Το ολόγιομο φεγγάρι του Ιούλη αναζήτησε στο οροπέδιο Καθαρού η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Το απόγευμα του Σαββάτου 24 Ιουλίου 2021 ανηφορίσαμε στις κορυφές ‘Ανεφαλάκοι’ και ‘Πλατιά Κορφή’ της Δίκτης, με στόχο να απολαύσουμε από ψηλά τη δύση του ήλιου και την ανατολή της πανσέληνου.
Ξεκινήσαμε αργά το απόγευμα
με κατεύθυνση το κοντινό μας οροπέδιο στο Καθαρό, απολαμβάνοντας στη διάρκεια
της διαδρομής την άγρια ομορφιά των Λασιθιώτικων βουνών και την εκπληκτική θέα
προς τον κόλπο του Μεραμπέλλου και την πόλη του Αγίου Νικολάου. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας
στην άσφαλτο, πριν από τον οικισμό του ‘Αβδελιακού’ στο οροπέδιο και ακολουθώντας
το παλιό μονοπάτι, που ελίσσεται ανάμεσα σε χαμηλούς αρωματικούς θάμνους, θεόρατους
πρίνους και τεράστιους βραχώδεις σχηματισμούς, κατευθυνθήκαμε στην ‘Πλατιά Κορφή’,
που βρίσκεται στη βορειανατολική πλευρά του οροπεδίου σε υψόμετρο
Βαδίζουμε την ώρα του δειλινού, όταν το ταξίδι του ήλιου στο στερέωμα φτάνει στο τέλος του, την ώρα που η πλάση γαληνεύει και αρχίζει να βάφεται στα πορφυρά χρώματα της δύσης. Διασχίζουμε το μικρό πλάτωμα με τις κυκλικές στέρνες/πηγάδια, που έχουν κτιστεί με ‘ξερολιθιά’ και συγκεντρώνουν το νερό της βροχής από τις τριγύρω βουνοπλαγιές και χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα για να ξεδιψούν τα κοπάδια.
Συνεχίζουμε
ανηφορικά από μονοπάτι, περνώντας από μισογκρεμισμένες στάνες, δείγματα
κτηνοτροφικής εκμετάλλευσης αλλοτινών καιρών, ενώ κάμποσα αγριοκάτσικα σκαρφαλωμένα πάνω στα βράχια μας παρακολουθούν ενοχλημένα. Κάνουμε την πρώτη στάση για ανάπαυση, απολαμβάνοντας
την πανοραμική θέα, από το ακρωτήρι του ‘Αφορεσμένου’ μέχρι τον ορεινό όγκο της
Θρυπτής και από την πόλη του Αγίου Νικολάου μέχρι το Καλό Χωριό και το νησάκι
της Ψείρας.
Στη συνέχεια ακολουθούμε ανηφορικό μονοπάτι, ενώ η βλάστηση χαμηλώνει, οι ριζωμένοι βράχοι ψηλώνουν και οι σκιές μακραίνουν. Την πορεία μας δυσκολεύει ο δυνατός άνεμος και η χαμηλή θερμοκρασία, που λόγω του μικροκλίματος της περιοχής θυμίζει περισσότερο χειμώνα. Μετά από πορεία μιάμισης περίπου ώρας φτάνουμε στην 'Πλατιά Κορφή' και απολαμβάνουμε την άγρια ομορφιά του ορεινού τοπίου και την θέα του κόλπου, που θαμποφαίνεται κάτω από το φως του ήλιου που συνεχώς αδυνατίζει. Θαυμάζουμε την μαγεία και μεγαλοσύνη της ορεινής μας φύσης, όσο ακόμα παραμένει ανέγγιχτη και ανεπηρέαστη από αλόγιστες ανθρώπινες παρεμβάσεις και αποφασίζουμε να συνεχίσουμε προς τη διπλανή κορυφή, καθώς ο ήλιος αργεί ακόμη να βασιλέψει.
Ακολουθούμε πετρώδες μονοπάτι με νότια κατεύθυνση και μετά από σύντομη πεζοπορία κάνουμε στάση σε εγκαταλελειμμένη στάνη, για να …ζεσταθούμε, καθώς μας μαστιγώνουν αλύπητα παγωμένες ριπές αέρα. Με αναθερμασμένες δυνάμεις (μετά και από ένα ποτηράκι ρακή) συνεχίζουμε προς την κορυφή Άνεφαλάκοι’ (ανέφαλο στην τοπική διάλεκτο σημαίνει σύννεφο), που βρίσκεται λίγα μέτρα ψηλότερα, σε υψόμετρο1.512μ.
Ο ουρανός έχει ήδη αρχίσει
να ροδίζει, καθώς ο βασιλιάς ήλιος τρέχει να εξαφανιστεί στη δύση, βάφοντας τον
ορίζοντα με τα πορτοκαλοκόκκινα χρώματα του δειλινού. Το φεγγάρι ξεκινά το δικό του ταξίδι από τα ανατολικά, ξεπροβάλλοντας
ανάμεσα από τις κορφές των Στειακών βουνών, φωτίζοντας το ελαφρύ μπλε του δειλινού
με ρόδινες ανταύγειες.
Απολαμβάνουμε την μαγεία της
‘Κόκκινης Πανσέληνου του Ελαφιού’, καθώς σύμφωνα με την παράδοση κάθε χρόνο
τέτοια εποχή, τα νέα κέρατα των αρσενικών ελαφιών αρχίζουν να βγαίνουν από το
μέτωπό τους, καλυμμένα με βελούδινο και απαλό τρίχωμα. Καθώς ο σεληνιακός
κύκλος ασκεί μεγάλη επίδραση στον πλανήτη μας, οι άνθρωποι έπλεξαν πάμπολλες μυθοπλασίες γύρω από τις φάσεις του
φεγγαριού και κυρίως της πανσέληνου. Από τα αρχαία χρόνια και σε όλους τους
πολιτισμούς ο δορυφόρος της Γης λατρεύτηκε σαν θεότητα. Κατ’ εξοχήν θηλυκή θεά,
η Σελήνη, εμφανίζεται μυστηριώδης, γλυκιά και γοητευτική, με την γονιμότητα να
είναι στα βασικά της χαρακτηριστικά. Το όνομά της ετυμολογείται από το σέλας
(φως).
Ο δυνατός αέρας που φυσά ρίχνει
την θερμοκρασία ακόμη περισσότερο όσο η νύκτα σιμώνει και μας αναγκάζει να
εγκαταλείψουμε την κορυφή και να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Ακολουθούμε
δυτική κατεύθυνση, με τα βουνά να φωτίζονται ακόμη από τις κοκκινωπές
ανταύγειες της δύσης, πριν το στερέωμα παραδοθεί στο σκοτάδι της νύχτας και στο
ασημένιο φως του φεγγαριού.
 |
| ΚΡΙΤΣΑ με ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ |
Βαδίζουμε πάνω σε
διαφορετικό μονοπάτι, που ακολουθεί φιδογυριστή πορεία στις φεγγαρόλουστες
βουνοπλαγιές της Δίκτης και καταλήγουμε μετά από μιάμιση ώρα στην αφετηρία, έχοντας διανύσει περισσότερα από 5χλμ. Κάποιοι συνεχίζουν μέχρι τον μικρό οικισμό στο οροπέδιο για να γευτούν σπιτικές
νοστιμιές και ντόπιο κρασί σε παραδοσιακή ταβέρνα, με το ολόγιομο φεγγάρι του
Ιούλη να φωτίζει μαγικά τις ψηλότερες κορφές της Δίκτης και το μικρό μας
οροπέδιο.
ΑΡΧΗΓΟΣ: Λεωνίδας Κλώντζας
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Λεωνίδας Κλώντζας, Γιώργος Μιχαηλίδης
ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Λεωνίδας
Κλώντζας
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ελένη Λάμπρου
ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ
