ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: χωριό Σφάκα

Showing posts with label χωριό Σφάκα. Show all posts

Sunday, 23 November 2025

ΑΠΟ ΤΗ ΣΦΑΚΑ ΣΤΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ (Μέσω του φαραγγιού του Κουδουμή)

Μια ενδιαφέρουσα πεζοπορία στα χνάρια των παππούδων μας ήταν αυτή που πραγματοποιήσαμε με τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου την Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2025. Κι ήταν τυχερή η ομάδα των 20 πεζοπόρων που έλαβε μέρος σε αυτήν!

Φαράγγι Κουδουμή, απλά γοητευτικό!

Πεζοπορία που σχεδιάζαμε για χρόνια

Παιδί ακόμα θυμάμαι τον παππού μου, τον Κυριακογιώργη, από τη Σφάκα να λέει τη γνωστή μαντινάδα: «Από παέ θα παίξω μια να πάω στη Ρουκάκα, γιατί είναι η μάνα μου τρελή και δε μου βάνει βράκα» και θεωρούσα πως και πολύ μακριά δεν θα ‘ναι αυτή η Ρουκάκα, αφού με ένα πήδο πια την φτάνεις. Ρουκάκα, το παλιό όνομα της Χρυσοπηγής, τούρκικο μάλλον, καθώς ήταν από τα τουρκοχώρια της εύφορης κοιλάδας πίσω απ’ το Ορνό, τα οποία ήταν πάντα πιο πλούσια από τα δικά μας τα ξερικά ανεμοδαρμένα βορινά χωριά, καθώς ποτέ δεν τους έλειπε το νερό! Την πεζοπορία αυτή λοιπόν καιρό τη συζητάγαμε και σκόνταφτε πάντα στο θέμα της μεταφοράς: τα δυο χωριά, με στενούς δεσμούς απ’ το παρελθόν, στέκονται αντιδιαμετρικά του όρους Ορνό που τα χωρίζει -ή τα συνδέει, όπως το δει κανείς. Παλιότερα οι κάτοικοι τους είχαν τακτική επικοινωνία με τα γαϊδούρια, ωστόσο σήμερα με τους αμαξωτούς δρόμους τα χωρίζει μεγάλη απόσταση!

Πεζοπορία «βαριά» με ένα αίσθημα ιερού καθήκοντος μάζεψε την ομάδα των Σφακιανών του Συλλόγου, Μαρία, Λευτέρη και Λεωνίδα, που χωρίς πολλή συζήτηση ανέλαβαν το πρώτο μέρος της διαδρομής και των Χρυσοπηγιανών, σύσσωμης της οικογένειας του Γιάννη Καλλιβρετάκη, που πήραν τη σκυτάλη μετά!

Από την εκκλησία της Παναγίας της Κυμέλας, δίπλα στον ΒΟΑΚ κι ανάμεσα στα χωριά Σφάκα και Τουρλωτή, που εορτάζει την ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής, ξεκινήσαμε το πρωί της Κυριακής.

Στην αρχή χωματόδρομος, που οδηγεί στο φαράγγι!

Φαράγγι Κουδουμή

Ξεκινάμε λοιπόν στον φάραγγα δίπλα στην εκκλησία της Κυμέλας ανάμεσα Σφάκας και Τουρλωτής, όπου παρκάρουμε τ’ αυτοκίνητά μας. Επιλέξαμε το όμορφο φαράγγι του Κουδουμή για την ανηφόρα, επειδή έχουμε καιρό να το κάνουμε. Για μένα προσωπικά εδώ ήταν η πρώτη μου οργανωμένη πεζοπορία πριν 9 χρόνια με τον Φ.ΟΡ.Σ. Σητείας κι έκτοτε έχω ξαναέρθει αρκετές φορές. Ξέρω τα πατήματα και την ιδιομορφία του μέρους. Χαίρομαι όμως να ακούω τις εκφράσεις θαυμασμού των συνοδοιπόρων μου, όταν περνάμε απ’ τα κάθετα με ραβδώσεις πρανή του, όπου φωλεύουν δεκάδες όρνια, που μας μυρίστηκαν και πετάνε γύρω μας. Ξέρω τις σπηλαιώσεις του, που πολλές φαίνεται πως εκτελούσαν χρέη μαντριών, τα καμίνια για την επεξεργασία του ασβεστόλιθου, το πυκνό πρινόδασος εκατέρωθεν του μονοπατιού, ότι είναι διάσπαρτο με κουφάρια πεθαμένων μικρών ζώων… Στα στενά του περάσματα χρειάζεται προσοχή και βοήθεια από τους πιο δυνατούς, ώστε να σκαρφαλώσουμε όλοι, με αποκορύφωμα το ξετρύπι με τον μεγάλο βράχο σαν υπέρθυρο, απ’ όπου πρέπει να αναρριχηθούμε ένας-ένας και τέλος τον πέτρινο «τοίχο» με τα «σκαλοπάτια», την τελευταία δοκιμασία. Σίγουρα δεν έχεις χρόνο να βαρεθείς!

