ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Friday 14 April 2023

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟ ΛΙΜΝΑΚΑΡΟ

Όπως κάθε χρόνο την Μεγάλη Παρασκευή, έτσι και φέτος (14/04/23) ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου πήρε μέρος στην περιφορά του Επιταφίου, στο εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος στο οροπέδιο του Λιμνάκαρου.

Ομαδική με φόντο το οροπέδιο του Λιμνάκαρου, το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος και την κορυφή του Σπαθιού της Δίκτης

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Ξεκινήσαμε λοιπόν με λεωφορείο απ’ τον Άγιο Νικόλαο και μέσω Μαλίων ανηφορίσαμε για Οροπέδιο Λασιθίου. Στο δρόμο προσπερνούσαμε ομάδες προσκυνητών που προχωρούσαν την ανηφόρα με κατεύθυνση το Μοναστήρι της Παναγίας Κεράς Καρδιώτισσας εκπληρώνοντας το τάμα τους. Αντικρίζουμε αργότερα δεξιά μας το φράγμα του Αποσελέμη, μισοάδειο δυστυχώς εξαιτίας της φετινής ανομβρίας. Περνάμε τη θέση Σελί Αμπέλου με το εντυπωσιακό μυλοτόπι της, το μεγαλύτερο στην Κρήτη με 24 σωζόμενους ανεμόμυλους, που αποτελεί τη βόρεια είσοδο στο οροπέδιο Λασιθίου κι έπειτα με τη σειρά τα χωριά της βόρειας πλευράς του οροπεδίου, ώσπου φτάνουμε στο παραδοσιακό οικολογικό πάρκο «Λάσινθος» αφετηρία της πεζοπορίας μας.

Εκκίνηση από το οικολογικό παραδοσιακό πάρκο "Λάσινθος" με την Άνοιξη να κυριαρχεί

Περνάμε από χωματόδρομους με καταπράσινα λιβάδια
Η ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ – ΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΛΙΜΝΑΚΑΡΟΥ

Εδώ μετριόμαστε, 42 άτομα, και ξεκινάμε. Ανηφορίζουμε από χωματόδρομους, ώσπου παίρνουμε το μονοπάτι Ε4, που ενώνει τα δύο οροπέδια Λασιθίου και Λιμνάκαρου και συνεχίζει ως το Σελάκανο. Η ανάβαση, αν και σύντομη, είναι επίπονη λόγω της συνεχούς ανηφόρας και της μεσημεριανής ώρας. Όμως με μικρές στάσεις ανασύνταξης, κουβεντούλες γνωριμιών και χορτοσυλλογή (έχει στο δρόμο καλλίτσες και ραδίκια) φτάνουμε ως το διάσελο. Εξάλλου μας αποζημιώνει η θέα του οροπεδίου, καθώς ανεβαίνουμε.

Παίρνουμε το Ε4 που ενώνει τα δύο οροπέδια, Λασιθίου-Λιμνάκαρου με το Σελάκανο

Οι λιμνοδεξαμενές του οροπεδίου

Κρυφοκοιτάζοντας τη θέα!

Πανοραμική Θέα του Οροπεδίου Λασιθίου, καθώς ανεβαίνουμε!

Στάση για ξεκούραση κι ανασύνταξη, καθώς πλησιάζουμε!

Το μικρό και γραφικό οροπέδιο του Λιμνάκαρου σε υψόμετρο 1.120 μ. ξεδιπλώνεται μπροστά μας κάτω απ’ τις χιονισμένες ακόμα κορφές της Δίκτης, στρωμένο με οπωροφόρα δέντρα μηλιές, αχλαδιές, καρυδιές, που όμως αυτή την εποχή είναι ακόμα γυμνά από φύλλα, άνθη και καρπούς. Όμως το έδαφος είναι καταπράσινο απ’ το νέο χορτάρι, λουλουδάκια ξεπετάγονται παντού και κολύμπες με νερό απ’ την πρόσφατη νεροποντή. Πλησιάζοντας με χωματόδρομο το δίκλιτο πετρόκτιστο εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος αλγεινή εντύπωση μάς δημιουργεί το πλήθος των αυτοκινήτων, που το έχουν ‘πνίξει’. Έχει γίνει κι αυτή η τελετή πολύ δημοφιλής για την αυθεντικότητά της. Όσο όμως περισσότεροι την επισκέπτονται, τόσο αυτή στερείται αυθεντικότητας. Σημάδια των καιρών!

