Monday 27 July 2020

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΙΝΑ


Στο μυθικό φαράγγι της Σαρακίνας, με τους επιβλητικούς βραχώδεις σχηματισμούς και τους εντυπωσιακούς καταρράκτες, περπάτησαν την Κυριακή 26 Ιουλίου 2020, μέλη και φίλοι του Ορειβατικού  Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Το φαράγγι του Σαραντάπηχου ψηφίστηκε (μέσω facebook) από την ομάδα να είναι ο προορισμός της κυριακάτικης, καλοκαιρινής εξόρμησης μας, με στόχο να το διασχίσουμε και προς τις δύο κατευθύνσεις.



Το φαράγγι της Σαρακίνας θεωρείται από τα ομορφότερα περιπατητικά φαράγγια της Κρήτης. Ονομάζεται και φαράγγι του Σαραντάπηχου, καθώς η ξεχωριστή ομορφιά του τόπου κέντρισε την φαντασία των αρχαίων, που έπλασαν και τον σχετικό μύθο. Σύμφωνα λοιπόν με τον μύθο, ο Σαραντάπηχος  γιος του Δία, ένας γίγαντας με σαράντα πήχες μπόι, περνούσε από τα Λασιθιώτικα βουνά και δίψασε. Καθώς έσκυψε να δροσιστεί στο ποτάμι η γενειάδα του έσκισε τους βράχους στα δυό και ...ιδού το φαράγγι! Η Σαρακίνα βρίσκεται στην περιοχή της Ιεράπετρας, βόρεια από το χωριό Μύθοι και κοντά στο παραλιακό χωριό Μύρτος, όπου και εκβάλει ο Κρυοπόταμος, το ποτάμι που διαρρέει το φαράγγι. 





Το όνομά του φαραγγιού προέρχεται από τους Σαρακηνούς κατακτητές και είναι τοπωνύμιο που συναντάμε σε πολλά μέρη στην Κρήτη. Παρά το μικρό του μήκος (μόλις 1,5 χλμ.), το φαράγγι είναι ιδιαίτερα επιβλητικό, καθώς το πλάτος του κυμαίνεται από 10 μέχρι 3μ, ενώ τα εντυπωσιακά τοιχώματά του τα συναντάμε κυρίως σε 'τεχνικά φαράγγια', δηλαδή φαράγγια που έχουν στην κοίτη τους απότομες καταβάσεις και η διάσχιση τους είναι δυνατή μόνο με τη χρήση ειδικού εξοπλισμού. Τα μοναδικής ομορφιάς κατακόρυφα τοιχώματα φτάνουν σε ύψος τα 150 μέτρα και σε αρκετά σημεία η κλίση είναι αρνητική, δηλαδή 'κλείνουν΄ προς τα επάνω εμποδίζοντας το φως να εισχωρήσει, σχηματίζοντας περίεργες φωτοσκιάσεις στα πρανή, που σε συνδυασμό με το αδιάκοπο κελάρυσμα του νερού δημιουργούν μια 'παραμυθένια΄ ατμόσφαιρα.




Ιδιαίτερα εντυπωσιακοί και οι τεράστιοι μονόλιθοι που έχουν λαξευτεί στο πέρασμα των αιώνων από το νερό, που για εκατομμύρια χρόνια διαβρώνει τους βράχους, συνθέτοντας ένα απίστευτο γλυπτό. Ξεχωριστά εντυπωσιακοί οι μικροί και μεγαλύτεροι καταρράκτες, που ο 'Κρυοπόταμος' τροφοδοτεί με τα δροσερά νερά του όλο τον χρόνο, ακόμη και το καλοκαίρι (σπάνιο για τα ποτάμια της περιοχής λόγω του ξηροθερμικού κλίματος της ανατολικής Κρήτης). Το τοπίο είναι καταπράσινο και πολύχρωμο, με  πλατύφυλλα πλατάνια, ανθισμένες ροζ πικροδάφνες, μυρτιές, καλάμια και λυγαριές.



