ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΜΕ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ στην ΕΛΟΥΝΤΑ (λόφος Λούτρα)

Την αυγουστιάτικη πανσέληνο από την κορυφή του λόφου Λούτρα, στην χερσόνησο της Κολοκύθας στην Ελούντα, απόλαυσε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 2 Αυγούστου 2020.

Πανέμορφες, μαγευτικές εικόνες, με τον πολυφωτογραφημένο 'κόρφο' της Ελούντας λουσμένο στο ασημένιο φως του φεγγαριού να αποκτά όψη παραμυθένια! Η δαντελωτή ακτογραμμή με τα φωτισμένα πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα, οι 'Αλυκές', το 'Κανάλι' και φυσικά το ξακουστό νησάκι της Σπιναλόγκα, συνθέτουν εικόνες αλησμόνητης ομορφιάς, φωτισμένα από το μεγαλύτερο φεγγάρι του χρόνου!

Μια μέρα πριν ‘γεμίσει’ το φεγγάρι, ξεκινήσαμε νωρίς το απόγευμα με στόχο αρχικά  να ανηφορίσουμε μέχρι την ψηλότερη κορυφή της Οξ(ι)άς, που δεσπόζει πάνω από τον οικισμό της Ελούντας, σε υψόμετρο 563μ. Καθώς όμως η ομάδα δεν διέθετε κατάλληλα αυτοκίνητα για να μεταφερθούμε στην αφετηρία, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε μια εναλλακτική διαδρομή και να ανηφορίσουμε στο ψηλότερο σημείο της Κολοκύθας, το λόφο Λούτρα.

Η Κολοκύθα βρίσκεται απέναντι από το θέρετρο της Ελούντας και στην ουσία πρόκειται για μία χερσόνησο που ενώνεται με μία πολύ λεπτή λωρίδα γης με την ξηρά, η οποία διακόπτεται από τον μικρό ισθμό του ‘Πόρου’. Στην αρχαιότητα εδώ βρισκόταν η αρχαία πόλη της Ολούς και αργότερα, κατά την ενετοκρατία, στην περιοχή βρισκόταν οι αλυκές των Βενετών.

Οδηγήσαμε μέχρι το ‘Κανάλι’, περάσαμε από τη γέφυρα πάνω από τον ισθμό που ενώνει την θάλασσα της Ελούντας με τον κόλπο του Μιραμπέλλου, αφήσαμε πίσω μας τους πέτρινους ανεμόμυλους και ακολουθήσαμε τον δρόμο δίπλα στη θάλασσα. Η καιρός ιδιαίτερα ζεστό και η θαλασσινή αύρα μάταια προσπαθεί να μας δροσίσει. Στρίβουμε δεξιά στον χωματόδρομο διασχίζοντας κάθετα την χερσόνησο της Σπιναλόγκα, απολαμβάνοντας την θέα στις βραχώδεις ακτές και στα ακαλλιέργητα χωράφια.

Σύντομα καταλήγουμε στο νεόκτιστο εκκλησάκι του Αγίου Λουκά. Μπροστά μας αστράφτει καταγάλανος ο απάνεμος κόλπος της  Κολοκύθας, με το ‘Γλαρονήσι’, μια μακρόστενη βραχονησίδα να δεσπόζει στην είσοδο. Χαμηλότερα, κρυμμένη από την πυκνή βλάστηση βρίσκεται η μικρή παραλία της Κολοκύθας, ιδιαίτερα αγαπητή στους αλλοδαπούς επισκέπτες.

Από το σημείο αυτό ξεκινά στενό, ανηφορικό, πετρώδες μονοπάτι, που ελίσσεται ανάμεσα στην θαμνώδη βλάστηση και καταλήγει στην κορυφή. Ανηφορίζουμε προς την κορυφή, ενώ τριγύρω μας υπάρχουν μόνο εγκαταλειμμένα χωράφια, που οροθετούνται με προσεκτικά κατασκευασμένους ‘τράφους’, που αποδεικνύουν ότι πριν η περιοχή αναπτυχθεί τουριστικά η καλλιεργήσιμη γη ήταν πολύτιμη και η κοπιαστική φροντίδα της απαραίτητη για την επιβίωση.

Συνεχίζουμε ανηφορικά, απολαμβάνοντας τη θέα της  γαλήνιας θάλασσας που τη σχίζουν μικρά πλεούμενα. Μετά από σύντομη πορεία φτάνουμε στην κορυφή του λόφου που προσφέρει πανοραμική θέα 360 μοιρών. Στο μικρό πλάτωμα στην κορφή υπάρχει κολωνάκι της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού και απομεινάρια από μισογκρεμισμένες εγκαταστάσεις, σημάδια ότι σε αλλοτινούς καιρούς στο σημείο αυτό υπήρχε ακμάζουσα αγροτοκτηνοτροφική εγκατάσταση, που πιθανόν συντηρούσε πολυμελείς οικογένειες. Σήμερα διακρίνονται μισογκρεμισμένα πετρόκτιστα αγροτόσπιτα, που διατηρούν ακόμη τα βαριά πελέκια στις εισόδους τους, ενώ στους τοίχους υπάρχουν ακόμα οι εσοχές που χρησίμευαν σαν ντουλάπια. Την προσοχή μας συγκεντρώνει μια εντυπωσιακή κατασκευή, απροσδιόριστης χρήσης, με μισοβουλιαγμένη θολωτή στέγη, όπως αυτές που βλέπουμε στην κορυφή της Οξάς (όπου σε αρχαίους χρόνους άκμασε η πόλη της Αρχαίας Νάξου). 

Περιφερόμαστε στο χώρο την ώρα του δειλινού, περιμένοντας να ανατείλει το αυγουστιάτικο φεγγάρι, ενώ η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει και η πλάση μοιάζει να ησυχάζει. Οι ρόδινες ανταύγειες του απόβραδου βάφουν ήδη το στερέωμα, ενώ τα βουνά σκουραίνουν και φαίνονται πιο απόμακρα.

Περιμένοντας τη σελήνη, αφήνουμε το βλέμμα μας να πλανιέται στο πανέμορφο τοπίο, απολαμβάνοντας εικόνες μοναδικής ομορφιάς: το στενό πέρασμα στον ‘Πόρο’ μοιάζει σχεδόν εξωπραγματικό, ενώ τα πολυάριθμα φώτα στην απέναντι ακτογραμμή αστραποβολούν σαν πολύτιμα πετράδια.Ο ήλιος έχει αποσυρθεί στη δύση, φωτίζοντας με τις τελευταίες του ακτίνες τα σκόρπια συννεφάκια στον ουρανό. Η βασίλισσα της νύχτας, ξεπροβάλει περήφανη από απέναντι, χαράσσοντας πάνω στα ήσυχα νερά της θάλασσας το λαμπερό, ασημένιο της μονοπάτι, του ‘φεγγαριού τη στράτα’.

Μένουμε αρκετή ώρα στην κορυφή απόθαυμάζοντας την ομορφιά του τόπου, προσπαθώντας να φυλακίσουμε σε φωτογραφίες τη μυστηριώδη γοητεία της σελήνης. Όταν το σκοτάδι έχει απλωθεί γύρω μας για τα καλά και διακρίνονται μόνο οι σκοτεινοί όγκοι των βουνών και οι λάμψεις από τα φώτα, επιστρέφουμε στην αφετηρία κατηφορίζοντας από το ίδιο μονοπάτι. Περιπετειώδης επιστροφή και παρότι το άπλετο φως της πανσέληνου φωτίζει τη διαδρομή μας, οι φακοί αποδεικνύονται απαραίτητοι.

Αφήνουμε πίσω μας την κοσμοπολίτικη Ελούντα που πάντα μας εκπλήσει ευχάριστα με τις κρυφές ομορφιές της και ανανεώνουμε το ραντεβού για την Τετάρτη, με ανάβαση στο ξωκλήσι του Αφέντη Σταυρού στην οροσειρά της Δίκτης με απογευματινή/νυκτερινή πεζοπορία.

ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος

ΒΙΝΤΕΟ:  

ΧΑΡΤΗΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΣ

Powered by Wikiloc