Λόγω της ζέστης και των ανειλημμένων υποχρεώσεων του καλοκαιριού -είμαστε και τουριστική πόλη- μόλις πέντε ορειβάτες τίμησαν την απογευματινή πεζοπορία του Συλλόγου την Κυριακή 20 Ιουλίου 2025 στην κορυφή της Οξάς, με τον ενδιαφέροντα αρχαιολογικό χώρο, που υψώνεται ίσα πάνω απ' την Ελούντα. όλοι εμείς οι υπόλοιποι ζηλέψαμε την θέα και την ομορφιά του τοπίου κοιτώντας τις φωτογραφίες.
4+1 ο φωτογράφος οι τυχεροί που απόλαυσαν τη θέα από τον λόφο της Οξάς στην απογευματινή πεζοπορία της Κυριακής 20 Ιουλίου
Ιούλιος είναι η εποχή του χρυσού γαϊδουράγκαθου, που στολίζει σαν κόσμημα τον λόφο!
Θέα δυτικά στον κόρφο της Ελούντας και τη Σπιναλόγκα
Αλλά και ανατολικά, από το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, θέα στην πόλη του Αγίου Νικολάου και τα νησάκια του κι όλο τον κόλπο του Μεραμπέλλου.
Ταμίας και Πρόεδρος του Δ.Σ. σκαρφαλωμένοι στο παλιό πυροβολείο κι όπως είπε και μια ψυχή: "Άμα δεν πηγαίνει μια γυναίκα να τους προσέχει όλο κουζουλάδες κάνουν"
Ορίστε κι η απόδειξη! Ομαδική με σκιές "Δροσουλίτες" τάχαμου!
Το μονοπάτι καλά σηματοδοτημένο από τη ΔΑΕΑΝ. Σε μια ώρα και κάτι ανεβαίνεις την απότομη ομολογουμένως ανηφόρακαι σ' άλλο τόσο την κατεβαίνεις, γιατί θέλει προσοχή καθώς πέφτει και το φως. Η απόσταση είναι μόλις 5 χλμ κι η υψομετρική διαφορά 300μέτρα.
Λίγα λόγια για τον αρχαιολογικό χώρο από πληροφορίες προηγούμενων πεζοποριών:
Στην
κορυφή βρίσκεται ο εκτεταμένος αρχαιολογικός χώρος,
που έχει σαν χαρακτηριστικό του τις πολλές δεξαμενές
νερού, στεγασμένες και μη, (τουλάχιστον 52, διαβάζουμε στην ιστοσελίδα www.kastra.eu, αν και ο θρύλος τις ανεβάζει πάνω από 100). Δεν
είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, για ποιο λόγο ο χώρος αυτός αποτέλεσε
κάστρο: αν και ο λόφος είναι χαμηλός, μόλις 563 μέτρα, η ανηφόρα ως εδώ είναι
εξοντωτική, καθώς είναι εντελώς κάθετη κι οπωσδήποτε
δίνει το πλεονέκτημα στον αμυνόμενο! Ακόμα τα βράχια σε πολλές μεριές είναι
εντελώς απρόσιτα και τέλος ο χώρος δίνει απίστευτη εποπτεία σε όλους τους χερσαίους
και θαλάσσιους δρόμους της περιοχής! Κατά την παραπάνω ιστοσελίδα το όνομα της
οφείλεται στο ρήμα «οξύνω», που σημαίνει ακονίζω, καθώς στην περιοχή υπάρχει άφθονη ακονόπετρα, σχιστολιθικό
πέτρωμα, με το οποίο έχει κτιστεί και η οχύρωση, υλικό κάποτε πολύ σημαντικό,
καθώς εκτός απ’ τη χρήση του στο νοικοκυριό και κάθε πολεμιστής κουβαλούσε για τα σπαθιά
του! Κάποιοι θεωρούν ότι εδώ ήταν η αρχαία Νάξος, αλλά μάλλον αυτό δεν είναι
σωστό, αλλά προέρχεται απ’ το γεγονός ότι η ακονόπετρα στ’ αρχαία ονομαζόταν
‘ναξία λίθος’, επειδή κοιτάσματά της υπήρχαν και στο συγκεκριμένο νησί των
Κυκλάδων, όπου υπάρχει επίσης όρος Οξά! (πηγή: Cretanbeaches)
Τα
ερείπια του οικισμού φαίνεται να είναι κυρίως μεσοβυζαντινά. Η ανάπτυξη του εδώ ψηλά ίσως σχετίζεται με την καταστροφή
και βύθιση της γειτονικής πόλης του Ολούντα από σεισμό το 780 μ.Χ., αλλά και με
τις επιδρομές των Σαρακηνών πειρατών. Απ’ ότι φαίνεται εγκαταλείφθηκε τον 10ο
αιώνα μ.Χ. Ένα άλλο περίεργο γνώρισμα του είναιη αποσπασματική οχύρωση, ίσως γιατί λόγω της μορφολογίας του εδάφους δεν
ήταν απαραίτητη η ενιαία τειχοποιία και βέβαια η τελευταία είναι κατασκευασμένη
–από τι άλλο;- από κατεργασμένες σχιστολιθικές πλάκες, τουτέστιν ακονόπετρες!
