ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΣΠΑΘΙ ΔΙΚΤΗΣ (2.148 μ.)

Την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2022 ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου έβαλε στόχο να ‘κατακτήσει’ την ψηλότερη κορυφή του Νομού Λασιθίου, το Σπαθί της Δίκτης στα 2.148 μέτρα. Υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες πριν την εξόρμηση, μια κι ο Σύλλογός μας δε φημίζεται για τους ..αλπινιστές του και η προχωρημένη εποχή, τέλη φθινοπώρου, ίσως να έκρυβε δυσάρεστες εκπλήξεις λόγω καιρού.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

Μ’ αυτές τις σκέψεις ξεκινήσαμε με λεωφορείο ξημερώματα, 6.30 η ώρα, από τον Άγιο Νικόλαο, 16 αγουροξυπνημένοι επίδοξοι κατακτητές κορυφής, μερικοί ήδη από πολύ πιο νωρίς στο πόδι, αφού είχαν και την έξτρα διαδρομή από Ιεράπετρα ή Σητεία.

Μετά από περίπου 1,5 ώρα διασχίζουμε το οροπέδιο Λασιθίου και παίρνουμε τον στενό επαρχιακό ανηφορικό δρόμο, που ξεκινά απ’ το χωριό Αβρακόντε. Το μικρό μας λεωφορείο χοροπηδά αρκετές φορές στο φθαρμένο τσιμεντένιο οδόστρωμα και κραυγές μας ξεφεύγουν, καθώς νιώθουμε να κρεμόμαστε στις κλειστές κι απότομες στροφές. Όμως ο οδηγός μας, ο κυρ Γιώργος είναι γάτα, ενώ όσο ανεβαίνουμε η θέα στο οροπέδιο με την πρωινή πάχνη να απλώνεται σαν λευκή κουρτίνα απ’ άκρη σε άκρη είναι εντυπωσιακή. 

ΕΝΑΡΞΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ

Φτάνουμε στο μικρό οροπέδιο, Λιμνάκαρο στις 8.15. Από δω στα 1.120 μέτρα υψόμετρο, θα ξεκινήσουμε την ανάβαση. Ο καιρός προς μεγάλη μας έκπληξη είναι ιδανικός: ανέφελος ο ουρανός, καθόλου αέρας, καθαρή ατμόσφαιρα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για ακύρωση ή αναπροσαρμογή πορείας. Ένας είν’ ο δρόμος κι αυτός οδηγεί στο Σπαθί!

Ξεκινάμε την ανηφορική πορεία  με τους εντυπωσιακούς πύργους του βουνού να υψώνονται θεόρατοι επιβλητικά από πάνω μας. Αρχικά περπατάμε σε ρεματιά με μεγάλες πέτρες κι αργότερα ακολουθώντας το πολύ  καλά σηματοδοτημένο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4. Στη μισή ώρα έχουμε ήδη πετάξει τα περιττά κι ανεβαίνουμε με κοντομάνικα.  Ομάδες από κατσίκια μας κοιτάζουν από απόσταση ξεδιάντροπα! Το πειραχτήρι ο Νικολής μιμείται τις φωνές τους και γελάμε..

Είναι αξιοσημείωτο πως ειδικά αυτές οι εξορμήσεις, που έχουν αυξημένο βαθμό δυσκολίας, συνοδεύονται από κέφι και πειράγματα. Ίσως γιατί θέλουμε να ξορκίσουμε τους φόβους μας ότι δεν θα τα καταφέρουμε και θα ‘πέσουμε’ στην υπόληψη των συνοδοιπόρων, αλλά κυρίως του εαυτού μας. Προσωπικά κάθε φορά φέρνω στο μυαλό μου τη σκηνή απ’ το Ζορμπά, όπου ο Άντονι Κουήν κραυγάζει κραδαίνοντας το σκαλίδι του «Άτιμο βουνό, θα σου φάω τα σωθικά»!

Το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος στο Λιμνάκαρο, όπου γιορτάζεται κάθε Μεγάλη Παρασκευή, ο Επιτάφιος των Ορειβατών

Οι κάθετοι πύργοι της κορυφής προκαλούν δέος

Ξεκινάμε!!!

Ο αρχηγός, Τάσος Τσινάρης οδηγεί την ομάδα.

