ΖΗΡΟΣ – ΣΚΑΛΙΑ – ΖΑΚΡΟΣ – ΦΑΡΑΓΓΙ ΝΕΚΡΩΝ 

(στη μνήμη της Στέλλας Αΐλαμάκη)

Την Κυριακή 26 Μαΐου 2024 έλαβε χώρα πεζοπορία σε όμορφα και ιστορικά μέρη της ανατολικής πλευράς του νομού μας με τη σύμπραξη του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Λασιθίου και του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου και υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco της Σητείας. Συγκεκριμένα έγινε συρραφή των τριών γεωδιαδρομών του τελευταίου -8, 9 και 10- σε μία μεγάλη διαδρομή, που οδήγησε τους 30 περίπου περιπατητές από το γραφικό ορεινό χωριό της Ζήρου στον παραλιακό οικισμό της Κ. Ζάκρου.

Ομαδική μας στις πηγές της Ζάκρου: σύμπραξη Ε.Ο.Σ.Λασιθίου, Ορειβατικού Αγίου Νικολάου, κάποιων μελών του Φ.ΟΡ.Σ.Σ και φυσικά του Γεωπάρκου Σητείας! Μπράβο σε όλους μας!!!

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 9: ΖΗΡΟΣ – ΣΚΑΛΙΑ (6 χλμ – 2 ώρες)

Ξεκινήσαμε περίπου στις 9 η ώρα από τη Ζήρο (ενετική καταγραφή Siro), ορεινό χωριό της επαρχίας Σητείας στα 590 μέτρα, όπου μας περίμενε ο Βαγγέλης Περάκης, ψυχή του Γεωπάρκου και μια ολιγομελής ομάδα από Σητεία.  Σύντομη περιήγηση στο χωριό με πρώτη μας δουλειά να επισκεφτούμε τη λιμνούλα με τα νούφαρα και τις πάπιες στην άκρη του, έναν μικρό υδροβιότοπο πολύ σημαντικό για την άνυδρη ανατολική Κρήτη, στον οποίο κάποιος φύτεψε ‘νούφαρα’, ενέργεια που άλλους τους βρίσκει πολύ αντίθετους, καθώς τα λουλούδια αυτά δεν ανήκουν στην χλωρίδα της περιοχής, ωστόσο είναι ένας λόγος που έχει ανεβάσει κατακόρυφα την επισκεψιμότητά της. Με χαρά διαπιστώσαμε ότι οι αρμόδιοι  έχουν προσθέσει πρόσφατα εδώ ένα όμορφο παρατηρητήριο για την πανίδα της περιοχής.

Η αγαπημένη μας λιμνούλα με τα νούφαρα στο χωριό της Ζήρου

Θέα της λίμνης από την πίσω μεριά, φαίνονται και οι πάπιες καθώς και το χωριό.

Ανθισμένα αρκετά νούφαρα στη λίμνη. 

Στη συνέχεια μέσα από το χωριό πήραμε το μοναδικό ανηφορικό τμήμα του Ε4 της διαδρομής μας με ανάβαση ως τα 750 μέτρα, που μας προσφέρει ωραία θέα του χωριού και του εύφορου οροπεδίου του, καθώς και των σητειακών βουνών στο βάθος. Με την απειλή της βροχής ανά διαστήματα, αλλά χωρίς αυτή να μας επηρεάζει, απολαύσαμε μια όμορφη και δροσερή διαδρομή σε αρκετά γρήγορο ρυθμό ως το μικρό οροπέδιο της Κάνεβας και τέλος τα ιστορικά Σκαλιά στα 660 μέτρα. Εδώ ο Βαγγέλης μας αφηγήθηκε την μαρτυρική θυσία των κατοίκων για την προάσπιση της ελευθερίας τους και την ερήμωση του οικισμού, ο οποίος δεν ξανακατοικήθηκε παρά περιστασιακά από μεμονωμένες οικογένειες. Έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου βρήκαμε ασφαλές κατάλυμα για το κολατσιό μας. Με χαρά είδαμε ότι στην πηγή κοντά σε αυτό τρέχει ακόμα το νερό. Επισκεφθήκαμε το μνημείο για τους ήρωες Σκαλιώτες κι έπειτα πήραμε ξανά το Ε4 με –κατηφορική- κατεύθυνση προς το κεφαλοχώρι της Ζάκρου.

