ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΑΣΟΣ ΚΡΟΥΣΤΑ

Την Κυριακή 28 Ιουλίου 2024 ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου οργάνωσε μια ακόμα απογευματινή πεζοπορία γύρω απ’ την πόλη μας, κάτι που τείνει να γίνει θεσμός το καλοκαίρι, καθώς οι απογευματινές συγκεντρώνουν πιο πολύ κόσμο τελικά, γιατί «Ποιος ξυπνά πρωί-πρωί το καλοκαίρι μετά τα πανηγύρια και τη βραδινή διασκέδαση;» μου λέει η Κλειώ. «Πέφτει λίγο η θερμοκρασία!» λέει κι η Μαρία.

Ομαδική μας δίπλα σε εγκαταλελειμμένα μαντριά στην αρχή της πεζοπορίας! Αρκετοί για καλοκαίρι. Πολύς κι ο νεαρόκοσμος!

Το ιστορικό δάσος Κρούστα

Αυτή την Κυριακή περπατήσαμε στο ιστορικό δάσος Κρούστα, μια μικρή, εύκολη και προσιτή σε όλους κυκλική διαδρομή που συνδυάζει την όμορφη φύση με χώρους ιστορικού κι αρχαιολογικού ενδιαφέροντος της περιοχής! Την ιδέα για την σηματοδότηση της διαδρομής την έδωσε κάποτε η γερμανίδα αρχαιολόγος, Ζαμπίνε Μπέκμαν, με σκοπό την ανάδειξη του φυσικού κάλλους και της ιστορίας του τόπου και πραγματοποιήθηκε τελικά χάρη στη συνεργασία αρχαιολογικής υπηρεσίας, δασαρχείου και του δραστήριου Πολιτιστικού Συλλόγου Κρούστα, για να την χαίρονται σήμερα ντόπιοι και ξένοι επισκέπτες και να είναι μια από τις πιο δημοφιλείς διαδρομές της περιοχής μας!

Πολύ όμορφη διαδρομή, καλά σηματοδοτημένη, που συνδυάζει το όμορφο φυσικό τοπίο με χώρους ιστορικού κι αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Μια ιδέα της αρχαιολόγου Ζαμπίνε Μπέκμαν!

Σε ορισμένα σημεία το πυκνό δάσος κρύβει το φως

Σε άλλα, όπου υπάρχει ξέφωτο θαυμάζουμε τη θέα

Ωραία χρώματα, ωραίες μυρωδιές

Η ομάδα προχωρά στα ζεστά χρώματα στα οποία λούζει η δύση το τοπίο

Δέντρα τσακισμένα απ' τον καιρό

Ασκελετούρα πρώιμη. Πάντα μας λέει ο Λεωνίδας ότι δείχνει τη βαρυχειμωνιά, αλλά σιγά-σιγά δεν τον πιστεύω πια! Είναι πάντως απ' τα πρώτα λουλούδια που εμφανίζονται κι έχει το χαρακτηριστικό ότι βγάζει το άνθος αργά το καλοκαίρι, ενώ τα φύλλα βγαίνουν αργότερα, αυτά που στολίζουμε για γούρι στα σπίτια μα την Πρωτοχρονιά.

Ξεκινάμε πριν τις 6 το απόγευμα από την περιοχή Τούρκισσες κοντά στην υδατοδεξαμενή κι ακολουθούμε τη σηματοδοτημένη  μπλε διαδρομή (την πιο σύντομη των 5 χλμ). Κάτω απ’ τα γλυκά ζεστά χρώματα λίγο πριν τη δύση του ηλίου με τις μυρωδιές του πευκοδάσους να αναδύονται μετά τις θερμές ώρες της ημέρας η ομάδα ελίσσεται στο μονοπάτι που περνάει πότε μέσα από πυκνό δάσος, πότε από ξέφωτα κι από χώρους με έντονη ανθρωπογενή δραστηριότητα ανά τους αιώνες. Εγκαταλελειμμένα μαντριά προηγούμενων χρόνων, αλώνια και ξερολιθιές δείχνουν εντατική καλλιέργεια γης στο παρελθόν. Στη θέση Φορτέτσα απολαμβάνουμε την καταπληκτική θέα προς τον κόλπο του Μεραμπέλλου και την πόλη του Αγίου Νικολάου. Στην θέση «Ασφεντάμοι» έχει ανακαλυφθεί αρχαίος αγροτοκτηνοτροφικός οικισμός 4.000 ετών με την ύπαρξη τριών μεγάλων αρχαίων «πηγαδιών» από τα μινωικά χρόνια και λίγο πιο ψηλά εντυπωσιακό τείχος με μεγάλους ογκόλιθους! Γυρνάμε σιγά-σιγά πίσω στην αφετηρία μας, καθώς το φως πέφτει, ενοχλώντας πολλές φορές τα πουλιά που έχουν κουρνιάσει στα πυκνά φυλλώματα των δέντρων.

Παλιές αγροικίες χωμένες στο δάσος δείχνουν ότι κάποτε η περιοχή εδώ 'έσφυζε από ζωή

Μινωική "πηγάδα" αγνώστου χρησιμότητας -πιθανότερα νερού, αν και δεν έχει επίχρισμα.

Ομάδα μπροστά από μινωικό εντυπωσιακό τείχος 4.000 ετών στη θέση Ασφένδαμοι

Καταπληκτική θέα από την θέση "Φορτέτσα"

Η ομάδα στην "Φορτέτσα" λίγο πριν τη δύση του ήλιου

Στη Σπηλιά των Ανταρτών με το δείλι

Περπατήσαμε γύρω στα 5 χλμ σε 2,5 ώρες περίπου με τις στάσεις και τελειώσαμε πριν μας προλάβει το σκοτάδι. Σταματάμε με τ’ αυτοκίνητα λίγο παρακάτω, για να δουν τα νέα μέλη της ομάδας από ψηλά τη σπηλιά των ανταρτών. Λόγω του προχωρημένου της ώρας δεν μπορέσαμε να κατέβουμε. Ίσως σε μια επόμενη εξόρμηση. Ευχαριστούμε πολύ τον αρχηγό μας, Γιώργο Βαρδάκη στην πρώτη του ως αρχηγός με τον Σύλλογο και θ’ ακολουθήσουν σίγουρα κι άλλες!

Ευχαριστούμε τον αρχηγό μας, Γιώργο Βαρδάκη, που έχει πολλά να μας δώσει ακόμα!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Γιώργος Βαρδάκης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Λεωνίδας Κλώντζας, Μαρία Μετζογιαννάκη, 

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

 

ΒΙΝΤΕΟ: -------

ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ: --------

 ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ 🌝ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΞΑ

Κυριακή 21 Ιουλίου, Πανσέληνος του Ελαφιού κι ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου πιστός στο ραντεβού του με το ολόγιομο φεγγάρι το χάρηκε από τον κοντινό στην πόλη μας λόφο της Οξάς.

Όχι πλήρης η ομάδα, αλλά ποιος νοιάζεται με τέτοια θέα;

Ξεκινάμε λοιπόν κατά τις 7 ή ώρα το απόγευμα από την ανατολική πλευρά της Οξάς (δίπλα στα Λενικά και το μονοπάτι για τον Ατσιμπραγά) καμιά εικοσαριά ρομαντικοί, που αψήφησαν τις παραλίες -παρά τη ζέστη, αλλά και τα οργανωμένα πάρτι και τα πανηγύρια της εποχής. Ευτυχώς στην απότομη ανηφόρα, που έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό η διαδρομή, ο ήλιος είχε ήδη δύσει πίσω απ’ το βουνό κι αν μη τι άλλο περπατάμε στη σκιά.

Ανεβαίνουμε ευτυχώς στη σκιά

Όσο ανεβαίνουμε, ξεδιπλώνεται απίστευτη η θέα από τον λόφο

Ακολουθούμε λοιπόν το καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι κι αρχίζει σιγά-σιγά ν’ ανοίγεται η θέα γύρω μας προς όλες τις κατευθύνσεις. Στα ανατολικά ο κόλπος του Μεραμπέλλου με τα απέναντι βουνά (απ’ όπου σε λίγο θ’ ανατείλει το φεγγάρι). Στα ΒΔ η Ελούντα, η Κολοκύθα κι ο στενός σαν μπουκάλι κόλπος με τη Σπιναλόγκα σαν φελλό στην άκρη του. ΝΔ σκοτεινοί όγκοι οι κορυφές της Τσίβης και της Σελένας.

