Μια αρκετά απαιτητική πορεία προγραμματίσαμε για την τελευταία Κυριακή του Σεπτέμβρη με τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου: να περπατήσουμε το –πολύ καλά-σηματοδοτημένο μονοπάτι των Ορεινών Αγώνων Καβουσίου, που ξεκινάει απ’ το χωριό και φτάνει ως τη Θρυπτή.
Γι’ αυτό το λόγο ξεκινήσαμε πρωί –πρωί ξέροντας ότι έχουμε μια 4ωρη ανηφόρα μπροστά μας και μαζευτήκαμε στο σημείο αφετηρίας, στο ανατολικότερο σημείο του Καβουσίου, 22 άτομα από διάφορα σημεία του Νομού. Ετερόκλητη ομάδα με έμπειρους ορειβάτες, αλλά και καινούριους με θέληση και κότσια, που φάνηκαν απ’ την αρχή. Στην ερώτηση αν κάποιοι επιθυμούν να κόψουν περιμένοντας την υπόλοιπη ομάδα στον Αζοριά κερδίζοντας έτσι χιλιόμετρα και ώρα, η απάντηση ήταν σαφής «Είπαμε θα το κάνουμε και θα το κάνουμε!». Αποφασισμένοι! Καλή αρχή!
 |
| ΚΑΒΟΥΣΙ |
Ξεκινάμε λοιπόν στις 7.45 παίρνοντας τον χωματόδρομο ανατολικά απ’ την αλάνα, όπου έχουμε παρκάρει. Αυτός μετά από λίγο μας οδηγεί στο πολύ καλά διατηρημένο μινωικό μονοπάτι, που περνά πάνω απ’ το φαράγγι του Χαυγά -που αποτελεί συνέχεια αυτού του Μέσωνα- , όμως ανηφορίζει απότομα και μας ζορίζει. Είναι πρωί και το σώμα δεν έχει ζεσταθεί ακόμα. Όσο ανεβαίνουμε ρίχνουμε κλεφτές ματιές από διαφορετικές οπτικές γωνίες στο Καβούσι, που ξυπνάει. Το μονοπάτι κάποτε ισιώνει και περνάει από μια εντυπωσιακή χαλασιά (σάρα). Εδώ νιώθουμε δέος κοιτάζοντας τα ψηλά βουνά, που μας τριγυρίζουν. Βλέπω το πέτρινο μονοπάτι του Μέσωνα, σκαρφαλωμένο στις παρυφές των βουνών της Θρυπτής, που μας περιμένει και το θαυμάζω για μια ακόμα φορά. Δεν το δείχνω στους συνοδοιπόρους μου. Δεν θέλω να τους τρομάξω.
Βγαίνουμε στον χωματόδρομο που ενώνει Καβούσι και Αύγο και κόβουμε δεξιά με στόχο το λόφο με τον Αρχαιολογικό Χώρο του Αζοριά, κατοικημένου από τη Νεολιθική εποχή ως τον 5ο αι. π. Χ., γνωστού για την αρχαιότερη καλλιεργήσιμη ελιά. Στην είσοδό του φτάνουμε μετά από πορεία μιας ώρας.
Μετά από περίπου δύο ώρες φτάνουμε στο πιο δύσκολο σημείο, όπου παλιοί καταρράκτες έχουν ‘γλύψει’ τα τοιχώματα. Μια ακαλαίσθητη μεταλλική γέφυρα έχει στηθεί εδώ και χρόνια, που σίγουρα πρέπει κάποτε να αντικατασταθεί, καθώς υποχωρεί σε κάποια πατήματα μας. Περνάμε απέναντι και παίρνουμε το απότομο, κάθετα ανηφορικό πέρασμα, που θα μας οδηγήσει στην έξοδο του φαραγγιού. Θέλει προσοχή τόσο για το γλίστρημα, όσο και για τις πέτρες, που μπορεί να κυλήσουν στα κεφάλια των επόμενων. Τα καταφέρνουμε όμως μια χαρά. Ομαδάρα!