Παίρνουμε το Ε4 με κατεύθυνση ανηφορική αρχικά

Άποψη του ορεινού χωριού της Σητείας, Ζήρος (Siro στην ενετική καταγραφή του 1583), έδρα του Δήμου Λεύκης. Οφείλει την μη ερήμωσή του στο εύφορο οροπέδιό του, στην γειτνίαση με την μονάδα πολεμικής αεροπορίας και στο γεγονός ότι αποτελεί πέρασμα προς τις ανατολικές ακτές και τον Ξερόκαμπο

Ιδανικός καιρός σήμερα για ορειβασία, χωρίς πολλή ζέστη, με τη βροχή να μας κυνηγάει, αλλά ...να μη μας φτάνει!

Σύντομη στάση - ανάπαυλα κάτω απ' τα κλαριά του μοναχικού δέντρου

Πολύ καλά σηματοδοτημένη από το Γεωπάρκο η διαδρομή

Χαρακτηριστικό τοπίο της διαδρομής

Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στα Σκαλιά

Και το εσωτερικό του

Το μνημείο για τους ήρωες Σκαλιώτες. Κατά την παράδοση τα Σκαλιά (οικισμός με τα σπίτια κολλητά σαν σε φρούριο) ήταν απόρθητο μέρος για τους Τούρκους κατακτητές, που έστειλαν ένοπλο σώμα κρυφά να το κατακτήσουν. Όμως η κίνηση 'καρφώθηκε' στους Σκαλιώτες, που έσφαξαν τους Τούρκους στον ύπνο τους στον Μαύρο Κάμπο. Τότε οι Τούρκοι προσεταιρίστηκαν τον ιερέα της Ζήρου, που κάλεσε στην εκκλησία τους Σκαλιώτες, δήθεν να τους μεταλάβει για την αμαρτία τους. Καθώς άφησαν τα όπλα τους αυτοί έξω, όρμησαν οι κατακτητές και τους έσφαξαν όλους και κατόπιν κατέκαψαν τα ανυπεράσπιστα πια Σκαλιά. Ο οικισμός αναφέρεται στην ενετική απογραφή του 1583 από τον Καστροφύλακα ως Scaglia με 162 κατοίκους ενώ στην τουρκική απογραφή του 1881 δεν αναφέρεται πια.

Η πηγή στα Σκαλιά

τρέχει ακόμα νερό

Το Ε4 περνάει από εδώ. Πάνω διακρίνεται ο εγκαταλελειμμένος πέτρινος οικισμός με τους τοίχους των σπιτιών να σχηματίζουν ένα τείχος.

Σκαλιά!!!

Μοναχικό δέντρο κάπου στη διαδρομή

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 8: ΣΚΑΛΙΑ  – ΖΑΚΡΟΣ (4 χλμ – 1.15’ ώρες)

Με την βροχή να πέφτει, αλλά όχι ανησυχητικά, πήραμε το παλιό μινωικό μονοπάτι –σημερινό Ε4- κατηφορίζοντας προς Ζάκρο περνώντας από το μικρό οροπέδιο του Μαύρου Κάμπου. Αγναντεύοντας τη Ζάκρο από ψηλά έως και τις ακτές της  αντιλαμβάνεσαι γιατί οι Μινωίτες επέλεξαν αυτόν τον τόπο για τα θερινά ανάκτορα του βασιλιά τους. Εκτός από τη φυσική ομορφιά, πολλά τα τρεχούμενα νερά σε έναν τόπο με τη χαμηλότερη ίσως βροχόπτωση στο νησί μας. Μεγάλο χωριό, ανθίσταται στην ερήμωση, εύφορος ο κάμπος του, δίοδος προς την τουριστική Κάτω Ζάκρο. Σημαντικές οι εργασίες αναπαλαίωσης εδώ. Μεγάλη κι η προσφορά του Γεωπάρκου. Επισκεφθήκαμε τις πηγές που αποτελούν πόλο έλξης και χώρο για πανηγύρια και περιπλανηθήκαμε στο χωριό με τους αναπαλαιωμένους χώρους του: το ρασοτριβείο, τον φούρνο κ.α. Μικρό, αλλά πολύ ιδιαίτερο είναι και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του. Έχει γίνει πολλή δουλειά εδώ: τεχνητή σπηλιά, γεωλογικά μοντέλα, διαδραστικοί χάρτες και κατασκευές, ιδανικός χώρος επίσκεψης για όλους, αλλά κυρίως για μαθητές. Αν και η ξενάγηση από τον Βαγγέλη ήταν όπως πάντα άψογη, δεν μπορέσαμε να μην θυμηθούμε με συγκίνηση ότι εδώ γνωρίσαμε πρώτη φορά τη Στέλλα την Αΐλαμάκη, που μας ξενάγησε στο χωριό της σε παλιότερη επίσκεψή μας  και στη συνέχεια έγινε φίλη και μέλος μας. Ένας εξαίρετος άνθρωπος, που δυστυχώς έφυγε νωρίς!