Μία ακόμα απογευματινή πεζοπορία, διοργάνωσε οΟρειβατικός ΣύλλογοςΑγίου Νικολάου. Μετά το πέρασμα του φαραγγιού Κατσικαντάρα (6 Ιουλίου), την ανάβαση στην κορυφή Ανεφαλάκοι του Καθαρού, η απογευματινή πεζοπορία ήταν στην περιοχή τουΚαστελίουκαι τηςΦουρνής. Ήταν μία επίσκεψη στο «Άγιον Όρος», όπως αποκαλείται, της Κρήτης, καθώς περιελάμβανε επισκέψεις σε πολλά θρησκευτικά μνημεία του Πάνω Μεραμπέλλου.
Παλιά οικία από Καστελλι Φουρνής
Δεξαμενή στο Καστέλλι Φουρνής
Ιδιαίτερες στάσεις έγιναν στη Μονή Κεράμου (Μεταμόρφωση Σωτήρος), κοντά στο Καστέλλι Φουρνής. Η Μονή ιδρύθηκε από τον ιερέα Γεώργιο Κατσαρά και τα παιδιά του, μοναχούς Ξενοφώντα και Ιωαννίκιο, κατά τα τελευταία χρόνια της Ενετοκρατίας, στις 25 Ιουλίου 1644, όπως αναφέρεται στην ανάγλυφη επιγραφή πάνω από τη είσοδο του ναού, δηλαδή λίγο πριν καταλάβουν οι Τούρκοι την Κρήτη το 1669.
Μονή Κεράμου
Επόμενη στάση έγινε στη Μονή της Παναγίας Κεραπολίτισσας ή Καρδιώτισσας (Γενέθλιο της Θεοτόκου). Ιδρύθηκε το 1614 από το μοναχό Ιωαννίκιο Πατσούδη. Μέσα σε περιμετρικό τείχος, βρίσκονται τα ερείπια ενετικών κελιών, δεξαμενών, αλλά και του αναστηλωμένου δημοτικού σχολείου, το οποίο έγινε διάσημο στο τέλος της Τουρκοκρατίας και θεωρείται από τα παλιότερα σχολεία της Κρήτης (του 1848).
Ωραίο μονοπάτι προς Κεραπολίτισσα
Η πεζοπορία περιλάμβανε επίσκεψη στο Επισκοπείο της Φουρνής, ένα σημαντικό θρησκευτικό μνημείο που, δυστυχώς, είναι ένα βήμα πριν την κατάρρευσή του. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το συγκρότημα, λόγω της ιστορικής και αρχιτεκτονικής του αξίας, έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Ήταν η έδρα του Επισκοπείου Πέτρας με Επίσκοπο τον Ιωακείμ Κλώντζα, που ανακηρύχτηκε «Άγιος» από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Είχαμε διαβάσει (2021) για ομόφωνη γνωμοδότηση του Δημοτικού Συμβουλίου Αγίου Νικολάου για την αγορά του σημαντικότατου αυτού μνημείου. Μάλιστα η πρώην προϊσταμένη της Εφορίας Αρχαιοτήτων Λασιθίου κ. Χρύσα Σοφιανού είχε ζητήσει «να δωρισθούν τα γύρω από το Επισκοπείο ερειπωμένα κτίσματα, ώστε να αναδειχτεί μία βενετσιάνικη γειτονιά και οι ιδιοκτήτες έτσι να γίνουν ευεργέτες του τόπου τους».
