ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ Αυγούστου στην ΟΞΑ, Ελούντας

Την αυγουστιάτικη πανσέληνο, απόλαυσαν από την κορυφή της Οξάς στην περιοχή της Ελούντας, φίλοι και μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Το απόγευμα της Δευτέρας 23 Αυγούστου, ανηφορίσαμε προς την ψηλότερη κορυφή του ορεινού όγκου που δεσπόζει πάνω από τον κόλπο του Μεραμπέλου και θαυμάσαμε την μαγευτική θέα στο φως του ολόγιομου φεγγαριού του Αυγούστου.

Η πανσέληνος του Αυγούστου θεωρείται η λαμπρότερη και μεγαλύτερη του έτους και ξεχωρίζει από το έντονα πορφυρό χρώμα της. Ιδιαίτερα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά, που όμως οφείλονται σε οπτική απάτη, καθώς το τόξο που διαγράφει η σελήνη είναι μικρότερο και πιο κοντά στον ορίζοντα, οπότε φαίνεται πιο μεγάλη, ενώ όταν μεσουρανεί, το φως της φθάνει σε εμάς διατρέχοντας μεγαλύτερο πάχος ατμόσφαιρας με αποτέλεσμα να απορροφάται το κυανό χρώμα και να φθάνει στα μάτια μας πιο έντονο το κόκκινο.

Και μπορεί η τελευταία καλοκαιρινή πανσέληνος να χρωστά την ξεχωριστή ομορφιά της σε μια οπτική πλάνη, όμως το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου παραμένει χιλιοτραγουδισμένο, μαγευτικό, ερωτικό. Καθώς ο σεληνιακός κύκλος ασκεί μεγάλη επίδραση στον πλανήτη μας, οι άνθρωποι έπλεξαν πάμπολλες μυθοπλασίες γύρω από τις φάσεις του φεγγαριού και κυρίως της πανσέληνου. Από τα αρχαία χρόνια και σε όλους τους πολιτισμούς ο δορυφόρος της Γης λατρεύτηκε σαν θεότητα. Η Σελήνη, η θεά του φεγγαριού, στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ήταν αδερφή του ’Ηλιου, ο οποίος τη φωτίζει αιώνια και η ονομασία της ετυμολογείται από το ‘σέλας’ και σημαίνει φωτεινή - λαμπερή.

Μια μέρα μετά την πλήρη πανσέληνο, ξεκινήσαμε από τον ΄Αγιο Νικόλαο και αφού διασχίσαμε τους οικισμούς Πίσσιδες και Κατσίκια,  περάσαμε από τις εγκαταστάσεις του Χ.Υ.Τ.Α και συνεχίσαμε μέχρι τον ερειπωμένο οικισμό του Δράκου. Μετά από πεζοπορία μισής περίπου ώρας φτάσαμε στην βάση του βουνού, στην τοποθεσία ‘Καλός Λάκκος’, στην περιοχή των Λενικών, με στόχο να ανηφορίσουμε ψηλότερα για να απολαύσουμε το υπερθέαμα του Μεραμπελιώτικου κόλπου υπό το σεληνόφως. Ακολουθούμε το πετρώδες, ελικοειδές μονοπάτι, που μας οδηγεί σε μια περιοχή με προνομιακή θέση, καθώς εποπτεύει την ακτογραμμή σε πολύ μεγάλο μήκος, πλεονέκτημα που εξηγεί την κατοίκηση της από την αρχαιότητα μέχρι την σύγχρονη εποχή.

