ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Γιώργος Βαρδάκης: Ταξίδι στην Αναπούρνα

Δεν έχουν περάσει ούτε δυο βδομάδες από τότε που ο Γιώργος ο Βαρδάκης, απ’ τα πιο παλιά και ικανά μέλη του Ορειβατικού Αγίου Νικολάου, έσκασε μύτη στις πεζοπορίες μας μετά από μικρή απουσία, ανανεωμένος και με κομψό ορειβατικό μπλουζάκι «ANNAPURNA base camp». Ξέραμε ότι θα έκανε ένα μεγάλο ταξίδι, αλλά δεν μας έλεγε πολλά «μήπως πάει κάτι στραβά». Τώρα όμως που γύρισε με το καλό, θέλουμε να τα μάθουμε όλα:

Ο Γιώργος ο Βαρδάκης με αναμνηστικό μπλουζάκι "Annapurna base camp"

«Όνειρο ζωής, Γιώργο»; «Όνειρο βέβαια, απ’ αυτά που δεν τολμάς να παραδεχτείς ούτε κι ελπίζεις ότι θα πραγματοποιηθούν ποτέ»! Δεν το κρύβει ότι είχε πολλούς ενδοιασμούς στην αρχή για «το άγνωστο που σε τρενάρει» και την ηλικία που «κοντεύει στα 70». Όμως πήρε την απόφαση παρακινημένος κι απ’ τον γιο του, τον Σήφη, να πάνε παρέα. Κλείσανε τελικά σε εξειδικευμένο ταξιδιωτικό γραφείο της Θεσσαλονίκης. Όλ’ αυτά κατά τα Χριστούγεννα. Από τότε αρχίζει κι η προετοιμασία. Το ταξίδι κοντά στα τέλη του Απρίλη διήρκεσε περίπου δυο βδομάδες και συμμετείχαν 19 άτομα από όλη την Ελλάδα. Από Αθήνα πετάνε με την Air Arabia με ενδιάμεση στάση το Ντουμπάι (που δεν τον ενθουσίασε, λογικό είναι άνθρωπος του βουνού και του λόγγου, δεν το ‘χει με τις μεγαλουπόλεις) για την Κατμαντού. Πτήσεις μεγάλες και κουραστικές (διάβασε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα ώσπου να φτάσουν), ίσως το χειρότερο μέρος του όλου εγχειρήματος.

Στην Κατμαντού

Πρώτη εντύπωση απ’ το Νεπάλ απογοητευτική: από την απόλυτη χλιδή στο Ντουμπάι στην απόλυτη παρακμή: η πρωτεύουσα Κατμαντού μια πόλη με λαμαρίνες και παράγκες, κυκλοφοριακό χάος με αυτοκίνητα-σακαράκες και μηχανάκια να τρέχουν σαν τρελά, το ποτάμι βρώμικο, δυσωδία, νέφος, τα δίκτυα όλα υπέργεια να κρέμονται τα καλώδια παντού (ο Γιώργος είναι συνταξιούχος του Ο.Τ.Ε. και τα προσέχει κάτι τέτοια!) και μαϊμούδες, πολλές μαϊμούδες, επιθετικές και μεγάλα κλεφτρόνια! Οι τιμές πολύ καλές, όμως η ποιότητα χαμηλή και το φαγητό πολύ καυτερό και δεν μπορούσες να το ευχαριστηθείς.

Ινδουιστικοί ναοί

Υπαίθρια καύση νεκρών

Πολύχρωμη ζωή

Μια θάλασσα από καλώδια που μένουν ακάλυπτα

Πολλή κίνηση και μαϊμούδες σκαρφαλωμένες παντού

Στην Αναπούρνα

Στην Κατμαντού η αποστολή έμεινε 2-3 μέρες για να συνηθίσει στο υψόμετρο, διάστημα στο οποίο πρόλαβαν να δουν κάποια αξιοθέατα ή παράξενες συνήθειες των Νεπαλέζων, όπως το κάψιμο των νεκρών. Στη συνέχεια με πούλμαν ξεκινάνε για ένα πολύωρο ταξίδι 8 ωρών –σκέτος εφιάλτης- από άθλιους δρόμους -που είναι σε φάση εκσυγχρονισμού ωστόσο- για την Ποκάρα, τη δεύτερη σε πληθυσμό πόλη του Νεπάλ, που είναι η αφετηρία για την Αναπούρνα κι από εκεί άλλο πούλμαν ως τo σημείο αφετηρίας.

