ΛΕΥΚΑ ΟΡΗ (ΠΑΧΝΕΣ) – ΦΑΡΑΓΓΙ ΑΡΑΔΑΙΝΑΣ                 (6-7 Σεπτεμβρίου 2024)

Ήταν μια εξόρμηση αυτή στα Λευκά Όρη, που την συζητάμε χρόνια τώρα. Δεν είναι εύκολη, γιατί δε γίνεται σε μια μέρα λόγω της απόστασης και βέβαια χρειάζεται οργάνωση. Όμως τελικά τα καταφέραμε κι ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου το διήμερο 6-7 Σεπτεμβρίου 2024, διήμερο γεμάτο από διαφορετικά τοπία και χρώματα: παραδοσιακά χωριά, κοπάδια αιγοπρόβατα, ψηλά βουνά, άγρια φαράγγια, φανταστικές παραλίες: τυπικό κρητικό τοπίο δηλαδή! 

ΠΑΝΩ: Ομαδική στις Πάχνες, την ψηλότερη κορφή των Λευκών Ορέων στα 2.453 μ τρία μέτρα μόνο πιο χαμηλά απ' τον Ψηλορείτη. ΚΑΤΩ: Βίντεο της εξόρμησης από τον Γιάννη Πάγκαλο:

ΑΝΩΠΟΛΗ

Ξεκινάμε λοιπόν αργά το μεσημέρι με ΙΧ (που να βρεις λεωφορείο εν μέσω τουριστικής σεζόν;), προερχόμενοι κι από τις τρεις πόλεις του νομού μας. Η διαδρομή ως εκεί κουραστική καθώς διασχίζουμε ολόκληρη την Κρήτη από τα ΒΑ ως  τα ΝΔ, κίνηση πολλή, ζέστη. Φτάνουμε τελικά στην Ανώπολη, που θα είναι το ορμητήριό μας για τις επόμενες μέρες. Όμορφο χωριό με βαριά ιστορία, που βρίσκεται σε ένα εύφορο οροπέδιο στα ριζά των Λευκών Ορέων μισή ώρα απ’ τη Χώρα Σφακίων. Οι 242 (κατά την Βικιπαίδεια) κάτοικοι είναι ήρεμοι κι ευγενικοί κι ασχολούνται με τη γεωργία και κυρίως με την κτηνοτροφία, αν και τα τελευταία χρόνια έχει εισβάλλει δυναμικά ο ορειβατικός  τουρισμός κι έχει αφήσει έντονο το αποτύπωμά του. Τα τελευταία χρόνια έρχονται λόγω της γειτνίασης με τα θρυλικά βουνά αποστολές πεζοπόρων, ορειβατών, σπηλαιολόγων, σκιέρ κι οι ντόπιοι τους βοηθάνε οργανωτικά στο έργο τους. Έτσι γίνεται και μ’ εμάς. Διαμοιραζόμαστε στα λιγοστά ελεύθερα δωμάτια της Ανώπολης (είναι κλεισμένα σχεδόν ως τέλη Οκτώβρη!!!), τρώμε το περίφημο τσιγαριαστό στις ονομαστές ταβέρνες, που είναι φίσκα, και συνεννοούμαστε για τη μεταφορά μας την επομένη στο βουνό!

Δασκαλογιάννης, ο ήρωας της Ανώπολης, τον όποιο βασάνισαν και σκότωσαν οι Τούρκοι μετά την αποτυχημένη επανάσταση των Ορλωφικών

Οι κάτοικοι της Ανώπολης, στα ριζά των Λευκών Ορέων, ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία, περίφημο ως φαγητό είναι εξάλλου το τσιγαριαστό.

Σφακιανή πίτα, μαζί με το τσιγαριαστό, ένα must της περιοχής

Έπεσε πολύ ..φορτηγάκι αυτές τις μέρες!