Στο δρόμο για Ζάκρο

Αχνοφαίνεται η Ζάκρος σιγά-σιγά

Η ομάδα πλησιάζει στο γνωστό κεφαλοχώρι

Ομαδική ξεκούραση στις πηγές της Ζάκρου

Να κι ένας μόνιμος κάτοικος των πηγών

Χώρος αναψυχής δίπλα στην πηγή

Αναπαλαιωμένος παλιός φούρνος στο χωριό.

Στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Ζάκρου

Όλη η ομάδα στο μουσείο

Η αγαπημένη φίλη, Στέλλα Αΐλαμάκη, που έφυγε νωρίς, ήταν εκείνη που μας πρωτοξενάγησε σε αυτούς εδώ τους χώρους πριν λίγα χρόνια. Ένας αξιαγάπητος άνθρωπος με λαμπερή προσωπικότητα. 

ΓΕΩΔΙΑΔΡΟΜΗ 10: ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ (4,5 χλμ, 1.30' ώρα)

Στη συνέχεια μπήκαμε στο Φαράγγι των Νεκρών, γνωστή κι αγαπημένη διαδρομή, με τα εντυπωσιακά τοιχώματα, ψηλά στα οποία έχουν ανασκαφεί τάφοι μινωικής εποχής, και στο γεγονός αυτό οφείλει το όνομά του. Όμορφο μικρό διαμαντάκι πνιγμένο σε βλάστηση με πλατάνια, αγριελιές, αγριοφυστικιές, χαρουπιές, ελυγιές και πικροδάφνες, το οποίο όμως διασχίσαμε «απνευστί», γιατί η βροχή δυνάμωνε κατά διαστήματα. Νερό απλά ακούγαμε σε ορισμένα σημεία, αλλά νερό τρεχούμενο δεν είδαμε δυστυχώς! Στο τέλος του το φαράγγι έχει κι αναρριχητικές πίστες στα κάθετα τοιχώματα του! Στη συνέχεια φτάσαμε κατάκοποι στις όμορφες ακτές του παραθεριστικού οικισμού της Κάτω Ζάκρου, γνωστόν και για τον αρχαιολογικό του χώρο -το 4ο ανάκτορο της Κρήτης!-, όπου ξεκουραστήκαμε επιτέλους.

Φαράγγι των Νεκρών, γεωδιαδρομή 10, ιδανικό τελείωμα μιας όμορφης μέρας

Στις βραχώδεις κάθετες πλευρές του έχουν ανασκαφεί μινωικοί τάφοι, εξ ου και το όνομά του.

Εντυπωσιακά χρωματιστά τοιχώματα

Έχουμε συνδέσει την άφιξη στην Κάτω Ζάκρο με τον γνωστό 'διάδρομο' από κρεβατίνες.

Ήταν μια όμορφη, γεμάτη χρώματα και ποικίλες εικόνες πεζοπορία, που την ευχαριστήθηκαν τα μέλη των δυο συλλόγων στην πρώτη τους κοινή εξόρμηση μετά από καιρό, που ευχόμαστε όλοι να είναι αφετηρία και για άλλες συνεργασίες. Συνολικά περπατήσαμε γύρω στα 20 χιλιόμετρα σε 7 γεμάτες ώρες με τις στάσεις. Ευχαριστούμε θερμά τον αρχηγό, Βαγγέλη Περάκη του Παγκόσμιου Γεωπάρκου Unesco Σητείας, που παρά τον φόρτο εργασίας του, βρήκε χρόνο να περπατήσει μαζί μας και να μας ξεναγήσει. Πάντα ευχαριστιόμαστε την παρέα του, καθώς ξέρει πάρα πολλές πληροφορίες για όλη την επαρχία Σητείας, που έχει πια ενταχτεί στο Γεωπάρκο και κάνει πολύ καλή κι οργανωμένη δουλειά για την προστασία και την ανάδειξη του τόπου μας. Όμως δεν θα μπορούσαμε να μην αφιερώσουμε αυτή την εξόρμηση στην μνήμη της Στέλλας Αΐλαμάκη, αφού κάθε φορά που θα επισκεπτόμαστε τα μέρη της δεν γίνεται να μην τη θυμόμαστε!