Λίγες αστοιβίδες, το μόνο πράσινο!

Μεγάλο μέρος της διαδρομής, το περπατάμε στο καλά σηματοδοτημένο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4, που συνδέει το Σελάκανο με το οροπέδιο Λασιθίου

Γινόμαστε θέαμα και στα κατσίκια.

Η ΑΝΗΦΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Με τέτοιες …ηρωικές σκέψεις ανηφορίζουμε στις γυμνές πλαγιές της Δίκτης. Ένας ανήφορος που δε φαίνεται να έχει τελειωμό.

 Όσο ανεβαίνουμε ξεδιπλώνεται τριγύρω το ανάγλυφο σχεδόν ολόκληρης της ορεινής Κρήτης. Πρώτα εντοπίζουμε δυτικά τις φρεσκοχιονισμένες κορφές του Ψηλορείτη και πίσω του, αυτές των Λευκών Ορέων. Πιο κοντά σε μας οι χαμηλότερες πλαγιές της Δίκτης με φαράγγια-περάσματα σε Έμπαρο και Βιάννο. Νότια ένα πυραμιδοειδές εξόγκωμα, που διακρίνουμε ξεκάθαρα είναι ο Κόφινας, μαζί με τα υπόλοιπα Αστερούσια. Νοτιοανατολικά φαίνονται ολοκάθαρα τα θερμοκήπια της Ιεράπετρας και το Λιβυκό πέλαγος. Ανατολικά, η τρίτη σε ύψος κορυφή, ο Λάζαρος, και το οροπέδιο Καθαρού και βόρεια ίσια κάτω σχεδόν απ’ τα πόδια μας το οροπέδιο Λασιθίου με τα χωριά του κι η λιμνοδεξαμενή του Αγίου Γεωργίου.

Λίγο πριν απ’ την κορφή αφήνουμε το μονοπάτι και τραβερσάρουμε αριστερά, με ελεύθερο περπάτημα, για να συντομέψουμε. Βρίσκουμε έπειτα το στενό μονοπάτι, που ανοίγεται κοφτά, πάνω στην απόκρημνη πλαγιά, άγριο και καθηλωτικό. Εδώ βλέπεις τους πρόποδες του ψηλού βουνού να σβήνουν πολλά μέτρα χαμηλά κάτω απ’ τα πόδια σου. Νιώθεις  βαθιά μέσα σου την απόσταση, που σε χωρίζει απ’ τον κόσμο εκεί κάτω, να γιγαντώνεται. Εδώ είσαι  μέτοχος ενός άλλου κόσμου, που τον ορίζουν άλλοι κανόνες, άλλα μέτρα. Ενός κόσμου μαγικού. Ενός κόσμου που μοιράζεσαι με τους γύπες, που φέρνουν βόλτες στις απόκρημνες πλαγιές, απλώνοντας τα τεράστια φτερά τους, όπου στραφταλίζουν οι αχτίνες του μεσημεριανού ήλιου.

Το πρώτο χιόνι στον Ψηλορείτη

πλησιάζουμε στην κορφή

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

Μετά από 4 ώρες περίπου φτάνουμε στην κορυφή περπατώντας παράλληλα στα γκρεμνά των πύργων, των οποίων η απότομη κοψιά σε τρομάζει. Βρίσκουμε κομμάτια πάγων σφηνωμένα στα πλευρά τους. Κάτω απ’ τις πέτρες συγκεντρώσεις από πασχαλίτσες –τι στο καλό γυρεύουν εδώ πάνω τόσες πολλές εκτός τόπου και χρόνου;- μας παραξενεύουν!

Στο κολονάκι γίνεται ουρά για μια φωτογραφία. Ακολουθεί το κολατσιό, συντροφικό ως συνήθως, κι ο Ray μοιράζει τη ρακή. Βρίσκουμε και μια μικρή ομάδα νεαρών, που έχουν ανέβει πριν από μας κι η παρέα μας μεγαλώνει. Την αράζουμε στον ήλιο, τιτιβίζοντας χαρούμενα, αφού τα δύσκολα πέρασαν και τα καταφέραμε όλοι ως το τέλος. Βγάζουμε την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία. Γράφουμε στο βιβλίο ‘επισκεπτών’ –ναι, υπάρχει και τέτοιο!