ΛΕΥΚΑ ΟΡΗ (ΠΑΧΝΕΣ – ΓΑΒΑΛΑΣ)

Νωρίς το πρωί του Σαββάτου μετά τον καφέ και τη σφακιανή πίτα, επιβιβαζόμαστε στα ειδικά διαμορφωμένα για τις ανάγκες των ορειβατών φορτηγάκια και βουρ για τις κορφές. Ο καιρός είναι ζεστός κι ο ουρανός ανέφελος ιδανικές συνθήκες για καροτσάδα. Η θέα στα νότια παράλια και στο πέλαγος μαγευτική, φαίνονται Γαύδος και Γαυδοπούλα, στο βάθος. Περνάμε από δάσος με πεύκα και κρητικά (οριζοντιόκλαδα) κυπαρίσσια (Cupressus sempervirens) κι ανασαίνουμε την αναζωογονητική μυρωδιά τους. Άλλο ένα ευλογημένο σαββατοκύριακο στη φύση μάς περιμένει! Η μία και βάλε ώρα ως τις Ρουσιές στο τέλος του ανηφορικού αγροτικού δρόμου ούτε ξέρω πότε πέρασε!

Με καροτσάδα ως τις Ρουσιές περνώντας από δάση κρητικού κυπαρισσιού 

Οριζοντιόκλαδο κρητικό κυπαρίσσι (Cupressus sempervirens)

Στον δρόμο θα συναντήσουμε μία κατασκήνωση σπηλαιολόγων κι οι οδηγοί μας, Μανούσος κι  Αντώνης, τους κουβαλούν εφόδια. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην άκρη του δρόμου δείχνουν ότι κι άλλες ομάδες είναι ήδη καθ’ οδόν. Και πώς αλλιώς αφού τα Λευκά Όρη ή Μαδάρες καλύπτουν μια έκταση μήκους 60 και πλάτους 35 χλμ., το μεγαλύτερο τμήμα του νομού Χανίων κι έχουν συνολικά 58 κορυφές άνω των 2.000μ.!!! Κύριο χαρακτηριστικό τους, η «αλπική έρημος», ένα εσωτερικό υψίπεδο στα 1.800-2.100μ., που περιβάλλεται από μία "θάλασσα" κορυφών και στο οποίο δε φυτρώνει σχεδόν τίποτα. «Εξαιτίας της ιδιαιτερότητας της μορφολογίας τους, ο αναβάτης οφείλει πάντα να διαθέτει γνώσεις και μέσα προσανατολισμού δεδομένου ότι υφίσταται σοβαρή η πιθανότητα να χαθεί», διαβάζουμε στη Βικιπαίδεια. Όμως εμείς δεν ‘μασάμε’ καθώς έχουμε έμπειρο οδηγό, τον Γιώργο Βαρδάκη κι από δίπλα την αγαπημένη μας, Στεφανία Παπαδάκη, που ξεδιπλώνει τους χάρτες της και ξέρει απέξω όλες τις κορφές γύρω ανάγυρα. Εξάλλου η ανάβαση στις Πάχνες είναι αρκετά εύκολη, από μονοπάτι και πολύ καλά σηματοδοτημένη. Σε μιάμιση ώρα ομαλής ανηφόρας είσαι εκεί κι άλλο τόσο πίσω! Συνολικά γύρω στα 7 χλμ κι υψομετρική 490 μ. Δεν είναι η δυσκολότερη κορυφή οι Πάχνες λοιπόν, αφού αρκετά κοντά στα 2.453 μέτρα της –τρία λιγότερο απ’ τον Ψηλορείτη- σε φέρνουν τα φορτηγάκια. Ωστόσο η θέα από εκεί είναι ανεπανάληπτη, καθώς είναι στην ΝΔ πλευρά του ορεινού όγκου και διακρίνεται από ψηλά το φαράγγι της Σαμαριάς να τέμνει σε βάθος το έδαφος. Αλλά το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι ότι όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου θ’ αντικρίσεις βουνοκορφές, που δεν έχουν τελειωμό. Δυστυχώς για σήμερα η ώρα και οι αντοχές της ομάδας δεν θα μας επιτρέψουν να πάμε και στον Τροχάρη. Αντ' αυτού προτείνει η Στεφανία τον γειτονικό μας Γαβαλά, όπερ κι έγινε!