Για την πεζοπορία μας, μεταβήκαμε αρχικά στην έξοδο του φαραγγιού, κάτω από τον παλιό νερόμυλο, στο σημείο όπου έχει κατασκευαστεί σήμερα ένα μικρό τεχνητό φράγμα. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας κοντά στο χώρο αναψυχής και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο του φαραγγιού (υψόμετρο 140μ.).







Περπατούμε κάτω από πυκνές πρασινάδες και αρχικά βαδίζουμε μέσα στον τσιμεντένιο καταπότη, που τροφοδοτούσε με νερό τον παλιό νερόμυλο. Κοντά στην έξοδο τα τοιχώματα του φαραγγιού είναι χαμηλά, σύντομα όμως γίνονται ψηλότερα και φτάνουν μέχρι τα 150μ. Τα πανύψηλα βράχια γέρνουν προς τα μέσα αφήνοντας να διακρίνεται από το άνοιγμα τους μόνο μια πολύ στενή λωρίδα γαλανού ουρανού. Βαδίζουμε πάνω σε μικρές και μεγάλες ποταμόπετρες, ενώ το νερό κυλάει ανάμεσα στα πόδια μας σε αρκετή για την εποχή ποσότητα.





Συνεχίζουμε την πορεία μας ανηφορικά, τα πρανή ψηλώνουν και τεράστια βράχια σκεπάζουν την κοίτη του φαραγγιού. Το νερό κυλά και πέφτει κελαρυστό ανάμεσα από τα βράχια σχηματίζοντας μικρούς και μεγαλύτερους καταρράκτες.



Προσπαθούμε να μαντέψουμε τις αλλαγές που προκάλεσαν οι μεγάλες ποσότητες νερού που κύλησαν μέσα στην κοίτη του φαραγγιού, στη διάρκεια του περασμένου ιδιαίτερα βροχερού χειμώνα. Παρότι η ομάδα μας διασχίζει το φαράγγι κάθε χρόνο, πάντα διαπιστώνουμε αλλαγές, ανάλογα με την ποσότητα της βροχής του χειμώνα που προηγήθηκε. Αν ο χειμώνας είναι ιδιαίτερα βροχερός, τα ορμητικά βροχόνερα μπορούν να μετακινήσουν τεράστιους βράχους, να εξαφανίσουν περάσματα, βοηθητικά σχοινιά και σκάλες.



Η διάσχιση του φαραγγιού είναι σχετικά εύκολη, με εξαίρεση μερικά δύσκολα σημεία. Περπατάμε πάνω σε ψηλούς βράχους που σχηματίζουν φυσικές γέφυρες και στενά περάσματα, ενώ υπάρχουν αρκετές ‘κολύμπες’ και μικροί καταρράκτες, με αναπόφευκτα τα ευχάριστα πλατσουρίσματα στο δροσερό νερό. Συχνά συναντούμε μεγάλα βράχια  σφηνωμένα ανάμεσα σε άλλα, που μοιάζουν να μετεωρίζονται έτοιμα να καταρρεύσουν. Ανεβαίνουμε το φαράγγι περνώντας ανάμεσα από φυσικούς πέτρινους θόλους και τούνελ που σχηματίζονται από τα σωρευμένα βράχια ή σκαρφαλώνοντας πάνω στους διάσπαρτους ογκόλιθους. Στα δύσκολα σημεία έχουν λαξευτεί σκαλοπάτια πάνω στα βράχια που βοηθάνε την προσπέλαση και συχνά ένα ‘χέρι βοήθειας’ από τον συνοδοιπόρο που προηγείται είναι απαραίτητο. 





Αν και δεν συναντήσαμε μυθικούς γίγαντες στο φαράγγι, περπατήσαμε δίπλα σε αρκετούς μικρούς καταρράκτες που με το κελάρυσμα του νερού που τρέχει ανάμεσα στα σμιλεμένα βράχια κάνουν το φαράγγι να μοιάζει νεραϊδένιο.