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ήταν η περιήγηση και στα στενά του Καστελίου. Πολλά είναι τα αρχιτεκτονικά μνημεία του χωριού, τα οποία αποκτούν μεγαλύτερη αξία από την απόφαση των κατοίκων να χαράξουν στο άνω μέρος της περίτεχνης εξώπορτας το έτος κατασκευής του σπιτιού, κυρίως από το 1890 έως το 1910.
Τα θρυλικά Τζουμέρκα (Αθαμανικά Όρη) στη
νότια Πίνδο επισκέφτηκε ο Ορειβατικός
Σύλλογος Αγίου Νικολάου στην καθιερωμένη πολυήμερη εξόρμησή του εκτός
Κρήτης κατά το διάστημα από 7 έως 11 Ιουλίου 2025. Τυχεροί οι περίπου 30 συμμετέχοντες
από όλον τον νομό κι από άλλα μέρη της Κρήτης, καθώς απόλαυσαν τη
μαγευτικήφύση με τα δάση, τα ποτάμια
και τις πηγές, τα ψηλά βουνά με τ’ αγριολούλουδα και τα θρυλικά μαστοροχώρια,
που λόγω της απομόνωσής τους, διατηρούν έντονη την παράδοση και την
αυθεντικότητά τους.
Ομαδική μας θέα το περίφημο Συρράκο
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Ξεκινώντας
νωρίς το πρωί της Δευτέρας από τον Πειραιά και διασχίζοντας όλη σχεδόν τη
βόρεια Πελοπόννησο ως τη φαντασμαγορική
γέφυρα Ρίου-Αντίριου κάνουμε πρώτη
στάση στη κωμόπολη του Αιτωλικού κοντά στο Μεσολόγγι, την επονομαζόμενη
Βενετία της Ελλάδας, επειδή είναι κτισμένη σε πέντε μικρές νησίδες στη
λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος με τους βιότοπους και τα αποδημητικά πουλιά, τα γραφικά στενά
και τα παραδοσιακά μαγαζιά. Επόμενη
στάση η πανέμορφη Ροδαυγή Άρτας με
τη φημισμένη εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, την όμορφη πλατεία και την πηγή κάτω
απ’ τα καταπράσινα πλατάνια.
Γέφυρα Ρίου- Αντίρριου, όσες φορές κι αν την περάσεις δεν την χορταίνεις
Βάρκες της λιμνοθάλασσας
Κι επί τω έργω
Ομαδική στο Αιτωλικό
Όπως όλη η περιοχή, έτσι και το Αιτωλικό είναι σημαντικός βιότοπος
Προς την πλατεία και την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής Ροδαυγής Άρτας - ΚΑΤΩ: Το καμπαναριό κι η κεντρική στοά της εκκλησίας
ΠΡΑΜΑΝΤΑ ΚΑΙ HOTELTZOUMERKA
Νωρίς
το απόγευμα φτάνουμε στο κεφαλοχώρι της περιοχής, τα Πράμαντα, χωριό μακρυνάρι
με όμορφη πετρόκτιστη πλατεία, πηγές και γραφικά ταβερνάκια με εξαιρετικό
φαγητό (κυρίαρχα εδέσματα η προβατίνα και
οι πίτες). Παντού μνημεία αφιερωμένα στους φημισμένους
μαστόρους-εργάτες της πέτρας! Κοντά στο χωριό είναι και το σπήλαιο της
Ανεμότρυπας με εσωτερική λιμνούλα, ενώ οπωσδήποτε πρέπει να σταματήσει κανείς στη νεροτριβή του χωριού, για να δει πως πλύνουν ακόμα και σήμερα τις βελέντζες και τα χαλιά χρησιμοποιώντας υδροκίνηση. Το ξενοδοχείο μας, HOTELTZOUMERKA, πνιγμένο στο πράσινο και
με θέα την τρομερή Στρογγούλα θα είναι το ορμητήριό μας για τις επόμενες μέρες.
Εδώ θα παίρνουμε το παραδοσιακό πρωινό με την πίτα, που θα μας φτιάχνει η κυρία
Ελένη ξυπνώντας απ’ τα χαράματα, θα κάνουμε ιππασία τα απογεύματα μέσα στο
πυκνό δάσος και στο τέλος στο κιόσκι πάνω στο λοφάκι υπό το φως του ολόγεμου
φεγγαριού θα κάνουμε και το αποχαιρετιστήριο πάρτι μας χορεύοντας ηπειρώτικά
και κρητικά!
Πιο συχνό ήταν στα Τζουμέρκα να συναντήσεις στον δρόμο χελώνες, παρά να δεις άλλα αυτοκίνητα ΚΑΤΩ: Η πηγή του Αράπη στα Πράμαντα κι η νεροτριβή
Σπήλαιο Ανεμότρυπας κοντά στα Πράμαντα, μικρό αλλά πολύ όμορφο με υπόγεια λιμνούλα
Ιππασία στο δάσος γύρω απ' το ξενοδοχείο με τον Στράτο και τη μικρή Ελένη απ' το Hotel Tzumerka
Η Στρογγούλα επιβλητική υψώνεται πάνω απ' το ξενοδοχείο
Απ' το αποχαιρετιστήριο πάρτι με την Πανσέληνο του Ιουλίου στο κιόσκι του ξενοδοχείου
Hotel Tzumerka κι απ' το παράθυρό σου να βλέπεις τη Στρογγούλα:
ΠΟΡΕΙΑ 1Η: Η ΔΙΑΣΧΙΣΗ ΤΗΣ
ΣΤΡΟΓΓΟΥΛΑΣ
Η
Στρογγούλα στα 2.112 είναι η βόρεια απόληξη των Αθαμανικών Ορέων κι ούτε καν η
ψηλότερη κορφή τους (αυτή είναι η Κακαρδίτσα στα 2429!). Είναι ωστόσο η πιο
δημοφιλής λόγω της θέας και της όμορφης φύσης της. Αποβραδίς μας τρόμαξε με τον
όγκο της να υψώνεται πάνω απ’ το ξενοδοχείο κι έκανε αρκετούς να το
ξανασκεφτούν. Ωστόσο νωρίς το πρωί της Τρίτης ξεκινάμε 12 άτομα από το ορειβατικό
καταφύγιο των Πραμάντων υπό την καθοδήγηση του Λάκη και του Γιώργου απ’ τους
Μελισσουργούς. Η μέθοδος των τριών του Λάκη είναι το μότο μας: «τρεις ώρες ανάβαση, τρεις ώρες διάσχιση, τρεις
ώρες κατάβαση». Χρονοδιάγραμμα που ακολουθήσαμε πιστά κόβοντας ενίοτε απ’
τις στάσεις μας.
Τι
να πρωτοπεί κανείς για τη Στρογγούλα; Επιβεβαίωσε τη φήμη της μέχρι τέλους:
απίστευτη η θέα στα χωριά των Πραμάντων και των Μελισσουργών, ως την κοιλάδα
του Άραχθου χωμένη στην πρωινή ομίχλη, την κορυφογραμμή των υπόλοιπων Τζουμέρκων,
τα ελατοδάση με το κυπαρισσί τους χρώμα. Κι ακόμα, αν και λίγο πριν τα μέσα του
καλοκαιριού, η φύση εδώ δείχνει σημάδια μιας όψιμης άνοιξης: πράσινο γρασίδι
σαν χλοοτάπητας, αγριολούλουδα και πεταλούδες, μυρωδικά βότανα, που ευωδιάζουν
την πορεία μας. Στο τέλος της περνάμε δίπλα από τη Ρόκα, έναν εντυπωσιακό βραχώδη σχηματισμό, πολύ γνωστό από τις αναρριχήσεις, που
θυμίζει τοπίο φαρ ουέστ, έτσι καθώς υψώνεται από τα πράσινα λιβάδια στα οποία
βόσκουν κοπάδια γελάδια αλλά και άγρια άλογα!!!
