεζοπορίες με διαδρομές διαφορετικού βαθμού δυσκολίας (προς οροπέδιο Καθαρού, Αφέντη Χριστό, Πρίνα, Μεταξοχώρι, τον καταρράκτη στα Μαθοκοτσανά ή το σπήλαιο της Νεραϊδογούλας στο Φαράγγι του Λιναρά). Ο επισκέπτης αμέσως αιχμαλωτίζεται από την άγρια ομορφιά του τοπίου, που εναλλάσσει απότομες πλαγιές όπου υπάρχουν αρπακτικά πουλιά όπως βιτσίλες και γεράκια, ρεματιές, φαράγγια (πιο γνωστό το φαράγγι της Σαρακήνας), πηγές, ρυάκια και ξέφωτα.


Κατευθυνθήκαμε νότια με τα αυτοκίνητα μας, ακολουθώντας την γραφική διαδρομή που οδηγεί στον οικισμό του Σελάκανου, που βρίσκεται στην Β.Α πλευρά του δάσους. Με υπέροχο καιρό, που θύμιζε καλοκαίρι και όχι τέλος του Οκτώβρη, με καταγάλανο  ουρανό και με τις ζεστές ακτίνες του ήλιου να τρυπώνουν ανάμεσα από τις πυκνές φυλλωσιές, ξεκινήσαμε την περιπλάνηση μας στις δασωμένες πλαγιές της Δίκτης 




Οι πενήντα πεζοπόροι που συμμετείχαν (ανάμεσα τους και αρκετά παιδιά) μοιράστηκαν μια ενδιαφέρουσα πεζοπορία, φυσιολατρικού ενδιαφέροντος. Η διαδρομή ευχάριστη κάτω από τα πανύψηλα δέντρα και εύκολη, με εξαίρεση λίγες ανηφόρες. Βαδίζουμε κάτω από ψηλά πολύχρονα φουντωτά πεύκα, ενώ αειθαλείς πρίνοι, κομψοί σφένδαμοι και αρωματικά θυμάρια σκορπούν απλόχερα τις μυρωδιές τους, δημιουργώντας ένα περιβάλλον απαράμιλλης ομορφιάς.

Ακολουθούμε δασικούς χωματόδρομους και παλιά μονοπάτια βαδίζοντας πάνω σε ένα παχύ χαλί από πευκοβελόνες και ξερά φύλλα. Πολλά μονοπάτια διασχίζουν το δάσος και διασταυρώνονται κάτω από τα δέντρα, ενώ αρκετά συχνά σκαρφαλώνουν φιδογυριστά δίπλα σε τεράστιους ριζωμένους βράχους. Ανάμεσα από τα κλαδιά των δέντρων θαυμάζουμε το δάσος που απλώνεται προς τις γύρω βουνοπλαγιές, πυκνό και καταπράσινο. Στο βάθος δεσπόζουν οι κορυφές της Δίκτης, γυμνές και άδενδρες, καθώς το δάσος διαδέχονται  σε μεγαλύτερο υψόμετρο χαμηλοί αρωματικοί θάμνοι, ενώ ψηλότερα κάθε βλάστηση εξαφανίζεται. 




Η πεζοπορία μας ξεκινά από υψόμετρο 880μ και αρχικά κατευθυνόμαστε νότια, ακολουθώντας πορεία με ήπια κλίση. Μετά από περπάτημα λιγότερο από μια ώρα, συνεχίζουμε δυτικά ακολουθώντας ελαφρά ανηφορική πορεία. Στη διαδρομή μας συναντούμε τις χαρακτηριστικές ξύλινες πινακίδες, που πληροφορούν για τα τοπωνύμια της περιοχής: 'Νεραϊδογούλα', 'Κακοπέρατο', 'φαράγγι Λιναρά'. Στη συνέχεια και για ένα περίπου χλμ η ανηφόρα είναι πιο απότομη και ανεβαίνουμε στα 1.201μ. Κάνουμε σύντομη στάση για να απολαύσουμε την θέα της άγριας ομορφιάς της Δίκτης, με τις γυμνές βουνοκορφές της να αστράφτουν κάτω από το δυνατό φως του ήλιου.




Συνεχίζουμε κατηφορικά για ένα περίπου χλμ και στη συνέχεια στρίβουμε προς την ανατολή και με κατηφορική πορεία καταλήγουμε στην αφετηρία. Διανύσαμε σε 4,5 περίπου ώρες 10χλμ, διαγράφοντας ένα μεγάλο κύκλο μέσα στο μεγαλύτερο πευκοδάσος της ανατολικής Κρήτης. 