Ανθρώπινες παρεμβάσεις στις σπηλαιώσεις δείχνουν την χρήση τους για σταυλισμό κάποτε

Ασβεστοκάμινο στην αρχή σχεδόν του φαραγγιού. Η θέση του εδώ δικαιολογείται απ' την πολλή πέτρα και τα πρίνα τριγύρω. Στο καμίνι έθαβαν τις πέτρες και με σιγανή κι ελεγχόμενη φωτιά παρήγαγαν ασβέστη, πολύ χρήσιμο υλικό για τους ανθρώπους τότε! ΚΑΤΩ: Εντυπωσιακά τα πρανή του φαραγγιού απαιτούν σε ορισμένα σημεία σκαρφάλωμα:

Πρινόδασος σε αρκετά σημεία πυκνό καθ' όλο το μήκος του φαραγγιού

Εδώ η "αψίδα" το σημείο όπου ένας βράχος ως υπέρθυρο έχει δημιουργήσει ένα στενό άνοιγμα, απ' όπου περνά ένας-ένας

Οι ακτίνες του ήλιου δεν φτάνουν τόσο χαμηλά

Ο τοίχος των 5-6 μέτρων προς την έξοδο του φαραγγιού θέλει κάποια αναρρίχηση

Οροπέδιο Μονοκαράς

Βγαίνουμε κάποτε στο ανατολικότερο τμήμα του εύφορου οροπεδίου της Μονοκαράς, με τους τουρλωτιανούς μαγατζέδες και τα μερακλήδικα αμπέλια τους. Ένα μήλο θα το φάμε, τιμής ένεκεν, αφού είναι η εποχή τους. Έπειτα θα περάσουμε από το έρημο πια μαντρί του Αντώνη Κλίνη ανοίγοντας το μάνταλο της αυλόπορτας. Από εδώ είναι η διάβαση για την άλλη πλευρά. Τον είχα ρωτήσει παλιά τον γερο-βοσκό και μου είχε πει «Ωωωω το μονοπάτι της Χρυσοπηγής, ένα ατέλειωτο ζιγκ ζαγκ, που σου βγάζει το λάδι μέχρι να φτάσεις!»

Η πορεία απαιτεί άλλη μια ώρα ανηφόρας στη στενή σάρα ανάμεσα στα βουνά της Πισκοπιανής και του Μακρύ Λάκου. Εδώ ξεφυτρώνουν ανθάκια της εποχής: κρόκοι, κολχικά και άλλα. Κυρίως όμως επικρατεί ξεραΐλα δυστυχώς. Φτάνουμε στο κούτελο πριν την κατηφόρα. Μπροστά μας ανοίγεται όλη η κοιλάδα ως κάτω στα νότια. Βλέπουμε τα Σχινοκάψαλα, την Λάπιθο, το Ορνό. Η Χρυσοπηγή πουθενά. Την κρύβει ο ορεινός όγκος.

Συνέχεια της ανηφόρας από τη σάρα ανάμεσα στις κορυφές Πισκοπιανή και Μακρύς Λάκκος, αφού περάσεις τη στάνη του Κλίνη. Πίσω το τρίγωνο του φαραγγιού του Κουδουμή, που μόλις διασχίσαμε!

Η ίδια εικόνα από την άλλη μεριά. Πίσω διακρίνεται ο Μακρύς Λάκκος

Ζουμ σε μια γωνιά του οροπεδίου Μονοκαράς με τους μαγατζέδες, τα αμπέλια και τους οπωρώνες

Ο παράδεισος του μήλου!!!