Δύσκολη
η πορεία; Σίγουρα για έμπειρους ορειβάτες: ένας Ψηλορείτης να ανέβεις ως την
κορυφή κι άλλος μισός ανεβοκατεβάσματα στη διάσχιση(«Μα όλα με τον Ψηλορείτη τα συγκρίνετε εσείς οι Κρητικοί», μου είπε ένα
φίλος συνορειβάτης κάποτε. Ε ναι!)! Συνολική
υψομετρική 1.300 μ. και 13 χλμ. Επικίνδυνη; Όχι και τόσο: Η διάβαση στα
λίγα εκτεθειμένα σημεία διευκολύνεται από συρματόσχοινο κι εξάλλου είναι τόσο
σύντομη, που δεν προλαβαίνεις ούτε να φοβηθείς. Κατά τη διάσχιση σε κάποια
σημεία περπατάς σε λαιμό με κοψιές απ’ τη μια και την άλλη πλευρά, που σου
προκαλεί δέος, χωρίς ωστόσο να σε αποτρέπει. Η μακριά και κουραστική κατάβαση από το Λυγκόρεμα αποδείχτηκε για
μας η πιο δύσκολη διαδικασία της ημέρας. Απολαύσαμε ωστόσο χουφτιές αγριοφράουλες
που ξεφύτρωναν εδώ κι εκεί. Κοντά στο ρέμα συναντήσαμε ακόμα και ορχιδέες,
περίεργο γι’ αυτήν την εποχή. Τελικά η πορεία ολοκληρώθηκε θριαμβευτικά με μια
δροσερή μπύρα στους γραφικούς Μελισσουργούς!
Στρογγούλα απ' το ξενοδοχείο
Η ομάδα ξεκινάει νωρίς το πρωί απ' το Καταφύγιο των Πραμάντων!
Ο βράχος της Ρόκας πριν την τελική κατάβαση
ΠΟΡΕΙΑ 2Η: ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΑΜΑΝΤΑ στους
ΜΕΛΙΣΣΟΥΡΓΟΥΣ
Εδώ
μεταδίδει ο Γιάννης (ίσως και με τη
βοήθεια του chatgpt, δεν τον εμπιστεύομαι και
πολύ!!!😂), καθώς εγώ πήγα Στρογγούλα: «Ξεκινήσαμε την κυκλική μας διαδρομή
από το ξενοδοχείο "Τζουμέρκα" στην περιοχή Τσόπελα, με κατεύθυνση το
καταφύγιο Πραμάντων, ακολουθώντας ένα καταπράσινο, ευχάριστο μονοπάτι με
εναλλαγές στο τοπίο. Αξιοσημείωτα σημεία της διαδρομής: Μονή Αγίας Παρασκευής (0,6χλμ). Πρώτη σύντομη στάση στη μικρή αλλά
ιστορική μονή, φωλιασμένη μέσα στη φύση. Ορειβατικό
καταφύγιο Πραμάντων (1,4 χλμ), με εξαιρετική θέα προς τις κορυφές των
Τζουμέρκων και δυνατότητα ξεκούρασης. Καταρράκτης
Κεφαλόβρυσου (2,8χλμ), το πιο εντυπωσιακό φυσικό τοπίο της διαδρομής, καθώς
ο καταρράκτης ξεπροβάλλει μέσα από το
βραχώδες τοπίο και τα νερά του αναβλύζουν όλο τον χρόνο. Καταφύγιο Μελισσουργών (4,5
χλμ) όπου, αφού επισκεφτήκαμε το πέτρινο τοξωτό γεφύρι, απολαύσαμε στιγμές
δροσιάς και χαλάρωσης κάνοντας μπάνιο στο ρυάκι κάτω από τα πλατάνια και στη
συνέχεια για φαγητό και μπυρίτσα στην παραδοσιακή πλατεία του χωριού»! Διαδρομή
ήπια και φυσιολατρική 10,5 χλμ με 450 υψομετρική.