Ανηφορίζοντας προς Πάχνες στην αλπική έρημο των Λευκών Ορέων

Τα Λευκά Όρη πάνω από 50 κορφές να υπερβαίνουν τα 2.000 μ. είναι μια μαγεία

Όπου κι αν κοιτάς, βλέπεις κορφές

Τέλειες οι φωτογραφίες με το πέταγμα των σύννεφων κι ο Γιάννης ξέρει να το εκμεταλλεύεται 

Δε χορταίνεις να κοιτάζεις!

Στη γειτονική κορφή του Γαβαλά

Πιο νωρίς απ’ το αναμενόμενο  γυρνάμε πίσω –εκτός από μια ομάδα που συνέχισε από το παλιό καλντερίμι ως την Ανώπολη- και σαν ανταμοιβή εξερευνούμε λίγο το χωριό που μας φιλοξενεί: πάμε ως την Αράδαινα και τον Άγιο Ιωάννη, έπειτα στην εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης στην κορυφογραμμή νότια, όπου θαυμάζουμε ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα και τη θέα στο Λουτρό από κάτω μας. γυρνώντας κάνουμε μια επίσκεψη στην πλατεία και στον αδριάντα του τοπικού ήρωα Δασκαλογιάννη, τον όποιο βασάνισαν και σκότωσαν οι Τούρκοι μετά την αποτυχημένη επανάσταση των Ορλωφικών. Κι έπειτα η γνωστή στάση για τσιγαριαστό και παϊδάκια! 

Στο εκκλησάκι της Αγίας Αικατρίνης με την ωραία θέα στα παράλια και το ωραίο ηλιοβασίλεμα

Ηλιοβασίλεμα στην Αγία Αικατερίνη

Θέα στο Λουτρό. Από την Αγία Αικατερίνη ξεκινά και μονοπάτι για τον δημοφιλή προορισμό 

Κι ένα βιντεάκι του φίλου μας John Kasiolas από την ίδια διαδρομή και τα Λευκά Όρη γενικότερα:

ΦΑΡΑΓΓΙ ΑΡΑΔΑΙΝΑΣ – ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΑΡΜΑΡΑ

Επόμενη μέρα το πρωί, αφού χορτάσαμε από κορφές, είπαμε να κάνουμε μια «βουτιά» στο βαθύ φαράγγι της Αράδαινας κι έπειτα άλλη μία στην περίφημη παραλία «Μάρμαρα». Τα γνωστά φορτηγάκια μάς οδηγούν ως τη μεταλλική γέφυρα που έφτιαξε η οικογένεια Βαρδινογιάννη τη δεκαετία του ’90, για να ενώσει οδικά τα χωριά Αράδαινα και Άγιος Ιωάννης με την Ανώπολη, που είναι αξιοθέατο σήμερα από μόνη της, καθώς θεωρείται η πιο ψηλή της Ελλάδας (138μ.) και η δεύτερη ψηλότερη της Ευρώπης και γι΄ αυτό πολύ συχνά εδώ θα δούμε τους φανς του είδους να κάνουν  bungee jumping.

Γέφυρα της Αράδαινας κατασκευάστηκε από την οικογένεια Βαρδινογιάννη τη δεκαετία του 90, για να συνδέσει οδικώς τα χωριά Αράδαινα και Άγιο Ιωάννη με Ανώπολη και Χώρα Σφακίων

Αποτελεί σήμερα αξιοθέατο πέρα από τη χρηστική της σημασία καθώς είναι με 138 μέτρα ύψος η ψηλότερη της Ελλάδας και η δεύτερη ψηλότερη της Ευρώπης, γι' αυτό πολλές ομάδες κάνουν από εδώ bungee jumbing. Κάτω η γέφυρα όπως φαίνεται απ' το φαράγγι: 

Ομαδική κάτω απ' τη γέφυρα

Περνάμε το χωριό της Αράδαινας, που η παράδοση λέει ότι εγκαταλείφθηκε από μια βεντέτα για ένα ..κουδούνι! Είναι πολύ γραφικό και τα ερείπια δείχνουν μεγάλες δόξες στο παρελθόν. Έπειτα κατηφορίζουμε το φιδογυριστό καλντερίμι, που οδηγεί στην κοίτη του φαραγγιού. Η γέφυρα από κάτω μοιάζει να αιωρείται πολύ ψηλά πάνω απ’ το κεφάλι μας κι ο θόρυβος των αυτοκινήτων που την περνάνε μοιάζει με αστραπόβροντα. 