Θέα του κόλπου του Μεραμπέλλου και της πόλης του Αγίου Νικολάου από την Οξά

Ωραίο σημείο, για ν' αγναντεύεις
Κάτω: η χερσόνησος της Σπιναλόγκας (Κολοκύθα), η Ελούντα και το Γλαρονήσι πίσω, ενώ η νήσος της Σπιναλόγκας 'φρουρεί' τον κόλπο της Ελούντας

Πίσω οι κορφές της Τσίβης και της Σελένας λουσμένες στα χρώματα της δύσης

Η μικρή πυραμίδα μπροστά έμαθα ότι ονομάζεται "Μικρή Οξά"

Ρεμβασμός

Ίσα-ίσα που προλαβαίνουμε τη δύση του ηλίου –οι πιο γρήγοροι τελικά- κι αφού ακολουθεί η αναμνηστική φωτογραφία, θα περιπλανηθούμε λίγο στον αρχαιολογικό χώρο περνώντας από το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής ως την νότια πλευρά με τα εντυπωσιακά πετρώματα. Κατόπιν διασχίζοντας τα ερείπια των παλιών δεξαμενών και ανοίγοντας δρόμο απ’ τα δεκάδες γαϊδουράγκαθα, θα γυρίσουμε με ασφάλεια, πριν σκοτεινιάσει για τα καλά, κοντά στο μονοπάτι, απ’ όπου θα περιμένουμε σε παρεάκια την Πανσέληνο ν’ αναδυθεί από τα απέναντι βουνά της Λάστρου. Κάτι που δεν αργεί να συμβεί. Τότε πέφτουν τα γνωστά επιφωνήματα θαυμασμού σε συνδυασμό με τα φωτογραφικά κλικ! Τι κι αν έχουμε δει το ίδιο σκηνικό τόσες φορές; Πάντα σε καθηλώνει με το μεγαλείο του. Άλλες οι εποχές, άλλες οι παρέες!

Στην κορυφή με τα χρώματα της δύσης

Ίσα που οι πιο γρήγοροι προλάβανε τη δύση του ηλίου

Η φωτισμένη τουριστική Ελούντα από ψηλά

Κι όλος ο κόλπος της

Και στην πόλη του Αγίου Νικολάου ανάβουν τα φώτα σιγά-σιγά

Και να το ολόγιομο φεγγάρι του Ιουλίου (η Πανσέληνος του ελαφιού, όπως ονομάζεται) ξεμυτίζει πίσω απ' τα βουνά της Λάστρου

Φέτος είχαμε κι αρκετούς καινούργιους στην Οξά και ζήσαμε μαζί τους τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς. Γιατί η Οξά είναι όντως ένα θαυμαστό μέρος: Χτισμένο στα 563 μ. το αρχαίο κάστρο σε απότομο και βραχώδες έδαφος (άρα οχυρό) έχει εποπτεία όλης της ευρύτερης περιοχής (αυτό που εμείς λέμε «θέα»). Πιθανώς ήταν καταφύγιο για τις γύρω πόλεις σε περίπτωση επίθεσης. Η αξία της θέσης διαχρονική, καθώς έχουμε ευρήματα από τα μινωικά χρόνια, ωστόσο τα ερείπια που σήμερα θαυμάζουμε είναι κατά βάση βυζαντινά. Το όνομά της οφείλεται πιθανόν στην ακονόπετρα (απ’ το ρήμα «οξύνω» ενδεικτικό της χρήσης της), καθώς σε γειτονικό λόφο υπήρχε λατομείο ακονόπετρας! Ο χώρος είναι επίσης περιτειχισμένος αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του είναι οι πολλές κινστέρνες (δεξαμενές νερού) -πάνω από 50- κάτι συνηθισμένο στα κάστρα (αν και όχι σε τέτοιο βαθμό), επειδή πρέπει να έχουν μεγάλα αποθέματα νερού, ώστε να αντέχουν στην πιθανότητα μιας μακράς πολιορκίας.

Περιτειχισμένος ο αρχαιολογικός χώρος σαν ακρόπολη, την σημαντική οχυρή θέση του, αλλά και τη δυνατότητα επόπτευσης όλης της περιοχής την είχαν χρησιμοποιήσει σε όλες τις χρονικές περιόδους της Ιστορίας 

Μια από τις πολλές κινστέρνες, δλδ δεξαμενές νερού για τις ανάγκες των κατοίκων

Τα γαϊδουράγκαθα είναι σήμα κατατεθέν της περιοχής το καλοκαίρι 

Θέση πολυβολείου στην ΒΔ πλευρά

Το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής με την ωραία θέα στην πόλη του Αγίου Νικολάου

Η σύγχρονη πόλη ιδωμένη από τα αρχαία ερείπια 

Χορτασμένοι από εικόνες θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής βοηθώντας ο ένας τον άλλο φωτίζοντας με φακούς το απότομο μονοπάτι με τις γλιστερές πέτρες, που στραφταλίζουν στο φως, καθώς σε μεγάλο βαθμό αποτελούνται από καλής ποιότητας αλάβαστρο!

Επίπονη, αλλά τόσο όμορφη η κατεβασιά με τους φακούς -
η αντανάκλαση του φεγγαριού στο νερό μια πανδαισία

Άλλη μια γοητευτική βραδινή πεζοπορία έλαβε τέλος κι ευχαριστούμε τους δυο οδηγούς μας: τον βετεράνο, Λεωνίδα Κλώντζα και τον Γιώργο Αρναουτάκη που σαν γέννημα θρέμμα της περιοχής είναι στο στοιχείο του! Και στην άλλη με καλό!

Ο ένας εκ των αρχηγών, Γιώργος Αρναουτάκης, γέννημα θρέμμα της περιοχής, την οποία γνωρίζει καλά

Onopordum, το γνωστό μας γαϊδουράγκαθο, τόσο ταπεινό μα και τόσο όμορφο

ΑΡΧΗΓΟΙ: Λεωνίδας Κλώντζας - Γιώργος Αρναουτάκης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Παναγιώτης Ευδαίμων, Λεωνίδας Κλώντζας, Μαρία Μετζογιαννάκη, Γιώργος Αρναουτάκης

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

 

ΒΙΝΤΕΟ: ------------------------------------------------------------------------

ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ: --------

ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΒΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΖΑΓΟΡΟΧΩΡΙΑ 

(8-12 Ιουλίου 2024)

Ξέρατε ότι το φαράγγι του Βίκου είναι το βαθύτερο του κόσμου κι έχει μπει στο ρεκόρ Γκίνες; Έχετε δει τις στέγες στα Ζαγοροχώρια, όπου οι πέτρες εφάπτονται χωρίς συνδετικό υλικό; Έχετε περπατήσει στα πέτρινα γεφύρια και καλντερίμια, μνημεία πολιτισμού αξεπέραστης μαστοριάς; Έχετε διασκεδάσει τέλος σαν παιδιά κάνοντας με τους φίλους σας ράφτινγκ στον Βοϊδομάτη; Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα για να καταλάβετε ότι η εξόρμηση του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου κατά το διάστημα από 8-12 Ιουλίου 2024 στην ΒΔ πλευρά της Πίνδου άφησε στους 30 περίπου συμμετέχοντες τις καλύτερες αναμνήσεις! 

Ομαδική μας έξω από τον ξενώνα "Λαδιάς", όπου μέναμε πριν την διάβαση του φαραγγιού του Βίκου

Το βίντεάκι μας από τον Γιάννη Πάγκαλο (μουσική υπόκρουση τι άλλο; Villagers of Ioannina)

Το ταξίδι

Για να πούμε την αλήθεια το πιο μεγάλο μειονέκτημα στο να επισκεφτείς την περιοχή είναι η απόσταση: λεωφορείο ή ΙΧ από τα μέρη μας, διανυκτέρευση στο καράβι και σχεδόν ολοήμερη διάσχιση της ηπειρωτικής Ελλάδας με λεωφορείο. Σε αυτό το μαραθώνιο ταξίδι υπήρξαν και οι στάσεις ξεκούρασης σε επιλεγμένα μέρη, που καθήλωσαν όλους με την ομορφιά τους. Ο ισθμός και η διώρυγα της Κορίνθου, η γέφυρα Ρίου – Αντίρριου, το Μεσολόγγι και μια βόλτα στην λιμνοθάλασσά του στον πηγαιμό. Τα Ιωάννινα, το Γιοφύρι της Άρτας και η γραφική Ναύπακτος στον γυρισμό!

Αποχαιρετώντας το Ηράκλειο την Κυριακή 7 Ιουλίου

Δευτέρα 8, στάση στο Μεσολόγγι

Στην επιστροφή, Παρασκευή 12 Ιουλίου εδεήσαμε να σταματήσουμε Γιάννινα ΄έστω για ν' αγοράσουμε τα περίφημα γιαννιώτικα σιροπιαστά -αφού δεν τα καταφέραμε την προηγούμενη, που ήταν κανονικά στο πρόγραμμα. Εδώ η λίμνη Παμβώτιδα των Ιωαννίνων. 

Η στάση μας στο γεφύρι της Άρτας αποδείχτηκε μεγαλύτερη του αναμενόμενου, καθώς το λεωφορειάκι μας χάλασε κι έπρεπε να περιμένουμε να φτιαχτεί.

Παρά την καθυστέρηση σταματήσαμε και στην Ναύπακτο στον γυρισμό. Στο άνοιγμα του ενετικού λιμανιού διακρίνεται στο βάθος η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου

Η Ναύπακτος είναι σήμερα μια χαρούμενη κωμόπολη, όμως κάποτε, το μακρινό 1.571 μ.Χ. έγινε εδώ μια απ' τις μεγαλύτερες ναυμαχίες όλων των εποχών, όταν ο ενωμένος δυτικός στόλος νίκησε τον αήττητο ως τότε οθωμανικό και απέτρεψε την επέκταση του στη Δύση. Στη ναυμαχία έλαβε μέρος κι έχασε το χέρι του κι ο συγγραφέας του "Δον Κιχώτη", Μιγκέλ Θερβάντες, γι' αυτό κι ο αδριάντας του στολίζει την πόλη (κάτω).

Μονοδέντρι

Νωρίς το απόγευμα φτάνουμε στο Μονοδέντρι, που θα αποτελέσει τη βάση μας για την εξερεύνηση της περιοχής. Θα διανυκτερεύσουμε στον ξενώνα «Λαδιάς», ένα συμπαθητικό και σχετικά οικονομικό κατάλυμα για τα δεδομένα της περιοχής. Η πρώτη μας δουλειά να επισκεφτούμε τον ναό της Αγίας Παρασκευής, που κρέμεται πάνω απ’ το φαράγγι του Βίκου, για να δούμε από ψηλά τι ..μας περιμένει την επόμενη μέρα. Στην πορεία μας ανακαλύπτουμε το χωριό: έχει ένα μικρό πέτρινο θέατρο στην άκρη του, πολλούς ξενώνες και τέλος μια εντυπωσιακή κεντρική πλατεία με εστιατόρια και καφέ, όπου ο καθένας μας σχεδιάζει ήδη που και τι θα φάει το βράδυ. Πιο πολύ μας κέρδισε απ’ ότι φαίνεται «Η πίτα της Κικίτσας» τόσο για το όνομα, όσο και για το μέρος. Δοκιμάσαμε κυρίως πίτες (μανιταρόπιτα, χορτόπιτες, αλευρόπιτα σαν τη δικιά μας την ‘νεράτη’), αλλά και κρέατα, κυρίως μοσχαρίσια. Μερικοί τολμηροί ήπιαν και κανένα ποτάκι στην .. «Μεθυσμένη Αρκούδα», οι περισσότεροι πήγαν νωρίς για ύπνο μια και το φαράγγι του Βίκου, εύκολη διαδρομή δεν το λες…

Το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής κρέμεται πάνω απ' το φαράγγι του Βίκου κι έχει ωραία θέα σ' αυτό, όπως φαίνεται στις πιο κάτω φωτογραφίες

Το θέατρο στο Μονοδέντρι

Night life  στο Μονοδέντρι

Στην όμορφη και σκιερή πλατεία του με τις καφετέριες σβήναμε πείνα και δίψα με πίτες και μπίρες!

Φαράγγι του Βίκου

Ξεκινώντας νωρίς το πρωί κατεβαίνουμε το φαράγγι, που θεωρείται το βαθύτερο του κόσμου σε αναλογία βάθους- πλάτους –υπάρχει και σχετική πινακίδα, που μας ενημερώνει ότι γι’ αυτό έχει μπει στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες. Κι αφού είναι το βαθύτερο, επόμενο είναι η διαδικασία της κατάβασης να είναι και απαιτητική και χρονοβόρα και σε πολλά σημεία να γίνεται με τη χρήση σκοινιού. Τελικά φτάνουμε στην κοίτη και την ακολουθούμε  με αρκετά ανεβοκατεβάσματα, ενώ στο τέλος έχει και μια δυσκολούτσικη ανηφόρα (ότι κατεβαίνεις, θα πρέπει να το ανέβεις κιόλας, λογικό). Έχει τη δυσκολία του λοιπόν, ειδικά καθώς η ομάδα περιλαμβάνει μικρά παιδιά και περιπατητές χωρίς μεγάλη πείρα, τους οποίους προσέλκυσε η φήμη του τόπου. Ωστόσο με υπομονή και βοήθεια από τους εμπειρότερους και τους δυνατούς της παρέας, τα καταφέραμε όλοι! Περπατήσαμε τα 16,5 χιλιόμετρα από το Μονοδέντρι ως το χωριό Βίκος με υψομετρική διαφορά γύρω στα 700 μ. άλλοι σε 6 ώρες, άλλοι σε 8, άλλοι σε 10 ώρες με τις στάσεις βέβαια. Το θέμα είναι ότι τα καταφέραμε! Όλη η ομάδα!