Εδώ στα Τζουμέρκα όλο χελώνες συναντάμε!!
Μονή Αγίας Παρασκευής με την τοιχοδομία των Τζουμέρκων, όπου οι πέτρες είναι τόσο σφιχτές που δε χρειάζεται ούτε κονίαμα!
Μια πολύ όμορφη πορεία μέσα και δίπλα στο ελατόδασος
Στις υπώρειες της Στρογγούλας
Χαλαρή και φυσιολατρική η πορεία στο δάσος. ΚΑΤΩ: Καταρράκτης Κεφαλόβρυσο
Στο καταφύγιο των Πραμάντων στους πρόποδες της Στρογγούλας
Προς το καταφύγιο των Μελισσουργών
Λασπόλουτρο στο ρέμα των Μελισσουργών
Στην εκκλησία των Μελισσουργών με τη χαρακτηριστική στοά πριν την είσοδο
ΠΟΡΕΙΑ 3Η: ΣΥΡΡΑΚΟ-ΚΑΛΑΡΥΤΕΣ ΚΑΙ
ΠΕΡΙΞ
Η
διαδρομή που πραγματοποιήσαμε το πρωί της Τετάρτης ίσως είναι μία από τις
ωραιότερες της Ελλάδας. Ξεκινήσαμε νωρίς παίρνοντας το όμορφο καλοχτισμένο
μονοπάτι μέσα στο δάσος, που μας οδηγεί στους
Καλαρρύτες σε υψόμετρο 1.200 μέτρων. Το χωριό, όπως και το διπλανό του,
Συρράκο, -βλαχοχώρια και τα δύο- έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας
Πολιτιστικής Κληρονομιάς απ’ την Unesco κι έχει παράδοση στην αργυροτεχνία και τη χρυσοχοΐα (ο ιδρυτής του διεθνούς φήμης οίκου BVLGARI κατάγεται από εδώ). Η μεγάλη αγουροξυπνημένη πλατεία
του χωριού, καθώς και το φημισμένο καφενείο-ταβέρνα του Ναπολέοντα Ζάγκλη μας
εντυπωσιάζουν, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε. Παίρνουμε δασοσκεπές πετρόκτιστο
μονοπάτι μοναδικού κάλλους, ομορφιάς και μαστοριάς, που θα μας οδηγήσει στο Συρράκο. Αν και
βρίσκεται σε ίδιο υψόμετρο, για να το προσεγγίσουμε πρέπει να κατέβουμε χαμηλά
στο ρέμα και το γεφύρι του Χρούσια
κι έπειτα να ανηφορίσουμε πάλι. Πορεία μέτριας δυσκολίας, αλλά αφάνταστης
ομορφιάς. Το Συρρράκο είναι πιο
αρχοντικό και προσεγμένο –του έγινε και μια γενική αναπαλαίωση από κονδύλια της
Ευρωπαϊκής Ένωσης πριν λίγα χρόνια. Καθώς φτάνουμε μεσημέρι, ο ήλιος αντανακλά
στις πέτρινες πλάκες της σκεπής κι αυτές αστράφτουν. Είναι η πατρίδα του
Κωλέττη, πρώτου Πρωθυπουργού της Ελλάδας, καθώς και των ποιητών Κρυστάλλη και
Ζαλοκώστα, των οποίων προτομές υπάρχουν στο χωριό.
Έναρξη πεζοπορίας από τη σκάλα των Καλαρρυτών
Η μοναδική τοιχοδομία των Τζουμέρκων που δε χρειάζεται ούτε κονίαμα!