Αράδαινα, το χωριό που εγκαταλείφθηκε από μια βεντέτα για ένα κουδούνι, λέει ο θρύλος. Εδώ σώζονται ερείπια της αρχαίας πόλης Αραδήν

Τα ερείπια των εντυπωσιακών αρχοντικών δείχνουν ότι κάποτε ήταν ένα πλούσιο χωριό

Το καλντερίμι που οδηγεί στον πυθμένα του φαραγγιού

Και που συνδέεται με το αντίστοιχο της απέναντι πλευρά. Κάποτε ήταν το μόνο πέρασμα για το χωριό. Μετά χτίστηκε η γέφυρα!

Το φαράγγι είναι από τα πιο δύσκολα, αλλά και τα πιο όμορφα της Κρήτης. Δεν το βαριέσαι καθόλου. Στην αρχή για το βάθος του, έπειτα για το μονοπάτι που κρέμεται στην άκρη του γκρεμού, για τις περίφημες σκάλες του, που είναι και το σήμα κατατεθέν του, για τα δύσβατα σημεία όπου έχουν πέσει βράχοι, τους οποίους πρέπει να προσπεράσουμε χρησιμοποιώντας χέρια, πόδια, για τα κάθετα κατακόκκινα τοιχώματά του, τα αυθάδικα κατσίκια που τεμπελιάζουν κάτω απ’ τα δέντρα και στις σπηλαιώσεις του και τόσα άλλα. Κι ακόμα γιατί βγάζει στην περίφημη παραλία «Μάρμαρα», από τις πιο όμορφες της νότιας Κρήτης, προσβάσιμη μόνο με τα πόδια ή με βάρκα. Πρόκειται για μια μοναδική βοτσαλωτή παραλία με καθαρά νερά, από την οποία αν κολυμπήσεις ανατολικά, μπορείς να εξερευνήσεις τις εντυπωσιακές σπηλιές της -σε διαφορετικό χρωματισμό και διάταξη η κάθε μία-, όπου το φως του ήλιου δημιουργεί τουρκουάζ ανταύγειες μέσα στο νερό! Απόλαυση!

Έπειτα θα ακολουθήσουμε το παραλιακό μονοπάτι Ε4 και στη συνέχεια θα πάρουμε το ανηφορικό πέρασμα προς Λιβανιανά, απ’ όπου θα μας μαζέψουν τα γνωστά φορτηγάκια.

Είσοδος στο φαράγγι από το μέσο του και κάτω, καθώς ξεκινά από την κορυφή των Λευκών Ορέων Θοδωρής, αλλά το βόρειο μισό του είναι πιο άγριο. Κάτω εικόνες από το όμορφο αυτό φαράγγι.

Κατεβαίνοντας το καλντερίμι

Κατσίκια σε ημιάγρια κατάσταση, αλλά και όλο το οικοσύστημα σε αγαστή συμβίωση με σκοπό την επιβίωση.

Στο μονοπάτι που διασχίζει τα πρανή, προκειμένου να παρακαμφθούν δύσκολα σημεία, όπως αυτό -κάτω- όπου έχουν τοποθετηθεί οι μεταλλικές γέφυρες, που μόνο να τις βλέπεις ζαλίζεσαι

Και το παπάκι μας στο φαράγγι της Αράδαινας, μάλιστα φήμες λένε ότι αυτό κατέβηκε απ' τη σκάλα.

