ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΙΣ 5 ΨΗΛΟΤΕΡΕΣ ΚΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η δράση πραγματοποιήθηκε το διάστημα από 11 ως 20 Ιουλίου 2025 από τη μικρή οικογενειακή επιχείρηση του Βασίλη Γεωργιάδη «Hiking Adventures: Nestos Rodopi Thrace», που εδρεύει στην Ξάνθη, γνωστή από τη διάσχιση των θρακικών Μετεώρων, αλλά και τις συχνές εξορμήσεις στον Όλυμπο, δράση στην οποία συμμετείχαν κι αρκετά μέλη του Ορειβατικού Αγίου Νικολάου. Λίγα λόγια τώρα για τους 5 γίγαντες με τη σειρά που τους επισκεφτήκαμε:

ΓΚΙΩΝΑ (κορυφή Πυραμίδα, 2.510 μ., 5^η ψηλότερη της Ελλάδας), Υ.Δ.: 1.800 – Μήκος διαδρομής: περίπου 17 χλμ

Στην κορυφή της Γκιώνας όλη η ομάδα! 

Η Γκιώνα βρίσκεται στην Στερεά Ελλάδα, στον νομό Φωκίδας. Η ονομασία του βουνού προέρχεται προφανώς απ’ το ομώνυμο νυκτόβιο πουλί. Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Ασέληνον Όρος, επειδή κατά τον μύθο ζούσε εδώ ο Ενδημίωνας, όμορφος νέος τον οποίο ερωτεύτηκε η Σελήνη και πηγαίνοντας να τον συναντήσει ερωτικά άφηνε τον κόσμο χωρίς φεγγάρι. Ωραίος μύθος που δείχνει πως με το επιβλητικό της ανάστημα η Γκιώνα, κρύβει το φως από τις γύρω περιοχές, δεν είναι τυχαίο, που το χωριό Συκιά, απ’ όπου ξεκινήσαμε την ανάβαση, αποτελεί παραφθορά της λέξης ‘σκιά’, επειδή είναι στα ριζά του βυνού και το βλέπει ελάχιστα ο ήλιος. Εδώ θα μείνουμε στο Προσκοπικό Χωριό και θα τρώμε στο καφενείο της Συκιάς με τον καφετζή, που ξύπνησε μία η ώρα τη νύχτα να μας κάνει μακαρονάδες και ντόπια λουκάνικα –respect- και να μας λέει φοβερές ιστορίες διάσωσης.  Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά:

Ανάβαση στη Γκιώνα λοιπόν απ’ το «μονοπάτι» του Καραγιάννη, ένα απ’ τα πιο δύσκολα κι απαιτητικά της Ελλάδας για έμπειρους ορειβάτες. Καταρχάς είναι η απότομη κλίση: 1.800 υψομετρική ανάβαση σε 6 χλμ (γωνία 35%), με τη μεγαλύτερη ορθοπλαγιά των Βαλκανίων, παράδεισο των αναρριχητών. Μια σχεδόν κάθετη ανηφόρα λοιπόν, δυο φορές σαν του Ψηλορείτη δηλαδή, για να έχουμε μέτρο σύγκρισης. Αν και αυτός έχει και μονοπάτι και πας κούτσα-κούτσα με τα ποδαράκια, ενώ η Γκιώνα θέλει χέρια και σκαρφάλωμα (scrabbling), ενώ έχει και κάποια εκτεθειμένα σημεία, στα οποία ευτυχώς υπάρχει συρματόσχοινο. Βουνό που σου δίνει μεγάλη χαρά, όταν το ανέβεις (8 ώρες ανηφόρας με τις στάσεις για μας), γιατί πρόκειται για μεγάλο άθλο, που ανεβάζει την αυτοεκτίμησή σου.  Φοβιστικό σίγουρα λόγω της κλίσης του, το κατέβασμά του μοιάζει αδύνατο, αν και ο Καραγιάννης –όπως έμαθα απ’ τον Δημήτρη τον Λούρμπα, που τον γνώριζε- σχεδίασε αυτή τη διαδρομή, για να κατεβαίνει πιο γρήγορα μετά την αναρρίχηση. Άλλη πάστα πάλι αυτοί οι αναρριχητές, άξιοι θαυμασμού!