Άγιος Νικόλαος Καλαρρυτών
Στο μονοπάτι προς Συρράκο
Συρράκο, με τις πέτρινες στέγες να λάμπουν στον ήλιο
Στο γεφύρι του Χρούσια, που χωρίζει/ενώνει τα δυο χωριά
Έξοδος από Συρράκο με όμορφο καλντερίμι
Συρράκο από μακριά
Η
πορεία μας συνεχίζεται για λίγο στην άσφαλτο, που μας δίνει τη δυνατότητα να
απολαύσουμε το χωριό από μακριά κι έπειτα σε κατηφορικό μονοπάτι που γρήγορα
μας βυθίζει σε καταπράσινο δάσος οξιάς,
που μας κρύβει τον ήλιο. Από εδώ ακολουθώντας την πορεία του νερού θα φτάσουμε
στον παλιό νερόμυλο των πηγών της
Κουιάσας, που λειτουργεί σήμερα ως καφέ. Εδώ αρκετοί θα απολαύσουν τους
καταρράκτες κι ένα σύντομο μπανάκι με το καφεδάκι τους, ενώ κάποιοι άλλοι θα
προχωρήσουν από το μονοπάτι το παλιό, που ήταν κάποτε καταπότης, ως τις κρύες
πηγές με το τυρκουάζ χρώμα κι οι πιο τολμηροί θα βουτήξουν στα κρύα νερά, ενώ
οι υπόλοιποι απλά θα αφεθούν να μαγευτούν από τον ήχο του νερού και τα
ολοκάθαρα χρώματά του. Ο χρόνος λίγος για το νεραϊδένιο μέρος αλλά βιαζόμαστε
για την περίφημη Μονή Κηπίνας, που
κλείνει στις 5: ένα κτίσμα που στέκει αγέρωχο, κολλημένο σαν στρείδι στον απόκρημνο
βράχο. Έχει μια κινητή γέφυρα -σώζεται ακόμα η τροχαλία της-, που το «γειώνει» όταν
απλωθεί ή που κρατάει μακριά εχθρούς και βέβηλους, όταν μαζευτεί. Ποια πίστη
όπλισε το χέρι του κτίστη, το θάρρος του αναχωρητή, που επέλεξε να κάνει ιερό
του την αετοφωλιά αυτή; Σκέψεις που περνούν απ’ το μυαλό μας, καθώς το
λεωφορείο μας οδηγεί πίσω στους Καλαρρύτες, που έχουν φορέσει πια τα γιορτινά
τους και με τα κλαρίνα στα μεγάφωνα μας περιμένουν για φαγητό.
Πορεία
χαλαρή μεν, 16 χιλιομετράκια δε με 750μ. υψομετρική, εύκολη δεν την λες, απλά
ήταν τόσο όμορφη που κανένας δεν δυσανασχέτησε!
Θέλει θάρρος, για να βουτήξεις στα κρύα νερά της Κουιάσας
Συρράκο: σαν παλιό καρτ-ποστάλ
Μονή Κηπίνας, το μαγαζάκι με τις αγιογραφίες και πάνω η Μονή κολλημένη στον βράχο σαν στρείδι, καθώς και η κρεμαστή γέφυρα που τη συνδέει με τον κόσμο
Ζωγραφισμένη κρήνη στους Καλαρρύτες. ΚΑΤΩ: Η πλατεία στους Καλαρρύτες στολισμένη με λίλιουμ, ένα λουλούδι που δεν υπάρχει άγριο εδώ και το ίδιο στο δρομάκι προς την Κουιάσα.
ΡΑΦΤΙΝΓΚ ΣΤΟΝ ΑΡΑΧΘΟ
Για
την τελευταία μέρα αφήσαμε ως αποθεραπεία το ράφτινγκ στον ποταμό Άραχθο. Με τα
παιδιά της Vianatura
φορέσαμε τα κράνη και τα σωσίβιά μας, πήραμε τα κουπιά μας, χωριστήκαμε στις
βάρκες και με τον οδηγό μας ξαμοληθήκαμε στο ποτάμι. Δυστυχώς τα νερά έχουν
χαμηλώσει πολύ κι οι εργαζόμενοι φοβούνται ότι μετά βίας θα βγάλουν τη σεζόν. Μπορεί
εμείς να ζηλεύουμε τις πηγές, το νερό, τα ποτάμια, όμως όσοι μένουν εδώ βλέπουν
την κλιματική αλλαγή εξίσου έντονη. Όπως μας έλεγε κι ο Λάκης ο Σάββας στη
διάσχιση της Στρογγούλας, κάποτε υπήρχαν χιόνια σ’ αυτήν που δεν έλιωναν ποτέ,
τώρα τίποτα!