Σύντομα πλησιάσαμε στον μεγάλο καταρράκτη, που δεν είναι ορατός από το μονοπάτι, σε προειδοποιεί όμως για την θέση του η βουή από το νερό που πέφτει με ορμή. Στη βάση του σχηματίζεται μια βαθιά, γαλαζοπράσινη λίμνη, ιδανική για δροσερές βουτιές. Ο όγκος του νερού είναι ιδιαιτέρα εντυπωσιακός, παρότι το καλοκαίρι έχει προχωρήσει ήδη αρκετά. Κολυμπάμε κάτω από τον καταρράκτη και απολαμβάνουμε τη μοναδική αίσθηση του νερού που πέφτει με ορμή πάνω στο κεφάλι μας. Το νερό ξεχύνεται από δυο ξεχωριστά σημεία ψηλά πάνω στο βράχο και κατρακυλώντας ακολουθεί κοινή πορεία και πέφτει με θόρυβο και άσπρους αφρούς μέσα στη λίμνη. Η εμπειρία είναι μοναδική και η αίσθηση απόλαυσης ανώτερη από το μπάνιο στη θάλασσα!







 
Με την αίσθηση ζωντάνιας και ευεξίας που χαρίζει το δροσερό νερό, συνεχίζουμε την πορεία μας προς την είσοδο του φαραγγιού που βρίσκεται λίγο ψηλότερα σε υψόμετρο 260μ. Χρειάστηκε αρκετές φορές να αναρριχηθούμε,να κατεβούμε ή να ισορροπήσουμε πάνω σε ολισθηρά βράχια, χρησιμοποιώντας συχνά τα απαραίτητα βοηθητικά σκοινιά ή τα πελεκημένα σκαλοπάτια.





Κοντά στην είσοδο, το φαράγγι είναι ‘ανοικτό’, τα τοιχώματα απέχουν αρκετά μεταξύ τους και οι ακτίνες του ήλιου βοηθούν την πυκνή βλάστηση να ευδοκιμεί στην πλατιά κοίτη. Το στενό μονοπάτι που ελίσσεται ανάμεσα από λυγερά καλάμια και ανθισμένες πικροδάφνες, καταλήγει σε χωματόδρομο που οδηγεί ψηλότερα στην άσφαλτο.
Η  ομάδα μας αποδείχτηκε αρκετά ευέλικτη, καθώς ολοκληρώσαμε την ανάβαση/κατάβαση του φαραγγιού  σε λίγο περισσότερο από 2,5 ώρες. Επιστρέφουμε στην αφετηρία ακολουθώντας αντίθετα το ίδιο μονοπάτι και απολαμβάνοντας την μαγεία της Σαρακίνας από άλλη οπτική γωνία. Στην επιστροφή υπήρχε σχετικός …συνωστισμός, καθώς συναντήσαμε πολυάριθμη ομάδα πεζοπόρων από το Ηράκλειο, από τον σύλλογο Φ.Υ.Σ.Η.








Καταλήξαμε στο χώρο αναψυχής, επιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητα μας και συνεχίσαμε με δροσερές βουτιές στα σκουρογάλανα νερά του νότιου Κρητικού πελάγους.


ΑΡΧΗΓΟΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Αντώνης Ραπάνης
BINTEO: Λεωνίδας Κλώντζας
ΧΑΡΤΗΣ: Λεωνίδας Κλώντζας
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

XAΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ
(μόνο κάθοδος)

Powered by Wikiloc

Sunday 19 July 2020

ΦΑΡΑΓΓΙ ΜΥΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΣΟΥ


Πεζοπορία σε δύο εντυπωσιακά φαράγγια του νομού Ρεθύμνου, των Μύλων και του Πατσού, διοργάνωσε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 19 Ιουλίου 2020.