Ευχαριστούμε πολύ τον αρχηγό μας, Βαγγέλη Περάκη για την ξενάγηση και τις χρήσιμες πληροφορίες, που μοιράστηκε μαζί μας.

και το παπάκι μας βρέθηκε στον φυσικό του χώρο στη λιμνούλα της Ζήρου, παρέα -για πρώτη φορά- με άλλες πάπιες!!!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Βαγγέλης Περάκης 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Παναγιώτης Ευδαίμων

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Γιάννης Πάγκαλος - Μαρία Μετζογιαννάκη

 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΕΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ

Powered by Wikiloc

 ΔΑΣΟΣ ΚΡΟΥΣΤΑ: 

ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΩΣ ΤΗ ΘΕΣΗ ΠΑΤΗΜΑ

Με δύσκολες συνθήκες ξεκίνησε η πεζοπορία της Κυριακής 19 Μαΐου 2024 στο δάσος του Κρούστα για τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου, καθώς στην περιοχή μας επικρατούσαν συνθήκες καύσωνα με αφρικάνικη σκόνη. Ωστόσο οι 23 θαρραλέοι πεζοπόροι, που μαζεύτηκαν, δεν το μετάνιωσαν, αφού αποδείχτηκε η καλύτερη επιλογή για μια τέτοια μέρα.

Ομαδική μας στη θέση "Πάτημα" με τον χώρο αναψυχής και την ωραία θέα

Η πεζοπορία μας ξεκινά νωρίς το πρωί από τον γνωστό χώρο δίπλα στη δεξαμενή, αφετηρία για πολλές όμορφες διαδρομές τριγύρω. Ξεκινάμε την πορεία από αγροτικό δρόμο και γρήγορα τον αφήνουμε, για να πάρουμε ανηφορικό παλιό καλντερίμι. Ήρεμα και χωρίς δυσκολίες ανεβαίνουμε θαυμάζοντας το καταπράσινο δάσος. Στην πρώτη μας στάση για ανασύνταξη ο κύριος Θόδωρος και η Σοφία, καταγόμενοι από την περιοχή, μάς αφηγούνται παλιές ιστορίες, που γνωρίζουν. Ιστορίες του δάσους: από την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο … Φαίνεται ότι το γαλήνιο αυτό δάσος κάποτε ήταν άντρο επαναστατών, ανταρτών κι άλλων κυνηγημένων. Από τις ιστορίες που άκουσα, πολλές και με συγκίνηση ειπωμένες από την οικογενειακή ιστορία των δύο συν-περιπατητών μου, συγκράτησα κάποιες πληροφορίες, που μου έκαναν εντύπωση: όπως ότι ο Κρούστας σαν χωριό έχει έντονα αριστερό παρελθόν εξ ου και του είχε δοθεί το προσωνύμιο «Μικρή Μόσχα». Στα δάση της περιοχής έδρασε και ο -όχι και πολύ αριστερός αντάρτης-Μπαντουβάς, που μετά την απελευθέρωση έστρεψε τη μανία του εναντίον των παλιών του συναγωνιστών. Εδώ περιφέρθηκε αιχμάλωτος και ο στρατηγός Κράιπε μετά την απαγωγή του. Επίσης  έμαθα και ποιος ήταν ο Εγγλέζος της «Κουφάλας του Εγγλέζου», της σπηλιάς δηλαδή που συχνά επισκεπτόμαστε στο Καθαρό: ο Πάτρικ Λή Φέρμορ, γνωστός τόσο ως αντιστασιακός, όσο κι ως λογοτέχνης, λόγιος και φιλέλληνας. «Μια ακόμα σπηλιά ανταρτών υπάρχει πιο κάτω, δίπλα στον δρόμο, ίσως μπορούμε να την επισκεφτούμε μετά», λέει ο Παναγιώτης!