Όμορφο μα τοξικό: colchicum pusillum, ενδημικό της Κρήτης ΚΑΤΩ: Διάφορα λουλουδάκια της εποχής και του υψομέτρου: crocus laevigatus,prospero autumnale,

crocus oreocreticus cartwrightianus,

Οι μαργαρίτες του χειμώνα: bellis silvestris

Στο "Αμυγδαλοσέλι", το διάσελο ανάμεσα σε Πισκοπιανή (κρυμμένο στην ομίχλη το βουνό στις ρίζες του οποίου είναι φωλιασμένη η Χρυσοπηγή) και Μακρύ Λάκκου

Μετά από μια ανάπαυλα παίρνουμε το μονοπάτι που είναι σμιλεμένο δεξιά στο διάσελο. Με έκπληξη βλέπουμε ότι είναι σηματοδοτημένο! Ας είναι καλά η ομάδα του Γεωπάρκου Σητείας με τον κύριο Γιάννη Κανναβάκη της Χρυσοπηγής, τους ευχαριστούμε πολύ, γιατί τώρα ακολουθούμε το ζιγκ ζαγκ του μονοπατιού χωρίς πολλή έννοια. Διατηρείται αυτό σε μερικά σημεία πολύ καλά, σε άλλα το ξεχωρίζεις απ’ το υποστηρικτικό τοιχία στις άκρες του. Ελίσσεται αρχικά στην αριστερή μεριά της σάρας και στη συνέχεια περνά δεξιά πάνω από ένα ακόμα καμίνι κι έπειτα από τη θέση «Αμυγδάλοι» με το σκεπαστό σαρνίτσι. Από ψηλά φαίνεται και η μεγάλη δεξαμενή γεμάτη νερό, όπου είναι η έξοδός μας. Δίπλα της ξεκινά ο χωματόδρομος που δεξιά οδηγεί προς Μπέμπονα κι αριστερά προς τον προορισμό μας.

Ακολουθώντας το παλιό μονοπάτι με το ζιγκ ζαγκ, που οδηγούσε στην άλλη πλευρά του όρους Ορνό στην κοιλάδα της Χρυσοπηγής

Στο βάθος τα βουνά της Θρυπτής

Το μονοπάτι περνά πάνω απ' τη θέση "Αμυγδάλοι" με το στεγασμένο σαρνίτσι. Κάτω φαίνεται κι η μεγάλη δεξαμενή, από όπου θα βγούμε στον χωματόδρομο

Μετά από αρκετό κατέβασμα φάνηκε κι η Χρυσοπηγή φωλιασμένη στις ρίζες της Πισκοπιανής

Τα τελευταία μέτρα προς το χωριό!

Στην είσοδο του χωριού

ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ Η ΡΟΥΚΑΚΑ

Μετά από 12 χλμ, 750 μ υψομετρική διαφορά και 6 ώρες πεζοπορία φτάνουμε τελικά στο φιλόξενο καφενεδάκι στην πλατεία της Χρυσοπηγής. Είναι η ώρα της ανταμοιβής με μια μπύρα, ένα μεζέ και το ..παρεάκι. Ίσα που προλαβαίνουμε: σε μια ώρα θα μας μαζέψει το λεωφορειάκι του ΚΤΕΛ, για να μας μεταφέρει πίσω στη Σφάκα διασχίζοντας όλη σχεδόν την επαρχία Σητείας και κυκλώνοντας το όρος Ορνό! Άλλα τρία τέταρτα από εδώ ως τον Άγιο Νικόλαο. Ήταν μεγάλο το ταξίδι σήμερα, αλλά άξιζε τον κόπο!!

Στην πλατεία του χωριού με το καφενεδάκι. Η Χρυσοπηγή ονομαζόταν παλιά Ρουκάκα (όνομα τούρκικο ή αραβικό) και κατά την Τουρκοκρατία ήταν ένα απ' τα πιο γνωστά και πλούσια τουρκοχώρια της περιοχής. Κατά την ελληνική επανάσταση του 1897 σώθηκαν οι Μουσουλμάνοι της περιοχής μετά από παρέμβαση του Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας, Αμβρόσιου κι έτσι δεν ακολούθησαν τη μοίρα των γειτονικών της χωριών πχ της Δάφνης, όπου είχαμε μεγάλες σφαγές. ΚΑΤΩ: Οι αρχηγοί μας σήμερα: Γιάνης Καλλιβρετάκης με την οικογένεια (καταγωγή από Χρυσοπηγή) - Μαρία Μετζογιαννάκη (Σφάκα)