ΑΡΧΗΓΟΣ:   Λεωνίδας Κλώντζας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ:  Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ:   Γιάννης Πάγκαλος

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:  Ελένη Λάμπρου

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

 

Sunday 13 September 2020

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΣ - ΣΕΛΑΚΑΝΟ - ΜΕΤΑΞΟΧΩΡΙ

Στο δάσος του Σελάκανου, από τα ωραιότερα πευκοδάση της Κρήτης, περπάτησε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020. Ολοκληρώσαμε μια ενδιαφέρουσα πορεία διάρκειας 5 ωρών, ακολουθώντας διαδρομή μήκους 11χλμ με αφετηρία το χωριό Χριστός και τερματισμό στο Μεταξοχώρι.




Το δάσος του Σελάκανου βρίσκεται 35 χλμ Β.Δ. της Ιεράπετρας, νότια της κορυφής Αφέντης Χριστός της Δίκτης. Είναι ενταγμένο στο πρόγραμμα Νatura 2000, θεωρείται από τα σπουδαιότερα δάση στη Μεσόγειο και από τα σημαντικότερα διασωζόμενα οικοσυστήματα της Κρήτης. Η περιοχή καλύπτεται κυρίως από τραχεία πεύκη (Pinus brutia), ένα πολύ ανθεκτικό είδος που αντέχει την 6μηνη ξηρασία και ευδοκιμεί και σε βραχώδες έδαφος. Στην περιοχή του δάσους υπάρχουν και άλλα είδη δέντρων όπως δενδρώδη πρίνοι, κυπαρίσσια, σφένδαμοι, πλάτανοι, ενώ παλαιότερα γινόταν ρητινοσυλλογή και υλοτομία. Παρά τις εκτεταμένες καταστροφές από πυρκαγιές που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια, παραμένει ο μεγαλύτερος μελισσοπαραγωγικός τόπος του νησιού. 


Στην περιοχή 'Μελισσόκηπος' οι μέλισσες έχουν το μικρό τους βασίλειο. Την άνοιξη μάλιστα οι κυψέλες πολλαπλασιάζονται, καθώς μελισσοτρόφοι από όλη την Κρήτη μεταφέρουν τις κυψέλες τους στην περιοχή. Προσφέρεται για ατέλειωτες πεζοπορίες με διαδρομές διαφορετικού βαθμού δυσκολίας (προς οροπέδιο Καθαρού, Αφέντη Χριστό, Πρίνα, Μεταξοχώρι, τον καταρράκτη στα Μαθοκοτσανά ή το σπήλαιο της Νεραϊδογούλας στο Φαράγγι του Λιναρά). Ο επισκέπτης αμέσως αιχμαλωτίζεται από την άγρια ομορφιά του τοπίου, που εναλλάσσει απότομες πλαγιές όπου υπάρχουν αρπακτικά πουλιά όπως βιτσίλες και γεράκια, ρεματιές, φαράγγια (πιο γνωστό το φαράγγι της Σαρακήνας), πηγές, ρυάκια και ξέφωτα.



Μεταφερθήκαμε στον Χριστό, ένα ορεινό παραδοσιακό χωριό, χτισμένο στις απόκρημνες πλαγιές της Δίκτης, σε υψόμετρο 545μ. Αφήσαμε μερικά αυτοκίνητα στον χώρο δίπλα στο μνημείο των πεσόντων, ενώ τα υπόλοιπα οχήματα μεταφέρθηκαν στο τέρμα της διαδρομής, στο Μεταξοχώρι, καθώς η πεζοπορία μας δεν είναι κυκλική.
 







Το σύντομο διάστημα που χρειάστηκε για να επιστρέψουν οι οδηγοί, περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια του χωριού με τις φροντισμένες αυλές. Τα γραφικά σοκάκια με τα καλντερίμια μαρτυρούν την ιστορία του οικισμού, ενώ το βουνίσιο τοπίο και η όμορφη πλατεία με τα άφθονα νερά μαγεύουν τον επισκέπτη.



Ξεκινήσαμε την πεζοπορία, περπατώντας αρχικά σε άσφαλτο, με ανηφορική πορεία για ένα περίπου χλμ μέχρι να συναντήσουμε το παλιό μονοπάτι -οδική αρτηρία αλλοτινών καιρών. Στη αρχή το μονοπάτι είναι βραχώδες και επικίνδυνο, απαιτεί προσοχή και συχνά βοήθεια και υποστήριξη για να το διασχίσεις με ασφάλεια. Τα πεύκα τριγύρω είναι ακόμη αραιά, η πρωινή δροσιά όμως διευκολύνει την πεζοπορία μας. 