Ξεκινάμε από αγροτικό δρόμο ανάμεσα στο πυκνό πευκόδασος

Τολμηρή ομάδα, καθώς περπατάμε σε συνθήκες καύσωνα κι αφρικανικής σκόνης, ωστόσο εδώ στο δάσος το φαινόμενο είναι υποφερτό!

Στην πρώτη στάση, ο κύριος Θόδωρος Ρουκουνάκης και η Σοφία Καραμανώλη θα μας πουν ιστορίες για τη δράση των ανταρτών και της αντίστασης στο δάσος

Το πυκνό δάσος κρύβει πολλά μυστικά!!

Χαμηλά το δάσος του Κρούστα έχει κυρίως πεύκα, ωστόσο όσο ανεβαίνουμε επικρατούν τα πρίνα και κάποιοι κρητικοί ασφένδαμοι

Πόσα να έχει δει ο γιγάντιος αυτός πρίνος στη ζωή του;

ΠΑΝΩ: Μοσχομύριζε η ανθισμένη αντωναΐδα (τεύκριον, αντραμιθιά ή καλοκοιμιθιά ή λαγοκοιμιθιά, παλιότερα λέγεται ότι γέμιζαν τα στρώματα με αυτήν για καλό ύπνο). Επίσης διάβασα για το βότανο ότι έδωσε κι αυτό τη δική του αντίσταση στην Κατοχή, καθώς παρά λίγο να εξαφανιστεί τότε αφού οι Γερμανοί στρατιώτες το κατανάλωναν ως υποκατάστατο του τσαγιού. - ΚΑΤΩ: Αρκετά καλό το καλντερίμι που ελίσσεται μέσα στο δάσος, αλλά και αυλάκια μεταφοράς νερού (καταπότες)

Απίστευτη η μυρωδιά της ρητίνης του πεύκου, δεν είναι τυχαίο που στην περιοχή έχει πολλά μελίσσια. 

Προσοχή! Μην σπάσει το κουκούλι!

Μετά την μικρή αυτή «ξενάγηση» στην τοπική μας ιστορία, η πορεία συνεχίζεται. Βγαίνουμε για λίγο σε χωματόδρομο κι εντυπωσιαζόμαστε από ωραίους κήπους και περβόλια. Έπειτα ανηφορίζουμε μέσα από τη λαγκαδιά. Υποτίθεται ότι από εδώ περνούσε μονοπάτι, ίχνη του οποίου φαίνονται ακόμα εδώ κι εκεί, αλλά σε πολλά σημεία αναγκαζόμαστε να αναρριχηθούμε σε ελεύθερη ανάβαση. Γκρινιάζει η ομάδα λέγοντας ότι ήταν αυξημένης δυσκολίας η πορεία, όμως σύντομα βγαίνουμε σε αγροτικό δρόμο κι όλα έρχονται στα ίσα τους. Η πινακίδα «Στου σκοτωμένου ο πίνακας» εξάπτει την φαντασία μας και ρωτάμε τον κυρ Θόδωρο. Όχι δεν ήταν αντάρτης αυτός, ήταν θύμα βεντέτας, που χάνεται πολύ πίσω στο χρόνο!!! Βρε τι σκοτεινά μυστικά κρύβει αυτό το όμορφο δάσος!

Στον χωματόδρομο εντυπωσιαζόμαστε από τους ανθισμένους κρητικούς ασφένδαμους, από τα πιο εντυπωσιακά δέντρα των κρητικών βουνών (acer sempervirens)

Εντυπωσιακός;

Φωτογραφίζοντας την αγριοτριανταφυλλιά (rosa canina)

Κι ένα άνθος από κοντά

Σε μερικά σημεία είχε χαθεί το μονοπάτι και χρειάστηκε κάπως απότομη ελεύθερη ανάβαση