Από τα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα ξεχωρίζει το αρχαίο Αφροδίσιο ιερό, που βρίσκεται στη συνοριακή περιοχή των αρχαίων πόλεων-κρατών Λατούς και Ολούντος. Το ιερό χρονολογείται στον 10ο π.Χ. αιώνα, ενώ στην ίδια θέση ιδρύθηκε τον 2ο π.Χ. αιώνα μεγάλος δίκλιτος ναός αφιερωμένος στον Άρη και στην Αφροδίτη. Ακόμη σε μια μαγευτική τοποθεσία με απεριόριστη θέα, ήταν κτισμένη μια καλά οχυρωμένη πολιτεία που ταυτίζεται με την Αρχαία Νάξο και πιθανά ήταν η ακρόπολη της Ολούντος. Διακρίνεται ακόμη το οχυρωματικό τείχος και μερικές από τις πολλές δεξαμενές της πόλης (θεωρείται ότι ήταν περισσότερες από 100!), ενώ έχουν εντοπιστεί σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα. Τα σημάδια κατοίκησης της περιοχής φτάνουν μέχρι και τις πρόσφατες δεκαετίες, με κυριότερο τον ερειπωμένο οικισμό ‘Ραΐνηδες’, με σπίτια κτισμένα ‘ξερολιθιά’, με περίτεχνες καμάρες και ‘παραστιές’, αλώνια και δεξαμενές νερού ενετικού τύπου.

Μετά από ανάβαση μισής ώρας φτάνουμε στο γραφικό ξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής και απολαμβάνουμε την ανεμπόδιστη θέα προς την πόλη του Αγίου Νικολάου. Μετά από σύντομη στάση, συνεχίζουμε δυτικά, κάτω από τις κορυφές ‘Σελλιά’ και ‘Κεφάλα’ και καταλήγουμε στην άκρη της Οξάς. Ο ήλιος έχει ήδη πάρει το δρόμο για την δύση και τα χρυσοπόρφυρα χρώματα του δειλινού απλώνονται στην πλάση. Η θέα από ψηλά κυριολεκτικά κόβει την ανάσα: τα σκουρογάλανα νερά του κόλπου αποκτούν ρόδινες αποχρώσεις από τον ήλιο που πορεύεται προς την δύση, η σκουρόχρωμη χερσόνησος της Κολοκύθας με το αλλόκοτο σχήμα της μοιάζει να πλέει στα γαλήνια νερά, το ξακουστό νησάκι της Σπιναλόγκα φαντάζει μικροσκοπικό πλάι της, ενώ τα φώτα στο κοσμοπολίτικο θέρετρο της Ελούντας λαμπιρίζουν σαν πολύτιμα πετράδια.

Το σκοτάδι αρχίζει να απλώνεται πυκνό γύρω μας και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Το φεγγάρι δεν έχει ανατείλει ακόμη και χρησιμοποιούμε τους φακούς για να φωτίσουμε τα βήματα μας. Τα περιπλανώμενα φώτα στην σκοτεινή λοφοπλαγιά τραβούν την προσοχή όσων βρίσκονται χαμηλότερα, αποδεικνύοντας πόσο έχουν οξυνθεί τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μ; μετά τις τελευταίες καταστροφικές πυρκαγιές. Αρχίζουν τα τηλεφωνήματα στην αστυνομία, στην πυροσβεστική και στην αρχαιολογική υπηρεσία (κάποιοι μας πέρασαν για αρχαιοκάπηλους!), μέχρι που ένα τηλεφώνημα στον αρχηγό καθησυχάζει τους αρμόδιους…

ΕΛΟΥΝΤΑ

Απολαμβάνουμε το κόκκινο φεγγάρι του Αυγούστου που ανατέλλει αργά και περήφανα από απέναντι. Οι λοφοπλαγιές αποκτούν νέα όψη λουσμένες στο φεγγαρόφωτο, ενώ η πόλη του Αγίου Νικολάου λάμπει με τα πολυάριθμα φώτα της στο σκοτάδι της νύχτας. 

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Επιστρέφουμε στην αφετηρία, αργά την νύχτα, έχοντας διανύσει περίπου 6χλμ. Μαζί μας πήραμε πολλές, υπέροχες εικόνες και λίγη από την μαγεία του φεγγαριού!