Συνεχίζουμε με ανηφορική πορεία για μια περίπου ώρα, μέχρι να μπούμε μέσα στο πευκοδάσος του Σελάκανου. Η διαδρομή μας τώρα είναι ευκολότερη με μικρή ή κατηφορική κλίση. Βαδίζουμε πάνω σε ένα παχύ χαλί από πευκοβελόνες, κάτω από σκιερά πανύψηλα δέντρα. Συχνά το βλέμμα μας αιχμαλωτίζουν τα δέντρα-αντάρτες, που διάλεξαν να φυτρώσουν απόμακρα από τα άλλα, πάνω σε άγονους βράχους ή σε απότομες πλαγιές, αψηφώντας κάθε νόμο βαρύτητας ή επιβίωσης. 

 



΄Αλλοτε συναντούμε θεόρατα δέντρα, πεσμένα και νεκρά, με ξεφλουδισμένους κορμούς ξασπρισμένους από τον ήλιο και την βροχή. Πολύχρωμη πινελιά στο καταπράσινο τοπίο οι πολυάριθμες κυψέλες, που στεγάζουν τις ακούραστες μέλισσες που συλλέγουν το γνωστό για την ποιότητα του ντόπιο μέλι. Τα χρώματα και οι μυρωδιές του δάσους είναι αναζωογονητικά και υπέροχα! 







Ακολουθούμε το παλιό μονοπάτι που ενώνει το Σελάκανο με το Μεταξοχώρι και διέρχεται ψηλά και παράλληλα με την κοίτη του φαραγγιού του Σελάκανου. Το φαράγγι με τα πολλά ονόματα (Σελάκανου, Γυπαετών, Ψωριάρη ή Παρσά) σχήματίζεται στην Ν.Α πλευρά του δάσους και καταλήγει ανάμεσα στα χωριά Χριστός και Μεταξοχώρι. Η πεζοπορία μέσα στην κοίτη είναι αρκετά επίπονη, ιδιαίτερα την περίοδο που έχει νερό ο ποταμός 'Ψωριάρης' που ρέει στην κοίτη του. 




Μοιραστήκαμε μοναδικές εικόνες με την άγρια ομορφιά από τα βραχώδη πρανή του φαραγγιού να γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή με την αντίθεση που δημιουργεί το καταπράσινο δάσος.  Υπέροχη και η ανεμπόδιστη θέα προς τον νότο, στα σκουρογάλανα νερά του Λιβυκού, με τα αγριοπούλια να δοκιμάζουν παράτολμες πτήσεις στους γκρεμνούς  με φόντο τον καταγάλανο ουρανό. Ξεχωριστά εντυπωσιακή και η θέα προς τις περήφανες κορφές της Δίκτης, Μικρή & Μεγάλη Μαδάρα και Λαζαρο. Από ώρα συγκεντρώνονται και τις σκεπάζουν απειλητικά σύννεφα, που ευτυχώς δεν εξελίσσονται σε φθινοπωρινή μπόρα.


















Ακολουθούμε κατηφορική πορεία και καταλήγουμε στο σχεδόν έρημο χωριό Μεταξοχώρι (υψόμετρο 600μ). Το χωριό με τα ερειπωμένα σπίτια κρητικού ρυθμού και την υπέροχη θέα προς τις βουνοκορφές, μετονομάστηκε τη δεκαετία του '50 από Πρασάς σε Μεταξοχώρι, προς τιμήν του Πατριάρχη Μελετίου Μεταξάκη που γεννήθηκε στο χωριό.









Τριγυρίζουμε στον οικισμό με τους ελάχιστους κατοίκους, μέχρι οι οδηγοί να μεταφερθούν με αγροτικό αυτοκίνητο ‘καροτσάδα’ στην αφετηρία για να παραλάβουν τα οχήματα τους και να επιστρέψουν για να επιβιβαστούν οι συνοδοιπόροι. Με 15.799 βήματα καλύψαμε υψομετρική διαφορά 616 μέτρων, διασχίζοντας το μεγαλύτερο πευκοδάσος της ανατολικής Κρήτης και όμορφα ορεινά χωριά.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Σοφία Σιδηροπούλου & Γεωργία Λαμπράκη
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Πάγκαλος Γιάννης 
ΧΑΡΤΗΣ: Πάγκαλος Γιάννης
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Λάμπρου Ελένη

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ

Powered by Wikiloc