Η θέα απ' τα κάθετα γκρεμνά των πύργων του Σπαθιού καθηλωτική!

Μυστήριο η παρουσία τόσων πολλών εντόμων του τύπου Coccinella septempunctata, κοινώς 'πασχαλίτσες' τέτοια εποχή και σε τέτοιο υψόμετρο. 

Παρά τις καλές καιρικές συνθήκες πάγος υπήρχε σε υπήνεμα σημεία κοντά στην κορυφή

Ένα μόνο ποτηράκι ρακής σαν επιβράβευση για την κοπιαστική ανηφόρα

κορφή Σπαθί στα 2.148 μέτρα

Γράφουμε στο βιβλίο επισκεπτών!

«Ο καιρός αλλάζει απ’ τα δυτικά». Είναι ο Παναγιώτης, που πάντα μας επαναφέρει. Σύννεφα απλώνονται στις απέναντι κορφές. Μια μικρή ανησυχία, όσο να ‘ναι, μας πιάνει. Τα βουνά είν’ απρόβλεπτα. Είναι ώρα για την επιστροφή.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Αυτή η εικόνα της ομίχλης που αχνοσκεπάζει την κορυφή του Αφέντη –δεύτερη κορφή της Δίκτης- απέναντί μας και δίνει ένα απόκοσμο εξωπραγματικό φωτισμό στο ‘λαιμό’, που ενώνει τα δύο βουνά είναι αυτό, που θέλω να κρατήσω σαν κορυφαία ανάμνηση αυτής της διαδρομής. Γεμίζει η ψυχή σου δέος και θαυμασμό!

Στο βάθος ο Αφέντης, η δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Δίκτης

Επιστροφή

Κατεβαίνουμε αυτή τη φορά ακολουθώντας πιστά το μονοπάτι και φτάνουμε στο λεωφορείο κατά τις 4. Ο επίλογος θα γραφτεί σε ταβερνείο της περιοχής, όπου με ελάχιστη συνεισφορά κατ’ άτομο θα απολαύσουμε ό,τι μας φέρνει ο ιδιοκτήτης: ‘κάτω γνάθος στιφάδο’ (!;), αρνί σε διάφορες εκδοχές, χοιρινό με πρασοσέλινα, ομελέτες χωριάτικες κλπ. Έχει πέσει άγρια πείνα και δε μιλάει άνθρωπος. Εδώ θα έχουμε την τύχη να συναντήσουμε τον Μιχάλη τον Καρυωτάκη, θρύλο της ορειβασίας στην περιοχή μας και να μοιραστούμε ένα κρασί μαζί του! 

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ

Στο μεταξύ έχει σκοτεινιάσει για τα καλά, όταν παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Είμαστε κουρασμένοι, αλλά το καμάρι ξεχειλίζει. Μια κουβέντα του αρχηγού, κρατάω για το τέλος: «Μου είπαν άνθρωποι ‘ευχαριστώ’, γιατί πρώτη φορά ανέβηκαν σε τόσο ψηλή κορυφή, κάτι που δεν πίστευαν ότι θα καταφέρουν κι αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση!». Έτσι είναι, όπως τα λες, αρχηγέ Τάσο Τσινάρη! Ευχαριστούμε από καρδιάς, που μοιράστηκες τις εμπειρίες και τις γνώσεις  σου για τη Δίκτη, που τόσο αγαπάς, μαζί μας κι ευχόμαστε καλές πορείες.

Συνολικά καλύψαμε 14 χιλιόμετρα σε 8 ώρες με τις στάσεις και υψομετρική διαφορά –χαλαρά- λίγο πιο πάνω απ’ τα 1000 μέτρα! Πήρε τα πάνω της η ομάδα και ..πάμε γι’ άλλα!

 ΑΡΧΗΓΟΣ: Τάσος Τσινάρης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων, Εύα Λεμπιδάκη, Γιώργος Αρναουτάκης

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Powered by Wikiloc

 

ΑΠΟ ΣΕΛΑΚΑΝΟ ΣΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΙΝΟ

Την Κυριακή 20 Νοεμβρίου ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου πραγματοποίησε μια ακόμα πεζοπορία στην καταπράσινη περιοχή πέριξ του Σελάκανου.