Όμορφη πορεία; Σίγουρα ναι, με ελατόδασος στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής και τη θέα κάτω στο χωριό και στα Βαρδούσια απέναντι καθηλωτική. Το κατέβασμα απ’ τη Μεγάλη Λάκκα με όμορφο μονοπάτι ως την πηγή Χαλίκι. Δυστυχώς το εγκαταλείψαμε και μπλέξαμε μέσα στο Λαζόρεμα σε μία κάθετη κι απαιτητική κατάβαση. Μια πορεία ψυχοβγαλτική αλλά και περιπετειώδης μέσα στη νύχτα (και περισσότερο γι’ αυτούς που αφήσαμε στο βουνό λόγω κόπωσης και μικροτραυματισμού και τερμάτισαν την επόμενη μέρα), που θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Όπως και να έχει μια τόσο μεγάλη κι απαιτητική πορεία με ανομοιογενές γκρουπ, κάπου θα κάνει κοιλιά! Θα δημιουργήσει όμως και πιο σταθερούς δεσμούς! Την επόμενη μέρα μετριόμαστε, όλοι εδώ, όλοι υγιείς, όλοι ικανοποιημένοι, survivors. Μπαίνουμε στο βανάκι για Γράμμο και όταν δεν κοιμόμαστε εξουθενωμένοι, γελάμε με τα παθήματά μας. Ξεκινήσαμε άγνωστοι, είμαστε πλέον ομάδα!!!

Όμορφο μονοπάτι από το χωριό Συκιά

Η Στεφανία ξεπροβάλλει μέσα απ' το ελατόδασος

Σελφο-ομαδική της Αθηνάς σε ανάπαυση της ομάδας κατά την άνοδο!

Το μονοπάτι του Καραγιάννη χρειάζεται scrabbling (δλδ χρήση χεριών για σκαρφάλωμα), τα μπατόν εδώ μάλλον επικίνδυνα είναι. Επίσης λόγω κλίσης καλή είναι η χρήση κράνους και για ατυχήματα και για πιθανή πτώση βράχων. Στη φωτογραφία φαίνονται απέναντι τα Βαρδούσια. (φώτο Θάνου)

Αθηνά και Στεφανία επί τω έργω

Ο Άγγελος σαν γρήγορος κι έμπειρος ορειβάτης έριχνε και λίγη ξάπλα ώσπου να μαζευτεί η ομάδα!

 Απέναντι η κορφή Πύργος! ΚΑΤΩ: Η τελευταία ώρα της ανάβασης είναι βασανιστική, καθώς μπαίνεις σε λούκι με εξαιρετικά σαθρή σάρα. Όμως κάποτε πιάνεις κορυφή (κάτω αριστερά, έξοδος μονοπατιού)

Σκοινοσυντροφιά της κορυφής. Η Γκιώνα είναι πολύ δημοφιλής στους αναρριχητές, καθώς έχει τη μεγαλύτερη ορθοπλαγιά των Βαλκανίων, εξάλλου κι ο ίδιος ο Καραγιάννης, που "άνοιξε" το μονοπάτι ήταν αναρριχητής που ήθελε ένα πέρασμα να κατεβαίνει πιο γρήγορα.

Πανοραμική φωτογραφία της Βασιλικής, που την 'τσίμπησε' μάλλον από την παρέα των παιδιών που έμεναν μαζί μας στο προσκοπικό χωριό. Το ίδιο και το βίντεο, που ακολουθεί: 

ΠΑΝΩ: Η Μεγάλη Λάκκα, όπου βόσκουν κοπάδια και κατασκηνώνουν ορειβάτες. Άγριες λεβάντες μοσχομυρίζουν στο μονοπάτι. ΚΑΤΩ: Το Λαζόρεμα, όμορφο, αλλά πολύ κουραστικό οδήγησε σε καταπόνηση της ομάδας και μας βρήκε η νύχτα στον δρόμο!

Αποχαιρετάμε τη Γκιώνα με μια όμορφη καμπανούλα, που ανακάλυψε ο Θάνος!

ΓΡΑΜΜΟΣ – ΚΟΡΥΦΗ ΤΣΟΥΚΑ ΠΕΤΣΙΚ (2.520, 4^η  ψηλότερη στην Ελλάδα) – ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗ ΓΚΙΣΤΟΒΑ (περίπου 13 χλμ και 1000μ. υψομετρική ως τη Δρακολίμνη και 20 χλμ με 1400μ. όλο μαζί ως την κορυφή)

Ομαδική μας στη Γκιστόβα, εκτός του Βασίλη που φωτογραφίζει, του Άγγελου, που τρέχει στην κορυφή και της Βασιλικής που ανοίγει δίαυλο επικοινωνίας στην Αετομηλίτσα!!!