ΑΡΧΗΓΟΙ: Μετζογιαννάκη Μαρία (Σφάκα) - Καλλιβρετάκης Γιάννης (Χρυσοπηγή)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Λεωνίδας Κλώντζας, Μαρία Μετζογιαννάκη,

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ:

Μαρία Μετζογιαννάκη

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ :

Γιάννης Πάγκαλος

Με την υποστήριξη του Wikiloc

Sunday, 22 October 2023

ΣΦΑΚΑ – ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΝΟΚΑΡΑΣ – ΚΟΙΝΟΠΟΤΑΜΟΣ

Σε μια αγαπημένη μου διαδρομή, που την έπλεξα βήμα-βήμα στους μοναχικούς περιπάτους της καραντίνας μου, είχα την τιμή να οδηγήσω τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2023, ημέρα εξαιρετικά ζεστή για την εποχή με αφρικάνικη σκόνη και πλήρη άπνοια. Κι ούτε που περίμενα ότι θα μαζευτούμε καμιά 20ριά άτομα, όπως κι έγινε τελικά. Και καμιά φορά έχουν και τα καλά τους αυτές οι δυσκολίες, γιατί μαζεύονται οι λίγοι και …πωρωμένοι κι η ομάδα πετά!!!

Στο καλντερίμι για Προφήτη Ηλία με φόντο το απέραντο γαλάζιο του βόρειου κρητικού πελάγους!

το βίντεό μας με το φακό του Γιάννη Πάγκαλου

ΑΝΗΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΣΦΑΚΑ

Κάπως έτσι ξεκινάμε απ’ το χωριό μου, τη Σφάκα, δίπλα απ’ τη στάση του λεωφορείου, που έχει μετατραπεί σε δανειστική βιβλιοθήκη. Περνάμε κάτω απ’ την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, πολιούχου του χωριού! Κατόπιν ακολουθούμε ανηφορικά στενά, που μας οδηγούνε στο έρημο, όμορφα αναπαλαιωμένο, μικρό ξενοδοχείο «Κρήσσα Γειτονιά».

Η Σφάκα είναι ένα χωριό 200 περίπου κατοίκων, στους πρόποδες της Ασκορδαλιάς, της ψηλότερης κορυφής του όρους Ορνό, γνωστό στους ορειβάτες για τα δύο φαράγγια, που το οριοθετούν, το φαράγγι του Κουδουμή ανατολικά και του Τσιγκούνη δυτικά. Είναι επίσης η επίσημη διέξοδος προς τον τουριστικό οικισμό του Μόχλους

Το κάτω χωριό με το εκκλησάκι της Παναγίας

Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια για τον Τίμιο Σταυρό

Στο Πάνω Χωριό, διακρίνεται η κορυφή του Προφήτη Ηλία, πρώτη στάση της πεζοπορίας μας.

Η πραγματική πορεία τώρα ξεκινάει: ακολουθώντας μονοπάτια άλλα καλοδιατηρημένα και πλακόστρωτα, άλλα χορταριασμένα κι άλλα απλά περάσματα θα πραγματοποιήσουμε την ανηφορική πορεία των τριών περίπου ωρών, που έχουμε μπροστά μας! «Η πρώτη μας στάση θα είναι το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία που βλέπουμε ίσια πάνω απ’ τα κεφάλια μας», τους λέω, «στο ενδιάμεσο μικρές στάσεις μόνο για λίγο νερό και να θαυμάσουμε τη θέα». Αυτή η θέα είναι η επιβράβευση για την κοπιαστική ανηφόρα. Κάθε μέτρο, που ανεβαίνεις, τόσο ανοίγεται κι ο ορίζοντας: πρώτα ξεδιπλώνεται η Σφάκα σαν πουλί στους δυο οικισμούς της, Πάνω και Κάτω Χωριό, έπειτα ξεπετάγονται η Τουρλωτή και η Μυρσίνη στ’ ανατολικά, στα βόρεια το νησάκι του Μόχλους, τα γυψωρυχεία και η Ψείρα, που πολεμά να κρυφτεί πίσω τους, και στο βάθος δυτικά όλος ο κόλπος του Μεραμπέλλου. Λίγο πριν την άφιξη στο εκκλησάκι απλωνόμαστε για μια ομαδική φωτογραφία στο όμορφο καλντερίμι με τις γαλάζιες ακτές στον ορίζοντα για κάδρο.

Αφήνοντας τη Σφάκα, που απλώνεται σαν πουλί με τις δύο συνοικίες της: το Πάνω Χωριό αριστερά με τον πολιούχο Τίμιο Σταυρό και το Κάτω Χωριό δεξιά.

Με λίγη κάθετη ανηφόρα διακρίνεται και το νησάκι του Μόχλους κι οι δυτικές ακτές του κόλπου του Μεραμπέλλου

Να και τα γυψωρυχεία στο Αλτσί κι η Ψείρα από πίσω τους

Το νεόκτιστο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, πρώτη στάση της πεζοπορίας

Ανατολικά η Τουρλωτή και λίγο πιο πίσω η Μυρσίνη κι ο βράχος του Κάστελλα, φυσικό όριο της περιοχής μας

Όμορφο καλντερίμι με βοηθητικά τοιχία, που χρειάζεται όμως ένα καλό καθάρισμα.

Στη συνέχεια περνάμε από παλιούς εγκαταλελειμμένους οικισμούς την Καρά, τα Κελλιά, τα Ρούσα Χωράφια. «Τι στο καλό τα φτιάχνανε τα σπίτια τόσο ψηλά;» έχω ακούσει πολλές φορές. «Κυνηγούσαν το νερό», σκέφτομαι και θυμάμαι τα καλοκαίρια σ’ αυτό το βουνό με τον παππού μου. Τότε που φόρτωναν στο γαϊδούρι κρασί, λάδι και παξιμάδια, κι έπαιρναν τη φαμελιά, την κατσίκα και τον σκύλο για την ‘Κεφάλα’. Έβαζαν κηπούλι που πότιζαν απ’ τα πηγάδια κι απ’ τις στέρνες, όσο καιρό κρατούσε ο θερισμός, το λίχνισμα και οι άλλες ασχολίες. Τότε τα βουνά ήταν γεμάτα ζωή το καλοκαίρι. Σήμερα αρκετά σπίτια έχουν ψιλο-ανακαινισθεί και χρησιμοποιούνται σαν μαγατζέδες για τις ανδροπαρέες μετά απ’ το κυνήγι ή τη δουλειά στ’ αμπέλια.

Παλιός οικισμός της Καράς απέναντι απ' τον Προφήτη Ηλία

Ο Προφήτης Ηλίας απ' την Καρά - διακρίνεται το φιδογυριστό πετρόκτιστο μονοπάτι

Παλιό αλώνι. Πίσω διακρίνονται το Σπαθί, η Μεσοκεφάλα κι η Ασκορδαλία (όρος Ορνό)

Πλησιάζοντας τα Κελλιά

Στο βάθος Ασκορδαλιά

Φτάνουμε κάποτε στον μοναχικό πρίνο με το πολυφωτογραφημένο παγκάκι του Χρόνη. Το ‘φτιαξε ο άνθρωπος να πίνει τον καφέ του με το τσιγάρο και να ρεμβάζει. Κι έγινε hotspot των απανταχού ορειβατών! Εδώ, με το φαράγγι του Τσιγκούνη να χάσκει σχεδόν δίπλα μας, είναι το καλύτερο σημείο να δεις τα βουνά της περιοχής: στα δυτικά μας οροσειρά και ρήγμα (‘στεφανιές’) της Λάστρου (1.002), από πάνω μας τα δυτικά σητειακά όρη (Ορνό) με τη σειρά: το Σπαθί (1.177), η Μεσοκεφάλα, η Ασκορδαλιά (1.238), ο Μακρύς Λάκκος, η Πισκοπιανή και πιο πέρα λίγο …ξεπαρεού η Μεγάλη Μούρη (1.179). Η αγαπημένη μας Στεφανία Παπαδάκη, μας βάζει να τα πούμε ένα-ένα και μας λέει και τα ύψη τους. Ανατολικά το φαράγγι του Κουδουμή και πίσω απ’ τις χαμηλές κορφές, αχνοφαίνεται η Μονοκαρά.