Οι σπηλιές στα Μάρμαρα με τον φακό του Χρήστου Οικονομάκη

Αποχαιρετώντας την όμορφη παραλία, που είναι προσβάσιμη μόνο με βάρκα η μετά από πολύ περπάτημα,  ακολουθώντας για λίγο το Ε4

Κι έπειτα ανηφορίζουμε παίρνοντας το καλντερίμι για Λιβανιανά

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Ό,τι πρέπει ήταν το Σαββατοκύριακο αυτό, για να μαζέψουμε εικόνες και δυνάμεις για τον επερχόμενο χειμώνα. Ευχαριστούμε θερμά τον αρχηγό μας, Γιώργο Βαρδάκη αλλά και τη Στεφανία Παπαδάκη για την παρέα και τη συνδρομή της στην πραγματοποίηση της πεζοπορίας, τον Κωστή Γλυμενάκη απ’ την Ανώπολη και την ακούραστη οικογένειά του, που οργάνωνε κάθε μας κίνηση στην περιοχή, τον κύριο Ορφανουδάκη, που μας κέρναγε πάντα τόσα καλούδια απ’ τον φούρνο του και βέβαια τον βετεράνο ορειβάτη του Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου, Μιχάλη Λυρατζάκη για τις πληροφορίες και τις συμβουλές του! Μακάρι να είμαστε όλοι καλά να  χαιρόμαστε τις ομορφιές του κρητικού τοπίου!

Σύσκεψη στο στρατηγείο των αρχηγών: Στεφανία Παπαδάκη και Γιώργος Βαρδάκης συγκρίνουν τις γνώσεις τους για τα Λευκά Όρη. Πολύ τους ευχαριστούμε!

Κι ένα βιντεάκι σχετικό με τα μέρη που πήγαμε από τη φίλη και συνοδοιπόρισσα μας στο ταξίδι την Αλεξία: 

 

ΑΡΧΗΓΟΣ: Γιώργος Βαρδάκης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη, Γιάννης Πάγκαλος, Χρήστος Οικονομάκης

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΕΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Νεκτάριος Καρτεράκης

Με την υποστήριξη του Wikiloc

Με την υποστήριξη του Wikiloc

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΜΕΣΩΝΑ (ΚΑΒΟΥΣΙ) 

Μας καλαρέσανε οι απογευματινές πεζοπορίες του καλοκαιριού κι έτσι κρατήσαμε τη ..συνήθεια και για την πεζοπορία της πρώτης Κυριακής του Σεπτέμβρη, όταν μαζευτήκαμε 15 άτομα από τον Ορειβατικό Αγίου Νικολάου κατά τις 16.00 η ώρα στην ανατολική άκρη του Καβουσίου κι από εκεί στη γνωστή αιωνόβια ελιά του χωριού, με σκοπό να περάσουμε το περίφημο φαράγγι του Μέσωνα.

Ομαδική μας στο γνωστό πλάτωμα στη μέση του καλντεριμιού!

Το φαράγγι του Μέσωνα

Ξεκινάμε λοιπόν παίρνοντας τον αγροτικό δρόμο ανατολικά περνώντας από το εκκλησάκι της Παναγίας της Πρωτοσεπτεμβριανής (μονόχωρο και καμαροσκεπή ναό χρονολογημένο μεταξύ του 14ου και του 16ου αιώνα, που γιορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου κατά τη γιορτή της Ινδίκτου, δηλαδή της εκκλησιαστικής Πρωτοχρονιάς). Αν περνάγαμε νωρίτερα, μπορεί να πετυχαίναμε και το πανηγύρι δηλαδή. Στον αρχαιολογικό χώρο του Αζοριά σταματά ο δρόμος και παίρνουμε το ανηφορικό μονοπάτι, ώσπου να συναντήσουμε τον αγωγό νερού (καταπότη). Στη συνέχεια κινούμαστε παράλληλα με αυτόν με κατεύθυνση ΝΑ σε μια διαδρομή εξοντωτική λόγω της συνεχούς ανηφόρας, αλλά και από τις πιο όμορφες της Κρήτης. Από πού να ξεκινήσει κανείς;  Από το πανέμορφο καλντερίμι, πραγματικό έργο τέχνης, που διασχίζει στριφογυριστά τις πλαγιές και σε πολλά σημεία υποστηρίζεται από τοιχίο που φτάνει και τα πέντε μέτρα ύψος κι όλο αυτό στο χείλος του γκρεμού; Από τη θέα στο φαράγγι, που χάσκει από κάτω μας, καθώς είναι τεχνικό, δηλαδή απαιτεί ειδικό εξοπλισμό κι εκπαίδευση; Από τα βουνά του Ορνού και της Θρυπτής, που υψώνονται κάθετα πάνω απ’ το κεφάλι σου προκαλώντας σου δέος;

Περιμένοντας να μαζευτούμε στην μνημειακή ελιά του Καβουσίου, που αποτελεί φυσικό μνημείο και θεωρείται η αρχαιότερη ελιά στον κόσμο. Είναι μπολιασμένη σε άγριο υποκείμενο, αποτελώντας το αρχαιότερο δείγμα μπολιάσματος. Είναι «μουρατολιά» με μέγιστη διάμετρο κορμού 4,9 μ. και περίμετρο 14,20 μ. Με βάση την μέθοδο των ετησίων δακτυλίων, υπολογίζεται ότι το δέντρο φυτεύτηκε την περίοδο 1350 με 1100 π.Χ.! (πηγή: Ψηφιακό Μουσείο Ιεράπετρας)

Παναγία Πρωτοσεπτεμβριανή ή Παναγία στο Σκαλί είναι χτισμένη στο ιερό άλσος του Καβουσίου, πολύ κοντά στη μνημειακή ελιά και στον αρχαιολογικό χώρο του Αζοριά. Μονόχωρος και καμαροσκεπής ναός του 14ου-16ου αι. Γιορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου (δηλαδή τη μέρα που περάσαμε!), κατά την Ίνδικτο δηλαδή την εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά (πηγή: e-storieskritis.gr). Η 1η Σεπτεμβρίου παρεμπιπτόντως αποτελεί και για τους Ορειβατικούς Συλλόγους την έναρξη της ορειβατικής σεζόν!!!

ΠΑΝΩ: Από τους πιο σημαντικούς χώρους της ανατολικής Κρήτης, αυτός του λόφου Αζοριά, κοντά στο Καβούσι. Κατοικήθηκε συνεχώς από τη νεολιθική ως τον 5ο αι. (που καταστράφηκε από φωτιά) κάτι που δείχνει και τη σημασία του! ΚΑΤΩ: Ακολουθούμε το καλντερίμι δίπλα στον τσιμεντένιο αγωγό του νερού που ελίσσεται στην πλαγιά πάνω απ' το φαράγγι του Μέσωνα. χαμηλά είναι ξερός ο καταπότης, αλλά ψηλότερα το νερό ακόμα κελαρύζει.

Το καλντερίμι όπως ξεδιπλώνεται στην πλαγιά από ψηλά!

Έτσι κάπως ανεβαίνουμε εντυπωσιασμένοι, ώσπου φτάνουμε στο σημείο, όπου έχει φτιαχτεί μια μεταλλική γέφυρα, μισοχαλασμένη πια, κι από εκεί σκαρφαλώνουμε στα βράχια της ανατολικής πλευράς του φαραγγιού, κι ακολουθώντας πάντα τον καταπότη διασχίζουμε τον πολύ γραφικό εγκαταλελειμμένο οικισμό της Μυλωνιάς. Θαυμάζουμε τα κτίρια, τα σαρνίτσια, τις πεζούλες του. Κάπου εκεί στο ‘σβήσιμο’ του φαραγγιού, η ανηφόρα τελειώνει. Βγαίνουμε στον αγροτικό δρόμο που συνδέει την Άβγο με τη Θρυπτή και με κατεύθυνση δυτικά θα ακολουθήσουμε μετά το στενό κατηφορικό μονοπάτι, που θα μας οδηγήσει δίπλα από τον λόφο που φιλοξενεί το Κάστρο.

Στη μισογκρεμισμένη σιδερένια γέφυρα, όπου συγκλίνουν τα τοιχώματα του φαραγγιού!

Ο τσιμεντένιος αγωγός εδώ για λίγο βρίσκεται στον αέρα!

Περνώντας στην ανατολική πλευρά του φαραγγιού!