Το ορειβατικό μέρος κράτησε 7 μέρες. Για τους αδαείς «Αναπούρνα» είναι μία από τις οροσειρές των Ιμαλαΐων με την ψηλότερη κορυφή να είναι πάνω από τα 8.000 μέτρα. Η πορεία, που ξεκίνησε από τα 1.300 μέτρα υψόμετρο και τελείωσε στα 4.130 όπου βρίσκεται το Βase camp (δηλαδή το σημείο εξορμήσεων για τις αποστολές της κορυφής –όπου πάνε εξειδικευμένοι πια ορειβάτες με κατάλληλο εξοπλισμό-) μοιράστηκε σε 7 μέρη όσο και οι μέρες περπατώντας όλη τη μέρα και σταματώντας για ύπνο και ξεκούραση στα διάσπαρτα tea houses.

Το λεωφορείο ως εδώ φτάνει! Από εδώ αρχίζει η πεζοπορία

Μέρος της πορείας απαιτούσε διάσχιση από κρεμαστές γέφυρες. Εδώ Σήφης +Ρόζα
ΚΑΤΩ: Σέρπας φορτωμένος

Κι άλλοι Σέρπας

Με τον αρχηγό της αποστολής, τον Λεωνίδα σε ένα tea house

Μωρό νεπαλεζάκι στο καταφύγιο

Τι θυμάται απ’ το ταξίδι; Πολλά νερά, ποτάμια και καταρράκτες απ’ τα χιόνια που έλιωναν. Γραφικά χωριά στις πλαγιές σε ψηλό υψόμετρο και βουδιστικοί ναοί στα καλύτερα σημεία. Δάση με μπαμπού και ροδόδεντρα, στα οποία κατοικούσαν αρκουδάκια Πάντα. Πάνω σου να σε περιτριγυρίζουν από παντού οι γίγαντες των Ιμαλαΐων, καλυμμένοι με τους αιώνιους παγετώνες! Ένιωθες ένα δέος κι ένα θαυμασμό! Το περπάτημα αυτό καθ’ αυτό ήταν μέτριας δυσκολίας: αναγκαστικά πήγαινες σιγά-σιγά κι ανέβαινες επίπεδο σταδιακά, ώστε να συνηθίσει ο οργανισμός σου στο υψόμετρο. Παρ’ όλ’ αυτά ένα μπούκωμα, ζαλάδες, τάση για εμετό το είχες τακτικά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Ένα άλλο πρόβλημα ήταν ότι σε πολλά σημεία είχαν κλείσει τα μονοπάτια από χιονοστιβάδες κι έπρεπε να κάνεις μεγάλη παράκαμψη, για να περάσεις. Τις πιο γραφικές πινελιές στην πορεία τις έδιναν οι sherpas, οι ντόπιοι οδηγοί, που κουβαλούσαν από δύο σάκους ο καθένας, κολλημένους με ιμάντες στο κούτελο! Ήταν πολύ θρησκευόμενοι κι όταν περνούσαν από τα μοναστήρια, τα περπατούσαν έναν γύρο για καλή τύχη κι ευλογία.

Η χιονισμένη οροσειρά των Ιμαλαΐων "Ανναπούρνα" (με την ψηλότερη κορυφή πάνω από 8.000 μέτρα) πάνω απ' τα κεφάλια τους. Η δεξιά κορυφή λέγεται Ματσαπουτσαρε που σημαίνει "ουρά του ψαριού" (ανεστραμμένη). Είναι ιερό βουνό και δεν επιτρέπουν να το ανέβει κανείς.

Βουδιστικοί ναοί στον δρόμο

Καταρράχτες από τα χιόνια που έλιωναν παντού στον δρόμο

Στο Base Camp

Το base camp περιβάλλουν η κορυφή Αναπουρνα1πανω από 8000 Μ. και οι κορυφές Χιμτσουλι, Αναπουρνα3 2 και 3 και η ιερή κορυφή Ματσαπουτσαρε. Όλες από 6000 Μ και πάνω.

Με μάτια που λάμπουνε από τις θύμησες του πρόσφατου ταξιδιού, ο Γιώργος έχει πολλές ιστορίες ακόμα να αφηγηθεί, όμως επειδή ο χρόνος είναι λίγος τελειώνει με τη διαπίστωση ότι «κάθε περιπατητής, που αγαπάει τα βουνά, πρέπει να κάνει αυτό το συγκεκριμένο ταξίδι ζωής, που είναι ‘η χαρά του ορειβάτη’. Δεν είναι κάτι δύσκολο ούτε ακατόρθωτο, το προτείνω ανεπιφύλακτα»!