Κάποιοι την τέλειωσαν την ανηφόρα ήδη

Κάποιοι πάνε ακόμα

Σ' ένα σημείο χρειάστηκε να περάσουμε μέσα απ' το στενό αυλάκι

Οι λειχήνες ζωγραφίζουν πάνω στον κορμό της καρυδιάς

Εμείς κατευθυνόμαστε προς τη θέση «Πάτημα», χώρος που σχηματίζει ένα πλάτωμα με φοβερή θέα στην καταπράσινη περιοχή, όπου υπάρχει χώρος αναψυχής κάτω από έναν μεγάλο πρίνο κι έναν όμορφο πολύχρωμο κρητικό ασφένδαμο. Εδώ θ’ ανοίξουν δικαιωματικά τα ταπεράκια και οι ρακές, καθώς τα δύσκολα της ανάβασης πέρασαν. Στη συνέχεια μας περιμένει η ομαλή κατηφόρα από τον αγροτικό δρόμο, που σου δίνει τη δυνατότητα να μυρίσεις ανεμπόδιστα τις ευωδιές της ρητίνης του πεύκου και των μυρωδικών θάμνων (στα θυμάρια, τις φασκομηλιές, τις λαδανιές, προστίθενται και η ανθισμένη αντραμυθιά ή καλοκοιμηθιά –αντωναΐδα- λόγω υψόμετρου). Στις άκρες του δρόμου πολλά είναι και τα μελίσσια, που διακρίνουμε!!!

Θέα από το Πάτημα. Από τις πιο πράσινες περιοχές του νομού μας αυτή εδώ πάνω απ' το χωριό Κρούστας

Ωραία γράφουν τα μπλουζάκια μας στο πράσινο!

Στο χώρο αναψυχής στο Πάτημα

Onopordum, γαϊδουράγκαθο με επισκέπτη (ωραίες φωτογραφίες της Μαρίας) . Κάτω αριστερά η πολύ κοινή αστοιβίδα ανθισμένη και το σπάνιο sedum

ΠΑΝΩ: φωτογραφίζοντας τον ασφένδαμο. ΚΑΤΩ: Μια μικρόσωμη δρακοντιά και η γνωστή μας παιώνια, χωρίς άνθη πια αλλά με καρπούς

Βραχογλαστράκι με αγριοράδικο (φώτο της Μαρίας, μα που τα βρίσκει πάντα;)

Μετά από 3,5 ώρες, 9 χιλιόμετρα, κάτι λιγότερο από 400 μέτρα υψομετρική διαφορά φτάνουμε πίσω στην αφετηρία μας. Περισσότερο δεν χρειαζόμασταν κιόλας μια τέτοια μέρα, καθώς η ατμόσφαιρα όσο μεσημεριάζει γίνεται πια ανυπόφορη. Από 25-35’ βαθμούς C βλέπω τώρα ότι κυμάνθηκε η θερμοκρασία κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας, ώρα για μια βουτιά επειγόντως!!! Ωστόσο μια τελευταία στάση στην σπηλιά των ανταρτών δίπλα στον δρόμο θα την κάνουμε. Ορισμένοι θαρραλέοι και χωρίς υψοφοβία θα χρησιμοποιήσουν τα σύρματα που έχουν βιδώσει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κρούστα και η γνωστή μας ομάδα των αναρριχητών του Αγίου Νικολάου του Θέμελη Μαρνέλου και του Γιώργου Δατσέρη, για να κάνουν την ‘βυθισμένη’ σε ένα στενόμακρο δυσπρόσιτο βούλισμα της γης σπηλιά, επισκέψιμη στο κοινό! Τους ευχαριστούμε, καθώς και τον αρχηγό μας τον Ray Groves. Well done, Ray!

Η παρακείμενη στον δρόμο σπηλιά των ανταρτών. κάτω βλέπετε τη θέα από πάνω και από κάτω

Η κάθοδος ως αυτήν επιτυγχάνεται ακολουθώντας τα σκοινιά των φίλων αναρριχητών, του Κάσπερ Μαρνέλου και της παρέας του, αν διαθέτεις τα απαραίτητα ..κότσια!

Thank you Ray!!!

Κι αφού δεν ήρθε ο Γιάννης να φέρει το παπάκι, σας αποχαιρετούμε με το χαμογελαστό δέντρο που 'εμφανίστηκε' στην Μαρία

ΑΡΧΗΓΟΣ: Ray Groves

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Μαρία Κουφάκη, Μαρία Μετζογιαννάκη

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

 

ΒΙΝΤΕΟ: (από το fb) Παναγιώτης Ευδαίμων

ΧΑΡΤΕΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