Ακολουθήσαμε για πρώτη φορά μια ενδιαφέρουσα διαδρομή, ανάμεσα σε απίστευτα καταπράσινα τοπία με άφθονα τρεχούμενα νερά, που παρουσιάζουν λαογραφικό ενδιαφέρον και φιλοξενούν ξεχωριστούς τόπους θρησκευτικής λατρείας.
Πολύ νωρίς το πρωί, επιβιβαστήκαμε σε λεωφορείο (διατηρώντας λόγω κορονοϊού τις αποστάσεις)  και μετά από 3 περίπου ώρες φτάσαμε στην είσοδο του φαραγγιού των Μύλων.





Το φαράγγι των Μύλων είναι μια εντυπωσιακά πράσινη όαση, που απέχει μόνο 7χλμ. από την πόλη του Ρεθύμνου. Το ‘Μυλιανό’ φαράγγι είναι στην πραγματικότητα μια καταπράσινη κοιλάδα, που φιλοξενεί σπάνια είδη χλωρίδας και πανίδας! Ξεκινά δυτικά από το χωριό Χρωμοναστήρι και νότια του χωριού Ξερό Χωριό και τα τελευταία χρόνια αποτελεί πόλο έλξης για περιπατητές.
Στο κέντρο του μικρού αυτού επίγειου παράδεισου συναντούμε το παλιό και έρημο σήμερα χωριό των Μύλων. Χτίστηκε την εποχή της Ενετοκρατίας, όπως φανερώνουν δείγματα ενετικής αρχιτεκτονικής σε μισογκρεμισμένα σπίτια και νερόμυλους και χωρίζεται σε δύο γειτονιές, τους Πάνω και τους Κάτω Μύλους. Αρχικά κτίστηκαν νερόμυλοι και αλευρόμυλοι για να προμηθεύουν αλεύρι την πόλη και σταδιακά προστέθηκαν και τα σπίτια δημιουργώντας τον οικισμό. Στη δεκαετία όμως του ‘70 επισημάνθηκε από γεωλόγους η πιθανή κατολίσθηση βράχων, οπότε οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν και να μετοικίσουν λίγα μέτρα ψηλότερα χτίζοντας το ομώνυμο σημερινό χωριό.
Οι κάτοικοι του χωριού ήταν στην πλειοψηφία τους μυλωνάδες και άλεθαν στους 30 νερόμυλους που υπήρχαν στη διαδρομή του ρυακιού τα σιτηρά της γύρω περιοχής. Εκτός από τους πολλούς νερόμυλους, τα πολλά τρεχούμενα νερά της κοιλάδας συντηρούσαν κήπους με οπωροφόρα δέντρα και λαχανικά. Το νερό που τρέχει ολοχρονίς, δημιουργεί στο διάβα του μικρούς καταρράκτες και λιμνούλες, κάτω από τη σκιά θεόρατων πλατάνων. Εκτός από τους νερόμυλους και τα παλαιά σπίτια που σήμερα τα έχουν πνίξει οι κισσοί, μέσα στο φαράγγι συναντάμε και πολλά γραφικά ξωκλήσια και αρκετούς σπηλαιώδεις ναούς. 




Από τα πρώτα κιόλας βήματα μέσα στο 'φαραγγι' μας εντυπωσιάζει η οργιώδης βλάστηση με τα πανύψηλα δέντρα και τα λαίμαργα αναρριχώμενα φυτά, που συχνά καλύπτουν ολόκληρο τον κορμό με τις φυλλωσιές τους. Ακολουθούμε μονοπάτι με ελαφρά ανηφορική κλίση, που ξεδιπλώνεται  παράλληλα με το ρυάκι. Ο κελαριστός ήχος του νερού συνοδεύει διαρκώς τα βήματα μας, ενώ σε αρκετά σημεία πέφτει με ορμή από ψηλότερα βράχια σχηματίζοντας μικρούς καταρράκτες.  Υπάρχουν κάμποσα γεφυράκια, τα περισσότερα όμως είναι κατεστραμμένα και αναγκαζόμαστε να πατάμε πάνω σε μεγάλες πέτρες που ξεχωρίζουν μέσα στο νερό για να περάσουμε απέναντι.