Όσον αφορά το ίδιο το φαράγγι τι να πει κανείς; Είναι καταπράσινο με σφενδάμια, φλαμουριές και γαύρους. Στα ανοίγματα φαίνονται από πάνω επιβλητικοί οι πύργοι της οροσειράς της Τύμφης σαν άγρυπνοι φρουροί (κάπου εκεί πίσω βρίσκεται και η δρακολίμνη δίπλα στο καταφύγιο της Αστράκας). Είναι ξερό αυτή την εποχή, με εξαίρεση τις πηγές του Βοϊδομάτη. Εδώ το νερό είναι τόσο κρύο, που με το ζόρι κρατάς το πόδι σου για λίγα δευτερόλεπτα μέσα. Ωστόσο οι θαρραλέες της ομάδας θα κάνουν κάποιες γρήγορες βουτιές!!! Τέλος η «σκάλα» (δηλαδή το καλντερίμι που ανεβάζει στο χωριό) και το χωριό του Βίκου καλοδομημένα και γραφικά, τυπικά της περιοχής. Πολύ όμορφο και το κεφαλοχώρι της Αρίστης με τη μεγάλη διπλή πλατεία του, όπου σταματήσαμε για φαγητό!

Φαράγγι του Βίκου: Έχει χαρακτηριστεί το βαθύτερο φαράγγι του κόσμου, σε σχέση με την αναλογία βάθους-πλάτους.

Από τα πιο διάσημα φαράγγια της Ευρώπης με τους πύργους της Τύμφης να υψώνονται από πάνω του, είναι μια διαδρομή must για κάθε πεζοπόρο, αν και δεν είναι και τόσο εύκολη: έχει τα υψομετρικά της, απότομη ανηφόρα και κατηφόρα, ενώ σε μερικά σημεία λόγω ολισθηρότητας πρέπει να κρατάς σκοινιά για να περάσεις. Ξερικό ειδικά το καλοκαίρι εκτός απ' τις πηγές του Βοϊδομάτη, όπου όμως το νερό είναι τόσο κρύο, που ελάχιστα κρατάς το πόδι σου σε αυτό!. Εννοείται ΚΑΙ στο φαράγγι του Βίκου ΚΑΙ στις πηγές πήγε και το παπάκι μας!

Από τα πιο όμορφα Ζαγοροχώρια αυτό της Αρίστης, στην πλατεία της οποίας καθίσαμε για φαγητό στην επιστροφή.

Χωριά, γεφύρια, σκάλες

Την επόμενη ξεκινώντας πάλι από Μονοδέντρι θα κάνουμε μια πεζοπορία αντάξια σε ομορφιά της προηγούμενης, αλλά αυτή τη φορά θα επικεντρωθούμε στον ανθρωπογενή παράγοντα περνώντας από τα πανέμορφα χωριά του Ζαγορίου ξεκινώντας από το Μονοδέντρι, ως τη Βίτσα, τους Κήπους, Κουκούλι κι επιστροφή στη βάση μας διασχίζοντας ένα μεγάλο μέρος του φαραγγιού προς τα νότια κι επιστρέφοντας απ’ τη σκάλα Μονοδεντρίου, την οποία κατεβήκαμε χθες! Περάσαμε από τα γεφύρια: Μίσιου, Νούτσου ή Κόκορη, Πλακίδα ή Καλογερικό, Λαζαρίδη, Μύλου ή Κήπων, Πετσιώνη.  Τι κι αν μας βγήκε η πίστη διασχίζοντας 25 περίπου χιλιόμετρα με πολλή ζέστη για την εποχή; Γιατί τι να πει κανείς γι’ αυτήν την ομορφιά! Τα Ζαγοροχώρια έχουν ανακηρυχτεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco όχι μόνο για τη φύση τους όσο και για την αρχιτεκτονική τους με τη χρήση της ντόπιας πέτρας στα σπίτια, τις εκκλησιές, τα καλντερίμια (σκάλες) και τα γεφύρια. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα έχουν χρηματοδοτήσει πλούσιοι έμποροι της διασποράς τον 18^ο  αιώνα, διαβάζω, τότε που ο πλούτος οδηγούσε σε ευγενή άμιλλα ποιος θα προσφέρει τα περισσότερα για καλό σκοπό!