ΑΡΧΗΓΟΣ:  Λεωνίδας Κλώντζας 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:  Λεωνίδας Κλώντζας,  Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ:  Γιάννης Πάγκαλος

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΟΚΥΘΑ, ΕΛΟΥΝΤΑΣ

Στην Χερσόνησο της Κολοκύθας ή Σπιναλόνγκας στην περιοχή της Ελούντας, περπάτησε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου την Κυριακή 23 Μαΐου 2021.

Μετά από τον πολύμηνο εγκλεισμό λόγω των περιοριστικών μέτρων, απολαύσαμε μια όμορφη και εύκολη διαδρομή, σε μια κοντινή αλλά άγνωστη σε πολλούς περιοχή. Το «Νησί» όπως τη λένε οι ντόπιοι, συνδυάζει ξεχωριστή φυσική ομορφιά, ιστορία που ξεδιπλώνεται σε σημαντικές ιστορικές περιόδους και εικόνες από το κοσμοπολίτικο θέρετρο της Ελούντας που έρχονται σε αντίθεση με την αγριάδα των ακαλλιέργητων σιτοχώραφων που διασχίζουμε.

Η πολυάριθμη ομάδα μας, από μέλη και φίλους του συλλόγου (αρκετοί μελλοντικοί συνοδοιπόροι μας ακολούθησαν για πρώτη φορά), ξεκίνησε από το Κανάλι, λίγο μετά τη γέφυρα, στο σημείο που βρίσκονται οι τρεις παλιοί ανεμόμυλοι. Εδώ βρίσκεται ο ισθμός του 'Πόρου', που κατασκευάστηκε το 1897 από τους Γάλλους συμμάχους για να ενωθεί η θάλασσα της Ελούντας με τον κόλπο του Μιραμπέλλου.

Αρχικά ακολουθήσαμε τον παραλιακό χωματόδρομο, που ξεδιπλώνεται παράλληλα με την ακτογραμμή, δίπλα στα γαλήνια νερά του κόλπου. Σύντομα στραφήκαμε Β.Δ, ακολουθώντας ανηφορικό, βραχώδες μονοπάτι, που περνά δίπλα από πετρόκτιστο ανακαινισμένο κτίσμα. Το μονοπάτι σε μεγάλο μήκος είναι οριοθετημένο με «τράφους», χτισμένους ξερολιθιά, σε μια προσπάθεια των παλιών ξωμάχων να συγκεντρώσουν και να αξιοποιήσουν τις αμέτρητες πέτρες που σκέπαζαν τα χωράφια τους. Ίχνη αγροτικής καλλιέργειας είναι εμφανή σε όλη την έκσταση της χερσονήσου. Υπάρχει ένα εκτενές δίκτυο μονοπατιών που οδηγούν σε χωράφια-μετόχια, αλώνια και αρκετές εγκαταλειμμένες αγροικίες. Η γη ανήκει σε ιδιώτες, όμως έχει χαρακτηριστεί από το 1970 ως «τόπος ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους» και με νεότερες υπουργικές αποφάσεις έχει οριοθετηθεί σαν "Α" αρχαιολογική ζώνη.

Η απαγόρευση της ανθρώπινης παρέμβασης επέτρεψε στην φυσική βλάστηση να  ευδοκιμήσει, και σήμερα προσφέρει μια τυπική εικόνα πλούσιας μεσογειακής βλάστησης (χαρουπιές, σκίνοι, θαµνοκυπάρισσα, αγκαραθιές και θυμάρι). Το μοναδικό αυτό οικοσύστημα, που έχει έκταση περίπου 6.230 στρ. αποτελεί χώρο αναπαραγωγής για απειλούμενα είδη όπως µαυροπετρίτες και αιγαιόγλαρους. Η ακτογραμμή έχει μήκος 19,8χλμ και είναι ιδιαιτέρα εντυπωσιακή, καθώς εισχωρεί μέσα στη θάλασσα με σκουρόχρωμους βραχώδεις σχηματισμούς και άλλοτε υποχωρεί στη μανία των κυμάτων σχηματίζοντας γραφικούς, απάνεμους κόλπους.