Η οροσειρά Γράμμος στα σύνορα νομών Ιωαννίνων - Καστοριάς κι Ελλάδας - Αλβανίας έχει ψηλότερη κορφή την «Τσούκα Πέτσικ» ή απλά «2.520», κι έχει τη μεγαλύτερη δασοκάλυψη κυρίως με δρυς και κωνοφόρα. Ιστορικά εδώ εκτυλίχτηκε η τελευταία και πιο σκληρή αναμέτρηση του ελληνικού εμφυλίου με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού (στην περιοχή είχε την έδρα της η 'Κυβέρνηση του Βουνού'). Μνήμες της ταραγμένης αυτής εποχής θα βρούμε στις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες στον Ξενώνα στην Αετομηλίτσα: νέοι με τη στολή των ανταρτών, αναμνήσεις από τους τόπους εξορίας: Τσεχία, Τασκένδη. Το χωριό ερημώθηκε με τον πόλεμο και τις εξορίες και οι κάτοικοι άρχισαν πάλι να επιστρέφουν πολύ αργότερα. Στα τοιχία της επαρχιακής οδού, καθώς πλησιάζαμε επίσης πολλά γκράφιτι του ΚΚΕ, που θεωρεί μέρος της ιστορίας του τον χώρο αυτό, όπου κάνει συχνά εκδηλώσεις. Όμως στην Αετομηλίτσα, το ψηλότερο χωριό της Ελλάδας  στα 1.440 μ. –"τρώει" τη Σαμαρίνα λόγω  πλατείας-  κι ένα απ’ τα πιο απομακρυσμένα,  ο κόσμος είναι φοβερά φιλόξενος κι οι άνθρωποι καλομίλητοι, δεν βρίσκει κανείς ίχνος πικρίας από τις δοκιμασίες που τους επιφύλασσε η ιστορία.

Η πορεία μας: με το βανάκι από Αετομηλίτσα οδικώς για το χωριό Γράμμο (ή Γράμμουστα) δύο ώρες θα τις πάρει. Έτσι ξεκινάμε τη διαδρομή με κάποια καθυστέρηση κι η μέρα είναι πολύ ζεστή. Το χωριό από μόνο του δεν μου πολύ-αρέσει: αναπαλαιωμένα σπίτια, όλα στο ίδιο στυλ, χωρίς πλατεία, χωρίς ίχνος ζωής καμιά σχέση με Αετομηλίτσα. Λειτουργεί εδώ πάντως ξενώνας για ορειβάτες κι ένα καφενείο, το οποίο τιμήσαμε στην επιστροφή. Η πορεία ως τη λίμνη Γκιστόβα γίνεται από καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι –στην αρχή τουλάχιστον, γιατί μετά κάπου το χάσαμε. Είναι πολύ όμορφη, καθώς περνά από αλπικά λιβάδια με ρυάκια, χορτάρια κι όμορφα αγριολούλουδα. Πιο πέρα βόσκουν αμέριμνες πολλές αγελάδες, τις οποίες θα προσεγγίσουμε στον γυρισμό. Η Γκιστόβα, η πιο ψηλή αλπική λίμνη της Ελλάδας στα 2.350μ., με τα δρακάκια της (αλπικοί τρίτωνες), πραγματικά φανταστική και διαφωνώ με τον Άγγελο που την αποκαλεί υποτιμητικά «γκιόλα». Ως εδώ αρκετά ζοριστήκαμε καθώς κι η υψομετρική διαφορά αμελητέα δεν είναι (1.000 μ.) κι η ζέστη σήμερα έντονη, έτσι ως την κορφή της Τσούκα Πέτσικ ή αλλιώς «2.520», όπως την αποκαλούν ανέβηκε μόνος του ο Άγγελος τρέχοντας κιόλας, για να μας προλάβει και να μας αφηγηθεί ότι η κορφή έχει ερείπια προμαχώνα και πιο πέρα υπάρχει πυραμίδα των συνόρων με Αλβανία. Εμείς χαζέψαμε λίγο ακόμα τη λίμνη και κατηφορίσαμε στα λιβάδια με τα γελάδια φωτογραφίζοντας αγριολούλουδα. Το βράδυ στον ξενώνα του Θόδωρου έλεγε ο καθένας τις εμπειρίες του κι η Βασιλική που έμεινε πίσω (έχοντας αναρρωτική απ’ τη Γκιώνα!) είχε προλάβει να γνωρίσει όλη την Αετομηλίτσα και τους παππούδες με τις γκλίτσες στην πλατεία και να πάει ως τις λίμνες στις Αρένες. Γνώρισε και τον Κοσμά, που ήρθε στην παρέα μας και μας αφηγήθηκε πολλές ιστορίες της περιοχής. Όμορφο μέρος, όμορφοι άνθρωποι, σου αφήνει εκκρεμότητες για επόμενη επίσκεψη!