Η Στεφανία μας δίνει τις πληροφορίες για την περιοχή: https://www.facebook.com/photopagalos/videos/352779407192935?idorvanity=588468201282923

Το παγκάκι του Χρόνη στο πιο στενό σημείο της διαδρομής ανάμεσα στα φαράγγια Κουδουμή και Τσιγκούνη. Στην άκρη δεξιά φαίνονται τα Ρούσα Χωράφια με τις πηγάδες

Η οροσειρά της Λάστρου με το ρήγμα (΄στεφανιές') και αριστερά η πλαγιά του Σπαθιού. Κάτω φαίνεται να χάσκει το φαράγγι του Τσιγκούνη

ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΝΟΚΑΡΑΣ

Προς τα εκεί συνεχίζουμε την πορεία μας χαζεύοντας τα γιγάντια πηγάδια με τις εσωτερικές περιστρεφόμενες κλίμακες, τις ‘λίμνες’, πέτρινα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Μηλιές κι αχλαδιές, φορτωμένες απ’ τα ζουμερά φρούτα τους - δύσκολα αντιστεκόμαστε στον πειρασμό να μην απλώσουμε το χέρι! Οι κραυγές ενός νεογέννητου αρνιού –ακόμα έχει τον ομφάλιο λώρο- χτυπάνε αλάρμ! Το ψάχνουμε, το βρίσκουμε, το μαζεύουμε προσεκτικά και το οδηγούμε στον βοσκό, τον Μανώλη τον Μαυρόματο, ζωντανό θρύλο της περιοχής, που έχει τη στάνη του λίγο πιο ψηλά. Οι αγροικίες όλο και πυκνώνουνε και φτάνουμε στο περιφραγμένο προαύλιο του ναϊσκου του Τιμίου Σταυρού. Εδώ στο μπεντένι του, κάτω απ’ τη δροσιά των πεύκων θα στήσουμε τον μπουφέ με τα καλούδια μας. Εδώ θα ενημερώσω και τους συνοδοιπόρους μου για τα …προβλήματα της επόμενης μέρας: επειδή ο τόπος μου είναι γνωστός για τα μεγάλα σπυριά -εδώ τα λέμε κατ’ ευφημισμόν «καλομαμουνιές»-, που πετάγονται στο δέρμα μετά από το περπάτημα στην καλοκαιρινή εξοχή! «Λίγη ψυχραιμία, παιδιά, μετά από 2-3 μέρες …λυσσαλέου ξυσίματος, όλα περνάνε». Χασκογελάνε. Δεν ξέρουν τι τους περιμένει…

Οι εντυπωσιακές πέτρινες πηγάδες, γνωστές και ως 'λίμνες' στα Ρούσα Χωράφια

Αποχαιρετώντας τα Ρούσα Χωράφια

Φθινοπωρινά χρώματα στο μικρό οροπέδιο

Η μεγάλη μας στάση στο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού Μονοκαράς

Ανατολική Μονοκαρά στην έξοδο του φαραγγιού του Τσιγκούνη

Σώσαμε κι ένα νεογέννητο εγκαταλελειμμένο αρνάκι

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΠΟΤΑΜΟ

Και ξεκινάμε πάλι. Διασχίζουμε όλο το μικρό οροπέδιο, ώσπου φτάνουμε στον πόρο, απ’ όπου θα τραβερσάρουμε στις δασωμένες πλαγιές του Ορνού και ακολουθώντας ίχνη παλιού μονοπατιού μέσα από το πρινόδασος, θα κατέβουμε στην κοίτη του Κοινοπόταμου. Τοπίο εξαιρετικής ομορφιάς με τα πρίνα να συνδυάζονται με τις πέτρινες σάρες, τα μεγάλα πέτρινα ασβεστοκάμινα, τις κάθετες ορθοπλαγιές κοντά στην έξοδο του φαραγγιού, το παλιό νταμάρι-φάντασμα που θυμίζει τοπίο του Αγγελόπουλου. Κάπως έτσι φτάνουμε στ’ αυτοκίνητά μας μετά από μια πορεία 14 χιλιομέτρων, με υψομετρική διαφορά 550 μέτρων περίπου, σε 6 ώρες με τις στάσεις και σε μια απίστευτη εναλλαγή πολλών διαφορετικών τοπίων. Ευχαριστώ πολύ την ομάδα για την συντροφικότητα και το κέφι της. Περπατήσαμε όλοι οργανωμένα χωρίς αποκλίσεις και φτάσαμε στην ώρα μας κερδίζοντας έτσι χρόνο να ‘σβήσουμε’ την κάψα μας με μια βουτιά, άλλοι στη θάλασσα άλλοι σ’ ένα ποτήρι μπύρα, στο γειτονικό γραφικό παραθαλάσσιο Μόχλος, όπου η θάλασσα είχε πήξει για τα καλά!