Συνεχίζουμε από ανηφορικό μονοπάτι, που αρκετά συχνά στενεύει από αρωματικούς θάμνους που ξεπετάγονται ανάμεσα από τις πέτρες. Καθώς ανηφορίζουμε η θέα αποκαλύπτεται εντυπωσιακή με τα καταγάλανα νερά του «κόρφου της Ελούντας» να αστράφτουν κάτω από το εκτυφλωτικό φως του ήλιου, τον επιβλητικό ορεινό όγκο της Οξιάς που δεσπόζει ψηλά και τα πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα που ξεχωρίζουν στο βάθος. Πριν φτάσουμε στο ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη, στριβούμε δεξιά και ακολουθούμε στενό, σηματοδοτημένο κατσικομονοπάτι μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Φωκά. Στον προαύλιο χώρο, στην σκιά που μας προσφέρουν οι πέτρινοι τοίχοι κάνουμε διάλλειμα για ανάπαυση και για να απολαύσουμε την θέα, την ηρεμία και τις μυρουδιές της φύσης.

Στην απέναντι ακτή στο νότιο άκρο της χερσονήσου διακρίνουμε το μικρό λατομείο «Βαγί», που μαζί με το μεγαλύτερο λατομείο στην «Πελεκητή» προμήθευαν για αιώνες πέτρα για τις οικοδομικές εργασίες στην περιοχή. Στην άκρη του ακρωτηρίου βρίσκεται και η «Ανατίναξη», το σημείο που οι Γερμανοί κατακτητές ανατίναξαν τα πυροβόλα τους με την λήξη του πολέμου.

Συνεχίζουμε από παραλιακό, βραχώδες μονοπάτι, που ξεδιπλώνεται πάνω από τα καταγάλανα νερά του κόλπου της Κολοκύθας. Στο βάθος δεσπόζει το «Γλαρονήσι», καταφύγιο των γλάρων ιδιαιτέρα την περίοδο που εκκολάπτουν τα αυγά τους, που λειτουργεί και σαν κυματοθραύστης προστατεύοντας τις δυο μικρές παραλίες του κόλπου. Μικρά ταχύπλοα διασχίζουν τον κόλπο πάνω σε ένα αυλάκι άσπρου αφρού, ενώ λίγοι προνομιούχοι απολαμβάνουν βουτιές στα βαθιά από πολυτελή γιώτ. Καταλήγουμε στην παραλία για δροσερές βουτιές στα πεντακάθαρα, γαλαζοπράσινα νερά.

Αναζωογονημένοι (παρά την αναγκαστική συγκράτηση για τις απαραίτητες προφυλάξεις λόγω κορονοιού) αφήνουμε πίσω μας την γραφική παραλία, περνάμε δίπλα από το ξωκλήσι του απόστολου Λουκά και από χωματόδρομο με εκπληκτική θέα του κόλπου, καταλήγουμε στην αφετηρία. Διανύσαμε λίγο περισσότερο από 8χλμ σε περίπου 3 ώρες, ανακαλύπτοντας τις άγνωστες ομορφιές του τόπου μας.    

ΑΡΧΗΓΟΣ: Γιώργος Μιχαηλίδης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΧΑΡΤΗΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

Powered by Wikiloc

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΜΕ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ: ΑΙΟΛΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ - ΦΑΡΟΣ ΑΦΟΡΕΣΜΕΝΟΥ

Το πρώτο φθινοπωρινό ολόγιομο φεγγάρι καλωσόρισαν φίλοι και μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, στο ακρωτήρι του Αϊ Γιάννη ή Αφορεσμένου, την Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2020. 

Μοιραστήκαμε μια απογευματινή, κυκλική πεζοπορία με αφετηρία και τερματισμό στο αιολικό πάρκο. Θαυμάσαμε τη δύση του ήλιου από το θαλασσοδαρμένο ακρωτήρι του Αγίου Ιωάννη, επισκεφτήκαμε τον φάρο του Αφορεσμένου (ένα σημαντικό, αλλά παραγνωρισμένο κομμάτι της ιστορίας του τόπου μας) και απολαύσαμε την πανοραμική θέα προς τον κόλπο της Ελούντας και την Σπιναλόγκα τυλιγμένα στο ασημένιο φως της πανσέληνου. 

Αργά το απόγευμα, με ζεστό καιρό και άπνοια (που δεν θύμιζε καθόλου τέλος του καλοκαιριού), ξεκινήσαμε από το κατάλευκο, απέριττο ξωκλήσι του Αϊ Γιάννη, που είναι χτισμένο στη θέση που άλλοτε βρισκόταν ομώνυμο μοναστήρι. Η περιοχή με ξεχωριστή άγρια ομορφιά, το τοπίο ανεμοδαρμένο και άδενδρο, αποκτά μια φουτουριστική πινελιά με τις πολυάριθμες ανεμογεννήτριες που ξεπροβάλλουν ανάμεσα από τα γκρίζα βράχια και τρίζοντας μονότονα, γυρίζουν ακούραστα με τη δύναμη του Αίολου, προσφέροντας μας πράσινη(;) ενέργεια.

Κατηφορίζουμε από στενό μονοπάτι και περνάμε κοντά από το γερμανικό πολυβολείο και τα ανοικτά τούνελ που χάσκουν ακόμα (θλιβερά κατάλοιπα από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο). Περπατούμε για λίγο κατηφορικά και κάνουμε μια σύντομη παράκαμψη ανηφορίζοντας αριστερά στη λοφοπλαγιά. Στο σημείο αυτό υπάρχουν μεγάλοι βράχοι, αρκετά ψηλότερα από το επίπεδο της θάλασσας, σκεπασμένοι με απολιθωμένα όστρακα, μαρτυρώντας ένα εντελώς διαφορετικό ανάγλυφο της περιοχής. Επιστρέφουμε στο μονοπάτι, με την κλίση να γίνεται πιο απότομη και αγναντεύουμε από ψηλά το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.

Ακολουθούμε το στενό και απόκρημνο μονοπάτι, που ξεδιπλώνεται αρκετά μέτρα πάνω από την αφρισμένη θάλασσα και περνάμε πάνω από τον μικρό απάνεμο κόλπο της "Χωματίστρας", καταφύγιο των ψαράδων της περιοχής. Συνεχίζουμε ακροβατώντας πάνω στο παλιό, παραλιακό μονοπάτι και περνάμε κάτω από την "Βίγλα", που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου. Η βίγλα του Ακρωτηρίου είναι ένας ερειπωμένος, πέτρινος πύργος, που συμμετείχε στο παγκρήτιο δίκτυο των 55 παράκτιων σκοπιών, που  έστελναν οπτικά σήματα την περίοδο της ενετοκρατίας.

 ΒΙΓΛΑ  ΑΦΟΡΕΣΜΕΝΟΥ

 

Ακολουθούμε το στενό, πετρώδες μονοπάτι που ξεδιπλώνεται κατά μήκος της ακτογραμμής, με την άγρια ομορφιά του τοπίου να εντυπωσιάζει, καθώς έχουμε από τα αριστερά μας γκρίζα γυμνά βράχια που η αλμύρα και ο αέρας έχουν σμιλέψει σε αλλόκοτα σχήματα και από τα δεξιά μας την σκουρογάλανη θάλασσα. Από μακριά διακρίνουμε τον έρημο παλιό φάρο, χτισμένο στη ‘μύτη’ του ακρωτήριου που σαν μυτερό βέλος χώνεται μέσα στη θάλασσα.

 

Ο φάρος του Αφορεσμένου κατασκευάστηκε το 1864 από την Γαλλική Εταιρεία Φάρων και εντάχθηκε στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο το 1912-13 μετά την λήξη των Βαλκανικών Πολέμων. Το ύψος του πύργου του είναι 9μ και το εστιακό του ύψος είναι 49μ. 

Θεωρείται από τα σημαντικά, νεότερα μνημεία της περιοχής, παρότι είναι παραδομένος στην εγκατάλειψη. Σήμερα ο φάρος είναι πλήρως εγκαταλελειμμένος και ο φανός που άλλοτε χαιρετούσε τα διερχόμενα πλοία, έχει αφαιρεθεί από την κορυφή του πύργου και έχει τοποθετηθεί σε ένα βράχο λίγο ψηλότερα. Πριν από μερικά χρόνια το σκέπαστρο της οροφής παρασύρθηκε από τους ισχυρούς ανέμους που φυσούν συνήθως στην περιοχή και έτσι ο φάρος είναι τώρα περισσότερο εκτεθειμένος στις καιρικές συνθήκες. Ο Δήμος Αγίου Νικολάου έχει κάνει προσπάθειες να αναστηλωθεί και να σωθεί από την ολοκληρωτική καταστροφή ο ιδιαίτερης αισθητικής και σπάνιας αρχιτεκτονικής φάρος (το 2016 ο σύλλογος μας συμμετείχε σε σχετική δράση), αλλά δυστυχώς η κατάσταση του φάρου εξακολουθεί να είναι απογοητευτική, αν και ο φάρος έχει χαρακτηριστεί επίσημα διατηρητέο μνημείο… Το μόνο που αντέχει στη φθορά του χρόνου και στην παραμέληση είναι η περίτεχνη πέτρινη κυκλική σκάλα που οδηγεί στην κορυφή. Εντυπωσιακή κατασκευή, με σκαλοπάτια από μονοκόμματη πελεκημένη πέτρα, που φέρουν σπονδύλους οι οποίοι με την τοποθέτηση τους δημιουργούν ταυτόχρονα τον στύλο στήριξης του πύργου και σκαλοπάτια που προεξέχουν. Ο …θαρραλέος επισκέπτης μπορεί να σκαρφαλώσει στην πέτρινη στριφογυριστή σκάλα και να βγει από την στενή καταπακτή στην θαλασσοδαρμένη κορυφή του φάρου. Από εκεί ψηλά μπορεί να  ατενίσει την απεραντοσύνη και να νιώσει τον αέρα και την αλμύρα της φουρτουνιασμένης θάλασσας.

Τριγυρνούμε γύρω από το φάρο, διαπιστώνοντας με πίκρα πόσο σκληρός είναι ο χρόνος στον αφημένο στην τύχη του φάρο… Ο ήλιος που βαδίζει γοργά προς τη δύση μεταλλάσσει το τοπίο γύρω μας χρωματίζοντας την άγρια ομορφιά του με τις ρόδινες αποχρώσεις του δειλινού. Η θάλασσα αλλάζει χρώμα και οι ορεινοί όγκοι σκουραίνουν και μοιάζουν να χάνουν κάτι από τη σκληράδα τους. Προσπαθούμε με φωτογραφίες να ‘φυλακίσουμε’ τη μεγαλοσύνη της δύσης και πριν σκοτεινιάζει παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής από το ίδιο μονοπάτι.

Απολαμβάνουμε το υπερθέαμα του ‘κόρφου’ της Ελούντας από ψηλά, φωτισμένο από τις ασημένιες ανταύγειες της σελήνης, από τον χώρο του αιολικού πάρκου και από τον δρόμο Βρουχά - Πλάκας. Αλησμόνητες εικόνες, με το ξακουστό νησάκι της Σπιναλόγκα να ξεχωρίζει σε πρώτο πλάνο με τα τείχη και τα κτίρια του, κυκλωμένο από τον σκοτεινό όγκο της χερσονήσου της Κολοκύθας, ενώ στο βάθος διακρίνονται φωταγωγημένα τα παραθαλάσσια ξενοδοχειακά θέρετρα της Ελούντας.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΧΑΡΤΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

H ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