Εντυπωσιακό και βαθύ το φαράγγι, όμως είναι τεχνικό (θέλει εξοπλισμό αναρρίχησης) Γι' αυτό το περνάμε από το μονοπάτι στα πλάγια.

Περιστοιχίζεται απ' τα βουνά του Ορνού και της Θρυπτής

Ο οικισμός της Μυλωνιάς

Οι ξερολιθιές (πεζούλες) του εγκαταλελειμμένου πια οικισμού.

Το κάστρο κι η επιστροφή

Αν και τα πόδια τρέμουν ακόμα απ’ την ανηφόρα, πολλοί είναι εκείνοι που δε διστάζουν να ανέβουν ως την κορυφή του Κάστρου. Ο αρχαιολογικός χώρος χρονολογείται στην ύστερη εποχή του σιδήρου (900-700 π.Χ.) κι είχε σύντομη περίοδο κατοίκησης και χαρακτηριστικό την απουσία δρόμων εντός του, κάτι που παραξενεύει τους ιστορικούς. Είναι από τους εντυπωσιακότερους στην Κρήτη με την οχυρή του θέση πάνω στον βράχο, τη θέα στα γύρω βουνά που φαίνονται ψηλότερα απ’ το πραγματικό τους μπόι, αλλά και στο πέλαγος όσο φτάνει το μάτι. Ο έτερος αρχαιολογικός χώρος της περιοχής, ο Αζοριάς, όπως και το Καβούσι φαίνονται ίσα από κάτω του, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι άμα πηδήξεις θα προσγειωθείς πάνω τους. Τα όρνια που ενοχλημένα απ’ την παρουσία μας, φέρνουν γυροβολιές πάνω απ’ τα κεφάλια μας κρώζοντας ενισχύουν την υποβλητική ατμόσφαιρα.

Παίρνοντας το κατηφορικό μονοπάτι για την επιστροφή

Στον αρχαιολογικό χώρο του Κάστρου τα μάρμαρα δένουν με τα χρώματα της φύσης

Τα βουνά του Ορνού και της Θρυπτής περιστοιχίζουν τον αρχαιολογικό χώρο. 

Ο αρχαιολογικός χώρος του Αζοριά, το Καβούσι κι ο κόλπος του Μεραμπέλλου όπως φαίνεται απ' το Κάστρο

Η οροσειρά πάνω απ' τη Λάστρο, όπως φαίνεται απ' το Κάστρο

Ο αρχαιολογικός χώρος της ύστερης εποχής του σιδήρου έχει ως χαρακτηριστικό τη σύντομη περίοδο κατοίκησης και την απουσία δρόμων εντός του

Ο κόλπος του Μεραμπέλλου λούζεται στα χρώματα της δύσης του ηλίου

Όμως η ώρα περνά και ξαναβγαίνουμε στο μονοπάτι της επιστροφής, που συναντιέται με το Ε4 που έρχεται απ’ τη Θρυπτή και πλαταίνει. Η θέα καταπληκτική καθώς ο κόλπος του Μεραμπέλλου φαίνεται πέρα ως πέρα λουσμένος στα ζεστά χρώματα της δύσης του ήλιου. Όταν συναντάμε τη μισογκρεμισμένη εκκλησία Κων/νου κι Ελένης, ξέρουμε ότι όπου να ναι φτάνουμε.

Το κατηφορικό μονοπάτι κάποτε συναντά το Ε4 που κατεβαίνει απ' τη Θρυπτή

Ασκελοτούρα, η σταρ της εποχής!

Όντως σε 4 ώρες (χωρίς πολλές στάσεις μη μας πιάσει το σκοτάδι) γυρνάμε πίσω στην αφετηρία μας έχοντας διανύσει περίπου 10 χλμ με υψομετρική γύρω στα 500 μέτρα. Ευχαριστούμε την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου. Καλή ορειβατική μας χρονιά! 

Πηγές: www.e-storieskritis.gr, www.cretanbeaches.com, digital museum of ierapetra. 

Ευχαριστούμε την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Σοφία Σιδηροπούλου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη, Γιάννης Ψαλλιδάκης, Σήφης Δαλέζιος

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

 

ΒΙΝΤΕΟ: -------

ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ: --------