Η ΕΝΑΡΞΗ

Στις 9 η ώρα το πρωί συγκεντρωνόμαστε στην είσοδο του γραφικού ορεινού οικισμού για την έναρξη της πεζοπορίας μας. Μια πολυπληθής ομάδα 37 ατόμων από διάφορα σημεία του νομού. Ανάμεσά μας κάποια πιτσιρίκια, εκκολαπτόμενοι ορειβάτες, το μέλλον του Συλλόγου. Ακόμα κάποιοι τετράποδοι φίλοι, που συνοδεύουν τους ιδιοκτήτες τους, δίνουν ένα χαρούμενο τόνο ανεμελιάς. Μαζί μας και ο φίλος μας, ο Χριστόφορος Χειλαδάκης, αρθρογράφος στην ιστοσελίδα ‘Cretan beaches’ και δεινός γνώστης της κρητικής φύσης, που ήρθε απ’ το Ηράκλειο, «επειδή αγαπά τον Σελάκανο και ..την καλή παρέα»!

Ο καιρός είναι ιδανικός, πάνω από 20^ο C, ασυνήθιστο για την εποχή -τέλη Νοεμβρίου- και την περιοχή -900 μέτρα υψόμετρο στη νότια πλευρά της οροσειράς Δίκτη. Ίσως είναι και το μόνο μέρος σήμερα, όπου δεν φυσάει δυνατός νοτιάς.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΣΕΛΑΚΑΝΟΥ

Αφήνουμε το Σελάκανο, όπου έχουμε παρκάρει τα αυτοκίνητά μας και περπατάμε μέσα από χωματόδρομους και μονοπάτια, χωμένα μέσα στο πυκνό δάσος. «Δάσος τραχείας πεύκης, που συναντάται κυρίως στις υπήνεμες νότιες πλαγιές των μεγάλων οροσειρών της Κρήτης, όπου προστατεύεται από την υγρασία των βόρειων ανέμων. Αν δεις στη βόρεια πλευρά των δέντρων, έχουν αναπτυχθεί βρύα», λέει ο Χριστόφορος κι ακόμα «εδώ βγαίνει το καλύτερο μέλι, λόγω των ζυμώσεων, απ’ το τσίμπημα ενός βακτηρίου στον κορμό του δέντρου». Τι δεν ξέρει αυτός ο άνθρωπος τέλος πάντων! Αγαπά ιδιαίτερα αυτό το μέρος, που το έχει γυρίσει άπειρες στιγμές, ξέρει τα δέντρα του, τα πουλιά, που μας γυροφέρνουν, τους θρύλους και τα τοπωνύμια. Δεν ξέρει όμως αρκετά για τα μανιτάρια. Εδώ δεινός γνώστης είναι ο συνοδοιπόρος μας, ο Σεμπάστιαν, που μαζεύει ένα συγκεκριμένο είδος σφουγγαράτου μανιταριού, που συναντάμε σε όλη τη διαδρομή. «Το τρώμε στην Πολωνία»! Μου δείχνει τη μετάφραση στο Google από τα πολωνικά: «suillus». Χμ!