Κατεβαίνοντας στον Λιμνάκαρο

Διακρίνονται: στο κέντρο το εύφορο οροπέδιο με τα οπωροφόρα του, δεξιά κάτω το δίκλιτο εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος και ίσια πάνω απ' αυτό η κορυφή Στροβίλι με το καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Λασιθίου. Ενώ πάνω αριστερά η χιονισμένη κορυφή Σπαθί (2.148 μ.), η ψηλότερη της Δίκτης.

Κολύμπες απ' την πρόσφατη βροχή δίνουν αφορμή για παιχνίδι!

Το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος

Ωστόσο τα γνώριμα παρεάκια στα λιβάδια γύρω απ’ την εκκλησιά και τα ταπεράκια με τα νηστίσιμα κι οι ρακές, γιατί μας έχει κόψει η πείνα -είναι και μεσημέρι πια, έχουν κάτι από παράδοση ετών. «Ὡς τάπητας εἶχον τὴν χλόην καὶ τὰ χαμολούλουδα, ὡς τράπεζαν πτέριδας καὶ κλάδους σχοίνων» (Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: ‘Εξοχική Λαμπρή’). Φέτος στον ήλιο γιατί το φρέσκο αεράκι απ’ τα βουνά δε σηκώνει και πολλά, στρωμένος ‘τάπητας’ άσπρος από μαργαρίτες!

Ένα χαλί από μαργαρίτες

Τα παιδιά το ρίξαν στο παιχνίδι

Ταπεράκια με νηστίσιμα και ρακές βγήκαν

Η ΤΕΛΕΤΗ

Η καμπάνα, που σημαίνει, μας υπενθυμίζει το λόγο της επίσκεψής μας. Η λειτουργία έχει ήδη αρχίσει. Όπως κάθε χρόνο θα ψάλλουμε τα εγκώμια στον περίβολο του ναού. Ο περισσότερος κόσμος έχει μαζευτεί στην πίσω απάνεμη πλευρά της εκκλησίας. Η τελετή γίνεται όμως δίπλα στη θύρα του ναού υπό σκιάν κι ένα ψυχρό ρεύμα αέρα δοκιμάζει την υπομονή μας. Ο Επιτάφιος κι ο Σταυρός έξω κι αυτοί στολισμένοι από αγριολούλουδα, καθώς κι άλλα άνθη που έφεραν οι πιστοί. Ακόμα κι από μας τους ορειβάτες υπήρξαν κάποιοι, που κουβάλησαν τους άσπρους κρίνους τους ως εδώ περπατώντας. Παππάς και ψάλτες δίνουν τον ρυθμό κι αρχίζει το «Η ζωή εν τάφω». Μνήμες παιδικής ηλικίας ξυπνούν κι η αδυναμία να συνδυάσεις τον ‘Τάφο’ με τόσα λουλούδια κι αρώματα.

Αρχίζει η περιφορά του Επιταφίου: πρώτα γύρω απ’ την εκκλησία κι έπειτα έξω στους αγρούς. Όπως κάποτε: «ἐξῆλθον ὅλοι εἰς τὸ ὕπαιθρον ν᾽ ἀκούσωσι τὴν Ἀνάστασιν. Γλυκεῖαν καὶ κατανυκτικὴν Ἀνάστασιν ἐν μέσῳ τῶν ἀνθούντων δένδρων, 〈τῶν〉 ὑπὸ ἐλαφρᾶς αὔρας σειομένων εὐωδῶν θάμνων, καὶ τῶν λευκῶν ἀνθέων»*. Σηκώνω το κεφάλι, καθώς η ομάδα σιγομουρμουρίζει «Ω γλυκύ μου έαρ» κι ατενίζω την λουλουδιασμένη οροφή του Επιταφίου να υψώνεται προς τη χιονισμένη κορυφή του Σπαθιού στα 2.148 μέτρα. Το χιόνι, οι μαργαρίτες, οι άσπροι κρίνοι, η άδολη πίστη, η φύση, η παράδοση. Ευγνωμοσύνη, που αξιωθήκαμε και φέτος να χαρούμε «ὀλίγην Ἀνάστασιν καὶ ὀλίγην ἄνοιξιν»*!

Ευχαριστούμε τον αρχηγό και διοργανωτή της πεζοπορίας, Γιάννη Πάγκαλο, τον Ε.Ο.Σ. Λασιθίου κι όλους όσους βοήθησαν στη διατήρηση της παράδοσης τόσων χρόνων για τη φιλοξενία τους και για την εξαίρετη ρεβιθάδα, που μας φιλεύουν κάθε χρόνο. Ευχόμαστε σε όλους «Καλή Ανάσταση και Χρόνια πολλά»!!!