Στο δρόμο για τα γεφύρια μάς ακολούθησε κι ο σκυλάκος της φωτογραφίας, όπως είθισται σε διάφορα μέρη της Β. Ελλάδας. Κάτω η ομάδα εν δράσει.

Πηγάδι στα μισά της διαδρομής, όμως λίγα τα νερά κι εδώ πάνω
Κάτω: μερικά απ' τα γεφύρια με πιο εντυπωσιακό το Καλογερικό με την κυματοειδή διάταξη. Άλλα του Μίσιου, του Λαζαρίδη, των Κήπων, του Νούτσου κλπ. Όλα πανέμορφα!

Στεγασμένες πηγές στο Κουκούλι, ένα ακόμα όμορφο χωριό του Ζαγορίου

Στην πλατεία του χωριού
Κάτω: και το παπί μας στα γεφύρια!

Την επόμενη μέρα θα ανέβουμε με το λεωφορείο στο μικρό χωριό Βραδέτο, το ψηλότερο του Ζαγορίου (1.340 μ.), γνωστό για την περίφημη σκάλα του, όσο και για τη θέση Μπελόη, ένα «μπαλκόνι» με καταπληκτική θέα τόσο στο φαράγγι του Βίκου όσο και στον ορεινό όγκο της Τύμφης. Στα bonus της ημέρας το γεγονός ότι το υψόμετρο έχει κρατήσει λίγο από την ομορφιά της ύστερης άνοιξης και ανακαλύπτουμε που και λουλουδάκι εδώ κι εκεί! Καταλήγουμε έξω από το γραφικό χωριό Καπέσοβο, αφού διασχίσαμε σήμερα μια μικρή διαδρομή 8 χλμ!

Ο Ορειβατικός Αγίου Νικολάου στη θέση Μπελόη κοντά στο Βραδέτο με εντυπωσιακή θέα στο φαράγγι του Βίκου. Κάτω το χωριό Βραδέτο με υψόμετρο 1.340 μ και η περίφημη 'σκάλα' του, δλδ το καλντερίμι που το συνέδεε με τα άλλα χωριά.

Κάθε Ζαγοροχώρι έχει τη σκάλα του, αλλά του Βραδέτου είναι περίφημη για τη μαστοριά της

Πανέμορφο lilium στην κοιλάδα. Φανταστείτε τι γίνεται την άνοιξη

Μια απ' τις πολλές χελωνίτσες που είδαμε στην πορεία!

Ράφτινγκ στον Βοϊδομάτη; Ε ναι!

Κάποιοι είχαν τους ενδοιασμούς τους! Το εισιτήριο τσουχτερό (αν και μας έκαναν καλή τιμή τα παιδιά, όμως απαιτείται οδηγός, εξοπλισμός κλπ). Είμαστε και ..μεγάλα παιδιά στην τελική, μην κρυώσουμε, μην πνιγούμε, μην ταλαιπωρηθούμε! Όμως όταν η ομάδα έχει δεθεί, ο ενθουσιασμός είναι μεταδοτικός: «Έλα θα σε βοηθήσουμε, τίποτα δεν θα πάθεις, μαζί θα είμαστε κλπ, κλπ»! Έτσι σκάμε όλοι στο γεφύρι της Αρίστης, όπου είχαμε ραντεβού με την Trekking Hellas. Φοράμε τα κράνη μας, τα σωσίβιά μας, τα ειδικά μποτάκια, παίρνουμε τα κουπιά μας, χωριζόμαστε σε βάρκες (5-6 στην καθεμία) με τον αρχηγό μας και μπλουμ. Πρώτα ο έμπειρος οδηγός μάς κάνει ένα σύντομο μάθημα για το πώς θα συντονιζόμαστε και θα υπακούμε στις οδηγίες του κι έπειτα βάζουμε μπρος! Είναι γεγονός ότι στην αρχή είμαστε μαύρο χάλι. Όμως στην πορεία ανταποκριθήκαμε γρήγορα. Μεγάλη η προσφορά των οδηγών: με πειράγματα, ‘μαλώματα’, δημιουργώντας το αίσθημα της ομάδας, αλλά και του ανταγωνισμού με τις άλλες ομάδες, αποτυπώνοντας φωτογραφικά τα επιτεύγματα και τις γκριμάτσες μας. Ε ναι! Περάσαμε τέλεια! Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε; Κι αν μη τι άλλο είναι σίγουρα η δραστηριότητα την οποία ζηλέψανε τα παιδιά μας! «Η ‘μαμά’ μπάνιο στον Βοϊδομάτη; Ε όχι! Ούτε τσίπα πια!». 