Ακολουθούμε τον καταπότη, που μας οδηγεί στον εγκαταλελειμμένο, αλλά γραφικό οικισμό των Μυλωνιών. Ερείπια από στέρνες, σκεπαστά πηγάδια, νερόμυλους και αγροικίες μάς θυμίζουν ότι κάποτε το μέρος αυτό είχε περάσει μεγάλες δόξες, επειδή από εδω περνούσε το νερό. Τέλειο μέρος για μια ανάπαυλα κάτω απ’ τη σκιά των πλατανιών. Κατόπιν ανηφορίζουμε και βρίσκουμε αγροτικό δρόμο. Πινακίδες μας ενημερώνουν ότι δεξιά θα βρούμε το Κάστρο του Καβουσίου. Εμείς όμως συνεχίζουμε την ανηφόρα.
Πολλές ομορφιές μας περιμένουν ακόμα, καθώς περνάμε από περιοχές, που κάποτε καλλιεργούνταν, όπως δείχνουν τα λογής-λογής δέντρα: μηλιές, συκιές, καρυδιές ανάμεσα στα πλατάνια. Πολύ νερό και πηγές. Το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μας λασπώδες. Περνάμε από κάποια γλιστερά περάσματα, όπου οι διοργανωτές των αγώνων έχουν μεριμνήσει να δέσουν βοηθητικά σκοινιά και βγαίνουμε ξανά στον χωματόδρομο δίπλα στον Αι Νικήτα. Το εκκλησάκι είναι περιφραγμένο και κλειστό με λουκέτο και δεν μπορούμε δυστυχώς να το δούμε. Το προσπερνάμε και συνεχίζουμε περνώντας απ’ τους οικισμούς Τσαμάντη, Δρακαλεύρι, ώσπου φτάνουμε στη Θρυπτή. Πολλή κίνηση παντού: κυνηγοί που βγήκαν παγανιά, καθώς έχει ξεκινήσει η κυνηγετική περίοδος, παρέες στα εξοχικά, εργάτες, που καταπιάνονται με το τρύγημα των σταφυλιών. Μια στάση για καφεδάκι, ρακή ή μπύρα στο παραδοσιακό καφενεδάκι επιβάλλεται, παρά το ότι ξέρουμε ότι θα ξανανέβουμε την ανηφόρα ως το Ε4. Αλλά η ομάδα έχει καλή διάθεση, ξέρει ότι έχουν περάσει τα δύσκολα και δεν πτοείται.
Κατά τη μία παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής μέσω του Ε4, που ξεκινά σαν χωματόδρομος, αλλά στη συνέχεια μετατρέπεται σε φιδογυριστό καλοδιατηρημένο μονοπάτι με πολύ ωραία θέα σε όλο τον κόλπο του Μεραμπέλλου. Κοιτάζουμε το απέναντι μονοπάτι που περνά απ’ το Κάστρο, μήπως συναντήσουμε τα φιλαράκια μας απ’ τον Ε.Ο.Σ. Ρεθύμνου, που πραγματοποιούν σήμερα την μικρότερη διαδρομή, αλλά δυστυχώς δε συμπίπτουν οι ώρες μας. Φτάνουμε στην αρχαία μνημειακή ελιά του Καβουσίου στις 3 περίπου και μετά από μισή ώρα σε μονοπάτια και στα σοκάκια του χωριού τελειώνουμε την πεζοπορία αυτή, μια απ’ τις πιο όμορφες κι εντυπωσιακές του νομού μας.
Συνολικά περπατήσαμε 18 χιλιόμετρα γύρω στις 6 ώρες (4 ανηφόρα και 2 κατηφόρα) χωρίς τις στάσεις. Ο καιρός ήταν ιδανικός και βοήθησε πολύ. Ευχαριστώ πολύ την ομάδα που ήταν άψογη: αποφασισμένη και χωρίς γκρίνια, , δεμένη χωρίς μεγάλες αποκλίσεις σε μια απαιτητική πορεία. Τα παλιά μέλη ήταν αρωγός στην προσπάθεια, ενώ τα νέα έδειξαν ότι ήρθαν για να μείνουν, γιατί δε φοβούνται τις προκλήσεις. Μπράβο και στους διοργανωτές των Ορεινών Αγώνων Καβουσίου για τον καθαρισμό και τη σήμανση του μονοπατιού, που δίνει την ευκαιρία στους επισκέπτες, σαν κι εμάς να το επισκεφτούμε χωρίς προβλήματα.