Αυτό όμως που κάνει το τοπίο μοναδικό είναι τα πολυάριθμα απομεινάρια από νερόμυλους και αγροτόσπιτα, που δίνουν μια χαμένη μάχη με το χρόνο και την εγκατάλειψη. Μισοκρυμμένα κάτω από πυκνά αναρριχητικά, αποκαλύπτουν περήφανα άλλοτε μια τοξωτή καμάρα ή πορτοπαράθυρα με περίτεχνα λαξευμένα πελέκια και άλλοτε το πέτρινο αυλάκι που οδηγούσε το νερό στον μύλο. Μερικά κτίσματα είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, ενώ διατηρούνται  ακόμη άχρηστες και ακίνητες οι στρογγυλές μυλόπετρες, που άλεθαν και μετέτρεπαν τον μόχθο των ξωμάχων σε ζωογόνο τροφή. 







Εύκολα η φαντασία ταξιδεύει στον χρόνο και ζωντανεύει αλλοτινούς καιρούς, τότε που το ρεθεμνιώτικο μυλοτόπι έσφυζε από ζωή και πολυμελείς οικογένειες μοχθούσαν για την επιβίωση γύρω από τους νερόμυλους.




Κάναμε σύντομη στάση στο χώρο αναψυχής και συνεχίσαμε βαδίζοντας κάτω από σκιερές πρασινάδες, ακούγοντας πάντα με τον γάργαρο ήχο του νερού, μέχρι τον οικισμό 'Χρωμοναστήρι'. 



Επισκεφθήκαμε το 'ξωκλήσι των Παρθένων' και ξεκουραστήκαμε στο παρακείμενο κιόσκι, απολαμβάνοντας την όμορφη θέα προς τον κάμπο και την ακτογραμμή του Ρέθυνμου. Ολοκληρώσαμε την διάσχιση του φαραγγιού σε 2 ώρες, έχοντας περπατήσει 5,8 καταπράσινα χιλιόμετρα. Στη συνέχεια επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε νότια προς το φαράγγι του Πατσού. 



Το φαράγγι του Πατσού ή του Αγίου Αντωνίου βρίσκεται 8χλμ Ν.Δ. της Μονής Αρκαδίου, στην καταπράσινη επαρχία Αμαρίου. Ξεκινά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το ομώνυμο χωριό και τα νερά του χειμάρρου που το διαρρέει σε όλο του το μήκος χύνονται στην εντυπωσιακή λίμνη του φράγματος των ΠοταμώνΟ σημαντικός υδροβιότοπος της τεχνητής λίμνης εγκαινιάστηκε το 2009 και συγκεντρώνει τα νερά από το Φαράγγι της Πατσού, την κοιλάδα της Παντάνασσας και το ρέμα της Σταυρομάνας. Στο φράγμα Ποταμών καταλήγουν πολλοί επισκέπτες, για να θαυμάσουν το καταπράσινο τοπίο, ενώ πριν μερικά χρόνια ήρθε στο προσκήνιο, όταν εντοπίστηκε ένα δίμετρος … κροκόδειλος (Σήφη τον ονομάτισαν τα ΜΜΕ), που προφανώς απελευθέρωσε κάποιος ασυνείδητος.
To φαράγγι μέχρι ένα σημείο είναι πολύ εύκολο στη διάβαση του, καθώς έχει διαμορφωθεί άνετο μονοπάτι από τη δασική υπηρεσία, που καταλήγει στο στενότερο σημείο με ένα μοναδικό καταρράκτη που πέφτει μέσα σε σπηλιά. Στη συνέχεια το φαράγγι στενεύει και η κατάβαση –ιδιαίτερα το χειμώνα- είναι αρκετά δύσκολη. Πέρα από το υπέροχο φυσικό τοπίο, το φαράγγι είναι γνωστό για το σπηλαιώδη ναό του Αγίου Αντωνίου, που κατά την αρχαιότητα αποτέλεσε λατρευτικό σπήλαιο αφιερωμένο στον Κραναίο Ερμή. Ο τόπος λατρείας βρίσκεται μέσα σε μια τεράστια σπηλιά, όπου πάνω σε μια βραχώδη προεξοχή, υπήρχε αρχικά ο βωμός του παγανιστικού ιερού, για να τον διαδεχτεί στους αιώνες που ακολούθησαν η χριστιανική λατρεία. Η ιερότητα του χώρου παρέμεινε ανέγγιχτη από την μινωϊκή εποχή μέχρι τους πρώτους αιώνες της ρωμαϊκής κατάκτησης του νησιού. Θεωρείται ότι λάμβαναν χώρα τελετές συνδεδεμένες με τη μινωϊκή λατρεία της φύσης που είχαν ως επίκεντρο το μυστήριο της αλλαγής των εποχών και την ανανέωση του κύκλου της βλάστησης (ο Ερμής λατρευόταν σε όλο το νησί ως προστάτης των βοσκών και των δασών). Κατά τη ρωμαϊκή εποχή προστέθηκε η λατρεία του Πάνα, την οποία διαδέχτηκε τους χριστιανικούς χρόνους ο ΄Αγιος Αντώνιος ο  Ερημίτης. Εντύπωση προκαλούν τα πολυάριθμα χαρτάκια με προσευχές και απόκρυφες ευχές, που έχουν τοποθετήσει οι πιστοί στα βράχια γύρω από το ναό.