Όσο για το τοπίο; Τι να πει κανείς; Το ομορφότερο κομμάτι της διαδρομή του ποταμού με πυκνή βλάστηση, πηγές στις άκρες, κρυστάλλινα νερά, αν τολμάς να αψηφήσεις το κρύο και να κολυμπήσεις και δύο ακόμα καταπληκτικά γεφύρια: της Αρίστης και της Κλειδωνιάς. Ειδικά εφέ πρόσφεραν τα αστραπόβροντα και η βροχή που έπεφτε που και που, αλλά, βέβαια,  «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται»!

Βοίδομάτης, κάνεις μπάνιο στα κρύα νερά του, κολυμπάς και πίνεις και νερό. Εδώ κάτω απ' το γεφύρι της Αρίστης

Με την ομάδα της Trekking Hellas Ιωαννίνων ράφτινγκ στον ΒοΙδομάτη

Μ’ αυτά και μ’ αυτά χάσαμε την προγραμματισμένη απογευματινή επίσκεψη στα Ιωάννινα, γιατί αργήσαμε. Αλλά γλυκάναμε το χάπι με μια επίσκεψη στο λεγόμενο «Πέτρινο δάσος» κοντά στο Μονοδέντρι, μιας ασύγκριτης γοητείας τοποθεσία με πετρώματα σαν κάστρα, που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι είναι φυσικά.

Πέτρινο δάσος, μνημείο της φύσης κοντά στο Μονοδέντρι

Συνοψίζοντας είχαμε ένα τριήμερο πεζοπορίας στο οποίο καλύψαμε γύρω στα 50 χλμ και χαρήκαμε εικόνες μοναδικής ομορφιάς. Καλή η διάθεση, τέλεια η παρέα! Ευχαριστούμε την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου, που την αφήσαμε να αλωνίζει στην γύρω περιοχή, την οποία αγαπά ιδιαιτέρως. Επίσης τον οδηγό μας, Κώστα Καμαρίτη, που μας έκανε όλα τα χατίρια, όσους βοήθησαν τους πιο αδύναμους κάνοντας με υπομονή την σκούπα της πορείας, τον ταμία, Γιάννη Πάγκαλο και τη γραμματέα, Μαρία Μετζογιαννάκη για την οργάνωση. Ευχόμαστε ο Σύλλογος να καταφέρει να πραγματοποιήσει κι άλλες όμορφες εκδρομές εκτός Κρήτης.

Η οδηγός μας, Σοφία Σιδηροπούλου με την αναμνηστική 'Κούκλα-Κολοκύθα" απ' την όμορφη συλλογή στα μαγαζάκια του Μονοδεντρίου, που της δωρίσαμε. Σοφία, ευχαριστούμε πολύ και Καλές διαδρομές σου ευχόμαστε!

Από το λεωφορείο αποχαιρετώντας τα Ζαγοροχώρια μια εικόνα στην κοιλάδα των Ιωαννίνων πνιγμένη στην ομίχλη. Ορειβατικός Αγίου Νικολάου: ένας σύλλογος - μια ομάδα - μια παρέα! Και στην άλλη με καλό!

ΑΡΧΗΓΟΣ: Σοφία Σιδηροπούλου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Πάγκαλος, Μαρία Μετζογιαννάκη, 

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: Μαρία Μετζογιαννάκη

 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιάννης Πάγκαλος

ΧΑΡΤΕΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ: Γιάννης Πάγκαλος

Powered by Wikiloc

Powered by Wikiloc