Πλατεία Αετομηλίτσας Ιωαννίνων στα 1.430, το πιο ψηλό χωριό της Ελλάδας, βασικά το χωριό με την πιο ψηλή πλατεία, γιατί μετράται το ύψος από εκεί.

Δρακολίμνη Γκιστόβα, η πιο ψηλή αλπική λίμνη της Ελλάδας σε υψόμετρο 2.353. Πίσω δεξιά φαίνεται και η κορυφή Τσούκα Πέτσικ ή "2.520", η 4η ψηλότερη της Ελλάδας στα σύνορα με την Αλβανία! ΚΑΤΩ: Ένας αλπικός τρίτωνας (δρακάκι)!!

Εκείνο που σε γοητεύει πιο πολύ στον Γράμμο είναι τα αλπικά λιβάδια με τα λογής-λογής λουλούδια.

Κοπάδι με αγελάδες, που βόσκουν αμέριμνες στα λιβάδια μάς κεντρίζουν την προσοχή, καθώς είναι μια εικόνα που στην Κρήτη δε συνηθίζεται. ΚΑΤΩ: Το χωριό Γράμμος ή Γράμμουστα!

ΣΜΟΛΙΚΑΣ – ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗ - ΚΟΡΥΦΗ ΓΕΡΟΣ (2.637, 2^η μεγαλύτερη της Ελλάδας, από Καταφύγιο Πάδων ως κορυφή, περίπου 14 χλμ με 980 υψομετρική)

Από την κορυφή του Γέρου, ψηλότερη κορφή του Σμόλικα και 2η ψηλότερη της Ελλάδας με 2.637μ.

Με μια ακόμα ψυχοφθόρα διαδρομή στο βανάκι (τι να πει κι ο Βασίλης που οδηγεί δηλαδή) με σύντομη στάση στη Βασιλίτσα όπου επικρατεί οργασμός προετοιμασιών για την επικείμενη Πανελλήνια Ορειβατική συνάντηση (σύντομη παρουσίαση της περιοχής απ’ τον Πρόεδρο του ΧΟΣ Γρεβενών, Σάκη Αποστόλου και του μανιταρο-γνώστη Θοδωρή Καραγιάννη, που παρά τις εντατικές εργασίες βρήκαν χρόνο για μας και τους ευχαριστούμε!) φτάνουμε στους Πάδες Ιωαννίνων (1.140μ.), το χωριό μέσα στο πράσινο, που αντικρίζει τους πύργους της Τύμφης και είναι η πιο σύντομη αφετηρία για Σμόλικα. Θα μείνουμε στον θρυλικό πια ξενώνα Munti-Smolikas, παλιό Αρρεναγωγείο διαμορφωμένο ως καταφύγιο, με τη μασκότ του, τον αγαθό γίγαντα Έκτορα (ράτσας Giant Alaskan Malamut). Ούτε που θα προλάβουμε να ξαπλώσουμε καλά-καλά και χαράματα βουρ για το βουνό! Θα ξεκινήσουμε από το καταφύγιο των Πάδων στο Παλιοσέλι. Ανηφορίζοντας αρχικά μέσα από όμορφο και πυκνό δάσος (μαυρόπευκα, οξιές και ρόμπολα) και στα ξέφωτα, λιβάδια με αγριολούλουδα, θα συναντήσουμε την περίφημη Δρακολίμνη του Σμόλικα  (2.154) στην οποία αντανακλάται η κορφή του Γέρου, δεύτερη ψηλότερη της Ελλάδας στα 2.637. Αν και τόσο ψηλός, ο Σμόλικας είναι ένα ήρεμο βουνό χωρίς εκτεθειμένα σημεία και σάρες. Παίρνει κανείς το ανηφορικό μονοπάτι και κούτσα-κούτσα ανάλογα τις δυνατότητές του κάποτε θα φτάσει ως απάνω. Λόγω της μεταλλικής σύνθεσης των πετρωμάτων του (που του δίνουν ένα χαρακτηριστικό γκρι χρώμα) στην κορυφή του υπάρχει αλεξικέραυνο κι εννοείται ότι καλό θα ήταν σε καταιγίδες να το αποφεύγει κανείς. Στην κατηφόρα θαυμάζουμε τη δρακολίμνη από ψηλά με το ιδιαίτερο σχήμα της καρδιάς και γυρνώντας τον ίδιο δρόμο πίσω βάζουμε πλώρη για το Ροδοχώρι Βοΐου Κοζάνης, να διανυκτερεύσουμε στο πατρικό του Βασίλη. Όμορφο χωριό με ποταμάκι και γεφύρι και στην πλατεία τον καταπληκτικό χώρο γευσιγνωσίας (δυσκολεύτηκα πολύ να βρω έκφραση αντάξιά του κι αμφιβάλλω αν βρήκα) «Αρώματα Γεύσεις Γης Βοΐου» του Κώστα Κολιού (συμμετείχε και στο MasterChef) και της Κατερίνας του. Speechless!!!