Το πευκοδάσος του Σελάκανου

Οι πευκοβελόνες και τα κουκουνάρια ελλοχεύουν κινδύνους στην κατάβαση

Μανιτάρι Suillus

ΠΗΓΗ ΣΚΑΦΙΔΙΑ- ΦΑΡΑΓΓΙΑ ΜΠΟΥΦΑΝΗ ΚΑΙ ΖΩΝΑΡΙΩΝ

Αρχικά περνάμε από τη θέση Σκαφίδια, όπου υπάρχει πηγή και στέρνα ποτίσματος των ζώων. Κατόπιν η πορεία μας γίνεται κατηφορική, ώσπου συναντάμε το φαράγγι Μπουφάνη (ή των Γυπαετών ή του Παρσά ή του Σελάκανου), που σχηματίζεται νοτιοανατολικά του Σελάκανου και τερματίζει στα χωριά Χριστός και Μεταξοχώρι. «Πρόκειται για ένα πολύ μακρύ φαράγγι και πολύ δύσκολο στη διάβασή του ειδικά την περίοδο, που έχει νερό, ωστόσο σε αποζημιώνει με τους καταρράκτες και την ομορφιά του» μας βεβαιώνει ο Χριστόφορος, που -εννοείται- το έχει διασχίσει. Σε συνέχεια του πρώτου περνάμε και το δεύτερο όμορφο, αλλά τεχνικό φαράγγι της περιοχής, το Ζωνάρι, που ξεκινάει απ’ το Μινό, μαζεύει τα νερά του Σελάκανου και χύνεται στο γνωστό σε όλους, φαράγγι της Σαρακίνας. Στην κοίτη των φαραγγιών εντυπωσιακά είναι τα κάθετα πετρώματα με τις σπηλαιώσεις τους και τα μαυροκόκκινα ίχνη, που τους δημιουργεί η οξείδωση του νερού. Πάνω, μάς γυροφέρνουν όρνια! Κυπαρίσσια, πικροδάφνες και λίγα πλατάνια διακόπτουν τη μονοτονία του πεύκου.

Πηγή Σκαφίδια

ΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΙΝΟ

Καλά περνάμε στην κατηφόρα, όμως αυτή τελειώνει και τώρα βαδίζουμε κάθετα ανηφορικά, για να φτάσουμε στο στόχο μας: το μικρό οροπέδιο Μινό. Όταν αντικρίζουμε τα πρώτα εξοχικά αναθαρρεύουμε. Πανδαισία χρωμάτων μας περιβάλλει. Το πράσινο των πεύκων και των κυπαρισσιών εδώ μετατρέπεται στα ποικίλα φθινοπωρινά χρώματα. Ιδιαίτερη μνεία να κάνουμε στις αχλαδιές, σε πολλές απ’ τις οποίες συναντάμε και τα τρία χρώματα: πράσινο, κίτρινο και κόκκινο στο ίδιο δέντρο. Στα ψηλότερα κλαριά τους κρέμονται τα κατακόκκινα αχλάδια. Γευστικότατα, αν και τόσο διαφορετικά από τις συνηθισμένες γεύσεις. Στη βρύση του οικισμού με το γάργαρο κρύο νερό σταματάμε για κολατσιό.

Η ανηφόρα για το Μινό

Κι από πάνω

Στη βρύση του οροπεδίου

ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Ξεκινάμε για την επιστροφή, που αποδεικνύεται κουραστική, ειδικά στο τελευταίο στάδιο, την ανηφορική πορεία προς το Σελάκανο, έκρυβε όμως μες στο δάσος ευχάριστες εκπλήξεις: τα δύο γραφικά μονόχωρα εκκλησάκια του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και της Αγίας Μαρίνας, χτισμένα στα μέσα του 19^ου αιώνα, μικρά, ταπεινά κι ευλαβικά. 

Εκκλησάκι Αγίας Μαρίνας

Εκκλησάκι Αρχαγγέλου Μιχαήλ

ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ

Τερματίζουμε σώοι, αβλαβείς κι ικανοποιημένοι, όπως συνήθως, παρά τις γκρίνιες στην ανηφόρα. Ο επίλογος της πεζοπορίας θα γραφτεί στην ταβέρνα «Τα πεζούλια» του οικισμού, που θυμίζει σαλέ ευρωπαϊκών προδιαγραφών, καθώς είναι στολισμένη για τα Χριστούγεννα. Εδώ θα ευχηθούμε όλοι μαζί «Χρόνια πολλά» στον φίλο μας, τον Χριστόφορο, που γιόρτασε τα γενέθλιά του μαζί μας! Κι αφού χαρούμε την ανεμελιά της παρέας, θα αναχωρήσουμε όλοι προς τον προορισμό του ο καθένας βράδυ πια.

Οικισμός του Σελάκανου

Διασχίσαμε συνολικά 16 χιλιόμετρα σε 6 ώρες. Ευχαριστούμε από καρδιάς την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου, που μας οδήγησε ιδανικά σ’ αυτό το στολίδι της περιοχής μας. Άλλη μια περιδιάβαση στην ανεξερεύνητη κρητική φύση με τα χρώματα του φθινοπώρου και την αύρα του δάσους, με τη χαρούμενη ομάδα του ορειβατικού έλαβε τέλος! Και στην άλλη με καλό.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Σοφία Σιδηροπούλου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων, Εύα Λεμπιδάκη

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

 ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ

Powered by Wikiloc