Για την ώρα αφήνουμε τις έννοιες για να ρίξουμε ένα δροσιστικό
μπάνιο στο ποτάμι. Έπειτα θα επισκεφτούμε το περίφημο γεφύρι της Πλάκας, το μεγαλύτερο μονότοξο των Βαλκανίων, που ολοκληρώθηκε το 1866 με
πρωτομάστορα τον Κώστα Μπέκα απ’ τα Πράμαντα κατά την τρίτη προσπάθεια
ανέγερσης (οι δυο πρώτες αποτυχημένες).
Μάλιστα ο θρύλος θέλει να χρησιμοποιείται κονίαμα από χιλιάδες αβγά για τη
στήριξή του!!! Όλα αυτά δείχνουν τη σημασία του! Ως το 1913 αποτέλεσε και το
πέρασμα από την ελεύθερη νότια Ελλάδα στην οθωμανική βόρεια! Τέλος κατέρρευσε
μέρος του το 2015 λόγω υπερχείλισης του ποταμού, αλλά αναστηλώθηκε ως το 2020 από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Έτσι σήμερα είναι ακόμα εκεί, για να το
θαυμάζουμε!
Το ράφτινγκ είναι must για όποιον επισκέπτεται την Ήπειρο. Δυστυχώς η στάθμη των ποταμιών έχει πέσει πολύ! Πάντα όμως την πλάκα του την έχει!
Γεφύρι της Πλάκας, το μεγαλύτερο μονότοξο των Βαλκανίων. Διαβάστε την ιστορία και τους θρύλους ανέγερσής του στην παρακάτω πινακίδα:
Γενικά οι γέφυρες είχαν την τιμητική τους σε αυτό το ταξίδι: εδώ γέφυρα Ρίου-Αντίρριου
Γεφύρι της Άρτας
Διώρυγα Κορίνθου
Η όμορφη Ναύπακτος
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ- ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Η
εξόρμησή μας στα Τζουμέρκα κάποτε έλαβε τέλος κι η επιστροφή ήταν εξίσου
ενδιαφέρουσα με στάσεις στο γιοφύρι της Άρτας, τη Ναύπακτο και τον Ισθμό της Κορίνθου.
Η διοργάνωση της ήταν καταρχάς μια ομαδική υπόθεση: συνέβαλαν σε αυτή Γιάννης
Πάγκαλος, Μαρία Μετζογιαννάκη, Σοφία Σιδηροπούλου, Γιώργος Βαρδάκης από πλευράς
του Συλλόγου, αλλά κι εκτός αυτού χρήσιμες πληροφορίες πήραμε από τη Μαρία
Βλάση και τον ΕΟΣ Ρεθύμνου, τον Αλέξη Καραβασίλη και τον ΕΟΣ Ηρακλείου, τον
Δημήτρη Ρίνη του ΕΟΣ Καρδίτσας. Ακόμα οφείλουμε ένα ευχαριστώ στους συνεργάτες
μας: τον Λάκη και Γιώργο Σάββα από τους Μελισσουργούς, την οικογένεια Βάννα και
το HotelTzoumerka,
τον δικό μας πια λεωφορειο-άνθρωπο, τον Κώστα Καμαρίτη, τα παιδιά της Vianatura και όλους όσους
βρέθηκαν στον δρόμο μας. Να είμαστε όλοι καλά να ταξιδεύουμε! Εις το
επανιδείν!
Ο Κωστάκης χτίζει τείχη στο λεωφορείο. Δικός μας άνθρωπος πλέον. ΚΑΤΩ: Το παπάκι μας κι αυτό στο στοιχείο του!
.jfif)
.jfif)
.jfif)