Munti Smolikas κι Έκτορας

Δροσερή πηγή κοντά στο καταφύγιο των Πάδων

Δάσος Μαύρης Πεύκης

Οι πύργοι της Τύμφης απέναντι, όπως φαίνονται απ' τη διαδρομή

Όμορφη απεικόνιση της Δρακόλιμνης από τον Θάνο

Η κορυφή Γέρος αντανακλάται στα νερά της Δρακόλιμνης

Η Δρακόλιμνη από ψηλότερα. Αν και χωρίς πολύ νερό διακρίνεται το σχήμα καρδιάς που έχει!

Δρακόλιμνη απ' την κορφή

Όμορφο παχύφυτο ανθισμένο (sedum). Το ζωηρό του κίτρινο χρώμα έρχεται αντίθεση με τα μεταλλικά σκούρα χρώματα του βουνού! ΚΑΤΩ: Αγριοφράουλες και αγριοβιολέτες

Μπουκετάκι αγριογαρύφαλλου

Μην έχοντας ανάλογη πεδιάδα, μεγάλη εντύπωση μας κάνανε οι μπάλες σανού στο Ροδοχώρι Βοΐου

ΚΑΪΜΑΚΤΣΑΛΑΝ ΒΟΡΑΣ  (2.524 μ., 3^η ψηλότερη της Ελλάδας, περίπου 8 χλμ, 500 υψομετρική)

Ομαδική στην κορυφή (φαίνεται το σέρβικο εκκλησάκι, παλιά στρατιωτικά καταλύματα και δεξιά η πυραμίδα των συνόρων Ελλάδας - Β. Μακεδονίας

Η πιο εύκολα προσβάσιμη από τις 5 κορυφές είναι αυτή του Καϊμακτσαλάν (=Λευκή κορφή) ή Βόρας στα βόρεια του νομού Πέλλας, επειδή σε αυτό λειτουργεί ένα από τα πιο φημισμένα χιονοδρομικά κέντρα της Ελλάδας. Εκεί σταματά ο δρόμος και ξεκινά η ανάβαση. Το βουνό είναι ωστόσο βατό και με μια μηχανή, ένα 4Χ4 μπορείς να φτάσεις ως την κορυφή. Εδώ λοιπόν επικρατεί το εξής παράξενο: η κορυφή ανήκει από κοινού σε Ελλάδα – Β. Μακεδονία (υπάρχει και η σχετική πυραμίδα) ωστόσο το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία και το μνημείο πεσόντων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανήκει στη Σερβία (έχει και σέρβικες σημαίες παντού). Ένα είδος τριεθνούς! Την ίδια μέρα με εμάς είχε φτάσει εδώ και μια παρέα νεαρών απ’ τη Σερβία, για να αποτίσουν  φόρο τιμής στους προγόνους τους. Το βουνό καλύπτεται επίσης με αλπικά λιβάδια, λιμνούλες, αγριολούλουδα και κοπάδια από γελάδια κι άγρια άλογα. Το απόγευμα στάση στα Λουτρά Πόζαρ, που ήταν τίγκα σε επισκέπτες λόγω του φεστιβάλ της περιοχής. Φαγητό στην Όρμα, όμορφο χωριό που το διασχίζει ποταμάκι, και διανυκτέρευση στο υπόστεγο της …εκκλησίας του χωριού! Μεγαλεία! 

Το σέρβικο εκκλησάκι της κορυφής έχει περίφραξη από αγκαθωτά σύρματα και οβίδες και δίπλα έχει μνημείο των Σέρβων πεσόντων στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (φώτο του Θάνου)

Στα αλπικά λιβάδια του Βόρα έχει λιμνούλες, αγριολούλουδα και κοπάδια γελάδια κι άγρια άλογα

ΟΛΥΜΠΟΣ: Το βουνό των θεών (στα 2918 μ. ο Μύτικας ψηλότερη κορφή στην Ελλάδα)

Παρότι ο αρχικός μου σχεδιασμός ήταν να μην ανέβω στον Όλυμπο, γιατί φοβάμαι γενικά τα γκρέμια και τα εκτεθειμένα περάσματα, οφείλω να ευχαριστήσω όσους μου είπαν:  «Μα δεν είναι ανάγκη να πας στην κορφή, ξέρεις τι ομορφιές έχει αυτό το βουνό;». Πράγματι είχαν δίκιο!

ΔΙΑΔΡΟΜΗ 1: Πριόνια, 1.100 – Καταφύγιο Ζολώτα, 2.100 (6,5 χλμ 1.000 υψομετρική)

Η εξόρμηση στον Όλυμπο ξεκινά απ’ τα Πριόνια –ως εκεί φτάνει το βανάκι. Παίρνουμε μετά καλοδιατηρημένο ανηφορικό καλντερίμι μέσα σε δάσος και μετά από ανηφόρα 3 ωρών, φτάνουμε στο καταφύγιο Σπήλιου Αγαπητού (ορειβάτης του ΕΟΣ Αθηνών που συνέβαλε στην οργανωμένη ορειβασία στην Ελλάδα κι έβαλε τις βάσεις για το καταφύγιο αυτό, που ήταν και το πρώτο στην Ελλάδα) ή Ζολώτα (Κώστας Ζολώτας, κορυφαίος Έλληνας ορειβάτης, που σύνδεσε το όνομά του με τον Όλυμπο αλλά και με τη διαχείριση του συγκεκριμένου καταφυγίου, την οποία τώρα έχει αναλάβει η κόρη του, Μαρία, κουμπάρα του Βασίλη παρεμπιπτόντως). Στο καταφύγιο γίνεται το έλα να δεις λόγω Σαββατοκύριακου και κοιτάζοντας τους ορειβάτες γύρω μου: «ο Όλυμπος είναι η Μύκονος των βουνών», σκέφτομαι! Πολύς κόσμος από όλα τα σημεία του πλανήτη. Αν και υπάρχουν και οικογένειες με μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι, στο μεγαλύτερο ποσοστό πρόκειται για νεολαία. Οδηγοί βουνού έρχονται συνεχώς  με μεγάλα και μικρά γκρουπ και  στην αυλή γίνεται το αδιαχώρητο. Το γεγονός ότι βρήκαμε δωμάτιο μόνο για τους 6 εναπομείναντες της παρέας μάλλον το οφείλουμε στις διασυνδέσεις του Βασίλη. Οι χώροι είναι καθαροί και άνετοι, το φαγητό καλό, η θέση του όμορφη μέσα στο δάσος και με ωραία θέα! Εδώ θα ξεκουραστούμε και εις αύριον τα σπουδαία!

Στο καταφύγιο "Σπήλιος Αγαπητός" ή "Ζολώτας" (τιμώντας τους δύο μεγάλους Έλληνες ορειβάτες). Σήμερα το διαχειρίζεται η κόρη του Ζολώτα, Μαρία, κι ο άντρας της, Διονύσης, κουμπάροι του Βασίλη

Το καταφύγιο του Ζολώτα είναι σε σημείο με πλούσια βλάστηση

Καμπανούλα του Ολύμπου φωτογραφημένη κατά τη διαδρομή για το καταφύγιο

ΔΙΑΔΡΟΜΗ 2: Καταφύγιο Ζολώτα 2.100, κορυφή Σκολιό 2.911, (Ε4), 9χλμ, 810 υψομετρική / κορυφή Μύτικας, 2.918, 9,5 χλμ, 820 υψομετρική

Σάββατο πρωί-πρωί ξεκινάμε την ανηφόρα για τις κορφές. Πολύς λαός! Πιο πάνω απ’ του Ζολώτα το τοπίο γίνεται αλπικό, τουτέστιν χωρίς πράσινο. Σύντομα βρισκόμαστε στον «Γολγοθά», ένα μονοπάτι ανηφορικό, όχι ιδιαίτερα επικίνδυνο, ούτε που κατάλαβα, γιατί το κακοχαρακτήρισαν, έχω ανέβει αρκετούς γολγοθάδες στην Κρήτη! Φτάνουμε σιγά-σιγά στη Σκάλα, απ’ όπου αρχίζει το πέρασμα της Κακόσκαλας (όνομα και πράγμα), που οδηγεί στον Μύτικα. Εδώ υπάρχει πολλή κινητικότητα. Κι ο Μύτικας έτσι όπως μπαινοβγαίνει στην ομίχλη εντυπωσιακός! Δε χρειάζεται να προχωρήσω πολύ, για να αποφασίσω ότι από εδώ και πέρα η φάση ξεπερνάει τις δυνατότητές μου! Κάνω πίσω κι αφήνω την υπόλοιπη ομάδα να κατακτήσει την κορυφή. Τα κατάφεραν και χαίρομαι για την επιτυχία τους. Προκειμένου να σώσω κάπως την ορειβατική μου τιμή προχωράω ως το Σκολιό, την τρίτη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου στα 2.911 (μόλις επτά μέτρα κάτω απ’ τον Μύτικα) κι έπειτα στο Ε4 ως το διάσελο, θαύμασα ένα κοπάδι άγρια άλογα που έβλεπα στη γούβα και γύρισα σιγά-σιγά πίσω. Κάπου εκεί μέσα στις ομίχλες του Σκολιού είχα την τιμή να γνωρίσω και τον σπουδαίο ορειβάτη, Νίκο Μαγκίτση με την ολιγομελή ομάδα του απ’ τον ΕΟΣ Βόλου. Έμαθα αργότερα ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας που έχει ολοκληρώσει το project των 7 κορυφών (δλδ έχει ανέβει στα πιο ψηλά βουνά κάθε ηπείρου). Respect!!! Έτσι έχοντας όλοι από έναν λόγο να λάμπουν τα μάτια μας γυρνάμε πίσω στη βάση μας, το φιλόξενο καταφύγιο Ζολώτα.

Το μονοπάτι του Γολγοθά

Ο Μύτικας στα 2.918, η πιο ψηλή κορφή της Ελλάδας

Υπερήφανοι κατακτητές της κορυφής

Πήγα κι εγώ ως το Σκολιό, 2.911 τρίτη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου 

Άγρια άλογα στη Λάκκα ίσα κάτω απ' το Σκολιό

Γολγοθάς στην κατηφόρα, απέναντι η κορυφή του Αγίου Αντωνίου

ΔΙΑΔΡΟΜΗ 3: Καταφύγιο Ζολώτα, Ζωνάρια, οροπέδιο Μουσών, Σκούρτα, Πετρόστουγκα, Γκορτσά (14 χλμ, ανάβαση: 650, κατάβαση: 1.600)

Την επόμενη μόνο τέσσερεις θα συνεχίσουμε για την πιο όμορφη ίσως διαδρομή! Από του Ζολώτα μετά από σύντομη ανηφόρα μιας ώρας, παίρνουμε τα περίφημα Ζωνάρια, ένα μονοπάτι που τραβερσάρει στις κορυφές και που αν και το φοβόμουνα, δε μου φάνηκε πιο δύσκολο από άλλα αντίστοιχα στην Κρήτη. Περνάμε και από το Λούκι, την άλλη δίοδο προς Μύτικα, όπου ήδη έχει αρχίσει η κίνηση με σχοινοσυντροφιές. Περνάμε κάτω απ’ το περίφημο Στεφάνι, δεύτερη κορφή σε ύψος, παράδεισος των αναρριχητών κι αντικρίζουμε τα δύο καταφύγια και την κορυφή του Προφήτη Ηλία, προστάτη των ορειβατών, και λόγος που απ’ το πρωί με χαιρετάνε όλοι και μου λένε «Χρόνια Πολλά», μια που εορτάζει σήμερα. Φτάνουμε πρώτα στο μνημείο και το καταφύγιο του Γιώσου Αποστολίδη (άλλος μεγάλος Έλληνας ορειβάτης, που πέθανε κατά τη διάρκεια μιας ανάβασης στον Μύτικα απ’ το Λούκι, καθώς γλίστρησε κάποιος της σχοινοσυντροφιάς του και τον τράβηξε στα βράχια). Όχι με τις ανέσεις του Ζολώτα, αλλά σε κομβικό σημείο και με θέα το Στεφάνι, ιδανικό για να πιεις το καφεδάκι σου μια τέτοια ηλιόλουστη μέρα! Πιο πέρα το καταφύγιο του Χρήστου Κάκαλου (κάτοικος της περιοχής, που πρώτος ανέβηκε στον Μύτικα το 1913 συνοδεύοντας Ελβετούς ορειβάτες - ο θρύλος λέει  ξυπόλητος – και, σε περίπτωση που σκέφτεστε διάφορα, πέθανε πλήρης ημερών και αναβάσεων, αφού ανέβαινε στο βουνό ως τα βαθιά του γεράματα). Συνεχίζουμε το μονοπάτι που γίνεται πια κατηφορικό κι ερχόμαστε κούτελο με τα μουλάρια, που φέρνουν τις προμήθειες. Πιο κάτω περνάμε από τη Σκούρτα, τον Λαιμό, όπου μας ανοίγεται η θέα στην πεδιάδα της Πιερίας και τον Θερμαϊκό, μια ομορφιά. Μετά θα μπούμε σε όμορφο ελατοδάσος, το σκούρο πράσινο το οποίο πιο κάτω θα γίνει ανοικτό πράσινο της οξιάς. Μικρή στάση στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας και κατάληξη αργά το μεσημέρι στη θέση Γκορτσά, όπου μας περιμένει το βανάκι!