Μετά από μισή περίπου ώρα φτάσαμε στην είσοδο του φαραγιού. Μια ογκώδης ξύλινη κατασκευή αναγγέλλει την είσοδο στο φαράγγι, που αρχικά είναι 'ανοικτό' και περιβάλλεται από κατηφορικές βουνοπλαγιές κατάφυτες από πλατάνια που καταλήγουν στο ρυάκι, στο βάθος της ρεματιάς. Ακολουθούμε μονοπάτι που ανηφορίζει ελαφρά προστατευμένο από μια ξύλινη περίφραξη, ενώ τριγύρω υπάρχουν παγκάκια, τραπέζια και ένα αυτοσχέδιο BBQ για στιγμές χαλάρωσης δίπλα στη φύση.


Ανηφορίζουμε μέχρι τον σπηλαιώδη ναό του Αγίου Αντωνίου, ένα ξωκλήσι με μοναδική γραφικότητα, φωλιασμένο μέσα σε βράχο, σε ένα τόπο 'ποτισμένο' με την πίστη χιλιάδων ανθρώπων που για χιλιετίες είχαν την ανάγκη να παραδώσουν τις ελπίδες και τους φόβους τους σε ένα 'ανώτερο ον'. 




 

Αφήνουμε πίσω μας το εκκλησάκι, με τα τάματα και τις ενδόμυχες ευχές των πιστών φυλαγμένες σε χαρτάκια μέσα στο βράχο και συνεχίζουμε κατηφορικά. Σύντομα το μονοπάτι τελειώνει και ένα ξύλινο γεφύρι μας οδηγεί στην αριστερή πλευρά του φαραγγιού. 





Από το σημείο αυτό η διάσχιση είναι αρκετά δύσκολη, καθώς πρέπει να σκαρφαλώσουμε πάνω σε τεράστιους μονόλιθους που έχουν λαξευτεί στο πέρασμα των αιώνων από το νερό και να παρακάμψουμε ή να κολυμπήσουμε σε 'κολύμπες', με νερό που πολλές φορές ξεπερνά το μπόι μας. 





Η πορεία μας ελίσσεται ανάμεσα από βράχους που σχηματίζουν φυσικές γέφυρες και στενά περάσματα, ενώ υπάρχουν πολλοί μικροί καταρράκτες, με αναπόφευκτα τα ευχάριστα πλατσουρίσματα στο δροσερό νερό. Διασχίζουμε το φαράγγι περνώντας ανάμεσα από φυσικούς πέτρινους θόλους και τούνελ ή σκαρφαλώνοντας πάνω στους διάσπαρτους ογκόλιθους. 









Στα δύσκολα σημεία υπάρχουν ξύλινα γεφυράκια ή διάδρομοι προσπέλασης, ενώ πάνω στους απότομους βράχους έχουν τοποθετηθεί τεντωμένα βοηθητικά σκοινιά. Δυστυχώς πολλά  γεφύρια είναι κατεστραμμένα και τα σάπια ξύλα τους αφήνουν επικίνδυνα ανοίγματα και σε πολλές σκάλες τα περισσότερα σκαλιά λείπουν. 
 

 


Βοηθάμε και στηρίζουμε ο ένας τον άλλο και φτάνουμε μέχρι που φτάνουμε σε μια σπηλιά που έχει σχηματιστεί από τεράστια, σωριασμένα βράχια. Το νερό συνεχίζει την πορεία του ανάμεσα στα βράχια και στη μέση της σπηλιά σχηματίζει ένα εντυπωσιακό καταρράκτη, που κάνει το σκηνικό να μοιάζει παραμυθένιο!
Ισορροπούμε πάνω στα μεγάλα βράχια και χρησιμοποιώντας τα σκοινιά ασφαλείας φτάνουμε την μεγάλη κολύμπα, μια γαλάζια λίμνη με δροσερό νερό, που αντανακλά το φως του ήλιου πάνω στα κάθετα βράχια.  Ο πειρασμός είναι μεγάλος και ορμούμε στο δροσερό νερό ή πέφτουμε μέσα με φόρα από τα ψηλά βράχια. Απολαμβάνουμε το μπάνιο μας στην νεραϊδένια λιμνούλα, μια αίσθηση διαφορετική και ανώτερη από το μπάνιο στη θάλασσα. 





΄Οσο η ομάδα ανακτά δυνάμεις  ...πλατσουρίζοντας, τρία μέλη της ομάδας συνεχίζουν την κατάβαση, για να διαπιστώσουν αν μπορούμε να συνεχίσουμε την πορεία. Δυστυχώς η ξύλινη σκάλα που είναι απαραίτητη για να προχωρήσουμε με ασφάλεια είναι εντελώς κατεστραμμένη και είναι επικίνδυνο και δύσκολο να συνεχίσουμε. Αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στη είσοδο του φαραγγιού, ακολουθώντας αντίθετα την ίδια πορεία. Δεν έλειψαν και οι ρομαντικές εκπλήξεις μέσα στο φαράγγι, καθώς ο συνοδοιπόρος Χρήστος αποφάσισε να κάνει πρόταση γάμου στην εκλεκτή της καρδιάς του την Κατερίνα, προσφέροντας της δακτυλίδι αρραβώνων κάτω από τα επιβλητικά βράχια του Πατσού (!).


Καταλήξαμε στην είσοδο μετά από δύο ώρες έχοντας περπατήσει 3χλμ περίπου. Σε κοντινή ταβέρνα απολαύσαμε  νόστιμο φαγητό και δροσερά ποτά και στην συνέχεια επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για την επιστροφή, περνώντας δίπλα από την τεχνητή λίμνη του Αμαρίου, που αστράφτει καταγάλανη κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο.



Οπως κατέγραψαν τα gadget της ομάδας κάναμε 17.000 βήματα διασχίζοντας τα Ρεθυμνιώτικα φαράγγια, με κάθε βήμα να μας αποκαλύπτει μια πανέμορφη, καταπράσινη φύση!!!




    ΑΡΧΗΓΟΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων,  Γιάννης Πάγκαλος
ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος, Λεωνίδας Κλώντζας
ΧΑΡΤΗΣ: Λεωνίδας Κλώντζας
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου


Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