Στα Ζωνάρια. απέναντι ο Προφήτης Ηλίας, που γιόρταζε τη μέρα της ανάβασης κι αριστερά του το καταφύγιο Αποστολίδη

Οροπέδιο των Μουσών: Καταφύγιο Γιώσου Αποστολίδη και πίσω το περίφημο Στεφάνι (2η ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, πεδίο για αναρριχητές)

Αποχαιρετώντας το οροπέδιο των Μουσών και το Στεφάνι. Αριστερά φαίνεται το καταφύγιο Χρήστου Κάκαλου

Τα μουλάρια μεταφέρουν προμήθειες

Στο πέρασμα του Λαιμού με θέα στην πεδιάδα της Πιερίας

Η διαδρομή προς Πετρόστρουγκα και Γκορτσά πανέμορφη μέσα στο δάσος

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Στο ΚΤΕΛ Μακεδονίας, όπου αποβιβαζόμαστε με την Αθηνά, αποχαιρετούμε Βασίλη και Άγγελο, που πάνε ακόμα δυτικότερα και για μια ακόμα φορά, όπως και με τα άλλα τα παιδιά που αφήσαμε πιο πριν, μας σφίγγεται η καρδιά. Ξεκινήσαμε άγνωστοι οι πιο πολλοί, αλλά με τις άπειρες συντροφικές ώρες στο βανάκι, στο βουνό, στις ταβέρνες, στα καταφύγια, γίναμε «οι δικοί μας άνθρωποι»: πειράγματα και σοβαρές συζητήσεις, ενίοτε και προσωπικές,  εναλλάσσονταν με ρυθμό πολυβόλου. Ζήσαμε έντονες στιγμές τέτοιες που μόνο το βουνό σου προσφέρει και δυσκολευτήκαμε να χωρίσουμε στο τέλος. Κρατώ μόνο το σχόλιο της Αθηνάς την επόμενη: «Είμαι στη Θεσσαλονίκη για καφέ, μόνη μου, κι έχω την αίσθηση ότι σας περιμένω με τα μπαγκάζια και το βανάκι να ξεκινήσουμε πάλι». Περίεργη αίσθηση πραγματικά κι η ευχή που ανταλλάξαμε ως συνήθως «Δεν θα χαθούμε, θα ξαναβρεθούμε», λίγο μας παρηγορεί. Ξέρουμε ότι όταν γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας, η ζωή θα πάρει πάλι τον δρόμο της. Θα μείνουν όμως οι αναμνήσεις…

Κι έτσι κάπως εμείς οι ορειβάτες «δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε», περνάνε οι άλλοι καλά, μα κι εμείς καλύτερα»! και το παραμύθι που λέγεται ζωή συνεχίζεται ….

ΠΑΝΩ: Με το μπλουζάκι του Ορειβατικού Αγίου Νικολάου στη Δρακολίμνη. ΚΑΤΩ: η παρέα των Κρητικών: Στεφανία από Ζάκρο, Άγγελος από Ρέθυμνο, Αθηνά από Ιεράπετρα, Μαρία από Σητεία στη Συκιά. Το μπλουζάκι του Συλλόγου μας στον Σμόλικα.

Ευχαριστώ πολύ τον διοργανωτή, Βασίλη Γεωργιάδη από την Ξάνθη, καθώς και όλους τους συνοδοιπόρους μου: Στεφανία, Άγγελο, Αθηνά από Κρήτη, Βασιλική από Κοζάνη (via Λονδίνου), Άγγελο από Κομοτηνή, Θάνο από Θεσσαλονίκη. Καλή συνέχεια σε όλους μας!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Βασίλης Γεωργιάδης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη, Αθηνά Χαραλαμπάκη, Βασιλική Παπαντώνη, Βασίλης Γεωργιάδης, Θάνος Ταντανόζης 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: 

Μαρία Μετζογιαννάκη 

ΒΙΝΤΕΟ: